장음표시 사용
701쪽
m numere Diacoporem ad validam ordinat. Discopi re qui to. Θ doleret , dum videt Doctorem Lovaniensem , Eumque ad primarias in Aeademia& riclesia dignitates evectum , palam tDpis vulgata DitIertatione ostendere tantam Antiquitatis ignorantiam, ut similes spurias Litteras, seu saetidas impolloris alicuius meroes , pro saeratis Antiquitatis monumentis
Si enim Tomum primum Conciliorum, quae nuper edita sunt per Philippum Lab.
baeum , tamquam verum Antiquitatis Μο- numentorum Codicem in exiliet, mox sub
initium pag. 78. invenisset eru)itissimam hujus Auctoris observationem , in qua de omnibus histe meretalibus Romanorum Pontificum , qui ante Syrteium suerunt , pronunciat e Mirum est viris doctissimis Turriano, Binio, & quibusdam aliis , in tanta eruditionis Eeeleliailleae luce probari potuisse Deeretales illas Epistolas , a quo- eumque seu Μereatore seu Peccatore fabriueatas , & Antiquis Romanae Urbis Pontificibus eiret ter annum Christianae Emehae DCCC. suppositas o Adeo enim peripicatibus Viris deformes videntur , hoc saltem tempore , ut nulis arte, nulla cerussa aut purpurisso, fucari possint. Uel si Lupam nostrum , quem pro sua opinione extollit Dissertator , prout decet, legi flet , reperisset , quod eruditus hic Autor Tomo IV. Scholiorum .in notis ad Ca-nonem 3. Dictatus vulgo Gregorii VII. Epistolas illas meretales, quas passim v eamus Collectionis Udori Mercatoris , reisiiciat, tamquam quas aliquis μαι lub Ant,
quorum Romanorum Pontificum nomine.
Et quidem inter has Pseudo-Decretales nullam reperiri eredo , quae tam multa , tamque evidentia fietionis prodat indieia , quam haec ipsa secunda Epistola S. Anacleto lupposita, & ab Auctore Dissertationis pro primo suo fundamento adducta. Quapropter notat Labbaeus speetatim ad latus huius a. Eoistolae lacinias aliquot , quas compilator Pseud Isidorus ex variis auctoribus Anacleto multo recentioribus congesserat ; atque inter cetoras col. 323. in fine , observat usurpata esse ab hoe Confictore verba Bh eii , qui dudum post Anaeletum floruit :qua , inquit , imposturam arguunt uere
Sed si sorte huie Eximio Dissertatori non Vac verit , aut non libuerit omnia inera Lupi , aut Concilia Labbaei eonsulere t illud sane satis admirari non potui , quod non viderit, quil in ipsa Appendice , quam ei tat de eadem hae Epiliola S. Anacteto a ficta , dieat ipse Lupus plane in fine: Scio,
inquit, nobis objici litteras ANACLETi Pontificis, ostolicas Constitutiones Clementis Romam 2 υινum Apo M pu A sunι ibia , o modica auctoritatis , nec nobis M.
X. Huie spuriae Epistolae adjungere non dubitat Eximius D. Damen similem Pse d Decretalem ab eodem Mereatore eonfictam sub nomine S. Mi mi Pontifieis pad cuius initium , ob plurima falsitatis in ea occurrentia indicia, monet Labbe, sum positam Gnieri a viris eruditis ἔ atque ad calcem , col. 3 . mendaeem esse Coii lutum notam , sive temporis Epocham, qua Epistola seripta suisse fingitur. XI. Post haee , praeclara iciliaeet M in thentica venerandae Antiquitatis Mon menta , producitur similis ex eadem Pseudo Ilidori Difieina improba merx , scilicet Epit lota apud Labbaeum s. sub nomine DAMA si de Ostrepiscopis. Haec Epustola , quae apud Labinum exitat Tomo II. Gl. 876. itylum Isidorianum plane bar barum & confusum , atque ex recentiori bus laeiniis sibi haudquaqtiam inhaerentibus conflatum , manifeste praefert . Ad illius latus quoque ibidem videre eli eitatos C nones derimum tretium Synodi Ne aes riensis ex versione Dionysii Exigui, & S artim Coneilii Chalcedonensis, uti & plura
ex KLeone Papa, quae omnia Damasci sunt multo recentiora . Denique ad calcem ha-ias Pseud Epistolae notat Labiam . fatisam esse temporis notam ; ut proinde &haee Epistola ad supposititias Isidori me
ces communi Eruditorum calculo relegetur.
XII. Sequitur Epistola IOANNI III. ficta , quae adeo manisella praefert fictionis argumenta , ut ipse Biniuq post Barcinium dicere non dubitetr is hane Epistolam abis aliquo Impos ore sub nomine Ioannis P is p.e III. poli obitum illius suppositam
is multis argumentis Ostendi posse is . Prout& Labbaeus in nota marginali , adulterianam , inquit, omnes docti censent. Tomo Rcol. 823.
XIII. Pergens ulterius Eximius Disseristator num. 17. videtur velle ollaudere , si
702쪽
bi filiquid de Antiquitate notum e Diis cunt ALIQUI , inquit , duas has Epist is las esse Damaso & Joanni salso attribu-
,, tas is . optarem vel unum alleuius notae auctorem produci , qui has Epistolas, post detectam iam a seculo Pseudo-Isdori confictionem , pro sinceris agno erit . Sed
nuit Dissertator, eas plene apud omnes progenuinis & veris Antiquitatis Monumeniis agnosci.
