[De tribus Theocriti Idylliis (XIV, XII, XVII)] [microform]

31쪽

finor ad superiorem interrogationem de initio capiendo relatum quo modo solent poetae sibi interrogantibus respondere ipsi, cum alii, de quibus in prooemio a MDoco XXII diximus, tum Theocritus ipse id. XXΠ, 25 Καστορος ἡ πρωτου Πολυδε κεος αρξο ι ἀειδειν ἀμφοτέρω μνεω Πολυδευκε πρωτον ἀειθω cf. d. XVI, 13 sq. . Sed hoc responsum cum ad sensum illius interrogationis, non ad eius omam recte reseratur, hoc indicio usi, ut simul illi offensioni occurramus quae ex transitu facto a comparatione ad primariam sententiam nasci videbatur, librariorum culpa versum detritum suspicamur, quo recuperato et hiatus ille orationis quem diximus supple

14 Λαγεiδας Πτολεμαῖος. In quo ne quis dubitet εὐπατερων est a parentibus quod ut sensu poscitur ita usu

comprobatur. Duplicis autem interrogationi quam addendo effecimus, προ ε αρξ μαι μνου, τι πρωτον καταλέξω, Xemplum Sto Theocriteum 2 64 νυν δὴ μουνα εοιπα πόθεν τον ερωτα δακρύσω; εκ τίνος αρξωριαι τίς μοι κακον γαγε τουτο et hoc ropertii

1, 18, 5 unde tuo primum repetam, me Cynt his, αε usi quod mihi da flendi, Cyn-ιhia, principium 'Diximus, quid nobis verisimile visum sit, quamquam nihil firmius contendimus. Si nos deceperit coniectura, gratum iacient interpretes dubitationem quae

nos irretiverit accuratius interpretando eximentes. Interim nos non poenitebit, si tamen contigerit, ad poetici sermonis naturam rectius aestimandam nonnihil contuliSSe.

Ser. m. Dec. a. MDCCCLXXXIV.