장음표시 사용
11쪽
nisi ad explicandum D addita esse censeo. Nam Vulcanus noli modo id videtur aegre erre, quod Mars et Venus omnino καθεύδουσι δε φιλότητι, sed iiii in id, quod in suo ipsius lecto id faciunt. Unus occurrit in carminibus homericis locus, ubi sim0do Iecte se habet, lacere non possumus, qui ii demons rativam A locativo tribuamus significationem: Κ. 126 κείνους, κιχησόμεθα ρ πυλάων is φυλάκεσου is γάρ σφιν φραδον ἐγερέθεσθαι. Usus sane singularis ) Guare factum est, ut alii aliter haec verba mutarent: ut duos tantum commemorem, exherus Homer. laetis p. 267 proposuit ἔ, et I pro ἔ, γάρ legendum, Nauchius in ambiguo est, mirum Beli heri sequatur sententiam an exstincto φυλάκεσσιν, uti scribat Conced quidem imprimis Behheri coniecturam adpo esse facilem ut videatur utique accipienda: altamen ion necesso est Παdemonstrativum damnari, praesertini cum summa opus sit cautione in tractandis iis, quae non nisi singulis locis nobis tradita sunt Nam uti demonstrativum defenditur non modo origine omnium pronominum particularumque relativarum, sed etiam singulis quibusdam locis, ubi aliae particulae relativae et ipsae semel exstant signiscatione praeditae demonstrativa, ut
et' Schen xesium l. l. p. 339 et Schoemannum, medeth
nestant duo loci, ubi cum 7, re in locativum intelliger vix possimus, cogimur significationeni statuere ab it paulun diveream. Milibus ex locis pilor est hice.
η uamlich uuod iis , 'f' - ψ Recipit να vertatamiten, quod quia eum voculae si natura pugnat, fieri nequit. quamquam docti aliquot viri, ut Nitetschius ad . 821 et Sei-lerus in lex hom. Ἱνα, ut significationem locativam ei imputent, Wobei censent esse Vertendum. Quae interpretatio cum magnopere claudicet nam quomodo fieri potuit, ut Nausicaa ipsis in nuptiis vestes indueret Τ), alii putant, fortasse analogia linguae latinae commoti cs. ubi primum ), D particulae temporalem hic tribuendam esse notionem. Sed ne haec quidem bene huc quadrat. Verius videtur D medium quendam hic tenere locum inter vim locativam et temporalem Vertendumque esse qua in occasione . )Alter locus, qui huc pertinet, StΗ. 353 et o νυ τι κέρδιον ημῖνελπομαι ἐκτελδεσθαι, να μὴ ρ οφειν δε.
Quae verba aliter intelligi non possunt quam nisi ita aciemus sc. nisi Helenam reddemus'. Nam si A finalem hic haberet vim, quae una praeter condicionalem cogitari potest, ρ ομεν εἶδε reserendum isset ad ψευσώμενοι μαχοριεσθα:tum vero αἶ vel similis vox desideraretur taque si versum pro vero habemus cs infra), να particulae condicionalis ο- tio tribui hic debet. Sed quaeritur, num haec notio tolerari omnino possit et, si tolerari potest, unde sit repetenda. Et permulti quidem, ut Hermannus opusc. IV. 133, Schenhelius . . Sellerus in lex hom. Nauckius, alii cs etiam Schol.
posse rati versum 354 ut interpolatum e textu eiecerunt, praesertim cum totus color interpolationem saperet 'quidem non nego versum sine sensus detrimento deesSe posse praeterea dubito, num sine mora liceat ud ad verba praeceden-
tacilius locativa statui potest ratio quam ζ. 7.
12쪽
ua referre: sed tamen interpolationeni hic accipere eam ob rem nequeo, quia non intelligo, cur interpolator ad sensumessiciendum sondicionalem ἔ, scripserit, quamvis nusquam hac praeditum exstet significatione. Banc ob causam cogor
quamvis invitus s. 354 servate consteorque I, condicionale exemplis prorsus similibus quidem carere, non calere ratione Nam ' ea pinione L condicionale non ita longe remotum est ab ιν locativo, quam sententiam certe sequeris mecum comparans aliarum linguarum usum, imprimis nostrae theo- discae. Namque haud ita pauca operies exempla apud literarum noStrarum classicos, ubi Wo exstat pro wenn setiam nostrum Wosern Praeterea ad consit mandum να condicionale ea res fortasse conseri, quod veri simillimum est et
graecum et latinum si ex antiquis locativis originem traxisse. cf. curtius Griech. tymol. 4. 39M. s. ei: miriater
18 ann. 2 l. ann. at haec quidem hactenus.
