장음표시 사용
11쪽
320. fidem catholicam contra Sabellianos defendit: Pagani, si in
caelum spectabant, Deum esse regem et omnium Deorum patremugu Oscebaut l 90... 216. , nonne nos Christiani, qui eumdem Deum iam bis , , libris et corpore, ante fide, mox carne et sanguine coram vidimus, eum esse negabimus 2l7... 20. 3 Nemo autem est, qui haec hallucinetur, sed cum Deo Patre simul Iesus Filius regnat, quem genuit Pater ex se, qui ad hunc recurrit, qui est rex mediae rationis et imae, qui est Deus et homo 224... 37. . Sabellius igitur, si Filium fuisse negat, nonne Patrem ipsum laedit, quomodo enim genitor esSe potest, nisi is quem generaverit existit v. l81 sqq. y Id autem nostra est salus, quod nunquam sine Patris nomine Filium, neque sine Filio Patrem, neque utrumque appellamus, nisi mediator interest, Spiritus sius: qui tamen
non tres diversae personae esse possunt, sed unum Deum, unam
substantiam divinam et sciunt i 7). Deus Pater generavit Filium: ratio autem generandi nos sugit 259 sqq. , hoc unum scimus, Deum ab initio Patrem non genitum luisse, Filium ab aeterno genitumi , aeternum, illo auctore satum, cui nullus pracsuit auctor 282... 295. . Eaque sententia nil. Genes. XIX, 24. e velere testamento confirmatur, similiter ut A. 28. et Psych. praes. 45. all. Genes. XVIII, 2. Trinitalis dogmat 9). - Tum usque ad v. 5bl. contra Iudaeos agil, quibus imp p. mire favebant ';
Verbum est, quod vibratum Patris ore benigno die. iure potest e0ncIudi. quod moneo, ne quis poetam Pseud uippol Iti, qui eam reticuit, asseclam putet, cs. Mi infelier. I. p. 437. 17 I ae lani. instit. IV, 29, 3: Cum dicimus Deum Patrom et Deum Filium,
non diversum dicimus nec utrumque s eernimus, quod nee Pater a Filio potest nec Filius a Patre decerni, si quidem nee Pater sine Filio nuneupari nee Filius potest rius Patre xonerari. Tert. adv. Prax. 2: Tres autem non statu sed gradu, nee substanfla sed forma, nec potestato nec specie. Unius autem substantiae et unius status et unius Potestatis, quia unus Deus, eae quo gradus isti et formae
et vesties in nomine Patris et Filii et Spiritus xii copulantur. I 8) Simili argumento ad Sabellium refellendum utitur Dionysius Alexandri n. , cf. Allianas. de sentem. Dion 1s. eontra Arian. Opp. I. p. 559 sqq. ed. Colon. 9) Prudentius hac in Sal ollium quaestione liabita alius dogmatis, nisi eum
Filium negavisse mentionem non satil, quare ei ignota sui Sse videntur, quae de illo haeretico dicunt Theodoret. lah. haer. II, 9. : κα. ἐν MD τῆ παλωα o πα-τε oce νομοθετιοαι, ἐν δε τῆ καινη ως υἱόν μανθ ρωπῆσαι' ως πνενμα di ὀιγιον τοῖς ἀποοτολοις ἐπιτοιti octi. et Epiphan. LXlI. l. , qui eumdem ἐν μια υποστάσει τρεῖς ἐνεργείαι etc. docuisse allicinat: es. Neander. aligem. Gesehiclite d. cli risit. Religion u. Κirche I. 3. p. 10I6 sqq. L. I,ang. Geschielite v. Lehrbegriis der Uni-iarier P. 120 sqq. Sertore nute in tempore lalia, nam sec. IV. eius haeresis asseclas noniae adhuc fuisse eonstat cud. Gieseler. I. p. 2l9. , Prudentiano more ira dilaeSse ex Hieronymo ad Ephes. IV, l. Tom. IX. p. 177. ed. Franeos. 1681. apparet: Hoc dico propter Sabellium, qui eum luem Deum Patrem arbitratur et Filium, con iditque personas, dum eamdem divinitatem in utroque deprehemsti . CL etiam nasii. Epist. 210. Munselier. I. p. 450 Sqq. 20 De Iuliano Apostata sv. 449.I. Valentiniano, Maximo ae Theodosio es. Cod. Theodos. l. XVI. l. 8. de Iu ., Cod. Iustin. l. I. t. s. de Ind. , Λ nranian. Nare. XXIII, i. Ilulin. I, 37. Theodoret. III. 20. De la Blellerte: das Leben des Haisera Iulian ii hersei Et voli I. G. PDil FrankL. 1752. p. 279. Neander. lib. d. Ea iser Iulian v. s. Zeitaller Leipχig. 1812. p. 145. Tillemon l. hist. des impereurs V. p. 4ri. 288 sqq. Ιιossuet discours sur j'hist. universelle II. p. 72. li 2. l21. ed. Paris. a. 1817. 12.) Neander. Geschielite d. thristi. Religion 1 I. l. p. I 0 i.
12쪽
nam tamenetsi Theodosius Iudaeorum ac Christianorum matrimonia vetuit, lamen sacra eorum libere colenda concessit i), et quantopere Arcadius atque Honorius eos tuiti sint, quis est, qui nesciat p). Quare, nisi salior, poeta his imperatoribus persuadere voluit, ut Iudaeos, quorum cultum cum paganis comparat, opprimerent. - v. 552... 951. Cognati sunt Iudaeis Homuncionitae,
i. e. Gionitae p. 68. v. 552. , qui Christum hominem, non Deum fuisse a II irmaut 557. δ). Quod dogma Prudentius hoc
modo impugnat: Sollertia humana aut ingenii est aut corporis, altera mente viget, altera viribus excellit 560. , de Christo autem haec dicere nefas, qui humanam quidem induit naturam, sed Deo natus creditur: primum, quod innuba virgo nubit spiritui elc. 571.); deinde, quod sacra scriptura cum ita naSciturum validiuata est 577.)r ), nam si Christus iam quam homo natus suisset, Magos advenisse eumque donis cumulavisSe, nemo crederet.
