장음표시 사용
21쪽
missam uno loco I. T. 1061 vitaverit. Verum Aristophanes utrique formae aeque lavet; nam breviorem exhibet locis SeX, cum integram septies usurpet. Apud Sophoclem uno loco . C. 162 legitur sorma integra ἀποβαθι. Apud Aeschylum denique nihil inveneris praeterquam simplicem imperativum eumque syllaba abiecta mutilatum: βαSup. 859 869, quem nemo praeterea imitatus est. e Imperativus perlaetis a forma omnium communi ἴσθι discesseris, minime volgaris est. Legimus tamen imperativos hos apud Aeschylum et Euripidem νωχθι apud Aeschylum m in Eum. 589 apud Sophoclem et Euripidem ἴσα apud Sophoclem
duo κάοσθι, -ρεματε apud Euripidem duos συνισθι, ἄναγχθε apud Aristophanem tres δεδιθι, ἔφθι, κεκραχθι.d imperativus oristi passivlpaullo crebrior est quam persecti, sed haud ita frequens. Nam praeter φάνxid ι sormam ab Omnibus usurpatam repperimus apud Aeschylum duas δερχθητε, σώθητε; apud Sophoclem quattuor ευλαβήθηΠ, ισθηo, προ νάνηθι, προ φάνητες apud Euripidem Septem a δεσ9 ira ἀπι λλάχθηri, διαλλάχθητι, κλίθητι, φθητι, σώθητι, διαλλάχθηetε apud
Aristophanem quinque ἐκκυκαθηri, καταιδε oriri, κατακλίμνηθι, αρθητε, φάνητε.
Particula ill is tertias personas imperativis thematicis.
Tertiae personae imperativis thematicis cum apud Aeschylum secundarum personarum Septima pars compleatur, apud Sophoclem undecima, apud Aristophanem duodecima, quinta decima apud Euripidem eadem sere requentiae ratio efficitur, quae supra inter secundae et tertiae personae imperativos themate carente intercedebat. -
Plurales sormae rarissime usurpantur. Exstant enim omnino duodeviginti a praesente activi et medii, abaoristo primo activi et secundo medii prosectae. Quam formarum varietatem integram Aristophanes Solus repraesentat, apud quem hos imperativo legiinus, numero Oeto: βοώντων, δρώφων εκκοφάντων V. 583, επιμεινάντων Nu. 196 δικa σθων, νεσθων, χρησθων εγγενεσθέ νVe. 1530. Quinquo inveni apud Sophoclem γελών ν,επιχαιροντο ν π tποντων, σφωντων ἀφαιρείσθα)ν i. 100: apud Aeschylum tres εμοντων, κτρουντων, φλεγοντων at Euripides, qui tertias personas minime amavit, duas tantum formas recepit, ambas ab activi praegente ducenda εκκο
Transeamus iunc ad imperativos singulares, quorum numerus aliquanto amplior est.
semel legitur apud Aeschylum Sup. 20 δεῖάσθω.
22쪽
o imperativus aoristi II reperitur apud omnes praeter Sophoclem exstat autem: γενε 'o una praeterea forma apud Aeschylum solum: 2 imperativi activi. a Gniperativus praesentis ceteris usitatior, apud omne aeque frequens est. Inveniuntur enim formae hae apud Aeschylum Sophoclem Aristophanem νερμος apud Aeschylum et Sophoclem tres ἀρκείμ, ρειω κρατειχω; apud Ae8chylium et Aristophanem tres ἐχετω κυκατω, ταρaσσετω apud Sophoclem Euripidemque tres ερρεχω, olutam, μεργετω apud Sophoclem et Aristophanem ερπετυυ apud Euripidem et Aristophanem χαιρεχω; praeterea apud Ae8chylum tredecim apud Sophoclem novem apud Euripidem viginti una apud Aristophanem undeviginti, qua enumerare longum est.b imperativus orlst Iab omnibus adhibetur. Legi autem apud Aeschylum imperatiVos tres δοκησατω, κατολολυξατω, μεληωτω apud Sophoclem quinque xoλon'ξάτω κιν itaΠ0, πορευσάτο , πραξάτω νικησαTob; apud Euripidem unum διδαξάτω Hili. 662; apud Aristophanem sedecim ἀπιστησάτω, βοηθησάτω, βω-
legitur apud Aeschylum Euripidem Aristophanem, quorum communis est Orma ελθετω. Praeterea Aeschylus exhibet imperativos quattuor εἰςελθετω, ἐξελθετω, ἐπελθετω, --δετ 13 Euripides, licet primi oristi formas prorsus repudiaverit, quinque ἀπελθετω. ἐπισχέτω, Ἀιετασχέτω, παρασχέτω, ἐξελετω Aristophanes duos λαβε , προςελθεUI. At Sophocles ut supra medii, si etiam activi imperativis caret.
