장음표시 사용
11쪽
pateat, nullum aptius videsur quam Θεοδωρου a. 437 .
Cappsius p. 197 nomen Πιθοδωρου a. 431 probabilius
ducit, sed ipse in catalogo a se confecto p. 195 Pherecratem a. 435 primum vicisse calculo meit. Et revera, quomodo longum inter Callias primam victoriam a. 446 repo latam et Pherecratis, ut opinatur, a. 431 partam Spatium eSpleat, non video. Inter Euphronium enim a. 458 et Pherecratem a. 431 explendi essent anni viginti sex Lysippus secundum Cappsium, qui eum ante Pherecratem uinplet, ante a 431 semel vicit ' , cphantides Cratinus Diopithes Crates Callias eleclides J unam et viginti victorias reportaverunt. Uni igitur ignoto illi poetae qui
col. II locum tertium obtinuit, non tam nobili, ut videtur, quattuor victoriae essent tribuendae eaeque ante a 431 partae, ut emcerentur anni viginti sex. Sed ne sic quidem computatio recte se haberet. Unam enim ex Cratini victoriis anno 23 demum partam esse scimus Ar Nub. m.
Vi, neque de aliis aliorum poetarum victoriis post a. 431 reportatis dubitare possumus. Iam apparet in nonymi verbis non ἐστὶ lictoδωρου, sed εα Θεοδωρου ponendum esse. Si vero Pherecrates a. 437 primum vicit, illum poetam qui Secundum post eum locum obtinet anno demum 426 id est undecim annis post primum vicisse plane incredibile St. Accedit aliud. Suida s. 'Αριστομένης haec tradit: οὐμικῖς τῶν γαιδευτερ υν τῆς ρχαιας κ. ωμωδίας, ο ἰσαν ἐπὶ τ υν Πελοστοννησιακεῖν, ἰλυμπιάδι ολυμπιάδων codd. στύ a. 431-428 . Quo ex testimonio olympiadem octogesimam septimam Aristomenis epocham fuisse colligo. Et possunt reserri eiusmodi testimonia aut ad primam poetae commissionem aut ad primam Victoriam Dionysiis vel Lenaeis reportatam. Alterum ex his usitatissimum est. Sodvideamus, quid de Aristomene hoc sibi velit. Lenaicorum victorum catalogo II ira p. 123 . Aristomenis primam
commissionem et victoriam Lenaicam ante olympiadem octogesimam septimam fuisse docemur in Restat igitur nihil nisi prima victoria Dionysiaca ad quam referamus illud Suidae et hoc tam bene quadrat ad annum quem ilhelmus Suidas testimonio non adhibito de Ἀρι illo exploravit, ut, quin recte ' ι στομένης suppleverit, dubitandi locus non iam relictus esse mihi videatur.
Denique sententia Cappsit, qui p. 195 Aristophanem
Dionysiis anni 426 i. e. Babyloniorum fabri a vicisse vult, etiam aliam ob causam dubitationes movet quam graViSSibmas Etenim si Aristophanes ea ipsa fabula quam primam Dionysiis commisit, victoriam reportasset, tanto de SucceSSusane edocti essemus, si non aliunde, certe per Aristophanem ipsum. Ubicumque autem Aristophanes de fabularum suarum satis loquitur, parabases dic Equitum Nubium Vesparum acis nihil de victoria tam praeclara audimus.
Imprimis vero ex Acharnensium parabas 630 sqq plane alia intellegimus. Quo loco Aristophanes Babyloniorum fabulam ab ipso Atheniensium populo defendit, et multum abest, ut Babylonios magistratibus tantum displicuisse, multitudini autem probatam esse intellegamus. Quod si
factum esset, contra Cleonis incusationes ad populum provocaSSet, non, ut facit, ipsis Atheniensibus comoediae suae virtutes ostendere voluisset Babylonios igitur potius tertia quam primas tulisse coniciam, id quod propter multa qua in hac fabula Atheniensibus vitio dederat 'i, nihil haberet miri argo a 426 Dionysiis Aristophanem vicisse
a Cappsius, Classica philolog 1 1906 p. 211. 219. 1 cf. appsius I 28 188. 2 cf. Bergli apud Mein. COGI 2 968 sqq.