XIV. Post lare subiungit e si Sed estoti id gratis supponeretur, manet tamen visse argumenti , ex Epistolis illis deduei se . Nimirum quod ex institatione Christi, ademque ex iure Divino , ad valorem ordinationis Episcopalis de lege ordinaria requirantur tres ut minus Episcopi . Rationem addit : is Non enim vim laeto in ,, verbis Epii olarum , quatena . Damas, , sunt vel Joannis, sed quatenus LEO III.,, de Episcopi Galliae & Germaniae sentenis tiam illarum Epistolarum totidem peneri verbis adoptarunt ; adeoque Epistolae il-- lae ab his postremis robur & auctorit,
Hine habetur, id quod a Leone III. fuit reseriptum , Si ab Episcopis Calliae & Geramaniae receptum , fundari in falsis hisee Decretalibus , quae iam et aetate Romae 3c in Germ1nia & Gallia passim ut authenti-
eae recipiebantur . Unde nescio , quomodo
ineidere possit Doctori Theologo , ni ex illo Rescripto Leonis III. & Decreto Episcoporum Galliae ae Germaniae pruriri velit . quod ex instituti e Christi , adeoque ex iure Divino ad valorem ordinationi x Episcopalis requirantur tres ut minus Episcopi , de lege ordinaria ; idque etiamsi illat Deeretales Epistolae, in quibus se sun- dat Leo , fallo attribuerentur Pontifieibus Romanis Damaso & Ioanni . Quomodo enim probatur ex institutione Chrsi fluxisse , quod primam suam originem ex falsis Deeretali hus, seculo VIII. ab impost re aliquo tanfictis, lumpsisse monstratur
Caeterum contentionem non mediocrem
de Chorepiscopis in Gallia & Germania sui Dis exortam, atque pro decisione harum dis fieultatum per Carolum Magnum varias eoactas fuisse Synodos , & Amonem A chiepiscopum Salisburgensem ab Imperat re & Episcopis invium ad consultandum
E 'Iaris Leonem III. huiusque Pontifieis Responsam
ab Episcopis Galliae & Germaniae proba tum stimus : Quae omnia exhibentur lib. VII. Capitularium Regum Francorum sol. 26o. Editionis Balusi; & eompendiose meitantur a Clarissimo De Scriptore in praefatione ad opusculum Rhabani Maiari vi Chorepiscopis , quae habetur integra eum ipso opustulo ad ealcem Operum Petri de
Ex ista hutem praefatione Balasi , atque ex ipso opustulo Rhabant liquet , nee per Pontificis Leonis Responsum, nee per Episeoporum Decretum hane eontroversiam finitam fuisse ; sed dudum postea Chore se
porum causam adhuc susteriam a quamplurimis Episcopis , inter quos fuit & ipse Rhabanus Maurus Episcopus Moguntinus , qui sub idem tempus viguit , & de qua
notat Bella inus de Seripi. Eeel. quod fumrit Vir aque doctus ae pius. Et quidem inmemorato suo opusculo aeri stylo invehi tes in Antistites, qui Cho episeopos ad P sbyterorum ordinem detrudere molieba tur et is Μiror , inquit , quomodo isti, quiis hane eontentionem movent , ordinem se Chorepiseoporum tantum despiciant , ut is pone eis nihil amplius dis irata Presb
is terarum tribuant ἰ cum hoe nee nou is rum nee antiquorum, nee etiam ipsis Ap
is stolorum dogmatibus consuetudinibusqueri eonveniat, sed in sensu simul ae dogma- is te dissentiat . Claret enim Me , quod is in his non ratio & humilitas , sed invi-- dia atque superbia dominentur ἔ ita ut is despectu Cooperatoribus suis, ipsi soli po- is tentes ac sanctificatione pollentes videriis appetant is&e.
Quin & in dicto opustulo eontendit Rha banus, Chorepseopos jam pridem veros fuisse Episcopos , idque auctoritate praeserit m
Quidquid si de hae eonimversia inter tarudito; ventilata ἰ hoc equidem constat , quod ante exortas seculo VIII. Pseudo-Detretales nemo inveniatur , qui Chorepis pos dixerit non esse verus Episcopos ob hanc causam , quod ab uno duntaxat Episcopo forent ordinati. Imo , tametsi spuriae illae Pseudo-Isidori Decretales videantur invalidam ordinati nem Episcopalem praetendere ex desecta trium Episcoporum , nequaquam tamen si-
703쪽
α numero Episcoporum ad vitiuum Ordiuat. Disco, requisito. 67' σε ipse Leo III. in suo Responis , sive Epileopi calliae & Germaniae in suo D
creto, eam in galiditatem tardinationss Ch repiscoporum in hunc solum desectum rei eiunt , sed eam decernunt , quia nac ad quamdam eisitatis Episcopalis Sedem titu- Iati erant , nee canonice a tribus Episcopisaia nati.
Uale valde vitiose emeludit Eximius Dil sertator num. 22. σ13. ubi ex eo quod Episcopi dieant , Chare scopos ideo non esse Episcopos, quia noe sum a Dibus Diascopis ordinati , inferi , quod Episcopi illi patenter adit mant , tres Episcopos ad Ordinationem Epileopalem de Lege ordinaria adeo esse necessarios, ut fine illis υera o dinatio esse nequeat . EIdem enim forma argumenti inferret quis: si Cum Galliae &is Germaniae Episcopi diserte dicant , Chο- is repiscopos ideo non esse Episcopos , quod ,, nee simi ad quamdam Ciυitatis Gis is patia Sedem titulati , patenter adliruunt, is Titulum euiusdam Civitatis Episcopalisis Sedis de lege ordinaria adeo esse neces is sarium , ut sine illo vera ordinatio esse
Et quidem S. Anselmus, cuius verba su pra retulimus , si totus e textus rite atten8atur , vitium ordinationis Episcopalis potius refert in defectum assignati certi populi vel Eeclesiae, quam ordinandus deberet regere , quam in desectum trium Episcoporum . XV. Quod num.16. adfert ex Mor no de . Ordinationi L par. 3. exere. 4. cap.2. ubiit de Chorepiseopis , hie discutere non nimus nee opus . Nam , uti diximus, de illis seu de ipsorum ordinationibus iam pridem fati , & etiamnum est controve sa. Interim quod dieit Morinus is Episc is pum a tribus saltem Episeopis ordinam is dum esse, haneque esse traditionem Ap stolicam is non gravate admitti potest rseitur enim , quod saltem a tempore Con-eilii Nicient illum Episcoporum numerum ad ordinationem Epileopalem telebrandam Patres requisierint , etiamsi non requisierint, ad validitatem. XVI. Quod insuper num. 27. σχε. e eodem Morino addueit de Coneilio Rumsi sed Regiensi & inauseano, id infra ostendam ex ipso Claristi Lupo nullatenus Probare,
quod invalida repetata laeta indipatio Ee,
se alis ob defectum trium Episcoporum. Tantum hae addo, quod Morinus in i eis citatis non examinet nostram Quaesti. nem de numero Episeoporam ad valorem ordinationis Episcopalis requisto, sed duntaxat an Chorepiscopi fuerint veri Episco. pi . Negat ipse ; & videtur exilii mare , Coneilia Regiense de Arausicanam I. ordinationes per unum aut dam Episeopos factas irritas de elarasse e sed idem Marinas num. 3. de Patribus Coneilii Carthaeium-M III. R Arelatensis I. ait r Non videm. tur Patres ilii tam fmeri quam Ruienses o Arausean. . Imo tum ad objectiones respondet Morinus, videtur opinionem Dinsertatoris aperte reiicere; nam fatetur num. 4. i. rasu extrema necessitatis , vel certe mesua , uti vocat nAm. II. Episcopum
ab uno Episcopo ordinari posse ; Se pro exemplo addueit ordinationem Pelagii I. qui a duobus Episcopis Ordinatus suit, nulla facta mentione de pri silegio Eeclesiae Romanae , aut dispensatione Pontifieia, sed tantum hae assignat, causa necessitatis, quod nulli alii Episcopi tum Romae exilierent .
