장음표시 사용
21쪽
tius in hac quaestione ab huius usu exempli abstinebimus. Sed in Propertii locum summittero licet Vidium, cuius haec sunt in arte amatori 1, 35 men erit aptae. tum eum laetisfima rerum ut esse in pingui luxuriabit humo. Nam is ris-bie, quod verbum est primariae sententiae locum habet in comparatione quae suo verbo caret Verbum ipsum, quod de anima translate cf. ari 2 437 , de segete proprie dicitur, poeta comparationis causa elegit, eoque nomine, praeter colloc tionem, non dissimilia sunt talia, Lucretii 3 1043 de Epicuro qui genu humanum ingenio veravit et omne restinxit tella Mortu ut aetheriuaisol, nisi qui sorte omnes tella coniungi velit c Ovid. her. VII 18 72 et artificiosam illam collo-oatibnem vindicare Lucretio; vidi metam. 6, 36 nec mora, traxit Ityn, veluti
Gangetica cervae lactentem fetum per asina tigris opacaε Catulli carm. 11, 21 nec meum re ecte ut ante amorem qui illis culpa cecidit velut prasti ultimi flos praetereunt poδtquam tactu arare e8t. Nam verba translata regoinxit, rarit, ecidit ob praeparandam comparationem posita sunt, ut idem Verbum in enuntiato comparativo audiatur. Et his quidem exemplis maxime declaratur quod volumus sola collocatione verbi hoc contineri quod Hauptius ab Alexandrinorum poetarum imitatione repetendum putavit. Ad istam igitur rationem si versus Theocrite a quibus haec disputatio
prosecta est compositi Sunt, necesse est interpretemur cum vulgo, τοσσον ἔμ' ευφρη- νας συ ινανεις, και δραμον, ως δοιπορος τις ηλιου Φρυγοντος σκιερὰν πο νηγον τρέχεἰ
ita enim sane mira videri illa collocatio verbi possit, sed ut simul intelligatur, vim omnem comparationi in sola currendi notione positam. Neque tam hoc offendimus quam quod poeta, Si hoc voluerat, non saltem addiderit, quod abesse vix potuisse existimes, in aspectum tuum', vel in complexum tuum cucurri' ille vero tantum cucurri' dicit ut viator sub umbram currit. Nam interpretes cum ita sensum reddunt δραμον προς σέ vel properavi a te, nimirum de suo addunt, ne plane manca sit Sententia, quod a poetae oratione abest. Quo magis mirere, eos hac explicatione aequievisse et ne quaesivisse quidem quid sit quod poeta illa καρανυπο φτὶνον ηλιου φρυγοντος tantum ad viatorem pertinere voluerit neque ea ad inso mandum amatori animum converterit, cum praesertim post illud grande exordium gravius quiddam et amplius exspectaveris quam ieiunum illud Metire sive dis placet cucurri ad te. Et properatio quo depingeretur non unum paratum erat, ardore soli et umbra sagi in promptu erat uti ut voluptas amatoris recepto puero ex ardenti desiderio felicis extolleretur simili id quod et rei natura evincit et exempla docent, qualis vel illa est comparatio qua Clytaemnestra Aeschylea, p. simulationem illa quidem, Agamemnonis reditum prosequitur V. 930 sqq. ριζης γαρ σm φυ μ
πος ab ἐν χειρtων σημαινεις μολων κτλ. Atque hanc esse mentem Theocriti vetus interpres Graecus existimavit, qui haec adnotat, noviciis enarratoribus neglecta: V. K τοσσον με δυφρανας προς τὴν περβολην τῆς διαφορας ἀπέδωκεν ἔστι γαρ τοιουτον
22쪽
