De Polybii dicendi genere part. I ..

2쪽

UNIVERSITU OF ILLINOIS LIBRARY

5쪽

PARTIOULA PRIOR.

QUAM

AB AMPLISSIM0

SCRIPSIT

JOANNES STICH.

7쪽

Os O

ti Q

ScripsitI 0 a ii ii e s Stich.

Ad Polybium ut studia mea conferrem cum ipso ingenio Script0ri S commovebar, ubi primum ad eius libros accessi in Scholis privatis olim a Woelfflino magistro doctissimo habitis, tum ut eius orati0nem diligentius mihi proponerem investigandam adductus sum dissensionibus interpretum, quorum par8 RVUlSam eam esse a patriis radicibus, alii m0d0 non Atticorum regulis circumscribendam immo circumcidendam e8Se putant. Iam autem aggresso laborem aliquam sane dubitationem mihi attulerunt verba viri alicuius docti88imi, cum diceret non ita laudandos esse, qui uniu8 Scriptoris uSum ac consuetudinem dicendi studerent illustrare, nisi ad rem criticam promovendam ei contulissent quaecunque inveni88ent. At praeterquam quod ad emendandos locos aliquan- sum Valent eiusmodi quaestiones, nonnihil per se utiles e88e mihi videntur, quoniam nisi uniuscuiusque Scriptoris usuS in verbis eligendis et comp0nendis diligenter erit examinatuS, fieri non potest, ut linguae per t0t aetates totque genera hominum et progressu8 et depravationes cognoscamuS. Atque si ita res se habet, Polybium inprimis eum esse, cuiuS elo- 1 S

8쪽

cutio accuratius considerari debeat, nemo eSi quin constedat. Neque enim temporum solum ac locorum Spatiis Romae enim maximam vitae partem degisse eum c0nstat) seiunctus hio est a choro cla88icorum, qu08 aiunt, Script0rum, 8ed etiam

longe alia imbutus erat eruditione atque illi 8criptores, qui quasi angustioribus circumscripti finibus vivebant sentiebant 8cribebant. Qu0dsi pr0pter hoc ipsum assecuti illi sunt divinum quoddam flumen orati0nis, quod nos admiramur: Polybii nihil interfuit exemplaria Atti ea imitari. Qui remoto inani verborum strepitu ac sueato nitore id enixe studebat, ut resip8as integre ae sincere traderet Pol. l2, 12 Seh. T),

optimeque de Polybio diei potest illud Plutarchi Nic. 1)εμοὶ δ' oλως μεν η περὶ λεξιν αμιλλα καὶ ζηλοτυπια προς

Polybii igitur ratio diversa tota est ab eis rerum ScriptOribu8, qui eius aetati paullum antecedebant. Illi enim pendent ab Isocrate oratore, qui res elegantiu8 quam VeriuS e88e describendas illo Panathenaico d0cuit ipse. Quem secuti concinnam e8Se orationem volebant, rerum veritatem interdum neglegebant; immo ei, qui res ab AleXandro gestas tradiderunt, miraculorum plenos libros comp08uerunt. Neque tamen a prioribus magis differt Polybius quam a Scriptoribus posterioris aetatis, qui veterum artem inepto imitando palmam ferre studebant. Contra princeps est Polybius eorum Scrip t0rum, quOS κοινους Vocant grammatici. Malo enim hoe nomine uti quam κοινεὶν διαλεκτον appellare, qua8i quinta ea

fuerit linguae Graeca dialectus ses Bern hardy Grundriss dergi ieeh. Litteratur I p. 421 sq. 429 sq.) neque Hulis chium laud0, qui quaest. P0l. pars I p. 1) ex Polybii libris ut expurissimo et integerrimo sonte haurire iubet eum, qui heiu8 dialecti leges accuratius velit explorare . Paullum infra idem: h8i qui8 olim de grammatica communis dialecti rati0ne singularem librum scribere instituet, quo saeto ego multorum exspectationem et desiderium expletum iri consido, ei primum, qu0 dicendi genere Polybius, deinde quo reliqui uti consueverint , videndum erit . Sed quamvis sit optandum, ut ille liber m0X in lucem prodeat, vereor tamen, ne qui certi S legibus omnes illos κοινους in eludere voluerit, oleum et Operam perdat. C0ncedo equidem multa e88e c0mmunia e0rum tem-

9쪽

porum scriptoribu8, sed normam Scribendi, quae conveniat Omnibus, invenies nullam. Verissime igitur et optime de ea

mengela8St, mlissen Wir vorgliglich in der Ungleieltheit undSubjectivitat einen wesenilichen Zug der κοινη erhennen. Wenn aueh thre Genossen in einer Familie Zusam mengehen, so bildet doch jeder ein besonderes Gebiet, Nelches grammatisci, und rhetoriseli ersorschi sein Will. Quae vellem considerasset Dindorsus, qui haud scio an minus recte et in praes ad Diodor. p. 7 dicit Diod0rum usum esse sermone et dicendi genere qu0 0mnes tum usi sint, et in praef. ad Pol. p. 44 dialectum qua usu8 sit Polybius eam ipsam fuisse qua omnes tum usi sint contendit. Dicit tamen in hae oratione quasdam sibi leges Scriptorem Scripsisse, ita

ut etiam Dindorsus variam esse orationem singulorum tum scriptorum constedere videatur. Verum enimvero, ut supra diximus tenui quodam genere dicendi Polybium uti ac detrectare luminae orationis a Veteribus mutuata, ita in alterum errorem incideremus, Si Polybium audientes audire nobis videremur omnium tum Grae O-rum Sermonem. Quippe peregrinus erat vir, qui inter Romanos vixerit, erat homo militaris, denique nati0ne Megalopolitanus. Quae cum ita sint, prima erit lex quaestioniS DO-strae, ut Polybium ex Polybio et intellegere et declarare

Iam profeceram aliquid in studiis meis, cum in manus Venit scriptiuncula, quam ante hos septendecim annos serip8it Luetige vir doctus de Polybii elocutione. Qua re minime factum e8t, ut deterrerer ab instituto, cum multis aliis de cau8is, tum maxime quod paucis lineis se Polybii elocutionem adumbrare velle ipse dicit p. T). Neque is vidit Din- dorsi aut Hultsellii editi0nes, quae post complures annos editae sunt quibusque Polybius multis partibus emendatus est et redactus ad genuinam formam. Hoc loco enumerare placet eos libros, quos adiutoreS habui mei laboris additis n0tis c0mpendiosis, quibus in libello meo utor. Primum omnium mihi appellandus

Hu. Uridericus Hult sch, P0lybii historiarum editor IV volt. Berol. 1867-1872), quem et in numerandi8 ca-

10쪽

pitibus para graphisque sequ0r et in libris mss. editoribus emendatoribus significandis. Praeter eum

tasse satis habeo his verbis commemorasse; ceterum cum h0rum librorum tum eorum, e quibus aliquid ad nostram quaestionem pertinere videtur, infra suo quemque loco appellabimus. Multum denique me debere scholis ab IWano Muellero magistro cari8simo olim de syntaxi linguae Graecae habitis animo pergrato confiteor. Sed accedamus ad rem ipsam. Propositum est enim de temp0rum ac modorum usu apud Polybium accuratius disserere. Quod fieri non potest, nisi antea de Polybii dicendi