tis Theologica , ex iUo mui λενω ordinaistianis Episcopalis defampla , Episcopi odidinationem per unum Episcopum factam invalidam probaret , eo se quod tres Epiis scopi praesentes simul applicent materiam is ad valorem Ordinationis necessariam ἔ- Quodque duo Episcopi praeter princi ea-- lem adhibeantur , non istum ad mas is rem solemnitatem , neque ut meri testes,, & adsistentes , sed ut Ministri Uidinarii se & necessaria is una eum Clarisia Lupo i Isam esse infra ostendam. XVIII. Postquam xutem perlegi hunc 1. f. in quo Eximius Dissertator eonatus est probare quod ex institutioina Chrsi ad υ ιorem ordinationis Episcopalis tres ut mi. nus requirantur Disopi , tamquam Minia 'i redinarii re naressarii; vehementer obis
stupui ad Titulum sequentis A. 3. ubi sic legebam i ta Dispensatisne seu Commissio. ne Sedis Apostolieis fisciunt Episcopi Mo,
vel etiam unicus, ad υalidam Episcopi Omdinationem . Quasi , quod prima tante a paret , vellet Eximius Dissertator docere .
quod Romanas Pontifex possit dispensare in eo quod ea Christi institutione, adeoque ex
704쪽
ti requiritur . Hoc autem a nemine unis
quam assertum fuisse eredo, nisi fortasse ab aliquo inter illos Magistros prurientium auribus , quos Coneilium Delectorum Cardinalium sub Paulo III. , & praecipue Cardinalis Contarenus in altera sua Epistola ad eumdem Pontificem, acerrima censur stringit , & adulationis quasi idololatriis accusat . obstupui , inquam , quia licet D. Dissertator per Titulum β. a. praeseratis probaturum , quod tres Episcopi ex institutione Chrnii ad valorem Ordinationis Epist Palis requirantur tamquam Ministri ordinar i, tamen omnia argumenta, quae in illo 3. adfert , si quid probent , indubie hoc pr hant , quod ex institutione Christi numerus ille trium Episeoporum ad valorem OMdinationis Episcopalis prorsus N. absolute necessarius sit , 9 non tantum de Lege ordinaria . Et tune pergit D. Dissertator , ut doceat , Romanum Pontificem in illo numero posse dispensare. Uerum ab hac inaudita opinione , qua putaretur Romanus
Pontifex in instituto Christi seu iure Divino posse dispensare , aperte tandem alienum se ostendit Eximius Dissertator, in fine *. num. 66. postquam ad objecti nes respondit ; ubi notandum dicit , quod istrumque hoe habeat Chesi inclitutio ς tam tit ordinarie tres requirantur Episcopi, quam tit extraordinarie per Commisonem Ponti eis Go vii aenus fusciat. Itaque Praerogativa hare dispensationis Pontificiat in numero Episcoporum ad valorem ordinationis Episcopalis requis to , secundum Dissertatorem profluxit ex institutione Chrisi , adeoque est 1uris Diυini . Inquiramus igitur , an ad id probandum producat argumentum aliquod ex Verbo Dei Seripto vel Traditor nam Christi i stitutionem aliter probari non posse, omnes
XIX. Igitur pro primo suo fundamento,num. 3 r. adducit textum B ivri ad Caianonem L. Apostolorum, & ad Pseudo-Epistolam Anaeleti de ordinatione Diseops rum . Et quidem prinerquam quod omnes norint, exiguam aut nullam esse huius Seriptoris auctoritatem , utpote qui solummodo Baronium exseribit ; nihil plane ex verbis eius pro exotica sua opinime emere potest Eximius Dissertator. . XX. Deinde , uum. 32. ait r is Exuis mim P. Lupus , Facultatis nolim Theo- is logi eat suo tempore Doctor Regens , in is Appendice ad Gu. 4. Coneilii Nicaeni, si sub titulo : An Discopi Consecratio fa-- sa ab uno Episcopo fit υalidis ' ita o se ditur is &e. Quem Auctorem tamquamshi in hae sua opinione insigne sulcrum
adducit. Sane negare nequeo , quin Vir iste Eximius , quem intime novi , studiosae lectio. nix ti indefessae lucubrationis fuerit , atque in seientia Canonica multum versatuς. Primum itaque examinandum esse iudieavi , num hie Eruditus Seriptor assereret, ad valorem ordinationiς Episcopalis , ex Christi inlli tuto , requiri tres Episcopos. Et quidem latetur, secundum morem &Canonem Apostolorum , Episcopum a cunctis suis Comprouincialibus aut ad minus eorum tribus ordinari ; idque probat λgnanter auctoritate Concilii Arelatensis I.& Nieaeni . quae statnerunt , ut iuxta Apostoli eam Regulam Episcopus demeeps ad
M Sed mox subiungit valde erudite ris Nihilominus & ipsi Apostoli & eorum
is proximi successores frequenter etiam soliis Episcopos eonseerarunt . Etenim Tito is Cretensium Metropolitae mandat Apost ri tus , ut per Civitates constituat Presby- is teros, id est, ut ipse statim subdit, Epiis scopos ἔ utique solus , quoniam post abi- , , tum Zenae & Apollo , quos statim Ni-- ω lim evocabat, nullum penitus colle ,, gam in omni insula Titus erat habituisis rus. Quod ipsum alios quoque Gentium, , primos Doctores feeisse , ae ob eamdem is Collegarum rarentiam facere debuisse , se referunt fidi ecclesialliei Annales . Re, is dita per Constantinum Eesesis pax e se clusit hane neeessitatem, adeoque ti ea - dem lieentiam ex lusit primum Arelatenis is sis Synodus, deinde Nieama , volueruntinis que iuxta Apostolieam Regulam dein-- ceps Episcopum ad minus a tribus ordiis nari se Nequaquam tamen datam ab nno autis duobus ordinationem declarant irritam, is aut iterandam. Nullo modo . De futuro is duntaxat statuum , proseribentes consue- is tam hueusque variorum Episcoporum
surpationem . de factis Ordinationibus
705쪽
is omnino nihil: ratas relinquunt & meon
Quod ulterius ibidem probat ex ratione motiva Nicaeni Canonis, adducta per Inn centium I. ad Rotomagensem Archiepiscopum, uti & ipsi tu ora notavimus.
