장음표시 사용
11쪽
bus e ledicinae historia depromptis, uigiliti circiter lillorum Spatium relictum esse elisut it tretis, quo opera IIippocratica, quorum maxima pars a Cui discipulis ut ii opituluis iii lium tuum imperitorum sui taSSe 0SSuSSio item peruetiisset, publici iuris acta esse debeant.')Non repetam contra haec quae disputata sunt a Darembergio in operis Litti ea ni censura cuius supra memoriam attuli L Journaldos Sav. 1852 p. 450 sqq. s. euvres choi sies p. LX sqq.); hoc dico, ueri simillimum quidem uideri sub quarti saeculi sinum, pio tempore et undique conquirerentur ueterum libri, et Sicut larari-Stotele e. r. rhetorum, oheophrasto philosopliorum, ab udum οgeometrarum astrologor uni arithmeticorum δ), ita ipsorum medicorii in opinione collectas luisse constet a Metione, ristotelis disci' luilo ), eadem inquam aetate quidquid de Iippocratis Scripti Su-Pere SSet, una cum recentiorum nonnullorum peribus, in ullum cor-1 I 268 . . 'uno part lus ensuignomenis exturieur Sur la Collectionia reni Ontent a uu-delia IIurophile, huitre ari, in dato des composition tes ius modernus do e reculi ne descendia au- dolicd'Aristote et de Praxagore Iibi entre es deucupoque uncintervalle dans loquella Collectionis et publieu. Lus hippocratique on travailluciusqu'a lapremi ero Ρoquo; uis eur famillo 'est tuinte leur horitage est assua 'autre mains et o de temps apros, ouvertur de a Bibliothoque de Ptolemo Lagus sollicitant la vente des iures, e qui restat de leurs
2 Complectitur Darembergius sententiam his Id 1852 p. 457 sq.):Ju ense que les iures hippocratique Ont ut Dublie et connus commeleis arant Aristote en secon licu, qu'il ont eu plus de publicite que M. Littre ne te suppose; enfin, qu'ils 'ont amnis et concentres dans uno caste medicate, out en admetiant qu' iis ut tu ublius par os premier Hippocratistes. 3 De Theophrasti φυσικων δοξῶν libris XVIII cf. V sonori Analecta Theophrastea . 25 sqq. , Dielesti DoX0gr. . 10 sqq. de Eudomo Anal. . 17 DOXOgr. P. 102.4 Galen comm in Hipp. domat hom. XV 25 sq. Κ): καί σοι πάρε
στιν εἰ χαιροις τῆ περὶ τουτων στορία τα του Θεοφράστου βιβλους α να- γνωναι, καθ' ας την επιτομνην ποιήσατο των φυσικων δοξων ωσπερ γε
παλιν εἰ τα των παλαιων ἰατρων δοξας θελοις ἱστορῆσαι, πάρεστί σοιτας τῆς ἰατρικχὶς συναγωγῆς ἀναγνωνα βίβλους επιγεγραμ in ενας μεν ριστοτελει, ὁμολογουμενα δε πο ου Μενωνος, ο ην μαθητης αυτου, γεγραφθαι, δι καὶ Μενωνεια προσαγορευουσιν νιοι ταυτὶ τὰ βιβλία.δηλον δε τι καὶ ὁ Μενων κεῖνος, ἀναζητησας επιμιελῶς τὰ διασω)όμενα κατ αυτον ἔτι τῶν παλαιων ἰατρων βιβλία, τα δοξας αυτων Δεῖθεν ἀνελεξατο των δ' xi δη διεφθαρμενων παντάπασιν τὶ σωζομενων μεν ου θεωρηθεντων δ αυτρο, τὰς γνωμα ου ηδυνατο γράψαι. s. Val. Os ei
Aristoteles seudepigr. p. 385 DOX0gr. P. 232.
pus redactum e SSe quo num ii sus Sit Melio in ἰατρικγῆς συν-αγγωγῆς libris nescimus), accuratiore autem opus esse inquisitioile, uti quo tempore singulorum collectionis libellorum apud quarti saeculi scriptores prima appareant uestigia, amplius quam adlluc factum sit statuatur.')Haec recla uia, qua ad syllogae historiam illustrandam per-llenietur, ei ple uero ei concessa, qui primis modo iii itiatus est scientiae sacris namque ad eum laborem suscipiendum, cuius iii dicauimus σκοπόν, uires cum suppedile ut nemini, nisi qui prorsiis insinuauerit sese per longi tenua oris consuetudinem in amplissimos operum II ippocraticorum thesauros, is, ilia primis labris degustauit horum studiorum austeram iucunditatem, quid valeant humeri praemeditatus non, piae omina ex totius collectioiiis cornu copioso in posteriorum scri litorum ingenia coniecta esse ueri simile sit, ii uestigandum sibi proponet, sed anteriorum potius et aequalium scrutabitur doctrinas, uti et perspiciat eius quae Sit condicii=, et, cum perspexerit, ad maiora molienda paullatim conualuisse sese possit
Quod si reputaueris tecum, artissimum temporibus priscis arti medicae cum philosophia suisse conexum, quod eo, quae Si piunt 'Sueteres docuerint, etiam collectionis nostrae auctores profiteri interdum animadvertes, non miraberis minime quidem duci Sur Cornelii Celsi sententiae, II ippocratem Coum primum ex muniti Smemoria digitis ab studio sapientia disciplinam medicam separa Sse censentis tirum et arte et fiucundia i ii signem' δ); tenendum autem est, sicut recte hoc iudicasse Sedulum cestorum auctorem: primo medelidi scientiam Sapientiae partum habitam esse, ut ut morborum curatio et rerum naturae contemplatio sub iisdem sit auctoribus nata
inde perspiciatur, qu0d et reliquos aut II ippocratem ut 0ruerunt philosophos non neglexisse constet de ortu compositione Orbis corporis humani quaestiones, et Empedocles tractauerit ἰατρικα siue seorsim siue in physicis Pausaniae medico dedicatis, et Democrito ascribantur libelli medicinalec in catalogo Laertiano. Di igenisi Nuperrime hac ratione progredi coepit Poschenrie de in ro- grammato avarico diu latonischen dialogo in threm verbalinisse ude hippoliratischen christen AEand shut 1882).
3 CL Bernnysii Heraclitea Bonnae 1848 9. 19 et ythagoreorum et Heracliti hysica multo magis quam reliquorum h1lOSO-phorum adhibebatur medicat arti excolendae'.
12쪽
Apolloniatae denique de uenariana dispositione fragmentum Satis amplum posteris prodiderit Λristoteles Historiae animalium loco supra quem commemoraui in); sicut porro eandem posterioribus Saeculis necessitudinem litiosopluam inter et medicinam interceSSiSSe appareat
Platonis ristotelis δ)oheophrasti β Caleni exemplis, ita neque IIippocraticae syllogae per uestigatorem latere placitorum litioso
pilicorum ueStigia. Quae cum ita essent, suerunt, ad priscorum memoriam uno conspectu ponendam qui Se accingerent obiter rem Strinxerant Superiores, quia plurimorum philosophorum reliquiae collectae nondum extabant neque in ordinem digestae neque uer e gr. Sprengelius in ipp0cratis pologia eque Lituitus, de uariis librorum II ippocraticorum doctrinis qui disseruit in academiae Berotinensis actis auia. 1814-15, breuissime quidem Sed gnaviter, prorSu decreta phySic neglexerunt uberiora lini enit Pelei Senus, Iippo
crati nomine quae circumseruntur Scripta ad temporum rationes
disposita qui exhibuit in programmate Iamburgensi a. 18 39)doctissime scripto et ingeniose M post Petersenum, II ii Zelium si excipias, ex epistulis IIippocratis et Democriti pseud epigraphis, quae quo tempore confictae essent nemodum ali curioSe quae Si uil, praeeunte en i inhio Philol. VII p. 416 sqq. Democritea expisca tum in Iermae uol. XIV p. 35 sqq. unus sere περι διαιτης 1 ΗΑ , 2 p. 51L 30 sq.