ωον τοδε διαφέρει, τοσομον καὶ συ νανεις ἐμὲ πυφρανας ' στε εδραμονJ' σκιεραν να- γόν ἐπαινέσαι αν τις εκ τῆ παραβολῆι τον ποι τη, παραβαλλε γαρ τω μὲν aria is o καυμα, τη δε παρουσι τού ερυομένου chnyo κατασκιαζ σαν. Quae eum Vere esse exposita arbitremur, iam sic rationem concludimus, Currendi notionem omnino ad puerum non referri, neque festinationi causa Viatoris exemplum Scitum esSe, Sed hane eas summam comparationis sententiam, τοσσο εμ εχ ινρηνας συ νανείς, σκιερὰν θ' υπο νηγον et ελιωφρυγοντος ἔδραμον quae est integra oratio sic ut per se sola constare potuerit non adiecto simili velut apud Pindarum Nem 3, 20 ε θ' εων καλος ερθων τ' ἐοικοτα μορφα ἀνορέαις περτάταις ἐπέβα παῖς Αριστοφάνευς, ρυκέτι προσω ἀβάταν λα κιρνων υπὲρ Ηρακλεος περα ευμαρές tranStata est oratio nulla addita comparatione. Sed accedentibus verbis Jς θριπορος τις cum ex metaphora fiat ει ν, ut Aristoteles docet rhet. 3, 4), tum audacia si qua est metaphorae, patefacta eius origine, mitigatur. Ut enim viator urente sole ad umbram fagi properare dicitur, ita amator ducta ab illo oratione semet ob desiderati pueri reditum Ole ardente sub umbrosam fagum cucurrisse profitetur. Quo genere comparationis haud ita raro poetae Graeci
utuntur, e quibus pauca seligimus exempla. Aeschylus in Choephoris 493)παῖδες γαρ ανδρι κληθονες σωτήριοι Θανοντι, φελλοι θ' ιυς ' λάγουσι δικτυοντο εκ βυΘου κλωστῆρα σωζοντες λινου,
quae non uno sed triplici exemplo eius formae quam dicimus insignia sunt; quibus addas ex eadem fabula 1270 ουτοι δυσοιζω Θάμνον, υνυς νοβω. indari talia sunt: Ρyth. 1 90 εἴπερ τι νιλεῖς κραν θεῖαν αιε κλυειν, μη καμνε λιαν δαπάναις, ἐξιε θ' ωσπερ κυβερνάτας ἀνηρ ἱστίον ἀνεμοεν et Pyth. II, 39, de se dicente Poeta, et με τις ἄνεμος εξω πλορυ εαλεν ως τ' ακατον ειναλίαν. tque hi eandem speciem prae se serens succedat versus Theocrit 3, 5 item ab interpretibus non ut oportebat explicatus,
γένοιτο. In his exemplis omnibus manifeStum est id quod de comparata re proprio dicitur translatum esse figurata oratione in eam quae comparatione illustratur: filii dicuntur rete sustinere, id quod proprie cadit in subera, homo liberalis vela
y Zieglerus post uri interstitio relicto nonnulla omisit quae legi in codice non potuerint: addidimus ut sententia significaretur et oratio aliquo modo continuaretur δραμον. Eadem comparatione usus Pindarus Ρyth. 2 80 αβαπτιστος εἰμι, inquit, φελ-
23쪽
ventis dare iubetur, quod gubernatoris est ita amator Theocriteus dicitur urento sole sub umbram arboris properasse, quod proprium est viatoris. Cum hoc autem comparationis genere nihil communionis est Versibus Catulli aut Horatii, quos cum Theocrito composuit Hauptius, in quibus nihil figuratae orationis habetur sed componuntur comparandi causa plenae Sententiae duae dirus Afer per urbe Italaaequitavit eu flamma per taeda vel urti per undas equitat9; mandata Theae t quere ceu nube montis cacumen linquunt9. Atque in his quidem memorabilis est iste positus verbi a summa sententia in mediam comparationem traiecti quae ipsa verbum non habet apud Theocritum series orationis mira videri poterat interpretanti ἔθρα ut ον δε ιός οδοιπορος τις et λιο ιν γοντος π σκιεραν φχνον τρέχει , in nostra ratione, cum summae sententiae quae St σκιερὰν δ' υπ φηγον ηλιου φρυγοντος ἔδραμον addantur verba ώς δοιπορος τις h. e. ne quis verbum desideret instar viatoris sive δοιπορου δίκην , hic ordo Verborum δοιπόρος ἔδραμιον τις non magi memorabilis videri debet quam in idyllio VII quod legitur v. 76 ευτε ια' ως τις ' κατετακετο μακρον φ Atho aut in idyllio XV 10 o μὰν ἀχρειος γε δ iub ενὶ πιονι χρυσος ut μάκων τε πλουτος ει εχυται μογεοντων. Itaque Veremur nomauptius versus Theocrite rationem non recte aestimaverit, ac nobis quidem non fit credibile illam orationis formam artificii quiddam Alexandrini referre aut Catullum et Horatium in suis Versibus poetarum Alexandrinorum artem secutos. Verum genua ipsum orationis comparativae quod Theocriti versu vindicavimus, quamquam a Catulli carmine alienum Videtur, scriptoribus Romanis non inusitatum fuisse multa exempla monstrant velut ut pinei utamin imprimis apertis, Horatius Sat. 2, 5, 8 cum iresiam ita praecipientem facit Ulixi si tibi enelope Duo est quae si semel uno