Particula tu Da secundae personae imperativis thematicis.1 imperativi medii. M Imperativus praesentis apud omnes multo crebrior est quam sunt Oristorum imperativi. Quia autem inutile mole8tumque videtur, Ormas cuncta exscribere atque aptionere, delectus potius habeatur eiusmodi, ut numerentur tantummodo a duobus simul vel tribus poetis usurpatae. Quam rationem tenebo in pertractandis reliquis deinceps imperativorum generibu S. Sunt igitur praesentis imperativi Aeschyli Sophoclis Aristophanis commune hi numero quattuor πρ0ςευχον, φοβον,
φράζον ενχεσθε; Aeschyli Euripidis Aristophanis hi, numero quattuor et Iov, πυνθάνον, φυλάσσου, γοῆσθε; Aeschyliet Sophoclis quattuor γράφου, δερκον, αἰδεῖσθε, ορμῆσθες Aeschyli et uilpidis sex βουλευον, ἐξηγου, ζου, κομίζον, παραιευθον, μελεσθε; Aeschyli et Ari8tophanis unus αἱρους praeterea Sophoclis Euripidis Aristophanis hi, numero tredecim ala , διδάσκον, υλaβου, χον, ἀντεχον, πείθον, πειρω, ποιον, φείδον, χρῶ, ιρεσθε, πεσθε θεῆσθε; Sophoclis et Euripidis septem βουλον, γίγνον, ἐπαιτιω θυμον, λογίζου, op Θν, φείδεσθε denique Euripidis Aristophanisque
novem απτον, ἀσπάζου, ἐπείγον, μάχον, στεφανον, στρεφον, υπισχνου, φθείρου, δεχεσθε. M imperativus aoristi L.
Aoristi I medii imperativi ab Aeschylo rarius adhibiti apud tragicos posteriores Aristophanemque aliquatenus increbrescunt. Quod etiam in activi cadit primi oristi formas. - numerandi autem sunt hi imperativi Aeschylipommunis tuis Sophocle et aristophane Ἀφυλαξαι cum
23쪽
vero uripidis Aristophanis communes sunt quattuor δεξαι, παυσαι, παυσασθε, σκε illac; γε Sophoclis et uripidis duo αμει αι. νωι Euripidis Aristophanisque quinque ἀποκριναι, γευσαι, θέασαι, λογισαι, χάρισαι o imperativus oristi II.
Aeschyli et Sophoclis communis est una forma -λεσθε; Aeschyli et Euripidis una dou Aeschyli Aristophanisque una ξυγγενου tum Sophoclis Euripidis Aristophanis una πυθον denique Euripidis et Aristophanis communes tres ἀναβαλον, λαβον, λάβεσθε. 2. imperativi activi.
a imperativus praesentis apud omnes videlicet aliquant saepius legitur quam O riStorum. - Ε magna autem, quae Suppetit, harum formarum
multitudine enumerabo has ab Aeschylo Sophocle Aristophane adhibitas duas εγκονει, tiarενε; ab Aeschylo et Sophocle
Septem ἐκδιδασκε, κιιάνθ ανε, κράτει, κρῖνε, μενε, τεῖνε,
τιμῆτε ab Aeschylo Euripide Aristophane duodeviginti te,
ἄναγε εἰςαγε, ἄνοιγε, θνc0σκε, δίυ ε εγειρε, Θ ει, θεῖνε η), περαινε, φευγε φθόνει, φροντιζε, χαλα, εν νηιιεῖτε, θαρσεῖτε, κλυετε, σιγῆτε ab Aeschylo et uripide sedecim ἄπεχε, ἄρασσε, βουλευε, ςκομιζε, ευφραινε, ἐσυχαζε, Θρθει, κοινωνει, λεῖπε, πελαζε, πονει, δοκεῖτε, νομίζετε, πέμπετε, σκοπεῖτε, στείχετε ab Aeschylo et Aristophane tres ou εκβαινε, o simu a Sophocle Euripide Aristophane viginti unam
αιρε, παιρε, ἄπαγε, δρα, ερρε, ερωτα, εχε, κίνει, κολα ,ε, μένε, τομιζε, νονθέτει, παχε, πεῖθε προς φερε, σίγα, σκοπει,
βολε, ἀτε εγκονεῖτε, καλεῖτε; a Sophoclo et Euripide viginti
' Apud Aristophanem legitur φρασσω Eq. 1058, 1067 in oraculis.' Apud Aristophano legitur θεν Av. 54.
