De infinitivi cum articulo conjuncti usu Thucydideo [microform]

11쪽

A. De infinitivi cum articulo coniuncti ante huCydidem usu.Ι. Infinitivus articulo instructus reperitur subiecti loco adhibitis casibus hisee:

a nominativo Cleobul. i 2,2 Theogn. 256 Simon C. 95, 1. - AeSch. ' Ρrom. 24. Suppl. 995. Agam. 206. Choeph. 59. um 423. Fragm. β 401,2 Soph. Ai. 260. Oed. R. 598. Oed Col. 769. Ant. 10. El. 1054. Trach. 458. hil. 963. Fragm. 64, 1. V 76 329, 1. 448 bis). 669, 1β); urip. Alc. 528 bis). 693 876. 1081. 1086. Andr. 86. Bacch. 197. 316 390 396. 1150. Hecub. 260 378 600. Hol. 560. 748. 11. Heracl. 132. 476. 595. Hercul. Fur 106. Suppl. S. 11. Hipp. 247 258 378. 785. 13 35. Iphig. Aul. 330 563. 88 9. 17 11 42. 1143 1209 1444. Iphig. Taur. 598 902. 1121. 1203. Ion 957.971. Cycl. 336 bis). Med. 122. Orest. 236. 478. 695. 23. 1182. roa 632. 965. hoen. 388. 405. 721. 1200. Fragm. 9, 2. 46,1. 61. 205, 2. 253, 1. 553,2. 563,2 596 638, 1, 2. 736, 4. 854, 1, 2 908, 1. 1031, I. 1033, 2. 1069, 2. Antiph. ' 5 5, 9 I, 94 bis). Exemplum ad

5, 10 ter . H. Infinitivus articulo instructus reperitur appositionis loco his casibus usurpatis:

c genetivo Soph. Fragm. 579, 2:

ΙΙΙ. Accusativus infinitivi.

a Infinit accusativus est subiecti loco. ist)b Infinit accusativus est pro appositione ist)c Infinit accusativus adicitur verbis vel vocibus verbis similibus: et obiecti loco Aesch. Suppl. 1013. Agam. 498 Eum 30l; Soph. i. 96. 1143. i)Oed Col. 7. iri 127. Ant. 35. l. 467. Trach. 1243. Phil. 109. Fragm. 141, 4. 53,9.239, 2 Eurip. Hercul. Fur. 281. Hipp. 962. Iphig. Aul. 452 655. 657. 24 1409 Troa 636. Fragm. 154, 1. 250, 2. 10. 16, 10 897,9. 1052, 9 Antiph. 5, 43. Exemplo Sit Eurip. roa. 636 et μη Iενέ IIbuit et , θαυatu σου λῖIοι.

sinere milii videtur.

12쪽

r ad consecutionem significandam, ut infinit accusatiVu Sit pro nuntiato consecutivo. duobus incipiamus locis Sophocleis, quibus locis infinitivus sequitur affirmativus Oed. R. 1425 et Ant. 1106. Priore loco legimus . . . παρεσθ' ὀδὐ Κρεω et πρασσεt καὶ 6 6υλεύεtu. posteriore: . . 10λtς 1ε καρδtας 'εet Izeti 1αt leto γαv. Reliqui loci S, quibus infinit accusativuscam, quam diximus, habet notionem, infinitivo additam videmus negationem. Reperitur enim negatio 11η Aesch. rom. 236 865. Pers. 292. Agam. 15. 568. 1589. Choeph. 302. um 220. 940.

εvetuitu, I0:1αὐ τι 1η o ISIu vat πα ασο προσηρ ii ε ε). 9l8. Agam. 1171. um 9 14 Soph. Ai. 96. 728. Oed. R. 283 1232. 1388. Ant. 443 544. Trach. 90. 622 Eurip. Hipp. 48. hoen. 1176 Fragm. 1064, 2. Pauca dicenda sunt de Aesch. Agam. 171 Soph. i. 96. Oed. R. 1388. Ant. 443, quibus locis vulgata est scriptura et μ' At quattuor his locis ut o 1η o legatur, proprietatem Sermonis et Aeschylei et Sophoclei postulare existimo. Confero Trach. 90, ubi editores o librorum et lari a Brunckio additum in textum receperunt. Neque assentior uelinero,' qui hos locos innumero Onit eorum, quibus μη pro μ' o esse contendit Agam. 1171 iam olim Blomfieldius p)et Ἀγὶ ου dedit, quod a cilio, qui coniecturae huius auctorem laudat HerWerdenum V in textuni insertum invenio. Iribus locis Sophocleis etiam Nauckius et i 13 o ex Spectat. d Infinit accusativus pendet ex adiectivis ad relationem indicandam. Sunt haec: μηχανυς Soph. Ant. 78 . . et . . op et E ρυ ἀνιηχαvoc Ez0tuo El. 1079; Io Eurip. ecub. 36; μακρoc Soph. l. 1030. ).