de sene gustarit tecum partita lucellum, ut canis a corio numquam absterrebitur uncto, aut acitus cum dicit in dialogo c. 36 magna eloquentia seu flamma materia aliatur et motibua aecitatur et urendo clarescit, aut Quintilianus inst. r. 1, 2, 1 non enim Oa illa praeceptoria ut cena minua pluribu δυ est, e tit ol niserri idem lueia caloriaque largitur apparet sententias figurate isseret addita comparatione
Sophocles quoque μα η -πει τις postposita, particula ut Saepe. ' Ad idem genus reserendum est fortasse quod vidius scribit am 2, 19, 26 pinguis amor nimiumque patens in taedia nobis vertitur et stomacho dulcis ut esca nocet. Quae
is certe non intellexit qui ita interpunxit et tomacho, dulcia ut esca, nocet unde inepta oritur sententia; nam non amorem stomacho nocere sed amorem ut dulcem escam stomacho nocere voluit poeta, neque solum nocet ad amorem refertur sed totum hoc ut dulcis e8ca tomacho nocet transfertur in amorem qui taedio sit. Translate nocet quod de dulcieδea proprie dicitur in eodem carmine . 35 positum est, quidlibet eveniat, nocet indulgentia nobis h. e. taedio est idem in tertiaraeroidum epistula I 16 pugna nocet citharae norque venu8que iuvant.
24쪽
quae originem metaphorae aperiat. Quae qui recte perpenderit et huius dictionis naturam penitus perspexerit, dabit ortasse in his Senecae versibus de dormiento post perpetratam caedem Hercule 1088 nec adhuc Omne emuli aestus e ut ingendi verita noto eruat longo unda tumultu et iam vento 8ante tumet non ago
quod partem orationis qua comparatio perficeretur memoriae vitio interiisse argu mus. Sic enim qui cum Withosio statuitar Leo cum haec supplementa orationis mutilae proponeret tumet sic protina adhue quatit ira virum, addi iussit quibus videmur carere posse, si quidem illud dicendi genua agnoscimus quo quod proprie
de inda noto vexata dicitur per metaphoram convertatur in Herculem, hoc eo facilius quia comparatio praeparata iam erat Verbis nec adhuc omne eapulit aegi , eum a tu proprie Sint maris. Non minus integra et pari ratione explicanda arbia
tramur haec de Claudiani apti Proserpinae 2, 20 sqq.
illo velut stabuli decus armentique iuvencam cum eo possedit nudataque viscera odit unguibus et rabiem totos exegit in armos, stat turpis crassa sanie nodosque iubarum
excutit et viles pastorum despicit iras; quae Ieepius eodem quo Senecae editor desiderio ductus imperfecta esse ratus post Illa v. 20 talem versum addendum coniecit ille tamen fervena ira non frangitur alta Mente uelut cf. Ritschelii Act. I p. 357 . Sed haec verba ta turpis er εαεanie . . et vile pa8torum deFicit ira8, quae proprie sane de leone dicta sunt, simul transseruntur in lutonem qui rapta roserpina stare et despicere dearum auxilio advolantium iras et inanes impetus dicitur. Quae si recte interpretamur, intelligitur utroque loco supplementa ipsa quae docti homines proposuerunt a poetarum sensu abludere, altero etiam locus, ubi hiare oratio creditur, isti rationi advorsatur. Quo magis cavendum est ne additamentis inutilibus aut pravis de poetarum arte detrahamus. In qua re ne quia nos nimium audaciae Senecae aut Claudiano attribuere insimulet, extremum sit Vergilii exemplum, qui cum Aen. 9, 337hNisi suriosam caedis cupiditatem simili illustrat,
