장음표시 사용
21쪽
σπείσης. Qui loci cum aptissimi sint ad illustrandam totam rationem, quae inter omne particulas sinales in usu homerico intercedit, conseras etiam . 145 βουλετ ρε α ιερας κατομ- βας, ως τον Ἀθηναίης χυλον ξακέσαι ro coli cum A. 444 προ - πει φεν is γαμέμνων ωοίβω ρέξαι ιερην κατ6 βην, υτ ιλαπομεσθ' νακτα. is exemplis addere poteram etiam alia, nisi haec, quae supra Scripsi, iam satis Superque comprobarent aevo homerico memoriam principalium 'να malis notionum minime fuisse integram.
0uos modo in medium protuli locos, pauci quidem sunt pro iis, quos supra demonstravi ad sensum pristinum revocari posse, sed tamen his paucis tantum momenti tribuendum est, ut dubitare non liceat, quin etiam illis aliis locis
originis memoria plerumque vix iam relicta suerit. Attamen si quis concluderet una cum originis memoria totam naturam D sinatis propriam evanuisse, temerarie concluderet. Nam intercedit diversitas quaedam inter , et alias particulas nates, non ita quidem, quasi certo quodam loco non nisi certa quaedam particula sinalis adhiberi possit neque enim raro in uno eodemque sententiarum nexu ratio sinalis ex pluribus duci potest nil libus), sed ita potius, ut discrimen quoddam appareat, si omnibus singularum particularum locis sub unum conSpectum positis comparationem instituas. Tum enim non ita dissicile erit cognoscere et totam speciem, quam quaeque particula sinalis praebeat, cum suspensa Sit ex Origine, esse propriam et parva quaedam signa nobi occurrere, quae
per se quidem vix digna videntur, quorum omnino habeatur ratio, sed quae relata ad pristinum significatum particularum
perspicue ostendunt eum ex mentibus hominum evanuisse,
non ex linguae indole. t να finalis quidem natura posita mihi videtur potissimum in eo, quod aliquid definiti in se habet. Quae res et origine L/ finalis satis apparet et usu confirmatur. Et primum quidem, quomodo ex origine να finali aliquid desinit possit inesse, ex parte saltem facile intelligitur:
nam instrumentum quo vel causam qua quid sit, res esse certas nemo negabit. Sufficit hac in re exemplorum meminisse, quae supra attuli plurima. Sed cf. infra p. 44). Non aeque simpliciter res se habet in D locativo. Nam ubi iam natura sua esse desinitum , ut Hermannus opusc. V p. 136 pinatur, mea quidem Sententia non verum est. Ut enim temporis spatium nullis tenetur vinculis, sic ne loci quidem. Vera causa, cur natura desinita tribuenda sit etiam iis exemplis, ubi is sinate ex is locativo ortum exstat, posita est ea in re, quod lantum non omnibus locis homericis, ubi tale ιν finale occurrit, in enuntiatione primari locum quendam videmus allatum, ad quem να reserendum est. ConseraS, ut aliquot modo proseram exempla: α. 373 ro ρηνδε καθεζώμεθα, ν αποείπιυγ 'δειος ανορουσεν ουρανον ἐς πολυχαλκον, ista
252 καλέουσιν αριστοι ἐς πεδάον καταβῆναι, b τα-
F. 207 hi Αἰθιοπων ἐς γαῖαν, , μεταδαίσομαι
22쪽
δωρα. Perraro tantum certus locus neque indicatus est neque
facile suppleri potest: ζ. 50 βῆ δ' ἰέναι δια δωμαθ cs.