sex ἀφέρειδε, ἄρχε ανδα, εἰςOρα εκφυλασσε, εννεπε, πειγε, ζῆ, θαυμαζε, κά νπιε, πῖνε, λευσσε, νίκα, πυκαζε τολμα, ἀρετε, ἀνάγετε, ἀνοίγετε, βαινετε, εγειρεzε, ερπετε, ἴσχετε, κομίζεetε, λείπετε λευσσετε, ληγετε; a Sophocle et Aristophane duodecim βλέπε, βράδυνε, εκφερε, εμβαλλε, ηκε, θυε, κάθιζε, ιιάνθανε, προτεινε, φίλει, ζητεῖτε, φροντίζετε denique ab Euripide Arietophaneque quadraginta tres ἄθρει, ἄλγει, ἄνεχε παρεχε, πιε, ξυναπτε, φαπτε, φαίρει, εγχει,
λαιιβάνεΤε, ριπτεχε ), σπενδετε, ραγα φυλάσσετε. b imperativus oristi I. Constat hic quoque aοristi imperativo frequentia cedere praegentis formis, magis tamen apud Aeschylum quam apud ceteros poetas. Cui cum Sophocle et Aristophane communi est una Orma πάκον ν cum Sophoele πορθ)ιμενων cum Euripide et Aristophane tres φυλαξον, ἀκου- σατε, δείξατε cum uripide quinque πάγγειλον ἄρηξον,εκτεινον, κρῖνον, σήμηνον cum Aristophane duae ἀμβοα- νηη), λολυξατε. Huc accedunt a Sophocle Euripide Aristophane pariter recepti imperativi septem ἄγγειλον,
λυσον, μεινον, οἴκτιρον, παυσον, σωσον, εἴπατε; a Sophocleo Euripide quindecim ἄθρησον, υδασον, βοασον, κω ν, κρυς ον, ληξον, παισον, πίστευσον, πευσον, στῆσον, θρήσατε ερείσατε, προπέμψατε, σημήνατε, σώσατε; a Sophocle et Aristophane octo λέησον εμπργον, ρεξον, ποίησον, προ ν τ ριφον, οἰκτίρατε, σπενσατε denique una ab
Euripide Aristophaneque usurpati duodeviginti εισον η ),
Apud Aristophanem legitur ριπτεῖτε c. 507. ' Apud Aristophanem legitur ἀναβοησον v. 220. '' Apud Aristophanem esitur εἰσον Pax 296.
24쪽
Communicaverunt: eschylus cum Euripide et Aristophane sormas duas ἐλθε, λαβε , cum Euripide duas βάλε, επιδε cum Aristophane unam ει ιβαλε Sophocles cum Euripide et Aristophane quattuor ἄπελθε, προςελθε, συλλαβε,
ελθετε cum Euripide quinque σχές, κατάσχες μολετε, προς ελθετε, συλλάβεetε Euripides cum Aristophane septem ἄφελε, ξελε, ξευρε, ιολε, παρασχες, περιβαλε, ἀπελθετε.d ciniperativus persectioXhibetur ab Aristophane solo, apud quem notaVimus OrmaS duas: κεκράγατε e. I et κεχηνατε Ach. 133.
Altera hac parte, si quid e priore equi rideretur, in verbis me poetarum de pii bus agimus emendandis collocaturum esse pollicebar. legi autem locos sero luinquaginta; ad quos strictius modo modo susius, prout res poposcerit, pertractandos ille accingemur. uu. , 553. ἴκεσθ' ἀνὰ κλονον contra metrum IM; ἴκε 'o ἀνὰ ci Hermannus: ἴκεσθε κατὰ secundum Rhodo- manni coniecturam recepit oechlyus, Hermanni mendatione diserte repudiata his verbis: ἡDualis ut omnino apud recentiores ita apud Quintum rarior est'. Nihilo
setius altero loco V. 152, quo ἐμεῖο scr. φιοὶ πείθεσθε
sequente vocali traditur, simillimam eiusdem viri docti, Hermanni, coniecturam πείθεσθον in textum intulit, nimirum
quia alia hiatus medela non suppetebat Constat inutum
apud Quintum non imperativi solum', sed omnino totius verbi dualem 'hobsolevisse quem coniectura invito poetae obtrudere haud fas est. -- Multo tamen audacius etiam in Nonni Dionysiaca dualem Hermannus invehebat 19 64, ubi pro codicum χειρον ἐγειρετον legendum SSe coniecit. stu. x. 3l3. ἴσχε τεκτον μη A; ἴσχε τεκος καὶ μη eum V m et rece. OechlyuS. ἴσχε se σεαυτον quod a tragicis adhibetur s. Aegeli. Ch. 1049 Eur Hec. 1107, fBh. 677J, cum epicorum consuetudine pugnat apud quos solus Sitatus sit medii imperativus ἴσχεο Qui apud Quintum ip8um quinquies praeterea in ineunte versu, sexies omnino, deprehenditur; pluralis
η os pag. 2. Nominis tantum si participii dualem Quintus admisit eumquoraro. Reperiuntur enim substantivi duales, Homerici duodecim ερε IV. 444. ανδρε Ι. 15; Ἀ- βDφαροῖιν ΙΙΙ. 536, quod ex
Denique pronominum et numeralium paucorum duale Quintus usurpavit, Homericos omnes, ex quibus requentes sunt relichus, δοι ,
δυω, νῶῖν, rariores natis IV. 15 et τωγε ΙV. 173, 177. Formas igitur 24 ab Homero accepit, de suo addidit 15 - Verbi vero dualium ne vestigia quidem indagavoris quae si usquam in odi- eum scripturis latere viderentur, delenda potius erant quam emero
25쪽
autem forma ἴσχεσ9 tribus locis reperitur. Ideo scripturam, quam praebeto, Secutus legendum proposuerim: ἴσχεο, τεκνον, μηδε λαριον P δειλὲ ος
Ap. H. 23, ubi po8 ἴσχεο secunda membra per coniunctionem strid adnectuntur.