Tum miracula patravit Christus, quem revera Deum fuisse illud miraculum docet, quo quinque panibus ac duobus piscibus ingentem hominum multitudinem satiaverit: quis hoc sacere poteSt, ni Si qui mundum ipsum pastumque omnem ex nihilo creavit 722.)ΤDenique idem sacro lavacro peccata, quibus homines immacula lierant, depulit 679... 700. , et La Zaruin e mortuis eXcitando mor
tem ipsam sustulit 770.) Deus igitur totu in hominem recipit, quod totus ab ipso est, illud tumulis, hoc caelo reducens 774 sqq. g.).
2 l) Cod. Theod. l. III. l. 7. do nupt. ih. Gotho Ded. Tom. I. p. 10 l. Iudaei adeo
Servos Christianos hahehant, ud. Cod. Τheod. l. XVII. t. 9. Ne christ. manc. Τillemon t. l. I. p. 236. nynkersboek. de cultu relig. peregr. ap. Rom. Opp. III. I . 237.). Λmbros. quoque Theodosium ob Iudaeorum tutelam vituperasse apparet ex epist. II, 17. Schrtie kh. l. l. VII. p. 4l2.22 Cod. Theod. l. XVI. t. 8...12. Honorius postea, eum inter fratres dissensio orta esset, severiores leges in Iudaeos promulgavit, v d. Schri,ckh. l. l. p. 402. D. H. Levysolita. de Iudaeorum sub Caesaribus condit. et legg. eos speelantibus I.ugd. Dat. l828. p. i50. Historia Iudaica: res Iudaeor. ad haec sere temp. complex. De hebraeo in latin. versa a G. Gentio. Λni Stel. is 5 l. 4. Ceterum in Gallia et Hispania permulti reperiebantur Iudaei, nec semper quieti. cf. Rulit.
VV. DD. negant ud. Daeli ne tu Eneyclopaed. ab ErSch. et Gruber. edit. S. v. p. 283. , deinde ipsum eos, qui nativitatem Christi divinam agnoscunt ses. Orig. adv. Ceis. V, 6 l. Euseb. III, 27. Epiphan. adv. liner. 30. Neander l. l. I. 2. p. 6l 9 sqq. L. Lang. die Ehioni len u. Nicolailen, Lei pr. l828. p. 20. , ante oculos non habuisse docent. Consentit agitur cum Irenaeo adv. haer. I, 26. Τheodoret. la aer. sab. H, l . . Tertuli. de earne christi 14. , August. thaer. I u. et ceteris, sed de eorum quidem cultu Iudaico poeta luculentius non exponit, quod ea lantum, quae ad dogma de Trinitate speetarent, hoc carmine illustrari voluit. 24 similiter iam Irenaeus III, 21.) allato Esai. VII, 14. Ebio uitarunt errorem impugnaverat. 25) Uue potest referri, quod Hieronymus comment. ad Ephes. lib. II. Tom. IX. p. l78. B allata epist. ad Ephes. IV, 10. disputat: me locus ad ea sus I bionem et Photinum vel maxime facit. Si enim ipso est ascendens in caelos, qui de caelis
ante descenderat, quomodo Dominus nostre Iesus Christus non ante Mariam est,
sed post Marium ' Qui de Ebionitis plura coguoscere cupiunt, adeant G te seler. uber die Ebioni ten u. Nazar. in Stilud linii et Trsehiruer. Archiv. IV. pari. II.
13쪽
Obiciunt hic quidem haeretici, num anima a Deo homini inspirata pali et in imo cerebro puniri possit 782... 85.) 'Τ Λnima autem secundum Prudentium a Deo creata, non genita est 791.), quia non ut Filius ante hominis primi creationem fuit 825 sqq.), flatus
est Dei etc. v. 830 sqq. . Quapropter in ipsa divini quid inesse
negari nequit, nam incorpoream 334. , inmortalem 802. , sapientem iustique capacem se praebet ib. , multis vero in rebus crealoris dissimilis apparet, ut, qui eam sive Deum ipsum, sive Dei partem esse opinantur 821 sqq. S74. 883.), valde errent: nam primum ea sinibus cuiusdam spatii continetur, quia facta eSt, non genita 870. . Deinde ob eam rem peccandi potestatem non Omnino respuit et poenae obnoxia potest esse 878. , sicut angeli quoque, quoniam creati sunt, peccant 890.) Τ). Simplex quidem ac pura fuit anima ante Adami lapsum, exinde autem nemo nascitur insons, quamquam nec animae animas pariunt , nec ea
per traducem propagantur, Sed lege occulta sun dit opus natura Suum, quod parvula anhelent vascula vitalisque adsit scintilla coactis 90 I. 917. . Christus autem incorruptae matris gestator et innocui corporis nos a peccatis liberat, quamquam ipse non est mortuus, quod mors culpa atque poena tantum alitur. - Pars Apotheosis ultima in refutandis Manichaeorum phantasmatis, qui Christum corpus habuisse verum negabant
p. 279 sqq. Cred ne r. Essiler u. Ebionit. in Wineri annal. theolog. a. t 827. II. p. 2ll sqq. et D et mer. de Narar. et Ebion. laiae 1837.), qui quidem V V. DD. Prudentii rationem non habuere 26 De inscrip t. huius Λpoth. partis ud. p. 74. Ad Ebionitas eamdem esse reserendam. ex eius fine V. 938 sq. apparet, ubi dogma de eorpore Christi, quod excursu do anima interrumpitur, denuo excipitur. In illo autem excursu primum eos LPriseillianistas intellegit all. Hieron. ep. 76. Middet d. p. 166. . sed cf. Lith-kert. l. l. oppugnare inihi videtur, qui ex Genes. II. 7. animam Dei partem esse essecerunt, es. Iustin. dial. c. Tryph. p. 106. ed. Colon. . Tatiata. Orat . in Graec. P. 253 sqq., deinde eos. qui cum Origine Opp. II. p. 99. eius praeexistentiam Statuunt. nam Cathem. X. l65 sqq. illam sententiam non probant, quidquid Middeldorps. p. 165. et IIa gelabath. Lelirh. d. Dogmengese hic lite I. p. 326.ὶ contra
dicunt, vera enim illius loci explicatio haee est: ,,Da Deus, ut anima eamdem Sedem Occupet, quam ante primum pete alum, ante Adami lapsum, tenuit. Finis autem universae disputationis Prudentianae in eo, quod animam Dei natu laetam iustique ea pacem censet, cum Tertulliani doctrina consentit. vd. de anim. 22: De imus animum Bois tu nasum ... Aiatam, substantia si licem, O suo sui ntem, varis procedentem, libstram arbitrii et .; in eo autem, quod eam ineorpoream dicit atque animarum translationem improbat, ab hoc seri plore valde dissentit, es. Tertuli. de an. 20... 27. Mi insciter. II. p. 96. Nagen bach. l. I.: et quod animam creatam, nec Dei partem esse assirmat. Augustini quoque doctrinam
facit suam ud. Epist. i57. et Ilieron. IV. p. 157. Sehrdckh. VII. p. 336. , cuius sententiam de peccato originali adv. lulian. V, 3. aliter defendere videtur: vd. Nam. 39i . 522 sqq. Cath. II l. 13l. Idem vero placitum alios iam ante Augustinum et Prud. similiter doeuisse loci vett. PP. apud. Seller. dogmat. polem. p. 267. demonstrabunt. 27 De angelis. qui, quoniam nati sunt, a peetatis non omnino Ii heri habentur,vd. Augustin. ad Oros. contra Priscili. tu. de ei v. Dei XI, 9. Milia selier. III. p. 3l8.28J IIaee eontra Manichaeos quoque dicta videntur. cf. Manes in epist. ad filiam Menocli. Λugust. Opp. impers. IlI, 172.): Sicut animae gignuntur animabus, ita 'mentum corporis a corporis natura digeritur.
14쪽
, 956 sqq. , posita est '). Oppugnat hoc dogma, primum quod
Deus veritas sit, neque quidquam simulatum prae se serat 975. , deinde quod Iesus se ipse filium hominis ac verum hominem nominaverit 966. 973. , tum quod genealogia Christum hominem in die et 981. et quod inde ab initio mundi Deus salvatorem humana specie atque indole a phariturum esse voluerit 1033.), denique quod Iesus ut homo cruci affixus resurrectione Sua nos quoque PeSurrecturos esse docuerit si053. δ'. Tertium Prudentii carmen ΗΛMARTIGENI x inseribitur, quod, quia in ipso quoque poeta haereticos oppugnat, secundum Apotheosis librum V V. DD. nominare non dubitaverunt al). Agit de mali ac peccati origine ac maximam partem Marcionis doctrinam resutat, qui duos Deos esse putabat praes. 37. et Ham. V. 18.). Sed si duo Dei sunt, opponit Prud., cur non statim plures dicuntur lib. δῖ)3 deinde dualismus summi numinis notioni repugnat, quia, si duo summi, alter inferior sit necessc est 25. 33); quam ob rem unus Deus et princeps numeri et numero anterior censetur 35. .. 40.), neque Deus Pater et Christus Filius duo Dii habentur, quod uterque artissimo Vinculo coniunctus est 346 sqq. . Quomodo Trinitas in uiritale esse possit, solis exemplo. demon-29 Referri potest haee Apolli. pars et ad Manichaeos et ad Doeetas Phantasia- Slas, p. 78.), qui illo tempore nondum ex lineti erant, es. Walch. Gesch. d. Κelze- reten I. p. 233. . 36. Augusti Christologiae Corani eae lineam. Ienae 1799.) p. 19: Nam, quominus ea ad aliam liae resin reseratur, v. 974. Manich. req. non impedit, eum idem nomen see. IV. et v. omnibus sere haereti eis tributum sit, es. August. ita er. 70. Timoth. presbyt. 4. ll. Malo autem intelligere Manichaeos, qui dogma de Christi persona simile prohabant υ oς ἀνθρ6ιπου ἀπαθης et εμπαθ h d. locos ap. Gieseler. I. p. 223. et Neander. I. 2. p. 833. , quod Prudentii aevo Valentinian. imp. contra eos a. 372. edietum promulgavit, ud. Cod. Theod. l. III. de haeres. Is . de Beausohre hist. critique de Manichee et de Manichaismo Amst. 17 34. Il. p. 120. K. A. Fretherr v. fiet chliu-Meldegg. die Iheol. des II
30 De hae Prud. disputatione Middeldorps. l. l. haec adnotate , , Mullis Argumentis copiose et accuratius, quam alibi fieri solet, hoc placitum resutavit Prudentius. Argumentum autem primum , teritum, quartum ae quinium Augustinus quoque in libris adv. Faust. protulit, ud. de I. ib. II, 4: de III. ib. II, 6: de IV. ih. XVI. I. . . s. et de V. ib. XXVII, 2. XXIX, 2 sqq.; seeundum autem, quod Matth. IX, 3. non l3., ut p. 79. ex lat) defendit, poetae proprium esse videtur, nam Augustin. VII, 2. XVII, 1.) similem sententiam all. Malth. IX, 9. eo usi mat, et alii aliis rationi hus in hac re exponenda utuntur, v d. Reiel, lin-Meldegg. I. l. F. Εd. Coldita. diei nistet, ung des Manich. Religionssyst. Lips. l837. p. 40.3l CL adnot. 13. Codd. reec. . Genna d. l. l. , Honor. Λugustodunens. , alii hoc carmen de Origine peccatorum nominant. 32 Eodem argumento Tertullianus advers. Marcion. V, 2 sqq. usus eSt. 33 Τert. adv. Marc. I, 3: Certo quemcumque alium Deum sud oris, non alia poteris eum forma tueri Deum, quam ut et illi proprium divinitatis adscripseris, sicut aeternum, ita est summum magnum. Duo erga summa bona quomo consistent, cum hoc sit summum magnum, Par non habere 3 par autem habers. cum uni comyotat, in duobus esse nullo modo possit. Boeth. de cons. phil. III. 11. p. 63. Εamdem sententiam de unitate numerica locis Aristotelicis confirmat Pseudo-Boethius de trinit. cap. 5. Vid. etiam Middet d. p. 157. 34 Bene es. Middeld. p. 15 l. not. 51. haec Sabellii verba ap. Epiphan. LXII. : miniζει μναι ue μν η ἐν , λἰω om ιι ἐν ἐν μιῶ Dποοτάσει τρεις δἐ εχοντι τὰς ἐνεργείας' g qui δέ ro φωτισrικυν, καὶ το θάλπον, καi αυro ro τῆς περιπερείας ν ν -
15쪽
strat, qui simul lucem, calorem vegetamenque praebet 67. . Ma
cion igitur duos Deos fuisse censet, alterum bonum qui novum teStam . , alterum malum, qui vetus composuerit 122 sqq. nec nou mundum ipsum vitiis multis contaminatum creaverit 116. . Contradicit autem Prud. , quod Moyse auctore Deus bona tantum fecerit 339 sqq. , quod animo nostro mali appetitum alamus 560...
635. , sicut iste angelus si elial, 159. , qui ab initio quidem bo
nus fuerit, sed sponte ad vitium se vertens corruptus sit s203 sqq. . Simile, inquit poeta, nobis ipsis evenit, quod quamquam animus noster libidinem ac peccatum repellere potest, tamen, quod libero arbitrio est instructus 557.), in peius saepe vertitur 525 sqq. : eaque ratione homines malum sibi ipsi parant 560... 635.)ββ).
Sed - quaerent haeretici si Deus mali auctor non est, cur id omnino patitur ac tolerat 6470 et cur hominum Sensus, si peccare volunt, non mutat 670. 3 Prud. igitur, Deum, ait, si malum creaVisset, statim post calamitatem, quae homines vexavit, bonum non misisse 660... 667.), deinde hominem libero arbitrio praeditum esse eumque, quoὸ inter bonum ac malum eligere possit, probum non esse vocandum, qui ad bona perficienda cogatur
693 sqq. 3. Quare, quod plerique homines salsam viam ingre
diantur, corpus eorum post mortem gravibus obrui poenis, et animam, quamvis ex ore suo creaverit Deus, inmortalem quidem 865. . .
923.), sed ab istis non omnino liberam factam esSc, quippe quae etiam concupiscentiae illecebris tu corpore sitis ad vilium trahi
35 Ad hane sententiam eonfirmandam multa assert exempla, quae homines libero arbitrio nimis obtemperantes peceata sibi ipsi procreavisse docent, ud. Ham. 708... 778. Middeldorps. p. l68. 16 l ., si haec saeuitas tollitur, virtutis quoque ac vilii discrimen evanescit, v. 687. Conseniit igitur hac in re poeta cum Iustino, Irenaeo et cet. , quOS Ud. a P. Ni in Seher. H. p. 91. 36 uam artigeniam optimum Prudentii carmen vocat nari. dielion. erit. III. p. 824. , quia in eo aerius quam celeri scriptores ecclesiastici contra Marcionis deliramenta pugnaverit. Comparatione nulem cum eisdem P Ρ. instituta poeiam ea tantum placita. quae ad dogma de mali ac peccati origins Spectant, perstrin-xiSSe, et, quamvis semper Marcionem ipsum indicet, Marcionitas lamen saepius seculum esse elueet; vis. Rhod. Pro lego in. ad quaestion. de Evang. Apostoloque Marc. denuo instit. Vralistav. l834. 4. p. 18. Quo factum est, ut Jv-μιουργον δικαῖον tum Deo malo prorsus confundal cs. Neander. gene ligelio Ent vi chel ung d. gnosti Sehen Systeriae p. 293. Κirche rigeschichte L. 2. p. 793. IIahia. das Evangel. des Marcion in se iner urspriiugi. Gestali P. 12., eiuSd. dissert. II uide gnosi Narcion. an linomi Regium. Boruss. 1821.) p. 4. Middeldorps. l. l .lp. 146.), eumque veteris teS lamenti auctu rem faciat, quod Ephraem. Syr. hymn. adv. haer. 30. p. 507. eidem creatori iusto inter Deum bonum ac malum medio tribuit ud. Maii n. diss. l I. p. 5. et Anti theses Mare. gnost. Ple. Regioni. 1823. S. P. 1 i. Munscher. II. p. 50.). In eo autem, quod Prud. de origine angeli mali disputat. eum Athenagora legat. p. 326. et Tertuli. adv. Marc. II, 10. conscutit Ni inseber. Ill. p. 326. , quem ante oculos semper halluisse loci not. 32. et 33. allati demonstrabunt, et quamquam mali sedem in eorpore ponit, tamen cor pus ipsum malum esse creatum nusquam dieit, ud. Middeldorps. p. 171. nol. 23. Keil. Opusc. aea d. p. 744. vituperantem, qui poetam corpuS animae carco rem appellavisse arbitratus sit. - Haec sunt, quae de theologia Prudentiana nobis ex-
16쪽
Quartum poetae carmen PSYCH0MΛCIΠΛ vocatur, in quo
post longam pugnam vitia vincuntur et virtutes superiores discedunt 7j. Quod, cum in eo catholicae doctrinae sundamenta in sint, et magni medio aevo aestimatum est, et nunc quoque a catholicis
Venimus nunc ad libros illos duos COΝΤRΛ SYMMΛCuΓM
compositos, qui cum paganitatem, tum aram Victoriae a Gratiano imp. dirutam restitui voluit δ'). Primo igitur libro, quam perversa paganorum religio omnino habenda sit, prudentius docet, secundo vero singula Symmachi dicta, quae eiusdem epist. X, 61. legulatur, refellere Studet. ponenda videbantur, plura ac meliora Middeldor p sit dispulationes saepissime
laudatae suppeditabunt. 37) Gennad. l. l. . Honor. August. l. l. , Plii lipp. Bergom. chron. IX. p. 22 I. , Trilliem. l. l. et edd. multi do compug nantia animi, Nother. autem Balbulus de vir. illustr., in Fabr. bibl. med. et ius. lat. V. p. 922. , Vincent. Bellovacens. spee. liist. XVIII, 62.402. et codd. ap. Moulsaucon. de consiictu viliorum et virtutum, bibl. bibliotheear. edd. mss., bibl. Marti ne des Sees n. I 3. seu deside hoc poema inseribunt. 38 Λlcini. Axit. de laude virginit. 370: Hus virtutis vos, haec sic solatia bolli. . .
Describens mentis varias cum cor Pors pugnas Prudenti quondam cecinit Pru dentius ore. Vid. etiam cap. II. not. l.
39 Nother. l. I. contra paganos hos libros laudat. - Quaesiverunt V V. DD., quo tempore haec adv. Syrum. earmina scripta sint. Pagius enim cannal. l. l.), Baron. ad a. 405. Tom. VI. p. 500. et Saxius Onomast. I. p. 746. necessariam rationem, cur, istius Symmachi relationi S tempore V illa composita censenda sint, in ipsis inesse negaverunt. Verum quidem, Si hi viri a. 384. . quo Symmachus Gratiano petitionem primam obtulit ud. Prosper de promiss. p. 102. , ante oculos habuerint cs. insia p. 136. ; sed a. 403. 404. , quo Simmachus iterum, ut veterum deorum cultus reSi ilueretur, ab Arcadio et Honorio imp p. petiit, lihrum utrumque esse exaratum pluribus ex inci potest. Primum enim et Λrcadium et Honorium poetam alloqui e libr. II. v. 8. p. 160. Satis apparet, deinde commemoratur pugna in agro Pollentino anno 403. commissa, denique in fine eiusdem libri de munerum gladiatorum abolitione, qui a. 405. revera Sublati sunt es. p. lsi.), agi e v. li 24. elucet. Miror igitur sagatissimum Middeldorps. it. I. P. 138. haec dispulantem: , Neque firmo standamento superstructa est Areuali I. p. 50. sententia, ante a. 405. libros e. SI in m. compoSitos esse amrmantis. Non dubitavit sumere ludos gladiatorios . cum Prud. poSleriorem Bdv. STtnm. librum exararet, adhuc in sinistis imperii Romani viguisse: id enim in votis habere poetam, ut illud spectaculorum genus penitus tollatur, d. adv. Syium. II, 1li4...16. - Id ergo tantu in ex versibus illis colligi potest, Vestales temporibus poetae
nondum fuisse abolitas. Λ revolus scilicet eaussas, eur illos libros n. 404. compositus arbitraretur, reticuit, Sed mihi quidem Middeldorps. versus a me suprant latos non legisse neque versimile videtur, neque credo, hunc V. D. eosdem post illum annum ScriptoS cenSere, eum in praes. Iaud. t p. 2.ὶ PrudentiuS se omnia carmina ante LVII. annum aetatis suae composuisse ipse dicat, cs.Τillemoni. histoire des imp. V. p. 332. Bartius l. l. p. 824. Λlii e libr. II. v. 695 sqq. , qui Stiliconis laudem eontinent, disputationes contra Symm . atile a. 4l3., quo proditionis poenas dedit, conlaetas esse opinantur, d. Arev. I. p. 5l., Supra not. s. Quaeritur etiam, utrum Itomae, an in Hispania uterque libellus exaratus sit. Illam sententiam suam feeit Areualus, sed caussam non addidit. Si sunt, qui I, 36.192. alserant, ii ad ea, quae de hoc pronominis nostri usu uot 3. disSeruimus,
revocalidi Sunt: neque II, 726 sqq. id probant, quod allegorica explicatione adhi-hila aliud emeitur. itaque . eum qua in urbe utrumque carmen Aur. Clemens secerit, ex ipsius poetae verbis non appareat, amplius de ea re diSputare no
17쪽
In fine praefat. laudat. ' Prudentius PERISΤΕΡΙΙΛΝON
περὶ στενανων) hymnorum mentionem inicit, quos in laudem
aliquot martyrum compo Suit. In collectione omnium Prudentii carminum breve quoque in
bitur atque historias et veteris et novi testam . tetrastichis hexametris enarratas continet, Sed in praefat. laud. ab ipso poeta non commemoratur B. Eamdem ob caussam et quod dicendi genus
40 V. 42. - In edd. veit. πεοὶ οτετάνυ ν de eoronis vertitur. Ordo istorum hymnorum in libr. mlis varius est, editores autem nostrum probant uno Μ eitzio excepto, qui huncce praetulit: l. 5. 2. 11. 13. l2. 4. 14. 3. 6. . . lit., sicuti etiam inrd. Ebneriano See. X. exarato invenitur, v d. de Murr. memora h. bibl. Norim herg. et Λltors. II. p. 133 Ceterum magni aestimantur illi XIV hinani a ea tho licis, quia martyrum aliquot vitam ac eruciatus Prudentius solus enarrat ei quo aequali fortasse ses. Gieseler. l. l. I. p. l84. J maxima fides tribuenda est: vd. I ille mont . mem Oires ecclesiastiques IV. p. 39. et Sae p., Deir. Crinit. de poet. lat. V. 90. Adrian. Baillet. in libro: Les vies des Satials Paris. 