variam lectionem κατα δωμαθ'), ν αγγείλεi τοκευσιν et . 250 αξω τον ἐπι νηὸς τῆ 'Iθακης, γνα μοι βίοτον αλφοι certe exiguu numerus, qui ipsam confirmat regulam. Haec regula imprimis etiam ex binis apparet locis, qui una cum loci cuiusdam commemoratione is praebent, Sine ea φρα ν 74 'Oδυσῆι στορεσαν ρῆγός τε λίνον τε νηὸς in ἰκριοφιν, ἴνα νηγρετον εοδοι coli. cum p. 17 αλλαγε μοι στορεσον λέχος, φρα και αυτος uosιαι et . 105αζετε di lassis oν, φρ ρκια ταιινη coli cum . 252 καλέουσιν αριστοι ἐς πεδίον καταβηναι, ιν ρκια πιστα τα
μητε. Simul et his locis et iis, quos supra attuli, elucet Significationem locativam nondum prorsus in D sinati SSe exstinciam cs etiam Braune in program in gymn. Cotibus 1855, p. 3. Praeterea D sinalis natura definita apparet iis potissimum locis, ubi in uno sententiarum nexu duae Se excipiunt particulae finales, ex quibus una να St, ut ξ. 296 ἐς Αιβυην ιζ ἐέσσατο ἐπι νηος φευδεα βουλευσας, Da I συν φορτον αγοιριι κεῖθι χέ p περάσειε και νον ἔχοιτο.
quem ille cum ipso Ulixe communicaverat, utitur particula Au ad eum, quem ille in animo habuerat, ώς ri igitur id indicat . quod secundum Phoenicis verba revera erat eventu
Satis igitur videnriis ἐν finale speciem praeStare definitam, unde illud quoque mihi videtur explicandum, quod certale est linguae graecae, ne in iis enuntiationibus sinalibus, quae ab D incipiunt, particulae αν vel κεν locum habeant. Nam ν et κεν sententiae semper aliquam condicionem dubitationemque et hanc ob causam aliquid incerti et minus definiti admiscent. Cuius legis, quae per omnia linguae graecae tempora duravit, perpaucae tantum occurrunt exceptioneS, ex quibus una in carminibus homericis: μ. 156 λλ' ἐρέω ι ἐν γων, Πα εἰδοτες η κε θάνωμενη κεν ἀλευά/ιενοι θάνατον καὶ κῆρα φυγοιμεν. Qui locus propterea a viris doctis varie aut explicatus est aut emendatus. Et Herin annus quidem . . p. 13 codicum lectionem eo conatur tueri, ut dicat κε - κεν non pertinere ad Verba ανωμεν - φυγοιμεν, sed ad I - ἔ, ideoque non esse offendendum. Similiter de hoc loco agit Thierschius, Gramna. gr. g 340. . . At ingenue confiteor me non intelligere, quomodo fieri possit, ut κε - κεν cum coniungatur: quod si facimus, concedendum est nobis αν et κεν cum quacunque coniungi posse voce. Porro Κ uehi erus Gram m. r. n. p. 90 contendit κε --κεν hic cum τε - τε Sse comparandum neque positum nisi ut duo membra inter se contraria coniungat Die Final coniunction να studet sicli p. mi κεν verbundennur u 156, o edocti κεν h gii gelidi e scheint, te ἐάντε - εαντε, sive sive'. uam pinionem vir docto indignam opus non est a me refutari. Nauchius denique recte ratus κε - κεν hic pro consuetudine cum Sermonis homericitum linguae graecae non esse serendum, et κε - ῆ κεν mutat in έ- καί, quae emendati et acilis quidei est neque a sensu aliena, sed tamen mihi non probatur. quidem enim haereo non magi in κε - κεν quam in να. Nam structura huius loci talis est, ut id nuntiationis sinalis verbum, ad quod
23쪽