praeterea ipsius Quinti II 153: τυν δ' ἄγε δὴ κολλι ι εδωι εθα. Nihilo minus oechlyus recepit: εἰ δ' ἄγε νυν iniuria, nisi omnia me saliunt. Nam sormula ista cum ab Homero quater II 667,
T 108 a 271, β 178 semel ab Apollonio III. 1 a Quinto
semel XIII. 272 usurpetur, semper copulatur cum imperativo, numquam Sicut hic cum coniunctivo. Et omnino animadvertisse mihi rideor, in eiusmodi locutionibus ad particulam νυν imperativum adiungi solere. Certe etiam sormulam M' ἄγε νυν apud Homerum imperativus novies Sequitur:
ε δ αγε νυν cum coniunctivo contra pleam consuetudinem copulatum admittatur, sed, praeeunte Rhodo manno, quod suadent Homerici loci a Quinto imitatione expre8si, restituatur: εἰ δ' ἄγε δη πολεμοι μεδωμεθα. Quae formula licet apud Quintum nusquam praeterea XStet, tamen ab Apollonio bis cum coniunctivo I. 657, ΙΙ. 686; ab Homero semel cum coniunctivo φ 217, cum imperativo semel lol 2 cs. st 35 coniuncta adhibetur. Etenim voculae δὴ peculiaris videtur esse cum eoniunctivo copulatio; nam etiam ἀλλ' ἄγε δή ab Homero sic usurpatur duodecies:
cum imperativo septies tantum coniungitur:
Quintus vero, imperativo prorsus reiecto, Ormulas, quae particulam δή continent, Semper cum coniunctivo com
posuit: τυν δ' ἄγε δή bis II 153 et X. 13 - ἄγε δή ter
II. 275, III 522, X. 11'). Qua causa ductus altero Quinti loco II. 72, ubi αλλ' ἄγε ο mutilo versu exhibent II, non αλλ' ἄγε δη v, quod Koechlyus edidit, sed ob imperativum sequentem secundum Rhodomanni coniecturam scripserim ἀλλ' ἄγε νυν:
Hue aecidit XII. 29 sq. ubi eum: tin' γε Mi aDος ηυ H De ιον ἐν φρεσὶ θέντες καὶ γαρ ra est. exhibeat eodex optimus , oechlyus signa lacunae posuit sic sero supplendae:
Ι Α ut vulgo pervorso pro θέντες corroetum logitur θέσθε quod volpropter si ferri non posse, ex iis apparet, quae Supra diSPutaVimus.