IV. Genetivus infinitivi.

c Infinit genetivus est suspensus ab adiectivis, quae Sunt eiusdem generi ac SubStantiva, quae Supra diximus. Reperiuntur haec: alpo Antiph. 5, 3;- p poveti Eurip. Fragm. 58; 11TStγος

13쪽

d Infinit genetivus est in conaparatione Soph. Fragm. 13, 3 Eurip. Hercul. Fur. 286. Hipp. 191. Troa 637 seto η δ λυπρως κρεῖσσυ ἐστι κατθανεtv). hoen. 73l. Fragm. 135,2; Antiph. 5, 91. o Infinit genetivus pendet e verbis. α ad causam significandam Soph. Fragm. 63ii Eurip. Iphig. Aul. 677 ηλυ, σὲ μαλλου

V. Dativus infinitivi.

H. Infinitivus articulo instructus pendet e praepositionibus.

B. De infinitivi cum arti Culo ConiunCti usu ThuCyclideo. I. Infinitivus articulo instructus reperitur subiecti loco adhibitis casibus hisce:

14쪽

Accuratius tractandus videtur I, 42, 3, cuius loci orba Sunt haec et Iz liri τῆtκatv 0bς ὀμ0t0υς εχυρωτερα δύναlit 3 Til αυztκα ραvEpila ἐπαρθεντας tet tuor usu et πλεο εχ tu. Quaeritur, utrum articulus To, qui est ante πλεου, ad λεο an ad χεt pertineat. Poppo quidem ad hunc locum adnotat: articulus et ad Zat potest reserendus videri, nisi eum ad πλέον mavis Spectare, ut et πλέον sit potior locus, melior condicio'. Similiter ruegerus quaestionem in dubio relinquit. ClaSSentu quamquam artic et ad πλεον reseri, mutari tamen eum vult in es, cum et πλεο consuetudini repugnet. Quod esset verum, si πλεου cum Zat coniunctum hoc loco notionem haberet usitatam et idem valere ae πλευνεκτεtv. Sed cum hic verbi et πλEo locu Superior, in quem Athenienses societate cum Corcyraeis inita sint perventuri significetur, ad πλ20 articulum Spectare Ρuto, qua in re pronomen indefinitum, quod ab HerWordono in textum receptum video, id, quod desideratur, valde deminueret. Maxime autem collocatio Verborum m Uettκα ραγεγον ΠαγbΞvτας ut et ad πλεον reseratur, postulat. Quibuscunque enim locis participia pro praedicat subiecto infinitivi articulo instructi addita reperiuntur, inter articulunt et infinitivum suum tenent locum. Laudo II, 1 I, 3: tet et καταΣρονουνzας α τρασκευουέ 'rausi M. VI, 80 1 et lario EzΞγot δη ac τ αμ P0TSpulvovetας αυ 19.άλου, βοηθεῖν. IV, 18, 3 et tet ok ὀρθου μένον αυτοὶ mi Ietat oveta, iret paIdett.