2 In calce a1um commentationum quae inscribuntur arua
Naturalia haec scripsit Aristoteles p. 480l 22 h): περὶ δε γιειας
και νοσο ου μονον ἐστὶν ἰατρου αλλα καὶ του φυσικου μεχρι του τας αἰτιας εἰπεῖν των τε γαρ ἰατρων σοι κομψοὶ xj περιεργοι λεγουσι ταπερὶ φυσεως καὶ τας αρχας ἐκειθεν ἀξιουσι λαμβάνειν. καὶ των περὶ φυσεως πραγματευθεντων οἱ χαριεστατοι σχεδον τελευτωσιν εἰς ας
ἀρχὰς τὰς ἰατρικάς. 3 Enumerantur in Diogenis catalogo opera Theophrastea ad medicinam spectantia haec e gr. περὶ ἐπιλήη εως, περὶ ἰλίγγων καὶ σκοτωσεων,
περὶ δρωτων, περὶ κοπων, περ λοιμων, περι λειποψυχίας, περι μελαγχολίας, περ μεθqς, περ παραλυσεως, περ πνιγμου, περ παραφροσυνης,
4 Quaxtum argumentorum genus hoc est Peterseno p. 6 Ut libro
rum inprimis antiquiorum aetates cognoscamus, cum rerum geStarum in
iis nunquam menti fiat, neque multo requentior sit scriptorum medicorum memoria apud rerum scriptores, inprimis philosophi sunt Onsulendi, quorum doctrinas et aetates cognitas habemus etenim cum antiquissimis temporibus praeter historicos inprimis philosophi libros ediderint, ro eorum celebritate et auctoritate eri non potuit, quin excorum doctrinis in medicinam tum philosophia tam amnem nonnihil transferretur .
liber primus uirorum doctorum animos alliciebat quae in abscondita secreta IMGesneri uestigia secutus facem praetulit, cuius numquam delebitur pia memoria, Iacobus Berna ysius.' qui cum indissertatione Bonnensi a. 1848 odita libello parum noto eraclite a doctrinae speciem elucere demonstrasset, eodem deduxit I Zellorum Schusterum nec non eichmuellerum atque de hac
quidem re conuenit inter uiros doctos, librum nostrum phesii sententiarum sontem esse minime linu illum quamquam exscripsisse nonnulla placuerat Berna ysio de diaeta auctorem, imitatorem potius iudicauerunt posteriores); quo tempore ortus Sit, nondum Satis 3 curate desinitum quod qui aggressi sunt, aliorum philosophorum num sorte inessent uestigia quaesiuerunt atque cum PeterSenti quidem et Melissi doctrinam agnoscere sibi uisus esset, Philoponi loco
NSU Satis suspecto l. c. p. 40 cs. Zelleri II ist philos V p. 561, 2;562, 2), et Pythagoricam medendi rationem, de qua nihil exposuit;
Bernaysius, optime qui intellexerat ommune uariarum doctrinarii nare copiaculum esse librum περὶ διαιτης p. 2), tamen V eterorum philosophorum res repetundas aliis committens' p. 5 unum locum Pythagoreis scripsisset p. 18): Paulus extitit Schuster, at naicos ipsi unque Aristotelem subodoratus in actis societatis nil schelianae l. III li. 101, 2. 104, 2. 107, 1. 110 287). qui cum coniectura admodum leui post Aristotelem scriptum esse libellum suspicatus esset cf. 4 eichmueller, neue stud. I p. 250 I p. 3), ecce IIeracliti
placitum de perpetuo rerum in contraria transitu nouo emicuit exemplo. eichmueller enim naxagora antiquiorem esse auctorem statuit ita quidem, ut esset uetustissimum, quod quidem integrum X laret, περ διαιτης Scriptiuncula rosa orationis graecae monumentum obstitit eichmuellero, ut par erat, ulter II is l. philos. I p. 633 sqq.), contra quem allerum Studiorum fasciculum direxit Dorpatensis sententia tenacissimus de qua re quid sentiam nomini quamquam scio curae suturum, noua nisi proferam argumenta, ab hoc loco quod alienum esse debet, moneo tamen in-osso in libro de Diaeta primo Empedoclis, inesse finaxagorae estigia, a GPweygoldii monstrata in Fleckeiseni annal. 1882, 171 sqq.).do rchelao non persuasit mihi eygoldiius, nullus ut dubitationi
locus relictus sit; cuius commentatiuncula non ita prorsus absoluta 1 Consulto omisi ordinandi Lassalle librum ' die philosophiomera-kloitos de dunklenuo Ephosus', editiam anno 1858, haud inscii eius quidem libolli nostri iam anto Bernusium cs. I p. 11 3, p. 16 sqq.), Sed parum ἀκριβως, id quod notissimum est, officio functi. 2 IIeracliten, particula I.
13쪽
est haec quaestio, iitra Patino id quod in studiis Heracliteis promisi ty)remittamus namque is, postquam Berna ysii ni fallor admonitione impulsus, quae legitur in aureolo illo de epistulis Heracliteis libello p. 145 sqq. et compilasse Heracliti librum et imitatum esse
demonstrauit auctorem περὶ τροφῆς I p. 98 sqq. ), quem ei
ipsum περ διαιτης opus con ScripsisSe probare Studet, in calce docti opusculi in ionorem Vrliclisi scripti Zellerianam de celeris auctoribus εοντος nostri sententiam examinaturum SS SeSepollicetur. Relinquo haec de heraclitissantis siue unius siue duorum scriptis studia, e quilius uerum esse phesii ii iii πολεμος πατὴρ παντων discere licet, eis qui manum iniecerunt: ipse ad nonnullos collectionis II ippocraticae libros me conuerto, e quibus Sophisiae de medicina quomodo scripserint et declamauerint discere licet. I. Exordio libri περὶ φυσιος ανθρωπου quae leguntur capitibus tribus, antequam clarissimam illam de quattuor humoribus doctrinam corporis humani elementis exponit auctor, prooemii loco et sophistas quosdam et medicos breuiuscula carpit disputatione ad quam tractandam uiam sternemus scriptionem περ αρχαίης ητρικῆς comparantes emissus autem est is liber contra eorum declamationes ac libellos 60κοσοι ἐπεχειρησαν περ ιητρικῆς λεγειν ' γραφειν ... κατατα
νεες ισὶν αμαρτάνοντες I p. 570 L), qui de uetere medendi modo
decedentes proba inueniendi uia relicta alia ratione causam morborum atque mortis quaerant inuenisseque sese gloriuntur soστις δε αυτ αποβαλὼν καὶ ποδοκιμα Ιας παντα scit. τα ευρη-μενα ετερη ὁδῶ καὶ τερρο οχUιατι επιχειρεει ζητεειν καὶ φλὶσει τι ευρηκεναι, ξηπάτηται καὶ ξαπαταται, ἀδυνατον γαρ li. 572). quo poStquam retulare studuit qui hunc libellum conscripsit, capite uicensimo quam ipse rationem in arte medica sequendam censeat, paucis complectitur orditur ab eorum doctrina impugnanda, qui artem cognitam habere neminem posse dictitent, nisi qui sciat quid sit homo λεγουσι δε τινες καὶ ἰητροὶ καὶ σοφισταὶ ως ου εστι δυνατον ἰητρικην εἰδεναι στις μηοἶδεν ο τι στὶν ανθρωπος ἀλλὰ τουτο δεῖ καταμαθεῖν τον 1 Quellensiudien et Heralitii pseudohippoliratisclio christon 1881.