primum dicemus de etymologia, deinde de vario in ea 'minibus homericis praeter nalem usu.
quod de να propter difficultatem, quae saepissime in particulis ad τυιιον revocandis occurrit, Sine ulla specie temeri-iatis licet nobis significatione, si ab ea ad et Tmologiam quandam probabilem via nulla videtur ducere, prorsus neglecta rationem non habere nisi literarum. Quare non video, cur non assentiamur Curtio GrundZ. d. griecti. EtTmol. 4. 675, qui dicit φρα ex duabus coaluiSSe partibu S, ex φ- λα, qua rum priorem, ut iam τοφρα correlativum indicet, secerni non posse a Stirpe pronominali - , alteram nihil aliud esse nisi
illam particulam epicam, ita ut haec Vocula faciem praebuerit primitus φι-ρα, deinde propter φ Spiratam φι-ρα, denique, ut is τε ex τί ποτε, φρα )Ηan etymologiam si accipimus, principali οφρα particulae significatus non fuit, ut eberus loco in annotatione allato vult, Wo, in elcher Zeit'. Sed cum-φι, - φιν Sus- fixum sit casus instrumentalis non locativi cs Schleicher Compend. p. 5633, Womit . Cuius notionis ut in D nullum quidem certum clarumque habemus in lingua graeca ves-l Haec etymologia displicet duobus Curtiani libri censoribus,
Langio in Zeitschris fur ostreich. Gymn.-Wesen 863 p. 302ὶ et Webero in Zeitschris fur Gymn.-Wesen 864. p. 28 , utrique eam imprimis ob causam, quod tymologia ista non quadret ad significationem Wahrendos lange ias , Webero praeterea propter δρα, quae particula nusquam alibi ad unum spectet verbum, sed semper ad totius enuntiationis nexum. Sed prior causa iam per se ad Imtum cadit, posterior haud ita magni momenti est ideo, quia, ut iam Curtius ipse l. l. p. 676 annot. recte dixit, τρα et οφρα paene In solis picis carminibus inveniuntur, in quibus usdem ἄρα tam saepe occurrit, ut pondus iam per se leve facile prorsus potuerit amittere. Quam autem Langius I. l. pro Curtiana novam statuit etymologiam ὁ ερα et το ρα orta Sse ex 2-Παρα et ο-παραὶ usquequaque mihi videtur a veritate deerrare . Nam primum ci Curtium'. l. nusquam linguae graecae praepositio ulla postposita cum voce quadam in unam eamque novam vocem coaluit deinde nititur Langius una ea re, quod eto prius sit ortum, φρα ex analogia tantum, id quod Inus caute dictum iudico denique puto significationem antiqviorem δ po temporalis non esse Mesen Kelcher eit'. ex qua tota Languetymologia fluxit, sed bia'. De qua re statim dicam.
13쪽
tigium, sed tamen spero me infra in uno saltem et D et ἴφρα particulae usu principalem demonstraturum esse significatum. Et hactenus quidem de etymologia. Nunc ad Varium praeter finalem Sum. Sicut is notione instrumentali omissa transiit in locativam, ita φρα in temporalem, et iterum ut ista, dupliciter
quidem. Nam ut Iνα et ubi significat et quo rata φρα partim punctum m donec, dum bis partim spatium aliquod temporis in quamdiu so lange ais, Walirend). Hic quaestio
oritur, a diversisne radicibus utraque notio prosecta sit, an altera ex altera ducenda.
