장음표시 사용
11쪽
praeter illas, quas modo enumeravi, exhibet sormas quindecim: πιθι, δαίνυ δίδωθι, ἐμπιπληθι, ει ξυνίει, προιει, ἶστη, καθιστα, μνυθι, παρ-τίθει, ἀφίετε, ἐνίετε, μεθιετε, εξιτε, ad quas legitimo themate eligo se adiungit φερτε. M imperativus oristi. Peculiares sunt Apolloni duae formae νες et τλῆθι, quam Nonnus recepit Nonni una ἐπίβηθι ceterae sunt Homericae originis apud Apollonium Quintum Nonnum δός, κλυθι apud Apollonium et Quintum tantis, κλυτε, τλῆτε apud Apollonium et Nonnum κεκλυθ' apud Nonnum mi λι, ore. Verum Homerus praeterea adhibuit sormas has, numero Septendecim: δυθι, φες, υνες, προες θες, ἐπίθες, παράθες, κατάβηθι, μετάβηθι, παρ στῆθι, γνωτε,
δυτε, εκβητε, εκδοτε, κάτθετε, στῆτε, πάρστητε. e imperativus persecti.
Exstant formae undecim, ex quibus una Quinti propria est ἰστε una ab Apollonio ἄνωχθ duae ab Apollonio Quinto
Nonno δείδιθι τετλαθι ex Homeri copia desumptae. Septem, quae restant, Solius Homeri Sunt εσταθι, ἴσθι, τεθναθι, ἄνωχθε δείδιetε ἐγρήγορθε, ματε. υ tins votiviQtti in liciM. Tanta est notissima illa seriorum epicorum cum Homero consensio, ut etiam thematicorum imperativorum magnam partem indidem petiverint:
Ex numeris apparet, Apollonium Quintumque vinculis Homericae cimitationis inrtioribus aeneri quam Gonnum. Quem omnino ravum totius arbitrium quam Homeri In- genium equi solere, quis est quem fugiat
Iam vero priusquam in singula thematicorum imperativorum genera diligentius inquiramus, breviter in universum disserendum est de praesentis formis contractis, in quibus Vocalis qua radix terminatur cum themate coaluit ). Nam altera contractio, qua in medii praesentis oriatique secundisingularibus personis secundis thema e cum o Syllabae finalis vocali apud Homerum interdum confunditur, a serioribus epicis numquam sere admissa est ' Sed ne illa quidem, quam modo commemorabam, apud posteriores tam volgaris est quam apud Homerum Exstant enim contractae formae: inter non contractas:
apud Homerum 2 289 Apollonium 9 69
Hinc efficitur apud Homerum pars quinta vel SeXta, apud Apollonium septima Vel octava, apud Quintum octava, apud Nonnum demum quinquagesima Octava Neque tamen parvus iste contractarum Ormarum numerus e Seriorum epicorum officina prodiit. Nam si a tribus Apolloni imperativis discesseris ἰῆτε, παρανεῖσθε, στρωφῆσθε a Quinti duobus γηθείτω, ταρβείτω a Nonni uno ἀλάσθω ceteri ex Homeri carminibus translati sunt.
Particula lil. De tertiae persona imperativis thematicis.
Tertiae personae imperativi thematici cum apud Ho
merum Secundarum perSonarum aequiperent partem quintam.
apud Apollonium duodecimam, apud Quintum decimam,
apud Nonnum duodecimam, multo rarius Surpentur neceSSeη Semo stiam in oristi II medii imperativo vocalis radicem
terminans eum theniat e contrahitur Κ 285 πειο. Exeipienda est una forma iam apud Ap. II 57. Ligaeh.: Grammat. Studien Eu Ap. h. in Silaungaber. d. e. d. . ten.
12쪽
tamen crebrius a Quinto adhibentur, quem tertiarum personarum themate carentium requentia praeter ceteros X-cellere supra ridebamu8.1. imperativi medii. Plurales formae unius Homeri propriae sunt repperi
autem a praesente prosectas quattuor δηριαάσθων, quaά- σθων, νεεσθων, πανεσθων ab aOriSi primo duas κριτα ἴθων, λεξωθων unam a Secundo Θεσθων - Singularibus vero formis etiam ceteri usi sunt. a imperativus praesentis.
