De vocabulorum compositione Graeca praecipue Aeschylea [microform]. Disseratio...quam...defendet auctor Josephus Sanneg..

1쪽

MICROFILMED 199 1

2쪽

Columbi Universit Librar re sentes the right to refuse Oaccepi a copy orde is in iis ud gement fulsi timent of the orderwould involve violationis the copyright ara

3쪽

SAN NEG

DE VOCABULORUM

HALIS SAXONUM

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARTMENT BIBLIO GRAPHIC MICRO FORM TARGET

Master Negative

Restrictions on Se

Origina Materia a Filme Existin Bibliographic Record

5쪽

2 2 u

7쪽

DISSERTATIO INAUGURALIS, QUAM

ACADEMIA RIDERICIANA HALENSI CUM VITEBERGENS CONSOCIATA

UN, CUM THESIBUS Di XXm SEPTE JBRIS A. MDCCCLX' HOB XI IN AUDITORIO MAXIMO PUBLICE DEFENDET AUCTOR

SILESIUS.

LIS SAXONUM TYPI EXPRESSUMAE MMANNIANIS.

8쪽

ad intermortuam linguam penitus pernoscendam parum alent grammaticorum disquisitiones, nisi accedat opera eorum, quibus vigente lingua in ejus indolem inquirere legesque, quae in ea valeant, indagare et constituere contigit. Ut anatomia ars erit inutilis et supervacanea, nisi conjungatur cum hySi0logia, quae versatur in animantium indole perquirenda, sic intermortuarum linguarum observatio non modo nihil prodesse sed ne proficere quidem quidquam potest, praesertim in elymologia , nisi i ita earum vita ante oculos potiatur. Reputandum enim est, linguam vivam vel maxime disserre ab ea, quae litteris plane dissimile corpus, ut ita dicam, induat: 0nu per se nihil certi et stabile habet atque litteris mandalus parum illustri et manca imagine describitur. Quamvis igitur recentiorum studia in antiquarum linguarum natura et indole indagandis posita mirum quantum Superent veterum grammaticorum operam in eadem re consumptam, tamen, nisi veterum disquisitionibus tamquam undamento niterentur, parvi sui lasse umenti SSent. Quapropter non est, quod miremur, jacere etiamnunc incultam et desiderare hominum doctorum diligentiam et acumen eam Graecae grammaticae partem, quae antiquorum grammaticorum curam fere nullam experia est nominum dico composi-ii tuis doctrin3m. Neque certe est ullus grammaticae locus, ubi vehementius operam et studia veterum philologorum desideres. Hanc autem doctrinam propterea ab iis non tractatam SSe puto, quod Ominum composilio, quae Alexandrinorum quidem aetate nondum abS0lutam consummatamque linguae speciem prae se serebat,

Pr Viv eorum sermonis judicio et sensu nihil sere insoliti habebat et nomina revocabat, in quibus ipsis constituendis t0titum erant.

9쪽

Praeterea ipsi liuic loctrinae tot assu major sit btilitas opus est, quam quae illius aetatis graminaticae lii tui jam con-lioli. Etenim veteres grammatici ne in eo quidem jam oratil, ut perspicerent nominum stirpes, unde in ipsa hac doctrina, quod quidem ad Tormationem tertinet, ira in ceteri repetendum St.

Facilius igitur, si Graeco comparaveris, Indi gramma licis suit, in tanta praesertim quam an scritus Sermo exhibebat, c0mpositorum copia eorumque dissicultate et obscuritate, nil significationis rationes singula referre et varia eorum classus describere. Uuae quidem generum de Scripti ad indo germanicam quae dicitur grammaticam multa momenta habet, est enim numinum c0mpositio linguarum indo germanicarum communis tamquam hereditas sed ut ad rationem anseritae linguae accomm0dala est, ita n0n 0lerit temere ad aliam linguam adhiberi. Compositio ni in quum talis sit, quam lingua novissime progenuerit, fieri n0n 0lest, quin apud unumquemque populum sua sponte exstiterit et pro ingenio cujusque p0puli apud

alium aliam et formationum et Significationem progenuerit. Ibin ouae igitur maxima necessitudine conjunctae aut in paucis admodum aut hi S litam eadem c0mp0Suerunt, vel ideo, quod iniani stirpium multitudine valde varia Semperqui nova conjungendi potestas silebat. Qua ver in varia p0 testate apud alium populum aliorum generum abundantiam invaluisse, vel maxime

con Sentaneum est.