Et adhuc quidem, quamquam nondum hac de re disquisitum est, tamen plerique videntur putare cL, ut exemplum asseram, Langi elymologiam notionem quamdiu esse antiquiorem. Quam sententiam, si revera valet, salsam esse puto, permotus hac ratiocinatione: φρα quamdiu nihil significat nisi spatium quoddam temporis, quod tamdiu durat, quam enuntiationis primariae actio sit, eamque ob causam non spectat nisi ad finem actionis, non ad initium; φρα bis cum punctum quoddam significet temporis, et ad initium actionis referri potest et ad finem. Itaque si φρα quamdiu anti quius accipimus esse quam φρα bis'. alterum φρα bis quod ad sinem actionis spectat, inde duci potest, alterum, quod ad initium, non potest. Contra si φρα his censemus antiquius, multi loci, ubi φρα bis ad finem spectat actionis, luculenter docent, quam facile φρα so lange ais ex illo potuerit oriri, ut ζ. 218 μφίπολοι, στῆθ' υτω uno προθεν, os 'ρ ἐγω αυτος
τ 16 μαῖ', αγε δή μοι ερυξον ἐνὶ μεγαροισι γυναικας,
Nostro igitur iure dicimus φρα bis esse antiquiuS. Quae cum ita sint, liceat animum advertere analogiae cuidam, quae intercedit inter , et φρα sicut iis primitus instrumentali praeditum vi postea transiit ad significandum punctum loci, iis φρα, quod et ipsum ex instrumentali natum est notione, postea significabat punctum temporis. Praeterea Iiceat mentionem sacere eius analogiae, quam praebent latina ibi et ubi , quae cum eodem Suffixo composita esse atque φρα mihi quidem probabile est. Uno loco φρα demonstrativum in carminibus homericis exstat:
Concedo quidem ut in , sic etiam in φρα usum demonstrativum uno tantum loco in Veniri, sed tamen, cum et per se satis magnam habeat auctoritatem et multis confirmetur
exemplis similibus, minime est, cur hic φρα pro mendoso habeamus. Minime igitur videtur assentiendum Nauchio, qui malo quodam studio omnia aequandi permotus hoc loco pro δ' oφρα existimat Scribendum τοτρα praesertim cum Si τοφρα legimus, omnis desit coniunctio inter duo enuntiata, quae in medio s. 547 concurrunt, id quod parum videtur aptum. De consecutivo quod vocatur φρα et de locis aliquot, ubi φρα particulae significatio sinalis admodum est contrita, id infra. Atque haec quidem de φρα particulae et etymologia et vario praeter sinalem usu. Nunc pauca dicemus de iisdem, quatenus ad acus pertinent. De etymologia omnibus, quantum scio, probata est ea sententia, quam legimus etiam apud Curtium, tymol. 4.399, qui graecum εως idem esse dicit atque anscriticam particulam javat quamdiu, donec . Varium εως particulae Sumeam ob rem et ipsum paucioribus licet complecti verbis, quia et significatus ususque prorsus idem sunt in εως atque in οφρα et plane eadem ratiocinatione adductus, qua modo in οφρα, de primaria significatione temporali idem valere puto, quod de illius particulae significationibus dixi antiquioremGSe eam, ex qua altera possit duci, i. e. ut illic φρα bis ita etiam hic εως bis'. Restat ut paucis attingam demonstrativum 'co particulae usum, qui frequentius in hac particula invenitur quam in να et φρα ut aliquot ast eram locos,
14쪽
cam, quod iam bis de huiusmodi sormis dixi defendendis:
nam eum tanta copia exstet, vix fieri posse exspectamus, ut quis conetur iis omnibus ut mendosis e medio sublatis alias notiores textu obtrudere. ametsi haec quoque exempla coniecturis sustulit Nauchius, et in Odysseae quidem editione dubitanter, prorsus temere in Iliadis, sed minime felicius quam In D et φρα demonstrativis exstinguendis. Finem priori dissertationis parti imponam eo, ut de ως et ὁπως οππως eodem modo, atque de να, φρα, ἐως adhuc disputavi, paucis disseram. Ac primum quidem de es particulae etymologia satis certo constat: nam ut primo quisque aspectu videt, dubitari nequit, quinis adverbium sit pertinens ad pronomen o cs.