Ad haec allato Responto Sancti Gregorii ad iraerrogata Augullini Anglorum A itoli super ordinationibus Episcoporum in Anglia, asseverare non dubitat in verbis: Dia δενω dicit G olim ADsisTENTES EPI-
mum etiam seculo XI. supposuisse, ex verbis Epiliolae ipsius ad Regem Hibemiae supra relatis manifestum est. XXI. Imo ex ipso Gum p ICAD R MAMo luculenter habetur , duos Episeopos praeter Episcopum ordinatorem nequaquam adesse ut Ordinationis Ministros, sed dua- taxat tamquam Adsilientes ipsi ordinando,& veluti Testes Ordinationis e eodem sereeitu quo Archidiaeonus & taeteri Presbyteri praesentes in ordinatione Presbyterali Episcopo ordinanti adsistunt. Quemadmodum enim Archidiaconus o dinandum in Presbyterum Epileopo ordinatori praesentat; ita quoque , & quidem li- milibus plane verbis, duo Episcopi Adsistentes Ordinandum in Episcopum Metropolitae vel Episcopo ordinatori praesentant. Praeterea, uti ad sol utri ordinantem proprie spectat examen ordinandorum in Presbyteros ; ita similiter secundum formulam
in Pontificali praescriptam istus Metropoli-la , vel Episcopus ordinans , Ordinandum in Episcopum examinat; dum duo, qui adsilunt, Episeopi silent. Denique sieut Adsistenteς Epistopi simul eum Episcopo ordinatore Capiti ordinandi
manus imponunt ; ita quoque Presbyterigaeientes in eoniseratione presbyterali oriando imponunt manus.
Verum quidem est, quod Ads stentes Episcopi, una eum ordinatore manus imponentes , pronuncient hare verba : Ace ρε Spiritum Sauctum p haee autem aliave ver ba non proserantur a Presbyteris adsistentihus in ordinatione Presbyterati: sed, teste Morino de n. Ordination;λ parte X. Exercitan Eoo Tom. IX.
eap. I. recens est illa caeremonia r & memorata verba , Accipe Spiritum Sauctum,
ab Adsistentibus Episcopis nune pronunciari solita, nulla ratione dici murant ad Ordianis subnantiam persinere. XXII. Ulterius recte quoque notat Lupus, hoe ipsum, quod Episeopi Adsitientes non sint Μinistri, sed solus ordinator , probari ex noue a. S odi I U. Carthaginensis eum ibi dicatur , quod Uno supra eo ordinan. do fundente benedictionem , reliqui om es Ucopi, qui adfunt , manibus fuis eaput
ejus tangant . is Cur, inguit, unisus sun-- dit benedictionem Quia tinteus est Sa- ,, cramenti necessarius Alinister , alii nonis nisi honorarii Adsistentes de Testas ; m
is nusque ab illis imposita est duntaxat ea- ,, remoniatis , alioquin & benedictionem si deberent fundere is . Neque hie omittendum , quod hoe discrimen inter principalem seu substantialem Ministrum indinationis Episcopalis, de re. liquo; Episcopos Adsistentes tamquam me ros rises , notatum sit ab i b Amisolo Paulo . Nam eum in I. Epitiola ad Timotheum eam 4. significasset illum ordinatum Episcopum CUM impositioue manuum Presisterii, in seeunda dein Diu .eυ. r. ait. PER impositiouem manuum mearum. Atque in priorem locum ita commentatur Guialielmus Est ius , probatissimus Epi:lolarum B. Pauli interpres : is Quaeritur , quom do is hie manuum impositio tribuatur Presby- ,, terio , id est , Presbyterorum sive Epitiis seoporum Collegio , cum Pauluς in a.
is Epist. videatur eam sibi soli vindicare ,
is dicens per impositionem manuum mearum.
