장음표시 사용
21쪽
inspiceremus, ad Suidam relegati quibus in tragmentis digerenili uteremur indices frustra quaereremus Aristotelis enim titulos alserre omnino supersedit, Theophrasti quinque de indicis initio desumpsit, de memoria adiciens quattuor. At circumspice, num suppleri sorte possit manea Suidae labula quam praestanti sonte haustam esse tum ratiorum, tum ipsius rheophrasi quod memorauimus exemplo comprobatur. Perlustremus codices Ilippocrateos, indicum praepositorum rationem operumque ipsorum ordinem perpendentes quo in negotio totum corpus duplici serie tradi statim animaduertemus, Parisinum 2253 Λ antiquissimum
si excipias, undecim tantummodo seripla continentem, cuius singularis est condicio. primae classis, cui maxima codicum pars annumeranda, agmen ducunt Parisini 2255 et 2254 saeculo XIV ad ena
manu Scripti, quorum coniunctione exhibentur cuncta collectionis quae nobis manserunt opera. extat in fronte utriusque index accuratissimus Oπως εἰν ευχερως ευροι τις 'oc παρ' υτο scit. Ἱπποκρ. ασ4λενειων φυσικας τε καὶ διαιτνητικας μεθοδους tomi prioris XL posterioris XX X libellos complectens quorum ordinem si te puto, nonnullos quidem argumentorum cognationes iunctos agnosco, totius dispositionis ratio me fugit excepto exordio, de quo infra. reliqua codicum huius prosapiae moles sunt autem praeter
Marcianum 269. Vaticanos ii et Vrb. 8, Laurentianum 4, 1 Parisini 144, 2141 2140 2143 2145, id alii nonnulli pauca
continentes secernitur iac re quod in animo in AEa consensu omittuntur libri duodecim περ ιλὶτρου, περὶ σαρκων, περὶ δοντοφυῖας, περ ἀνατομῆς, περι καρδιης, περιώδενων, περι Oπων των κα ανθρωπον, περὶ ἀερων δάτων τε καὶ τοπων, περιυγρων χρ ησιος, περὶ κρισεως; porro περὶ των ν κεφαλ τρωμάτων, περὶ προγνώσεως των) classis alterius exemplaria numero pauciora. noui eorum Vaticanum 276 mombranaceum in sol soliorum
20 saeculioli, quocum cognati et Litti et 2146 et Vatic Palat. 192
chariaceus s. XVI. longe alio modo in eis sese excipiunt libri singuli. occurrunt quidem concordantia, ut e. r. in utraque classi deinceps ponuntur: περ ἐπικυησιος, περὶ εὐαμηνου, περι κταμήνου, περ παρθενιων , περι γυναικείης φυσιος, sed haec ita comparata sunt, ut argumentorum similitudine contineri uideantur, minime iudicum prodant assinitatem. praemittitur autem textui Ilippocrateoot in Vaticano et in exemplari Parisino πιναξ valde notabilis es. Litti . I p. 529 sq. X p. IX sq.). qui a librario consectus non esse uidetur nimirum inde quamquam nihil concludo, post προγνωστικον in codice quidem quod leguntur γνωμαι et περ πτισάνης,
κατ' ιητρειον in indico, neque nim aliter dispositum in), sed omissum SSe statuendum est opus περὶ πτισάνης siue περ διαίτης ξεων in labula, hoc scrupulum tibi mouebit, in extrema ei dicis parto qui exton libellos septem περ ἰητρου, περι κοίσεων, περὶ κραδίης, περὶ αρκων, περὶ ἀδενων υλομελίης, περὶ ἀνατομῆς, πιστολαί dispositione legi indicatae non respondente grauius accedit, quod dimidius numerus labulae operum in codice calamo exarata non inest, inter quae id potissimum animaduersione dignuna, cuius interitum dolemus, rotiani Calenique testimoniis olim collectioni ascriptum, librum dico περὶ τρωμάτων καὶ βελῶν es. Εrol. p. 36. 49 I l.), duobus titulis in catalogo nostro quod significatur: περι τρωμάτων λεθρίων et περὶ βελων ξαιρχὶσιος. iam exordium huius indicis cum respicimus, cum eis ex Suida quae exscripsimus similitudo nos fugere nequit es Litti e I p. 530).lirimo loco memorauit ille Oρκον, Secundi προγνωσεις, tertio Phori Sm DS, quarto την ξηκοντάβιβλον, incipit catalogus hoc modo: τάδε νεστι βιβλίον α ρκος - ' νομος - γ ἀφορισμοί. δ προγνωστικόν paene illicimur in coniecturam, in catalogo tenere nos ut credamus Suidae sontem e dis exordium in utroque, νομον, V tantum capitula breuissima complectentem, omisit Suidas primaria reserens των ε πρωτοι καὶ ρημεῖς ἀπομνημονευσωμεν , phorismorum ' Prognostici ordinem in uertit quae coniectura certo tamen caret undamento nimirum similis primorum libollorum dispositio in aliis quoque catalogis occurrit, quibus cum Suida nihil commune esse constat ut ορκος praeter primam
Podicum de qua narrauimus classem cs. Paris. 2255 primo loco inuenitur otiam in eo indico latino, o codico Bruxollensi s. XIIsIuom protraxit arombergius in suis libris primus est liber Iuramentum quem grae est IIorcon appellamus cs. IIon schelii Ianus 1847p. 475) idem phorismis iunctuin in fronte enumerationis logitur in II ippocratis codice arabico, d quo rettulit Casii ius in Bibliotheca rabie o-hisp. scur. I p. 236; hulsaragius denique deIIippocrate agens in IIistoria dynastarum ' sunt autem e libris inquit pios composuit Aphorismi, i. e. Sectiones, Liber Prognosticorum, . . Praemissorum scientiae eqs.' p. 55 uersionis Pocockianae) neque id mirum usiurandum nim am ob causam initio a Suspicio ne tibi exoriatur, latere opus περ διαιτης ξεων, qui Pl equo in nostro codice inscribatur γνωμαι et περὶ πτισαννὶς et in aliis naulti προ τας Κνιδιας γνωμας, ibo sententiarum uocatum a Caelio Aureliano cf. itfr. I p. 224. 29 Ermor. I p. 287), sub titulo περὶ γνωμης, in calce indicis obnior porto hunc corruptum esse moneo ex π ρὶ ἀνατομης.
22쪽
collectionis positi in esse alii festiim est, ut pilicherrimo illo sinceritalis anti litae monii mento ad religiosiim corporis IIippocratici studium rite praepararentur legentium animi, pliorismi et Prognosticum operum IIippocrateorum longe fuerunt notissima, id quod codicum multitudine satis dilucide perspicitur' sed siue conexum intercedere suspicamur inter Suidam et catalogum Vaticanum, siue dubitamus, parum caute e codicum natura argumentiam petiisSe
Ermerinsium constat neque enim ulla causa movemur, ut classis
prioris indicem, Parisinorum scilicet 2255 et 2254, in quo post
Iusiurandum eodem quod Erotianum secutum esse uidimus On- Sili τα εις τον περι τεχνης τεινοντα λογον comp0nentem Sese
excipiunt νο ιος, περὶ τεχνης, περ αρχαίης ἰητρικῆς, παραγγελίαι, περι ευσχημοσυνης, ad prima lexandrinorum tempora reseramus contra uero in catalogo Vaticano, ualde quem antiquum esse leuis est suspicio, horum librorum ordo prorsu S Si diuersus, utpote νομον qui exhibeat secundo loco περὶ τεχνης libellum quinquagensimo quinto, περ αρχαιης ἰητρικχὶς quinquagenSim quarto. Τransimus ad sibendi sienus trium quae tractamus opusculorum comparandum quem locum sicut antecedentem obiter strinxit Ermerinsius satis enim habuit Legis duos, posteriorum librorum singulos locos assurre, e quibus appareret, horum libellorum sermonem, tumidum quem uocat, suc0Sum ampullisque resertum, non modo ab IIippocratis simplici integraque scribendi ratione summopere diuersum esse, sed unum hominem eumque certo certius rhetora et sophistam prodere. De librorum IIippocrateorum sermone uniis quantum scio uberiora docui ΗΚ ueliloueinus in dissertatione cui titulum praeposuit: Obseruationes de usu particularum in libris qui uulgo II ilipocratis nomine circumseruntur' Gotting. 870). congussit is o libellis notabilioribus, quaecunque ad usum articularum et aduersatiuarum et copulatiuarum et aliarum quarundam accurate cognoScendum On-s u rent neque nullum rettulit laboris assidui fructum atque animaduertit quidem uir Iippocratis studiosissimus, de luibus agimus opusculorum trium singularem esse condicionem, congruentium saepissime cum libro περὶ διαίτης ξεων, a libris περὶ ἀερων δά- των ,πων et περὶ τῶν εν κεφαλῆ τρωμάτων discrepantium cs. p. 9. 72 76. 94); quoad uero inter se concordent aut uarient, adhuc latet. I dialecti diuersitate calculum peti posse facile opineris. tan-1 Prognostici quadraginta circiter aetatena tulerunt codices, phares adhuc phorismorum cs. uehlewein. merm. XVII p. 17).