εκπλεοντα μάλt α τυυς ἄλλυυς νά7κ si καταtptivetet 62χεσθαt. Qua de causa repudianda est Sententia Statilii, qui articulum et ad infinit. εχεt pertinere vult. Iam oritur quaestio, infinitivus χεt possit carere articulo necne. quidem articulum omitti posse nego, quod, quibus locis infinitivus particula ' antecedentibus opponitur, alliculus adiectu S St. Consera Velim , 70,5 . . . ἀπολαυου It ελάχtset et 1, υπαγχovetis ot τυ StχTῆIθα καt 13 TE Eo pet v ἄλλο et 'IHIθα η eth et δεουτα πραξα et II, 42, 3 . . . et ἀμύνεI ,αtκα παθειν 1ῆλλου 'IηIάμενο η o Vo0vzες ω εἄθα zo 1Ξv tIχγ0 zo λό70 ξ ρυIO . . . . Quibus causis arti c. et ipsam post particulam i et ante Vocabula τῆ αυztκα ρανεγω παρθῖντας ponendus videtur Articulum et autem ante sequens et , facillime potuisse excidere apparet. An librarius aliquis, cum articulum, qui est ante πλEou, ad εχ Et referret, eundem post particulam id elevit Quibus disputatis locus, de quo egimus, ita scribendus est et Iὰρ 1 40tκει του ὀμ0t0υς ελυρωτεγα Ouvαlat τὶ et τοὶ Vettκα ρανεγῆ, ἐπαγ lavetet otis,tυούνω et πλεον λεtv. b accusativo in ea structura, quae vocatur accusativus cum infinitivo VI, 14 χα σύ,

H. Infinitivus articulo instructus reperitur appositionis loco.

Quod factum videmus iis locis, quibus id agitur, ut notio, quam continet infinitivus, totius enuntiationis significetur gravissima. Hoc modo omnes infinitivi casus adhibiti sunt.

15쪽

εθέλειν, quippe quod absoluto poni non posset. Dolevit igitur articulum cisi iusi cumque secuti Bokkerus, oppo, 'orsSin annus:'. Sed quamquam apud Thucydidem ' nudum inveni locum, qui absolutum verbi θέλεt confirmat usum, recte tamen fecisSe ut Classenium, quod codicum scripturam non Solum retinuit, sed etiam tertio infinitivo articulum, qui ante vocabula tit ἄρχουσι facillime excidere potuit, adiecit, id quod iam olim ruegerus suaserat. Brasidas enim milites allocutus ad animos inflammandos ostendit, quibus virtutibus instructi proSpere Sint pugnaturi, quas enumerat treS: zo θελεtu, o tIχυνεIdcit ), et τοῖς γλου It Tati,SIbeti, quae Verba patri Serm0n ita Verto: Ent Schlossentieit Elirgesiihi, ehorsam egen die Fulirer. - raeter hanc coniecturam a Classenio propositam Statilius post volitaetra Stobaeo β nisus plet, quod etiam Scholiasta videtur legisse, cum dicat: Σκ γιο, IlIυῖτα et καλοὶ πυλεμ D, in textu poSuit, qua in re eum Secutus Si Classenius. Est vero Thucydidis in eius modi numeratione ipsius numeri praeponere indicium. Laudatis Statilio exemplis , 33, 3. 74, 1. 122, 4. III, 40, 1. IV, 64, 5 addo , 36, 4. ΙΙ, 66, 2. Legendum

Pauca dicam de VII, 28, 3, cuius loci initium ita cum Hudio ' ego μάλtστα 'αυτιυς

et tot II alii aliter explicant. Mihi quidem veri simillimum videtur Statilio β auct0ro eos ita intellegi, ut accuSativi iv, qui ad praecedens spectat *tλ0Vtκίαν, appositioni partibu sungantur. Quod infinitivo vetteti xt γκεt articulus non est adiectus, id quod post particulam ἀλλά fero fit: ), non offendit. Neque agitur de oppositione Sententiarum, potius id, quod in priore enuntiatione

44, 3. III, 81, 3.

16쪽

ΠΙ. Accusativus infinitivi.

a Infinit accusativus est subiecti' loco. b Infinit accusativus est pro appositione. )c Infinit accusativus regitur verbi S: α ad obiectum significandum IV, 126 5 eto et i χεῖρα ξλ , A rizettieta=0 et 2 70' Iztu':1ας ἀκtvoυvως M0υvrcit. I, 70, 5. II, 40, 1. 2, 3 bis). 87, 3. III, 40, 2. 2 8. VI, I 4. 8 7. 61,5 VII, 68, 2 SI, 3 bis) VIII, 2, 11. Uno loco, VI, 76, 3, infinitivum obiecti loco sine articulo deprehendi: γ 72 10vῖς Sc. t