12쪽
non modo aegre, Sed omnino non credere possumus, id
quod maxime premendum mihi videtur, cum ilhelmus quoque p. 13 de Babyloniorum fabula victrici cogitat. Annus vero 425, de quo Cappsius cogitat . 198, etiam
minus pr0pter catalogi rationem duodecim enim annis abest ab a 437, quo herecrates primum vicit in cen- Sum venire Videtur quam annus 426. Quibus argumentis omnibus adducor, ut ' ι στομένης, non ' ι στοφάνης supplendum esse censeam, titulum autem I XIV 109 a Cappsio in quanivis subtiliter et argute, tamen ea e parte qua nullam Aristomeni victoriam Dionysiacam tribuit, falso esse restitutum equidem persuasum habeo. Est enim huius frustuli marmoris condicio propter exiguitatem tam misera, ut ipsum Aristomeni nomen incertum
Sed omnia haec corruerent, si Cappsius η Aristophanis nomen propter Victoriam titulo choregico I II 5, 128 btraditam in victorum Dionysiacorum catalogo postulari recte contendisset it titulus quidem hic est: Γνάθις ιμοκήδος Ἀναξανδρίδης πιι αγορο
ἐ ερα Hae τραγωι δοῖς Σοφοκλῆς ἐδίδασκεν. imum autem quae Cappsius y de synchoregia eXposuit, tituli huius recte ratione habita possintne iam stare, dubito Synchoregiam enim anno 398 abolitam fuisse ex inscriptions 971M comperimus Sophocles maior anni 405 menso Gamelione, quo Aristophani Ranae data est, mortuus erat,
Sophocles minor est Diodoro XIV 53, 6 ad ol. 95, 4 a. 396 εν ὁ τῶ ωθήναις Σοφοκλῆς ὁ Σοφοκλέοις sic
τραγο ιδίαν διδάσκειν ηρξατο post a. 398 committere coepit. Ergo victoria illa tragica inscriptione 1280 relata ad nullum alium annum referri potest nisi ad a. 401 de quo habemus testimonium Sophoclis C arg. τον εα Mλωνῶι οἰδιαουν ἐπὶ τετελειτηκμι τω nare τωι Σοφοκλῆς ὁ ἱέ- δοῖς ἐδίδαξεν, υἱος υν ωρίστευνος, σι αρχοντος Μίκωνος,ος ἐστι τεταρτος α Καλλίου, ἐφ ο φασιν οἱ πλείους τον Eo poHέα τελευτσαι σαφἐς ὁ του ἐστιν ἐξ ευν os ἐν Ἀριστοφώνης ἐν τοῖς Βατραχοι ἐπὶ καλώου κτλConstat igitur Sophoclis Oedipoda Coloneum Dionysiis anni 401 primo praemio coronatam esse Synchoregiam autem non annis 405 et 404 tantum, sed minimum usque ad a. 401
viguisse patet in Praeterea cum duobus continuis anni ut choregiam praeStaret, nemo cogi posset quam legem etiam synchoregiae temporibus valuisse OnSentaneum eSt, si quidem ea sublata nihil synchoregia ad onera publica levanda contulisset vel inde, quod iidem homines plus semel munere choregico functi Sunt, Synchoregiam non minus quam tres annos viguisse concludendum St. Abolita est synchoregia aut a. 400 aut a 399, et nunc habemus quo referamus illud scholiasta ad r. an. 404χρονω δ' ἱ σιερον Ο πολλευ τινι καὶ καθάπαξ περιεῖλε
Κινησίας τα χορωας 0nus enim auctor sub scholio illo latet, cum ea quae tradit nonymus de Aristoph. vitup. XXVIII 1sqq Dbn partim falsa sint et serturbata,
1 Ex Lys. 21, 4 ideo quod synchoregi mentio non fit, synchoregiam iam a. 402 abolitam fuisse colligi non posse Reischius monuit RE III 2 2416, 28 apud ilhelmum p. 116ὶ.2 Aristot. Σθην. πολ 56, 3. 3 cf. einehius hist erit p. 2.
13쪽
partim ex solo Aristophanis fabularum statu derivata Synchoregia fortasse eam ob causam abolita est, quod non satis multi homines divites inveniebantur, et inestas auctor Videtur fuisse legis, qua sanciretur, ut singuli choregiam prae-
Starent, Sumptu autem minores sacerent.
Porro quod ad Aristophanis victoriam titulo illo traditam attinet, victoriae tragicae Sophoclis tempore eam antecessisse ex ordine in lapide servato apparet. Et plus uno anno eam priorem fuisse et ex eo efficitur quod modo de choregia ab iisdem hominibus suscepta dixi, et inde quod Dionysiis a. 402 Cephisodotum comicum vicisse demonstrari potest. Cum ero Aristophanes Lenaeis a. 405 Ranas dodoritneque eodem anno duas fabulas commisisse eum probabile sit quamquam ne id quidem praefracte negari poteSt , restant Dionysiai annorum 40 et 403 ad quae referamus illud testimoniumst. Tamen ipsam Cappsi linearum computationem p. 183 impugnare me non posse concedo. Sed aliud est quod obstat Cappsi sententiae, secundum quam synchoregia tantum annis 405 et 404 viguerit. Nam praeter Oedipum Coloneum aliam Sophoclis tragoediam postumam datam SSe ignoramuS, et i credere possumus Sophoclem plures fabulas postumas reliquisse quam ut in unam trilogiam vel tetra-logiam coniunctae uno dis esto committi possent Euripides, qui ante mortem per aliquod tempus in Macedonia vixerat, tres reliquit fabulas Athenis nondum datas, et eae uno die festo Athenis in scaenam commissae Sunt Schol. . an. 673 Cur non item Sophoclis duas vel tres, si
1 Verba scholiastas in Ran. 404 σως ν τις καὶ περὶ τον
2 Α Sophoclis Oedipodis colono commissionem titulum illum rettulit etiam P. Foueartius, Journ des Savant 190 p. 475.