1 De caligeri praecept Lobeckius ad Phryn. p. 6 Seqq. satis accurale quaesivit. Equidem vero, quum saepius mecum reputaverim, quare actum sit, ut verba non comp0nerentur, haud amplius ac de re miror. Nam ut hi eompositionis leges hae quoque duae exstant, ne plures Voce componantur ut accentus compositi retrahatur. Sed si verba spectamus, Ut ne ipSa composita sunt, id quod accentus dem0nstrat Componitur enim verbi stirps cum pronomine personali, accedi praeterea augmentum et reduplicatio. Quamobrem quidquid in verbi exi0 ne eam compositionem non ostendit, aliam p0luit Subire, velut participium verbi ri o Mαι in παDυπλαγχθεὶ apud 0 merum, ut ζαλίμπλαγκτος apud Aeschylum, quamquam etiamnunc exicis salso edi-

quae Indi grammatici a 'Taylbhava appellant, excipiantur

Distin xurunt quidem indi quoque grammatici arctam compi si ioni m ab dissoluta et in illa adverbia composita

posuerunt: at Graecorum arcta comitositio ad aliam prorsus

rationem revocanda St, quam Scholiasta ad Pan in II, 1, 3 exposuit. Nobis quidem ea in Graeca alinaque lingua videtur non arcta Sse composilio, quae fortuito magis qua in exeat una ratione et indole, quasi sua sponte, i. e. Synthe Si X- siilit illa vero, quae Sunt parathela, prout aut 0rma aut Significatione comp0Sit locum btinent, rursus aut ob significationis aut ob formae parathesin, verba et adverbia ob utramque - Secernenda erunt.

Alia sunt den0 minativa, si e exsia nomen primitivum ευεργirης:ευεργε Ιεῖν, ευ- P 0ν ευ ρονιειν ευ ανιειν, ευφραὶνειν , Sive non exstat χαριτο - γλωσσος χαρμογλ ωσσειν - linguae indulgere). Nomen enim comp0silum, unde vel bum derivatur, ut derivari possit, unam praebet eandemque simplicem vocem . Miror autem, cur indorsius apud Aeschylum

Sept. 3 et Sup. 10l denu dixiserit: εὐ θαρσεῖν, etiamsi 600 legatur:

λαρσεῖ r παῖδ'ες D. Nec enim Verba, quae cum praep0sitionibus una voce scribuntur, riuum in me si Sali saepe inveniantur, ab iis segregavit. N0tandum praeterea est, eorum quae cum praep0Sitionibus c0mponebantur, stirpes nominale cum iisdem praepositionibus componi solitas esse unde verba deri ala quidem, Sed arcte composita redundabant DasIcta Drro-νος, υποχέο μαι , iv μβαλλωγ συμβολος γ συμβολεῖν).2 Qualiscunque apud ind0s condicio est comp0silionis adverbiorum, apud Graecos eadem fere Videtur esse, qualis verborum. Nam aut derivata sunt adhibitis affixis adverbialibus υπερβαλλ0 : περ oixi: περβολήJην), oui ex mera parathesi orta παρ trioivi, quare nonnulla disjunclis parallietis melius scribuntur, velut κατ' ἔν ῶπα pro καrενωπα. Antiquissima Vero, quae usu decurtata inveniuntur nihil sere demonstrant nec in περμορα, παραντα, παραπαν aliis. quae in ipso accentu antiquitatem redolere videntur, 30mpo-

10쪽

D nominibus compositis.

Expenditur Ompositio rei ex signis eatione.

Arcte conatio silorum ii olbriae poles lati parum con Sent; neum St, utramque partum παραθετικυῆς eodem uti significationis genere. lia quidem ex Significatione non arcte composita esse ea arbitramur, quae nil grammatici genere vandis comprehendunt. Cujus generis praeter duo exempla Graeca, ne ea quident apta, ustius quidem aliud nullum asser re potuit. De altero quidem, qu0d laudavit, νυχθνs ρον paullo infra disputabo alterum Clινορρυ Παρ0ς c. l. p. 3 allatum, minime secundum indorum genus vanilva compositum est, ut γυμνὸς κυ ρυπα-ρος significaret, Sed ex more Graecorum altera VOX 3lteri sub ordinatur ita ut dissolvi porteat γν/ινως si Παθυς i. e. sordibus vel pannis ita obsitus, ut nudatum Orphi appareat, quocum comparari p0tus Latinorum i trica viis'). Quae odi ius de Aeschylo 0cabulorum inventore IIal. 1855 enumeravit copulativa, prorsus non Sunt in modum d vandva uneris coordinata, velut hi Παλεκτρυων et γρυπαδεῖος Aesch. r. 137 d. Herm. in quibus singulae voces, ut On- Strorum partes, non coordinantur sed ita comp0Sitae Sunt, ut illud sit λεκτρυων, hoc ατος. Nec enim To illius intellexit, utroque composito, Si copulatum esset, non duo sed bina animalia significari. At apud Indos hic quidem dualis numerus non poneretur, id quod certissimi in hujus generis indicium est. Similem vero condicionem habet ui θρυπαις Gνη Sept. 33, a To illi salso copulatum vir qui et puer

iri vir est. Eiluidem ανδ ρυπαις cum Ilesychii υιαι γ ὁη αν-dρονι ενος habuerim Substanti Vum et νη ejus app0Silionem. Eum enim quem poeta vir similem modo dixit, ipsum virumdppellare pergil, quippe quum gradationem inesse his verbis: βλαοτημα καλλίπρωρον, νὁρ0Παις, νM Placile appareat. )iJuae obeckius parall. p. 367 ex n0lionibus coordinatis imp0sita collegit, Ind0rum quidem divisionem n in

Spectant. Eorum, Iliae Super Suni, Indorum generum

diis lius tria nomine Sub ordinatorum complexu Se St, tuae, quum Graecae linguae sit, sub ordinare ea quae componuntur, apud Graecos majori vi dii ima e M e mi dia i s m ei Li: da in avi di xyra, composilio determinativa B ippi aut ire, appositive delerminata ustio judice ea est, ubi nomina eodem casu et numero ponuntur, vigu . . collectiva nos p vel numeraliter determinata Iusti ea est comp0sitio, ubi membrum primarium determinatur diverso secundari membri numero, at purus hai. e. compositio dil ei di imi B. , vel casu aliter determinata a.), qua diverso casu membri Secundari primarium determina lui'. varum classium priores duas quum ustius u0mine determinativae compositionis comprehendat, quippe quod alius paleat quam ut primam desiniat, ex iis, quae modo exp0Suimus, elucet, idem nomen pro omnibus tribus majore etiam jure adhiberi p08Sep etenim Sub ordinatae comp0Si-5 Latina vero perpauca exempla, quae in medium proserri solent, aut mi malionis quoque parathesin ostendunt, velut usus fructura, Sacro Sanctu pro SacruS- sanctus quare disjunctim quoque sacro Sanctus) Scribitur et per mesin sacroque sanctum legitur apud Plin. Vll, 44 45' cs sacer sanctus p. Tertuli Cor mil. 13 aut omnino non sunt hujus generis, velut vitilena Plaut. Most. 1, 3, 6, quae n0n est vitium et lena sed lena, vitium i. e. vitiosa, geruli sigillus agitii . apud eundem Bacch. 3, 1, 4, quod interpretandum est figulus flagitii, qui ejusdem existit gerulus, nam inveniuntur, qui, quamvis singant flagitia, ea tamen non erant, moecho cinaedus Luci l. p. Non. 93, 26 et spata locinaedus Petron. 23, 3 quorum uterque cinaedus St, Sed alter qui μοιχὼς e adii, alier qui σπαταλος redditur ipsa Dccidi s. Quae omnia determinati is eodem m0do attribuantur oportet ut quae reliqud Suni 0SSeSSivi V. n. 7.