is Rei pondeo, inquit, caeremoniam quidem imis is positionis manuum a pluribas fuisse adhi-- bitam, sed solum Paulum ea peregisse ,
- quae Sacramento substantialia erant is . Ita GuilleImus Estius. XXIII. Plura deindet exempla prosere Lupus, quibus suam assertionem confirmet, nimirum ordinationem Episcopalem per nicum Episcopum factam validam esse . Atque in primis se de PAUMNO , inquit, is Antiochiae magnae Episcopo , iam supra
is audivimus, quod EvAGRiUM sueeessoremis solus elegerit & consecrarit , atque ita se actu uno varios violarit canones . Additis nihilominus Theodoretus, Paulini ae Eois vagrii Mastix , Flaviani autem eommis adversarii ea mi alles, de Ecclesia Ro
706쪽
se mana : Eser i commum aem illa amis plexa est, id est ut verum agnovit Epiis scopum . . . . Et Evagrius Ec Flauia- is nus, uti ad Theophilum Alexandrinumis Episcopum scribit S. Ambinius , mutuisis potius vitiis alienae ordinationis , quamis tuis meritis fulciebantnr : EOIam causa is & Romae & Capuae de Alexandriae fuitis synodaliter tractata & retractata r Gis Evagriana tamen ore uatiouis Iiditatem nemo unquam dubitavit , nequidem ipse is Flavianus M a Deinde poli plura alia exempla in hanerem adducit Lupus ordinationem AR ME TARi I a duobus tantum Episcopis celebra tam . Scilicet, ut enarrat hie Auctor, E-Meduneass Ecclesia Hilaris primatum refutans , ae longae per duos ae amplius annos viduitatis pertaesa . per duos Episcopos sibi ordinavit Armentarium Episcopum , mpter quod Hilarius Reiensem sive Regiensem Synodum eo it. Relatis autem quae in hae Synodo contra Armentarium, eiusque ordinatores acta luere, ita concludit Lapus d Quare clarum est , hanc Θω- tam de sitis ordinationis Oaliditare nihiliabitam . Similiter quoque, relatis iis, quae in Synodo Amuskana I. occasione Epucopalis Ordinationis per duoς danisxat Episcopos acta sunt, eo ludite Ee quo Harat, illam Synodum de stia uationis υalore πω duiatrisse. Tandem Appendisem finiunx asserit , se exempla hajusmodi longe plura adducere potis: si Te, inquit , CERTUM PENITusEST , Episcopum ab aeno Episcopo vadiis orianari. M tamen eoaetra Cau es , ideo que ordinatio taliosa . Itaque capere nequeo, quomodo D. Dinsertator Clariis. Lupum m isae opinionis P
tronum tam confidenter adduxeris; quand
quidem hie in ipsa Aneiaice ad Can. 4.
cae-m, D m Di tartator citat , tam evidenter, tamque sortiter , absque dubitatione aut limitatione propugnet, & multis auctori tatibus atque exemplis adstruat validitatem ordinationis Episcopalis per unicum Episcopum iactae, etiamsi aliunde odi alio ea tra Canones peracta vitiosa sciret.
tione fieri potuerit, ut Eximius Dissertator
num. 29. adstruere tentarit ex ratione Theo
logica , ex ipso Mini erio ordinationis Episcopalis desumpta, ad valorem ordinationis Epitcopalis requiri eres aet minus Episeopos; eo quod tres Epitcopi praesentes , hoe eLdoo Mislantes simul cum Principali ordinante , materiam ordinat inuas necessDriam . uti ait, adhibeant, atque inde utimis
3 o. inferre, quod liqueat , duos Episcopos praeter Principalem adhiberi non ut meros Testes de Adsilientes, sed ut Ministros o dinarios de necessarios: Cum e contrario,
si hane Lupi Appeodieem legisset , soliditisime ibidem assertum 8e iniis auctoritati bus , ac notanter Sancti Gregorii probatum reoperisset, hos Episcopas Adsillantes NON Es.sE Sacramenti suasTLMTi LEs COMMI-MisTROs. sed DuNTAKAT TE ITEs et pro is a latius retulimus.
Appendicem inspexisset . nequaquam num. . & 27. pro sta firmanda opinione de tribus Episcopis necetario requisitis addurasset exemplum ordinationis Armentarii addicibus Epitam rei factae , tamquam quae a
Milio Remn si , seu Regiensi . Gn. 2. ut irrita & invalida declarata sueti t. inandoquidem ipse Lupus ibidem evidenter pr bet , etiam ex ipsis actis Synodi . & ex iisdem ' tamquam indubitatum concludat , clarum esse, hane Duodum de . ias OMinationis υaliditate nihil dubi asse. Id ipsem vidisset eirea Concilium Ara seanum I. quod adducit num. 28. pro sundamento suae assertionis: Nam & de Me nettio sie loduitur Lupus e is ordinati se nis huius validitas aeque elare patet ex se Camue 2 r. I. Synodi Arausicanae ,, . od & ibidem ex Amet ipsius non minus solide probat . Simulque intellexisset Eximius Dissertator, quod istud vocabulum irrita, aliaque similia in hoe Canone , siseeut 8e in aliis multis, non simulaent plane i flem , quod modo Seholastici per illud significari volunt. Biturissem proinde est hula Eximio Uiro, in Canonibus & antiqui Eeel fasti Ditaplinae monumentis vetiatissimo, ipsique imponitur, ubi in patronam advocatur in laliae opinionis quorumdam , quas adstruxis set , quod ad valorem ordinationis Epist palis ex iustituto Christi , adeoque ex imre Divino, de lege ordinaria, tres ut mi nus Episcopi et atrantur ; & una re iviseset, quod ex dispensatione Romani Pontis ficis Oidinatio Episcopalis ab uno aur duo bus tantum Episcopis incta reddatur valida.
707쪽
De numero Episcoporum aὰ Dalidam orianat. Episcopὶ requisito. MaXXUL Porro evidens est, Lupum circa G1dinationem Epistopi factam ab uno Episcopo tria re luisse. Pr mum , quod praesentia tri m Epist porum ad coosecrationem Epistopi . iuxta Regulam Canonicam , ae volanter Cocci lii Nicient , reqairatur . ordinatici autem Epistopalis . ab uno vel duobu tintum M tentata , Canonibus adversetur & sit v, uola. . seelusa scilicet iust necessitate. Secundam , quod nihilominus haluis di Ordinatio , contra canones facta ab unico Epistopo , prorsus valida sit. Atque hoc in memorata Appendice ad Can. a. utilii Meaeni late adi ruit: ubique absque ulla dubitatione aut limitatione asserens validitatem huiusmodi ordinatioreis aliunde vu citat & eontra Canones factae; nec usquam Pronunciat , validam eamdem esse, s Pomtifex dispensaverit. Graium ac postremum , quod resolvit Lupus, est, quod Ordinatio Episcopalis per unicum Episcopum fasta non tantum valida sit , se F etiam ex Pontifieia anctoritate dispentatorie a vitio purgari queat. Unde luculenter patet , quod seeundum Lupi opinionem dispensatio Romani Ponti Cis nullatenus requiratur, ut ordinatio Episcopalis per unicum Epistopum iacta validast, sed duntaxat id meiat, ut talis indunatici vitiosa non st.
XXVII. Certum existimo, Amsissime
Vir, Lupum nostrum, quem plures mecum adverterunt, & saeile ab iis. qui opera eius legunt, advertitur, pro suo erga Sedis Romanae praerogativas asserendas aflectu & et lo nonnumquam, ubi de explieandis histe praerogativi ς agitur, c SS. Canonum ac Mistetis diseisinae sensu & notitia aberrasse. hie etiam ineonsiderantius dixisse, in initio memoratae inpenditis, Sedem Apostolicam conlaetam ala ipsis Apostolarum temporibus sit i l potestate dispensandi , addulta ad id probandum sola amoritate Ferrandi Diaconi , qui , uti ait Lupus , antiquus Ca- nonum collector ex Synodo Zellens ,& Syricii Pontificis Sanctionibus adducit hune Canonem : in tiuus Episcopias Episeopum
NA . Quem iterum Textum adducit in fine suae Appendicis. Profecto si hie Doctor erga Romanam Sedem nimio aliquo affectu abreptus non fuisset , intellexisset facile , quam parum e Ferrandi testimonium, qui demum labinitiam semu VI. scripsit, valeret ad asterendum, q Od haec Romaenae Seὰis in diaspensando potestas a temporibus Apostola riua usitata fuerit, quandoquidem nee ipse Ferrandus de hae antiquitate vel verbum habe t. Praeterea eum Fereandus, ipse Lupo fatente, praetensum illum Canonem adducat
ex Concilio Zellens seu Telens, & Sν kii PapE SM tionibus; indubie si monuismenta illa sellicite examinastet, in neutro eorum reperisset illam Canonis clausulam rExcepta E Iesu Romana. Et quidem in hoc textu , quem Lupus ex Ferrandi Breviatione desumpsit, naeUum esse, omnes passim agnoseunt: & elausolam illam, excepta Ee lesia Romana , in nullo codice manuscripto vel typis edito Coneilii
Zes lenia , neque in Epistista Arieli reperi.
xi, uno consensu fatentur Eruditie eamque
a Ferrando adiectam eredit Chrs trus, &post eum EmmaniιA Sehelybatius in sua Euhsa Africana Di n. r. cap. 12. Sed& nonnulli alii Eruditi eensent, illam et auissulam post tempora Feriandi adjectam Itidemque sortissimis argumentis adstruunt, istud Conei lium Zellense, & Epistolam Syricii esse supposititia . Uti videre est apud Lud. Dupla in Hiblisth. GA. Tom. a. v.
Sed &. etiam clausula illa esset Feria di , & ipsius Syrteii Papae, inde tamen mi ni me colligeretur , Romanum Ponti fieemiud ναεsate dispensandi in numero Epist porum , circa Epistopalem ordinationem , a temporibus Apostolorum usum fuisse ;quandoquidem in ea clausula ne Verbum quidem de hujusmodi Dispensatione Meu rat, sed duntaxat significetur priWilegium quoddam GHese Romana, ut in ea Epiru pus ab uno Epistopo ordinari possit; ex quo nullatenus conlequitur , quod etiam Pontifici Romano conoessa sit praerogativa dispensandi in numero Episcoporum ad oris dinationem Epistopi requisito pro aliis E elesiis. Porro quam istud etiam privilegium primis seculis ignotum fuerit , patebit ver ex iis, quae dicemus de ordinatione Pel git Papae XXVIII. Quae Eximius Dissertator num. 36. & duobus sequentibus addueit ex Fa-gnano, Viro alioquia in moderna Distipli- , & Decretalibus explicandis non parum
708쪽
erudito, nituntur illis lassis meretalibus iam supra depol sis. Unde mirum non est, eumdem Fagnanum dioere quaedam faventia opinioni Dissertatoris, qui iisdem fundamentis nititur. Sed & quaedam pro contraria sententia ibidem de Temp. Ord. ad Cap. 7. me Discopi intermiscet Fa-gnanus num. 7. ubi fatetur, quod unus Discopus totam perficiat cousecrationem, alii
patere ex Pontificali Romano. Item num.
Ita relata ex falsis Decretalibus forma, uti ocat, consecrationis Episcopi necessario s etenda a tribus, subdit: poler tamen ripa
immutare hane formam tamquam traditam
ab Apostolis, rationem hane adjieiens: Qui ANON IURIs DiviNI EsT FORML . Quae quomodo eum opinione D. Dissertatoris, ipsisque in lavorem eius a Fagnano dictis, conciliari queant, discutiant qui voluerint. XXIX. Similiter eaeteri sive Scholastici, sive recentiores Canon istae , quos adducit Eximius Dissertator, si quae pro illius opinione ex antiquitate videntur proferre, duntaxat illa hauserunt ex iisdem Pseudo-Decretalibus Isidori Mercatoris r mare iis relatandis nequaquam iudico immorandum. XXX. Itaque videamus, an g. ubi conatur dii solvere artumenta opinionis o posta, aliquid vel plausibile adferat. In primis ematur respondere ad id, quod a nonnullis adfertur ex Lib. 8. Constitutis iam sub nomine Clementis cap. 27. ubi leguntur haec verba: A Ego Simon Ca- ω nanaeus constituo a quot Episcopis de- ,, beat ordinari Episcopus, stilicet a duobugis vel tribus Episcopis r sin vero aliquis abis uno Episcopo ordinatus fuerit, tum is is qui ordinatus et , tum is, qui eum ordiis navit, deponatur. Quod si necessitas e is gerit ab uno ordinari, quod propter pediis secutionem aut aliam caussam plures aden ,, se non possint, afferatur Decretum comis missionis plurium Episcoporum Quae sit illarum Cons irationum auctori
eas inter Erudistri non convenit, quare nec eas ad firmandam meam sententiam ait
ii . Interim nescio , quomodo per illud Decretum commisssionis pluriam Episcoporum intelligi velit Eximius Dissertator Dispensationem Romani Ponti fieis; cum de haene vel verbum habeatur, & pluribus post seculis adhue Romani Pontifices fassi sint, se contra Ficenos Canones nihil posse. Quid autem evidentius quam per illam ConM- tutionem Simonis Cananaei nihil aliud reis quiri, nisi quod 3: a Nicaeno Coneilio est
constitutum; nimirum ni Episcopus ab omnibus Compromne talibus ordinetur ἔ vel saltem, si omnes adesse non possint, caeteri per Litteras consensum praebeant.