Leguntur formae cum Homero communes Apolloniuna μνάσθω Apolloni et Nonni una tελωθω Quinti et Nonni una ἀγεσθω Nonni una δεχεσθω. Nam reliquae peculiares sunt Apolloni tres γινέσθω, πελεσθέω, στελλεσθ' cia; Quinti una λισσεσθαb; Nonni septem ἀγαλλέσθω, λάσθω, διδασκεσθω, έλκεσθω, κορυσσεσθω ὀρινεω ο φυλασσεσθω. Sed ab Homero praeterea sormatae sunt viginti una: mis 'ob, ἀρνείσί tu δειδισσεσ9oa, δενεσθω, ἐελδεσθω εἰρέσθω, ἐπειγέσθω, πέσθω, ἐγείσθω, ἐξηγεισθω ἰσχαναάσθω, κελέσθω, ιιαχέσθω ι εδέσθω, τείσθω, νεμεσιζέσθω, πανωθοθ, πενθέσθω, τερπέσθω, φερέσθω, φραζέσθω.b imperativus orlst Itotus Homeri est, qui exhibet sormas septem: ἀρεσάσctoa vel ἀρεσσάσθω), επαρξάσθω, ἐγησάσθω, θηξάσθω, ιν ασ993, νηησάσθω, ὀρεξάσθω.e Imperativus orlsti II. Una forma Apolloni propria est regia ob tres Nonnicum Homero communes γενέσθω, ἐλέσθω, κωIob; tres solius Homeri sunt ἀπολέσθω, σπέσθω, λελαθέσθω.
Quod o quis miretur, qui factum sit apud Nonnum orto locos numeravi sero 110, quibus optativi vel rarius positivi eoniunctivi tertia singularis et pluralis imperativi partes agunt.
2. imperativi activi. Plurales formae reperiuntur ortae a temporibus Omnibus: a praesente apud Homerum decem ἀγχε ντων,
una ἐχέτωσαν uno loco 48, 95); ab aoristo primo apud Homerum duae δησάντων χεi1άντων et apud Quintum una ore vνάντων VI 1; verum Oristi secundi imperativus exstat nonnisi apud Nonnum, qui utitur sormis πιέτωσαν, φυγέτωσαν tantum singulis locis 3 159 et 2, 270. Restant imperativi singulares.
Ipsi effinxerunt Apollonius natarab Quintus γηθωω, ταρβείτω Nonnusaateseae; cum reliquos imperativos Homero debeant Apollonius Quintus Nonnus degrab Quintus et
Nonnus μιμνέτω Nonnu εχέτω, μενέτω, φερέτω. t ab Homero usurpantur etiam formae hae numero viginti una: ἀγέτω, αἱρείτω, ἀναχωρείτω, ἀνωγέτω ἀποτρεπέτω ἀρχέτω, βαινέτω, βασιλευέτυ0, δικαζέτω, επιτολμάτω ἐρωείτω, ευδέ
b imperativus aoristi Itantum apud Momerum in rus est; inveniuntur autem formae duae ἀκουσάτω et τοιμασάτω.e cimperativus oristi II usurpatur ab Homero et Nonno, apud quo aeque frequensost. Exhibent autem hic ἐλθέτω πεσδεω, πιέτω, φυγέτως Homerus sero ἔλλυ. Iaβέτω. λιπέτω et mixtum, quem
Particula lv. De secundae personae imperativis thematicis.1 imperativi medii. a imperativus praesentis. Imperativi iraesentis in, omnibus usu volgari adhibentur Sunt autem ex Homeri carminibus excerpti: ab
13쪽
Apollonio Quinto onno tres ρχεο, ἴσχεο, αγο ab Apollonio et Quinto unus ελπεο ab Apollonio et Nonno tres εἴρεο, λιβάλλεο ). λίσσεον ab apollonio solo octo
Praeterea ex Apolloni Argonauticis videntur desumpsisse: Quintus sormas tres ἀναχάζεο, χαλ-εο πονεεσθε; Nonnus quinque αρχεο, ἐπειγεο, κορυσσεο, μνωεω, νεο - Verum propriae sunt Apolloni undeviginti septem Quinti Nonni viginti duae. M imperativus aoristi I. Aoristi primi imperativus a serioris aetatis epicis, Apollonio maxime et Nonno, devitatur. Quod non dubium est, quin metricis causis ducti secerint. Certe singularis formae syllaba ultima a ita comparata est, ut nec longae arseos η sacile sufficiat, nec in brevem theseos quadret, nisi simul hiatu admisso. Quem Homerus, cum hanc imperativi formam locis quadraginta usurparet, Vicies quater admisit ex posterioribus autem epicis Nonnus certe admittere non poterat. - Ita tu hanc formam Semel tantum adhibuit Apollonius ποιησαι ' η), prorsus repudiavit Onnus; Qtiintus tamen, ut 8 ostηρικώτατος, duas ab Homero mutua sumpsit: χἀδεσσαι vel αἴδεσαι et πειρησαι in cum
Apud Nonnum logitur ἐμβαλλεο. se longas thessos explendas par os nisi apud Holnerum tantum locis tribus: ra ζωσα I 486 μνῆσαι; a 378 τῖσαι. 'η Arg. IV 90 Syllaba, incidit in secundam arsin.' Apud Quintum syllaba αι semel incidit in secundam arsin 192 αιδεσσαι in brevem theseos eum hiatu tor VIII 159. IX 252πείρησαι; XIII 192 ιδεσαι.
