De Polybii dicendi genere part. I ..

21쪽

re Polybius, tamen Variat paullum; es. 8, 4, 4. Etiam in

verborum structura multa novavit Polybius. De verbo ελλείπειν recte eXp0Suit Sch. in lexico. κωλυειν τινί τι legi8 2,

8, 8; παραιρεῖσθαί τινί τι 1, 18, 9 τί Dem. 6, 22). Frequens dativus p08t ea verba, quibus vis comprobandi aut contrarii communi8 est Κr. 48, 15, 8 : ασμενιζειν τινί 3, 97, 5; ευδοκειν Α, 22, 7 aliter 20, 5, l0; es. Relid. ad Ddm. 12, 3); Vid. etiam 1, 8, 4; φιλοχωρειν τοις τοποις Α, 46, 1; δυσαρεστειν S. δυσαρεστεισθαι 3, 1l2, 2; 4, 22, 9;7, 5, 6; προσκοπτειν b, 49, 5; b, T, 5; etiam τίθεσθαι τοις

παραγγελλομενοις Α, 9, 8, ubi non opus est coniectura πείθεσθαι, huc referendum e8t. Multa verba cum συν praep08itione comp08ita novam induerunt vim dativum regentes, velut συνεφιστύνειν T, 13, 2 animadvertere S. legere; συ εριπερεσθαι 2, 10, 2 intellegere aliaque. Sed 6, 49, T συνεξεποιουντο ταις εκ τῆς Aακωνικῆς αυτης επαρκείαις καὶ χορηγίαις ViX teneri p088e putaverim fidem esse dicunt atque αρκεισθαι, quod non Sati8

confirmatur illo ἐκποιει licet 2, 24, li). Fortasse scribendum est συνεξεπληρουντο; cis 3, 78, 5; lέ, 4, 3; a 6, 28, 2;32, 9, 1, quibus tamen 0mnibus l0eis activum legi c0ncedo. Liberius autem usurpatur dativus eius rei, ad quam pertinet verbum, velut κινδυνευειν τινί, b, 6l, Α τω βίως b, 76, 11 τῆ πατρίδι Ηdi. τῆ ψυχῆ); 3, 8b,8 λείπεσθαι μιάχη;9, 40, 4 απαλγειν ταῖς δεπίσι, ad qu0d c0nserendum illud epistolographi 8aeri αποθανεῖν τῆ αμαρτία ad R0man. 6, 2, alia eiusmodi, quae contulit Wi. p. 188. Deinde ad significandam causam non raro adhibetur da

τὴ 'Ἀλκιβιάδου γρωριη, satis insolitum. Verbo attingamus hic usum celeberrimum infinitivi cum τω, velut 4, 71, b τω πεπεῖσθαι quia credebant; 2, 39, 13; 4, 84, 1. Ceterum multus est in hac re Dem isthenes; es. 3, 3 πέπεισμαι - τα πλείω των πραγματων ηριας ἐκπεφευγεναι τω ριχὶ βουλεσθαι τα δεοντα ποιεῖ , b, 1 et Saepissime. Nihil denique novi inest in dativo pro suo cum genetivo posito sKr. 48, 10, 3;52, b). Sic l, 1, 4; b, t 11, 1 ἐπραχθη δέ τι κατα τουτους τους χρ νους καὶ Προυσία μνημ ης αξιον. Ceterum animadvertere p088is in hac re, quam non diligenter l0eos contulerit L., qui dieit p. t 3) dativum subiecti vice fungi, ubi c0niunc-

22쪽

tus sit persectis secundi8, ut των γεγραφοτων αυτω Sic l)2, 56, 1. Evolve librum, invenie8 των κατα εους αυτοῖς καιρους Deo τω γεγραφυτων. De praepositionibus. Satis n0ta res eSt, quae Omnium gentium linguis accidit, ut, cum primo nudi casus Suppetivissent ad significandam verb0rum mutuam rationem, postea exculto h0minum ingenio aliis voculis appositis declararentur subtiliora rerum discrimina. Quamquam autem Graec0rum linguae contigit, ut omnes casus excepto dativo Τ) hodie qu0que ip80 Verbo exprimere po88et, qu0d Latinae dumtaxat linguae non contigit, tamen illi quoque paullatim adhibere praep0sitiones malebant. Cuius rei initia inveniri apud Polybium Supra commemoravimu8. Nunc quae de Singulis praepositionibus dicenda sunt, deinceps perlustrare in animo eSt. cimo Saepe adhiberi in sormula οἱ amo τινος adnotat L. p. 14; cf. l, 31, 3 δια τον φοβον συιι νευγοντων εἰς την πο-

λιν των απο τῆς χωρας; 3, 76, 9 et 10. At 2, 8, 1 συνεχως

debuit, qu0 l000 vis primitiva praep08iti0ni8 απο apparet, quae quidem illis locis non deest; referendum est enim amo ad verbum, ut 1, 31, 3 ad συμφευγοντων. Deinde in formula στεφανος απο χουσων μιτριων 32, 3, 2; 21, 34, δ), quae pr0pria e8t p08teriorum Sermoni8, απο cum genetivo n0n genetivi pretii munus eXplet, qu0d opinatur L. p. 14, Sed est praemium, quod efficitur destem millibus talentum; es. 21, 36, 4, ubi pr0 απο c. genetivo Solus caSus legitur. απο pro Muo Polybium scripsisse negant edit0re8, qui c0rrigunt 1, 34, 8 cimo των θηρίων απωλλυντο. Sane plerumque Ono adhibetur de ea re a Polybio ses. locum ipsum

et 3,T4, T), tamen t0lerari p0test illud απος es. Κr. 52, 5, 1;Wi. bi, qui aliorum sententias refert. Contra 3, 69, 3 recte

Sca. υπο pro remo Scrip8i88e videtur. εκ τινος γίνεσθαι pro υπο dictum haud insolitum sΚr.

b2, b, 2) Α, 81, 4; 6, 44, 4. Similiter explicandi sunt locii, 83, 6; 3, 107, 8; 109, 1; 9, 29, T. Ad 4, 71, 11 οἱ εκ

της πολεως τραπεντες εφευγον c0nferendum est Dem. 1, 27 cum adnot. editorum. Sic saepissime legitur οἱ εκ της μα-

1) in vulgari sermone scit. ; cf. Austand. 1878. Mai. p. 38T Sqq. 24 qui tamen verborum ordinem perperam tradit, ut Sch. ipse lex. p. 69.

23쪽

κεδονίας βα ταεις sive aliud), cs. 4, 1, b, quoniam advenae semper videbantur Graeco scilicet scriptori, qui venerunt e Macedonia. In adverbii Vim pror8u8 abierunt εξ αυτων, εξεκοντων Similia 6, 66, 6; 10, 40, 6; Κr. 43, Α, b εως non 80lum adverbii loco additur praep0siti0nibus ses. 1, 31, 4 εως εἰς τον χάρακα) 8ed etiam per se praepo8itionis munus explet 1, 18, 2 εως ακροβουσμου; Κr. 68, 2, 2. προτου Sch. lex. 504) de l0eo putat dictum esse 3, 34, b διαπεράσας τας προ του δυσχωριας. At de tempore intellegi debet. Sunt enim δυοχωρίαι, quae antea Superandae Sunt. Altero loco i, 47, 1 δια των προβραχίων pr0 d. T. προ βρ 'χεων recte nune Scribunt editores. εἰς in temp0ris n0ti0ne quibusdam l0cis proxime accedit ad eandem vim, quam habet εν. Sic 4, 1, 4 δια το καὶ τουτο To πολίτευμα πραδοξον επίδοσιν λαβειν εις τε τους προ ηνον καὶ καθ ημας καιρους 3, 44, 13; 64, 1; b, 13, 8. Similem neque tamen eundem inveneris apud Atticos u8um Xen. an. 1, 7, 1 εδοκει εἰς την επιουσαν εω χὶξειν βαωλεα;

autem harum particularum natura id declarari p0test, cum eadem Sit ambarum radix, quod optime illustratur Latino in. Quamobrem saepius altera alterius vim induit apud posteriores p0tissimum cf. Wi. g b0), donec εἰς utriuSque munera eX-plere c0epit apud recenti0res Graeeos; es Mu. p. 380. κατα cum genetivo nominis significat terram, per quam essu8um aliquid e8t; cf. τα φρουρια πὰντα καταλιπεῖν τακείμενα κατα τῆς των Μεσσηνίων χώρας 4, 15, 3 et εσκε

1, quod neque pr0r8us alienum veteribus inde ab Homero e8t svd. Od. 9, 330 κατα πιείους κεχυτο) λ) et perbene declarari potest ex praepositionis genuina noti0ne; cf. 4, 73, Ατας προνομιὰς επαφῆκε κατα τῆς χώρας; Wi. p. 341. Deinde cum Attici dicant κακα λεγειν κατα τινος etc., Polybius habet ειναι κατα τινος l0, 8, b obesse alicui. At non semper inest infesti notio, velut 2, 38, 2 πως επεκρατησε το των

δια cum genetivo de loco usurpatum significare idem

l) Idcirco non imitatus poetam est Polybius, quod videtur Luett-ge0 P. b.

24쪽

atque in vel potius Secundum, iuxta, praeter dicit Seh. lex. 129) et hune secutus L. p. 4 b). Hanc Vim inesse in praepositione δια et originem ipsius particulae et Omnium scriptorum usum conSideran8 equidem negaverim. Diversi enim sunt loci, velut Thuc. 1, 63 παρῆλθε παρα την χηλην διαθαλασσης. Sunt igitur tres p0tissimum loci, qui in disceptationem veniunt: 2, 68, 8 εἰς τουτο δυσχρηστίας ηλθον ω στεδι αυτῆς τῆς του λοφου κορυφῆς διαμαχεσθαι πὐος τους βιήομενους. Hu. prop08uit acu ἐπ . At non prorsus evanuit illius praep0sitionis primitiva notio: per cacumen enim montis vel si mavis effusi per iugum altissimum dimicaverunt, ex quo factum est, ut repulsi simul deicerentur, quod illustratur sequentibus verbis fg 9). Alter autem l0eus 2, 72, 9

τριαρίους πυκνωσας ἐφ εκατερον το κερας προάγειν παρηγγειλε δια των νεκρων; itaque sic eXplicandus erit: elephantos bipartito ante cornua per utrumque producebat. Τertio denique l000 3, 77, 1 προηγε δια Tυρρηνιας καὶ κατεστρατοπεδευσε δια τῆς των Ἀρρητινων πολεως, quamquam defenditur a Reiski0 et tenetur a Din dorso, malim eicere διὰ sa- ciens eum Ηuitschio, qui ex antecedenti δια prave irrepsisse praep08itionem putat. Quod διὰ cum genetivo c0niunetum proxime accedit ad eam Vim, quae pr0pria est διὰ coniuncti cum accusativo

b: ἐν ασφαλει στρατοπεδευειν διὰ την παραθεων τῆς πο-

λεως, quod Seh. interpretatur ,quod attinet ad propinquitatem urbis vel ,lisset in proximo sit urbs , c0nferri debet illa formula εἰ μη δια

25쪽

21lut 3, 27, 4. Deinde qu0d 3, 29, 8 dicitur κατεηθήφοντο

υπερ τους αλλους οἱ Κελτοί, id non tam abhorret ab ipsa illius particulae natura quam a Solito USU ceterorum, qui semper dicunt διαφεροντως. PromiSeue autem VSurpatur περί cum genetivo et cum accusativo eiusm0di locis: 1, 54, b to περὶ τουτου γεγονος, et 1, 22, 1: το γεγονος συμπτωμια περὶ

que comitatum sed etiam ip8um virum significat, es 4, bT, 4 προς τους περὶ Λωρίμαχον, b, 1, 7, eX quo l000 elucet, quant0pere impediatur talibu8 structuris aequum sumen ora

παρα cum genetivo apud pa88iVa Verba u8urpatum, Sicut 3, 69. 1: του πεπιστευμιενου παρα Ῥωμιαίων, ανδρος Βρεντεσίνου, nihil 0Mn8i0ni8 habet, cf. Kr. 52, 5, 11. Quamquam saepius παρα cum dativo invenitur apud verba passiva; 3, 9, 21 η ἀλογία δυναται θεωρεισθαι παρα τοις ἐντυγχα νουσι Κr. 68, 35); et 2, 30, 5 proxime accedere videtur ad eam vim, quae inest in πο eum gen. coniuncto: το των

κατήθη, attamen optime interpretaberis locum ,apud velite8 . παρὰ cum aecusativo apud verba manendi et id genus alia ex Latinorum Sermone irrepsisse videtur Luetige0 sp 14)

πετωλυον; 4, 33, 2 etc. Quamobrem 6, 33, T παρὰ τους

ἐπί cum dativo tempus significat; 3, 51, 12 Hς το μέλλον εσχε καὶ σίτου καὶ θρεμμιάτων ἐπὶ δυειν καὶ τρισὶν Nιέραις ευπορίαν in biduum triduumve; idemque 3, b2, 8 ἐπὶ δυ υιέραις, at 4, 70, 2 opt. codd. ἐπὶ di ἡ μέρας. Idem pri0ribus qu0que locis proposuit Seh. , accepit Di., et Verol) 3, 116, 6 pro eo quod editur οἱ περὶ τον 'Ἀσδρουβαν αποκτείναντες τους π ε ρὶ Toν ποταμιον emendandum Videtur παρα τον ποT. coli. 3, 1lb, 4 τους δε λοιπους ξλαυνον παρα TOν ποταμον Ῥονευον τες κτλ., cum DraeSertim unde orta sit corruptela appareat.

26쪽

concedendum est Suo loco es8e accusativum. Nam quem locum attulit Seh. ex Plutarcho Pericl. c. 28) ἐφ ωέραις δεκα, is nunc correctu8 per Sintenim φιερας habet. Hu. quoque accusativum maluit 1, 19, T: ουχ ηττον ἐπὶ τουτο φερομενων καὶ των Ῥωμειων libri ἐπὶ τουτω Ca τουτο, es Seh. ad h. l ); 3, 19, Α ωρμησαν, κρίναντες ἐκ παραταξεως διακινδυνευειν προς τους ἐπὶ τον λοφον haud desiderat Dindorsi coniecturam Seribentis ἐπὶ του λοφου. Est enim nihil aliud nisi qu0d supra attigimus, commutari casum nominis praece

το πλειστον μερος τῆς δυναμεως ἐφ εαυτον, συνεχειν ἐφεαυτον eadem ratione dicitur qua alia8 μενειν παρα τινα;

vid. etiam 3, 92, 11.

De εἶναι et γίνεσθαι προς τι et τινι optime eXp08uit

Hu. quae8t. p. 20, qui et hoc et illud concedit Polybi0; cf. 3, 82, 1l ἐγίνετο προς το διακινδυνευειν coli. 3, 70,12 προς τουτοις ην Sch. ad 1, 26, 3). Η08 90tiu8 sequamur quam Dind0rsium, qui praef. p. 50 Sq. ubique dativum e88e restituendum contendit. Omnino non multum interest inter dativum et accu8ativum; b, b4, T οἱ πρ0ς τουτοις τεταγμενοι; 9, 29, 10. F0rmula autem iudiciaria e8t απαγαγειν προς ἀναδοχὴν ad satisfaciundum 890Π8i0ni. Denique συπαίνειν

προς τινα dicitur b, 38, 10 et 10, 20, 4, quibus l0eis Herti.

l. c.) temere corrigendum prop0nit περί. υ πο cum dativo USurpatum apud Verba passiva notum ex veteribus; ad 6, 7, 2 τραφεντας υπο τοιουτοις es eXPlat. Rep. 3, 4: Ἀχιλλευς υπο τω σοφωτατω λείρωνι τερογραριμενος, quod n0n tam a Chirone est quam sub Chirone

sive in Chir0nis cura. At habet accusativum Polybius 10, 22 2b) 1: τραφεὶς καὶ παιδευθεὶς ino Κλεανδρον, qu0d depravatum fortasse alicui videtur. At sie intellegi debet etiam 5, 26, 4: τον βαGλεα νεον οι καὶ το πλεῖον υτ αυροτον οντα; b, 65, 2; θεασθαι τα αυγας 5, 35, 10 idque genus alia. Adnotandum quoque smo τον θυμον 2, 19, 10 8aepius, e0ntra 2, 30, 4 υπο του Θυριου. De pronominibus. Articulus saepe demonstrativi vim Servat. Quae cum appareat in formis ὁ δε, οἱ δε, quibus liberius utitur Polybius, quamvis ὁ μεν non antecedat es 2, 58, b, Κuelin. p. 507), tum maxime, ubi ante relativum p0nitur articulu8; cf. 1, 51, 1, quae res Satis n0ta eSt

27쪽

ox ipso Plat0ne; cs. Κr. 50, 1, 20. Variantur autem formae ος et O , Velut 3, 26, 4 ας μεν προσηγετο, τας δε κατεστρέφετο των πολεων; 4, 44, 2; cf. Κuelin. p. 280; Dem. 18, 71. Quem autem vere articulum appellamus, quo certu8 aliqui8 vel certum aliquid significatur, is apud Polybium saepe omittitur cum varias ob cau8as, tum maxime hiatus ratione habita, ei. 4, 30, 3 τῆ των Aιτωλων χωρα, at 3 4 δια την προς Αἰτωλους απεχθειαν; et magi8 insolitum b, 44, 9: περιεχεται λελυμαίοις καὶ τοις ωνιαρακαις, es. 3, 118, 10. Desideratur deinde multis l0cis, qu0s corrigere voluerunt Viri docti, articulus, velut 3, 84, 10 προδθλου γενομενης α ω' λείας, e0ntra 3, 89, 8 προδηλου τῆς ἐλαττωσεως υπαρχου- σης. Herti. Ob eam rem illic τῆς esse in8erendum putat, at hic pr0pter ipsum hiatum articulum adhibere debuit Script0r,

quem illic verborum collocati0ne effugit; cf. 2, 53, 3; 4, 17,

4; b8, 8; 87, 7; b, 58, 3; 8, 14, T. Paullum diversi ab his

locis alii sunt: 4, 30, 2 τον απο χωρας πολεμον, c0ntra Α, 26, 2 τον απο της χώρας πολεμον; 1, 38, T δια πορθμου πλευσαντες. βασιλευς Sine ὁ dicitur Anti0ehus rex b, 54. 11

At non raro invenis articulum apud Polybium contra Atticorum usum ac con8uetudinem; 4, 29, 2 υποκαθημενης ἐκ τουτων αυτω τῆς οργῆς propter hiatum, ut videtur); 4, 49, 4; b, al, l; 76, 3. Et την ειρηνην, την ησυχίαν αγειν κτε.

dicit P0lybius 4, 16, 3; 3, 27, 3; T0, 4, rar0 ησυχων αγειν 4, 3, 3. Quibus exemplis adnumeramus τῆς βίας προσεδεήθησαν b, 27, 3; es 1, 48, 2; b, 84, 3. Deinde ne offendas

3, 88, 1 τους ἔππους ἐκλουιον τοῖς παλαιοις ώινοις es. 3. 46, 3; 88, 1. Ad παραπλησιος denique insuper additur articuluS b, 6, 3: δια τας παραπλησίους αἰτίας, es. 1, 37, 8; 3, 16,12. Neutrum To vel τα coniunctum cum genetivo saepi88ime adhibetur pro substantivo 80lo, quo dicendi genere quantum impediatur oratio, elucet consideranti l0eos, velut 3, 6, 7 ταμεν ουν τῆς ἐπιβολης ημων τοιαυτα, προσδει δε τα τῆς τυχης , ἔνα συνδραμη τα του βίου προς το την προθεσιν ἐπὶ τελος αναγαγειν. Neque etiam infinitivi cum articulo coniuncti apud quemquam script0rem plura invenies exempla quam apud Polybium, cuius oratio haud scio an ob hane causam tenuis interdum sat et fluctuans et dissoluta, cum sere desint membra articuli nervi, cf. 3, 107, 2; 3, 31, 3. Fere cum omnibus praepositionibus coniunctum habet articu-

28쪽

24lum 1, 1, 1; 39, 8; 2, 50, 10; 3, 46, 3; 49, 9; 57, 1; 78, b;

7, 12, 4. CL Rebd. ad Dem. 9, 49. Relinquo autem in medio materiam sane diffiditiorem, quam quae 0biter possit diiudicari, repetaturne articulus ad appositi0nem et ad compluria substantiva inter se c0niuncta, cf. Ηu. quaeSt I p. 16 8qq. Ne in voeabulo πας quidem cum articulo coniungendo Servatur s0lita lex; cf. 1, 23, 2 ἐπιπλεῖ στυλω παντί Di. τω στολω παντί); 2, 1, 2 ses Κuelin. p. 546 adn0t. 8; Κr. 50, 11, 15). Saepius tamen παντὶ τω στυλω, velut 1, 39, 1;

Pronomen reflexivum tertiae pers0nae haud raro ad primam Secundamve refertur; 3, 4, 1: αρχὰς υποτιθεμεθα τῆς αυτων πραγματHας; l, 3, 5; 3, 109, 9: εαττους παραστησεσθε, es. Κr. 51, 2, 1b; Wi. p. 136; Mu. p. 208 et 320. Est autem pervulgatum hoc apud Scriptores p08teriorum tem p0rum , velut Marcum Antoninum alios. Σφῶν, σφίσι etc. formae et pr0 αυτων etc. Sunt 2,

Pronomen αυτος ubi idem est atque ipse fef. Κr. 50, 11, 15) c0ntra veterum u8um positum post articulum e8t 3, 5, 9; Saepius Vero, ubi pro Drmis eius etc. adhibetur, invenis insolitam colloeationem verborum: 4, 33, 9 οἱ κοινωνουν- τες 'Ἀρκαδων τῆς αυτων συι μαχίας; 3, 13,5; 47, 3; b, 60, 7; cs. Κr. 47, 9, 12; deinde Hu. p. 1398 edit. ad b, b, 10; tertiu8 denique usus pronominis αυτος, ubi non modo idem

quod ipse, sed etiam qu0d solus valet Κr. 53, 6, 7), non alienus a P0lybio; es. 3, 23, 6; 29, 4; 32, 8 et 9; at tumqu0que omittitur articulus, Velut 4, 3, 3. Pronomen relativum sine causa amplificari, velut o στις

haec omnia singillatim docere vel illustrare exemplis l0ngius est quam in8tituta ratio postulat.