1724. X Tomi, qui saepe a nobis affereti luo, Ruinari. Acta prim. martyr. sincera ac selecta Amstet .l7l 3.)p. 593 etc. Lehen de rue iligent die littesten Original legenden . . . bear heitet vor 2 Kei Eathol. Regens b., 18 32 sqq. X Vol. s. nom. Laurent. alior. Sit heri. l. l. p. XI. Recepti igitur sunt in Brevia r. noman. e hImno II. v v. 15. l8. 20... 33. et Y. 548. 550. 565. eum addi lamento Cunctis iaciendo Protegat in Bre v. II OZarab. . et e li Inano V. v. l. ..12. 545. 548. 557... 560., cs. Daniel. thesaur. hymno I. I. p. 136 sqq. Quantopere hae narrationes a serioribus scriptoribus, eum ab auctoribus mari Irologii Romani et Historiae Lombarditae sive Aureae Legendae SS. Norim herg. 1486. I tu in ah Adone, Usu ardo, Nothero aliisque interpolatae sint, comparatio eum exemplo Prudentiano a nobis saepe instituta docebit. Λlla meta apud poetam res nonnumquam legi, quas per traditionem acceperit, non negaverim : vd. p. 248 ete. Mulla autem de tuitu martyrum in his earminibus traduntur, quae commemoratione haud indigna mihi videntur: voeantur enim populorum a
regionum patroni l2. II, 577. VI, 84. 145. Gieseler. l. l. p. 505. , preces Christianorum ad Deum deserunt I, 17. , atque, ut homines a pecealis iudicioque extremo liberentur, ipsi preeantur IV, 189. X, 1l36. . Extruuntur eis sacella a baptisteria VIII. l. , dies, quo martyrii palmam tulerunt natales. cf. p. 288. Raban. Maur. instit. elerie. II. 43. Casp. Sagittar. de natalitiis martyr. in eccles. prim. Jenae 1678. l696. 4. , sesti aguntur XI. 195.), reliquiae magni aestimantur II. 333. V. 555. , eorum sepulcra et osculis honorantur II, 520. et hymnis celebrantur XII, 60.), ibidemque morbi sanantur I 112. ele . Ex his mar irrum tu
tum, quem praeter Augustinum et Leon. M. Vigilantius Barcilonensis et ei. presbyter aeriter perstrinxit cud. Rivini dis s. de pro sessor. vel . ceeles. martyr . Lips. 739. 4. Λugusti die Feste der Christ. III. p. 259. , see. IV. et V. per Hispaniam quidem late dissu sum suisse apparet. - Ceterum ex lirmni IX. v. 3. XlI, 64. Prudent. Romae fuisse eerte potest eonici, quaestiones autem de hymnorum compositione, ut deh. I, quem Calaguri, de h. III, quem Emeritae, de h. IV. quem Caesaraugustae factum esse Areualus quidem, et qui eum sequuntur, Sibi PerSuadent, praeterire, quia ea res Sola coniectura ni litur, e re mea esse duxi. 4l In codd. pierisque hoc carmen sive Ditiochaeon μιτr αλνγ sive dit chaeon sive dirochaeon vocatur. Aldus igitur, niseus l. l. aliique voeem primam in virtος et orti deducunt ac cibum duplicem i. e. V. et Ν. T. explicant, diptuchi vero nomen in illis signis latere, non est quod amplius moneam, cum et re c. in ipse. Areualo ae Middeldor psio exeeptis et codd. aliquot hoe nomen Servent, es. p. 300. Λre v. I. p. 69. ibid. Montinue o n. , Cui ac. Observ. IV, 27. Gisan. in dic. in Lueret. p. 373. Dahr. l. l. Diteuehon. ut Voci Pontateuehi simile sit, coni. 1los eid. ad Paul. Nolan. p. 869. Codd. apud. Mont saucon. bibl. Cassan. n. 227., in biblioth.
hibliothecar. de eorum bis et de Adam et Eva hoc carmen inscribunt; do aliis titulis ud. p. 300.
18쪽
XIIIa Prudentiano diversum salso dicitur, Posseudius a), Nelassus, Bah hus, alii illud poemation ab ipso poeta abiudicarunt, et Fabriacius, IVeita. , Rivinus, Eschen bach. , Letyser. ) aliique, quoniam id in IVern heri Wolsini Argentoratensis libro mi o
AMOENO cuidam adseribitur, PRUDENTIO AMOENO homini
aliunde ignoto addicunt. Quapropter Casp. Barth. 3β Prudentio
hoc Amoeni cognomen a librariis eodem modo esse tributum, quo et Sallustio aliisque scriptoribus similia addita sint, vere censet et hos versus e maiore poetae libro deperdito excerptos opinatur,
quam opinationem summo cum studio Eli. O Pin, Galliandius, Hamber r. , Oeurichs. β), alii tuiti sunt: Sichardus autem eos Sedulio poetae adscribendos putat. Quod si illud carmen cum genuinis Prudentii poematis comparaverimus, eumdem eius auctorem haberi posse elucebit, quamvis enuntiationes lacerae atque hiulcae haud paucae reperiantur, neque, cur in praes. allata eius mentionem non faciat, facile intellegatur: nisi sorte v. 38. cathol. disc. sdem et ad Psychomaebiam et ad Diplychon referre quis mavult. Legitur enim tu illo primum interpretatio sacrae scripturae alleg rica, quae est poetae familiaris Τ), deinde Deum Patrem una cum Clistis to Filio ante mundi initium luisse docet eorumdem versuum poeta '), tum de statu medio doctrina agitur R), denique et singula quaedam Verba, eorum usus quantitasque Prudentium auctorem salis indicant δ'). Ceterum mihi hoc poema compositum videtur, ut Christiani historias ct V. et Ν. Τ. versibus descriptas haberent di), Areualo autem , , ut imaginibus in eeclesiis V. et N.