tum enim aberat, ut apud Scriptores Iade usos unus dicendi staret color, ut non solum inter Se discreparent singuli id quod domerodoto et Hippocrate iam ueteres' senserunt), sed ne eundem quidem in operibus diuersis sibi constitisse cerni posset Ctesiae exemplo. )quibus scribendi generibus num responderint quodammodo quattuor
illi adis τροποι et χαρακτηρες al, Ierodoto numerati I 142),
de quorum natura docemur nonnulla in titulo Chio nuper reperto unoelii, Inscr. graecae antiquiss. n. 381), ualde dubito, hoc ueri simillimum uidebitur uriginem collectionis consideranti, non conscriptam eam fuisse dialecto prorsus eadem, sed eo Sequiorum temporum medicos, qui ΙIippocratem sibi proposuissent imitandum, non Semper exemplar assecutos formas adhibuisse interdum, quas aut apud athis Iadis scriptores legissent aut Ionicas esse salso sibi pel SuaSiSSent, qua re conceSsum esset fortasse, temporum nisi nocuisset inuidia, ut non solum scripta uere Hippocrate multo facilius secerneremus a Spuriis, uerum etiam pseud epigraphorum auctores diuersos dignosceremus fuerunt quidem antiquis temporibus, quibus dialectus Hippocratica curae erat ut eos, qui commentario Diglossaria consecerint, etiam quaestiones dialecticas attigisse rotiani Galenique exemplis confirmatur curabant autem ei non tam sorma grammaticaS, quam Singularum vocum siue cum Sermone Attico, siue cum dialectis Ionica et Dorica conexionem ita apud Erotianum passim legitur interpretationi adiectum 'Aττικη δε η λεξις, ιδίως ο 'Aττικοὶ λεγουσιν, παρ' 'Αττικοῖς ουτως νομάζεται similia, habes glossas Doricas s. u. ἀνακως, κίθαρος, φωδες li3S, Ionicam s. u. ἀλλοφάσσοντες e Xenocrito Coo, primo Hippocratis uocum obsoletarum interprete, deSumptam praeter medicinam philosophiamque et arti grammaticae operam dedisse Galenum ex
ipsius libellis discimus, quos inscripsit περὶ της τάξεως των ἰδίων βιβλίων προς γενιανον XI p. 49 sqq. Κ et περὶ των ἰδίων βιβλίων XIX p. 8 sqq.). quorum studiorum in Atticis potissimum
Scriptoribus, imprimis comicis, positorii in uestigia haud alica nobis manserunt in commentariis et in exico Γαληνο των Ἱπποκράτους γλωσσων ξηγησις XI p. 62 sqq. Κ). mi illitudine colligo uti notabilia Atticae doctrinae fragmenta, id quod congruit cum titulorum numero. Doridis propria osse monnulla monentem repperil Cf. achmanni necdol. II p. 367: scit. ὁ Ἱππ. ἀκράτι τῆγάδι χρῆται ὁ γαρ Ηροδοτος συμμισγε αυτὴν τῆ ποιητικῆ. 2 Phot. p. 45 7 20 0hli. κεχρηται δε τὴν γωνικῆ διαλέκτω, εἰ
23쪽
in exico, Zenodoto uel ore ἐν ταις ἐθνικαῖς λέξεσι es e gr. S. v. πέζαι, πέλλα XIX p. 129 Κ) de patria dialecto, Graecorum scilicet Asianorum, ipse testatur Pergamenus XV p. 554 XVI l B p. 590, annumerat Coam XVII 929, XVIII 438 469. Ionicas non solum uoces ), sed etiam formas saepe respicit interpres atque illud quidem eum studiis Galeni optime congruit. de nominibus onicis scripturum esse sese sere promittentis VIII p. 635 hoc mireris, cum isse exponentem audieris eum, tales quaestiunculas philologicas quam acerbe despiciat, hoc modo: παξ πειν τινα κοινὸν λογον ἐπὶ κοιν πράγματι διεγνωκα, τῶν δε αναγνωσομενων ἐκάστρο κατα την - είαν διάλεκτον metra H ἐαυτον πεισει
γράφειν ἐξεστω. τινὲς μὲν γὰρ mori σι διὰ τριων συλλαβῶν,ενιοι δε ὁκόσησι διὰ τεσσάρων γραψαν κτλ. XVlΙΑ 798)
sed ironuntiat haec artem spectans. in qua mi malent ionis mi, sicuti simili rationes in Atticistas acriter inuehitur VI p. 584 es.
σολοικιζειν τε καὶ βαρβαριζειν. quid 2 quod eum libello peculiari do dialecto Ilippocrate quae sentirpi exposuisse comperimus XVIIII p. 322. qui cum aetatem non tulerit, formas grammaticas quod attinet, ad exilia relegamur testimonia distincta, in lutu-lonto operum Galenianorum flumine natantia, unde mihi amplius docemur, nisi, ἐον, Ἀρησιος, ,ποφάσιες ευσταθεα, τρωματα, φλάσματα, Ἀκου esse Scribenda, pueris nota at nihil lucri texturalippocrateo. singulis commentariorum capitibus praemisso, nihil e locis exscriptis innumerabilibus γ' suscipi profecto debebit aliquando Galeni testimoniorum cum Hippocratis codicum extu comparatio uli, qualis eius saeculo post Chr. n. altero condicio fuerit, constituatur sed tum demum certo sundamento nitemur hac in re, cum ad librorum nass. idem recensita tenebimus Galeni pera, quod quo tempore suturum sit, θεων ἐν γουνασι. iam uero licet factum sit de uocabulorum formis ne ea quidem collectionis recensione, quam lectitabat Galenus, restituta multum noui comperturos nos persuasum habeo. obstaret in locis ast erendis Galeni negligentia, quorum laud paucos e memoria sudisse uidetur, magis obstaret,
1 Vide quae reserat Galenus de uocibus: σίνειν σινε σινομορα
praopositione ἐλλειπτικως adhibit XV 710 - . . 2 Quo loco de uariis scripturis ἐχρῆν et χρῆν disserens μοὶ δε
quit καθ' τερον ἰδία γραμμα μικρον α φρονῶ περὶ τῆς Ἀποκράτους διαλεκτου δεδήλωται.