quidem tam multas reliquisse eum putamus 3λὶ Et si quando illam victoriam tragicam revera ad Oedipodis Colonei commissionem referendam esse appareat, id summi fuerit momenti ad iudicandum, quanti illa linearum computatio aestimanda sit. Sed quomodocumque haec de synchoregia quaestio Olbuenda est, id quidem constare videtur Aristophanis nomen
propter victoriam inscriptione 1280' traditam in catalogi Dionysiaci p. 107 . col. VI post l. 4 suppleri non OSSe.
Cephisodotus enim comicus propter victoriam Lys. 21, 4 commemoratam in Lenaicorum victorum catalogo p. 123 K. col. II post l. 12 locum habuisse nequit. Quod quamquam ex Cappsi catalogo in universum procul dubio recte instituto p. 188 intellegi potest, tamen qua Cephisodoti nomen
col. II l. 13 supplere prohibeant, breviter Xponam. Institutum est certamen comicorum Lenaicum non ante
a. 447. Eupolis enim vicit non ante a 427 i. Explendi igitur sunt inde a certaminis initio usque ad a. 402 anni quadraginta quinque. Principes novem poetae tres et viginti pepererunt Victorias easque haud dubie ante a 402. Restant igitur anni viginti duo explendi victoriis poetarum duodeviginti. Sed in horum numero poeta nobilissimi fuisse putandi sunt velut Aristophanes sive eius didascali et Plato, qui certe multas victorias ante a 402 reportaVerunt.
Etiam Metagenem heopompum Polygelum scol. I 2 3. 4
1 Cotorum Oedipum Coloneum solam l. e. non cum aliis Sophoclis tragoediis postumis datam esse pro certo affirmari nequit. Sed qui fieri potuerit, ut una tantum tragoedia aliquis certaret,
rations habita tituli 72 p. 51 .) quippe quo Lenaeis interdum
non plenis trilogiis certatum esse doceamur, dubitare non O8Sumus. Et quod Lenaeis omnino, id certo tali occasione Dionysiis quoque fisri poterat.
14쪽
plus semel vicisse videmus. Praeterea cum viginti victorias illas principum octo poetarum ad unam Omnes ante a 427 si Eupolidem a. 42 primum vicisse putamus, reportatas esse nequaquam Verisimile sit, certamen Lenaicum aliquot annis post M institutum esse censendum est. Iam
nomen Cephisodoti propter victoriam a. 402 partam in col. II post l. 12 non posse suppleri apparet. Optime autem ad annum 402 quadrat locus, quem Cephisodotus in Dionysiacorum victorum catalogo p. 10T . col. II 3 obtinet cf. appsius p. 19, i). Itaque ob ipsam illam victoriam apud Lysiam commemoratam Cephisodotus hunc locum videtur obtinuisse, praesertim cum poeta tam ignobilis plus
unam victoriam Dionysiacam vi pepererit. Tum autem
Aristophanis nomen propter victoriam a. 405 sivo 404 ivs 403 reportatam post col. III 4 non posse Suppleri in propatulo est. Quod Cappsius recte contendit. Sed quid inde sequitur Ex iis quae Aristophanis nomen col. III suppleri vetant id sequitur, Aristophanem fabulam illam
primo praemi coronatam non ipsum docuisse, sed alii docendam mandasse. Quod tamen non magistri, sed veri poetae nomen in titulo choregico legimus, habemusne cur miremur in quidem iudice minime. Mischiussi enim choregum certaminis scaenici victorem, ut donum quoddam dedicaret, nullo modo coactum fuisse docuit, sed utrum omnino aliquid dedicaret necne, et cuius formae anathema instrueret, ipsius fuisse arbitrii. Nihil
igitur habet miri, quod in titulo choregico fabulae victricis
1 Cappsius in catalogo suo illum χρι - . 426 vicisse vult, ego eum ilhelmo a. 430 vel 431, sed sequentes decem poetae haud minua facile duodetriginta vel undetriginta quam viginti
quattuor annos occupasse OSSunt.