unam ipse adderet, ἐξάκεσαι, dipthongo a elisa mutilatam 297. At Homerus sedecim praeterea Ormis USUS St. Restant adhuc plurales imperativi, qui cum nihil praebeant metricae difficultatis, apud seriores quoque epico aeque frequentes sunt atque apud Homerum. Cui apud Quintum debetur forma ινήσασθε nam reliquae peculiares sunt. e Imperativus orlst II. Secundi oristi imperativi cum apud Homerum Apollonium Quintum praegentis dormarum quartam Vel quintam partem expleant, in Dionysiacis, rabi decimam tantum efficiunt, obsolescere videntur. - Nec latet causa. Etenim Nonnus, qui numquam sibi permittebat thematis cum proxima vocali o contractionem, dorma recipere non poterat, quales Iunt ελεν et βάλευν neque ero non On- tractas, si metro repugnabant ut λεο, βάλεο, ἱκεo, Surpare licebat Quapropter paucas exhibet duas Homericae Originis Ἀγρεο, , σχεο sub proprias duas Ἀσπεο et υ δυσεο Ac ne pluralibus quidem imperativis, quamquam per metri leges concedebatur, nisi uti γενεσθε usus Si eoque tantum docti duobus L 36. 157 et 42. 523. Verum Apollonius formas septem habet, ex quibus tres Homericae Sunt σχεο, Ἀλεσθε. πίθεσθε reliquae seculiarem βάλεν, κεκλεo. ἐπικεκλεo, Ἀγρεσθε Quintus autem Imperativos
κεσθε. - Homerus praeter eaS, qua Supra nominaVimus,
εσπέσθω quia nee επε vel πεο ne σπεῖο quadrabant.
14쪽
pariter frequens est apud epicos omnes. Sufficiat autem eas forma proferre, quas posteriores ex Iliade Odyssea lue in sua carmina transtulerint. Sunt igitur Homericae apud Apollonium Quintum Nonnum quattuor aroρευε, λεαιρε, εχε, ιιιιινε apud Apollonium et Quintum tres γε, Θαρσει,
ἄγετε, apud Apollonium et Nonnum et εα εννεπε, κευθε, πιεῖν πιμπε, ερρετε, μιμνετε, τεμνετε apud Apollonium Solum novem αγρει, αυδα βάσκε εριδαινε, ἴσχανε οπαζε, σιγα, φαῖνε, εχετε; apud Quintum et Nonnum quattuor ερρε, λῆγε χαῖρε, χαιρετε apud Quintum Olum Se επάμυνε, παρανδα, σάον'), τρεπε, χαλέπαινε, ικετε denique apud Nonnum viginti duae αειδε, ειρε, ἀνάειρε, ακονε, φιννε, βάλλε, βασίλευε, ελαυνε, ερεεινε, ερυκε, θελγε κλαῖε, O μιζε, κτερεῖ , λεῖπε, μενε, νεμέσα, προμάχιζε, εζε, ποεικε,
Propriae autem formae exstant Apolloni tredecim; septem Quinti Nonni Septuaginta. b imperativus orlst I. Aoristi primi imperativi leguntur: apud Homerum 100 inter praesentis imperat. 173
Sequitur, apud Apollonium inprimis, Homerum, Quintumaoristi primi imperativos alii luanto rariores SSe quam praesentis, cum apud Nonnum requentiae ratio plane contraria sit. Cuius rei causas si qui requirat, ut metricas subesse. Nam firmae hexametri compagi aptiores facilioresque sunt oristi sormae, utpote quae in dactylum, si a plurali proficiscuntur, mi vero a singulari. in trochaeum
semper sere Xeant Montra praesentis imperativi per leges Severissime a Nonno praescripta ac servatas diligentissime saepius mullo modo texametro Obtrudi poterant, quales sunt ἄγετε. φλεγετε. ut oristi formis ἄξατε, φλεξατε uti cogeretur Huc accedit, quod eodem modo facillime contractae formae, rudi molestae atque incommodae. devitabantur ). - Verum ut oristi imperativos prae8entis praeserret, etiam alia sortasse causa Nonnus adducebatur ea videlicet, quod ex irimi 40risti formis rarioribus ad id tempus Magisque remotis cum esset seriore illa aetate, qua quid tui simple erat, ut rude incultumque displicebat, placebat nihil nisi quod arcessitum esset atque artificiosum, elegantiam quandam nitoremque captabat et Suis Suorumque aequalium auribus obtemperabat ines blandiebatur. Nam ut 4ensus londere gravitateque excellit. ita enosonat numeroseque cadit Oristi imperativus.
