장음표시 사용
31쪽
ficatione να et φρα eam potissimum induerunt naturam, quae ex origine altera eaque posteriore effluxit. Ita factum est, ut Atispeciem certam desinitamque retineret, φρα maxime contrariam sibi vindicaret. Nam cum φρα illud temporale his Dprorsus in medio relinquat, quonam temporis puncto actu enuntiationis pendentis sit eventura, necesse est etiam multa illa exempla, ubi φρα sinate ex temporali ortum supra vidimus, et secundum hanc analogiam omnino omnes enuntiationes finales ab φρα incipientes eandem praebere naturam. Quod paucae exemplis iam supra allatis comprobabunt: γ. 285 - θα κατέσχετο, φρα θύn τοι κ&ι δερείσειενκ. 426 τρινεσθε πεσθαι, g μ ων δησθεη. 319 οι δ' Ἀλυωσι γαλήνην, φλ αν κηαι πατριδα σῆν ρ. in ἐλεοσομαι, φρα ξεινον καλέο cis Z. 280 Πάριν ιιετελευσοφιαι, φρα καλέσσω S. 191 φομαρτειτον ... σπευδετον, φρα λάβευμενἈσπίδα Nεστορέην N. 326 εχ ἐπ αριστερα στρατον, φρα Ido ιεν. Paullo desinitior sit sensus, sed tamen Minime uam desinitus quam in enuntiationibus abra, incipientibus, si in enuntiatione primaria vox exstat locum quendam significans, ut α. 88Ἱθακηνδ ἐλευσομαι, Ἀφέ ἐποτρυνω . . . μένος ἐν φρεσι θ εα
Alia exempla videas supra. Sed iam haec satis comprobant τρα sinale habere in se aliquid ii desinit minusque certi. Haec diversitas, quae inter να et φρα intercedit, etiam eo apparet, quod uti, ut vidimus, numquam cum It vel κεν coniungitur particulis condicionis dubitationisque, φρα saepius sed is inime tam saepe quam quis exspectet legens
Hariungi verba in libro, cui inscribitur Lehre o de Partihel der riecti. Sprache LI. p. 289: eine de Absichls- parti hel fiat αν und κεν so hausimhinter sicli ais φρα. Quae verba temere protulit . nam quod ille φρα particulae tribuit, maiore iure is sibi iudicare potest). Cuius rei causam videmus positam esse in significatione temporali φρα particulae nani et ubi ab φρα bis coniunctivus pendet aut optativus, paene numquam αν Vel κεν deest, et plurimi ex iis locis, ubi φρα finale cum αν vel κεν coniunctum St, ad rationem tempora leni non ita difficile revocari possunt, ut ζ. 304 διελθέμεν μεγαροιο, ἴφρ αν Vκηαι μητέρ ἐμήν, η. 319 οι δ' ἐλιωσι γαληνην, φρ αν 7κηαι πατρίδα σὸν κα δίυμα, ιι 52 εκ δ αυτου εἰρατ ανι φθω, φρα κε sic plurimi codd. Nauckius Sine causa γε τερπομενος Πωκουori Σειρήνοιιν, . 183 ανευχθι M. καὶ I. ἐλθέμεναι, φρακε παρστήετον ἐν μεγύροισιν, 364 τωσσειν βοι λεαι καταδῆμον, υτ α ελκὶς βοσκειν ν γαστέρα, τ. 17 ἐρυξον ἐνι
κ. 298, r. 34, 236, ρ. 10, S. 375 O. 23. Aliquot locis
υτ αν Vel φρα κεν incerta lectio est: δ. 294, . 65, ω. 334 Z. 365, ubi non semper facile est diiudicatu, utrum verum sit. Videmus igitur, vel κεν coniungi cum φρα Per- raro tantum, si φρα ad rationem temporalem revocari aut omnino non potest aut non ita facile potest. Qua ex re quid conchidendum sit, videas in Da p. 57 48. Porro cum temporali φρα sinalis origine illud cohaerere mihi videtur, quod φρα saepissime cum adverbi τα- χιστα eXStat coniunctum: . 85, . 175, 241, d. 72. 737,
ζ. 32, 289, . 292, A. 269 E. 690, . , I. 620, N. 326,2 343, P. 196. να τάχιστα Occurrit non niSi . 492, ους τύχιστα non nisi . . 360, 532.