suis proprie pertinet, forma utatur participii, aliud forma verbi finiti. Qui loquendi usus haud raro quidem exstat in carminibus homericis, sed, si exstat, praeter hunc locum et F. 297 Ἀγαμέ/ινον δω Ἐχεπωλος δωρ , να ιι οἱ ποιθ' uno Ἱλιον . . . t , λλ' υτου τερποιτο ιεν qui locus ideo vix dignus est, cuius habeatur ratio, quia priore in membro occurrit verbum sinitum, in posteriore demum pro illo participium particula ualis nusquam να est, sed plerumque οφρα interdum cs. p. 42 et 43). eo igitur iure mihi videor
dubitare, num A genuina hic sit lectio, praeSertim cum praeterea in κε - κεν valde ossendamus duae cum ita Sint pro ινα legendum propon o p aut ς. Nam, saepissime cum ἄν vel κεν coniungitur, φρα non raro. Adhuc egimus de να finalis certa definitaque natura: nunc progrediamur ad singula quaedam ἔν finalis propria. Hic imprimis illud dignum est quod commemoretur, quod in iis enuntiationibus sinalibus, quae ab Pνα incipiunt, paene numquam reperiuntur adverbia loci aut aliae voces locum significantes. Ab hac lege semel tantum aberratum est in carminibus homericis: ξ. 408 ταχιστά to ενδον Λαιροιεῖεν, Πν ἐν κλισίη λαρον τετυκοβιεθα δορπον. 0mnibus reliquis huiusmodi locis coniunctio sinalis mon να est, Sed φρα, semel εἶς:
s. 183 λλιχ ιοι υτονοην καὶ In nodus ειαν νωχθι ἐλ- θεμεν, φρα κέ ιοι παρστήετον ἐν μεγάροισιν. Cur Dia non soleat una cum voce significatu locativo praedita poni, non dissicile est intellectu. Nam cum fieri non possit, ut in una eademque enuntiatione relativa et particula relativa locum habeat et demonstrativa, elucet rem istam cohaerere cum locativa D particulae i. Sed iam ad aliud accedamus. Quaeritur enim, num 7να ibi praeseratur, ubi certa quaedam verba reperiamus in enuntiatione aut primaria aut finali. Hic idoneum est quod proteratur, cum φρα sinalis usus mullo latius pateat cs. p. 42), tantum non nihil Pauca tantum verba Sunt excepta a τιθε- ναι, τίθεσθαι pendet D quater α. 135, 1. 316, . 157,
T. 2 S. 249, φρα 255 a σταζειν pendet, T. 39, 348, 354. In enuntiatione sinali occurrit 7να ante χεινα. 95, γ. 8), P. 45, T. 180, φρα . 364 A. I 33; να ante πρήσσειν ὁδοῖο r. 476 o. 219, Ω 264, φρα o. 47;vνα ante nuti ειν . 492 Q. 249, 314 D ante πάσχειν
sunt omnia verba, post aut ante quae is in carminibus homericis saepius exstat quam φρα ut 0ς. Sed tota sere horum locorum copia nihil cons r ad vim A finalis homericam recte statuendam: nam intelligi nequit, cur post τιθέναι, τέθεσθαι, ὀρνίναι υρνυσθαι, στάζειν, ante ἐχειν, πρήσσειν dola,
24쪽
παύειν, πάσχειν, διδυναι, φευγειν, ιρε θMι, Φινειν, σπένδειν
magis placiterit να quam φρα aut εύς. in εορ et δευτε res aliter se habet: nam δευρο et δευτε certum quendam indicant locum, at quem sequens 7να reseratur. Denique pauca dicam de να finalis in iis locis usu qui paene in formulas abierunt. Ut aliquot exempla asperam, L semper in eo Versu reperitur, quo Aurora surgens describitur, ut . I 'Hας ρνυτ' ἐκ λεχήων, 7να φιως φεροι cs A. 2 T. 'Hάς ἀρνυτ' ἀὐ Ωκεανοι so&ων, - φoως φέροι p. 348 αυτί ἀὐ Ωκεανο η-ωρσεν, ἔνα φέροι Poως. Ter α. 157 d. 70, ρ. 592 exstat να in VerS .... γχι σχὼν κε ναλην, Πνα ιη πευθοίαθ' - αλλοι - Semper particula sinalis est να, si interrogatur ἡ να . . . :δ. 710 ουδέ τι μιν χρεὼ , γων ἐπιβαινθιεν. et 7να ιη δ'
νίκην P. 445 τί σφιδι δοιιεν Ιηλῆι ιν αλγεα χητον Et haec quidem habui, quae de si ualis dicerem et vi principali et usu homerico jam trai Seo ad cyρα.