praeterea Curi. tymol. 4. 398). Quod cum duplici praeditum sit vi, et relativa et demonstrativa, vel potius, ne eta tis negligamus rationem, et demonstrativa et relativa Sequitur, ut etiam adverbium, duas habeat significationes. Et demonstrativa quidem notione si praeditum est, a grammatici accentu addito ς, interdum, scribi constat de usu a demonstrativi non pus est quidquam dici. ως relativum tam lubricum est seque insinuavit in tot loquendi rationes, ut interdum haudita acile ad sensum primarium revocetur. Ex his rationibus eae tantum paucis hic adumbrabuntur, ubi ς coniunctionis loco videmus adhibitum. Et primum quidem non modo in carminibus homericis, sed etiam postea ως usurpatur in enuntiationibus temporalibus eadem sere significatione atque ἐπε vel τε Ad quam notionem quomodo, potuerit transire, explicandum est Parum analogia aliarum linguarum cs latinum ut primum et
nostrum Wie , partim quae quidem interior causa est ea re, quod utraque actio, et enuntiationis primariae et Suspensae, quantum quidem ad tempus pertinet, tanquam inter se comparantur cuius usus exempla proferre, cum unicuique prae sto Mnt, pus non est. - Cum hoc temporali artissime cohaeret ἔς causale nam perfacile fieri potest, ut v arum actionum, quae Se excipiunt, alteram dicamus causam esse
alterius Quod luculentissime apparet multis locis, ut A. 600 σβεσro δ' os ἐνωρτ γέλως μακάρεσσι θεοῖσιν,
Ex ratione causali si fluxit etiam P. 273 Πηλεῖδης μωξεν δων εις Ουρανον εἰρυν'
nam e praecedenti ot μωξεν supplendum est ἰιιωζω vel tale quid. - Porro , adhibetur post verba sentiendi, dicendi, alia, ut coniungat haec vel ba cum iis, quae quis sentit, dicit. Qui usus inde est explicandus, quod, si τι ponitur, enuntia
tionis pendentis acti nihil dicitur nisi sieri; si εἴς proprie quasi describitur, quomodo actio illa stat. Iluc quae pertinent exempla, non multum diversa sunt ab iis, ubi, ab aliis verbis pendens atque sentiendi et dicendi usurpatur eodem modo, ut quasi argumentum indicet verbi regentis r. 347 πιυς το γαλε ζ ήσειεν ω νμεῖς παρ hιεῖ ctot ἐπὶ νῆα κίοιτε, ρ. 243τοδε μοι κρηνὶνατ' ἐέλδωρ, ως ελθοι ι ἐν κεῖνος ὁ νηρ, ἀγάγοι ὁ ἐ αἰμων cf. p. 201 , P. 450 ε οὐχ αλις, ως και τευχε
Deis post φραζεσθαι etc. id infra. Aliquanto uberius dicendum est e, consecutivo, quippe de quo etiamnunc sit magna virorum doctorum lis. Sunt enim, qui praefracte contendant in carminibus homericis perpaucis quibusdam exceptis locis, ubi στε consecutivi appareat initium ρ. 21 et f. 42), propriam quandam particulam,
quae consecutivam indicet rationem, non exstare, Sed inter-dym να vel φρα vel ως ita usurpari, ut vis consecutiva iis sit tribuenda cf. Nitetschiuili ad . 155 κ. 236 et uehnerum Gramm. r. II. p. 895 . Et ea quidem exempla, quae hi viri protulerunt ad comprobanda D et φρα OnSecutiVa, aliter videntur interpretanda cs infra) ως consecutiva vi positum his probatur exemplis: θ. 23 ἀλλ θέλεις αρετην Μην φαινέμεν, et τοι πηδεῖ,
15쪽
ubi e nexu quidem sententiarum melius videtur finalem statuere rationem, sed o nos prohibet, quominus ita struamus. Etiam Nitetschius a. h. l. hic ς consecutivum agnoscit. S. I tu μην σπουδί γε νεων ἐπιβαῖεν κηλοι, αλχ' ως τις τουτων γε βελος καὶ ἰκοθι πέσση, ubi cum enuntiatio ab ως τις incipiens contrarium indicet atque κηλοι, ne cogitare quidem licet de alia structura quam consecutiva cs. Det bruchium, Coni. u. pt. p. 60). - Manifesta est vis consecutiva uno exemplo, ubi praecedit demonstrativum ἴς:Ω. 337 Πρίαμον κοιλας ἐπι νῆας Ἀχαιωνως γα , G τις ἴδη μην υ τε νοήση. Etiam Z. 357 οἷσιν ἐπὶ Ζευς θῆκε κακον μορον, ω και πίσσω ἀνθρώποισι πελώμεθ' ἀοίδιμοι ἐσσομένοισιν huc pertinet: nam facile vides per se quidem hos duos Versus sensum praebere eundem sere atque θ. 580, ubi A consecutivum meo iure negabo cs infra , sed sententiarum nexum utroque loco esse diversum. Ametsi sententia ad
θ. 580, qui et D ct 580 et ς'. 357 censet sinalia esse et ex sati consilio cs infra explicanda, non mihi videtur tolerabilis: nam fieri non potest, ut dicamus satum in movendis bellis nihil aliud spectasse, quam ut carmina postea recitarentur. - Cum igitur de A consecutivo dubitari nequeat, suspicor idem cadere in hosce locos: O. 537 τέ κε τλ α γνοίης φιλότητα τε πολλά τε δωρα
ἐξ ἐμεο, υς αν τίς σε συναντομενος ειακαρι ι
F. 339 ἐν νυσση τέ τοι tano αριστερος ἐγχριιιφθῆτω, ως ων τοι πλήμνη γε δοάσσεται ἄκρον ἱκέσθαι
Videmus igitur exstare quidem in carminibus homericis rationem consecutivam, sed perraro tantum exstare.