per alium commissae interdum non magistri sed veri poetas nomen invenimus. Quod autem ad verbum quod est ἐδίδασκε attinet nescio enim an quis hoc verbo διδάσκαλον significari necesse esse affirmet solemnis est formula conserVata ex iis temporibus, quibus revere nihil intererat inter eum qui ποησε et eum qui διδασκ fit. Historia
igitur huius inscriptionis haec fer fuisse potost Gnathis et Anaxandrides Eleusini, cum a. 40540 40 vel 403 ἐν αστει munere choreoco functi vicissent, Athenis fortasse tabulam rei νακ a Vel simile quid in Dionysii templo dedicaverunt;
anno autem 401 cum iterum vicissent, Athenis fortasse idem secerunt, in patri ver pago Eleusine enim reperta est basis hac inscriptione instructa, tantorum SueceSSuum magnificentius monumentum exstruxerunt, atque id quidem
aliquot annis post comicam illam victoriam ). Et cur in monumento non pro ignobilis magistri nomino nobilissimi poetae substituerent nomen Qui docuisset fabulam, nullius ex iis qui hanc inscriptionem legerunt, scire intererat, sed qui scripsisset. Iam apparere mihi videtur ex hoc titulo como diam illam ab ipso Aristophane doctam esse colligi non p0SSe, neque iam habemus, cur Aristophanis nomen in Dionysi
corum Victorum catalogo desideremus. Si Supremus Ser
pulus, qui ne ' ι στομένης suppleremus impedire nos poterat, evulsus est, et demonstratum est in Victorum catalogis, quatenus ad saeculum quintum pertinent, non Oetae Sed magistri nomen exstitisse, quam astorum quoque rationem fuisse supra vidimus. Alia victorum catalogorum ratio erat, quatenus ad tem-1 Ipse Cappsius l. l. p. 184 adn. 2 verbis Σοφοκλῆς ἐδίδασκε
Sophoclem maiorem mortuum significari putat. 2 Ita sero actum esse fingere possumus, si victoriam tragicam ad a. 401 reserimus, nec multo aliter, si Cappsi sententiam
15쪽
pora indo ab anno sero 380 pertinent. Qua mutata ratio inde cognoscitur, quod victoriae ab Aphare tragico fabulis non ab ipso sed a Dionysio quodam doctis reportatae 3 invictorum tragicorum catalogo 9774 12 p. 101 non Dionysio sed Aphare adscribuntur. Quam mutationem posta 380 factam esse Wilhelmus p. 114 statuit. Infra de
ea plura dicenda erunt, nunc satis habemus exquisivisse, quae fuerit astorum victorumque catalogorum ratio, quod ad poetarum vel magistrorum nomina referenda attinet. Eadem autem quaestio nunc do didascaliis in lapides incisis solvenda instat. De quibus, cum maxima ex parte ad tempora pertineant ex quibus ad nos litterarum historias perexigua notitia pervenit, investigare nihil possumus, nisi foris inscriptiones didascalicas sive cum fastis sive cum victorum catalogis ita conexas esse ostendi potest, ut eandem quam fastorum et victorum catalogorum fuisse vidimus rationem, in didascalias lapidibus incisas cadere consequatur. Hunc conexum revera inter didascalias per lapides traditas et victorum catalogos intercedere existimo. Quorum titulorum ordo uterque eodem tempore, initio saeculi tertii, ex ratus est, et victorum catalogos ex inscriptionibus id scalicis excerptos esse quivis videt in A. oertius in vici rum catalogos μεταγραφήν esse libri Aristotele Λῖκαι Λιο- νουσιακαὶ Ἀστικαὶ καὶ ηναι - inscripti affirmavit, mona Auctore Plutarcho figurato in Vita X oratorum p. 839 c
la ναρενς .... αρξαριενος π Avσιστράτου 369m διδασκειν χρι Σωσιγένους 342 1 ἐν μεσιν εἰκοσιοκτο διδασκαλίας ἀστικας καθῆκεν ἔξ, καὶ δὶς ἐνίκησε δια ι-υσίου καθεὶς καὶ δι ἐτέρω Dέρας δυο
demonstravit, nam demonstrari nequit Sed haec do Arbstotelis Auxις quaestio ad nos nunc haud multum pertinet. De victorum catalogis autem sic stat sententia: si opus Aristoteleum sunt, eo verisimilius est Aristotelem hos cat logos quomodocumque consilio vel iussu conficiendos ex ipsius didascaliis excerpsisse. Id enim quemvis conemsurum esse arbitror Aristotelem, cum talium studiorum initium faceret, haud dubio statim opus ad studia litteraria singularem in modum utile - διδασκαλίας dico, conficiendum adisse, non antea Victorum catalogos, quos ex ipsis archontis tabulis colligere operae fuisset haud parvae, pretii sane quam exigui in Sin victorum catalogos eo demum tempore quo lapidibus incisi sunt consectos esse putamus, ne tum quidem quicquam probabilius Si quam auctorem eo opere Sum eSSequo omnia quibus pus erat continebantur, inscriptiones didascalicas dico sive harum fontem didascalias Aristoteleas. Haec Sunt quae me movent, ut didascalias lapidibus in-eisas in nominibus Sive poetarum SiVe magiStrorum referendis a victorum catalogis non differre credam. Itaque ad id quod quaesitum Si hoc respondendum esse arbitror didascalia lapidibus incisae usque ad a. fere 380 magistrorum nomina tradiderunt, inde ab hoc tempore ratio earum eum in modum immutata est, ut poetarum nomina traderent. Cuius