32쪽
Transeo nunc, ut eodem sere utar ordine atque in disputatione de particula isti, ad rem quandam sane memorabilem sed tamen adhuc nondum observatam. Inquirens enim. quaienu ινα, φρα, ως, πως usurpata sint in enuntiationibus negativis, vidi ι, ιι η et ς ἴπως μὴ saepe exstare in carminibus homericis, perraro φρα μ' . Namque quattuor tau tum novi locos, qui huc pertinent: A. 118 ιτα his γέρας αυτί Λοιμάσατ, φραυι νοῖος Ἀργειων γέρα azo εω, ἐπεὶ οὐδἐ εοικεν 578 μητρὶ δ' ἐγω παραφημι . . . πατρι φίλω ἐπι ηρα φέρειν Λιι φρα μ αυτενεικε67σι πατηρ συνχ 4s is δαῖτα ταραξρΥ. 303 μυριμον δέ ω στ δελέασθαι,
Sed hic postremus locus, cum negatio cum ipso φρα non coniuncta sit, sed in altero denium enuntiationis sinalis membro occurrat, vix huc pertinet. Praeterea monendum est T 303 pro φρα μη Maximum Tyrium 26 9 legisse ως κεμ . Sed utut de his duobus locis iudicas: φρα US- quam sere in carminibus homericis adhibetur in enuntiationibus negativis, qua in re eo magis est cur ossendamus, quia o φρα in enuntiationibus positivis longe saepissime exstat ex omnibus particulis finalibus. Quod cum casui tribui vix possit, censeo etiam hanc rem artissime cohaerere cum temporali φρα finalis origine. Nam ne in iis quidem enuntiationibus temporalibus, quarum coniunctio est φρα bis, nudam invenies negationem uti, quia id punctum temporis, ad quod φρα Spectat, necesse est semper positum sit in enuntiationis temporalis actione, aut in initio aut in fine, sed numquam extra illam actionem. Sequitur ut de verbis agamus, quae et in enuntiatione primaria ante φρα et in sinali post φρα occurrunt, ex quibus, ut in να, ea tantum asseremus, ubi φρα alii particulae finali videtur praelatum. Et primum quidem de verbis enuntiationis primariae. Reperimus qρα penden a καλεῖν et similibus vocibus, ut κελέσθω ἐλθεῖν γ 426, α νωχθι Ἀλθέριεναι i. 183 ρ. 509, Ἀνώγει Ἀμεν m.
coniunguntur cum φρα πέμπειν φρα o. 15, 2 312 ινα .