pro solutione ad textum S. Gregorii, solide resutatum est a Clarisia Lupo, ut supra no
revimus. itemque quod sibi ex Pontificali Romano objicit num. 33. iam supra satis
XXXII. Quod num. 34. eirea ordinationem PELAcii eonfidenter asserit Eximius Dissertator, animadversionem mer ture supponit enim, Pelagium electum iam fuisse Romanum Pontificem, & in ea qualitate etiam ante suam consecrationem habuisse iurisdictionem Pontifieiam; atque ita in Lege de ordinatione Episcopali per tres
ut minus Episcopos, cirea propriam pers nam, dispensasse. Sane nescio, quomodo D. Dissertator ignorare potuerit quod mnibus notum est; se ilicet eo tempore num
quam aliquem elemim in Episcopum, Epu
copi nomine appellatum aut tamquam tam lem recognitum suisse ante consecrati
nem . Atque hoe & in Romaniq Pontificibus seeuto VII. obtinuisse ; quod & in ea teris Episcopis notat mulat P. ubrectius iurionuo M i , seu Conatu Chronico-hsorico ad vitam Stephani, qui hodie dicitur fecundus e ubi narrat ex Anasam Bibli thecario, qualiter hie Mohanus electus &post electionem introduaut fuerit in Patriarchium Lateranense. Sed, inquit Pape brochius ,, Anastasius Stephanum hune, ut-
is pote Numquem ordinatum, inter Pontiis fices non numerat M. Quippe, ut notat
idem Auctor, Baronius primus ell, qui illum Stephanum II. nominat. Et infra, quod, inquit, Pontifex electus re In P
triarchium inductus non prius esset aut υ earetur Mutifex, quam ordinaretur, liquet ex electione Archipresisteri PETRI ....
qui post mortem Io AMMis U. quae plas- quam integro seculo post Pelagium contigit . . Nusquam tamen ἰlle inter Pontἔ-fices numeratur, quia fellicet numquam pro
eusum est ad eius ordinatiouem. Si haee ita sint , quomodo Pelagius , tamquam qui ante suam ordinationem habuisset iurisdictionem Pontificiam, uti vult Ex
709쪽
Eximius Dissertator, eire a propriam suam perlonam dispentare potuit Sed & aliud hὶe notandum, nempe quod si genuina esset illa clausula, Excepta Ecclesia Romana, quam ex Ferraudo post Clarisia Lupum adducit D. Dissertator , numquam
profecto tamquam extraordinaria reputata
suill et Ordinatio Pelagii Papae per duos tantum Episcopos: quandoquidem, secundum illam clausulam , Ecclesiae Romanae rivilegium sui flet, iam ante ustatum, ut in ea Episcopus per unicum Episcopum ordinaretur. Inluper sub tali privilegio, Pelagio in Ponti fleem ordinando, tanta cura& dissicultate per totam Italiam conquiri non debuissent tres Episcopi, cum unicus lassiceret. Nee denique Dissertator ipse debuisset recurrere ad talem exotieam soluti nem de Dispensatione Pelagii circa propriam suam personam, eum secundum Disciplinam illius clausulae etiam per unicum Episcopum fuisset legitime ordinatus. XXXIII. Nion. 33. respondere conatur D. Dissertator ad exemplum Evagrii . a solo Paulino ordinati; quas Theodoreto id res renti fides non deberet adhiberi prae Socate & Maomeno , qui contrarium videntur indicare . Sane nescio, an id cuiquam ante Baronium inciderit ἱ apud omnes quippe maior Theodoreti aestimatio & fides, quam Socratis & Metomeni. Unde supra vidimus, quod Lupus exemplum illud ordinationis Evagrii ex ipso Theodoreto absque ulla d bitatione adducat. Item Henricus Valesius, in notis ad hune locum Theodoreti, ubi dicit Paulinum violasse Canones, qui absque tribus Episcopis ordinationem euiusquam Dis υἰ fieri Deiant. Notat quidem The dore tum respexisse ad Can. 4. Meanum, sed ne vel verbo insinuat , eum in hoc puncto hii loriae a vero aberrasse. Quinimo etsi a vero aberrasset, certe equidem Pater, tempore Theodoreti validam fuisse habitam ordinationem Episcopalem per unum Episcopum; cum Theodoreti de ordinati nis Evagrianae a solo Paulino iactae validitate sententiam, nemo unquam vel Ve bo in dubium revocaverit; & ipse Theodoretus Paulino, uti ait D. Dissertator insensus, nequaquam omisisset illi obiieetenarilegum attentatum ordinationis Ev grii per evim iolum factae, si tune temporis existimatum fuisset, ex Chesi institu- ione, adeoque ex iure Divino, tres ut munus Episeopos requiri tamquam Μinistros ordinarios & necessarios. Nam quod DILsertator ait dioensatione Sedis A salieae factum , ut fotus Paulinus Evagrium ordinaret , somnia sunt atque figmenta. XXXIV. Quae autem num. 39. ex Vas quem, & utim. 6 i. ex Fagnano adfert pro solutione ad Can. I. Aposi. adeo sunt frivola , ut responsum non mereantur . Nam
quis, quaeso, unquam in animum induxerit, quod Canon ille, dum dicit, Episcopus a duobus aut tribus Episcopis ordinetur, sub illis Epilcopis ordinatoribus non comprehendat Principalem ordinantem, prout vult Eximius Dissertator ὶ Prosecto nullus inter antiquos Commentatores in illum Can nem de hujusmodi interpretatione vel f
XXXV. Caeterum inter obiectiones, quas sibi sermat refellendas Exinuus Disser
tor, non invenio exemplum ordinationis SYDEati Episcopi Palaebisca , qui per un eum Episcopum absque ulla comm mone ordinatus, tamquam verus Episcopus agnitus fuit, prout notavi in Iure Getes6 ira loco supra citato.
in & notandum, quod etiamsi Syd rius illegitime & eonira omnia tiara a solo Philone Episcopo Cyrenens, absque ulla
prorsus eommissione, ordinatus esset, eumdem tamen Syderium S. Athanasius non tantum agnoverit pro valide ordinato, sed etiam illum tamquam majoribus rebus id neum ad Sedem Metropolitanim Ptolemaudae uisitulerit: prout conifat ex Dise. 67.