impaStua ceu plena leo per ovilia turbans suadet enim vesana fames manditque trahitque molle pecus mutumque metu, fremit ore cruento, singula verba proprie leonem significant, nec tamen quicquam mente addendum est, quod interprete voluerunt, neque de desectu cogitandum, sed sic est interpretandum, ut quae de leone eadem intelligantur de Niso, seu ceu Ie -- pastu mandit trahitque sic enim demum recte adnectentur insequentia Nec minor Euryali caede8. III liud quoddam genus orationis comparativae priusquam finem disputandi faciamus paucis perstringere animus est, cuius explicandi causam petimus
ex versibus nono et decimo idylli decimi septimi quod Ptolemaei Philadelphicia
25쪽
dibus dicatum est Sed ab initio carminis incipiendum est Itaque Theocritus,
ut huius laudationis luculentius sit prooemium, ab his versibus orditur. 'Ε Διος ἀρχώμιεσΘα και ἐς Δία λήγετε Μοισαι
De tribus verbis primis cum in ποΘέσει idyllii memoretur Ἀρατεία κέχρηται ,βολῆ, do hoc principio πώτα τεθρυλημενα, ut paene taedeat de eo Verba facere, quamquam, ut verum fateamur, nos longe dissentimus ab iis qui scholiastae testimonio confisi pro certo affirmant, Theocritum hoc introitu usum esse Aratei carminis, morem quod ab iisdem verbis incipiat. raeter enim haec tria verba ἐκ Διος ἀρχω-
μεσΘα utrobique Sane conspicuo loco collocata reliqua quae cum his verbis coniuncta sunt in utroque carmine non tenui discrimine discedunt. Etenim ratus quidem iure εκ Διος ἀρχωμεσΘα praefatur, quoniam, quod cum argumento carminis coniunctum est, hymno Iovem prosequitur, cui mortales cum alia vitae commoda accepta tulerint tum signa caelestia operum rusticorum horas indicantia, de quibus cum maxime acturus est poeta v. 8 λέγει θ' o Ζευς) τε δεξιαὶ ωρα καὶ φυτὰ γυρωσαι και σπέρμιατα πάντα βαλέσΘαι. αυτος γὰρ ταθε τήματ' εν συρανῆ εστηριξεν Theocritus autem
nihil de Iove praedicaturus est hoc carmine, sed hoc dicit, cum Optimum immortalium celebrare carmine velimus, a Iove incipiendum et in Iove desinendum esse; neque hoc tam Iovis causa dicit quam propter tolemaeum, quem insequen Sententia ut mortalium optimum principio et in fine celebrari iubet. Itaque verba quidem eadem sunt Sed sententia diversa, neque in No ἄρχεσΘαι hic et illic idem significat ut verendum sit, si haec rati causa a Theocrito initio carminis posita esse Volumus, ne nimium tribuamus fortuito consensu verborum quae nihil habent
quod peculiare sit ac non a multis ante dictum'). Sed de Aratea iσβολῆ, in quam nos paene inviti incurrimus, quidquid ab hominibus doctis iudicatur, Theocritum intelligimus has sententias duas quibus exordium idylli ornavit, quamquam ora-' Ut Hesiodus ait theog. 47 δευτερο αυτε Ζῆνα, Θεων πατερ ηδε και ἀνδρῶν ἀρπιο -
darus Nem 2 in. Θενπερ και 'Oμηριδα ἐαπτων πεων ταπολλ' ἀοιδο αρχονται, Διος κπροοιμιου. ibid. b, 2b α δε πρωτιστον μεν μνησαν Διος ἀρχομεναι σεμνῶν Θετιν Ion Chius apud Athenaeum I p. 63 σπεὐδοντες 'Ἀγνως Ηρακλει τ' 'ADeu, ν τε, Προκλύι, Περσει-Oαις τ' εκ Διος reo μενοι πινωμεν. Sed quia vulgo haec tantum tria verba ἐκ Διος οπιω- μεσΘα tamquam Theocrito cum Arat communia laudantur, paene verendum est ne neglecta utriusque poetae oratione ab hoc errore mentis inducamur. Sic ad id. V 8 ταυ Θ' παρορος τῆνος postquam einehius Sophoclem ed. Tyr. 1329 αδ ηυ 'Aπολλων ad-Beripsit, omnes deinceps Theocriti interpretes eodem exemplo utuntur; quod ubi evolveris totamque orationem inspexeris apparet diversum esse 'Aπολ υ ταδ' - Ἀπολλων, φιλοι, κακα κακα τελων μα αδ εμ παΘεα et Sophoclis quidem interpretum nemo dubitavit quin Verba sic iungerentur Απόλλων η ὀ τα δὲ κακὰ τελων.