Quibus rebus expositis, aestat ut Me sormis dicam ex Homerio, sontes delibatis Sunt autem cum Homero communes Apolloni Quinti Nonni una ειπατε; Apolloni et Quinti una ερων; Apolloni et Nonni una τελεσσον Apolloni solius quattuor ἄνστησον, κατάλεξον, sis V, ροθυνον; Quinti ex ἄκουσον, πάμυνον, κατάνευσον, ρινον, σαωσον, ἰή, aut Nonni eptendecim αγγεHον, δάμασσον, δεῖξον εμπλησον, ζευξον, κάλεσσον, κομισσον, λεξον, λυσον, δησατε, εάσατε, εἴξατε ερυσσατε, ἱερευσατε, λυσατε, πελασσατε.
At peculiares sunt Apolloni tres, Quinti heptem Gonni
nonaginta quinque. e imperativus oristi II. Secundi oristi imperativis seriores epici, Onnus maSime, parcius utuntur quam omerus. - Causa in promptu est Nam cum non tam singularium quam plu-
η es. δῆσον ευνησον, κοσμησον, νίκησον, μωσον, χραισμοσον, βοῆ πε, ζωγρήσαre, κολπωσατε, κοσμήσατε, συλήσατε, τελέσσατε, re-φρούσατε.
15쪽
ralium Ormarum ea it ratio, ut saepissime tribus syllabis brevibus terminentur ), non luadrent in heXametrum necesse St. nisi ultima aut per positionem producta aut abrepta per eligionem. alia autem Apollonius et Quintus vitabant, Nonnus 8que quaque respuit. Itaque nonnullassormas novaVerunt Quintus unam λαλκε Nonnus praeter αλαλκε re μολε, φυγε, παρελθετε , Apollonius mixtas duas ρσετε, ρσετε. Pleraeque tamen e Homeri carminibus desumptae sunt: ab Apollonio Quinto Nonno ειπε ab Apollonio et Quinto νίσπες η); ab Apollonio et
Nonno λιπε praeterea a Quinto una πιετε; a Noun Sex ἀποειπι, κάλλιπε, ἴδε, πίε, πορε, ελθετε. Sed Homeri maxima est harum formarum ubertas; Xhibet enim praeterea viginti septem ἄγαγε, ἄμπνυε, ἀπάλαλκε, ἀποσnχε, δίειπε. εκ - νεικε, Haμε, ελε, ελθε, εἴσελθε, εξελθε, μωλθε, εμπεσε, ερυκακε, θάνε κατάκτανε Vel κάκτανε), λαβέ, πεφραδε προμολε, εμιβάλετε, συμβάλετε, πίσχετε, ερυκάκετε, ςελθετε, λίπετε, τράπεzε επιτράπετε. Huc accedunt mixtae tres: οἰσε ἄξετε, οἴσετε.