26쪽
αλλ' γε νυν, μεν αντος ἀποσχεο δηioet imς ).llv xl. 494. ἴσχε Α, quod ineptum. κε recepit Koechlyus, quod quomodo per metrum stare OSSit, non perspicio. Nam huius imperativi syllaba prima ut a nullo praeterea poeta ita ne a Quinto quidem producta est; etiam I. 558 plurali sorma 'κεσθε secundum normam adhibetur cum brevi. Quapropter acquiescendum est leni Bhodomanni et caligeri emendatione ερχε scribentium; qui imperativus, cum apud Homerum locis sedecim exstet, ter decies sicut hic in primo pede legitur. Apud Quintum quoque semel III 5 reperitur, ubi primum pedem occupat. stu. xli. 5 sq. μηοάaσθε tum πίθεσθε vel πείθεσθε codd. oechlyus cum imperativum θεσθε ad hiatum leniendum in ΘεσG αι mutaret, O concinnitatem, ut videtur, etiam pro μηπιάαὐλε recepit sta etιάασθ αι. Verum Quintus imperativi et infinitivi pro imperativo positi usurpationem Studio quodam variavit: s. IV. 297 ἀλλ' ἄλλον νεοι ἄνδρες ἐπεντυτεσθαι ἄεθλον-γιιαχινὶς καὶ 'νι ὀ ἰηνατε miλειωτος. Sic sine lectionis discrepantia, nisi quod Vulgo perperam legebatur ἐπεο νεσθε praeterea XII. 29 sqq. λαοὶ δ' ἀ- νόσφι νεεσθαι ἐς Τενεδον συν νηυσὶν ἐνιπρῆσαι δ' ae πάντες
η Reliquas adhortationis formulas ut breviter enumerem, γε et αγε δὴ Homeri peculiares sunt et componuntur hoc cum imperativo ter, illud eum coniunctivo bis et cum imperativo quater exstat praeterea apud Homerum Quintumque νυν in αγε apud hunc eum imperativobis, bis apud Homerum cum coniunctivo tum apud Homeriam Apollonium Quintum αλλ' γε et, quod aliquanto rarius est, ii δ' ἄγε, quae formulae ambas praeter imperativum etiam eoniunctivum admittunt. - x tanta autem harum formularum variolato sunt nim, si αλλ' γε δή, εἰ μαγεδῆ, αλλ' γε νυν, εἰ δ' ἔγε νυν, de quibus modo dixi, addideris, apud Homerum novem in usu valde miror nullum a Nonno usquam
καὶ τὰ μεν λ ἐπὶ δηρον ἀνειρομενοισι πιφαυσκειν. Huc accedit locus, qui certam illam quidem, Sed tamen emendationem, passus est VII 87ελπεο δ' ἀεν ἀρείονα μηδ' ἐπὶ λυγρφ
ubi 'in codicibus ελπεαι vel ελπεεν corr. HermaDBUS. Duos praeterea loco egregie emendaverunt oechlyus et Lehrsius hic cum πεμεν pro ἴσχομεν; ille cum μιμνεμεν pro μθινετε, conicerent. Sunt autem hi:
Restant duo tantum loci, quibus Quintus infinitivo pro imperativo usus Si sunt: IX. 101 ita τε τιν' ἄλλον Ἀχαιον ποτρομεειν. IX. 493 μηδ si χολον αἰνον ἐνὶ φρεσὶ σῆσι aλέσθαι. Qui loci cum non integri sint, suo iure lacunas Oechlyus Italuit. in quas imperativi alicuius sormas incidisse, propter Verborum contextum probabiliter conieceris. Videtur igitur Quintus nusquam infinitivum imperativi loco adhibuisse, misi altero simul imperativo adiuncto. Quae cum ita int, codicum μητιάασθε Servato, quae forma
semel apud Homerum I 174 et semel apud Quintum in libro eodem XII. 9, sicut hic in clausula reperitur, etiam no8tro loco XII. 1 legamus imperativum cum infinitivo copulatum: μηκετι νυν δολον ἄλλον ἐνὶ φρεσὶ μητιάασθε, ω φίλοι, ἀλλὰ πιθεσθαι ἐν-λεφ υδυσῆι. non D. 7, 39. μακάρων δε- ἄλλος
27쪽
sic codd. oechlyus i. pro χετω αγετως quae coniectura cum Satis otiosa sit, tum refutatur altero Nonni loco 29 66: τα 'eoφνης ἐχετα κεραελκεα veo 'Nασπης' γαῖα δε κτανεχ μελανοχροα αρτα δεχεσθω. Ambobus locis componuntur idemque prorsus significant imperativi ἐχετω, δεχεσθω.
Koechlyus, hoc lemmate adiecto: εγρε hic quidem non quadrat neque enim dormit Pan. Idem altero loco 44, 30 pro tradito εγρε eandem coniecturam propOSuit, in teXtum recipere non ausus. - Ιam primum illud concedendum est, 16, 31 de Pana dormiente minime cogitari posse atque etiam 44, 309 Bacchus loquitur cum Autonoa exsomni Quod et ex versibus 28 sq. perspicitur: βακχευσας δ' Λιονυσος Sc. ἀχάλινον laeuualato γυναῖκα Avetoxoeti ἐκάλεσσε. et lucide apparet ex 45, 1:' Ω cpaμετο Βρομίοιο δομων ἐξεδραιιε νιιφη. Etenim si sopita suisset Autonoa, nunc de eXperrecta aliquid adderetur Quod non actum est in poeta; aliis locis diserte factum est Cs exempli gratia: b, 34 sq. ubi Aristaeus Actaeonis illi simulacrum in somno secum colloquens audierat: καὶ vetoxori παρακοίτης ἄνθορεν supήεντος ἀπορρίψας πτερον πνον. vel 29 362 sq. ubi Mars speciem in quiete viderat: καὶ αυτίκα κωμα τινάξας θεριως χρης ἀνεπαλτο.