Quod quomodo actum sit, inde mihi videtur explicandiam, quod linguae insantiae aptius est accipere aliquid ortum ex consilio quodam, quam ex consecutione sed cf. infra ceterum etiam aliarum linguarum primis temporibus enuntiationes consecutivae aeque occurrunt raro. Atque haec quidem de , consecutivo et omnino de υς.
Cum A artissime cohaeret πως οππωψ, quod dissertat, cώς non nisi syllaba no-. Quae cum duplicem habeat naturam, et interrogativam et indesinitam cs. Curtium, tymol. ' p. 460), idem cadit in πως Et interrogativum quidem no iis tantum primitus sui exemplis, ubi πως pendet a verbis sentiendi, dicendi, aliis longe plerumque syllaba πο- revocanda est ad significationem indefinitam cs. Det bruchium, Coni. u. pl. p. I), ita ut notio principalis πως particulae minus sit desinita quam, relativi. Quod discrimen sane iam inde ab initio debile in carminibus homericis adeo non potest
cognosci, ut nolim in eo subtiliter statuendo operam et oleum perdere. - De Su coniunctionis πως praeter finalem multa non opus est dici saepius in enuntiatis temporalibus item atqueo usurpatur, Semel causalem induit significationem: . 109ἐφιοι δ' ἄχος αἰεν λαστον κείνου, οπως δη δηρον ἀποέχεται. Ad quae omnia videas ea, quae de j antea dicta sunt.
De ινα, φρα εως, ως, πως particulis finalibus.
Adhuc de his coniunctionibus ita disputavi, ut in omnes inquirerem significationes excepta una finali, id quod imprimis eam ob causam ita institui, quia, nisi scimus, et quomodo ortae sint illae particulae et quibusnam aliis inserviant indicandis loquendi rationibus, neque intelligi potest, quid quaeque in indicando fine primitus valuerit, neque quid inter eas in usu homerico intersit. De quibus quaestionibus nunc deincepserit agendum.
Sed priusquam ad ipsam aggrediamur rem, de significatione finali istarum particularum pauca dicenda sunt in uni-Vereum, ut appareat, quomodo ea omnino orta sit. Hoc ad illustrandum aptissimi sunt loci aliquot homerici, ubi videmus enuntiationem primariam participio verbi alicuius desiderandi
16쪽
- cogitandi conitinctam eum finali, quo indicetur consilium: χ. 49 ουτος γαρ ηλεν αδ εργα, o τι γάμου τοσσον κεχρημιένος ud χατίζων. αλλ' αλλα φρονέων, τα οἱ οὐκ Dέλεσσε Κρονίων, D p 'Dίκης κατὰ δῆμον ἐυκτιμένης βασιλευοι
αὐτος, ἀταρ σον παῖδα κατακτείνειε νηοας.
ρεῖά διέλθοιεν μηδὲ τρομεοίατ, θυμῶ.Ηis locis participia φρονέων et λελιημένος reliquiae videntur
esse ex eo tempore, quo να, φρα, ἴς, πως significationem finalem nondum prorsus induerant et eam ob causam necesse
erat auxilium quoddam adhiberi ad finem indicandum. Ita si loco istos accipies, non iam miraberis, quod φρα pendere possit a λελιημένος nam particulae finales omnibus illis locis minus ad φρονέων aut λελιημένος reserendae sunt quam ad verba enuntiationis primariae. Sed iam ad rem ipsam.