In imperativorum usu quatenus e Homeri auctoritate seriores epici pendeant, cum in capite priore eXposuerimus: nunc de imperativi apud tragicos Aristophanemque sormis atque frequentia acturi, quanta horum quoque poetarum sit Homeri imitatio, aptissime quaeremus ip8 commeu-tationis initio. - Constat autem cum Homero communem esse Aeschyli et Sophoclis omnium Ormarum partem quintam Euripidis septimam Aristophanis octavam. Itaque maxima tragicorum aetate maiorum, aliquanto minor uripidis, Aristophanis denique ut comoediarum Scriptoris minima est cum Homero consensio. Qui cum poetis hisco
simul omnibus communicavit formas 1, quas infra, ubi imperativi a tragicis Aristophaneque pariter usurpati enmmerabuntur, sterisco notabimus ). Quibus rebus praemissis, rem ip8am aggrediamur. Reperiuntur autem variae imperativorum Ormae:
Sequitur summam cum formarum ubertatem tum imperativorum multitudinem penes Ari8tophanem esse, quippe qui varias formas singulas exhibeat rii decimo et sexto quoque Vel Septimo versu imperativosque singulos in sexto quoque vel septimo. Neque cita mirum, quod a comico, cuius sermo Vivus magis usitatoque generi dicendi amnis sit, larum dormarum topix tragici superantur tardiores saepe in severiores Ex quibus Sophoclex et Euripides in undecimo quoque, Aeschylus duodecimo quoque VerSusingulo imperativo usurparunt Varias autem sormas hic singulas in Versu vicesimo quoque, Sophocles iee8imo uno vel altero. Euripides cim versu vicesimo quoque Septimo adhibuit Constat rigitum tragicos numerorum ratione cum in Aristophane aliquatenus disserant, inter se paene
EXperiamur nunc, quod in universum de frequentia imperativorum statuimus, in singulis quattuor illorum poetarum tabulis considerandis aleat necne.
Leguntur autem singuli imperativi: apud Aeschylum: in Persis inter versus 15
ηη Apud Quintum legitur ισπ XIV 209. s. Hom. 442. h. cf. pag. 19.
16쪽
apud Sophoclem: in Aiace inter
apud Euripidem: in Hecuba inter
apud ristophanem: in Acharnensibus inter versus Equitibus
Hinc efficitur latissimis finibus circumscribi imperati-Vorum Surpationem, cum in Aeschyli Agamemnone demum Septimus quisque et vicesimus, in charnensibus vero Aristophanis quintus qui8que versus singulo contineat. Attamen si paucissima sabulas exceperis, velut Aeschyli Agamemnonem, quem modo commemoravi, Sophoclis Antigonam Euripidis Andromacham et Supplices, Aristophanis Equites et lutum, passim apud unumquemque poetam constare sibi numerorum rationem, nemo non Videt. Quam tuam nonnullae praeterea nominandae sunt sabulae, quae non modo non parcius utantur, Sicut illae qua commemoravi, verum etiam solito magis iuuant imperativis. Sunt:
Aeschyli Prometheus, Sophoclis Oedipus Coloneus lectra Philoctetes, Euripidis Orestes et Cyclops. Ex quibus Cyclops certe, cum in numero earum habeatur sabularum, quas Satyricas appellant, nihil videtur esse nisi mera comoedia, cui usum imperativi ampliorem deberi supra animadvertimuS.
Nunc quoniam numerorum rationem tran8egimus, ad aliam quaestionem procedamus cum illa, quam modo absolvi, satis arte coniunctam.
17쪽
Quaeritur autem, quota imperativorum pars uniuscuiuA-que poetarum propria ac peculiaris sit. - Repperi igitur formas: peculiares non peculiares
apud Aeschylum 182 202 Sophoclem 204 272 Euripidem 512 391 Aristophanem 609 312.
Unde colligitur Euripidi ac praesertim Aristophani varia
peculliarium formarum ubertate eschylum Sophoclemque cessisse. Quo nihil est, quod magis sit consentaneum. Quid Euripides nonne is suit, qui priorum tragoediam duram ac gravem perpoliret et ad mobilitatem quandam volubilitatemque aliquanto maiorem perduceret Aristophanem vero, ut comicum poetam, quin magis quam tragicos deceat propriarum formarum paullo uberior copia, quis est qui dubitetΤSequitur ut in reliquas sormas, illa scilicet, quas tragici vel inter se vel cum Aristophane communicaVerunt, accuratius inquiramus. Deprehenditur autem Aeschyli Omnium sormarum pars septima Sophoclis quinta Euripidis quinta vel quarta cum Aristophane communis. Ex numeris liquido apparet, id quod optime convenit cum poetarum istorum ingeniis et indole universa - Aeschylum parum, saepius Sophoclem Euripidem saepissime cum Aristophane consentire. At omissis Aristophanis sabulis, i solo tragicos respiciemus, videbimus Sophocli cum Aeschylo communem esse omnium formarum partem septimam decimam, cum Euripide vero quartam Euripidi cum Aeschylo quartam decimam, cum Sophocle vero septimam et Octavam. Numeri aperte testantur, maiorem consensum inter tragicos seriores quam qui uripidi sit cum Aeschylo et amnitatem multo artiorem, quam Sophoclis et Aeschyli, intercedere. De qua re etiam aliunde OnStat. Etenim omnino tantum proprii habet Aeschylus quantum poetarum illorum vix alius quisquam.