rationis vestigium in inscriptione 972, 12.14 p. 51' se
vatum invenire mihi videor. Qui titulus Diodorum comicum Diotimo archonto a. 286 binis fabulis in certamen descen-
16쪽
disse tradit, quod valde improbabile videtur. Ulterio autem
Opinionem, secundum quam duo fuerint poetae cognomines, nemini probari non est mirum, deficiente scilicet additamento quo discernantur i. Sed alio modo difficultatem tolli posse existimo. In inscriptiones didascalicas enim inde ab a sere 380, cum sabula quaedam non per ipsum poetam Sed per alium docta esset, poetae tantum nomen relatum SSe X hoc ipso titulo intellegimus: Diodorus alteram fabulam ipse, alteram per alium quendam, cuius nomen titulus non exhibet, commisit i. Nunc tandem, scilicet perspecta ratione eius inscripti num serie quam ex Aristotelis didascaliis originem ducere Omne consentiunt, parati Sumus ad eandem quaestionem de ipso per Aristotele eiusque fonte, archontis actis, instituendam. Quodsi do Aristotelis didascaliis quicquam re-Vera probare Volumus, recte nobis utendum est iis quas doti tulis agonisticis exploravimus. Neque enim tam simpliciter res se habet, ut, quod ad hanc de poetis et magistris quaestionem attinet, Aristotelis didascaliarum archontumque tabularum ratio plane eadem quae titulorum agonisticorum fuisse putanda sit, neque Cappsius plane idem, quod delastis victorumque catalogis demonstrasse sibi visus erat, dearchontum tabulis sumere debebat j. Et profecto, si ex iis quae adhuc exposuimus nihil aliud colligendum esset nisi in Aristotelis didascaliis et in archontis tabulis ad saeculum 1 Philol. Anaeiger XVIIa p. 37 adn. 1.2 Wilhsimus p. 61.3 Eundem in modum fortasse tit. 975 p. 81 sqq. interpretandus est, sed mihi quidem admodum obscurus videtur. Quid sibi vult -- ακοντα l. 2)74 Cappsius I. I. p. 187 de officia recognisanos in theanard et de mention in the decision os the judges loquitur Qua de re nihil scire possumus praeter id unum, quod mihi clarum
pertinentibus magistri, ad saeculum o pertinontibus poetae nomen traditum fuisse, totam quaestionem instituisse vix tanti fuisset. Neque enim Cappsi ceterisque qui his
rebus operam navaVerunt, quaesti ita proponenda erat in archontis tabulas utrum magistri an Oetae nomen receptum
est, sed ita in archontis tabulas utrum et magistri et poetas an magistri solius nomen receptum est Nam quomodo quis, Sitne magistri nomen in archontis acta receptum, dubitare potuerit, plane non intellego Archon enim eius nimirum nomen in tabulas suas recepit qui chorum petivit, et id ipsum magistri munus erat in Ex archontis autem tabulis hausit Aristoteles, quem revera magiStrorum nomina rettulisse inde perspicitur, quod antiqui viri docti de sabularum magistris certiores facti erant. Nam quis fuisset fabulae sub alieno nomine commissae magiSter, si eius nomen in didascalias relatum erat, inscriptione sabulae in didascaliis reperta facile erat exploratu misi forte fabula inscriptio ex usitatissimis erat Sed quomodo, qui docuisset cognosci poterat exstante in didascaliis veri scriptoris tantum nomine Dicat quis viros doctos Alexandrinos ipsas archontum Atheniensium tabulas vel titulos agonisticos, quorum reliquias etiam nos ante oculos habemus, adisse, ut de didascalis certiores fierent. Quod nullam habet Veri speciem, cum fruStra quaeras, quid eorum interfuerit scire, quis fabulam quandam, cuius auctorem noverant, docuerit. Quae argumenta omnia non minus ad saeculum IV quam ad saeculum V Spectant. Et revera in Aristotelis didascaliis, etiam quatenus ad tempora post a sero 380 Spectabant, magistrorum nomina tradita fuisse ex iis est,
videtur in iudicibus nemo nominari poterat, qui in tabulas archontis, qui diei festo praeerat, relatus esset.