26쪽
tione solutas composuit, comparationis vinculo contineri voluisse, ut mentem quidem poetae hoc modo recte interpretari videamur: sicut a Iove incipiendum et in Iove desinendum est, si optimum immortalium celebrare carmine Volumus, ita mortalium optimus si laudandus est, Ptolemaeum in primis et postremis laudari oportet Quae si est sententia poetae, ut putamus, non probandum est quod novissimi editores Theocriti levi unius codicis indicio abus v. 4 αλλων posuerunt, pro eo quod Onsensu librorum firmatum adhuc vulgabatur ανδρων nam quamvis illa notissima sit dicendi ratio, o γὰρ προφερέστατος αλλων qua Theocritus in Berenica ο γὰρ φιερωτατος αλλων' et Callimachus h. Del. 156 νιλοξεινωτάτη αλλων multique inde ab Homericis carminibus usi sunt, tamen hoc loco non sola librorum memoria sed sententiae ratio et contrariorum pondus alterum tuetur,4 γὰρ προφερέστατος ἀνδρων. Subsequitur alterum sententiarum par, item quadam comparationis vel oppositionis ratione coniunctum, quo ex illa universa sententia iam suum Theocritus profitetur propositum. 5 ηρωες τοι προσΘεν ἀφ' ἡμιΘέων ἐγένοντο
Heroes prisci suos nacti sunt vates ego vero tolemaeum hymno celebrabo, quo nihil est etiam immortalibus gratius. Pedetemptim et quasi per gradus quosdam progrediens poeta tertium prooemii κῶλον subiicit quo iam propius ad ipsam rem aecedit.
Λαγείδας Πτολεμαῖος, τε φρεσὶν ἐγκαταΘριτο 15 βουλαν, αν υ αλλος ἀνηρ ιος τε νοησα. Primorum Versuum Sententiam interpres Graecus explicuit: σπερ i την Ιθην τὴν πολυθενδρον λοτομος rarae εργο πολλου προκειμένου σκοπε ποεν αρξεται, ρυτα δη ἀγωἀπορω oΘεν προς μνον εἰσβάλλω. Hoc enim voluisse Theocritum manifestum est, qui, sicut in prima et altera huius prooemii particula sententiam comparativam nulla comparationis formula vinxit, sic nunc simile per se solum ponit, dein addit Sententiam, cui simile inserviat. Quod genus et nunc scite orationi adhibuit Theocritus et eodem iterum usus est in idyllio XIV.
40 aikoρρον ταχινα πέτεται βιον αλλο ἀγείρειν
27쪽
Nam pridem emendatione certa restitutum est δοῖσα quod orat δ' otii in libris, sed illud etiam scholiastes legit qui orationis sermam hoc modo circumscribit: συχ συαντις χεHδὼν τροφην Ουσα τοῖς νεοσσοις ταχώυς παλιν πιστρεφεν επὶ το τέραν κομισαι, κεκεινη λιπουσα τον διφρον δια των Θυρων χετο. Tertium addimus eiusdem sormae comparativae exemplum ex idyllio XIII depromptum. 62 νεβρου ΦΘεγξαμένας τις εν πεσιν tu λειναγοῦς κ
Hao enim Ambrosiani codicis scriptura est quam interpres Graecus confirmat cum haec adnotat a v. 62 νεβρω Θεγξαμένας ' Ἀ- ηρτηται αλλὰ I καθ' ἐαυτο . διασα νηνι- στεον δὲ Ουτω νεβρου ΦΘεγξα λένης λέων τις κατ ορο η Θημενος καταλιπιυν την ευνην ξέως αν ἐπιδράμοι προς την βοραὶ, πειγομενος ' τοιουτου et τω Θυμ καν Ηρακλῆς τοτε συσχεΘεὶ
περιέει την λην τον λαν ἀναζπτων. qui vero illis vulgo praemitti solet versus 61 in ceteris libris traditus
eum interpolationis nota insignem Zie erus merito seclusit; neque enim cum proximo Vere νεβρου κτλ apte in unam orationem iungi potest et consilium addendi apertum est; reliqua verba quod Zieglem maxime scholiasta duce in hanc sommam redegit,