' ad consecutionem indicandam. Utitur enim Thucydides post verba negativo Pl Supraedita infinit accusativo aut ad effectum Significandum aut ad consecutionem offerendam. Qiusmodi verba exstant haec otακωλυ tu LVIII, 82, 2. JIstu si III, 1. ota prat VI, 1. 'ἱλMN II, 8I,3 ). VII, 33, 2βὶ 'αυat VII, 53 4 β). Exemplo Sit III, 1 κα τυ 'λ2tIeto G it/.o et o tym ΞῖγIOV υl1η T90Sct UTI Tm O λω T EIIυς της π0 λ ιυς κακ60972tυ. Nonnuliis locis in enuntiato infinitivi ope formato negationem 1η reperies, ut III, 1. VI, 1. VII, 53, 4, sed cave, ne negationem illam opineri eSSe SuperVacaneam eamque movere offensionem, cum post verba et Substantiva negati VOsensu instructa tale 1η in usu sit E substantivis cum infinitivi genetivo coniunctis' habeo duo, post quae 1η invenitur: op et II, 49, 4 η ἀπ του μη 'Iωλά at et 'taettet III, 75,3 Wi 0υ μηeυμπλει ὰ'tI ίαὶ - Refert comparandi causa afferre locos duos, qui auctorem habent chillerum noStrum. Legimus enim apud eum verba haec: Ρappenheim bellauplete ultroni de thuringi schen

17쪽

d Infinit accusativus pendet ex adiectivis relativis. Sunt duo: κανος VI, 17, 6 eto . v ἐς rivor iras ἐσδαλλεtv κα μη ἐκπλευσοὶ i Eu, καvo atatu es. et προθυlio II, 53,2. Praeter illum locum hucydides formulam αυδ Γυα nudo cum infinitivo i coniungere Solet. e Infinit accusativus absoluto reporitur duobus his locis H): IV, 28, 1 so δὲ tκtet . . . υρο, αυτυ eth Κλεωνα lettietilio vetet, κελευε γ vettv pol λετα ot vetiit λα'tivet et imi ρας Γυαt

ἐπιχεερεῖ, et VIII, 48 6. IV. Genetivus infinitivi.

a Infinit genetivus est pro subiecto. δ)b Infinit genetivus est appositionis 3 loco. c Infinit genetivus adicitur substantivis: α genetivus pexegeticus vel explicativus. Is autem in s. genetivus a Thucydide post haec substantiva positus est: ουυα It VII, 8, 2. 'datet IV, 55, 4 αἰett VI, 105, 3. ait Ieti III, 75, 3. ἀπο Ivot III, 85, 2. ποῖ atet II, 13 7. απογt II, 49 4. ἀρρωστ α β III, 15. βλάβη VI, 41, 2. Otάvot V, 9 4. δοκη cst VII, 67, 1. λnt Ι 144, 1. II, 56, 2 lettiat κεt V, 86. Tibula tet VII, 84, 1. πεγας VII, 42, 2. πρυ Σασt I, I 26, 1. 146 ). IV, 126 5. Titiato IV, 120.4. τεκμαρσt II, 87 l. υπερδ0λη III, 82, 3. υπ0μvησις II, 88, 2. IV, 17 2. bovo III, 82, 9. Adiciendum est adiectivum unum, quod cum articulo coniunctum substantivi vice langitur:

Uberiorem postulant explicationem II, 87, 1 et VII, 67, 1. Priore loco II, 87, 1, leguntur haec: γ με ISv0μῖγη αυ λαλία, Γ vo γε ΠελοitDvvη tot, Et tς γα Ot UT' Ollio P0'Stτα Trivμελλουσαν, υχ olκαtα ἔχε τΞκμαγ It et 2κ ροδ Iett. Haeserunt multi viri docti in articulo o. Reiskius quidem, cuius sententiam sequuntur Boelimius et Belirenditusq), et ἐκ popη τα accusativum Obiecti, τεκμαρσt accusativum praedicati esse vult, cum interpretetur: Superius proelium naVale habet eth εκ ροδησα non iustam argumentationem suturi quod superior pugna naValis os terruerit, in eo non est satis firmum argumentum de futuro eventu male sperandi'. Nec multum a Reisliii interpretatione differt ruegeri: dio elisi ortu Seeschlachi at nichi ais ebithrende Ermessun die Einschiichterung'. Utraque autem explicatio est talis, ut huius loci sensum obscuret potius quam declaret. y Nec magis vera mihi videtur esse interpretatio Classenii, qui infinitivum significare adnotat effectum, quam ad sententiam firmandam hos locos laudat: huc. II, 53,3 Kr. 23. ibid. 8I,4 Κr. 33. III, 33, 3 Κr. 2); Soph. i. 1143.