Synesii Episcopi Ptolemaidae ad Theophilum
Patriarcham Alexandrinum r qui & in e dem epistola necessitatem ordinationis SD derii per totum Philonem, refundit in D midolosa tempora, quae tunc erant, quibus summum ius, uti ait, praetermitti necem est; unaque refert, ideo magnum illum Athanasitim id te ori dedisse. Xx XVI. Sed multum vereor, Amplissime Domine, ne haec Epistolaris Responissio iam inde ivllo prolixior sit: unde omi to plura alia huius f. Dissertationis, quae
nec refutatione indigent. Illud tamen omittere nequeo, quod adducitur uti m. 66. ti suma verbo attigi, nimirum e se Notandum est, inquit, quod etsi is ex institutione Christi ad valorem -- dinationis Episcopalis tres ut minus o is dinarie requirantur Episcopi , tamquam
710쪽
is tamen Pontifices per dispensationem suamis nequaquam dispensent in instimtione si Christi, nee m JMe Divino, neque imis is mutent Ministrum ad valorem ordinationisse Episcopalis a Christo institutum & requi- ,, situm, quando pro tribus ordinationem ,, committunt duobus , vel uni Episeoporis Nam utrum e Me habet Christi histi
,, tutio, tam ut ordinaris tres requiranturis Disopi ut extraordinarie per estis missionem Ponti eis duo isi unus Sciat A. Sed quo argumento ex Sacra Scriptura Uel Traditione deprompla probat Eximius Diu sertator illam potestatem Romani Pontificisa Chri Uirmium P Non existimat illud probandum ; sed in fine post responsa ad
obiectiones notandum dicit, tamquam non indigeret pristione. Verum hic merito attenderit Ellimius Dissertator ad id quod ipse num. 64. hoe est fere immediate prae-eedenti , ex Morino producit ; qui agens contra nonnullos Scholasticos, contendentes quod semper ab eodem debeat applieari materia & pronunciari larma , se eos reda
guit dicens: in eiusmodi rebus fallae a funt
omnia argumenta, aliunde guam a SACRAMRiPTURA . oe ECCLEslae TRADi o Edesumpta. Itaque donee Dissertator vel ex Sarea Seriptura, vel ex Traditione probaverit, Chri Hse tuisse , quod ad valorem o dinationis Episcopalis de lege ordinaria tres requirantur Eoisopi, ast per commissonem Pontificis duo ini unus fineiat; non aegre feret , quod omnia ejus argumenta fallacia
XXX UN. Unieum adfert num. 8. simile, uti praetendit , de Ministro Sacramenti Confirmationis: Nam ex institutio.
ne Christi, inquit, Minimν ordinarius Hees olus Episcopus p per dispensationem ramen Sedis Apomlicae, ue finit Concilium
Florentinum, extraordinarius illius Sacramenti Minister est simplex Sacerdos. Quare dum Pontifex sinplici Sacerdoti dat commismem eonfirmandi, non faeit ipsum MLnistrum Confirmationis , sed ponit dantaxat requis tam a Chrim commissionem feti dispensationem . . . & tum num. 68. dicit, quod fimilitis quando Salvatis nostre Ordinem Episcopalem instituit, &e. Ubi duo asserit Eximius Dissertitor
Primum, Ministrum ordinarium Sacramenti Confirmationis esse Blum Episcopum:
& quod hune Articulam attine , libenter agnoscimus definitionem Coneilii Tradent, ni fe1. 23. stilicet ordinarium Mimitrum huius Sacramenti esse Episcopum. Secundum, quod amrmat D. Dissertatishoe est , smplicem Presbyterum ex cominmissione Romani Pontificis esse Minis rumextraordinarium seu delegatum Saeramenti Confirmationis, idque ex institutione Christi, qui hane dispensationem Romani Pontificis
tamquam necessariam requisieris , ut Me Sacramentum valide eonferatur a Presbytero. Hoe autem secundum ἔ nempe Romano
Pontifiei, prae reliquis Epistopis, ex Chrsi
Uiturione conoessam esse potestatem dandi commissionem simpliei SaeeMoti ad cons rendum Saeramentum Confirmationis , a quopiam alicuius notae Auctore unquam a serrum esse, multo minus probatum, gestio.
Hoe scio . etiamnam hodie in Ecclesia orie ali simpliem Presbyteros, saltem ex generali istius Eeclesiae licentia sive Epist
porum commissione, Baptietatos in tanteehrismare, sive Saeramentum Confirmati nis conferre. Uti pluribus probat Eximius Famaeques erudiim huius Academiae Doctor Regem, qui & in locum S.Facultatis Clarisv Lupo sueeessit . in opusculo , eui titulus Visitas oe Charitas de Sare. Confirm. Cest. 4. Quaest. 3. f. r. & sequentibus ἔ ostendit que ibidem hane praxim Eeelesiae orie talis ab Ecclesia Latina, ae signanter in Concilio Florentino, umquam reprobatam fuisse . Atque inter alia id probat ex iis, quae in ipsa eo lusione illius Concilii acta sunt; in qua Eusevius IV. Pontifex varias Quaestiones proposuit Graecis, quarum Sema
erat r Quare Pontifices non ungerenι Sora
Chrismate, sed Saeodores; eum Me Pontiis ficibus sit datum . Et statim subditur in Textu Actorum Coneilii r me a Latinis obiecta, Mytilinenses eanonice OMNi A , Iesia timeque disseis . Ex quo , uti notat Fa Uaeques , luculenter patet , quod Eugenius IV. aliique Episcopi Latini aequieverint dictae Responsoni, neque Graecos adegerint
ut aliter confirmarent. Patet etiam luce et rius , quod Saeerdotes Graeei non confirmarent obtenta, nequidem implieita, dispensati
ne Pontificis Romani, neque dubitarent quinhate Romani Pontificis dispensatio siue commissio minime esset neeessaria . Et hoc latius prosequitur Eximius Farvaeques, solide resutans ea, quibus volunt aliqui ostendere,