Primum investigabo, quo ex fonte aut quibus ex sontibus D finale repetendum sit. Quam disquisitionem haudita saepe viri docti instituerunt iique, ultra linguae graecaeterminos plerumque non egressi, ut Schoemannus Lehre on
ad eam pervenerunt sententiam, ut dicerent proficiscendum esse hac in re ab isti Wohin' eamque ob rem in enuntiatis huc pertinentibus verbum regens ad finem quendam primitiis ita fuisse relatum, quasi motus fieret illius actionis in hunc finem. Quae sententia quamvis per e, i. e. si nihil spectas nisi lici ipsum, non enuntiationes finales ab D incipientes, probabilis sit, tamen ad irritum cadit iam eo, quod in carminibus homericis ne unum quidem reperitur exemplum, ubi principalem illam quae vocatur Significationem possis restituere; praecipue vero, quia salsum est hac in quaestione solvenda ab iis tantum proficisci significationibus, quas lingua graeca ipsa praebet. Quam ob rem Delbruchius Coni. u. pl. p. 57 et 8 significatu instrumentali, quem primarium Sse Supra probabile reddidimus, nisus contendit, cum casu instrumentalis primitus id significaverit quod una cum alia quadam resit, inter enuntiationem primariam et finalem ab Iνα incipientem eandem intercedere rationem atque inter causam et even
nam si duae res coniunctae sunt, non Sequitur, ut alteram ex
altera pendere sit necesse. Atque omnino iii telligi nequit, quomodo ex is comitatum indicante να finale potuerit oriri. Me ipsius sententia hac in quaestione quamvis diversa sit a duabus istis, de quibus modo dispulavi, tamen aliqua ex parte cum utraque consentit. Nam censeo is finale ex duobus nuxisse sontibus: et ex antiquissimo illo, quem etymologia nobis patefecit, i. e. e significatione instrumentali, et e locativa, et ex Dα Wo quidem, non ex Iνα Wohin' o di tum videtur minus accurate, quia ad significationem instrumentalem, quamquam tranSitum alterius notionis in alteram non videmus, etiam ἶνα locativum revocandum est ideoque proprie dicendum is finale simplicem habuisse Originem sed cum notio principalis particulae is mox evanuerit et locativa ab illa longius abierit, duos sontes meo iure accipio. Ac primum quidem dicam id eo να sinalis lante, qui ad significationem instrumentalem spectat. Hic reprehendat me fortasse quis-
17쪽
piam, quod etymologia sane dubia tantopere confidam. At
ego non ideo G, finale ex parte revoco ad significatum instrumentalem, quasi mihi persuasum Sit D aliter omnino non posse explicari, Sed istam et Tmologiam censeo recte se habere eam ob rem, quia multa exempla, ubi is finale in carminibus homericis exstat, manifesto demonstrant aliquot vestigia sensus principalis etiam aeStare et ita quidem ut eluceat να non ut Del bruchius vult, comitatum primitus significasse, sed instrumentum. λ muc pertinent hic loci: γ. 476 γε ζευξατε nπους, ι, πρησσχῖσιν ὁδοῖο d. 591 δώσω λεισον, να σπένδησθα
ἔχοις . . ., ιν πειρησαίμεθ' ἔργου . . .
1 es etiam nostrum damit . 2 Nitetschius, uetaerus, alii contendunt Iνα hic consecutive intelligendum. Quo iure, non video. cf. infra .
Maiore intervallo iterarum insignivi eas voces, ad quas να reserendum est: Videmus plera Sque earum esse nomina substantiVa, aliquot Verba, ut . 489 κ. 129 M. 435 Q 467. Haec exempla abunde docent antiquum illud , instrumentale, quod ex elymologia concludendum putavi, re era exstitisse umbramque eius Servatam nobis praesto esse in enuntiationibus sinalibus, non ita quidem, quasi Graeci illius aetatis, qua carmina homerica literis mandabantur, istis locis sibi conscii suissent D particulae originis, sed ita, ut nobis liceat ex talibus locis concludere usum ab aetate homerica remotissimum. Multo saepius nobis occurrunt loci, ubi να ex instrumentali ortum minus dilucide apparet dico plurimos eos locos, ubi A magis causam indicat quam instrumentum sed cum ratio causalis facillime oriatur ex instrumentali, etiam huiusmodi exempla iam nostro iure ad rationem instrumentalem revocabimus. Ialia sunt haece: α 95 ih ιφ- νιν πευσο ιενον ... ηδ' A Iσιν κλέος ἐσθλον ἐν ανθρωποισιν
sicht de Dichter soli oh ausgesprochen sein, das Telemachossetne rast besilae, data e sic Ris emerbe εσσ' non pro imperativo ἔσσο habere, sed pro indicativo ἐσσι eamque ob causam dubitat, num hic να particulae color quidam consecutivus sit ubbuendus. Sed elucet et o σο unum praebere bonum sensum neque esse, cur 7να hic pro sinali non habeamus.