17쪽
moniis incitur, quibus ne horum quidem temporum didascalo viris doctis litterarum historias studiosis ignotos fuisse
docemur ii sunt quidem haec: IO XIV 1098 8 33, vita X
oratorum p. 839 c'. Rursus autem moneo iure fieri nζn posse, ut didascalias Aristoteleas nihil continuisse praeter ea quae tituli agonistic exhibent, credamus. Nam in victorum catalogis inscriptionibusque didascalicis indo ab a sors 380 metas tantum nomen traditum erat, Aristotelis autem didascalias ad haec tempora pertinentes et magistri et poetae nomina exhibuisse nunc intelleximus. Insta Aristololis didascalias et titulos amnisticos etiam multo magis differre cognoscemus. Ceterum, quod ad victorum catalogos attinet, cur ita ab Aristotelis didascaliis differant, nemo non videt cum unius tantum, aut poetae aut magistri, nomen recipere possent
exstantibus didascaliis Ῥοetas magistrique nominibu
poetae nimirum nomen receperunt.
Quoniam haec de Aristotelis didascaliis ad tempora indoab a 380 pertinentibus cognovimus, quae didascaliarum Aristotelearum, quatenus ad tempora priora pertinebant rata fuerit, ex emus. Id quod non iam difficiis si Nam mutationem illam, quae in didascaliis in lapides incisis victorumque catalogis facta est, in Aristotelis didascaliis ex quibus riginem ducunt tituli illi, inauguratam esse apparet Porro fieri non potuisse, ut nomen magistri fabulas non traderetur, supra p. 21 intelleximus. Ergo didascaliarum Arist01 Cappsius, lasa philol. 1, 220. 2 Huius testimonii auctorem esse Heliodori librum mnὲT θηνησι τριπύduo inscriptum B. eilius in Hermas vo 30 205. 23 ostendit. Sed Heliodorum, qui orte non haec omnia ex tripodibus sumere poterat, operibus didascalicis Peripateticis usum esse ne ellius quidem p. 20M negat, unde etiam magistrorum
nomina eum sumpsisse crediderim; nam num exstiterint in tripodibus, valde dubium est.
telicarum nullo modo ratio alia atque ea secundum quam et magister et poeta nominarentur, fuisse potest nisi ita, ut solius magistri nomen traderent. Nunc tandem argumentis
quoad fieri potest certis demonstratum esse mihi videtur, quae Aristotelis didascaliarum, quod ad hanc quaestionem attinet, fuerit ratio usque ad tertium saeculi quarti decennium Aristoteles magistri tantum, inde ab hoc tempore et magistri
et poetae nomina rettulit. Quam demonstrationem rectam esse nonnullis virorum doctorum antiquorum dubitationibus de fabularum quarundam auctoribus comprobatur. Nam quod legimus apud
rix μὴ Φιλισταου inde in didascaliis itinuo Ναννίωι scriptum fuisse colligo, cum scholiasta in Platonis pol. 19 Φίλιππον τον τοις Ευβocto δραμασιν αγωνισάμενον)Philippum Eubuli fabulas dedisse auctor sit ii Eandem mbitationis do Campylionis fabulae auctore causam fuime censeo:
crit p. 345. 3633. Eubulus enim a docendi opera quadam de cauSa Saepe videtur recessisse, et familiarem eum fuisse Aristophanis filiis, quorum Philippus plures ), Araros ad minimum unam ex eius fabulis docuerit, facile concludimus. Indidascaliis haud dubio σίλιππος αννἱco et Aeaeως Καμπυλίωνι scriptum erat, cum autem et Araros et Philippus ipsi comoediarum scriptores suissent, utrum fabula illae testibus didascaliis ab Araroto et Philippo in certamen conmussae ab ipsis scripta essent an ab Eubula, cuius fabulae cognomines
1 Ita hoc scholium interpretandum esse moneo adversus
cappsium ΑΙΡ 28, 191 sq. 2 Fortasso etiam Daedalum comoediam Philippus oeuit LEubul. D. 22 och.
18쪽
exstabant, ambigebatur. Nos autem, quippe qui intellexerimus, quae illius discrepantiae inter didascalias et Eubuli fabularum inscriptiones causa fuerit, Campylionis fabulae stamenta etiam solius Ararotis nomine allata Eubulo tribuenda esse censemus ij. Post tertium scilicet saeculi quarti decennium Eubuli Philippique nomina coniuncta in ida-Maliis aliquotiens comparuerunt, unde sumptum videtur illud apud scholiastam latonis Φιλιππον τὸν τοῖς Εὐβουλου
Trium igitur Aristophanis filiorum unum, Philippum,
alienas fabulas dedisse traditum est, alium, Ararotem, X- ploravimus, tertium idem fecisse conicere licet. Controversiam enim de eius nomine ortam, de qua scholiasta in
Platonis pol. 19 c auctor est: Ἀριστοφάνης τρεις ἐπεν
-ιαρχον ιλεταιρον ecdubitatione, utrum fabularum nonnullarum Nicostratus an hiletaerus auctor esset, exstitisseverisimile est: cf. Athon. III 108 c. 1180 II 65d ω στρατος xi Φιλέταιρος ἐν Ἀντιλυ0ι, Suid. qui Oenopionem fabulam s. Νικοστρατος huic s. 'Aμφίας Philetaero tribuit. In fabulis attribuendis quanta fuerit didascaliarum auctoritas, tanta ut veri auctoris nomen Omnino oblivione obrui posset vel ex Rheso tragoedia mediocris poetae
fetu' Euripidi eam ob causam tributa, quod didascalia Rhesum quandam ab Euripide datam memorarent)ὶ intellegitur. Item aliarum do fabularum auctoribus dubitationum causam fuisso didascalias licet suspicari, demonstrare paucarum εὶ.