μελλοντα ορθῶς θεραπευσειν τους ἀνθ 0ωπους p. 620) quorum medicorum sophistarumque ad philosophiam tendere orationem, Empedoclis uiam rationemque sequentium siue aliorum, de rerum natura qui Scripserint, e principio quid sit honio et quomodo ortus sit primum et quomodo coaluerit explicantes τεινε δε αυτων
λογος ες φιλοσοφιην , καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς ἰ ἄλλοι οι περὶ φυσι0ς γεγραφασιν ξ ἀρχῆς ο τι εστὶν ἄνθρωπος καὶοπως γενετο πρῶτον καὶ πως ξυνεπάγη p. 620). sese uiam probare plane contrariam de hominis enim natura omnino nihil p0SSe cognosci, nisi ex arte medica, Si quidem recte quis omnem complectatur νομιζω δε περ φυσιος γνωνα τι σαφες ουδαμο- θεν αλλοθεν εἶναι ἰ ἐξ ιητρικης τουτ δε οἷον τε καταμαθεῖν,οτα αυτην τις την ητρικχὶν ρθως πῆσαν περιλάβti p. 620 sq.). quae cum ita sint, ab hac proficisci necesSe esse, quid sit homo, quibus causis gignatur, reliqua accurate qui scire cupiat λεγα δεττὶν πιορινὶ ταυτην , εἰδεναι ἄνθρωπος τί εστι καὶ δι οῖας
αἰτίας γίνεται καὶ τἄλλα ἀκριβεως p. 622); medicum unumquemque necessario de natura haec Scire debere, quomodo cibis, potionibus, aliis rebus et corpus humanum in uniuersum et pro indole unumquemque assectum iri consectarium sit επεὶ τοί γε μοι o-κεε ἀναγκαῖον εἶναι παντὶ ἰητρω περι φυσιος εἰδεναι καὶ πάνυ σπουδάσαι ὁ εiσεται, εἴπερ τι μελλε των δεοντων ποιησειν, O τι εστὶν ἄνθρωπος προς τὰ ἐσθιομενα καὶ πινομενα
καὶ ο τι προς τὰ ἄλλα ἐπιτηδευματα, καὶ ο τι ἀφ κάστου εκάστφ ξυμβησεται p. 622). 0uod si quaerimus, qui fuerint medici illi et sophistae anto
omnia statuendum esse censentes O τι ἐστὶν ἄνθρωπος, et Empedoclem ab auctore ipso nominatum videmus et ampliora docemur in libro de Natura hominis conscripto namque toto hoc libro, quoad quidem iusto conexu procedat, cum id agatur, ut quattuor humoribus corpus humanum constitui demonstretur et sanitatis et morborum causis, sanguine scilicet pituita bile flava et atra τ δε σῶμα του ἀνθρωπου χει ἐν εωυτ αἷμα καὶ φλεγμα καὶ χολην ξανθην τε καὶ ιελαιναν, καὶ ταυτ ἐστιν αυτ et φυσις του σωματος καὶ δια ταυτα ἀλγεε καὶ γιαίνει VI p. 38 sq. L, s. p. 40 ειπον δαὶ δ ν φησί τον ανθρωπον εἶναι, ἀποφανεῖν αἰεὶ ταυτὰ ἐοντα ... φημὶ δη εἰναι ἐμια κτλ.), tum initio diuersae de hac re recensentur Sententiae. Atque primo quidem capite in sophistarum quasi introducimur conuentum de mundi uniuersi principio uerbi concertantium quorum in disputationibus. alii 'uamquam ex mere omnia constare
14쪽
uideantur, ex igne aliis alit a lita terraue, ita scilicet ut eadem non Semper uincat sententia, sed illa modo in certaminibus superior existat modo illa, hoc tamen communi iudicio statui ali omnibus, um/m quid esse quodcumque Sit et id ipsunt ini/m simul atque unit/ersum φασί τε γαρ εν τι ειναι - ἐστὶ καὶ τουτ ειναιτο εν τε καὶ το παν, κατα δε α υνοματα υχ μολογεου- σιν λεγε δ αυτων ὁ ιεν τις φάσκων ἱερα ἐναι τουτο το εντε καὶ το παν, ὁ δε πυρ, ο δε δωρ, ὁ δε γῆν καὶ πιλεγειεκαστος τῶ εωυτου λυγρο μαρτυριω τε καὶ τεκμηρια α γε εστιν Ουδεν p. 32). neque uero laoc solummodo exponere solebant illi,
quomodo compositus esset ὁ μακρος κοσμος ut e sententia dicam ἀνδρων παλαιων περὶ φυσεως ἱκανων Gal. II 241 ), sed deliumana quoque iatura supra medicam saeuitatem disserentes αμφὶ τχῆς φυσιος τῆς ἀνθρωπίνης προσωτερω χὶ κόσον αυτῆς ες
ἰητρικγην φλὶκει P. 32), Siculi consequens erat, ilii nisi aerem aut ignem aut aquam aut terram lominem esse lolii in asseuerar audeliant ουτ γαρ το πάμπαν ἱερα λεγ τον ἄνθρωπου εἰναι Ουτε πυρ υτε δωρ υτε λὶν ου ἄλλο ουδεν, O τι ιγ φανερον εστιν νεον ν τω ἀνθ ρωπω, ἀλλα τοισι βουλοιιενοισι ταυτα λεγειν παρίημι l . 32). Sententias non de filo prompsisse eos ii disputationiblis, sed a temporum praecedentium lilii Sopitis esse mi iluatos, manifestum St. Λristoteles teteres ubi lillosoplios recenset, An PQ memordi τους
milia cf. σοι μεν υν εν τε το πῆν καὶ μίαν τινὰ φυσιν ως υλλὶν θεασι Metapli. p. 988, 22). iam iero interpretes antiqui, cuius quisque magistri sectator extitisset quaerentes, de teλυγι linico et mundi uniuersi et naturae humana principio testimoniis destituli caput scalpebant. tortemidorum si idem Capitonem, ilioditionem fecisset operum Iippocrateorum imperatori Iadriano ualde acceptam, quia neque librum inuenisset uiri ueteris, terram solam elementit in profitentis, neque apud Peripateticos historiae philosopha studiosissimos placitum tale legisset, uerba ουτε γῆν audacter omittentem scripsisse: υτ γαρ ὁ πῶν sic αὶερα λεγιοτον ἄνθρωπον εἶναι υτ πυρ υτε δωρ Galenus narrat in), in-
γενους αυτου Λιοσκουριδου diuersi scilicet a nodico idustrissimo na-χarbae ab Erotiano, Neronis nequali, Primum nomine citato p. 85 7
terpretatus de quo agimus opusculum libris duobus X p. 1 173 Κ) in Sabini uero commentario extare haec: υτ γαρ πάμπαν ἀερα λεγι τὸν ἄνθρωπον, σπερ Ἀναξιμενης, υτε δωρ ῶς Θαλῆς, υτε γῆν ως εν τινι Σενοφάνης XV p. 25). carpit Sabinum
Galenus insolentius, id quod ab eius more non abhorret etenim cum neque ipsius Xenophanis uersu neque heophrasti opinionibus physicis haec sententia comprobetur, consulto mentitum esse sophi
stam conuiciatur ἀλλὰ καὶ ὁ Σαβῖνος αυτὸς ευδηλος ἐστιν κ