vel denique 47, 188 ubi Icari umbra Erigonae filiae per
κουρη δ' ἐγρομενη etc. etc. Tale aliquid etiam nostro loco de Autono Nonnus diceret, si illam dormientem induxisset Vigilet igitur Quid ΤNonne etiam de vigilante, sivo Pan est, Sive Autonoa
intellegatur relo, dum interpretemur: eripe te ex otio ignavo strenue agito' Quae interpretatio apud ipsum Nonnum latius patet. Nam 23, 303, ubi, ut sibi in certamine contra Bacchum suscipiendo opituletur, a Thetide Oceanus OStulat, Verba εγρεο, Wictv num aliter intellegi possunt Itaque utroque loco, quo oechlyus iniuria offenditur, stemus lectione εγρεο, quae 44, 30 vel propter consensum cum 29, 359 εγρεο, καὶ συ γενοι γαμοστολος et γρεο, καὶ συ γενοι δολοπλοκος retinenda Videtur 88e. Non. D. 9 l75. νεοσπάστου τεοσπίσm edd νεης
batur locis 17, 172 et 27, 39, quibus co imperatis πιετω, ut hic, in quartam arsi incidit. on. D. 23, 250. ἀλλὰ τεων δάτων et φείδεο codd.
Koechlyus Nonno prorsus incognitam formam obtrudere malit ἐπινείδεο Verum ετ φείδε plane Nonnianum SSe,
πλωτῆς δ' ἱπποσυνης τι φείδεο.utroque loco φείδε incidit in quartum pedem. non D. 2s, l3. λ Θω codd.; λεσθω ci KOechlyus quod nequaquam necessarium. Nam λάσθω, quod SeX praeterea locis, Semper in fine versus, apud Nonnum legitur, Saepe idem, quod ἐρρε , significat. s. 15 416 ubido fistula pastoris interempti dicitur: αυλος ἀλάσθω. Sic nostro loco facile intellegitur: ἔσμὰς ἀλάσθω
ηon. D. 37, 94. τίκησον codd. Quid spectans oechlyus κυδηνον coniecerit, equidem non 8Sequor. Nam: in καιιάτους νίκησον χρισταίοιο τοκῆος commode vertimus supera patris labores' liberbiete .sson. D. 42, 304. omσσε codd. de qua lectione Valde dubito. Neque enim putaverim, milatum quem Vocant imperativum a Nonno novatum esse, quippe qui unum tantum eumque. Homerico di σε respecto, ποδυμ 37,
28쪽
190 effinxerit. Aliter autem per grammaticae normam hunc imperativum intellegi non OSSe, manife8tum St. Etenim ne dira quidem versus necessitate poeta cogebatur insolitam istam formam admittere, ut 6 354, ubi csmo pro rino, et 15, 344, ubi πιριχευε pro περίχεε recepit. In κομιζε ergo, quod te legitur apud Nonnum 11, 20, 20, 267 25, 264, velim librorum κομισσε mutetur. Cf. 10, 303, ubi simile mendum exhibet codex M. ἀερτάζοιεν, a Rhodomanno ἀερτάσσειεν rescribente sublatum. on. D. 48, 344. μὴ κοτεῖς ori codd. et oechlyus; μὴ κοτε τύ tentabat Graesus CL 11, 200, ubi item μὴ κοτεri ora legitur in codicibus omnibus. Aliud praeterea huius prohibitivi inusitati exemplum, quod non lacile sustuleris, exstat 11, 32 μη δάκρυα λείβύς atque etiam 11, 20 codicum μὴ φθονεύς tenendum est, ubi frustra tentabant ιη φθονεσηὶς Nec de lectione codicis Laurentiani
8, 36 άπαιτιζῖς sub M. ἀπαιτιξης iure quisquam dubitaverit. Hic usus ortasse latius patet. Nam quominus
temus SAB, nulla grammatica certe causa obstat. Neque ita mirum, quod pro negativo imperativo coniunctivum praeSentis cum Ia copulatum Nonnus usurpat, apud quem etiam imple coniunctivus nonnumquam Vim imperativam
acceperit praesentis quidem raro 2, 384 καὶ βόες re κελευθα μεταλλάσσωσι Σελήνης praetere 48, 290, ubi tamen sormam ἰθυτωσι adlaoristum referre licet: σον deos to ἰθυνωσι νωδεκα Κυκλάδες δραι. Aoris vero imperativus sic adhibetur locis quindecim: 1, 403;
2, 316 8 228, 384 9 84 20, 249, 250 27, 1, 131;35, 353 39, 142 162 168, 211 46, 340. Ad quos