Iam Aristotelis didascaliis, unde praecipue
2 WilamoWilgius Anal. ur. p. 157. 3 schol in Rhea. 528.4 cf. quae scribunt Meinehius hist crit. p. 251 numquam
theatri Attici historiam veteres philologi hauserunt, per aeculum quintum et initium saeculi quarti chori magistros tantum nominatos fuisse ad liquidum perductum esse arbitror. Quibus exploratis id quoque inveStigare OSSumuS, Utrum magistri an poeta nomen in archontis tabulas relatum fuerit. Mutatio enim illa in ristotelis didascaliis facta nullo modo explicari potest nisi ita, ut eam in archontis tabulis, ex quibus hausit Aristoteles, inauguratam SSe censeamus. Scimus igitur in archontis acta saeculo quinto et initio saeculi quarti magistri tantum nomen relatum SSe, postea et magistri et poetae. Id quod haud parvi est, menti ad diiudicandas quaestiones quae ortae sunt de actibonibus ristophaneis qua de re agere non huius loci est. Ceterum illius mutationis causa certe publica, lariasse lex fuit, quam licet ignoremus, tamen hoc fere conicere poSSumus. Etenim quod antea semper aliquid miri habebat scilicet si quis fabulam alii agendam traderet, postea tam saepe fiebat, ut fortasse iam saepius magiStri quam poetae nomen in archontis acta relatum esset, nisi lege sanctum eSSet, ut poetae quoque nomen reciperetur. Quod bene quadrat ad id quod omnino hac aetate actum esse animadvertimus, scilicet ut poetae et chori magistri munera magis magisque discernerentur' . Adhuc de magistris poetisque comicis quidque Aristo-
19쪽
teles s iis tradiderit egimus. Iam quaestiones de magistris
et poetis tragicis easdem ponamus.
Sed praemittenda est quaestio do magistris tragicis in
universum. Nam cum haud raro quaestiones ius dissicultates aliquas homines docti ita solvere conati sint, ut tragoedias quasdam ab aliis quam ab ipsis poetis doctas esse sibi fingerent, e re erit monere saeculi quinti quidem temporibus id factum esse nullum certum stare testimonium. Illud enim scholiastae in Ar Mn. 78 ἐπὶ in ταῖς του πατρος τραγωιδίαις επιγραφεσθαι κωμωιδεHαι Ἐφων nihil esse nisi falsam interpretationem Verborum Aristophaneorum, quae rectius interpretatur schol. 73 et illo, qui in schol. 78 scripsit πιυμωθεῖται γαρ ὁ φων εἶ - του πωτρος λέγων ποιήματα, luculenter apparet inde derivatum videtur, quod legitur apud Suidam s. φων δραματα ἐδίδαξεν o ἐστιν 'Aχιλλώς και λλα τινα 'inrasae ripa m. pars codicum του πατρος Σοφοκλεους. Quo Sensu Verbum επιγράφεσθαι adhibeatur a scholiast illo, alii loci eiusmodi scriptorum ostendunt: nonym. . κωsι. p. 8, 46 Ἀριστο χνης . . νομισθεὶς γαθος ποιητὴς του λοιπου αυτος επιγραφοιιενος νίκα Ar Mn. arg. I
p. 513, Dbn. Φιλωνίδης επεγράφη καὶ ἐνίκα cf. Schol. Ρlui. 179 p. 334 43 SHωνίδην . . τον ἐν τοῖς ἀριστοφανείοις
εγγεγραμμένον δραμασιν Neque ero hodie quemquam scholiastas illi fidem habiturum esset Iophontem revera totas tragoedias Sophocleas tamquam suas docuisse confido. Porro
quas Berghius in do Euripidis Phoenissarum argumento, Wilhelmus p. 6 de Callistrato ), p. 21 de Menecrato dixerunt,
incertissima sunt Neque enim alio fundamento nituntur1 Quod secerunt Berghius apud Mein FCG II 2 906 F. V.