At primo loco infinit accusativus et πρ0 Izαλαιπωρεῖ ex adiectivo προθυνιος pendens significat relationem ' Loco altero et tortio articulus et infinitivis καταλαβεῖν et ἐπtχε γεῖ post verbum ἐπέχεt additus offensionem movet nullam, cum Thucydides post verba negativa accusativum infinit. ad effectum indicandum' ponat. Quo in genere quin formula τεκμαρσt Etucit collocari non OSSit,

18쪽

nemo erit, qui dubitet. Quartus locus, Sopli. i. 1143 liae verba continet 'ori toe toti αυῖ'εrti, λωσση θρασυ vαυτας ἐφορ: ἔσαντα χεtlavivo et πλεtv. At hic infinit accusativus τ πλεtv pro obiecto esti), ut ne hic quidem locus ad stabiliendam Classenii sententiam quidquam valeat. Multo autem simpliciorem loci sanandi rationem iam iniit Stephanus, cum et mutaret in od, uteto ἐκ ρονησα e Substantivo τεκ μαρσt pendeat, quam mutationem esse facillimam eandemque ad enuntiationis sensum aptissimam fatendum erit. Recte igitur hanc coniecturam, quam etiam eine-kius ' proposuit, in textum receperunt tutilius et IerWerdonus. Nec silentio praetereundum mihi videtur, quod in libris hucydideis pro 6 interdum scriptum reperitur 6, veluti VIII, 87, 3 δ),

tibus fungitur. Neque Classenius quidquam agit, quod provocat ad Thuc. ΙΙ, 81, 4 Kr. 3 et VII, 33, 3 Kr. 23, ubi post verbum 'εχ at infinit cum articulo et coniunctus reperiatur. Ut enim

pro ης Ουκησεω T90GIEISv ladum imple verbum onere possimus, nihil nos id iuvat propter causam supra β allatam. Mutationem proposuit ruegerus, cum pro et coniceret του ut genetiVUSTO . . . ἶνα O OGκησεως endeat. Secutu est eum Hudius, qui ou in textum receptum habet,

cum Behrendi ius ' genetiv. O ... εἰνα appositionis loco esse malit. Et haec difficultatis sanandae ratio ruegeri multo naelius mihi placet quam Reislii Statilio probata, qui articulum SSe delendum cenSuit. Ρaucis agendum est otiam de Ι 87, 4, ubi leguntur haec: ' a t&IV DIAT, UTI Wic κκλησιαοῦτο τας σπυνυας .ELU Ghαt, 4 SVETO TE. Sic codices Offensionem movet articulus του, cuni finalem y sensum verba ti . . . λελυσθα non habeant, ut Sit mirum, cur Oppo, ruegeruS BOeh- natus, Schoenius hunc infinitivum com niate ab antecedenti ης εκκληI et Seiunxerint. Neque ClaS- Senius, qui genet. οὐ λελυσθα pendentem facit e substantivo tetrum 1η sequente Behrenittio ), offensionem tollit, cum haec coniunctio ferri vix possit. ruegerus o mutari volebat in G, ut verba et τας 'υυῖα λελυ Iiicit appositioni loco Vocabulum tetrv o iri interpretentur. Sed Vereor,

ne probabilior mutatione illa quamvis facillima et ad loci sensum aptissima sit sententia HerWerdent, Cobeti Statilii, qui verba ου ας ' λελυσθα deleri volunt, cum et e sequentis capiti initio hunc in locum ea inrepsisse veri simile sit nec deletis iis quidquam desideretur. Sed priu8quam Videamus, qua praeter ianc exprima ratione is, qui e SubStantivi pendet, infinitivi genetivus, de substantivis, quae supra enumeravimus, auca addenda Sunt. Coniungit enim Thucydides ex iis nudo cum infinitivo vocabulum λ.etit in sormulis λ'to Γνα II, 80,1 V, 10 et ἐλπιδα εχεt II, 21, 1. VII, 41, 2. Praeterea vocabula ex Stant Sintilia, quibus et ipsis Thucydides infinitivum addidit nudum, velut leo uat VII, 12, 3. αγως - ἐπt θυμt VI, 24, 2. mettos i I, 132, 2.

y Vid. . . ruger a. a. o. st 46, 19. vhner a. a. o. II S. 26T, G. Hermos 3, 363. vid. p. z. vid. p. 11 sqq. st vid. p. 8 extr. ' p. 20 I. c. andem tribuit Vim infinitivo Birhieinius .i I. c., retineri autem vult aeque ac VII, 36, 9 et VIII, ST 3 vid. p. in codicum Scripturam. vid. p. 13. II, I. c.