non negamus probabilem et poeta haud indignam orationem esse, sed neque hunc ordinem Ηρακλέης τοιουτος neque Vero Oristum σπευσεν in afferendo simili iure vituperari concedimus versum autem 62 illa forma certe non legit, qui versum 61 suo marte adiicere animum induxit denique interpretem Graecum, qui paulo liberius, ut solet, sententiam poetae circumscribit, credibile non est, alia legisse quam quae in codice Ambrosiano scripta sunt. Ex huius libri scriptura Madvigius quoque Profectu comparativam tamen particulam restitui iussit hac forma Adv. I 295 νεβρου φΘεγξαμένα δ' ς εν ουρεσιν ρεοφάγος λις hoc enim eum voluisse credimuS, quamquam εν delere casu oblitus est); cui in ea re assentimur quod praeterea nihil movendum in hae oratione censuit, quod vero comparationem non addita a ticula stare posse negat et diversa esse quae ex idyllio XIV Zie erus attulerat, nobis non persuasit immo ita censemus et illa recte comparata esse et melius etiam haec quae nos imo disceptamus ex idyllio XV comparari potuisse. Qui enim haec tria exempla in summa re mirifice inter se conspirantia cum cura re-
λ Zieglerus edidit ου ηρτηται καΘ' ἐαυτο, quae aut non intelligimus aut distingui oportet ut inter se opposita maluimus etiam αλλα addere.
28쪽
Cognoverit, eum putamus dubitaturum de nullo. Neque desunt similia apud alios poetas, velut Aeschyli verba in Agamemnone 309 ξος τ' αλειφά τ εγχέας ταυ-
κυτε δ πιστατουντ αν, συ φίλω, προσεννέποις κα των χλοντων και κρατησάντων δίχα
chΘογας ἀκουειν σπι συμφορας διπλῆς os ibid. 930 sqq. quibus verbis supra p. 11 usi sumus , aut quae indarus Nem 4, 82 ' σος ipόμενος αυχὰς δειξεν άπάσας, μνος δὲ τῶν γαιΘων ἐργμάτων βασιλευσιν ἰσοδαιμον τευχει νωτα, ad eundem modum Comparationem formatam habent, ne dicamus nobilissimum carminis Olympici primi initium et Pindarus, cui hoc genus valde familiare suit, plerumque artificiosius e polivit, ut tamen in magna varietate eandem rationis Ormam Saepe agnOSCRS. Sed omissis aliis, etiam Theocriteis, quae huc referre liceat, illis tribus exemplis quarto loco adiiciendum putamus, quamvis aliquid proprii habeat, hoc quod in eo-dom idyllio decimo septimo legitur.
Ἀργεια κυάνοφρυ, συ λαοφόνον Διομήδεα μισγομένα Τυδῆι τεκες Καλυδωνι ἀνδρι, b, Ἀλλὰ Θετις βαλ κολπος ἀκοντιστα 'Aχιλῆα Αἰακιδα Ιηλῆι, σὲ δ' αiχμητα Πτολεμαῖε αἰχμητα Iτολεριαι ἀρίζηλος Βερενίκα. In versu 54 Καλυδωνι ἀνδρι scripsimus coniectura usi d. Hilieri, qui quod vulgatur Διομήδεα . Καλυδωνιον ἄνδρα quas dubitationes afferret recte perspexit quod restituendum proposuit Τυδη .. Κάλυδωνι ἀνδρί cum rei accommodatum est tum subtili aequabilitate orationis adiuvatur quam poeta his tribus sententiis studiose sectatus est. De consilio Theocriti quod his versibus exsecutus sit, non possumus praeterire opinationem quandam quam Ioannes ustavus Droysenus, vir immortalis memoriae, in libro celeberrimo cui historiam hellenismi inscripsit vol. m. p. 3244. exposuit Achillem enim et Diomedem ob diversitatem ingenii inter se opponi ratus Theocritum putavit etiam tolemaeo, qui ipse cum Achillis lucida natura' conferretur, oppositum voluisse eiusdem aetatis principem, Diomedis moribus qui similis fuisset quem nomine appellare, quia ultro quis diceretur quivis intelligens lector cognoviSSet, supersedisse, suisse autem Antigonum Demetrii filium. Haec quae alii probarunt nobis eo genere divinandi parta videntur quo Droysenus, ut erat homo imprimis ingeniosus, in hac penuria testimoniorum non ita raro usus