των αυτου καταχρευδόμενος , ου υ ἀγνοίας σφαλμενος, ηπάντως ν ὀνομαστὶ προσεγραηγε τὸ βιβλίον εν ' ταυτα πεφηνατ . . . καὶ Θεόφραστος δ' ἶν εν ταῖς τῶν φυσικων δοξωνεπιτομαῖς την Σενοφάνους δοξαν, εἰπερ υτιος εἶχεν, γεγράφει p. 25). quod iniuria fieri haud in obscuro debebat scire Pergamenus, ne lite Sabinum neque alios illos interpretes nonnullos consulto protulisse essicia κακως δε καὶ των ξηγητῶν νιοι κατ-εή ευσαντο Ξενοφάνους, ῶσπερ καὶ Σαβῖνος ibid.), sed uersianisos esse, de quo multum pugnatum est: εκ γαδεὶς γαρ πάντα, καὶ εἰς γῆν πάντα τελευτὰ fr. 8). nimirum duplex antiquis temporibus tradebatur de Xenophanis doctrina physica uirorum doctorum opinio, cum alii e terra, e terra et ipsa alii orta eSSe cuncta
Κloinri XV p. 21 Κ. Inuehitur in Dioscoridem o Capitonem Galenus locis permultis cf. o. gr. πολλὰ περι τὰς αρχαιας γραφὰς δεαινοτόμησαν XV P. 2 εκ ου συνήθους τοῖς ἄλλοις ὀνόματα πολλὰ μετεκομισαν IX p. 83, ου χρη δε μηδὲ κατὰ τυχην και ἀπο ου αυτομάτου τὰς αρχαίας
τε καὶ Καπίτων καὶ ἄλλοι πολλοί XV p. 485), quorum primarius est commentar primi ad Hippocratis pidemiarum librum sextum praelatio XVII A p. 93 sqq. , unde praecepta critica, quibus gavisuri sint sorte
lectores, excerpere libet namque eos quidem acriter uituperans Galenus, qui ouiusculis coniecturis temere textum deturpaverint . . . λυμ ηναντο πολλοι των ξηγητων, ἄλλοι ἄλλως, ως καστος ηλπισε πιθανως ἐξηγησα- σθαι, την κατὰ τουτον se 'μπ. λεξεν παλλάττων), immo uer codices antiquissimos conquirendos esse docet eorumque libros, qui primi ippocratem interpretati sint . . . στε et ναγκάσθην γω διὰ τουτο τήν τε παλαιοτητα των ἀντιγράφων πιζητησαι τά τε πομνηματα των πρωτωνεξηγησαμενων et βιβλίον P. 793 ... δηλωσαι την παλαιαν γραφην P. 79ιὶ, neque Prius mutationem esse concessam, quam uerba in eis tradita sana esse non posse constet probabilem autem esse debere coniecturam, ut
Heraclidis illam, qui uerba προ δε το Ἀφροδίσιον αἱ OT AI βλεπον sanauerit O A scribens facillimo enim fieri potuisse, ut uel membranae tenuis cuiusdam particulae interitu, uel temporis decursu lineola illa evanesceret δυνατον γὰρ δη ουτω καὶ λεπτῆς νος ἀπολωλυίας
15쪽
locuisse eum defenderent cuius rei estis est Sextus Empiricus
adii Malli. X 313sq. reserens linec Ξενοφανης δε κατ' ἐνιους ε γῆς scit. πελιπε τλην γένεσιν, ἐξ ἐνος δὲ καὶ ποιου γεγενI-
σθαι τα πάντα θελει), . . . εκ πλειονων δε καὶ ριθμητων, δυοῖν με, γγὶς τε καὶ δατος, ο ποιητὴς IO PO ... συμφερεσθαι δ' υτ si δοκεῖ κατ' ενίους καὶ ο Κολοφώνιος Σενοφάνης, quae ex allegoriis IIumericis ante Vitruvium in unum corpus redactis per IIeracleonis commentarium IIomericum in Sexti librum fluxisse quo pollet acumine perspexit Ilermannus Dielestus Doxogr. p. PSqq.). Menlitum non esse Salii num uidimus, sed praue intellexit Coloptioni sententiam. neque enim liFsiologorum Ionicorum ration 'terram principitiin posuisse Xenophanem, o qua et mundus uniuersus et tomines constarent, et aliis lueis permultis concludere licet et inde ripiod apud Aristotelem in priscorum liniosophorum rensura facile eos quod uis elementum pro principio statuisse legimus
πλην γης' uolaph. I, 8 988 29). quae cum ita essent, apud
Thoophrastum hoc non potuit relatum inuenire Galenus uero diligentius inquisiuisset in pretiosissimam opinionum physicarum syllogon, sino duilio in eum locum incidisset, ex opinionum epi
quom Tata seruarunt, unde memoria es illius M' principi terreno oristi, em perspicere poterat. notissimas illas dico Xenophanis id,- seruationes palaeonis,logicas. iis enim, quod concha in reperiri latur procul a mari quod quae animalium marinorum imagines lapidi impressa uisa esse constaret in lautumiis Syracusanis, Pari, Melitae,
testimoniis usus extitisse quondam terrae et maris commixtio tu in otio
idianes cum sumpsissura radatur ora Σενοφάνη μῖξιν τλῆς γῆς προς τὴν θάλασσαν γινεσθαι δοκεῖ καὶ τω χρον πο ου γρου λυεσθαι, φάσκων τοιαυτας εχειν αποδείξεις, τι ἐν 'εσὶν γυκαὶ ρεσιν ευρίσκονται κογχαι, καὶ ἐν Συρακουσαι δε ἐν ταῖς
λατομίαις λέγει υρησθαι τυπον ἰχθυος καὶ φωκων, ἐν δ Πάροωτυπον ἀφυνὶς ἐν τω βάθει 'os λίθου, ἐν δὲ Μελίτη πλάκας συμπάντων θαλασσίων p. 566 Dieis), ita quidem, ut in 'imum
omnia conuerterentur ταυτα δε φαὶσι γενέσθαι, Πτε πάντα πηλώθησαν πάλαι, τὸν δὲ τυπον ἐν τῶ πηλ ξηρανθηναι ibid.), hominum et parentem et exilium sαναιρεῖσθαι δε τους ἀνθρώπους πάντας, ταν et γῆ κατενεχθεῖσα εἰς την θάλασσαν πηλος γέννηται, εἶτα πάλιν αρχεσθαι τῆς γενέσεως), dum quidemolo menta in promptu erant neque lamen ineptum latior sensu detori a s da o liti ipiippe quam deorsum in in sinitum orgere statilisset 19 Xenophanes γαίης μεν οδε πεῖρας ἄνω παρ ποσσὶν ραται αἰθέρι προσπλάζον, τὰ κάτω δ' ἐς πειρον ἱκάνει r. 12), maris
receptaculum. Vt Sabinum socisse uidimus, ita ei iam sophistas φάσκοντας γ' jν εἶναι το εν τε κὰ το πῆν uersu Xenophaneo nisos esse praue intellecto, haud uerisimile en physicae rationis uestigia tenemus reconditioris namque Archelaum terram docuisse principium liud refert piphanius CAρχέλαος . . . ἐκ γῆς τὰ πάντα
λεγε γεγεν ῆσθαι. αυτη γαρ αρχη των λων ἐστίν, ω φλὶσι p. 590 Dieis), aperte peccat cs. Oxogr. p. 177); neque huc quadrant, quae traduntur de Emped0cle Ἐμπεδοκλῆς τε ἐγεννῆτοτο των ἀνθ ρωπων γένος ἐκ ij γῆς . . . A ut Plac. V 18, 1), naxagora, Diogene Apolloniata Λιογένγὶς Αναξαγορας μετὰ τ συστγῆναι τον κοσsio καὶ τὰ ζωα ἐκ της γῆς ἐξαγαγεῖν . . . ibid.