19쪽

p ad qualitatem actionisi exprimendam, cuius generis unum apud Thucydidem inveni

exemplum, VIII, 39, 3 . . . IIελtut ἔπεiirto ἐπὶ et ς ut fet i, αυς το ξυμ.παρακoiit Ibηvαt. Iniuria hunc infinit genetivum substantivo ἀτίελια additum commentatores, ut Kruegerus, Classenius, Weiskius', ehrenditus ), genetivum finalem intellegunt. Eadem est in lingua Latina constructio, ubi ei respondet genetivus gerundivi. Reperitur apud Caesarem primum, bell. Gall. IV, 17 si extr.: si arborum trunci sive naves deiciendi operis essent . . missae, post eum apud Sallustium, ut Hist. I, 51 r. 3 exercitum opprimendae libertatis habet, apud Livium, ut Ι,1 . . . Sedem condendaeque urbis locum quaerere, 0cis tribus apud acitum Ann. XII, 24 sulcus designandi oppidi, ist. ΙΙ,100. III, 49. I genetivus partitivus post et πλεt reto IV, 34, 1 . . . ueto et . . t Et οὐ θαρσεῖν

d Infinit genetivus pendet ex adiectivis. Habeo unum: εμπεtpo II, 4, 1, quo loco insgenet relationem indicat. Leguntur ibi haec: ἐφοβήθησαν sc oi η'sot καὶ ραπ011εv0 ε ρυ Iov

genetivus o liri ἐκ*ευIStu. Poppo, ruegerus q), Boelimius eum spectare censent ad participium otωκοντας et significare consilium, at iniuria, cum consilii notio iam verbo tωκεt satis contineatur, ut veri simile non sit hucydidem eam proprio adiecisse vocabulo De mutando articulo cogitavit Dobreus Τ), cui in animum Venit pro ου μ' scribere et tiri collatis III, 1 et VI, 1, quibus locis post Verba ειρIat et talprat accusativus infinit legitur; at talis infinitivus non invenitur nisi post verba negativa'), quale ouoκεtv 0 est. Adde qu0 propter Sequens enuntiatum conSecutivum comaῖta ρθειρoveto tautologia, quam Vocant, oritur. Aliam interpretandi viam ingressus est Classenius, cumeto μη ἐκ ρευIat ad adiectiVum liettat μου referret. Qualis enim sit ratio inter vocabula απεtpotithv veta et tόδω ii χρη σωθηvat, talem intercedere inter εμπείρους δὲ Howeες Ους tωκovetet et του 1η ἐκ ρευIatu. Qua in interpretatione displicuit . Schoenio' hoc, quod prorsus incertum sit, quis effugiat. Qua de causa pro του λη proposuit o lv. Sed ne haec quidem coniectura, quamvis sit neque ad litteras dissimilis et ad sententiam aptissima, probari poterit. Quibuscunque enim locis tu eodem sensu ac παρ' Vel leg apud Thucydidem reperitur, cum negatione coniunctum est, veluti II, 97, 4 ou αρ lv πραζα Ουὀav). IV, 9, 2 o I lv πλα . . . Toptσασθαt). IV, 11, 2 . . υκ tu Schol. o ὀυvαThv lv . . . et=0II siv). VII, 44 5 . . . t et liη tvα αλλε et metucupiσαt). Quod autem Statilius ἐκ pat Iat mutavit in εκ ρρεῖν, nequit probari, propterea quod Nauchiusi' ostendit eo quo Thucydides scripsit saeculo verbi ΦΡΕΩ inveniri composita quidem, nullam autem formam, quae Sit temporis praesentis. Apud Thucydidem unus tantum isque incertus exstat locus, VII, 32, 1, quo pro codicum plurimorum ὀtet ρήσου It codice Britannico auctore ab Hudio ὀtet ρρη τω It Scribitur HerWerdenus denique verba του μη ἐκ ρευIat e textu eiecit quae sanandi

Nipperdeius ad ac Ann.' ΙΙ, 59; aager Histor Synt. d. lat. Spr. II, 834 Heraeus ad Tae Hist. 'II, 100. ' p. 50 I. c. y p. 15 extr. I. o. vid. p. 13. Leomparat Doberengius ibid. ' V. extr. quas aut quisque commodi secerat Sc. naves), ego consero III, 11 iniuria retentorum equitum Romanorum ' ponit in adnot. ad I 4 uno locum in numero eorum, quibus ins genetivus consilium significat. Quod ad II, 4, 1 vertit .so das si nichi enistiehen Onnten', nullo modo serri potest y Advers. crit. I, 48. vid. p. z. ' Rb. Μ.

20쪽

ratio minimam habet probabilitatem. Ut enim priore in membro adiectivo TElpo verba τῶν toti ovi χρ γ σωθηvet addita sunt, ita in posterior adiectivum 11πεtρους propter oppositioni rationem additamentum postulat. Qua de causa cum Classenio teneo genetivum infinit , qui ex iis πεtγους pendeat, eumque eo sacilius ad ἐμπείρους δὲ ε ovetες τους tωκοντας se applicare puto, quod utrumque enuntiatum idem habet subiectum. e Infinit genetivus est in comparatione IV, 126 5 eto et ἐς χῶρα ελθει Ttπυτεγ0 τυ ἐκ ρονησεt Ψ μ.ας κtvδυνοὶ 'Iouveteti, quo loco ins genetivum pro η cum accuSativo oSitum esse apparet. f Infinit genetivus pendet o verbis et vocibus verbis similibus: α genetivus praedicativus V, 9, 6yὶ κα volit σατε τ=t Etutat τυ χαλως TO .EtLEA TE. Iniuria Keiskius et Belirenditus του κ. πολεiisi copi pendere volunt, ille' attributi loco, hic 'ipro praedicato.' ad significandum obiectum post verbum γέ sεσθα II, 65,6 G δε στερον Io αυzot μαλλο προς ἀλληλους vetε κα ὀρε7011εvtit o πρ ueto ἔκαστος IlIvεσθα ἐτραπovet καθ' ηοουας τογῖ liti καὶ et πραὶματα ἐνδιδοvαt.

his locis paulo uberius mihi pertractandus est VI, 14. raditum est enim libris hoc Pre,11ας προτιθε ἐν πρυταvt αυθις 'Abηvαtotς, volatσας, εἰ ὀρρωδεῖς To v α ρη ρtσαt, τυ μ λυξt τυυς volλους νιτὶ 1ετα τοσῶνδ' v 1αρτυρων tetis σχε tu, GK ο πολε ως Ουλευοῖα 1ενης ἰατρο θ 7ενέσθαt. Ac primum quidem quaeritur, quo modo infinit et λυεt Sit explicandus. Stephanus quidem eum accu- SatiVum subiecti SSe volebat, quam sententiam nostris temporibus denuo desensum iit advigius ); nec displicuit ea uehnero ). Sed hi viri docti formulae tetiα ἔχεt usum non Satis videntur tenere, quippe quae, id quod ruegerus monStravit, quibuscunque loci in rOS Oratione reperitur,

de personis tantum Surpetur Bauerus et megeru et λυ Et accuSativum Obiecti, lettet accuSativum praedicati esse volunt, cum ille ita interpretetur: culpa te Vacaturum, etiamsi leges Solveris',

ξυμ μάχω λ070t προτερο ἐπαlρωμεθα, ιπερ δε καὶ et υ ἀποδαtvovet o et πλεο let ἀμφοτερα et ζαριας ξ011ε κτε. quo loco Thucydides pro genetivo et o ἀποδαtvovet ou, quem ex αλίας pendero apertum est, o tra ἀποδαtwu vel ἀποδη scribere potuerat. Accusativum relationis eiskius' et Behrenditus' et λυει explicari volunt, at eiusmodi infinitivi accusat apud Thucydidem post adiectiva quaedam ' non post verba in usu est. Nam II, 40, 1 et πενεσθα accuSativum obiecti esse patet. Nec magis Classenii interpretatio mihi probatur qui et λύεtu accusativum absolutum'. ut ipsius