est, ut etiam carminibus huius aetatis quae eum rerum memoria coniuncta essent, nonnumquam opinando affingeret quae inesse cuperet, Saepeque sis tum maxime interpretando noceret, cum artem eorum adiuvare aut a crimine absurdi levare sibi videretur. Velut hoc loco incredibile videtur, prudentem poetam adeo ratione excidisse ut cum eo quem unice extollere cupiebat Ptolemaeo alterum eiusdem aetatis
principem, illi qui natura et moribus oppositus esset, comparari vellet quod si tamen voluit Theocritus, tacendo essecit, nemo ut hanc miram eius voluntatem augurari posset. Nos divinandi arte procul habita, dum verba interpretamur, ita existimamus, Theocritum, ut Ptolemaei hiladelphi hoc patre et hac matre geniti
29쪽
natales insigni quadam Iaude impertiret, clarissima quae heroum aetas tulit aut Homerica carmina noverunt sortis ingenii exempla duo proposuisse, quibus pari ordine et aequabili oratione tertius adnecteretur Ptolemaeus, ut ille hoc modo non minus clarus quam Achilles et Diomedes nec minus claris quam illi parentibus natus imprimis bellica laude iis compar diceretur ita enim poeta in reliqua ora
suit. Quod vero ratio qua illa tria nomina coniungi intelligimus nulla voce indicatur sed ex ipsis comparatis nominibus necesse est perspiciatur, hac parte putamus hoc exemplum tribus quae ante disceptavimus accedere, discedere autem ab iis maxime eo quod Achilles, Diomedes exempla sunt, non similia, qualia illi loci habent. Atque hoc genus idem poeta, quo saepius iam per hanc disputationem usi sumus, praeivit, indarus, velut cum ita dicit Nem. 9, 39 λέγεται μὰν κτορι ab κλέος ἀνΘῆσαι Σκαμάνδρου χευμασιν ἀγχού, βαθυκρημνοισι δ' ἀμις ' ἀκταῖς Κλώρου, ενΘ' 'Αρέας
interpretantur ut Hectori ad Scamandrum gloria floruit, sic Chromio ad Helorum
iam in prima adulescentia', et Pyth. 1, 76 ἀρέομαι πὰρ μὲν Σαλαμῖνος 'ΑΘαvαιων χαμνμισΘον, ἐν Σπάρτα δ' ἐρέω προ δεαρωνος μαχαν ταω Μηθειρι κάμον άγκυλοτοξοι, παραδ ταν ε Θρον κταν Ἱμέρα παίδεσσιν μνον Δεινομενευς τελεσαις; quae nihil sibi Volunt
aliud Schneidemini verba sunt . 192 quam praestantissimas Atheniensium et Spartanorum victorias de barbaris reportatas aequari pugna Himerensi et ut Athenis et Spartae nihil acceptius sit auditu quam victorias illas, si nihil iucundius Dinomenidis quam Himerensem victoriam laudibus celebrari. Quibus fortasse adiicilicet Aeschyli de Choephoris v. 28 μολε μεν δικα Πριαμίθαις χρονε, βαρυθικος ποινα 'εμολε δ ες δόμον τον 'Αγαμέμνονος διπλους λέων, διπλους Ἀρης, certius autem iis adi-gimus Propertii versus 2, 1, 37 quibus Maecenatem appellat, bellaque re8que tui memorarem Caraaria, et tu Cae/are u magno cura secunda fores, ubi significatis Caesaris rebus illustrioribus, ita pergit: te mea musa illis semper contexeret armis, et sumpta et posita pace fidele caput. 