18쪽
1 Etiam hic cs. p. 16 ann. 2 et p. 2Lann.)Nitzschius, Kuehnerus, alii existimant 7Pre particulae non finalem, sed consecutivum praebendum esse Sensum, fortasse rati ridiculum esse dicere nulla alia de causa deos hominibus emiciem destinasse, nisi ut posteris occasio esset canendi. Et profecto si rem obiter intuemur verbis illis e toto sententiarum nexu exemptis, a Nitetschi et Euehneri partibus stare debemus. Sed coniungas quaeso ἐπεκχουσαν ro ri cum iis, quae antecedunt: εἰπῆ δ' τι κλαδεις καὶ δνρεαι ἔνδοθι θυμ DLAργεiων Λαναῶν 'Ilion olao ἀκουων iam intelliges uss. 579 et 580 ab Alcinoo ideo esse dictos, ut culpam, quod in aula sua carmina canerentur de Graecorum certaminibus ad Troiam commissis, lepide diis tribuere Quod Alcinous non consequeretur, si nihil diceret nisi deos auctores fuisse belli, de carminibus postea recitandis non cogitasse. Ergo nulla causa est, cur ex hoc loco ἴνα consecutivum concludamus. Etiam Acholiast a. h. l. in fine haeret οὐ διὰ τουτ ἀπικλωσαν, Περ του ιδιμον γενέσθαι, dat Iνα ἀπόλωνrαι): tametsi acquiescit in solita να coniunctionis significatione. Sed quam ad eam tuendam affert causam n ροεμαντεύετο γαρ 'Oμηρος τὴν δοξον τῆς αντον Ποιήσεως elucet aptam esse n0 nisi ad risum movendum .
Ι. 452 ιι λισσέσκετο παλλακίδι προι ιγῆναι, 'in ἐχθηρειε γέροντα
ὁ δευτερος ἔλθοι. cf. praeterea'. 224, 316, a. 15 sec. lectionem enodoti), 26, 156, . 151, 157, 27, 418, . 219, 309, π. 184, 331, a. 30 94, 191, 204 339, v. 267, Μ. 390 458, N. 70,
365, 483, O. 31 P. 24 4 45, Σ 88, T. 180, 348, 354, . 22, 26, S. 249, 14, 39, X. 39, 244, P. 187, 297, 313, 487, 552, 10, u. 21, 555.
In iis enuntiationibus finalibus, de quibus adhuc dixi, partim facillimum est D ad instrumentalem revocare notionem, partim tam prope ad eam accedit, ut dubitare vix possimus, quin etiam ea exempla de quibus modo egi, ex notione is particulae instrumentali sint explicanda. Nunc venio ad alterum , finalis sontem, qui quidem, si tymologia confidere possumus, non minus ab L instrumentali repetendus est, sed non ita, ut transitum tamquam ante oculos positum videamus dico id να finale, quod ex is locativo ortum esse plurima etiamnunc exempla homeria luculenter nos docent, iisdemque etiam illud ostenditur, id quod iam1 Nauchius hie s ὀφελες σὴ μἐν αὐθι μετ' ἀθανάτης ἁλίησιν ναῶειν, Πηλευς δε , νητὴν ἀγαγέσθαι κοιτιν. -ον Ἀνα καὶ σοὶ πένθος ἐνὶ φρεσὶ μυρίον Diri πανωος ἀποφλθωένοι . . . scribendum proponit νυν δέ κε pro νον δ' ἶνα Concedo nullo alio loco homerico particulam finalem pendere a verbo non exstanti, sed cogitato tantum, sed tamen cum hic ex versibus praecedentibus verbum facile possit suppleri, mea quidem sententia opus non est mutatione. 2.
19쪽
Ex his exemplis, cum tantum non in omnibus is vertere possis ubi Macile apparet . . sinate saepissime habuisse originem locativam. Id cum in ceteros locos cadit supra allatos tum in F 20 ελιι Αἰθιοπων ἐς γαῖαν, ἶνα ιεταδαίσομαι, ubi, cum per sermonem homeri cum liceat s εταδαίσομαι et pro suturo habere et pro coniunctivo auristi, transitu ista locativi in sinate manifestius ostenditur quam usquam alibi. Simul ex illis exemplis apparet id quod iam per se manifestum est tum niaxime originem locativam , sin alis esse accipiendam, si pendet a Verbo aliquo eundi, serendi, gerendi, aliis. Haec de utroque D sin alis sonte. Nam quae praeterea supersunt να sin illis exempla, ea non tertiam quandam praese serunt originem, sed significatione principali omnino exuta sinem indicant in universum De quibus statim dicam.