verbis mittendi, idem valet de verbis manendi et lin-
33쪽
P. 487. Post δεικνυναι, σημαίνειν φρα ν 344
Haec sere sunt ea nuntiationis primariae verba, quae in enuntiato nati saepius sequitur φρα. Sane haud exiguus numerus, ex quo Videmus, quam late pateat φρα sinate in carminibus homericis et propter originem temporalem et propter generalem quam paullatim induit naturam. Idem apparet iis Verbis, quae saepius post φρα in enuntiatione suspensa reperimus ad quae me nunc converto. Ante. ιρε ιν exstat φρα G. 463, M. 334, E. 690,
multa verba praeseri e φρα alii coniunctioni, quod non sorte casuque accidit, sed maximam partem ex temporalioφρα sinalis explicandum est origine. Nam in iis enuntiationibus temporalibus, quae ab φρα bis incipiunt, actio statim excipit actionem enuntiationis primariae, quod idem in permultis occurrit verbis Supra allatis, ut in ἀκουειν, γιγνωσκειν . δαῆναι , ειδέναι , ραν, πεποιθέναι, πυνθάνεσθαι. Denique ut in Iνα sic etiam hic pauca de sormulis dicam, in quibus Ἀφρα reperitur. iii ies imprimis commemorandi sunt hi versus: κα μοι του Mγορευσον ἐτήτυμ ον, φρ 4 εἰδῶ α. 174, δ. 4b, . 232, d. 186, ω. 258, 297, 483. . to βκλυτέ μευ φρα τι ειπυ 239, . 43, . 292. κέκλυτε . . ., εἰπω τά με θυμος ἐν στήθεσσι κελευει:
34쪽
His ex locis, qui partim prorsus in dormularum abierunt similitudinem,' omnes autem colorem quendam irae se serunt epicum, apparet Ityρα non modo omnino Multo saepius in carminibus tomericis usurpatum esse riuam alias particulas sinales, sed etiam ciis potissimum docis, ubi color magis picus est quam alibi. Praeterea inusquisque videt omnibus istis locis i φρα non ita longe remotum esse a significatione temporali id modo interest, quod εἰδω revocandum est ad suturum primum, inti ad suturum exactum. Quorum omnium Nauchius non videtur habuisse rationem, cum omnibus iis locis, ubi οφ εἰ no exstat, codd. Scripturam mutat in ώς πω, ea, ut Suspicor, commotum cauSa,
ne re ante pristinum V elidatur Sed neque probabile est aetare homerica literam I adeo nondum Tuisse debilem, ut οφρ' εἰπω dici non potuerit, et color picus, qui illis sormulis inest, magnam partem evanescit, si υτρα particulam prorsus epicam delemus Quibus ex causis Nauchio minime est adstipulandum.
In priore dissertationis capite is et πως tractavi singulatim, neque id sine causa in hoc altero, cum in utriusque vi sinali una eademque videatur esse ratio, utramque particulam quasi pro una ita habebo, ut disiungam tum tantum, si apparebit intercedere sane liquod inter eas discrimen. Sed priusquam ad ipsa εύς et ὁπως sin alia accedam, obiter attingenda videntur ea exempla, ubi ς vel πως Occurrit post φράζεσθαι, φιερμηρίζειν, ὁρμαίνειν, βουλεύειν, Πειριο, πειρασθαι, alia Verba, ut a 270 σἐ δἐ φράζεσθαι
σου μαχμοιντ Ἀχαιοι S. 37 βουλὴν Ἀργείοις noctησδιιεθα, υ μη Πάν Ιες λωνται κτλ. Quibus de nuntiationibus hic demum dico propterea, quod medium quendam locum tenent inter vim explicativam et finalem: nam sola enuntiationis primariae verborum natura parum definita nos prohibet, quominus enuntiato pendenti vim tribuamus pure finalem. Ceterum dubitari nequit, qui A et πως omnibus iis locis, qui huc pertinent relative intelligenda et primitus fuerint et omnino sint cf. Del- bruchium Coni. u. Opt. p. 613. Nam quamquam facillimum videtur mulias ex illis enuntiationibus ad indirectam quae dicitur interrogationem revocare, tamen id fieri nequit propterea, quod sine ullo discrimine et πω usurpatur et ευς, qu0d constat interrogativum numquam suiSSe. Sed iam ad ipsas enuntiationes sinales ab iis et πως incipientes.
Ut A et φρα sinalia ad significationes antiquiores revocavimus, ita etiam de si et onως quaerendum Videtur, quatenus earum enuntiationum finalium, quae ab illis incipiunt, origo cognosci possit. Et in universum quidem recte id perspexit Schoema unus Lehre on den edethellen, cum pag. 184 dicit: Ueil in Wec nur urch in illi angemessne haligkeit erreicht erden ann die eschassentieit desaliun Dothwendi dem beabsichtigien ZWec gemas seiumuss, o si eicht egreissicli, Wie das ualitatsadverbiumetur An enduli aucti ais inalconiunctio geeignet ar . Ita bene intelligitur, quomodo A et πως sina em induere potuerint significationem: Sed cum εἶ et πως binas habeant notiones finali antiquiores o demonstrativam et relativam,oπως interrogativam et relativam , quaeritur, ex quanam harum notionum via quaedam ducat ad sinalem. Et de interrogativa quidem omnino non cogitandum ambigi autem potest, utrum ύς et πως finalia ad relativam significationem 'revocanda
35쪽
sint an ad demonstrativam. Hic sacile quispiam putet notionem finalem ex iis locis prosectam esse, quos modo attigi ideoque primitus suisse relativam. Quod non probo, non eam quidem ob rem, quod omnino omnia relativa riginem habuerunt demonstrativam, Sed quia exempla homerica me docent ως et πιυς nalia ab ipso, demonstrativo repetenda esse. Nam longe plurima ex iis exemplis, quae carmina homerica nobis praebent, cum perfacile ita intelligi possint, ut primitus constiterint duobus ex membris, quae iam per se sui iuris sunt et coniunguntur si demonstrativo, elucet a forma primaria eaque Omnium enuntiationum relativarum primitus propria minus longe abesse quam alia enuntiata suspensa. Id cadit imprimis in eo locos, ubi nuntiationis primariae verbum tempore utitii praesenti vel suturo vel simili quodam Conseras, ut exemplum asseram, . 168 πέρι νω ουρον, ως ' σκηθἰς σὴν πατριδα γαῖαν κηαι,
ubi nihil nos prohibet, quin struamus: 6ιψω δρον ' ως - ἴτω. κεν 7κηαι - χει σὴν πατριδα γαιαν. Similiter iudicandum est de permultis aliis locis, ut de β. b απερρίγασι πατρος ἐς Lo Ἱκαριοι νώσθαι, ω κ' αντος idνωσαιτο θυγατρα δοίη l κ' ἐθέλοι
d. 72 ὀτε ροα, φρα μιν λοχήσομαι L φυλάξω . . .,ώς ἄν ἐπισμυγερως ναυτι λεται Pνεκα πατρος
γαιαν Iκηται . . ., μνηστῆρες δ' ἐνὶ νηὶ παλιριπετις
ιιέγα τεῖχος Ἀχαιῶν S. 182 μνημοσυνη πυρος γενέσθω, ς υρι ηας νιπρησέ
36쪽
τιμήσομεν T. 15 μνησωμεθα χάρμης, οῦς τις Ἀχιλῆα 43ηταιολέκοντα φάλαγγας. Neque de Origine paratactica desperandum in iis exemplis, ubi nuntiationis primariae Ierbum tempore utitur praeterito nam quamquam pristina forma tam clare hic non iam apparet quam illic, tamen origo demonstrativa obscurata esse magis videtur quam omnino numquam suisse. Huc pertinent hi loci:
γενοιτο . . . ἐκτελέσειεν αέθλους
312 εῖς ἐμοὶ ἱστιν νηὸς ἐν χείρεσσιν θηκεν, ΤΠως
s. 160 Πηνελοπείη ἐπὶ φρεσὶν θηκεν Ἀθήνη μνηστηρεσσι
B. 282 σιωπαν λαὸν ἀνώγει ως μυθον Ἀκουσειαν . . . . . ἐπιφρασαίατο
Ω. 583 διι πιας ἰοῖσαι κέλετο is φ e ἀλεῖψαι νόσφιν δειράσας, εὐ μη lassisto Ido υιόν. Os endi potest, id quod sententiae a me modo propositae minime favere videtur, in eo, quod non raro illis in locis, quorum primam formam parataxin suiSSe ei Seo, Πως Occurrit, quod constat numquam significatione usurpatum esses demonstrativa Sed haec ipsa res tantum abest, ut opinioni meae adversetur, ut eam non leviter tueatur. Nam transitum illum ec parataxi in hypotaxi actum censeo cita. ut demonstrativa ῶς particulae vis paullatime memoria evanesceret et enuntiatio ab ea incipiens dicta sentiretur ex subiecti consilio. Ita cum non iam diversitas videretur inter o coniunctionem et ς relativum, iam Sine discrimine et ς adhibebatur et onως, quod saepe videbant eodem modo usurpari atque coς via cum ratiocinatione paene uSquequaque consentit o et πως particularum in enuntiationibus inalibus usus homericus. Nam πως finale talibus locis, ubi ratio in alis ad pristinam formam facile revocari potest, ter tantum occurrit α 57, . 19, A. 136), aliis usque paucioribus, ubi id propter verbi regenti tempus prae-.
teritum facile fieri nequit, octies ζ. 319, . 345, . 19. 1 312, s. 160, . 479 K. 491 O. 548) Praeterea υπως
sinate exstat . 181, quo loco verbum regens tempore quidem utitur praesenti, sed parataxis pristina haud ita facile perspicitur Nostro igitur iam iure concludimus in universum quidem aetate homerica memoriam ως et πως sinalium riginis minime fuisse integram, sed tamen cum πως ibi vix habeat locum, ubi pristina forma magis patet quam alibi, non prorsus eam ex linguae indole exstinctam fuisse. sententiae supra propositae favere vix quisquam negabit Aliam
37쪽
cauSam, flua confirmari opinionem meam Puto, videas insta
Hac ex origine etiam vis pendet, qua ς et πως in enuntiationibus finalibus praedita sunt. Nam propter facilitatem, qua longe plurimi loci huc pertinentes ad pristinam formam revocari aut possunt aut possent, nisi verbum regen tempore uteretur praeterito, mihi quidem vix dubium est, qui eae enuntiationes inales, quae ab ως Velo πως incipiunt, maximam partem non ipsum finem indicent, sed rationem quandam ex sine et consecutione mixtam. Id elucet magis cadere partim in eo locos, ubi pristina sorma propter verbi regentis tempus aliquanto clarius etiam patet, partim in eos, ubi nondum recens πως pro antiquo illoc, irrepsit. Hinc explicandum est illud quoque, quod ως Supra vidimus interdum non nisi conseculive intelligendum eSSe. erraro tantum εἴ in carminibus homericis ita usurpatur, ut sola notio finalis insit, ne minimus quidem color
Praeterea huc pertinent aliquot ex illis locis, ubi cum
in comprehensione Verborum eadem fere omnes exstent particulae sinales sine ullo discrimine, verisimile est nullam intercessisse in earum usu diversitatem. Haec de natura, quasi 40 et πως finalia in usu homerico prae e serunt.
Praeterea unum tantum habeo satis dignum, de quo quaeratur: quibusnam finibus circumscriptus sit usus parti-
cularum ti et κεν in iis enuntiationibus sinalibus, quae ab ς ὀπως incipiunt Haec res ita se habet: ῶς αν vel κεν ne semel quidem πως ν Vel κεν exstat in carminibus homericis 35 locis, quo ex numero 30 locis Verborum comprehensio ad pristinam formam perfacile revocari potest, 'ocis θ. 21,
ρ. 62, 9 83, 360, T. 331 dissicilius. Nudum o vel πως reperimus 31 locis, et ita quidem, ut 19 0cis r. 45, ζ.
361 vi. 583 propter enuntiationis primariae verbum praeteritum typotaxis in parataxin facile commutari nequeat, 2 locis occurrat in enuntiatione primaria tempus praesens aut suturum aut simile quoddam α 57, 7. 19, . 164,4 181 9. 76, A.