Quomodo φρα ad finalem accesserit significationem, ex parte quidem pro rei perspicuitate iam dudum a viris doctis recte investigatum est, sed cum eodem modo atque in να, antiquissimorum monumentorum graecorum fines ausi non sint egredi, adeo ne in hac quidem re ad bonum eventum perVenerunt, ut putem non sine causa totam disquisitionem a me redintegrari. Namque equidem censeo ut in D sic etiam in φρα non una eademque via esse progrediendum, ut investigemus, unde υφρα si uale fluxerit, sed duabus altera,
quam etymologia nobis monStrat, altera, quam reliquus praeter nalem usus. Et primum quidem ea progrediamur via, quae ad principalem φρα particulae Sensum mihi quidem videtur ducere. Nam occurrunt permulti in carminibus omericis loci, ubi, ut in να, ita in φρα sinali vestigia quaedam significationis instrumentalis restare haud ita dissicile cognoscitur. uod ne hic quidem ita intelligi volo, quasi contenderem etymologiam φρα particulae tam certam esse, ut ea iam nostro iure uti possemus ad explicandas significationes recentioreR: contra confirmari illam etymologiam his reliquiis puto. muc quae pertinent exempla, sunt haec sere: u. 261 ωχετο κεισε ἐπι νηὸς διζη ιενοοῦ φαρμακον αν dio φονον, φρα οι εἴη ους χρίεσθαι Zen. φραδαείη, Schol. ξν που ἐφευροι γ 334 ταμνετε γλωσσας . . . κεραασθε Ῥῖνον, χτρα πείσαντες IΠοσειδαωνι καὶ ἰλλοις ἀθανατοιoc μεδω- ιεθα κοίτοι scf. p. 42)ο. 149 ovo δε ιιεν Ἀτρείδης Ἀκιεν οἶνον iniων, Gog ραλείψαντε κιοίτην cf. p. 42) r. 419 οινοχοος in αρξάσθω δεπάεσσιν, φρα σπείσαντες κατακείομεν Vid. φ. 264 cs. p. 42)Ω. 285 ηλθεν οἶνον Ἀχουσα, Ἀτρα δεδεραντες κιοίτην
427 ἰήνατε χαλκον . . . θέρμετε υδωρ, Ἀφρα λοεσσάμενος καὶ ἰδὼν εο εθιενα πολλὰ δαιτέ τε τέρπηται. . .
25쪽
α 581 ελιπον ἰυο φαρεα, Ἀφρα νέκυν iv κασαι δοίη ο υνδε φερεσθαι cs. p.42 - 43 . Praeter hos locos ut in να sic etiam hic permulti exstant, ubi φρα sinale cum causam magis indicet quam in-Strumentum, non tam manifesto quidem apparet ex instrumentali esse ortum, Sed apparet tamen, ut δ. 473 Aφελλες ι αλλοισιν τε θεοῖσι ρέξας ρα καλα
sed ambigi potest, utrum φρα hic finali praeditum sit sig-
26쪽
ct praeterea . 344, π. 236, 1. 346, et v. 285ὶ v. 336,
Haec de uno φρα finalis sonte eo lue an liquiore, quem videmus eundem esse atque priorem sontem τι in finalis. Nunc ad alterum φρα Solius proprium, quem iam dudum a viris doctis cognitum Sse Supra commemoravi: crepρα temporaledico quod terminum significat, usque ad quem aliquid pertinet. Quod qρα quomodo ad indicandum finem adhiberi potuerit. facile intelligitur eo cs Schoemannum Bedelli. p. 183), quod, si enuntiatio temporalis ab cui ρα bis incipit, actio enuntiationis primariae usque ad initium aut suom actionis suspensae porrigitur et ita haec posterior ut fiat, saepe videtur optari, prout enuntiatio pendens accipitur ex sententia subiecti dictat De X. 328 sin δρ' ἀn ἀσφάραγον ελίη ταμε χαλκοβαρε ανοφρα τι α ιν προτιειao ἀμειβομενος ἐπεεσσιν vetus lis est propter τρα, cui hic notionem finalem inesse non posse multis persuasum est. Iam