Iam accedo ad ea exempla, in quibus nullum apparet principalis notionis vestigium. Ex his primum pono ea, ubi vel maxime generalem quandam particula naturam prae se fert: α. 135 παρ δ' αυτος κλισ/iose θέτω εκτοθεν λλων μνη
ἶνα ι συν φυρτον ἄγοιμι ι1 Hoc loco να pro ipso locativo, ut Ameisius R. h. I. Vult, haberi vix potest, sed exemplum tantummodo habemus Sane clarum transitus ἔνα locativi in ἔν finale.1 No hic quidem es p.ra ann 2 et p. 18 ann. intelligo, quo iure ἔν sine ulla dubitatione finali Nilaschius,inuehnerus, alii sensum consecutivum tribuerint.
20쪽
B. 232 ἐπιδεύεαι . . . γυναικα, α μίσγεαι ἐν φιλοτητι
Hoe in loco neminem adhuc ex interpretibus offendisse valde miror. Quid enim hic sibi vult ναλ Estne fortasse ιν finale, id quod omnes interpretes putasse Videntur, ut Sensus at Salve, ut aliquando in patriam reversus memineris mihi primae te vitam debere servatam 3 Tam igitur ob causam Nausicaa Ulixi dicit a reιρε, ξεῖνε, ut hic meminerit eis. Num igitur credit Nausicaa lare, ut Ulixes sui obliviscatur, alisi ei dicat χαιρε, ξεινε Nam si να
finaliter hic intelligitur, alium sensum ex his verbis extorquere nequimus Vides notionem finalem huc non quadrare neque unam ex iis, quae να particulae praeterea inesse possunt Equidem puto χαῖρε, ξεῖνε ut salutationem Verbis Sequentibus 8Se secernendum, quibus Nausicaa adhortatur Ulixem, ne sui obliviscatur in patriam reversus. 7ναμνήση igitur idem est ac modus optativus vel lenis quidam imperativus ita etiam scholiast a. h. l. videtur accepisSe χαῖρε,
ξειν', ἴνα υνήση, cum dicit: προσαγορευσιν γαρ ἡ κορη Περιέχει καὶ δα- ρὰκλησιν μνήμη o, quem Sum, eum ante ἔν particulae significationem prorsus contritam existere omnino non potuerit, apud recentissimos demum reperimus auctore eosque deterioris notae, ut apud Epictet dissert. IV. l. 4 Τνα μὴ μῶρος , saepius in Novo estamento, ut Paul. p. ad Ephes. b. 33 - δἐ γουν, ἔνα ιοβῆται ὀν ἔνδρα in carminibus homericis tale ινα summe debilitatum occurrere posse iam per e non verisimile est. Et tamen hoc loco exstat. Quid igitur erit statuendum Hic mihi succurrit ea suspicio, ut putem omnino totum locum, cuius pars sunt uss. 461 et 462, i. e. inde aliis exemplis, quae ne umbram quidem praestant principalium Πνα finalis motionum, simillimum est unum, ibi enuntiatio 1inalis ex dilabus constat partibuS, ex quibus una ad pristinum sensum revocari potest, altera non potest: T. 173 τι δε δωρ αναξ ανδρων Ἀγαμεμνων
Quo loco να relatum non nisi ad prius enuntiati finalis verbum Idωσι locativam sapit significationem, ita ut nobis concludendum sit ne talibus quidem locis, ubi nihil nos prohibet, qui τὰ finale ad sensum principalem revocem US, Originis memoriam tam claram fuisse, quam Videtur. Eodem nos ducit ea res, quod saepius duobus aut pluribus locis, quibus non modo idem sensus inest, sed etiam haud raro plane eadem Verba, modo D reperimus modo
aliam particulam sinalem. Muod pauca iam demonstrabunt
vs. 4b usque ad s. si interpolatori esse tribuendum. Nam etsi concedo mores aevi homerici non metiendos esse ex Su aetatis posterioris excultiorisque, tamen parum mihi videtur aptum, quod Nausicaa, quam modestia optime decebat, quasi praemium sibi postulat, et tam pingui quidem Minerva postulat nam c. 240 - 45, quem locum Nitetschius comparat, cum ibi Nausicaa cum ancillis colloquatur, totus rerum status longe est alius . t ecce Remove e textu hoc Nausicaae et Ulixis colloquium haud ita pulcrum videbis sententiarum nexum adeo non SSe turbatum, ut S. 469 versum 456 optime excipiat:
Fortasse Ss. 457 - 68 ideo irrepsere, quia offendebatur in ea re, quod Ulixes quamquam Nausicaae Servatam debet vitam, tamen ex Scheria discedens lib. ν cum ea ne aliquantulum quidem colloquitur. Sed vides, quam inepte iam libro θ interpolator inseruerit hos versus, qui non nisi ad discessum Ulixis spectare possunt.