Quibus rebus explanatis, transeamus ad formas paritera tragicis omnibus et ab Aristophane adhibitas. Sunt hae, numero 62 ): δίδου, θι', ἴσθι, θει', ε' ἔμω , mi'; φες, oς', θ ες , παρες, δοτε' ἴσθι' ad οἶδα reserendum), στω' apud Aristophanem exstat sola dialecti Boeoticae sorma re o
Homerum λευ), Θου. Addantur formae tragicorum communes, ab riStophane Ver alienae quae sunt numero 33: ἄνες, γνῶθι, κλυθι βῆτε.
επίστασο apud Sophoclem saepius m ma). ἄγγελλε, γέγωνε ἐξέλεγχε, ερπε, ἴσχε, κηρυσσε, κλυε apud Aeschylum et Sophoclem, praeterea apud SeudO- euripidem Bh. 372), μίμινε, οἴκτιρε, πέμπε, προςδοκα,
σημαινε, στεῖχε, στέναζε, τάχυνε, φρόνει, χαλατε ἀντάκουσον,
ἐκκάλυφον, σίγησον αρήξατε; ἴδε, ἴδετε.
Horum imperativorum sere omnium vis ac sententia cum tales sint, ut in continuo sabularum conteXtu aepius requirantur, fieri non potest, quin usurpatione sint triti istorum poetarum communi Quod maxime ad ea formas' quae asterisco notantur, etiam Homeri sunt et pag. 15.2
18쪽
pertinet, quibus subsunt significatus Volgare ae necessarii, quales sunt eundi, audiendi, cernendi, dicendi, sciendi. Ubi quis est quin videat, Aristophanem cum passim consenserit cum tragicis in eiusmodi notionibus exprimendis, consulto quasdam sorma devitare. Dixit enim tragicorum consuetudinem Secutus: At tragici soli etiam imperativos: ερπε, στεῖχε, ἱκου βῆτε usurparunt. Sic Aristophanis et tragicorum sunt:
Ac simili modo, ubi videndi, dicendi, sciendi notiones desiderantur, tragici adhibent formas sui peculiares hasce: ἴδε, δετε, ἴδεσθε ἄγγελλε, γεγωνε, κήρυσσε, σήμαινεῖ
cum Aristophanes imperativis: ορα ορλει δίδαξον, εἰπε, νοάζε, φρασον, φώνεις ἴσθι, μάθε qui ei cum illis communes sunt, utatur. Ita licet in considerandis vestigiis hisco levissimis ingens discrimen,
quo Aristophanis sermo a tragico sermone egregetur, metiri atque Xigere. Restat, ut summatim disputem de contractis formis. Quae non contractarum apud omnes explent partem dimidiam.
Nunc quoniam satis dictum est in universum de imperativorum apud tragicos Aristophanemque qua formis qua frequentia, ad singula deinceps genera pertractanda accedamus. Praestat autem dualis formas adeo raras, ut praeceterarum multitudine evanescant, Seponere SepoSitasque primo loco tranSi Sere.
Constat dualis formas ab Aeschylo paene repudiatas, ab Euripide neglectas, raro adhibita a Sophocle, ab Aristophane esse adamatas, ita quidem, ut quintum quemque et tricesimum a duale ortum estinxerit. Qui apud Sophoclem sexagesimus quisque, apud Euripidem demum
Frequentissimus est ex thematicis sormis imperativus praesenti activi, qui semel legitur apud Aeschylum λευσσετο Eum 252 semel apud Euripidem παρηγορεῖτον Ph. 1453;
apud Sophoclem et Aristophanem semel αερετον, apud Sophoclem ter ξυνάπτετον, πράσσετον, φυλάσσετον SeXies apud Aristophanem ἄγετον, ἀκουετον, τυετον, ἀποκινδυ- τενετον, λεγετον, ποιεῖτον. Rariores sunt oristi primi et secundi ormae. Nam Sophocles singulas tantum habet ἀναπανωτον O C. 113 et πίσχετον Ph. 539 Aristophanes vero a primo oristo prosecta quattuor ειπατον, κρεμάσατον, φιλήσατον, φράσατον dua a Secundo θετον, μιο-