unum addiderim 2, 13, ubi codices exhibent ἀεθλευ ιτε. Praesentis enim oristive optativus licet locis sere centum
quadraginta apud Nonnum imperativi vice ungatur, suturi hoc uno exstat, qui quomodo intellegendus Sit, nescio. Nam et ἀεθλευ τε et ἀεθλευσαιτε vel ἀεθλευοιτε intelleguntur; ἀεθλεν ιτε Ver non minu portentOSum est, quam si quis imperativum a suturo prosectum sormaverit'. Quare scribatur: I pu ἀεθλευσητε γάμον προκελευθον ἀγωνα. secundum 35, 353 σημερον θρησητε. Etenim ne quis ἀεθλενσαιτε vel quod a scriptura magis recedit, ἀεθλεvoιete poetam dedisse su8picetur, onnus optativi tertia singulari et plurali, praeterea Secunda Singulari, Victamen plurali, pro imperativo utitur. Sequuntur loci tragicorum et Aristophanis. Asseh. 4s 695. πείθου M.; mctori corr. Stom- soldius. De sormis πείθου et πιθον, πείθεσθε et πίθεσθε. Si discesseris a locis tribus, ubi πείθου:
et quindecim praeterea, ubi myo metro O8tulatur: Aesch. v. 10 corr. Stanteius Soph. O. R. 650,
restant apud tragicos loci 22, quibus per VerSus numero et πείθου et mcto scribere licet. Ex quibus in quinto senari pede praebent mino loci duo: Eur. l. 804 Hel. 993;mbo loci tres:
in Loei Pindarie Ol. VI. 97 prorsus adem est ratio, ubi pro inepta codicum lectione: μῆ θραυσοι χρονος ολβον εφερπιον substituerunt: Boockhius eum scholiastarum uno θρασσοι Hermannus θραυσαι. Poterat etiam θραύοι tolerari.
29쪽
Eur. l. 1112 ubi πειθ ot codd. deteriores), I A. 724 Cy. 307. In primo autem pede traditur πείθου decies: Aesch. e. 695 Ag. 1007, Pr 1038 Soph. l. 1015,
septies in eodem pede legitur θου:Aesch. g. 907 Soph. O. R. 1434; ui . r. 1101, Hec. 25, An. 387. I. A. 738, 1211.
Quia autem non Verisimile est, formam utramque in pedibus iisdem, primo scilicet et quinto, promiscue a tragicis admissam 88e, ea restituatur necesse est, quae cum
aptior sit his pedibus, tum frequentius a tragicis adhibetur. Hoc est me oti, quod locis 2 aut metro magitatur aut certe traditur, cum πειθον scribi tantum locis 1 aut metrum aut codices iubeant. Quapropter recte apud Aeschylum et Sophoclem in primo pede a Blomsieldio, Dindorso aliis πείθου in Θου mutatum est. Sic etiam apud Euripidem Al. 1103 codicum . . lectionem πειθον mutarunt in πιθ ov. Quod etiam Rh. 584 sacere debuerant, ubi equidem legerim pro πείθου, πάti μειχωμεν:
de loco Euripidis l. 804, ubi, quod in quinto pede legitur,
πείθου propter concinnitatem mutaverim in πιθον:in δ' ἄλλ' εα ν inum καὶ πιθου λογοις
Quamquam verba πείθου λογοις coniuncta sic in fine senari collocantur etiam Eur. Hel 992I93:, τεῖν εἰ δοκεῖ σοι δυσκλεως γὰρ ν κτενεῖς. ιαλλον γε tεντο τοῖς liola πείθον λογοις
ubi propter praesens πιεῖν Standum 8 lectione πείθον Denique quod pluralem imperativum attinet, πίθεσθε nusquam traditum est, πείθεσθε loci quattuor: ur Cy. 475,