Sed non omnibus his 1 locis origo ab soπως smalis manI-
pro si usurpatum docet memoriam illam evanu ISSe praete
ιιέν ἄφρα κέ τοι ut ελικμεα Ῥῖνον ενείκω, op σπείσης . . . neminem Graecum in consecuti vi quidquam sensisse. Videmus igitur 30 locis, ubi manifestum est siuale ex demonstrativo ως originem traxisse, reperiri o vel κεν locis, de quibus idem valet, non reperiri, porro 25 locis, ubi id minus clare apparet, ἔν vel κεν non exstare 6 locis eiusdem generis exstare. Iam hi ex numeris nostro iure concludere possumus quo propius enuntiatio finalis ab εἴς 'πως)incipiens ad significationem accedat principalem, eo facilius in carminibus homericis usurpari αν vel κεν. Quod imprimis manifestum sit eo, quod ne uno quidem loco πως finale in carminibus homericis cum ti vel κεν occurrit coniunctum. Neque tota haec res nobis est miranda: nam Si, ut exemplum asseram, . 402 κνυζούσω τοι οσσε, ς αν φανηχὶς διεικέλιος alterum membrum cogitamus sui iuri neque penden ab nuntiatione primaria, αν deesse omnino ne lint. Ita etiam haec
38쪽
res sacere non potest, quin sententiae faveat ei, quam de Origine ς οπως sinalis proposui. Hac disquisitione quod essectum est, Si comparamus cum iis, quae de φρ αν vel φρα κεν disputavimus, iam plane in universum possumus dicere particulas sinales sc. excepto να, a quo υν et κεν omnino abhorrent , quo longius remotae sint a vi principali et quo magis significent non nisi sine per se, eo magis repudiare ἄν et κεν Ita iam sermonem homericum videmus ea progredi via, quam postea lingua graeca, imprimis sermo pedester semper tenuit et multo quidem magis quam priscis illis temporibus.
Natus sum ego, Timotheus Albertus eii, flebiae a. d. XII cal. Mai. anni'. s. LVII patre Iberto,
matre Amalia e gente Hoeser, quos superstites 8Se magnopere gaudeo. Fidei addictus sum evangelicae. Primis literarum elementis imbutus inde ab aetatis anno XII gymnasium frequentavi Istebiense, quod uno Schwalbius regebat Vir humanissimus doctissimus, nunc floret sub Gerhardii auspiciis viri perillustris flebi anni LXXV autumno maturitatis testimonio praeditus Lipsiam commigravi studiis operam daturus philologicis Et per duo prima quidem semestria, cum simul stipendia sacerem, non multum in literis profeci, per tertium et quartum scholas requentavi professorum Biedermann Curtius, Drobiscli, Gardthausen, einge, ier- mann Hubschmann Lange, verbeck, Ribbeck, Volgi, Mnche. Autumno anni LXXVIL Bonnam me contuli, ubi per bis sex menses institutione utebar professorum Bernays, uecheler, Kehulsi, Mengel, Neuhaeuser, Schaarschmidi, sener, Wilmanus. Denique inde ab autumno anni LXXVIII alis Saxonum in studia incubui, et ita quidem, ut lectiones audirem Virorum doctissimorum Gering Haym, Heydemann Keil, irchhoRΚramer, J. Zacher, Κ. Zacher Seminarii philologiei, cui praesunt eii, Hilier, Dittenberger, per duo semestria sodalis sui, per unum extraordinarius, per alterum ordinarius. iraeterea Henrici ellii benevolentix societati philologicae per tria semestria intersui, J. Zacheri, per duo semestria societati theodigeae. Quibus omnibus viris optime de me meritis, imprimis Η. Keilio viro humanissimo illustrissimo gratiam semper habebo quam maximam.
39쪽
In Baccharum Euripidis prologo duplicis
recensionis vestigia clare etiam apparent.
Stosimbroti Thasii liber a Plutarcho saepius commemoratus pro Suppositici habendus non est. III. Hom. hymn. in Cer. 113 τίς ποθεν ἐσσὶ γρῆs