37 Thessus insernis, superis testatur Achilles, hic Ixioniden, ille Menoetiaden, ac speramus lare, hoc dicendi genere, quod poetarum artem imprimis decet, plenius perspecto, ut desinant critici haec integerrima verba v. 37 38het hoc poeta maxime digna, quia exempla allata comparationis Vinculo carent, in corruptelae aut interpolationis crimen rapere. Illud addimus de versu Theocriteo, αλλα particulam V. Ob , quae maxime Droysenum a vera ratione abduxit, ne quis in gravioris oppositionis Vim accipiat ab hoc loco alienam, ut saepe μὲν particulae respondere, ita nunc Sine μὲν non aliter positam quam vel apud Pindarum Nem 2, 20 παρὰ aD φιμέδοντι Παρνασφ τέσσαρας ξ ta λων ἐκας tie μιξαν, ἀλλα ΚορινΘιων πο φωτων ἐν ἐσλου Πελοπος πτυ- χαις κτὼ στεφάνοις ἔμιοεν θη, πτα δ' εν εμέε, aut ut in ropertii versura II 62
30쪽
Cur a eaepletis taetiit m Mmenta lacunia, a Decis mira proelia rupit equo, et Saepius apud Tibullum. Tandem is diverticulis revertimum ad versus Theocriti, e quibus egressi sumus. Aut quod ita scribit Ida ες πολυδενδρον ἀνηρ λατομος ων
non iam mirabimur quod simile quo utitur seorsum positum nulla particula comparativa cum Summa sententia coniungitur, verum illud sorsitan non iniuria mirum alicui videatur, quod ne ex altera quidem parte summa sententia simili adnectatur vel illo modo quo interpres Graecus rationem circumscribit υτι stri καγὼ πομποΘεν εἰσβαλλω vel ut in idylli XIII Ηρακλεης τοιγύτος sed non sine hiatu orationis ex comparatione lignicidae Idaei continuo transiliatur ad dubitantis poetae interrogationem τί πρωτον καταλεξω, cuius Praeparandae ac de larandae causa comparatio instituta est. In qua consormatione orationis quamquam nos aliquid duritiei persentiscere videmur, tamen idem hoc ferendum esse Censemus neque ex ea re Sola suspicionem de vitio capere licere nisi sorte aliunde argumΘntum accedat, quo probabile reddi possit, poetae orationem hac parte integram non SSe Servatam. Quod quale sit ut patefiat, accuratius quam ab interpretibus fieri solet, verba ἐκ πατέρων V. 13 expendenda Sunt quae non ea vi posita videntur, qua in idyllio HI 106 πυτο εκ πατέρων λεγαλαις α ννειος ἀρουραις, vel in idyllio XVI, 33 ἀχην in πατέρων πενιτὶν κτημονα κλαιων es. d. XXII, 170 neque enim satis apte Ρtolemaeus Laides a patribus acceptam habere dicatur virtutem quam ipsi propriam et ingenitam vel maxime declarare voluit poeta Verbis οῖος μὲν η τελέσω - ἔργον τε φρεσὶν κατα- Θοιτο βουλα αν οὐκ αλλος ἀνηρ opo τε νοῆσαι . Itaque εὐπατέρων non de Lagidaeso do Philadelphi patribus interpretabimur, commodius haud dubie, cum Praese tim haec verba duo complectantur εκ πατέρων A luis ην Λαγειθας Πτολεμμῖος v. 13 et ρὶ δ' εν πινυται. περικλειτα ερωκα v. 34 . Quamquam vel si aliquid dubitationis haeret in sorma partitiva εκ πατέρων h. e. e numero parentum' es. d. XXV, 117 , quia Theocritus de pluribus quam de patre et matro hiladelphi dicturus non est. Inter Vetustiores interpretes fuerunt qui haec ita redderent ut a maioribus ordiar non inepte ad sensum, Sed ut orationi non satisfieret. Sed perpensis omnibus dum hac potissimum via nos expedire dissicultate conamur, probabile visum est, haec verba ἐκ πατέρων ab insequenti oratione segregata responsum On- Certe nobis diversa ratio videtur sententiae indaricae Pyth. 8, 45 φυα τογεννωον ἐπιπρεπκι ἐκ πατέρωθν παισω λῆμα, et quae huic similia sunt; neque dyssea versus 2, 272 ει ν τοι σού πατρος νεπτουσαι μενος υ, ιος ἐκεῖνος ην τελεσαι πον Ε πος τε, ο τοι nio αλίη δος εσσεται, ex quibus Theocriti oratio colorem duxit, illum sensum smare poterunt.