nollendorph. I Iid, dipt. in fine opp. Prud. , poSt ipsum epilogum ponunt, ut eiusdem poetae illud non esse indicetur. 43J Apparat. Saeer. I. p. 530., et. etiam Arev. II. p. 665. 44 Fabr. commenta r. in poet. christ. p. 7. Rivin. de Christo Iesu, benitie. et laud. eius. Lips. 1652. 8. p. 75. Esehenbaeh. disS. de poet. christ. in Dissertat. acad. Νorimberg. 1705. P. 100. Pol. Lebser. hiStor. Poet. et poem. med.
aevi p. 10 Sqq. 45) Adversa r. VIII, 11. 12. Conferri potest illud V. C., de quo not. 2. agit. 46 Du Pin nou velle bibl. III. p. 5. Gall. hibl. ΡΡ. ΕΕ. maxima VIII. p. 530.
IIamb. guvertassige Nachrielit. III. p. 16. Gella. comment. de Script . eccl. ed. II eere n. Lips. l79l p. 258. C s. etiam Nicol. Anton. bibl. vet. Hispan. saer. II. 10. p. 226. G. Cavs hist. liter. SS. eccles. I. p. 382. I. N. Funceius de veg. I ii g. lat. senect. p. 263. G. Stolle voti den Hirchenuatern p. 301. - Sichard. in edit. ΛntNerp. a. 1536. 8. 47) CL D. 3. et Ham. praes. 5.; D. 24. et Calli. IV, 68.; D. 60. et C. XII, 179.: sed D. 55. textum graecum et A. 100 l. versionem Vulg. poeta sequitur; D. 165. oi C. IX 86. Perist. VIII, 16. itura Barth. l. l. iam animadvertit, qui etiam v. 29.
ei A. 55 , v. 108. et C. XII, 69., v. 115. et C. XII, 99., V. 141. et C. IX, 55. cons. 48 D. v. 102. et A. 267. 288. 49) D. v. 149. et C. X, 33.50 Leguntur: altar pro altare D. 80. N. III, 212. IX, 100. , cuna pro ormas D. 112. C. XII, l00. iam Ia D. 20. eodem Sensu C. IX, 100. X. 142. , mitissetis D 77. i P. VII. 42. , peccamon D. 89. C. IX, 96 ete. , pudoseo D. 28. C. II, 26.
Λ. 776. : allophylus D. 70., eremus D. 45., Gribriel V. 98., heresis V. 72., Marra v. 100., protulu Issum V. 10I., iactista D. I 17. etc., ud. infra not. 68. 5l Eodem tempore has S. S. historias saepius v v. esse eelebratas et Iuvenei hist. evang. et Probae Faltoniae Virgilio eentones probant.
19쪽
T. historias repraesentantibus apponerentur , quas imagines Sec. IV. et in . V. rarissimas fuisse Gieseler. p), bene docuit. Carminum duorum aliorum, quae Prudentio a scriptoribus et veteribus et recentioribus tribuuntur δ), Gennadius l. l. primus his verbis mentionem facit: Commentatus est et in morem Grae-
eorum HEXAEMERON do mundi labrica, usque ad conditio
nem primi hominis et praeraricationem eius. Quoil si poetavere composuit, interierit necesse est; quamquam illud dubito,
quia poemation neque in praes. all. ab ipso Prudentio commemoratur, neque Vett. Scriptores eius versus laudant. ). IIuc accedit,
quod apud Gennad. e. 67.) eadem sere verba de Salviano Massi
liensi leguntur: et in morem Graecorum de principio Genesis usque ad conditionem hominis composuit versu, quasi nexa meron librum unum: ita ut unum horum locorum glossemate esse corruptum suspicari pos Sis.