scholiasta hac de re disserit: θετεῖται, ἔτι γελοιος ει ἡ μελix ἐπετήδευσε ν ἀποτεμεῖν ro do νδραγον, ἔναπροσψων ση δν χιλλέα Quod scholion secutus etiam Nauckius, delendos esse hos versus coniecit. alii, ut Nitetschius et Kuehnerus, consecutivam vim φρα particulae hic inesse statuunt Sed recte hos versus interpretati sunt iam aliquot veteres schol. l. l. Ἀπολο-γovμενοι δέ νασιν τε δ ἐκ τυχης συμβεβηκος- ιανικῶς ἐξενενοχεν, et in schol Ven. . a. h. l. εἴωθε δε τὰ ἐκ τουχης ς ἐξ αἰτία λέγειν. Ita si illum locum accipiemus, nemo iam dubitabit, quin etiam illic solita ut, particulae vis servata sit. Idem cadit in μι. 428 λθε δ' ἐπὶ dro ωκα, νέρ 0 ἐμ o ὰλγεα θυμ p, ὁ φρ' ἔτι τὴν ὀλοὴν ἀναμετρησαι tra ἀρυβδιν.
Aliter mihi videtur explicandum
Finem quidem ex subiecti sententia dictum hic statuere vix licet, sed tamen talem, ut tota haec sententia ex ironia quadam sit intelligenda. Neque sati consilium reserendum puto, ut belingius lex hom vult, ad
aut non accipitur. Quod cum ex sermone homerico non semper pronum sit iudicare, nam coniunctivus, plativus, suturi indicativus aeque locum habent in enuntiatis temporalibus atque in sinalibus, interdum ambigi potest, utrumo φρα temporale sit intelligendum an φρα sinate, ut α. 310 ἐπίμεινον, i φρα λοεσσάμενος τε τεταρπομενος ε paον κῆρ, Γυρον χων ἐπι νῆα κίης ζ. 218 στῆτ vino προθεν, ' Og μ απολουσορια . . . Pseos αιτ I ἔρυξον ἐνι ιιεγάροισι γυναῖκας, φρα κε καταθείομαιεντεα πατρὸς ἐς θάλαμον Z. 258 μένε, φρα κε τον οἶνον ἐνείκω iK. 444 η ιι λιπετε αυτυθι, φρα κεν λθητον καὶ πειρηθῆτο ἐμεῖο.Videmus his exemplis, quanta similitudo intercedat inter enuntiationes temporales ab qρα bis incipientes et finales. Idem valet, si in initio enuntiationis temporalis reperimus ἐως vel Hς κε quae particulae prorsus idem significant atqueo δρα, ut β. I τοφρα γὰρ αν κατί στυ ποτιπτυσσοίμεθα μυθωχρ ματ πιπαιτίζοντες , ἔχυς gno πόντα δοθείη ε 385 προ ὁ κυμας εαξεν, ηος Dαιήκεσσι φιληρέτμοισι μιγειηι. 375 και τοτ άγω τον μοχλον υπὸ σποδου λασα πολλῆς, ro θερμαίνοιτο D. 182 τοῖος γι ρ οὐ ποριπος ψ φεται ἀργειφυντης, ο iζει, ηος κεν αγων Αχιλη πελάσση.κ. 460 ἀλλ αγετ ἐσθιετε βρώμην καὶ πίνετε οἶνον, εἰς κεν ιυτις θυι υν ἐν στήθεσσι λάβητε B. 332 λλ' γε μ ιμνετε πάντες ἐυκνήμι)ες Ἀχαιοί, αυτου, ει o κεν στυ ριέγα Πριάμοιο ncus εν. Sed iam ab his exemplis, quae transitum quendam indicant rationis temporalis ad sinalem, ad ipsas enuntiationes sinales transeamus. o φρα finale primitus temporaliter accep- neque ad , 195 ἀλλαι με δαίμων
θέλγει, φρ' ἔr μαλλον δυρόμενος στεναχίζω:nam quid nos cogit putare . re Proserpinae n. 19 δαιμονι eo
27쪽
tum fuisse satis etiam manifesto iis potissimum apparet locis, ubi in enuntiatione primaria verbum aliquod eundi, standi, manendi vel simile quoddam occi irrit, ut r. et του νεκα πόντον ἐπδελως, Ogρα Πιθηαι 175 νωγε πέλαγος εις Et βοιαν - ινειν, φρα τυλιστυ
runt, ut loquendi, audiendi, videndi, narrandi, alia, de φρα sinalis origine temporali dubitari vix potest, ut α. J74 γορευσον ιιον τουτ ἐτητυμον, χφM 4 εἰδω cs.