λετον h. 1156. Euripides denique unam primi oristi formam usurpaVit εἰςακονωτον Ion 1577. Sequuntur, qui rarissimi sunt, imperativi ad medium reserendi, ex quibus unus Sophoclis est φλεγεσθον O C. 1695; unus Euripidis Aristophanisque παπιωσθον An. 68, Ra. 1364 tres Aristophanis, qui Solus Secundi oristi formas adhibuit πεσθον; μά-ερεσθον a. 1106, ἀφίκεσθον Th. 1158. - misi adhuc imperativos themate carentes, qui paullo requentius inveniuntur nonnisi apud Aristophanem. Is praesentis sormis quinque usus est ἄπιτον, χιτον legitur etiam apud Sophoclem Ph. 541), ἐπεξιτον επιτον, προςιτον, quae Omnes' Apud Aeschylum una tantum forma legitur Eum. 252, aeno de hac quidem satis constat. Nam cum inis scriptum sit: uvσσετ vel λευσσε . . . οὐ vel τονὶ λευσσέ τε, quod versus numeris flagitari videtur, probabilitor Hormannus conieciti
19쪽
a simplici ιτον prosectae sunt. At oristi imperativi duo tantum Xstant, ambo ab eodem verbo simplici orti apud Euripidem μεθετο Ph. 585 bis apud Aristophanem φετον Pl. 100. Restat unus persecti imperativus Euripideus Istro Hel. 1685 et oristi passivi unus Aristophaneus ἀπαλλαχθητον l. 66. Medii denique formae duae tantum leguntur apud Aristophanem παρίστασθον a. 1379 et καθηψον a. 1103. - Constat igitur imperativos, quieiungi possint, omnes si a persecti activi et oristi medii formis, quae quidem themate careant, dicesseris ab Aristophano solo OrmatOS SAB. Tertiae personae imperativum nu8quam repperi.
- ImDoris ivt- hQmist πιαν otitio,-Formarum themate carentium requentia Aeschylus aliquanto inserior videtur esse Euripide ac praesertim Sophocle et Aristophane. Hoc vel inde apparet, quod ex eiusmodi imperativis 38 tantum OVem i. e. quartam partem sui proprios effinxit, Sophocles vero, Euripides, Aristophanes ex sormis 67, 112, 24 peculiares 25, 4, 78, i. e.
tertiam vel secundam partem, adhibuerunt.
Particula l. is tertiae personas imperativis hemata
Tertiae personae imperativi themate carentes Secundarum personarum efficiunt apud Aeschylum et Sophoclem partem quartam sextam apud Aristophanem apud Euripidem septimam. Creberrime igitur tragici priores, multo rarius Euripides et Aristophanes, his formis usi sunt. Quae requentiae ratio infra comprobabitur, ubi de thematicis tertiae personae imperatiVis agetur. Pluralium formarum sane exiguus est numerus nihil enim invenimus praeter imperativos quattuor, Omnes ab activo natos apud Aeschylum των Eum 32 apud Euri
sormae sunt recentiores apud Ari8tophanem παραθεντων Nu. 456. - Singularium formarum copia uberior est; effinxerunt a praesente activi prosectas, Si ἔστω, τω Ormas Omnium communes Xceperis, Aeschylus Euripides Aristophanes ἀπεστω , Sophocles Euripides Aristophanes εἰςλω; Sophocles tres δεικνυτω, παρεσχω, ρηγνυτυο Euripides duas εωνιετω, μετεστω Aristophane dua προῖτω, προςιτω. Aoristi sormae rariores sunt habemus apud Sophoclem duas ἀποστήτω, βάτω apud Euripidem et Aristophanem ora . Huc accedunt apud Euripidem tres εἰσήτω, ενδοτω, μετα-σmetua; apud AriStophanem Vero quattuor φετω εκδοτω, πτω est Laconica forma pro θετο Ly. 1081), Gallaco. Restant persecti imperativi: στω, quae forma ab omnibus
recepta est, et εστάτω apud Sophoclem i. 1084, l. 50; denique oristi passivi imperativi apud Aeschylum διδαχθητω, r. 33; apud Sophoclem re αξιωθήτω, παρασταθήτω, φανήτω apud Euripidem σωθήτω er. 454. Verum medii formae propemodum Ob80leverunt; nam praeter
Aristophanis ἀνιστάσθω e. 753 et tres persecti imperativos καθήσθω Aesch. r. 15, r. a. 1409 κείσθω Soph. l. 362ν πεπειράσθω r. e. 1129 nihil reperitur.
Particularat is secunda personas imperativis themata
carentibus.1 imperativi medii.
De quibus priusquam plenius disseram, pauca dicenda sunt de sormis τίθεσο, στασο et compositis, quae literula
eiecta saepius contractionem patiuntur Ocalium uo, O.