Alterum carmen a Gennadio his verbis laudatur: Moit otin laudem martyrum sub aliquorum nominibus, INVITATDRIUM AD MARI FRIUM librum unum 4 3, quod cum prae-
52 Tom. I. p. 521. Ex Prudentio P. IX. 10. XI, l27. martyrum imagines in
ecclesiis esse suspensas apparet, sed historias V. et Ν. T. christiani an le a. 420. sere non pingebant, quia tale quid PP. improbabant, es. Epiphan. opp. II. p. 317. et de Tertuli. Augustino et cet. Griinei sen liber die Ursacilen des Κunsiliasses inden d rei erflen Jahrhund. Κuns thiati l 83l. N. 29. Sec. IV. quidem Constant in.M. Euseh. vit. Const. IV, 19. plures utriusque testamenti historias pietas repraesentari iussisse constat, sed ecclesias talibus esse ornatas primus Paulin. Nolan. Ep. XII. XXX.ὶ ostendit, es. etiam Paulin. Nolan. et Walafrid. Si rabi
picturas historiarum IV. T. pro ecclesia vers. hexametris vel uno vel duobus eE
in reliquis Ρrud. libris enumerandis non deest. - Λrev. I. p. l97., ne quis librum in Genesin, qui extat in Vett. scriptor. et monumentorum dogmat. eolleclion. ampliss. studio et op . Εdm. Martene et Ursini Durand. Paris. 1733. m. IX. p. 14. pro Prudentiano habeat, praemonet, euin dem ., ob vitia metri ea ipso indignum esse. Cuius poematis uv. aliquot iam diu aut sub Salviani Ell. du Pin l. l. III. p. 2I5. aul sub Tertulliani aut sub Cypriani nomine serebantur, integrum autem Edm. Martene et Ursin. Durand. in ,, pervetusto Corbeiensi ed. ante annos non gentos sec. X. exaralo Iuvenco adseriptum a. 173l. vel 1732.) invenerunt. Defendunt igitur L. II. Gebser. de Iuvenei vita et scrip t. Jenae l827. p. 9 sqq. et Bithr. l. l. p. 27. haud immerito, nam , quamvis Martenis editionem inspicere mihi non contigerit, tamen ii vv., qui in sine Tertullianorum edd. leguntur, metricis vitiis non sunt reserti, sed et uv. Siruelura et enune lationes breves et frequens praepositionis pras usus v. 22. 58. 6 l. 67. praecerPore, es. etiam GebSer. I. I. p. 20. Iuveneum auctorem vere indicant. 55 Peris tephanon hymnos hoc carmine Significari Arev. p. 41.) iam suspicatus est, quamquam rationem non allulit. Confirmatur etiam sententia nostra ed. Princ. s. l. et B., quam Fabrie. hiblioth. latin. II l. p. 295. ed. Hamburg. a. 1722. describit, ubi in sine haec leguntur: perist phanctu subditur, εχ cnim graece lib. ad martyrium inseribi ur. CL cap. II. uot. 16.
20쪽
cedente Bilhrius deperditum censet: sed aut virgula post nomin.
tollenda, ut unum poema indicetur, But verba Sub ... inart. lamquam glossema tollenda sunt, quod praesero, et quod codd. aliquot apud Arev. et quod Honor. Asust funensis β' illa revera omit
tunt. Carmen quoddam DE LAUDII, S DEI Prudentio Nother.
Balbulus solus vindieavit β7 . De Prudentit poesi ') pauca tantum dicenda sunt, quia,
quemadmodum christiana a vetere romana i. e. pagana differat, notum est. Paganorum enim religio casu ac sola mentis agit tione est orta indeque variis sabulis quasi conssala, christiana autem per Dei Filium revelata ac libris sacris confirmata: tola hominum antiquorum vita in conditione rerum praesentium innitebatur, christiani vero altius spectantes vitam meliorem atque a peccatis plane liberam in caelestibus expectabant. Quam ob rem poetae veteres istas deorum sabulas vario tractabant, in usum
suum convertebant, huius vitae commoda inconimoda que canebant:
christiani autem saeras historias, sicuti in ipsis libris sacris erant inscriptae, carminibus celebrabant, neque id agebant, ut huius vitae iucunditates ad animos legentium exhilarandos proponerent, sed ut animos ad vitam aeternam proveherent et, ubicumque poterant, suis carminibus revelatae religionis praecepta atque instituta immiscerent. Qua quidem re factum est, ut in hymnis ecclesiasticis illa ratio usquequaque appareret, utque, qui discrimen inter poes in lyricam atque dida clicam antiquo more statuunt, ad hanc referre malint. Quodsi cum his, quae de poesi universa christiana exposuimus, carmina Ρrudentii contulerimus, facile erit
de hoc poeta iudicium. Hymnorum poesis dogmatis atque placitis
5D CL Arev. I. p. 42. Not. a. Honor. Λugust. , qui alibi, quotiens potuit, Genni id tum exscripsit, haec lantum verba profert l. l. : Fecit et in laudem martyrum
57 Fabric. bibl. med. et in s. lat.V. p. 922. Omnino ab Aurel. Prud. Clemento alii tres Prudentii distinguendi sunt: Turiason ituis quidam circiter n. 300.) in Aragonia episeopus es. ΛΛ. SS. ad d. 28. April. III. p. 587. Fabrie. bibl. lat. III.
p. 292. V ei tr. I. p. 319. , Prud. Trecensis sive Tricassinus see. IX. in Gallia episcopus, qui hymnos eccles. etiam illos tres in Daniel. thes. hymn. I. p. 14 l.), collectanea e Psalmis, carmen in b. Mariam Viam. Trecensem aliaque composuit, quae in edd. multis sultimum etiam in nollendorph. I.J Aur. Clementi adseri-huntur ud. Hinc in . nhemens. I. p. li9.204. 322. ed. Paris. a. 1645. Fol. Barui. Ad vers. XVIII, ll. Fabric. bibl. med. et in s. lat. VI. p. 22. LeISer. l. l. p. 251.); et tertius, qui Aur. Prud. Clem. Psychomachiam imitatus est in tractatu sto septem poecatis mortalibus et soptem vitiis oppositis, et post sec. X. vixisse videtur, quia in illo nabanus Maurus, h. Bernardus aliique scriptores recentiores asseruntur. Edilio s. l. et a. 4. , quam ebibl. Gothana benivolentia V. I. Usterte accepi, rarissima Pn Setur, ud. PanZer. annal. typograph. ari. IV. p. l80. Laire ind. libr. ab init. typogr. roman. ad a. 1500. I. p. 174. 5M Discrimen poesis romanae veteris et eliristianae bene docent noulerNeeli. Geselliclite der Poesie u. Beredigam keit Seit dem XIII. Iahrh. I. p. 3. A. W. V. Sehleget. Vortesungen liber dram. Κunst v. Lilior. es. Friedem ann. Paranesen V. p. 20 l. Fr. Ancillon. Zur Vermitie lung der Exire me und Meinungen Berlin