28쪽
Jam accedo ad ea exempla, in quibus minus certa apparent primariae significationis vestigia. Ac primum quidem permulti exstant loci, ubi in φρα finali ne umbra quidem servata est notionis principali ideoque ogρα speciem prae se fert vel maxime generalem. Huc pertinent hi sere loci: β. 32 ἐθέλει εἰς 'Eφυρην ἐλθεῖν, - φρ Ἀνθεν φυριιακ ἐνεικη, ἐν ἐυαλη κρητῆρι και sιέας ὀλέσση
cs praeterea C 255, 289, 9. 241, 394 477, 556, . 248, 320. . 26 65. 316, 341, . 214 μ 52, 333, 28, . 52, ξ. 338, 400, . 15, 80 ) n. 195, τ. 98, v. 296, φ. 267,
χ. 11 392, 397, p. 31 171, Z. 195, 308, 361 H. 80, 85, 340 439, . , I. 691 D. 23 ), 470, II. 242, P. 480, Σ 147, 344 T. 70, . 147, 185, 56 342 F. 50 177, 210, 737, Q 75, 294, 312, 36 657. )
Hoc loco occurrit ovo particulae usus sane memorabilis. Nam cum φρα Τοι, αντος Πωμαι neque R -οζευξε pendere possit nullo enim alio loco homerico enuntiationem finalem ante verbum regens reperimus positam neque, ut Aristarchus videtur velle, τραφθῆναι ab ει δ' ἐθελεις seiuncto nam ita quominus struamus, sensus nos prohibet), nihil iam relinquitur nisi utra ιρα τοι αννος Incutia cum εἰ δ' ἐθέλεις τραφθῆναι. . . coniungamus. Quae tructura intelligi vix potest, nisi brachylogiam quandam hie statuimus. Videtur enim ει δ' ἐθέλεις τραφθῆναι . . ., φρα το αντος ἔπωμαο. . . dictum esse pro H δ' ἐθέλεις τραφθῆναι . . . καὶ εἰ ἐθέλεις μέτοι ἔπεσθαι Usus φρα particulae singularis neque quem similibus locis confirmatum video. Nonne igitur nexus sententiarum aliquatenus putandus est turbatus 32 δ δε λάβοι ιιι l ἐπτασκον τεταγων in βηλον, φρ αν ἔκηται γῆν λιγηπHέων. Nauchius pro δέρ αν κηται proponit, o 7κοιτο, sed quid sibi vult hic significatio bis, cum actio iaciendi non nisi per unum duret punctum temporis 3 δέρα particulae significationem finalem prorsus exstinctam videmus'. 652 δε δέ οἱ φρονέοντι δοασσατο κέρδιον Iναι, Ἀφρα
λέων δ' ἀπλθν uo Itono. Qui locus non ita intelligendus est, quasi id δε ad s. 6bi μερμηριζων . . ., ἡ τε καὶ πλεόνεσσιν ὀφέλλειεν πόνον Ino Spectet, ut φρα . . . ἀσαιτο κτλ. iusta sit enuntiatio
finalis, sed cum ἁδε semper aliquid sequens indicet, ἀδε δέ, δο-
29쪽
40 Hic proserendi sunt etiam omnes ii loci ubi εως finalo
occurrit. Nam quamquam ter tantum εως in carminibus homericis reperimus ita usurpatum, ut vim nalem statuere debeamus, tamen omnes tres loci eiusmodi sunt, ut quid εως primitus significaverit vix iani appareat:
Deinde usui homerico in adhibendo φρα sinati observat lucem asser unus locus simillimus ei, quem supra P. 23, cum de να disputabam, attuli: ν. I90 περι ἀεῖ θεὸς ηέρα χειεν Παλλὰς Ἀθηναίη, κοχρη ιός, ἴτρα ιι αντον
Nam cum hoc loco ρα, si ad pilus enuntiationis sinalis
membrum refertur, facillime ad significatum instrumentalem revocari possit, minime, si ad alterum iam sequitur omnino nullam originis memoriam fuisse iis, qui tale quid dixerunt et audierunt.
Tum idem confirmatur plurimis docis, ibi pro ἴφρα
ἄσσατο κέρδιον tare ad nihil referri potest nisi ad verba sequentia οφ λα ἀσα o risi quae hanc ob causam necesse est accipiamus subter loco posita. Vides igitur, quam longe vo . . . Σαιτο κτλ. absit a ratione finali. Aliis locis, ubi formula is δέ οἱ oo- νεον r. δοα ατ έρδιον - exstat, recte videmus infinitivum positum ad indicandum id, quod videtur faciendum, ut V 458 IJε ῆνα ἐπ' Αἰνειαν, . 204 ώδε . . . στρέφ' Iππους ἐπὶ νῆα θοο, Lia structura n I sane mira fortasse aliqua ex parte explicanda est inde, quod In is verbis, quae videntur, subiectum diversum est ab eo quod in versu praecedenti οἱ dativo sc mi indicatur. - Simi- ιιter particulae significationem videmus attenuatam I 423 2E
tem particulae φρα mavis notionem.
finali aliam exspectas particulam finalem. Hic imprimis eorum ratio habenda videtur, ubi A sinate ex locativo ortum potius exspectatur quam si ρα:α 85 τρανοιιεν ' μείαν Nyυγδεὶν ες νῆσον φρα τα - χιστα εἰ πη88 D ii κηνδ' ἐλευσοφιαι, is py ἐποτρυν . . μένος ἐν
φρεσὶ θείω β. 410 δευτε, φίλοι, φρ ἐ; φερ υμεθα sic Callistr. codd.
Uno loco e vel 4nco videtur aptius esse quam φρα:δ. 463 τίς νυ τοι θεῶν συι φράσσατο βουλάς, οφρα ἔχοις ἀέκοντα λοχησδιιενος Nam facile in mentem venit multorum illorum locorum, ubi υς vel πως post φράζεσθαι, μερμηρι ιν κτλ. occurrit. Denique conseras multos ex iis locis, qui iam supra p. 23 - 24 collecti non magis is finalis naturae illustrandae inserviunt quam ad φρα pertinent et ad ώς οπως .
Iam videmus in qρα idem cadere quod in να perveniri quidem posse ad sontes, sed originis memoriam iam aevo homerico magnopere suisse exstinctam. Sed tamen ne οφρα quidem una cum aliis particulis finalibus in notionem plane eandem confluxit, ita ut nobis non liceat ullam cognoscere diversitatem immo etiam olysy finale natura praeditum est sua ipsius propria. Qua de re nunc dicam.