Deprehendi autem formas: contractas locis non contractas locis:
apud Aeschylum 3 2 Sophoclem 10 7. Euripidem 1 Aristophanem 3 6
20쪽
Iamiam perspicuum est, contractionem ab Aeschylo et Sophocle assectatam, ab Euripide et Aristophane devitatam SSe. a imperativus praesentis
usurpatur ab omnibus. Habes autem praeter ἐπίεια formam tragicorum communem apud Aeschylum duas ἀνίστω, ricto Eum 228 apud Sophoclem et Aristophanem λω; apud Sophoclem duas ἐξεπιμα , ἔστασθε apud Euripidem et Aristophanem duas ἀνιστα , πιζυσθε apud Euripidem novem ἀνίστα , ἐξανίστω, Γιεθίσταoο, προσίστω, δαίνυσθε, ἐκκρημνασθε, ἐξίστασθε, γιγνυσθε, τίθεσθε; apud Aristophanem quattuor εἰίσχω, ἐπανίστω, σο, τίθεσο.b imperativus oristi legitur apud omnes practer Aeschylum, et adhibentur
sormae hae a Sophocle Euripide Aristophane μεθεσθε; a Sophocle et Euripide Θεσθε; a Sophocle et Aristophane oςθου; a Sophocle solo duae ἀνου, Θου ab Aristophane tredecim ιιπλησο, ἐνθου, καταθον, ωραθον, περ Θου, πόθον, περίδου, πρίασο et πρίω, ἀποπρίω, α νι- θεσθε, περίθεσθε, ἄφεσθε, φεσθε. e imperativus persecti apud Omnes in usu est, sed raro Invenimus igitur apud AeSchylum ιυινησο, ιεμνησθε, quae Ormae omnium communes sunt; praeterea apud Sophoclem κεκλησο Ph. 85; apud Euripidem et ri8tophanem κάθησο apud Euripidem κεκτησο Or. 483 denique apud Aristophanem quattuor
κατακεισο, προ ει , λελυσο κάθησθε.
2. imperativi activi. M imperativus praesentis. Praeter formas omnium communes, de quibus supra egimus ) receperunt: aeschylus et Ari8tophanes eoςυ-
Θει Aeschylus duas στε, ιετε Sophocles Euripides Aristophanes χιθι Sophocles et Euripides olivo Sophocles et Aristophanes χιτε Euripides et ristophanes quattuor εξιθ Πει, ἐμπίπρατε, πάριτε Euripide praeterea quattuordecim ἐξίει limi, ἀνίστη, πίμπρη, προδίδου δίδοτε, ἐξανίεχε,
- εεε Aristophanes denique undeviginti ἀνίει, ἀφίει, καθίει, παρίει, me ι, ἄπει c. 802, ι u. 33, επιθι,
περίιθι, eoic ι, διαπεet άννυ, ἐμπίπλη ἐπιδείκνυ καθίστη, στορνυ, φάθι, ἀφίετε, ευνίετε, διοίγνυτε. M imperativus aoristi aliquanto crebrius quam praesentis ab Omnibus usurpatur. Exstant enim, si formas quattuor, quas tragici inter se, quinque piaeterea Xceperis, quas inter Se omne communicaverunt apud Aeschylum imperativi tres ἀντίδος, βῆ, κλυθι apud Sophoclem Euripidem Aristophanem quattuor ἀποδος, 11εθες, προςθες, συγγνωτε apud Sophoclem et Euripidem quattuor βῆθι, πρόθες, τλῆθι, πρ0 βατε apud Sophoclem et Aristophanem tres ξυνες, στῆθι, ἄφετε apud Sophoclem quattuor ἀποβαθι, ιετάσωθι, ἄνετε, πρόσRτε apud uripidem et Aristophanem novem εκβηθι εμβα, προβα ενθες, ἐπίθες, κάθες, παράδος, συγγνωθι, νε apud Euripidem quindecim ἀντίθες, κάτθες Cy. 42,
phanem septendecim ἀνάβηθι, ἐπανάβηθι, ἐπίβη ι, κατάβηθι vel κατοδα, ἀνάδος, ἀπόδυθι, πόδυθι, ἀπόστηθι,
παράστηθι, διάθες, κατάθες, παράθες εκ φρες, πῖοι, ἄμβατε Ach. 732, ἀπόδοτε, παράδοτε. Hic puto nonnulla addenda esse de imperativis cum simplici βῆθι compositis, quorum ultimae syllabae per ἀποκοπὴν quae vocatur auserri Solent. Quod paene semperfit apud AEuripidem ut qui Ἀποκοπὴν quinquies 'd-