Fritasehius in commentario ad Ar Ran. p. 35 al.
nisi eo, quod illorum nominum poetae adhuc ignoti erant. Sed permultorum poetarum momina rim titulis agonisticis
chi ib., o .... 977 1 p. 1233 al. quos enumeram longum est Τ). Etiam schol Eur Andr. 445 εἰλι ινως τους του δρύφιατος χρονους Ουκ ἔστι ψεῖν ου δεJίδακται γαρ θη- νησιν ὁ ὁ Καλλίμαχος ἐπιγραφῆναί φησι τῆ τραγωιδίαι Ληιμοκρατην talem in modum qualem vult ilamowngius l. l. p. 628 adn. 1 3, explicari posse ut credam, a me impetrare non possum Icholii auctor quidem Aristophanes Bygantius mihi videtur ut ilamowitzio), propterea qu0d Aristophanes Byg. in argumenti parte, quae non iam XStat, de fabulae tempore egisse censendus est Sed quomodo fieri potuit. ut ristophanes fabulae tempore aliis argumentis recto definito δὶ Ἀνδρομάχην tragoediam in illorum annorum didascaliis repertam eamque cum aliis fabulis Euripideis in tetralogiam coniunctam ε Euripideam esse non perSpiceret3 Accedit, quod Aristophanem apud Callimachum indicium invenisse scimus. quo adhibito nullus ei dubitationis locus relictus esset, si in didascaliis Democratis nomen cum Andromachae inscriptione coniunctum exstitisset. Iam exigua sagacitate Aristophanem fuisse non credo, neque dubitare possum, qui in Andromachae fabulas argumento ἐδιδάχθη διὰ Λημοκρατους scripturus fuerit, id quod fecit in argumentis sabularum Aristophanearum in didascaliis sub alieno nomine exstantium. Quomodo scholium illud explicandum
sit, ne ego quidem scio meque ero supervacaneum me 1 os. oeli. AFII p. 366.
2 cf. Anal. ur. p. 148. 3 cf. Wilamowitzius Anal Eur. I. I. 4 es Wilamowitzius l. l. p. 172. 173.
20쪽
duco, de ipsis scholii verbis quaestionem accurate proponere. Verbum Ἀπιγράφεσθαι ea vi, 'ux videmus id adhiberi locis illis supra p. 26 allatis, a Callimacho usurpatum esse non potest, novicii enim hoc est usus: in Ar Ran. arg. Iverba ἐδιδάχθη διὰ QHωνίδου, servata in R. V., in codicibus deterioribus . M depravata sunt in λωνιδης επεγράφη . item in schol. r. lut 17 simile illud Dιλωνίδην τον Ola Ἀριστοφανείοις ἐγγεγραι μενον δράμασιν abest a codicibus veteribus R. Orta est haec verbi usurpatio
apud eos qui non iam sciverunt, quid illud ἐδιδάχθη u. . . Sibi Vellet, grammaticus autem veteris aetatis talos ineptias riuales legimus apud An0nym. n. κω v. l. l. ἐπιγραφομενος ἐνί- non Scripsisset. Ergo si quis Andromacham per Democratem doctam esse Callimachum tradidisse censet, facere non potest, quin verba scholii depravata esse concedat. Sin autem verba pristina scholii auctoris servata esse putamus, intellegere ea non aliter possumus nisi ita, ut Callimachum Andromachas exemplari Democratem in Scriptum fuisse tradiderit Indo Democratem Andromacham
docuisse concludi nequit, nam recte scripsisse mihi videtur Kalbelius in da de διδάσ-λo heine Augenblic fur denDichte Jat gelion honnon also aucti iunmoglicli in die Handschri de Stuchos dringen honnte, Miri heut ison Sachhundige aligemein gugestanden Werden iraeterea et in hanc et in priorem sententiam cadit quod supra eXposui,
scilicet in Aristotelis Hidascaliis Λημοκράτης Ἀνδρομ ηι
non exstitisse. Itaque cum tragoediam ullam per alium ac verum poetam saeculi quinti temporibus doctam esse nullum exstet testimonium, didascalia autem in argumentis fabularum tragicae non pauciores quam comicae Servatae sint,
saeculi quinti temporibus id non esse factum colligendum
videtur. Idem de saeculo quarto dici nequit respecto testibmonio vita X oratorum p. 839d supra p. 18 adn. 1 allato)d Aphare tragico Mutatio igitur facta est, eamque inter eas fuisse quas saeculi quarti priore parte factas esse supra p. 25 vidimus, verisimile est. De 0ta re plura scire valde cupimus. Sed ne id ubdem scimus, cur Aristophanes tam multas fabulas per alios commiserit. Nam equidem e locis illis saepe tractatis ), ubi Aristophanes ipse de causis quibus adductus didascalis usus sit loquitur, nihil elicere possum. Id unum video eum id agere, ut eram causam celet. Itaque similia facit, velut q. 542, pulchriora quam aptiora ), ut spectantium animos quam celerrime ad aliam rem deducat, nam dum aliorum comicorum cavillationibus cf. schol Plat Apol. 19. hominumque interrogationibus coactus de illa re loquitur, quasi in angustiis poetam versari sentire mihi videor.
Veram causam certe non dicit ), nam eram causam non eam esse, quod nimis adulescens fuerit, inde perspicitur quod vir et senex non minus quam adulescens et iuvenis magistris usus est. Et commenticia referre schol. ld. Nub.