quod ne ipsi quidem ad puros sontes ascendere licebat praeberet sane limpidiora Capitone et Dioscoride, quo cum alias scripturas ueteres, tum dialectum essumdedisse tradit, sed quam exigua eius in talibus rebus sit fides, inde elucet, quod haud raro apud eum ossendunt formae Pseudionicae etenim primo quidem aspectu non habemus, cur iam ante Galentina ad intrusa esse putemus talia codicum ippocrateorum monstra: αυγεης II p. 278 L, πηχεει
I p. 202 βηχεων III p. 334, I p. 540, ρινειον p. 614 VIIIp. 84, I p. 278. 286, σαρκεων III p. 242, Ι p. 80, μενεων IX p. 90, χειρέο a III p. 420 462, VIII p. 92 234. 488, I p. 236,
ευσταλεως IV p. 40, κρεσσεων X p. 10, υπερβαλλειν Vp. 92 cs uelineri gramin. r. I p. 605), ἀειρεειν VIII p. 236, ελκεα θωσι VIII p. 96, ευρεαται sing. I p. 226, ιρεατα ibid. p. 362, περιβεβλεατα IX p. 80 cs redov. de dial. erodol. p. 332, ueliner. I p. 548, Meyer gr. r. p. 364): discedimus
uero ab hac opinione Pergamen Scripta peruoluentes, e quibus et earum quas apposuimus formarum haud paucas legisse eum in textu intelligatur, si modo textu veliniano librorum Galeni mss. lectiones exhiberi credere licet in editione enim uelleriana operis de Placilis Hippocratis et Platonis, e qua Sola, quae legantur in codicibus Calenianis, hodie potest perspici, talia non obseruaui annotata), et pronominum salSisSimas, analogiae studio peruerso a libra
similes '), quamquam πουλλῖς sormae mirabilis nemo enim quemadmodum e πολυ stirpes πουλυ et πολF - πολλο cs. Curtii etymol. p. 70 2823 , ita e πουλυ stirpe πουλύ ο prodiisse sumet), in collectionis 88. praesertim in pidemiis, pa8Sim obuiae, nullum mihi occurrit exemplum Galenianum. Vides scriptorum et gelutinorum et spuriorum dialectum consulto ex utrisque exempla modo ascripta elegi pridem esse deprauatam, id quod consentaneum uidebitur scriptores Iadem asse sectantes respicienti Aretaeum Cappadocem dico, apud quem occurrunt: κληιδεων p. 20 41, πλευρεου p. 27, ρινεων p. 30, κτεινεωνται P. 25 Arrianum πωπε ausum in Indicis c. A), Pseudolucianum, qui μηνεων e. r. panxit de Astrol. 5 et κεα-
ται uenditat pro numero singulari de ea Syria ). qu0d cum ita sit, inde, quod hac quidem in re inter scripta de quibus
disputamus tria, exilia quaedam si excipimus nulla cernitur1 τουτεων in Ιwani ustiori libris mss. logitur De Placitis Hippocr. et lat. p. 689, 12 691, 4 696 6, 10 698, 13 700, 5 702, 3 αυτεων
24쪽
dissensio, ad Ermerinsit sententiam defendendam argumentum petinequit sed ut rem firmarem, duos tollectionis libellos, quo ab uno auctore consectos non esse constaret, quam potui accuratiSSime inter se comparare decreui eum, ab Ilippocrate ipso conScriptum, cui titulit os περ αερων δάτων τοπων, et Spurium περι ρχὶς νουσου ac sane, ut trium illorum codices consensu agrae ii 'certe fluctuantes inueneram, hoc modo ut Parismus 22od, liber longe praestantissimus, dialectum minime integram praelieret, sed haud raro superaretur a deterioribus, ita ne a s pridem scriptiones hodies exhibere porspexi Tormarum diuersitatem notabiliorem, nisi laec antiquae memoriae credis uestigia, Nu0d mlibello antiquiore ubique legimus atri , I p. 22. 24. 34 60 70 L), in pseud epigrapho mi VI p. 372 374. 390 bis p. 394 ηχὶ praua Littrei coniectura uerba ἐν τῶ χέρι neglegenter repetita
Superioribus . extirpanda, non corrigenda), omnibus locis usurpalum ab Herodoto os Bredov. de diat. Iter. p. 26). Neque uero sicut formae grammaticae, ita uocabula η Sa eorrupta sunt L quales non sines fructu comparabis quo in 'egotio occupato molestissimum ist. quod plenus Victionis Ilippocrateae
index adhuc desideratur, cum neque ignoti Angli opus de quo inspice Darembergii Noticos et Extraiis p. 118 neque Petrequitii cs. RSeliginania. in Bursiani ann 1879 'IL p. 23 sqq. lucem
uiderint, ita ut euoluenda sit oesii Oeconomia lippocratis, egre- iae doctrinae monumentum, sed hodie nouarum indigum curarum. Dcollatis autem libellis duobus prioribus egregia apparet illSSei Sio Percurre Legem in scriptiuncula breuissima, una pagina quam facile concluseris, septies inuenies uocem ab Atticorum consuetudine abhorrentem. Sunt nimirum hae, ne supersedeam enumeratione αμαρτας
1 p. 638 L, uocabulum ut in libro περὶ διαιτης ξεων quartoque Epidemiarum ita apud ΙIerodotum aliquotiens oliuium, de ii au liSuidam s. u. ἁμαρτιαν OVAττικοί, ἀμαρτάδα Προδοτος και αλλοι Ιωνες:-πρόστιμον, Ελληνικῶς auctore Moeride p. 150 Pierson),-ιμον Ἀττικῶς - βαιοί, quod locum nostrum asserens in ratione prosa non obseruauisse sese nisi apud Ilippocratem testatur LDindorsius in Thesauro: - πάγχυ, ἀτρεκεως bis), μιν uocabulis in oratione prosa Atticorum nullum esse locum, manifeStum.14 Oeconomia Hippocratis alphaboti serio distincta, opus non solum turonibus, sed etiam artis pollineae mystagogis et e superiore loco dodontibus long utilissimum absolutum anno 1587, cum nouam editionem promisit Ermerinsius, ualde exoptandam, Litire enim index Francogallice compositus est uersionem spectans.
Nil sere eiusmodi in tredecim capitibu περι τεχνης. miSSiSitimirum ut par est terminis qui nuncupantur technici quibusdam
id praecipue, quod VI p. 22 L extat, ἐλινυε ab Atticorum Scriptorum usu alienum uidetur suisse repugnante Moeride p. 161 P: ἐλινυων Ἀττικως ἀναπαυομενος Ἐλληνικῶς). optime enim conuenit cum eis, quae docent Galenus τελέως ἀργεῖν, περ D- νυειν οι Ιωνες νομάζουσιν XVIII B p. 404 et Gregorius Corinthius ὁ ησυχάζων ἐλιννυων scit. λέγεται παρα τοῖς Ιωσιν p. 502), quod h0c uerbum Ilerodoteum poeticumque in proS Oratione Attica prius non legitur, quam apud Dionysium ΙΙalicarnaSSetiSeni. Concinunt contra libelli in hi borum compositione atque id