Ι 8, 1), - de Anaximandro Parmenide Democrito ut omnino taceam, - quoniam a principio unico abhorruisse priores neminem fugit, Diogenes secutus est Anaximenem itaque eum lisque mundi uniuersi terram principium profitentem uideamus quemquam διὰ
corporis humani, in , a leni acquiescendum consulatione, neque omnes placita sua litteris mandasse nec non intercidisse multorum
libros prolixe, illi Solet, exponentis ἄμεινον μεν υν εἰρῆσθαι τοῖς ἐξηγγηταῖς co τάχα μεν ουδ εγραψαν πάντες υτοι τὰς εαυτων δόξας ἐγχωρεῖ δε καὶ γραψάντων αυτων ' διασω- θηναι φαίνεται γαρ τουτο κατὰ πλείους αἰτίας γιγνομενον etc. XV p. 23 sq. res p. 67 Sq.). filia ratione de corporis humani compositione philosophabantur, libri περὶ φυσιος ἀνθρώπου capitibus altero et tertio qui recensentur medici atque id quidem eis cum Sophistis de quibus diximus commune est, quod unwn corporis humani ponunt princillium, mutans speciem ac facultatem calido rigidoque coactum ita uti fiat dulce amarum album atrum aliud quid ἐπίλογον ὁ ποι-ευνται καὶ ουτοι πάντες τον αυτον εν γάρ τι ἐναί φασιν κτλ.1 uuam doctrinam qui respicias praeterisseudippocratem Ohim noni Lucretium Ι 705 sqq:
Qua propter qui materiona rorum esse utarunt ignem atque sex igni summam consiSisere OSSO, et qui principium gignundis aera rebus constituere, aut umorem qui cumque putarunt fingere res ipsum per se, terramve creare onmia et in rerum naturas uertier omnis: magno opere a uero longe serrasse id Hiatur. 2 vi
16쪽
καὶ Ουτ εν ον μεταλλάσσειν χὶν δενὶ καὶ λὶν δυναμιν, ἀναγκαζομενον πο τε του θερμου καὶ του ψυχρου καὶ γινε- σθαι καὶ γλυκυ καὶ πικρον καὶ λευκον καὶ μέλαν καὶ παντοιον τι ἄλλο p. 34), ponetiant autem sanguinem quidam, alii bilem, nonnulli pitui iam των δε ινητρων οι μέν τινες λέγουσιν, ωςῶνθρωπος αἷμα μουνον ἐστιν, οι δ' αυτων χολήν φασιν εἶναιτ is ἄνθρωπον ενιοι δέ τινες puγμα ibid.). Thaletis Anaximenis IIeracliti doctrinae Empedoclis cesserunt quattuor ριζωμασιν, uicit Critiae de sanguine principali sententiam
cs Aristot de fini m. p. 405 lii: τεροι δε αἱμα καύ άπερ Κριτίας scit. λέγουσι γην η υχήν Τ) nobilissima illa de quattuor humoribus, neque tamen prorsus extinctum erat studium ad unicum
principium res redigendi quod perspicit in e libelli περὶ ἀρχαίης
ιητρικῆς cuius supra mentionem attulimus capitibus prioribus XIX, directis contra eos uiros, qui negligant quidem et de uictus rationupraecepta dare καὶ αἱ δυνάμιες μεγάλαι τε κάστου scit alimenti καP ουδεν η τέρη τῆ τωδὶ ἐοικυῖα οστις δε ταυταου επέσκεπται Q σκεπτομενος ου οἰδε, πῶς ἄν τι ουτος δυ- ναιτο των κατὰ τον ἄνθρωπον παθημάτων ειδέναι p. 600)ot di methodo modendi dilucide exponere es p. 604 cap. 15 in ), sed - de morbis quidem quaerere aut uerba sacere satis non habentes cs. p. 572 ου γαρ περ ἄλλου τινος ουτ ζλὶτέειν προσηκει υτε λέγειν et περὶ των παθημάτων ων αυτοὶ ουτοι νοσέουσί τε καὶ πονέουσιν), alia uero proserentes qualia uolgo
non capiantur illid. μάλιστα δέ μοι δοκέει περὶ ταυτης δεῖν λέγοντα γῆς τέχνης γνωστὰ λέγειν τοῖσι δημοτησιν - aut
calido rigido sicco luuialdo alio quodam aut voltus eorum, quae quasi undamenta substruant ratiocinationi suae, hominum corp0rapessumdari doceant υποθεσιν σφισιν αυτοῖσιν ποθέμενοι
ποισι των νουσων τε καὶ του θανάτου καὶ πῆσι την αυτ i ῖν
Quod si corpus Ilippocrateum perlustramus, num alia sorte in sint in tanta diuersae prosapiae sarragine eorum seriptorum uos ligia quaerentes unam qui Statuerint Morborum Mortisque 1 Respicit hoc placitum aiictor περὶ φυσιος ανθρώπου cap. VI:
causam, tenemur praecipue ratione περὶ φυσῶν, ad earum siue dubio quas modo impugnata uidimus Scriptionum classem pertinente consera modo extremo libro quae leguntur: πεσχομην δὲ τοαiτιον τῶν νοσημάτων φράσαι . . . ήγαγον δε τον λογον επὶ
τὰ γνωριμα των ἀρρωστημάτων, ἐν οἷσιν ἀληθχὶς λὶ πο- θεσις ἐφάνη VI p. 114 L)y), Supponitur autem aer.
Vetus erat Λuaximenis placitum, de sensum et amplius excultum a Diogene Apolloniata, rerum primordium Sse er3. quo quuratione usi sint sophistae, luculentum testimonium est de uelitis' declamatio sicuti Thales a casca illa opinione mytilica de Oceano rerum patre prosectu in aqua terram natare demonstrauerat, ipsius
principio την γῆν δε υδατος ἀπεφέὶνατο ἐναι r. Metaph. p. t 834 21), ita iii aera incidit Sianorum tertius, luippe pii
cuncta complecteretur ολον τον κοσμον πνευμα καὶ λὶ περιέχει fiet Plac. I ). eodem undamento nititur sophista noster omnia terram inter et caelum Spiritu plena esse asserens απαν γαρ τὸ μεταξυ χῆς τε καὶ ουρανου πνευματος εμπλεον ἐστιν p. 94). pium luidum omnia permeare exposuerat Diogenes δοκέει μοι . . . ἐν παντὶ ἐνεῖναι. καὶ στιν ουδ εν ο τι μη μετέχει του- του apud Simpl. hys. p. 152, 25 D. , ita ut aqua quoque aer contineatur Arist. de Bespir. p. 471 a 3 εκ του περ τὸ στομα περιεστωτος δατος ελκειν τῶ κεν τί εν τω στοματι τὴν ἀέρα
enarrat Pseudippocrate uiuere non OSSe docens animalia maritia,
nisi is in iluoque Spiritus includeretur τίνος υτος ἄπεστιν;
scit. λαήρ ὴ τίν ου ξυμπάρεστιν . . . ἀλλὰ μην τι καὶ τὸ
πέλαγος μετέχει πνευματος, φανερον ου γαρ ἄν ποτε ταπλωτὰ ζωα ζρ ὴ δυνατο, μη μετέχοντα πνευματος μετέχοιεν δε πως ν ἄλλως, ἀλΓ ἰ δια του δατος, κἀκ του δατος εχκοντα τον ήέρα καὶ μην si τε γῆ τουτου βάθρον, ουτος τε τῆς γης χημα ), κενεον τε υδέν ἐστι ν τουτου p. 34). quid quod ne eius quidum doctrinae naximenea ab Apollonia id receptae, denso conuenire frigidum, calidum tenui cs Plutarch. des primi Frig. II p. 1160 luebia.. Iheophrast. apud Laertium
1 Neque negligenda quae exponuntur περ φυσων P. 2 L: εἰ γαρτις εἰδείη τὴν αιτίην του νοσηματος, Io τ ῶν ιη προσφερειν τα ξυμφεροντα τω σώματι εκ των ναντίων ἐπιστάμιενο τα βοηθ-ατα κτλ. quorum memor sortRSSe Uetor περ αρ g. ἰητρ. . 598 τω πεναντίω προσησι ει λυσαι, ως ὁ κείνων λογος εχει.
17쪽
IiοStruiti desunt uestigna τουτο Scit. το πνευμα καὶ χειιιῶνος καὶ θέρεος ciτιον εν με τῶ tειμῶνι πυκνον καὶ κ υχρῖν γινομενον εν τε τρο θερει πρηυ καὶ γαληνον i. 4), quodque et apud Di0geneni et apud auctore ui περὶ φυσων algunient alici tui liae reS, quod aere uitali uiuant OnuneS, Sive quo ne aruulii quidem tempori Spatium subSistere queant cs. Diog. p. Simpl.