30쪽
M omnibus larticulis natibus φρα longe saepissime in carminibus homericis reperitur. immo saepius quam ista una cum οπως) Nam is 152 locis exstat ex quibus
83 in dyssea 6 in iliade), ς υπως 66 locis ex quibus 3 in Dd. 30 in l. , φρα 261 locis ex quibus 134 in Dd., 12 in Il.) ). Iani lus ex numeris apparet, id quod iam
supra vidimus φρα finale minime in iis substitisse carceribus, quibus ex duplici trigine mircumscriptum erat, sed multo magis pristinos sine transgressum isse quam tam et ας οπως). Et profecto res ita se habet, it nostro iure dicamus οφρα esse in carminibus homericis particulam sua-Jem propriam, ortam cillam quidem ex duabus radicibus per se sane desinitis, sed adeo non haerentem in hac origine, ut maxime idonea sit, quae in universum adhibeatur ad cindicandum finem. cuius rei iam supra multa attuli exempla: nunc ad eam confirmandam alia quaedam in medium proseram, quae iam Supra, cum de is disputabam, obiter tetigi:
dico eos locos, ubi id nuntiationis finalis verbum, ad quod sinis proprie pertinet, sormam habet participii, aliud formam verbi siniti, ut
α. 310 ἐπίμεινον, Ῥφρα λοεσσυμ ενος αε τεταρπομενός τε
φίλον κῆρ δωρον χων ἐπὶ νῆα κοῖς
ιέγαρον, φλ ευξάειενοι ιι τον ξεῖνον φιλέωμεν 1 Operae pretium videtur commemorare omnes particulas finales in Odyssea saepius exstare quam in Iliade, quamquam haec multo plures complectitur versus quam illa. Quod inde puto explicandum, quod et in magnis illis multisque proeliorum descriptionibus, quae in Iliade occurrunt, exigua erat occasio enuntiationes fineses adhibendi, et Odyssea longo tempore post Iliadem composita est nam quo propius lingua quaedam incunabulis est, eo rarius usurpantur propriae enuntiationes finales, ut quae effluxerint ex cogitatione in exercitatiore excultioreque.
μενος και διυ . . . δαιτι τε τέρπηται . . .
κ. 335 ευνῆς ἐπιβείομεν, φρα ιιιιγέντε ευνῆ και φιλότητι
τ 98 φέρε δίφρον καὶ κωας in αυτου, φρα καθεζόμενος ειΠI . . . ἐπακουση ὁ ξεῖνος p. 254 ομεν λέκτρονδε, φρα ταρπώμεθα κοιμηθέντες Θ. 375 ἐπέντυε Inπους, - φρ tW κατα)υσα Λιος ψομον. θωρηξομαι Ω. 294 αἰτει ιωνον δεξιόν, φρα ριι αυτος ἐν φθαλμοισινοησας τε πίσυνος ἐπι νῆα κίης cs. 12 581 ελιπον δύο φαρεα, χφρα νέκυν πυκάσας δοίη οἶ- κονδε φέρεσθαι. Liceat mihi his exemplis statim ea addere, ubi coniunctio sinalis non φρα St, Sed ς'
ἄν μνηστῆρσι θάνατον ραρυντ ερχησθον προτὶ στυτ 319 κατθετε δέμνια και χλαινα και Ῥηγγεα, Ap εἶ θαλπιόων η δῖα ζ'κηται Z. 69 μή τις ιιιμνέτω, ῶς κε πλεῖστα φέρων n νηας ιI. Qui usus, qui plerumque in enuntiationibus finalibus ab οφρα incipientibus occurrit, inde mihi videtur explicandus, quod participium una cum verbo finito tamquam una sentitur notio; sed simul elucet proprium finem hic non esse tam clare definiteque indicatum quam in iis enuntiationibus, ubi coniunctio ιν est. Neque mirandum φρα PotiS-simum exstare in talibus enuntiationibus. Nam ex instrumentali quidem origine ἴφρα uale, ut να, speciem habet primitus certam desinitamque, sed remota primaria illa signi-