quidem libro περὶ τέχνης proprium, quod ualde in deliciis habuit
auctor insuit tuum articulo iunctum, p. 2 το τὰς τέχνας αισχροεπέειν, το μέν τι τῶν μη ευρημένων ἐξευρισκειν, το τὰ ημι- εργα ἐς τέλος ἐξεργάζεσθαι, το . .. αισχυνειν προθυμέεσθαι, τ . . . διαβάλλειν μωμέεσθαι p. 4 το δη πάμπαν ἀπαλλάσσειν των νοσεοντων του καμάτους καὶ των νοσημάτων τὰς σφοδροτητας ἀμβλυνειν καὶ τὸ μὴ ἐγχειρέειν τοῖσι κεκρατημένοιο ιν υπο των νοσημάτων p. 8 τῶ οφελησθαι bis), τῶ βλαβῆναι, τω βεβλάφθαι, το εἰναι, τί ὀρθῶς προσενεχθηναι bis) p. 16 τῶ ii αυσαι p. 18 το σκεφθῆναι p. 20 τῶ μη ταχυοφθῆναι, το ειδέναι των νουσων τὰ αἴτια καὶ ὁ θεραπευειν αυτὰς ἐπιστασθαι, ὁ φθῆναι, ὁ ἰαθῆναι, τὸ βραδέως αυτὸν ἐπὶ τὸν θεραπευσοντα ἐλθεῖν p. 22 O . . . φθ et ναι p. 24το ὀφθῆναι p. 26 το λέγειν - Gorgiam uero magistrum prodit uterque antithe Seos exemplae Lege deSumpta accipe haec ιητρικητεχνέων μεν πασέων ἐστὶν ἐπιφανεστάτη, ' διὰ δε ἀμαθιην
ἀπολειπεται I p. 638 L; μη λόγι' μουνον, Ἀλλὰ καὶ ργι'
ιητρους νομιζεσθαι p. 40 το μεν ἐπιστασθαι ποιέει, - δε ἀγνοεῖν ιεροῖσιν ἀνθρωποισι δείκνυται, i βεβηλοισι δε υθέμις , 642 ἀντίθετον simul atque πάρισον legitur p. 638:
ἐν τῆ γῆ φυομένων θεωρίη, τοιηδε καὶ τῆς ἰητρικῆς η μάθησις additur paronomasia p. 38 φυσιος γαρ ἀντιπρησσου - σης κενεὰ πάντα H φυσιος δε ἐς τὸ ἄριστον ὁδηγεουσης διδασκαλίη τέχνης μεται; p. 640 sq. ευθυμίης τε κα ευφροσυνλὶς ἄμοιρος δειλίης τε καὶ θρασυτητος τιθηνη δειλίη με γαρ ἀδυναμίην σημαίνει θρασυτης δε τεχνίην.0uas figuras etiam in altero libro passim occurrere intellige congestis his locis:
25쪽
επανορθουντα μεν μηδεν διαβάλλοντα δε τὰ τῶν ιδο- των προς τους μη εἰδοτας ξευρήματα. ουκετι ξυνεσιος πιθυμημά τε κα εργον, Ἀλλὰ κακαγγελίη
μῆλλον φυσιος. φιλοτιμεομενων μεν ουδαμ δε δυναμενων πουργεειν. p. 6: τι με ενιοι ξυπιαίνονται . . . ομολογεεται , τι δε υ πάντες, εν τουτω ηδνὶ ψεγεται ἡ τεχνη. p. 16: τὰ μεν γαρ προς Κεντος τετραμμεν εν δυσοπτρο, τὰ δὲ ξανθευντ ... ε ευδήλω. p. 26: οι τε νυν λεγομενοι λογοι δηλουσιν αῖ τε τω ει- δοτων την τεχνην επιδείξιες etc. etc. 2. ἀντίθετον et πάρισον:
p. 8 τὰ μεν γὰρ φελησαντα τῶ ορθως προσενεχθηναιώφελησαν τὰ δε βλάψαντα τί μηκετ ορθως προσενεχθῆναιεβλαψαν. p. 10: τοῖσι μεν ιητροῖσιν νεστι τὰ μη δεοντα πιτάξαι ' τοῖσι δε νοσεουσιν υκ ενεστι τὰ προσταχθεντα παραβῆναι. p. 12 ἀλγε or/τες μὲν ν τῶ παρεοντι, i φοβευμενοι δε τε μελλον καὶ πλήρεες με τῆς νουσου κενεο δε σιτίων . . . ου ἀποθανεῖν ρωντες, Ἀλλὰ καρτερεῖν ἀδυνατε οντες τους μεν δεόντως πιτάσσειν, τους δε εικοτως ἀδυνατε ειν. p. 16: τα τε τῆς παιδείη μη εκποδων τά τε τῆς φυσιος μν ταλαίπωρα. p. 20 οσα γὰρ χὶν των μιιάτων ψιν εκφευγει ταυτατῆ τῆς γνωμης ψει κεκράτητα etc. Eic. 3. παρονομασία:p. 4: τὰ δε εχεα ου νομοθετήματα, ἀλλὰ βλαστοατα. p. 6 τους ἀποφευγοντας αυτ τυχη ἀποφευγειν, καὶ ου διὰ in τεχνην. τοῖσι μεν κακως θεραπευομενοισι νοσημασι τὰ πολλὰ την ἀτυχίην πεσθαι, τοῖσι δε ευ την ευτυχίην. p. 16: χὶ παρουσίν ῆ που σίχὶ τοιαυτ εστιν.
p. 18: καὶ ἐν τοῖσιν ἀσαρκοισι τοιαυτηὶ νεστιν, δε καὶ ἐν τοῖσιν εὐσάρκοισι. p. 20 μετὰ πλείονος μεν γαρ πονου καὶ Ου ιετ' ἐλάσσονος χρονου. p. 24 καὶ πνευματος ταχυτῆτι καὶ βραδυτῆτι καὶ ρευ
Quo stico prorSus sere libera cum sit περ ἀρχαίης ἰητρικῆς Scliptio, in qua raro contraponuntur enuntiata cf. I p. 578 εὶς γὰρ μηδείς ἐστιν ἰδιώτης, ἀλλὰ πάντες ἐπιστημονες p. 582:τr με νουσα τροφη τε καὶ αυξησις γενομενον τῶ δε σώματι φθίσις τε καὶ ἀρρωστίη p. 588 ετεροῖα με των ἀποπληρωσιος, ου ἡσσον δε ἄμυα δεινὰ καὶ ἀπο κενώσιος , p. 24:το μεν ἐτιον ἀγνοευντας, - δε ξυμφορωτατον . . . ἀφανίσαντας), raro uerborum luditur iano strepitu cs. p. 572 νοσέουσί τε καὶ πονεουσιν p. 96 ἐγγυτατα δε οὐ ἀσθενεοντος ἐστιν ὁ ἀσθενής), hoc iam consequi uidetur ex eis quae disputauimus, tria opuscula ab Ermerinsio confldenter construtinata trimus auctoribus esse reddenda, quorum ei qui νομον composuerunt et περὶ τεχνης Vibellum sophistarum itebantur dicendiartviciis. Decidemus autem eam, in qua uersamur, UdeStionem Scriptionum arstumenta PerpendenteS. repraeSeut imaginem eorum, quae Lege continentur queritur auctor artis medicae ruina S.
propterea enim, quia antistitum eius Stupori nulla in ciuitatibus poena constituta Sit, niSi ignominia, extitisse multos mutis in scaena personis comparabiles, histrionum ornatum iactantibus, non arte imbutis 'μοιοτατοι γάρ εἰσιν οἱ τοιοίδε τοῖσι παρεισαγομενοισι προσωποισιν ἐν τῆσι τραγωδίησιν γαρ ἐκεῖνοι σχῆμα μεν καὶ στολην καὶ πρόσωπον ποκριτο εχουσιν, ου εἰσὶ δευποκριταί, ουτα καὶ ιητροὶ φημη με πολλοί, εργω δε πάγχυ βαιο I p. 638). cui tristissimae artis condicioni medelam adlii-bere studens compotem esse debere rerum se docet magistellus noSter eum, qui re medicinam professuiu sit ingenii ad discendum idonei, quo repugnante irrita sint omnia φυσιος γὰρ ἀντι- πρησσουσης κενεὰ πάνταx disciplinae loci studiis secundi, iustitutionis inde a prima aetate, induStriae, temporis quibu non admodum logice numeratis poeticam annectit imaginem. quale enim' inquit eorum quae terra progignuntur, Spectaculum θεωρίη, cs. escit. Prona 800, rei delen burg elem log Arist. p. 82 sq.), talis medicinae institutio, si quidem humana natura gro consimilis, praecepta docentium Seminibus, institutio matura Sationi opportunae,
26쪽
locus disce tuli aeri uitricio, ardor cultioni, quibus accedere debet iustum temporis spatium, quo quaeque ad naturae perlectionem augeantur'. recurritur in opusculi sine ad imperitiani castigandam his uerbis, dignis, ut opinor, quae describantur: η δὲ πειρίη κακὸς θησαυρος καὶ κακὸν κειμήDον τοῖσιν χουσιν αυτην, καὶ ναρ καὶ παρ ευθυμιης τε κα ευφροσυννὶς μοιρος, δειλίης τε καὶ θρασυτητος τιθηνη δειλίη μὲν γαρ δυναμίην
σημαίνει. θρασυτης δε τεχνίην p. 40 sq.).
Vides in togram mos habere scri litii uiculam uribus sarticuli Spersectam. uiu uerba ad Gorgiae exemplum composita esse supra uidimus: Summum argumentum Protastoream doctrinam delendore peritum neminem fugere debet. Ptenim quae medico postulat νομος
φυσις, ψιθασκαλίη, τοπος χυφυλ ς παιδομαθίη, Ἀνιλοπονίνὶ, χρόνος, his uerbis prosessum esse Abderitam accepimus: φυσεως και ἀσκησεως διδασκαλία δεῖται καὶ retr νεοτητος χεἀρξαμενους θεῖν μαν θανειν Cram. Anecd. Par. I p. 171; s. Stob. Flor. 29 80 IIρωταγορας ελεγε, μηδεν εἶναι μητε τεχνην νευ
μελετης, μητε μελετην νευ τεχνης. s. rei, quaestione Protagoreae p. 169. 189 Vulli mann rhetorii dei Griechen Quid nomor
p. 18). yy continuo pergamus ad librum περι τεχνης. ruitis X-ordi reprehenduntur ei, artem qui profiteantur artibus haludi-c fudi εἰσί τινες ο τέχνην πεποίηνται ὁ τα τεχνας αἰσχροεπεειν p. 2 iis, ut Orpentium ingeniorum prodant uilitatem, cum neque noui quidquam inueniant neque imperfectum ad finem perducant ripsi. sed ruerborum imprid orum rari iliciis quae ra ieritis inuenta sint obtrectent audientibus imperitis. atque celerae quidem
artes uolentibus et callentibus permittuntur uindicandae aduersaturam eis tantummodo qua Sequatur rationem ὁ παρεων λογος), in artem medicinalem qui invadant, considentem propter eorum quo uitulieret rinabecillitatem, rassi uentem prositor artis cui opem
serat uirtutem, ob sapientiam qua uitatur efficacem θρασυνομενος μεν διὰ τουτου Ῥυς ψεγει, χυπορεων δε διὰ την τεχνην ὁ βοηθεῖ, δυνάμενος δε διὰ σοφίγην οὶ πεπαίδευται i. ) lui1 CL Isocrates in mition contra Oph. 17 δεῖν τον μεν μαθητὴν τὸν ἐν φυσιν χειν οια χρ τὰ μεν εἰδη τὰ των λογων μαθεῖν, περὶ δε τας χρqfεις αυτων γυμνα σθῆναι; περὶ ἀνοιδοσεως 187 λεγομεν γαρως δει τους μελλοντας διοίσειν ν περὶ τους λογου γ περὶ τὰς πραξεις i
περὶ τα ἄλλας ἐργασίας πρωτον μεν προς τουτο πεφυκενα καλως ποος ο ῖν προγρηφέενοι τυγIάνωσιν, πειτα παιδευθῆνα .. τρίτον εν τριβεις γενεσθαι κτλ. - Plat Phaedr. 269 D: ει με σοι παρχει φυσει
ρητορικῶ εἶναι, σει ρήτωρ ελλόγιμος, προσλαβων πιστήμην τε καὶ
conexus, obsecro, cum Lege nullum gnoScο nouum exordium, Iiouum Propositum. l deceperat νομος, qu3 3lione caueretur, ne
contemptui esset omnibus Aesculatii ars circulatorum inscitia quos nulla aetate defuisse consentaneum sic et VI p. 14 L legitur: παρακελευομενοι δε ταυτα Scit cor μη προσηκε απτεσθαι Ουδενησσον η ων προσηκει υπωμεν των ουνοματι ἰητρων θαυμάζονται, υπὸ δε των και τεχνη καταγελωνται, et libri περιαρχ. λὶτρ loco illo nobilissimo a Galeno imitatione expresso in comm . rogia. XVII B p. 5 multo acrius οἱ πολλοί γε των ἰγὶ τρων ταυτά μοι δοκεουσι τοῖσι κακοῖσι κυβερνητ' iσι πάσχειν καὶ γαρ κεῖνοι ταν εν γαλην' κυβερνωντες ἀμαρτάνωσιν, ου καταφανεες εἰσω ταν δὲ υτους κατάσχη χειμών τε Θας
καὶ ἄνεμος ξώστης, φανερως ήδη πῆσιν ἀνθρω)ποισι δι ἀγνωσίην καὶ μαρτίην δῆλοί εἰσιν ἀπολεσαντες την ναυν ουτωδη καὶ οι κακοί τε καὶ πλεῖστοι ἰητροι κτλ. I. p. 590 L)- sed quot malorum auctores essent illi hominibus morbo correlitis ut sat retur adeo non sibi proposuit Sophista noster, ut contra sciolorum impudentium iniectionibus obsistens artis uim uirtutemque strenue defenderet. Do primo alteroque libello iam tibi me id quod uolebam liui suaSisse silero sacere autem non ossum quin usque ad umbilicum alterum tibi euoluam, de operi περ αρχαίης ἰητρικης adiectione ne ullus haereat scrupulus absoluto prooemio in libri fronteposita est ratiocinatio, infra accuratius tractanda, qua nullam mnino SSe artem Stendatur, quae non re uera existat δοκεε δημοι τὸ μεν συμπαν τέχνη εἶναι et δεμία υκ ουσα p. 2). cerni
enim et cognosci artem unamquamque atqui oculis ac mente quaecunque percipiantur, existere debere quibus praemissi suntlamonium iacit auctor impugnationis medicinam definiens. καὶ πρωτον γε διοριευμαι inquit ο νοριίζω ἰητρικην εἶναι τὸ δη πάμπαν ἀπαλλάσσειν των νοσεοντων του καμάτους καὶ των νοσλὶμάτων τὰς σφοδροτητας ἀμβλυνειν καὶ τὸ μη εγχειρέειν τοῖσι
κεκρατημένοισιν υπὸ των νοσημάτων εἰδοτας τι ταυτα ου
δυναται ἰητρικκὶ p. 4 sit.). quam desinitivitem sustus explicat in eis
tuae Seeuntur, SenSu caSsa obicere uituperatores illos malevolos in prooemi perstrictos euincens conuiciorum quae suderant recenSione. atque quaecunque oppoSuerant aduersarii cum eo tendant, ut non omnia a medicis sanari posse clament, tum fuerant quidam, inde,
quia et irrita esset saepissime ars medica, et contra nullo medico adhibito multi morbis liberarentur, sorte fortuna seri concludentes, ut in pristinum sanitatis statum rediremus c. 4 fp φασὶν οἱ
27쪽
τα χειρα λεγοντες . . . τους αποφευγοντας τυχη ἀποφευγειν καὶ ου δια την τεχνην p. 6 . quos ut refutet auctor, uaria assertinedendi subsidia nimirum haec postquam pronunciauit in uniuerSum, eo morbo praue qui curarentur aduersam plerumque fortunam equi existimare sese, qui probe secundam ηγευμαι τοισιμεν κακως θεραπευομενοισι νοσημασι τα πολλα την τυχιηνεπεσθαι, τοῖσι δε ευ την ευτυχιην . ), - qui Sine medico sani facti essent, id effecisse eos aliqua ratione narrat, cibi potionisue copia plure aut minore utentes Sive lauationes exercitationes Omn0Sadhibentes aut uitantes; unde ortunae ut debilitata et iuuantia et nocentia re uera existere debere consectarium esse artemque quae proba prauaque dignoscat ου εστιν τι ουδενὶ των νευ ἰητρου υγιαζομενων το αυτοματον αιτιησασθαι Oρθω λογω το μεν γαρ αυτοματον ουδεν φαίνεται ἐλεγχομενον παν γαρ τὸ γινο- μενον δια τι ευρισκοιτ αν γινομενον, καὶ ε τω δια τι τοαυτοματον υ φαίνεται Ουσίην εχον ουδεμίην, αλλ ουνομα μουνον p. 10). Quo modo posteaquam ουσίην quae uocatur arti contra Ortunam defendi uidimus, ad alteram libri partem transeundum est, qua de morborum natura causisque disseritur c. 9 12). coniungitur ea cum priore Octauo capite iitreano, quo in aduersarioS, ea hercle quae curanda Suscipiant Asclepiadae opera eorum non
indigere dicentes, intacta relinqui quae indigeant δεῖν δε ει περην et τεχνη, πάνθ' ομοίως ἰῆσθαι p. 12), acerrime inuehensscriptor uocantur παραφρονευντες P. 12, s. αγνοεῖ γνοιαναρμόζουσαν μανίη μαλλον Ἀμαδ δε alia utris morbis adlliberi
possit medicina, utris nequeat, accuratius definire incipit, ille morni salior aphorismi illius illustrissimi: ὁκόσα φαρμακα ου ἰῆται, σίδηρος ἰηται ' σα σίδηρος ου ἰῆται, πυρ ηται οσα δε πυρου ἰῆται, ταυτα χρη νομίζειν ἀνίητα I p. 608 ). duo iam capite nono morborum genera dignoscit magno ille promissor hiatu δυνάμενος δια σοφίην si πεπαίδευται, artem callere Sese arum adhuc qui dismonstrauit, exteriorum scilicet τὰ ξανθευντα et interiorum τὰ ντὸς τετραμμενα). atque illud quidem, quoniam manifestum sit ἐν ευδηλω), omnino nuntiuam peritis insanabiliresse gloriatur των μεν et τοιουτων πάντων ἐν ἄπασι τὰς ἀκε- σιας ἀναμαρτητους δεῖ εἶναι p. 16): hoc occlusum id quidem et obscurum ἐν δυσόπτω), etiamsi tollatur dissicilius situm est
nimirum in ossibus internisque caui numero permultis , tamen ab onuit auxilio disiunctum non esse ου μην . . κεκρατηκεν,
Finis imponitur declamatiunculae capite lIL eam enim quam tertio p. 4 sq. praemiserat artis desinitionem respiciens his uerbis perorat: τι μεν ουν καὶ λόγους ἐν έωυτῆ ευπόρους ἐς τὰς ἐπικουρίας εχε et ἰητρικη καὶ ου ευδιορθώτοισι δικαίως ουκαν ἐγχειρεοι τῆσι νουσοισιν ἡ ἐγχειρευμένας ἀναμαρτητους ὰν παρεχοι οῖ τε νυν λεγόμενοι λόγοι δηλουσιν α τε των εἰδότων την τέχνην ἐπιδείξιες κτὶ p. 26). quae non ita comparata ulit, ut additamentum deesse suspiceris sunt uero in libro περὶ ἀρχαίης ἰητρικνς, quae cognata uideantur, de quibus iam inquiren
De inueniendo in libro de et Med. quod creberrime Sermonem esse videmus, etsi argumenti quandam habeat explicationena, tamen e peculiari auctoris scribendi more fluxisse negari nequit. non adeo abutar patientia lectoris, ut quaecunque huius Sus exempla apud auctorem nostrum uiuenerim, hoc loco subiciam ea tantum ascribam, e quibus simul illius scriptionis quod sit argumentum consiliumque perspici possit. Summam disputationis in eo positam esse narrauimus p. 20ut hypotheticorum commenta euerterentur cui operi ut sussiciat auctor, quae dicenda in promptu habet, duplici digerit ratiocinatione non opus esse ideo nouis excogitatis, quia medendi ratio uiaque iam dudum reperta sit, in praecedentibus probandum suscipit, historici more a primordiis medicinae prosequens incremetita: parte subsequente id est inde a capite tertio decimo Litti eano prolatis innisus quasi cominus cum aduersariis luctatur. Quodsi percurres singula, primum Issendet alterius capitis
initium: ἰητρικῆ δε πάντα πάλαι πάρχει καὶ ρχη καὶ ὁδὸς ευρη με νη, καθ' ην καὶ τὰ ευρημενα πολλά τε καὶ καλως
εχοντα ευρηται ἐν πολλω χρονω καὶ τὰ λοιπὰ ευρεθησεται, ην τις κανός τ' ἐων καὶ τὰ ευρημένα εἰδως ἐκ τουτων ρ- μώμενος ζητέxi in quibus confirmandis cum uersaretur medicus ad capitis duodecimi calcem usque eis quas in deliciis habuit uocibus ευρισκειν et ευρημα frequentius debebat uti incipit a uictus ratione, quod quasi undamentum doctrinae substruxit ab ea, alia cum debeat esse ualente corpore aegrotante alia, totam artem prο- sectam esse debere: την γαρ ἀρχην ουτ ὰν ευρεθη et τεχνη η
ἰητρικη ουτ ὰν ἐζητηθη ουδὲ γαρ αυτῆς δειλ εἰ τοῖσι κά
μνουσι των ἀνθρώπων τ αυτ διαιτωμενοισί τε καὶ προσφε ρομένοισιν, περ οἱ γιαίνοντες ἐσθίουσί τε καὶ πίνουσι καιταλλα διαιτέονται, ξυνέφερε, καὶ εἰ μη ην τερα τουτων βελτίω.
28쪽
cibis potionibusque usos homines at pie boues equo cetera nimalia nequaquam sicut illa increuisse nutritos ualentesque aeuum degisse αξιω ουδ αν των γιαινοντων δίαιτάν τε καὶ τροφήν, ' νυν χρέονται, ευρεθῆναι, εἰ ξηρκεε τω ἀνθρώπω ταυτὰ εσθιοντι καὶ πίνοντι βοι τε καὶ taetro κτλ. p. 576). itaque grauia multa cum paterentur e uictu iam robusto ac ferino, insendo cribrando depfendo assando coquendo torrendo ita frumenta conqia-r3SSe eos, ut naturae uiribusque hominis conuenirent. τῶ δ ευ- ρήματι τουτω καὶ ζητ ματι τί ἄν τις υνομα δικαιοτερον η
nium consensu quae medicina nominetur, transiens την stολογουμενως ητρικήν, την ἀμφὶ τ0υς κάμνοντας ευρημενην
p. 80 prorsus eadem ratione inuentam docet noster. nam Sicut hominum ab animalium, ita aegrotantium a sanorum condicione differre cum perspexi SSent, pauculas ciborum ualentium particulas multa aqua miscentes inueniSSe eos sorbitiones ευρον τὰ ρυφη-ματα p. 82 et potiones ποιματα), temperationem aegrotorum condicioni aptam anxio seruantes concluditur denique VIII. libri caput satis considenter his: ταυτα δη πάντα τεκμηρια, τι αυτηνὶ τεχνη πῆ σα χὶ ἰητρικχὶ τ αυτ i οδω ζητεομένη ευρίσκοιτο
ἄν p. 588), quibus adiungo ea, in sine expositionis historicae quam nuncupauimus occurrentia: φημὶ δὲ δεῖν εὐπολλῆς ἀγνωσίης θαυμάζειν τὰ ξευρημεν ως καλως καὶ ρθως ἐξευ-
Ecce protuli quibus in utramque partem uti poSSe uideariS. nam de argumento quidem ea quae narraui nouum nos euoluisse librum arguunt, propensus uten eris fortasse ad sententiam mutandam, Scriptione περι τεχνης Si contuleris locos non inulos, idem unde eluceat inueniendi studium cuius in ipso prooemio extant . :εμο δε το μεν τι τῶν ga ευρημενων ξευρίσκειν, O καὶ ευρεθεν κρεσσον et η ἀνεξευρητον, ξυνεσιος δοκεειεπιθυμημά τε καὶ ργον εἰναι . . . ὁ δε λογίον ου καλῶν τεχνη τὰ τοῖς ἄλλοις ευρημεν αισχυνειν προθυμεεσθαι, πανορθουντα μεν μηδεν διαβάλλοντα δε τὰ των εἰδοτων προς τους et εἰδοτας ξευρηματα, ουκετι κτλ prius inuenta cum gaudio quodam, sicut supra uidimus, respiciuntur p. 16: τὰς ἀκε-
σιας ἀναμαρτητους δεῖ εἶναι, ου ῶς qΓδίας, ἀλλ' οτι εξευ-
ρηνται , p. 24: ιητρικη ευπορίας συνεργους φευρε . . . ἀνάγκας ευρηκεν, tiσιν η φυσις ζημιιος βιασθεῖσα μεθίησιν scit. τὰ σημεῖα . . . ἐξευρηκεν ουν καὶ τοιαυτα ποματα καὶ
βρώματα κτλ. de qua re quomodo iudicandum sit, perspicuum i seliquos collectionis libros inspicienti. nam cum alibi tum in opere περὶ διαίτης eadem conspicitur proprietas en exordium non satisfaciunt auctori de uictus ratione quaecunque scripta X lant piae qui composuerint non uituperando quidem μεμνθῆναι μενουν ουδεν αυτων ἄξιον ἐστιν, εἰ μη δυνηθησαν ἐξευρεῖν V 466), sed tamen stringendos, ut prauae multorum consuetudini obsistatur, aspernantium unumquemque secundo loco disputantem, quippe qui nesciant τι τῆς αυτης διανοίης ἐστὶ γνῶναι τα ορ- θως εἰρημεν ἐξευρεῖν τε τὰ ιηπω ειρημενα p. 468). recensentur paullo infra ea quae inuenta sint quaeque inueniri nequeant p. 470 ταυτα δε πάντα διαγνοντι υκω αυταρκες τὸ υρημα ἐστιν εἰ μεν γαρ ην ευ ρετον ἐπὶ τουτοισι προς κάστην φυσιν σίτου μέτρον καὶ πονων ἀριθμὸς συμμετρος . . . υρητοὰν η υγιείη τοῖσιν ἀνθρωποισιν ἀκριβῶς νυν δε τὰ μεν προειργημένα πάντα ευ ρηται ὁκοῖά ἐστι, τουτο δε δυνατονευρεῖν omitto locos, quibus suo ipsius inuento gloriatur scriptor