πείθεσθ' Verum esch. Eum 752 metro postulatur πίθεσθε, quod restituit Turnebus. r. 277 Blomfieldius correxit: πίθεσθε - πίθεσθε antecedit enim ἀκουσατε, equitur συμπονησατε. Etiam Oph. O. R. 1414 pro codicum πείθεσθε propter concinnitatem iure scripserunt πίθεσθε. Aesch. h. 339 δ cum M. corr. Sophianus. αἴδεσαι legitur etiam: um 53 1 Soph. i. 506 507 Eur. I. A. 1248. Aesch. Sup. 583. ενος, M. corr. RObertellus. νισπε legitur Hom. 642 et v. m. XIV. 209. Quem oristi imperativum nusquam praeterea tragici receperunt. Sed praesentis imperativus ad radicem eandem reserendus, εννεπε ), apud Sophoclem et Euripidem in usu est. Ille epicam sormam εννεπε integram servavit locis duobus, semel in diverbio . . 32, semel in cantico Ph. 142. At Euripides, qui hoc imperativo septem loci iisque omnibus paene dochmiaco metro scriptis utitur, praetulit formam ενεπε, quam invitis codicibus praeter B Hip. 578 sere Omnibus, recentiores restituerunt locis hisce: Hip. 72, 78 bis Her. 95 corr. Hermannus), praeterea Or. 1254, ubi metro iubente in altera certe editione Κirchhomus ετεπε revocavit. Quod tamen non aciendum erat a. 1030, ubi recte se habere codicum εννεπε:
30쪽
docet Versus strophae, qui respondet, l023':
Est ea dochmi sorma, quae a spondeo orditur. - Venio ad locum r. 1228, quo pro lectione εννεπε item νεπε Seidlerus coniecit, recepit Κirchilomus. Sed ne sic quidem Versus 1228: Ἐκάβη, σάφ' corr. pro σάς ενεπε, τίνα θροεις ανδάν plane respondet versu 1226: metvλον διδουσα χειρος - μοί μοι quia Verba τινα θροεῖς tribrachyn cum longa, Verba χειρῖς ἰώ vero dactylum cum longa explent. Quare aut istud quoque mendum tollendum est, quod facile fit, si pro tu, scribatur , aut potius nihil omnino mutandum. Nam si in Verbis να θροεῖς et χειρῖς tua trochaeus et dactylus, quidni etiam dactylus et trochaeus sibi respondeant in σαφ' εννεπε et διδουσα Huc accedit, quod in eiusdem sabulae, Troadum, versu 249:-νιεῖν ὁ τίς ἄρ' ελαχε τεκος, εννεπε, τλάμον Κάσανδραν epica forma εννεπε metro postulatur; quae vix dubium est, quin etiam in versu 1228, de quo diximus, contra Scidierum et irchhosfium retinenda sit. Aesch. Pr l042. ριπτε ub M.;4ιπα o rece Formae ριπιεω Ortae Xstant apud tragicos hae: ιπιε Soph.
' Etenim manifesta, quamvis mirchhomo non notata sit, inter versus 1019-24 et 1025-31 responsio intorcedit. Quae paullulum turbata est. Sunt enim versus 1026 verba δ ιονυσος ὁ Λιονοσος RPerte ex glossemate orta, tum per easum vel consulto iterata. Nam genuina Ioelio videtur osso ὁ θεῖς es. v. 1020 . Qua recepta restituitur dimetor dochmiaeus:
qui respondet dimetro dochmiaco strophae:
πυθον legitur Eur. Hel 318 et Soph. . R. 604 Laurentianus exhibet πυθον, quod propius ad nucto accedit quam ad mucton. Quare etiam Oph. r. 38 Nauchius codicum lectionem mucto iure mutat in πυθ o v licet verbum πενθεσθαι a tragici u8urpetur. Imperativi autem εκπευ-cto Aesch. e. 931 et προςπευθου Soph. O. C. 122 non faciunt huc, quia leguntur in canticis, Ormae vero, de quibus agimus, in primo genari pede. In diverbio ubi praesentis imperativus requiritur, adhibetur a tragicis vu- Θάτου s. Aesch. h. 41 ubi antecessit πευθομαι et Sequitur πενθεσθαι); ur. r. 248, . . 797; etiam r. Ach. 104. Soph. . s. 666. ἰδ' oti codd. ἴσθ' oti ci Maehlyus. cf. r. u. 33l, v. 1010, ubi οἶσθ' uri codd. ισθ' oti et is ' oriri ci. einelitus. Constat imperativum illum ἴσθι apud tragicos Aristophanemque refluentissimum praeter volgarem cum participio et rariorem cum infinitivo constructionem coniungi cum ovνεκα Soph. h. 232 vel saepius cum tu Soph. El. 362; r. u. 458, v. 604, sed numquam cum unis aut addatur demonstrativum Soph. n. 98; r. Eq. 948, u. 254 aut verba in ' ora enuntiationi in- Serantur s. Soph. n. 758: ἀλλ' οὐ τοιδ' υλπιμπον, ἴσθ' ora χαίρουν επὶ porοισι δεννάσεις με. vel Ar. u. 39: