Quaestionum criticarum et exegeticarum in Sophoclis Oedipum Coloneum specimen [microform]

1쪽

ClCAE PRESERVATION GRANT PROOECT

2쪽

COPYRlGHT STATE MENT

3쪽

TII LE Quaestionum criticarum et exegeticarum in

Sophoclis Oedipum

Coloneum Specimen.

7쪽

SCRIPSIT

CHRISTIANUS FRIEDERICUS

MDCCCLXIV.

9쪽

duum collega noster honoratissimus et doctissimus Job Gotti Zetgsche, professor illustris gymnasii Altenburgensis, hoc tempore valetudine ita esset praepeditus, ut eam, quam inchoaverat, commentationem ad finem non posset perducere, eo lubentius equidem, quamvis admodum paucae hebdomades anni scholastici reliquae essent, hoc s0lemne Seribendi munus suscepi, quod hac occasione

oblata mihi observationibus illis criticis in Sophoclis Antigonam et Oedipum Regem superiore anno editis n0vas aliqua jam in ejusdem poetae Oedipum Coloneum licebat addere. Videtur autem hodie, postquam tot doctissimi viri saepe frustra operam in sabulis Sophocleis

emendandis consumserunt λ), sane, ut Horatii verbis utar, opus esSe plenum aleae nova conjecturRS

in illas tragoedias in medium pr0serre. At quis nescit, praesertim ex quo codice Laur accuratius collato p0etae verbis quasi novum fundamentum quoddam substratum est, carmina illa judicio doctorum omnium aetatum hominum probatissima adhuc innumeris maculis librariorum culpa inquinata esse ) Quo quis igitur aeriore Sophoclis amore flagrat, eo justiorem et apud se et apud alios excusationem habebit, si alieno insertunio non deterritus ), quantum ipsi licet, in pristina huius praeclarissimi poetae verba summo studio inquirere pergit. Atque quum nemo horum tudiorum exsistat amicus, quin, et si unum tantum Sophoclis locum adhuc depravatum in pristinam integritatem videat restitutum, toto pectore gaudeat atque laetetur ), fortasse mihi quoque Sperare licet operam a me in Sophocle positam aequis judieibus haud prorsus ingratam ore.

V. in Ἀλλ' ob τεκνον θακοισιν εἴ τινα βλέπεις η προ βεβήλοις προ αλσεσιν θεῶν,

Multum negotii hi versus interpretibus ob dativum θάκοισιν lacessiverunt. Nam jam pridem et jure quidem explosa est sententia eorum, qui ut Brunckius hunc locum Verterant: si quem ho- Nilnein vides vel ir alia in exedra sedententi Neque enim de h0mine est sermo, sed de sede, in qua Oedipo itinere sesso requiescere liceat. Fuerunt autem alii, qui ut Elmstrius θάκοισιν ν προς βεβήλοις, εἴ τινα si κον βλεπεις construerent vel cum Reifigio λόκοισιν co πυθοιμεθ jungerent. Rectissime Vero G. Hermunnus hanc utramque construendi rationem improbavit. Nihil igitur restitit nisi statuere θάκοισιν ex alio verbo corruptum esse. Huius Opinionis fere omnes recentiores editores fuerunt mira concordia Seidleri conjecturae θάκησιν assensi. Quamquam negari non potest nomine θάκησιν sententiam plane accommodatam effici, tamen omnino non constat, num umquam Graecis istud substantivum θάκησις in usu fuerit. Nam illud νθ άκ. 7σις, quod Phil. v. 19

10쪽

legitur, e composito Verbo ενθακεῖν est sormatum. Exstitisse autem re vera θακησις non ex nalogia quadam, sed solo exemplorum testimonio probari necesse est. Sed ad hunc diem θάκησις nullo veterum Graecorum monumento exhibetur. Nam in illum versum ex Aleadarum fragmento, quod apud Stobaeum Flor. XCI, 2 legitur, nunc demum einekius conjectura minime probata substantivum θάκησις intrusit. Quae quum ita sint, θάκοισιν in θάκησιν mutare mihi periculosissimum esse videtur, illud vero multo probabilius Sophoclem θακον υ scripsisse, quae Verba et ipsa cum θώκοισιν facillime poterant commutari. Saepe autem laetum est, ut pronomen συnomini compellatae personae postponeretur, Velut in h. f. V. 507, 7 12. Oedipus hoc pronomine adjecta particula γε si γε autem saepissime legitur apud Sophoclem se omnia unius filiae carissimae ac providentissimae arbitrio permittere haud obscure significavit Bhythmus autem huius Versus idem est, qui . f. V. 353. - Sequenti versu male mihi omnes interpretes βεβήλοις pro substantivo accepisse videntur. ε 'ηλα, inquit indorsus, genere neutro dicit pro βεβηλοις τοποις, ut in Gratia τα dia ι ἀβε του τοπους Si hoc quoque loco nominativus vel accusativus reperiretur, de substantivo usu huius verbi dubitari non posset, sed quum substantivum ἄλσεσιν sequatur et βεβ ήλοις dativus sit, prorsus improbabile est βεβλήλοις hic substantivi locum obtinere. Accedit quod Oedipus, utpote via et Sole satigatus, ante omnia sedem in umbro8 nemore iVeprosano sive sacro desiderat. Quare equidem construo pi προ βεβ γλοις αλσεσιν ἰῆ προς ἄλσεσιν λείδν. Apparet autem insolentiore Verborum collocatione interpretes in errorem inductos esse. Γεβηλον ἄλσος autem etiam apud Aeschylium Suppl. v. 493 legitur: καὶ π ῶς βεβολον ἄλσος ἄν ρυοιτο ιε; Isse Ver locus, quem scholiastae ac grammatici respiciunt ubique revera βεβηλα substantivum est, legitur in Aleadarum fragmento, quod supra commemoraVimus V. 7: δεινος γὰρ

ερπειν πλουτος ες τε τἄβατα καὶ προς βεβηλα. V. 22 χρονo ιών υνεκ ου ιαύλεῖν ιι δεῖ ode. Haec Verba, quomodo hodie leguntur, sane offensionem habent. Nam quid hoc est, quod Antigona dicit Brunckius vertit satis longo e. tempore ad Πιevi hoc facere, ut me moneri pu non sit. At apud Sophoclem nulla aut consuescendi aut monendi noti reperitur. Et filia, cuius auxilium in considendo a patre nec et sene rogatur, num sine arrogantiae crimine talia poterat respondere Verba autem, quae nunc leguntur, nihil nisi hoc Significant: iropter tempus hoc discere ne non O Ortet. Nimirum, quod jam Optime scit. At nonne et hoc arrogantiae est Num ad discendum solum tempus requiritur Hellerus statuit Herbitatis aliquid ni sententiae inesse videri adver8us fortunam, non adversus intrem. Desset, credo, si Antigona diXiSSet quam saepe tibi considenti opem tuli. Similiter atque Hellerus Schnoidewlnus putavit Antigonam hic, dum patrem eollocet, ob acerbam patris ipsiusque fortunam ingemiscere. - Missos laetamus interpretes ipsique quaeramus, quid Sophocles hoc loco dicere et potuerit et voliterit. Antigona versum, de quo agimus, tum demum pronuntiat, quum jam patrem satigatum in eo, quem ipse providerat, lapide collocavisset. Non lacile filiae suisse putaverim senem imbecillimi ac fessum ita sustentare, ut ille

considens doloribus omnino careret. Omnis ver dol0r, quem Antigona a patre pr0hibere n0n potest, ita in animum ejus penetrare videtur, ut Sibi irascatur, quod, quamquam e tam long tempore patrem curet, tamen in curati0ne ejus sibi n0n ninia tam bene cedant, ut ipsa cupiat. Itaque ne tum quidem, quum patren in lapide illo collocavisset, sibi satisfecisse videtur. In hanc sententiam versus, in quem inquirimus, sine dubio quadrabit, si facillinia mutatione admissa χρόνου