φυσων cap. IV), qua ratione item solem lunam Stellas sustineri
addit sophista αλλα μὴ ηλιου τε καὶ σελήνης καὶ στρων
καὶ τὸν του ηλίου δρομον ἀενναον ὁ γηρ ἀενναος καὶ λεπτῖς
εων παρεχεται p. 94).Τalia postquam praemiSit auctor περὶ φυσων, aerem morborum RuSam SSe omnium demonStrandum suscipit επιδειξι τὰ νοσηματα τουτου ἀπογον τε καὶ κγονα πάντα οντ p. 96). capitibus inde a sexto usque ad unum agit de subribus, de pestilentia scilicet ὁ κοινῖς ἄπασι καλεομενος λοιμος), aeri corruptione exoriente, deque eis quae irauae uictu rationi originum debentes nimia aeris multitudine una cum cibis potio uibus pie in Orsu recepta esticiantur quo modo horrores φρῖκαι explicari trigida aeri natura tremoresque τρομοι cum febribus coniuncti itemque sudores ἱδρωτες aeris condensatione τ γαρ πνευμα ξυνιστάμενον ε υδωρ χεῖται p. 102, quemadmodum uaporem a feruentibus aquis Sublatum si solidum quid attingat in guttas ei li)doloresque capitis πονοι τῆς κεφαλῆς in uena aere inuadente. pio loco de Apolloniatae placitis dissensionem tanganni principalum. Statuerat i quoque uenis et Sanguinem contineri et aera ), sed ipsa anima ei erat aer uisque uitalis, μικρὴν μοριον του θεου Tlieophr. de Sens. 2), cuius admixtione oriri uoluptatem, ademptione tristitiam ibid.), cuiu natura pura Siccaque metitem iuuari qua re fieri, ut dormientes et ebrii ob adiectum humorem1 Aera uenis concludi quod Diogenes docuerat probauit etiam auctor
περὶ ἱερνις νου σου, nisi egregie fallor περ φυσῶν auctore recentior. cf. κατα ταυτας δε τας φλεβας καὶ ἐσαγομεθα το πουλὐ του πνευματος, αυται, γαρ ημεων εισιν ἀναπνοαὶ του σώματος το ηερα ἐς σφας ελκουσαι
VI p. 368 L). spiritus auteni nisi per corpus mouetur, id quod efficiturpituita de cerebro in uenas confluente, corripiuntur morbo uero ου γαρ Oia τε το πνευμα στηναι, ἀλλα χωρεε ἄνω καὶ κατω ἐν γὰρ στῆ που καὶ ἀποληφθη, ἀκρατες ινεται ἐκεινο ὁ μερος . 368, ἐπειδὰν ἀποκλεισθῶσιν αἱ φλέβες του ἐέρος πο ου φλέγματος κτλ. . 372).
minii Saperent, ibid. 44), cuius detractione mortem effici εὰν δε ἄπαν τὸ ἀερωδες εκ τῶν φλεβων κλωὶ θάνατον τυγχάνειν Aul. Plac. V 23, 3). contra auctor περ φυσῶν Empedoclem Critiamque secutus sanguini attribuit primas partes cum dicat neque enim quidquam magis ad intelligentiam conterre arbitror
ματι ξυμιλαλλομεν ον ες φρονησιν ri ὁ αἱμα τουτο δευτα μεν εν τῶ καθεστεῶτι μενη, μενε καὶ η φρονησις εξαλλάσσοντος ε του ιματος μεταπίπτει καὶ et φ9ονησις p. 110), quae sententia morbi acri 0tissimum exemplo demonstratur aere nimio sanguini admixto orientis επειδὰν ου ες τὰς
παχείας καὶ πολυαίμους των φλεβῶν πολυς η βρωρ, βρίσας δε μεν si κωλυεται ὁ αἷμα διεξιεναι p. 112).
Studet igitur medicus noster praeoccupata opinione uari morborum genera explicare uetustum quid placitum philosophum inuSum Suum conuertens neque uero li3 sola Sapientia diuersus
est ab Ilippocrate empirica ratione Semper quaerente SophiStica imbutum esse se doctrina scribendi quoque enere luculentissime prodit quo modo scripserint Sophistae minime cum no fugiat, praeter ristotelis Anaximenis Dionysii aliorum testimonia quoniam et Platonis extant sestiuae Gorgiae Protagorae Prodici Hippiae Polifigathonis imitationes et ipsorum declamationes nonnullae - Ιelenae laudationem et Palamedis apologiam assero Gorgiae adscriptas, Vlixis in Palamedem orationem deque sopbistis opusculum l-cidamanti, iacem et Vlixem illistheni, quibus accedit Epitaphii
Gorgiani si agmentum satis longum ex eadem Schola prosectum eSse auctorem περὶ φυσων facile agnoscimus. Λduertit in libello nostro partitio perspicua pr00emio OSt- quam de aliis artibus quibusdam ad medicinam trai Siens, exercentibus quidem laboriosam, utentibus Saluberrimam, ea ude manu
tractare oporteret facilia fieri exercitatione exposuit sophista οσαμεν γὰρ χειρουργησαι δεῖ χρη ξυνεθισθῆναι τὸ γαρ εθος τι σι χερσὶ κάλDστον διδασκάλιον γίνεται p. 90), dissicillima
esse quae ratione consequi deberent medici doctrinae huius reconditioris eam quoque quaestionem SSe contendit, quae de cat/Susit morborum deque principio ac sonte corporis malorum si, δεδη τι των τοιουτων ἐστὶ τοδε, τί τε ὁ ἐτιον εστι τῶν νουσων καὶ τίς αρχη και πηγη γίνεται των ε τῶ σώματι κα- κων p. 2). unam autem esse omnium ad quam Xponendam transitur altero capite exeunte εστ δε μία ἀπασεων νουσων καὶ
18쪽
μελλοντος λογου φρασαι πειρησομαι p. 2). at ille primuin quidem quanta uis sit aeri in mundo utituerS ducemur, quibus absolutis ad animalium corpus Se conuertit Scriptor cum dicat: διοτι μὲν ουν ἐν τοῖσι αλλοισιν ὁ ἀχὶρ ερρωται, ειρη- ται τοῖσι δ' υ θνητοῖσιν ουτος αἴτιος του τε βίου καὶ των νουσων τοῖσι νοσέουσι p. 96), eodem modo hoc capite quae protulit concludens proximi initio: τι μεν ουν μεγάλη κοινωνιηαπασι τοῖσι ζώοισι του ρηερος εστίν, ειρηται μετὰ τουτοτοι νυν ευθεως ρητεον, τι υ ἄλλοθεν ποθεν εἰκος στιγίνεσθαι τὰς ἀρρωστίας μάλιστα et εντευθεν ibid.). nec non
aliis locis nouae cuiusque declamationis particulae argumentum et proponitur et repetitur. s. περὶ μεν ουν λου τοῖπρηγματος α ρκεε μοι ταυτα μετὰ δε αυτ προ αυτὰ τὰ εργα τω λογω πορευθεὶς πιδείξω κτλ. p. 96 πρωτον δε ἀποτου κοινοτάτου νοσηματος αρξομαι, πυρετο ibid. α μεν ουν δημοσιαι εἰσι των νουσων, ειρηται . . O δε διὰ πονηργην δίαιταν γινομενον πυρετον διεξειμί σοι p. 98 τυ ιεν υν αἴτιον του δρωπος δη ειρηται p. 110 etc. in epilogo denique totius orationis summam breuiter comprehensam videmus his uerbis: τοδε iτιον των νουσων εον τουτο πιδεδεικταί μοι. πεσχύμην δε το αἰτιον των νοσημάτων φράσαι, πεδειξα δε τοπνευμα καὶ ε τοῖσιν ἄλλοισι πρηγμασι δυναστευον καὶ ντοῖσι σωμασι τῶν ζωων p. 114. Quam dicendi rationem sophistarum praeceptis debere ni iginem eis exempli gratia oratiunculis si matur, i orgiae nomine inscriptae tuae aetatem tuleruiit similiter ac de quo agimus libellus a sententia generali impii Eλε νης εγκωμιον κοσμος πολειμεν ευανδρία, σώματι δε κάλλος η υχῆ δε σοφία, πράγματι δε
ἀρεταὶ λογα δε ἀλήθεια κτλ. unde ad arguine illum progreSSUS ΙΙelenam culpa liberaturum, obtrectatores eiu retul3turum esse
sese his pronuntiat Gorgias: γὼ δε βουλομαι λογισμόν τινα τω λόγω δους την μεν κακως ἀκουουσαν παυσαι τῆς αἰτίας, τους δε μεμφομενους 'ευδομενους επιδεῖξαι 2). iam de genere et forma IIelenae p0stquam disseruit, rem Suscipit tractandam: επὶ την αρχην του μελλοντος λογου προβησομαι, καὶ προθήσομαι τὰς αἰτίας δι' ς εἰκος ην γενεσθαι τον τῆς Ἐλενγὶς εἰς την ροίαν οτολον 5). ponit causas quattuor Leontinus aut fortunae uoluntate deorum consilio necessitatis lege coacta Paridis dedidit Ilelena, aut ui rapta est, aut uerbis irretita, aut amore capta qua ad muSsim ei Sespiitur rhetor cf. εἰ μεν ουν διὰ
σας . 8), καὶ τι μεν, εἰ λογω πείσθη, ου ηδίκησεν αλλητυχησεν ειρηται την δε τετάρτην αἰτίαν τῶ τετάρτ' λόγωδιεὶειμι lb), iterum complectitur in epilogo eadem et Spicuitate Palamedis apologia, eadem Agathonis in Conuiuio Platonico fimoris laudatio cs Blass, altische ei edsanitiei p. 77), qua urbane hanc partiendi consuetudinem carpit Plato: εγο δε δὴ β0υ-
λομαι πρωτον μεν εἰπεῖν so χρή με εἰπεῖν, πειτα εἰπεῖν p. 194 Ε, ουτω δη τον Ἐρωτα καὶ ημῶς δίκαιον παινεσαι πρωτον αυτον io εστιν, πειτα τὰς οσεις p. 195 Α). Inuenitur praeterea in libro Pseudippocrate poeticus interdum dicendi color, inuenitur denique schematum Gorgianorum tuae dicuntur copia maxima atque poetam quidem decent talia ὁ μεν γαρ ἰητρος . . . επ' ἀλλοτρίIσι ξυμφορῆσιν ἰδίας καρπουται λυπα p. 90, πῆσι γὰρ τουτοισιν ἄντικρυς ἰητρικη ευρίσκεται ἀκεστορίς p. 90, ταν ουν πολυς η ἰσχι ρον το ρευμα ποιησύ, τά τε δενδρεα ἀνασπαστὰ προρριζα γίνεται δια την βίγην οὐ πνευματος τό τε πελαγος κυμαίνεται λκάδες τε ἄπειροι τω μεγεθε ες ψος διαρριπτευνται 94, το αἱμα φοβεόμενον 'ην παρεουσαν φρίκην ξυντρεχε p. 100, πολυ ἀχὶρ . . . εξεμοχλευσε. το στόμα . 102, ὁκόταν γουν . .. χαραδρωθέωσιν οἱ πόροι p. 106. Sermo omnino rhythmicus, adeo haud raro ei Sus paene exciderunt Scriptori, maxime in prooemio audi iambica haec: εἰσί ν τινες των τεχνέων αἱ τοῖσι μεν . . καὶ τοῖσι μεν διω- τοὶσι ν ξυνον ἀγαθόν των δη τοιουτεων ἐστὶ τεχνέων καὶην. . ορῆ τε δεινά, θιγγάνει τ ἀηdέων') ταυτης δε της τέχνης τὰ μεν φλαυρα χαλεστόν; καὶ ου τοῖσιν ἰδιωτισιν ου γὰρ σωματος . . p. 90 καὶ σταγόνες ἀποπίπτουσιν ἀπ τῶν πωμάτων p. 102 πάντων l γὰρ τῶν τοιουτων αἰτίη του πνευμα- τος si διόδευσις διεξιουσαι τους πόρους του σωματος P. I 08. annectitur trochaicus trimetrus catalecticus senario, ita ut rhythmus tranquillior sensu bene conueniat p. 104 διέρχεται τὰ πνευμα δια του σωματος s ἄστει παυλάν τινα γενέσθαι των πόνων. 1 Quid quod haec uerba apud Eusebium exscripta in oratione Paulini
Tyrioram episcopi, de Christo disserentis Hist eccles X ), Oetae cuidam tragico attribuit Valesius annotati. p. 171 ed. Paris. 1678).
conformat locum hoc modo: τῆς των καμοντων ε ινε κεν σωτqριας
ορα τὰ δεινά, θθιγγάνει δ' ἀηδεων ἀλλοτρίοις τε συμφορῆσιν δίας
adicit qui uersum sines dubio ologantissimi sunt et Aeschylum aut Sophoclem redolent' l
19쪽
uentas, contraria Scilicet contrariis relata ἀντιθετα), paria paribus
adiuncta παρισα), similiter desiit ita παρομοι α), ut Ciceronis urbis utar Orat. 52, 175), et a discipulis eius adhibitas esse intemperatiuS, Polo e. r. et Licymni cs. Dion IIal de hucyd. 24),
ne pie a Thucydide spretas es . Marcellin. 36 ζηλωσε δε et ολί- γον ς νησιν Ἀντυλλος καὶ τα Γοργίου os Λεοντινου παρισώσεις καὶ τα αντιθεσεις των νοματων notum St. lude piantum imposuerint tominibus et Agatholiis exemplo discere licet ειποντος δε os Ἀγάθωνος πάντας φη O 'Αριστοδημος
ἀναθορυβῆσαι τους παροντας, ως πρεποντως του νεανίσκου ειρηκοτος καὶ αυτ se καὶ τω θεώ Symp. p. 198 A et praeter alia socratis testimoniis Paneg. 2 qui memorat του γεμ οντας ου ολιγων ἀντιθεσεων καὶ παρισωσεων καὶ των αλλων δεων των ἐν ταῖς ρητορείαις διαλαμπουσων καὶ τους ἀκουον- τας επισημαίνεσθαι καὶ θορυβεῖν ἀναγκαζουσων), a lieo-Ρlirast παιδιωδεις tominatae et ἀπρεπεῖς Dion IIal de Lys. 14), μειρακιώδεις a Dionysio ΙIalicarnassensi de Isocr. 15).Λsseremus primo loco contrapositorum exempla e libello περιφυσων in ἀλλοτρ*σι ξυμφορῆσιν ἰδίας καρπουται λυπας; τί με φλαυρα χαλεrror γνωναι, - δε σπουδαῖα ρηχιον p. 90 ὁ δε τουτ αριστα ποιεων αριστος ἰητρος δε του του πλεῖστον πηλλαγμενος πλεῖστον ἀπήλλακται καὶ τῆς τεχνης . 92 πνευματα δε α με εν τοῖσι σωμασι φυσαι καλε-
ονται. τα δε ξα των σωματων ἀήρ εν με τῶ χειμωνι πυκνὸν καὶ ψυχρον γινομενον, Ἐν δε τῶ θερει πρηυ καὶ γαληνον p. 94 τοῖσι δ' υ θνγὶτοῖσιν ουτος αἰτιος του τε βίου
καὶ των νουσων τοῖσι νοσεουσι p. 96. Hlorum membra suntliaria, contrapoSita haec Sunt τοῖσι μεν διωτύσι ξυνὴν ἀγα-
θον , τοῖσι δε μεταχειριζομενοισί σφας λυπηραί; ρῆ τε δεινὰ θιγγάνει τε ἀηδεων p. 90; δει αν παυσε ποσις l . . πλησμιονην ἰῆται κενωσις, κενωσιν δε πλησμιονη πονον δε ἀπονίη, ἀπονίην δε πονος p. 92. et τε γῆ τουτου βάθρον, ουτος τε τῆς γῆς χημα p. 94. luditur agit ominationibus his locis: διαφερε δε εν αυτοῖσι πλεῖστον η πείρη χὶς ἀπειρίης p. 90 τίνος ουτος ἄπεστιν ν τίν ου ξυμπαρεστιν; ου γαρ ἄν ποτε τὰ πλωτὰ ζωα ζῆν ἐδυνατο p. 94 τοτε μεν
του ἀπογον τε καὶ κ γονα πάντα εοντα p. 96; istibuScognata talia διὰ την ἀλλοιοτητα καὶ ἀνομοιοτητα των τοπων p. 92 ἄνεμος γάρ στιν ηερος ρευμα καὶ εὐμα p. 94; πεπληνται γαρ αἱ φλεβες ηερος, πλησθεῖσαι δε καὶ πρησθεῖσαι ὁ πονον εμποιεουσιν ν τῆ κεφαλῆ p. 102. antithesin una uides cum soni ludicro p. 90 ου γαρ σωριατος, ἀλλα γνωμης ἐστὶν εργα iuncta denique continentur tria Gorgiae schemata his locis εἰσί τινες τῶν τεχνεων, rei τοῖσι μεν κε κτημεν οισίν εἰσιν ἐπίπονοι, οῖσι δε χρεομεν οισιν νηὶ σταί. 90 ιητρικχὶ γαρ ἐστι προσθεσις καὶ ἀφαίρεσις, ἀφαίρεσις με των περ βαλλον των l προσθεσις δε των ἐλλ ειπόν των των δε δὴ νουσων ἀπασεων ὁ μεν τροπος ο αυτος, ο
γισμω φανερος . 4. I libus artificiis si addimus asyndeta cf. οι δε νοσεοντες ἀπαλλάσσοντα των μεγίστων κακων δια την τεχνην νουσων, πονων, λυπης, θανάτου p. 90 at pie aiu-che Sin τὰ γαρ σωματα . . . Ir τρισσεων τροφων τρεφεται iεστ δε τῆσι τροφuσι ταυτ/iσι ταυτα τα ουνοματα P. 2),
satis iam scribendi genus libelli nostri uidetur illustratum.
0ua ratione ueterum physicorum placitis usi sint sophistae de
medicina disserentes pio sue modo ScripSerint, Xemplo manifestum amplius et Spicitur disputationum materia e libelli περινουσων α capp. 1 - 10, quibus de morborum curatione et recte quaerere uolentibu et quaerenti respondere et obiecta impugnare
praecepta dantur ο ῖν περ ἰησιος ἐθελη ἐρωτῶν τε ορθῶς καὶ ἐρωτων τι ἀποκρίνεσθαι καὶ ἀντιλέγειν ορθῶς, ἐνδυ- μεεσθαι χρη τάδε I p. 140 L). praecipitur de rebus Octo unde accidati hominibus omnes morbi cap. 2); quae neceSS3rie ueniant in morbis bona mala pie cap. 3. 4 ὁκοσα ἀνάγκας χειτων νοσημάτων); docetur de eis quae opportuna cap. 5 καιροί);
quae peccentur in curationibus quaeque recte agantur cap. 6 sorte fortuna quae et per se accidant τα δε τοιάδε ἀνθρωποισιν ἀποταυτομάτου ἐν τησι νουσοισι γίνεται καὶ ἀγαθὰ καὶ κακα
cap. 7 et medicis contingant ἐπιτυχίη δε τὰ τοιαδε οἱ ιητροὶ ποιεουσιν ἐν τῆ θεραπεμ cap. )ν proximi denique duo-
20쪽
bus et artis medicae nullum esse principium breuiter exponitur dicendi agendiue aut medium aut sitis, et pauca asseruntur de dexteritate chirurgica ευχειρι q) continetur igitur his capitibus ars modica, in disputationum SophiSticarum Sum compo- Sita, cui cum naximenis e. r. quae perhibetur arte rhetorica id commune est, quod capite quidem praecedente breuiter indicantur argumenta, in fronte autem insequentium uerbo significantur cf. Anax. p. 192, 15 p; εικος 192, 23. παραδειγματα 195 7. τεκμχὶρια 197, 18. ἐνθυμωατ 197, 27. γνωμη 198, 12.
σημεῖον 199, 12 ἔλεγχος 199, 29 .
Extat uero in collectione scriptio, qua uti quomodo soliti sint talibus praeceptis intelligitur: περι τεχνης dic declamatiuilculam.
non tam aegrotantium Saluti consulit auctor περι νουσων α , quam
ut commode de morbis dicendi compotes reddat discipulos contra dicendique aliorum orationibus quaestionilius resp0n Sis ταυτὰ ἐνθυμηθεντα διαφυλάσσειν δεῖ ἐν τοῖσι λογοισιν ' O τι ἀν δετις τουτων αμαρτάν' et λεγων et ἐρωτων αποκρινομενος. . . , ταυτα φυλάσσοντα χρη ἐπιτιθεσθαι ἐν τῆ ἀντιλογία)Ρ. 142), quod dum reputas, Protagoram ScripsisSe recordare ἀντι-
λογιων δυο Diog. Laert. IX 55), Platonem liae professum de
Sophistae arte εν γάρ τί μοι μάλιστα κατεφάνη αυτὸν μηνυον. . ἀντιλογικὴν αυτὴν φαμεν εἰναί που Soph. p. 232lι). impugnat auctor περὶ τεχνης medicinae obtrectatores, non existere artem sed sorte fortuna sanos fieri hominus conuiciantes. Quem ad libellum aditum debemus aperire nobis i mei iusti sententia recensenda, artissimam ei cum aliis collectionis opusculis
duobus Sse cognationem Statuentis collimigi enim debere eum cum
Lege νομος itemque cum libro de uetere Medicina, utpote quae scripta tria sunmtatim ad unam ἀπολογίαν τῆς ιητρικῆς spectent';
qua ratione permotu eo proceSsit editor, ut ea deinceps iuulo iii terstitio relicto imprimeret ita quidem, ut egi primum, de prisca Medicina commentationi postremum locum attribueret, media liarii inscriptionem a librariis praefixam SSe putaret περι τεχνης uol.
Quod si argumenta Bataui tendetanis, triplicis ea generis esse uidebimus, petita uidelicet e codicum testimoniis, scribendi similitudine, locis nonnullis inter se necessitudine quadam coniunctis. Atque de libroram ordine in codd. Ss. Seruato breuiter disputans in plerisque quibus usus sit Littreus itemque in ossiano et Marciano ita dispositos extare monet de quibus agimus libellos,
ut Legem excipiat de Arte opuSculum, porro cun Sequatur de prisca Medicina quaeritur, huic collocationi quae sidus sit habenda. πίνακας extitisse operum Hippocraticorum temporibus antiquis ut credamus, non opus est diserto Gaioni estimonio, de scriptione περὶ ἀδενων Ουλομελίης tradentis: ου μην ουδε ἐμνημονευο τις περὶ et του co εμπροσθεν ἰατρων, ἀλλ' υδ οι τους πίνακας
aetatem tulerint reliquiae exicographos pervestiganti splendidum spei lumen non arridebit legitur quidem in ea, uocum ippocraticarum collectioni rotianis quam praemiSit, praelatione, praestanti memoria conspicua, Primariorum Coi operum enumeratio, sed quam ab ipso findromachi archiatri amico digestam non esse
Cur Sumamus perspicere nequeo haec enim postquam praemisit Erotianus: θεν καὶ ἐπὶ των ἀληθων κομιζομενων συνταγμάτωνεστι μεν ἶ σημειωτικά, δ δε φυσικὰ καὶ αἰτιολογικά, δ δε
θεραπευτικά καὶ των θεραπευτικων δ μεν διαιτητικά, ἁ δεχειρουργουμενα καὶ πάντως μικτά, ενια δ' εἰς ὁ περι τεχννὶς συντείνοντα λογον δίκαιον ηγουμαι προιστορησας τον των βιβλίων ἀριθμιν τηνικαυτα ἐπι την των λεξεων ἀνάπλωσιν νηκειν p. 36 L), librorum titulos enumerat triginta unius, eis quas apposui classibus distributorum minus etiam prospere res cedet in Suida, more suo in describendis titulis segniore praebet ille haec tantummodo πλην τῶν ἐν πρωτοι καὶ ημεῖς ἀπομνημονευσωμεν πρωτη μεν ου βίβλος η τον Πορκον περιέχουσα δευτερα δε η τὰς Προγνωσεις ἐμφαίνουσα τρίτη et τῶν 'AφO- ρισμων ἀνθρωπίνην περβαίνουσα συνεσιν τεταρτην τάξιν ἐχέτω η πολυθρυλητος καὶ πολυθαυμαστος Ἐξληκοπιάβιβλος, η πῆσαν ἰατρικην ἐπιστημην τε καὶ σοφίαν ἐμπεριέχουσα s. v. 'Iπποκρ.). sed de Suida quid querimur, in hac re quomodo egerit luctilentis Aristotelis et Theophrasti exemplis edocti γetenim nisi sata odissent, ut non solum Ilesychianum ristotelis indicem exhiberet anonymus en agi anus cs. Val. Rose de Aristot. libr. ord p. 48 sqq. Arist0t pseudepigi'. p. 18 sqq.), sed amplius etiam Diogenis Laertii sedulitate liceret, ut et Andronicus Rhodius Ciceronis aetate quam consecit Aristotelis librorum tabulam, Iermippi Callimacho philosophorum uilis usus in), o quas ΙIermippus X Alexandrinae bibliothecae catalogis descripsit heophrasteas ), hodie