uideat si quis uolet VI p. 472 592 594 606 662): hoc moneo,
sicut opera περ διαίτης et περὶ ἀρχαίης ἰητρικης ab uno auctore prosecta esse concludere nemini concedatur est enim absurdum multis e causis , ita ob similitudinem eandem de duobus in quibus uersantur libellis hanc conclusionem minime Ss
Sed ad manum sui alteri scriptori alterius opus.' ideo hercle praeler alia argumenta et inueniendi uocis crebritatem altulisse Woygolillium in commentatione supra commemorata p. 163), ut librum περ διαίτης notiisse firmaret auctorem περ ἀρχαίης ἰητρι- κης. de qua itidem ii aestione primaria iudicium cohibeo, ne rem grauissimam lolii bracchio ab illo tractatam leuiore uidear absohi oro uelle iterum licet respexerit opus περ διαίτης inter alios intillos libros orationesquo medicus ille praestantissimus, eos qui impugnauit, ὁκόσοι ἐπεχείρησαν πε0 ἰητρικχὶς λέγειν τὶ γράφειν υπο- θεσίν σφισιν αυτοῖσιν ποθέμενοι τω λογω, θερμον η ψυχροναὶ ἐγρὸν τὶ ξηρον p. 70): id sane, iam diu esse inuentam
artem medicinalem, non didicit ab IIeracliteo, ilippe cuius historiam breuiter modo a nobis adumbratam ex suo sine dubio edi-dori cerebro. 0 ita cum ita sint, ne περὶ τέχνης quidem librum auctoris de prisca Medicina manibus tritum esse ut credamus cogi nos existimo explicatum enim habet alis cognatio in artis antiquae condicione. haud Mirum sano, quod multos inueniendi gaudio
29쪽
assectos ut lenius ei tempore, ii scientiae ardore magis magisque animos inflammantes summa cognitionis 'nimanam petit ingenium Graecorum quodque inuenia lusendentes eisque innitentes uim potissimum, cuin tibi sere ultim uidetur a sopitistarum altili culls. Necessarium toti esse, it libri de Arte et de tetere Medicitia uno titulo coiitiiteantur videmus haud probabilis nobis apparebat haec coniunctio, dum diuersam reputamus et boriim Inthesiit: restat ut absonam euincamus. quod ut nobis contingat, nihil uu- litis, quam scriptionis prioris capitis alterius tractatio. quo existere artem uita inquam lues demonstrari Supra rettuli. quaeritur, his ipsis uerbis id num negatum fuerit ab eis, contra quo tota conuersa est oratiuncula. suspiceris, octaui capitis 'espicietis lilitum, ubi esse quosdam refertur, si modo ars existat, omni X aequo ea satiari necesse esse pronuntiantes εἰσὶ δε τινες ... εγον'
p 42 iam sequere, initomodo procedat. iditiandus Si lac ration auctoris syllogismus proponi vir: πιλογον των εοντων τι ἡγδεσθαι ἐόν, 'lio in enutiliato entia dicitiatii plaechin ille cornero liceat et cognoscere. non litia riuae noti liceat τα μεν ἐόντα αἰεὶ ὁραται τε καὶ γινωσκεται, τα δε ρο εοντα νυδοαται οἴτε Πνώσκεται), de quorii in natura coli serenda quae leguntur supra, των γε μη ἐόντων τίνα αν τις το ν θεησα uενος απαγγεΩειεν ως εστιν itemque ει α δ εστ γ ειν τα ἡ ἐόντα ῶσπερ τὰ ἐόντα, ου οἶν πως ν τις αυτ 'ο-uίσειε ιη ἐόντα, α γε εἴη καὶ ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν και γνωμφὶ νοησαι - - quam is assumptio item, inest in his γινω- σκεται τοίνυν δεδειγμένων εἴδεα των τεχνεων, κα ουδεμια ἐστὶν , ἔκ τινος εἴδεος λορῶται ui tomptu iam 'on'
clusio nec itero his acquiescit auctor, sed siue sitici re sibi iidetur quae protulit, siue supplere saltem, τα εἴδεα artium asserit causas
esso nominum οἶμιαι δ' ἔγωγε καὶ τὰ ουνοματα αυτας δια ταεῖδεα λαβεῖν): nam lite ideo absilidiim esse, si initis Sentia con- tiaritim, quia nomina ripi idolii naiiii a lego constituta sitit, io εα uero ton constitilla, sed progitata αλογον γαρ απο των υνο
Ab auctore ipso excogitata haec non esse, ex eis isti bis perspicitur, quibus ad artem medicam transitum facit. 'taec sinim: 1 sitas cum poesi recipisendum. et δη mss. Liureus sitari L.
πεο μεν ουν τουτων εἴ γέ τις η κανως ἐκ των ειρημενων ξυνίησιν. ἐν αλλοισιν αν λόγοισι σαφέστερον διδαχθειη, si iise de aliorum orationilius intelligis quas audire liceat, siue rue commentationilius publici iuris saetis, id nobis persuadent, de doctrina pervolgata, alius ingenio quae debeatur, esse sermonem. nequellaec ratio nos sesellit. Parmenidem enim reminiscimur, entia et non entia cum legimus distincta. docuerat ille in priore carminis parte. τα προ α θειαν quam inscriptam habemus, duas esse cognitionis uias. quarum altera comitante meritate procedentes entis naturam intelligeremus, non entis rationem altera perspicere nobiSuideremur, a ueri similitudine plane disiuncta ἡ μεν πως ἔστιν τε καὶ ὁ Ου εστι μη εἶναι, II ειθους ἐστι κέλευθος, ληθειηγαρ πηδεῖ et δ' ς ου εστιν τε καὶ ως χρεών ἐστι μη εἰναι, τὴν δ' 'oc φραζεν παναπειθέα ἔμιιεν ταρπον 35 sqq. Κν ei. ουδὲν γαρ εστιν et εστα αλλο παρεξ του ἐοντος 95). neque enim non ens animo posse comprehendi neque uerbis exprimi ουτ γαραν γνοίης το γε μὴ ἐον - ου γαρ ανυστον - ουτ φρασαις 39 cs. ου γαρ φατὸν Ουδε νοητον ἐστι πω Ῥυ εστι 63).recepit eam doctrinam, qua supra playsicorum scientiam, res Sensuum iudicio uacillanti subiectas complectentem, Parmenides egreditur, Melissus id quod ex his Samii uortiis manifestum sit καὶ κατ αλλον δετροπον χυδεν κενεον ἐστι του ἐοντος 'O γαρ κενεον ουδέν
Distis). in impliore sententiarum explicatione, breui quam lilacitorum enumerationi, in operis ronte positae, subiecisse cognoscitur
Melissus, recurrenti huc Simpl. l. c. p. 112, ): quibus adiunge: οὐ γαρ εστι το ει ἐον p. 104, 15 sed circumspice deuenimus
in hortum unde decerpsit atrosophista noster sapientiae osculos. nimirum haesit ei in memoria scriptionis Melisseae exordium, a Simplicio descriptum p. 103, 13: τοῖς γαρ τῶν φυσικων αξιώμασι χρησάμενος ὁ Μασσος περι γενέσεως καὶ φθορας αρχεται του συγγραμματος ουτως Eἰ μεν μηδεν εσυ, περι τουτουτί αν λέγοιτο sol ἐοντος τινός; ad cuius speciem consor- masso deprehenditur haec: τῶν γε μη οντων τίνα αν τις ουσίην θεησάμενος ἀπαγγείλειεν Ἀώς - συm,' qua in re hoc leuis est momenti, quod Oxorditur Melissus: si nihil est, de hoc quasi sit aliquid quid dicatur V cs. υκ αν φράσαις το γε μὴ
ἐόν - ου γαρ ἀνυστον ου φατον ἐστιν πως υ εστι Parmenidea), apud nostrum uero habes : τίνα ουσίην θεησάμενος - τοθεῆσήθαι uidelicet, το φθαλμοῖσιν ἰδεῖν καὶ γνώμη νοῆσαι, τοοραν καὶ γινωσκειν ea esse iudicat, quibus ad entis cognitionem
30쪽
Perueniatur cf. υκ αν γνοιης, ου νοητον v. 39 64 Karsten). transtulit igitur ad unum artium exemplum Eleatarum cogitata me licus noster Melisse libri περ του οντος inscripti memor qua in re Gorgiae dissimillimus est, libri περὶ του μη οντος auctoris, quamuis imitetur eiusdem siguras rhetoricas), non solum in conclusionibus ea respiciens de artis medicinalis existentia factis ut p. 8: καὶ τουτο γε τεκμήριον μεγα τῆ ουσι ' τῆς τέχνης, τι εο υσέα τε ἐστι κεἰ μεγαλη, που γε φαινονται καὶ ι μη νομιζοντες αυτην εἶναι σωζόμενοι δι' αυτηm, ibid. πολλη νάγκη αυ-
το βλάψαν ibid. ἐστὶν ουδεν ησσον τα αμαρτηθέντα των ωφελησάντων μαρτυρια tu τέχνx ἐς το εἶναι p. 10: ἡ δε ιχὶ
τρικλ . . . φαίνεταί τε καὶ φανεῖται αἰει υσιην χουσα), uerum tum tuoque lapsus ad ea paene inuitus, cum non studuit demon Strare propositum primarium, cuius generis hic est locus p. 10: πῶν γαρ το γινομενον διά τι ευρισκοι ἀν γινομενον, καὶ ἐν τῶ διά τι τεν αυτοματον υ φαίνεται Ουσίην εχον
1 Notus orat Melissi liber etiam auctori περὶ φυσιος ἀνθρωπου. irriserat is latrosophistarum oratiunculas, apud quos audientibus eisdem ne idem ter quidem duinceps superaret placitum p. 32ὶ concluditur caput his uerbis: at mihi quidem eiusmodi homines semet ipsi prosternere uidentur orationum suarum nominibus Ob inscitiam, Melissi uero rationem subleuare τον δε εχέσσου λογον ορθουν p. 34).' xplicat haec Galonus locis duobus quantum scio editionis enim u0hnianae indici nulla fid0s), doctrinae Melisseae extrema duc0ns lineamenta, de elem. Sec. Hi PD. p. 447 et in commentario ad libr. de Nat hom atque hic ἔοικε δὲ
ἀνηρ υτος inquit ἐννοησαι μεν εἶναί τινα ουσιαν κοινην, υποβε βλη με νην τοῖς τετταρσι στοιχείοις, ἀγεννγὶ τόν τε καὶ ἄφθαρτον ἰὴν οι με αυτὰν λην ἐκάλεσαν , ου μην διηρθρωμενως γε δυνηθῆναι τουτοδηλωσαι XV . 29). Aristotelis memorem misso suspicor Pergamenum Metaph. I 5 p. 9864 18 IΠαρμενιδης με γαρ του εοικε κατὰ τον λογονενος ἀπτεσθαι, Μελισσος δὲ του κατὰ την λην quod iudicium mirum uideri collatis ipsius Melissi uerbis his D δε εο δε αυτ σῶμα μη ἔχειν εἰ δε ἔχοι πάχος, χο δ μορια καὶ ουκετι ν εἴη εν D. 16, Simpl. hys. p. 87 6 Dieis), non fugit uiros doctos itaque Brandisius quidem hoc modo soluendam censuit hanc difficultatem, ut totam Samii argumentationem Otius quam haec uerba respeXisse Aristotelem sumeret, materialem cum diceret unitatem Melisseam Comment. leat p. 209).ouenisso enim illi, ex entis aet0rnitate infinitum id esse praue conchidenti Comm. leat p. 200 sq. ist phil. I p. 405), ut, dum rationalem naturam, quae corpore enitus careret, mente Omprehendereniteriusque persequi uellet, relaberetur inuitus utque inscius ad formam corpoream Comm. l. p. 214 infinito enim ipsum indidisse extensionem utquo magnitudine. cf. r. 8, Simpl. hys. p. 109 D: ἀλλ άσπερ εστὶν
Melissum agnouimus, sed aliae insunt aetatis originisque σφραγῖδες de nominum namque natura quae sentiat annectere scriptorem
meministi protraxit locum nostrum post Lerschium sprachphilosophie der alten I p. 30 Lassalleus die philos Heralite itos de dunklen p. 394 Heraclite eo tradi arbitratus Ephesium enim φυσει nomina nata esse rebus iudicauisse, e Cratylo Plat0nico pqtissimum intelligi l. c. I p. 362 sqq.). atque Cratyli sententia cf. p. 383 Α Κρατυλος φησὶν οδε, ω Σωκρατες, ονοματος ρθοτητα ἐναι κα-στω τω οντων φυσει πεφυκυῖαν κτὶ num re uera ad eraclitum reserenda sit auctorem, id quod e dialogo quidem con
clusisse uidetur Ammonius de interpret. 24b ld. των με γαρ
αἰεί, χυτω καὶ τὰ μεγαθος ἄπειρον αἰεὶ χρη εἶναψ uberius Me hac cognatione, qua cum Ionicis iunguntur quodammodo et Melissus et ipso Parmenides, exposuit Zeller D p. 150 sqq. 516 sqq. 556) quorum ad Sententiam confirmandam locus noster Pseudippocrateus testimonio est, digno sane quod notetur etenim misere peccaturum fuisse auctorem contra artis logicae leges, physicis Melissum ea quam narrauimus ratione iungentem, de eius doctrina idem nisi sensisset atque Galenum cum Aristotele sensisse uidimns, - λην scilicet non effugisse eum siue aliam huic noci praefers, ab aristotele primum proprietatae philosopha donatae), σῶμα μη/ειν, πάχος μη/ειν debere essentiam fru8tra pronuntiantem quin ni mecum approbem minimes dubito. sed riccuratam modicum nostrum libri Melissu habuisse cognitionem ne audacius a me coniectum esse opponas, luculentum aestat ut iroferam argumentum Proximo capite a sophistis ad Medico transitus fit. quorum lacitis enumeratis initium fit refutandi inuntiato hoc: Ἀγω χε φημι, ' εν ῆν νθρ ος, ουδεποτ ῶν ηλγεεν ουδε γαρ ῶν ἐν φ 'raro' ἀλγησειεν εν ων ε δ' υν καὶ ἀλγήσειεν, ἀνάγνη και ὁ ἰωμενον εν εἶναι νυνὶ δε πολλά. quibuscum si conseros, de Melisso quae narrantur in libri Pseudaristotelici do Molisses Xenophane Gorgia conscripti capite primo: φγὶν τοιουτο οντ ῖν scit ἀκινητον ἀνωδυνον τε καὶ ἀνάλγητον γιες τε και ἄνοσον
νον ἄλλc' p. 974 a 18), animum attendes confirmabitur suspicio, Simplicium si uolueris, scriptionis Melisseae ipsa qui nobis seruauit fragmenta. inuenerat autem sub libri initium haec: ἀλλὰ μὴν εἰ εν, καὶ κι,1 τον. τὐ γαρ εμ ομοιον αἰεὶ εωυτί' τὶ ἡ Ῥαοῖον Ῥυτ' ἀν ἀπολλυοιτο Ῥυτ'ῖν μεζον γίνοtτο ου τε μετακοσμέοιτο ου τε ἀλγεε ου τε ἀνιηται εἰ γαρ τι τουτων πάσχοι, υκ 'εν εἴν h. 4 . 10 sq. ), quae infra fusius exposita extabant oυδε ἀλγεει ου γὰρ ἄν se εἴη ἀλγεοπι ο γαρ ἄν δυνα ιτα αἰει εἶναι χρημα άλγεον Ῥυδε εχ ει ἴσην δυνα ιν τωυγιε ουτ ὰν μοῖον εἴη εἰ ἀλγεοι ἀπογινομενου γάρ τε δν ἀλγεοι ' προσγινομενου κου ἰν Ἀτι μοιον iri. χυδ ῖν ὁ γιες ἀλγησαι δυναιτο ἀπο γαρ ῶν Ἀλλυοιτο τὸ γιες καὶ τὸ ἐον, ὁ δε υκ εον γενοιτο. καὶ περι του ἀνιησθαι coυτὸς λογος τ' ἀλγεοντι se. 13 p. 112 apparet igitur, de ente quod concluserat Melissus, dolori uidelicet non id osso obnoxium, transtulisse Pseudippocratem ad medicorum quibus aduersabatur principium unicum, etentem inde impugnandi ausam.