장음표시 사용
11쪽
Uno abhine ann et sex mensibus quum amburgum convenissent homines phil0logi atque grammatici, vehementer cupiebam de Hor Sat. I, 4, 8i-85, quem locum v, Vir clarissime, Altenburgi eum omnium fere hominum eruditorum consensu primus recte interpunxisse atque interpretatus esse dicereris, meam Tecum sententiam ommunicare. Namque adeo mihi a Tua interpretatione dissentiendum videbatur, ut, quibus verbis Tu Horatium eum indignatione a criminibus probrosis se defendere censeres, ea ipsa Donminus quam . 34 - 38 ego existimarem crimina quibus oratius se ab obtrectatoribus peti saeere Sed quum Tu, Vir clarissime, II tempore a nobilissimo quoque Viro maxime appellareris ut eorum colloquiis per totos dies occupatus esses, ego, quippe qui nomine obseuro essem neque rontis urbanae laude excellerem, satius duxi pepercisse lasso uo animo atque meam de illo loco dissensionem reticuisse postea autem in publie meam de illis versibus qualemcunque opinionem exposui Miraehri' f. Gymnasia weae November My . Ceterum quoniam per illos dies Tecum sermonem occipere in animo habebam, plerumque adhaerebam ibi comes itaque sive in conciliis eruditorum hominum dimenem aliquem locum interpretabaris, sive crebris cum amicis Tui Sermonibus Oea seria agebas, sive inter epulas curabas genium, saepissime mihi contigit auscultanti ut non minus jucundas Tuas facetias quam acumen ingenii, aeque Tuam in disserendo facilitatem atque eruditionis opiam admirarer. Maxime vero tum, quum aquae vaporibus in aheno laborantibus Albis nos in Oceanum devexerat, postquam riparum pulcritudinem et mare aperium satis miratos Iupiter pluvius doctores umbraticos ineameram navis oegit, ingenii nostros animos Iartitia persundebat pulcherrima Tua aliquot epistolarum oratianarum eonversio quam liberalissime nobis recitabas, ut uno re omnes eonsentirent ad interpretandos oratii libros neminem neque ab eruditione neque a judiei neque a sermonis elegantiao esse praestantiorem Quo igitur desiderio censes
12쪽
me omnesque oratii amatores nam pistolarum editionem per totum fere annum exspectasse aut qua cupiditate librum tandem publieatum pereurrisset At magnum desiderium et magnam cupiditatem major etiam exeepit admiratio. quidem ex nulla unquam scriptorum veterum interpretatione me plus delectationis memini aut eruditionis
haurire Ae primum quidem quod convertis Flaeei epistolas e latino in germanteum,
quamquam persuasum habeo eum scriptorem mutat versuum genere melius atque accuratius verti, tamen laudo elegantiam et facilitatem sermonis ut, quam germanieis quidem Versibus hexametris assecuturum esse quemquam paullo ante vix poteram adduci ut
crederem nullus ego quidem dubito quin hac in re omnes qui ante Te oratii sermones
germanice reddiderunt hexametris longe superaveris. Verum est immixtis troehaeis de hexametri gravitate atque majestate e paullulum detraxisse sed admissa ipsa hae grata negligentia, quae dici vix potest quantum valeat ad rationis tenuitatem atque simplicitatem, melius oratii elegantiam atque urbanitatem imitatus es, quam qui Perpensis quasi in trutina syllabis magna sonare voluerunt. Quod autem epistolarum capita ita deseripsisti ut simul quid argumenti habeant et quomodo membra orationis Ohaereant inter se plerumque satis appareat, non solum ludimagistri gratiam Tibi debent, sed quo plurium animos salsa illa atque ridicula adhue pervasit opinio, odias non iisdem logicae legibus quibus eteros homines teneri, eo madorem Tibi gratiam prudentissimus quisque habebit. Nam et diserte saepius monuisti et argumentatione sere ubique ostendisti tantum abibissent oratius communi sensu eareret, ut nemo unquam eo planius atque emendatius scripserit. Iam vero quid luminis innumeris prope locis singulis interpretatio attulerit Tua credere nemo poterit nisi qui totum Tuum librum attentissime legerit. Nam ex quo Τh. Sotimidius, vir omnium longe eruditissimus, oratii epistolas doctriuae suae opia perfudit, desiderabatur qui ingenii acumine et subtili iudiei praeditus ad ipsius poetae inlimam quasi cogitationem perveniret atque occulta ejus onsilia perserutaretur. Talis interpres Tu, Vir Clarissime, extitisti primus. Sed laudis nihil indige praestantissimus Tuus liber ipsius eius fruetus ubique erunt uberrimi, quorum haud minimus hic fuerit quod quicunque eonversionem et annotationes Tuas legerit eo acrius oratii sermones intelligere studebiti Nam omnes locos dimetIes iam satis expeditos esse ne Tu quidem poteris ammare multi adhuc medicina aut ex libris manuscriptis aut ex conjecturis petenda egent, mullos licebit facilius atque elegantius interpretari. Et ego quidem, quum per hos menses hibereos in prima gymnasii nostri classe Epistolarum Horatianarum librum priorem tractarem et eum discipulis; ex quibus nonnulli et ingeni abundarent et summam diligentiam atque peram in scholas eunterrent, de multis Ioeis disssellioribus quam accuratissime disceptarem ut Tu semper maxime nitebar libro, ita haud pavea inveniebam de quibus a Te mihi
13쪽
dissentiendum videretur. Quae quidem per literas Tecum mihi liceat eommunieare si non omnia, aura fortasse Tibi probabo et si uno loco in oratii interpretatione me aliquid profecisse eoneedes, operae pretium feeisse mihi videbor. Nam in hoe quoque
genere valet oratianum illud Prinopi a laevisse iris non ultima latis est. Ac ne sorte
mireris eu ego homo ignobilis, Tibi Viro larissimo epistolam dare maluerim, quam de
libro Tuo omponere libellum, non Tibi potissimum, sed universae eruditorum hominum civitati oblatum non modo hune quale unque fructum scholasticum ibi dedicatum esse velim, sed postquam amburgi Te vidi, ita meo animo obversaris etiam absens, ut
humanitas atque urbanitas Tua quasi allicere me videatur ad certamen per iteras
ineundum atque Te intuendo plus mihi virium sumere videar quam oculos ae avertendo. Iam vero quae reum communieanda habeo audias benevole indulgentia enim mihi opus est eo magis, quoniam hae scripta sunt Icenae oppidulo Olsatorum ut regionis amoenitate praestantissimo ita propter librorum inopiam tristissimo. Et a Jove, ut adunt, principium Initium nobis a dano Quem quidem p. 1, 54 paullo negligentius mihi videris tractasse. Quoniam enim in annotationibus hune loeum silentio praeteriisti, germanice autem si reddidisti dies sedisin diret die oras unis ammata tiri oben, acquievisse videriis in Bentlej hoc de loco sententia. Is vero quod falli censet eos qui danos res hine sibi fingaut eum unus suerit vicus, an nomine insignitus, ipse magnopere fallitur vir egregius. Quae enim affert exempla v. b. 181. Hor. Sa v, 3, 308. Art. ori. 254. quibus demonstret vocabula summus ab imo prorsus idem
esse atque torua, niveraua, ex his primum exemplum quo ityos dicitur summus ab imo
jugeri a novem distare, quoniam illo loco summa et ima ejusdem corporis partes ita inter se opponuntur, ut ais pendeat ex solo verbo distandi, huc nihil pertinet alterum autem exemplum, quod exhibet a imo ad summum, ipsa hae difficultate caret qua noster locus laborat tertium denique primus ad extremum similia sibi ad hunc nostrum versum explicandum aptissimus sane est, sed ipso illo loco Horatius non de uno versu, sed de sex versus
iambici pedibus loquitur, ut eo ieere liceat etiam simillimo nostro loco de eompluribus
Janis sermonem esse. Nam si pro omnibus dici potest primi ad aere vim, nos tantuni differt Ioeutio inmmua ah imo, ut alium ei tribuas sensum. Quod autem Benilejus hunc quem sibi Uit unum Ianum statuit esse vicum, quo animo ferendum esse putas pQuid Vicus si diceretur prodocere Virtus Mat nummos. , nonne qui eum implerent homines i. e. mercatores atque seneratores, dicerentur doctores At illi . 55 iidem
dieuntur tanquam discipuli recinere dictata. Quid igitur iidemne dicuntur prodocere et recinere dictata Minime vero danus est ipse deus, cujus imagines in transitionibus perviis olloeatae in sori strepitum atque mereatorum fraudes despicere videbantur quarei os dicit Horatius Ianos esse quasi ludimagistros, eorum discipulos mercatores Quot
14쪽
autem suerint numero cire sorum dani, quamquam non pro certo exploratum liabemus, post h. Sehmidii tamen curas probabile est fuisse tres ii igitur nostro loe signissis cantur. Nam quod saepius eneratores quidem ad medium tantum Ianum dieuntur sedere, Horatius non de his solis, sed de mercatoribus cujusvis generis loquitur. Itaque hoe
dicit: Tres Iani, imus et meditis et summetu, pro emi notam in no rem mi umquam discipuli
Fusius hoc de loco disputavimus, quoniam post Bentio errorem omnes editores cum anxietate quadam accuratiorem illorum verborum interuretationem vitaverunt Tu pro Iano dixisti orae et ne Schmidius quidem utrum eum Bentlado laeta necne, ex uberrima ejus ad hunc Oeum annotatione satis apparet. Quamquam Tu quidem, vir doctissime, non minus persuasum habes quam ego, oratium esse eerrimi judicii, ut, quamvis audaci nonnunquam utatur translatione, semper tamen oneinne atque apte dicat neque unquam repugnantia in unum confundati
Leviter igitur tetigisse satis erit alterum locum, quo idem Tu miram sententiarum confusionem obtrudere videris Horatio. Nam ejusdem epist. I. v. 50 magna Olympia vis non coronas Olympiae reportatas diei, sed virtutis praemia quae dupiter optimus maximus Viro bono ac sapienti concedati Scilicet Tu hominem ircum pagos pugnacem ogitare vis de praemiis virtutis. At quid tali homini intercedit eommune eum virtute Nonne sentis poetam, qui semel usus sit similitudine athletae circum compita pugnacis, non posse quinde veris non virtutis sed virium et agilitatis praemiis cogitet discrimen quod inter magna et parva Olympia intercederet, etsi noverat Horatius, quid attinebat hoc loe attingere p Esto sed magna Olympia opposuit parvis illis praemiis eireum pagos et compita reportatis. De victoria autem Olympiae sine pulvere parta jam Schmidius tam luculenter exp0Suit, ut prorsus non intelligam quomodo talem victoriam reserri posse neges.
Sed missis his parvis erroribus veniamus ad totius hujus epistolae loeum longe dissicillimum v. 60:Ηic murus aheneus esto, Nil conscire sit, nulla pallescere culpa. Quem quidem locnm qui ita interpretantur, ni etiam verba quae modo perscripsimus dici a pueris Iudentibus existiment, eos quoniam diseernere non posse manifestum est quid pueros heceat, quid philosophos, ne audiendi quidem videntur. Qui ver ipsi Horatio aut illa verba quasi a puerorum nenia progrediatur ad exclamationem, aborant
primum hac didicultate, quod prudentissimus quisque non intelligit, quid sibi velit hoc
loco alieneus murus nam in iis quae antecedunt nihil videtur nesse nod pertineat ad rem arcendo aptam. Ac Tu quidem hanc diffleuitatem ita tollere studes ut dicas uno esse sententiarum ordinem: divitem quidem hominem sibi argenti aeervis tanquam um
15쪽
aliene videri, ab omni mal defendi atque regem quasi esse, sed optimum murum aheneum esse virtute atque eonseientiam rectam. At oritur altera major iracultas, quam ne Tu quidem videris sensisse. Quid enim Horatius quoniam dixit de ano praecipiente primum peeuniam esse quaerendam et de pueris cantantibus hunc regem fore qui
recte secerit, tum vero subito quodam animi ardore inllammatus exclamavit pueros verum licere, virtutem enim esse murum aheneum, nonne his verbis totam quaestionem, uti imdanus recte praecipiat an pueri ludentes. Omnino absolvit Absolvit profecto. At qui tandem post hae verba ineltata atque ardoris plena, quibus suam ipsius sententiam aperte professus sit, per ironiam quandam a sine ira et studio, ut ita dicam, ex audientibus potest quaerere, utrum Roscia lex melior sit an puerorum neniat quidem nescio sic enim is demum quaerere poterit, qui se ipsum simulabit aut non habere quid respondeat aut quaestionem nolle absolvere. Quid igitur possumusne oratium tam inconcinnum fuisse credere, ut tali modo hariolaretur Minime vero. Nihil igitur aliquamdiu mihi videbatur relinqui nisi ut illa de mur ahene verba tanquam spuria eum telandio et Meinekio ejiceremus atque in hae opinione eo magis perstabam, quod ne ipsa quidem verba, quippe quibus non virtus, sed vacuitas vitiorum . . aliquid vacuum atque inane dieeretur murus, dilucido atque distincto Horatii sermone mihi digna videbantur. Nihilominus postquam mihi in mentem venit illius versus: Virtus est vitium sugere et sapientia prima, Stultitia earuisSe, et carminis illius: Integer vita scelerisque purus Non eget Mauris jaculis neque arcu, quo quidem carmine tantum non muro bene dixerit oratius hominem probum ab Omni malo defendi, non dubitavi, quin possent quidem ipsa illa verba esse Horatiana et quoniam interrogationes quae continentur . 65 - 69 ad nostrum locum pertinent atque quod illi legitur forti s responsare superbos ad illa de mur aheneo verba respicere videtur, jam nullus dubito qui revera prosecta sint ab Horatio. Quomodo autem illa difficultates, de quibus supra diximus, possunt expediri Multis frustra tentatis unam video hane viam, ni verba illa non per exclamationem, quasi ipsius oratii sententiam aperiant, dicta, sed per interpretationem ad puerorum neniam adjecta statuamus. Id si verum est, his de quibus agitur verbis poeta non id qua omnes sere interpretes volunt, suum ipsius judicium exclamat quo audientium animos praeoccupet, sed puerorum verba explicat atque ex puerili quasi convertit in philosophorum Semonem. Hoc igitur dicere
videtur a pueri ludentes, ea eris, aiunt, si recte facies, sive ut vim hujus nemin eo pediam hic murus aheneus esto, ni e seire sibi, minia pullearer culpa De hac dicendi figura qua
16쪽
voeabula i , id es6 etera id genus omitti solent, adeas si libet Auet. ad Herenn. IV, 28 Foriasse diem Quid ergo tu regem esse idem existimas atque muriam aheneum esse nam alterum vis alterius interpretamentum esse. - go vero aegem esse fere idem existimo atque muro aheneo saeptum esse: imam muri ahenes non minus quam regiae domus nomine firmitas atque stabilitas signifieatur et de ipsa hae virtute agitur nostroloeo, quare non mirum mihi videtur, si quis ad verba rex eris, i reet faeis per interpre
Satis multa verba secisse videor de oes ambiguo num quid prosecisse Erunt qui dicant hanc explieationem parum differre a vulgari, quoniam iam Sehmidius annotaverit verba illa dissscilia simul ad ea quae antecedant explicanda esse adiecta at vir egregius veram interpretalionem casu quodam eseius attigit polius quam via a rasione expedivit, et quod rellius hane quam diei exclamationem aptissimam esse ait totius Epistolae χαροκτῆρι, eum ne sensisse quidem loci iracultatem satis in aperto est. Quid multa Tu quidem, vir doctissime, quid intersit inter meam interpretationem e eeterorum, laeile videbis itaque rogatum e velim ut mecum adeas pistolam V. In qua quidem explicanda cum multa egregie proposuisti, tum Fr Iacobsium secutus simul Torquatum ab avaritiae erimine et oratium a malitiae vel importunitatis suspicione defendisti. Recte u quidem a versus 6 nonne vides quantum valeat ad confirmandam istam sententiam Nam quod Horatius eum amabili illa simplicitate quae veteres decebat rogat amicum ut si quid melioris vini habeat asserendum euret, sellicet
hospiti domi suae vult hene esse et magis veretur suo in eum non delectare quam delectare meliore nota ab ipso hospite allata quis tandem taIe quid ab amico petere auderet quem sciret avarum esse atque apothecas suae parere Dixerit aliquis irridet illis verbis amicum avarum, quem ne amplius malitiose metet subsequitur illud: Mimperium fer. - Interpretantur sane omnes hae verba, quasi dieat oratius: Si sum melius quid habes, equisses imperio meo verum hane explicationem rectam esse negaverim. Nam etiam jocose dici poterat se imperium i. e. avitisa, patere, quasi ho imperium durum aliquod atque molestum esset, magnopere tamen displicet quod non mositionis causa ad imperiis adjectum est meum. Sed etiam id serri potest nam videri possit poeta dieere: permitte, tibi in maiori meo imperetur quod vero particula A eum locum oblinet, quem ait habere debet, id nescio an non serendum sit. Nam si melius quid habeat Torquatus, monetur ut recuset imperium oratii sin minus, ut aliatur Notissima res exempla
Ovid. et 10 5or an simul et legem Rhodopeius aeeipit heros,
Ne siecta retro sua lumina, donec Avernas Exierit valles aut irrita dona latura
17쪽
Virg. Aen. 10, 630 Nune manet insontem gravis exitus aut ego eri
, Hor. Od. III. 12, 3 Miserarum est neque amori dare ludum
Hor. Od. IV, 24, 24 Et peeeare nefas aut pretium est mori. Itaque, quoniam ex vulgari interpretatione nostri loci particula aut opus laret, ego eum sic interpungendum et explicandum censeo: Si melius quid habes, arcesse vel imperium serii. e. quid P Ῥω tu imperavi obtineas, tu reae bibendi esto linguae quidem legibus nihil obstat quominus si interpretemur: nam primum particulae et eam vim ut majoraeoneedat Horatio esse usitatissimam apparet ex Od. I, 35, 1. II, 8, 3. III, 11, 47. Sat. I, 2, 134. 6, 22. 105 te. Feroridi autem voeabulo saepissime significari vel adipisei
quod quia petierit vel Hiis quo tanquam distribuenda in medio posita sint partem nancisci,
nemo negabit exempla ubivis etiam apud Horatium in promtu sunt. Quod magisterium denique eonvivii desertur ad orquatum, plerumque quidem satis constat modimperatorem talorum jactu esse creatum, ut Od. I, 4, 18 Nee regna in sortiere talis et II, 7, 25: em Fenva arbitris diret bibendi sed quum per se probabile sit in convivio non de symbolis parat quo quis celebratus sit ad hunc ipsum regnum delatum esse, tum suffragiis regem esse creatum satis apparet ex Xen. An V, 9, 30 et Plut Symp. I, 4. Aecedit quod . 21 hujus ipsius epist. legimus mae ego proeurare et idolleus imperor et non Invitus, ne turpe tora etc. Quae quidem verba nonne satis ostendunt oratium esse paratum ut tanquam Torquati proeurator ab eo imperia accipiat Equidem ea non intelligerem, nisi antea ad Torquatum magisterium bibendi delatum esset.
Restat ut paucis exponam, quomodo verba si melius quid habes areesse et τα inpertum fer ita inter se eohaerere existimem ut ad alterum tanquam ad majus procedatur. Torquatus vir gravis atque severus et plerumque occupatissimuS, 1ltim non
facile adduceretur ut genio indulgeret, ea tantum conditione ad convivium invitari poterat, ut sibi parcere posset atque cavere ab omni crapula vaporibusque. Quare Horatius Bonum, inquit, bibes vinum libenter etiam patiar te meliorem notam ipsum afferre quid p ipse tu rex bibendi esto ut ipse quid quisque bibat latuas atque modereris. Domus ea jamdudum tuo imperio parata est. - Ηaec omnia optime inter se eohaerere dixerim itaque quum verba si mesius quid habes areesse serio dicta esse appareat, hic versus haud minimum valet ad orquatum ab avaritiae crimine defendendum.
18쪽
Verum ut ne minima quidem avaritiae maneat: i suspieior. 'eu tandem v v. 12 et 1 ad Torquatum pertinere vis Quos quidem vermis tam artificiosa atque contorta ratione interpretaris, ut haud 'cile cuiquam de bal persuastras. Ε idem nullus dubito quin de se ipso l0quatur oratius describendo sua ipsius indolem atque bibendi comissandique cupiditatem amicum sedatum a severum qu et ipsum Mendi atque abripi ad hilaritatem. Se ipsum autem suo jure dicere poterat inmirum lare, Si Pareus ob heredis curam esset qu0niam enim et uxore et liberis earebat tu tandem heredi
Sed haec hactenus. Veniamus iam ad loeum mulio difficiliorem et gra iurem, Epist0lam VI dico, quam nova versuum 1 et 16 interpretatione ibi. viderisimi tre umi estituisse, mihi, bona ua venia dixerim, haud dubium est quin eorruperis. Scilicet Tu illos versus contendis non ipsius orati, nuneiationem esse, sed desentionem quam Numicius Vel adversarius aliquis in medium proferre dieatur. At pq rexliquos hujus epistolae versus ipse Horatius loquitur suo nomineri ne Tu quidem praeis R. 5 ei 16 ullum interlocutionis vestigium reperisti. Itaque quoniam audientiam vel Megequum an inii minime parati erant ut duobus versibas repente . adversarium aliquem argumentati inioccurrere sibi ingerent, poeta qui tale quid vellet omnino non poterat quin addita particula ut vel alio id genus vocabulo quid vellet aperte significaret. Dices, ortasse simillimis conditionibus etiam p. X quattuor versus 7 10 Bullatio datos esse non addit illo quod requiram vocabulo. Et libenter ibi celerisque viris doctissimis quos laudas auctores concedam n0 posse eitum interpretem quin illis versum Bullatii verba eontineri agnoscat verum non ita ut ex tempore Bullatius illa fingatur interioqui, sed ut oratius ex amici pistola ipsius verba asserat. Ita quidem is qui Hurati epistolam erat Meepturus
dubitare non poterat quid illi versus sibi vellent. Videsne quid ille locus disserat a nostro Hic mihi occurrit istud : ipsam illam sententiam qua inest in ris. t et is non potuit suo nomine in medium proferre Horatius naui illud ipsum nid admismi qu0d
prim versu tanquam unam prope rem quae beatum Mere et servare possit commendat, est virtus quomodo igitur Secum ipse ita possit pugnare ut quam irtutem gravissimis verbis primo commendaverit ejusdem paullo post nimium studium cuiquam det insaniae r Ego vero primum hoc nego , oratium in nu silmitramis virtutem posuisse. Qu0d
quidem ut ostendatur, pauli altius videtur res expedienda. I, l . . lib.
Ipse poeta quoniam p.ra dixit: : Nullius addictus jarare in verba magistri i. i. Qu me ungue rapit tempestas, deseror hospes Nunc agili sto et mersor eivilibus undis, Virtutis verae custos rigidusque satelles:
19쪽
ι i. '. u Nunc in Aristippi furtim praeeepta relabori l Illi ni Et mihi res, non me rebus subjungere conor
hae rigitve ilioniasti ipse dixit, nemo dubitavit quin moratius semper abhorruerit a Sequendo cretam i aliquam philosophorum sectam et elegerit 'potius diversissimis diseiplinis ea praerepta quae sibi maxime ad vitae communis usum apta viderentur Sed nondum satis constare videtur inter homines eruditos, primum oratium poetam potiusquam philosophum esse itaque etiamsi laeetae alicujus praecepta quaedam amplectatur inultum tamen abesse ut dogmata e quibus tanquam ex sonte uxerint illa praecepta n0n modo, laudet sed intelligat: deinde eum ex contemtore atque irrisore Stoicorum sensim
evasisse eorum admiratorem atque amatorem Quamquam utrumque satis Perspicuum St. An mi Sat. I, 3, 6 dicat Quis paria esse fere placuit peccata, laborant Cum ventum ad verum est sensus moresque repugnant
Atque ipsa utilitas, justi prope mater et equi
cli , i Nam de miIle fabae modiis eum surripis unum, Damnum est, non facinus, mihi pacto lenius isto, non aperte ostendit se ab Aristippi praeceptis sensim ad Stoicorum doctrinam ascendisse ΤSunt sane qui hae inter se congruere velint sed ii homines ipsi videntur ex eo numeroesis qui neque obliviscantur neque discant quidquam. Et cum saepissime 0ratius Stoicorum rigorem atque morositatem irridens ut Sat. II. 3, 33. p. I, 4, 106. I, 12, 20 a severitat ejus oestinae abhorrere sese dicat, nihilominus autem, quo magi animum e1colit atque erudit, e vehementius eorum praecepta amplectatur: nonne luee clarius est, eum ' libris suis quaeeunque sibi placerent atque virum bonum ac sapientem decere ideremur; celeriter arripuisse, non perspecta ingenii illa diraeultate, qua laborabatdxseipiis Sisicorum tum quum decreta sua ad vitae usum revocare conabantur Hos igitur eontendo Horatium, poetam sane eerrimi indicii, sed ad phrlosophorum rationes Parum aptum M. nonnulla saepe cupidius quam circumspectius e Stoicorum praeeeptis elegisse et neglectis praeceptorum undamentis ita in suum usum convertisse ut nonnunquam philosophorum verbis popularem quandam sententiam subjiceret. illat i i Atquillae Stoici quidem in aeuitate illa affectuum atque perturbationum animi siminum bonum sive virtutem illam, quae ipsis erat una et individua, posuerunt: sed quum Luas virtvis licii esset posita in is ut quis ratione Ru consilio naturae convenienter, τῆι σε ὁμολογουμενιος, reperet sapientem existimarent non posse quin a perturbationibus illis rationis expertibus liber esset. Itaque vacuitas asseetuum iis virtutem necessario equi, minime vero ipsa virtus esse videbatur. Quid enim si in illa vacuitate sola sapientiam
20쪽
atque virtutem posuissent, nonne iis lapides vel saxa quippe quae nullis cupiditatibus aut timoribus perturbarentur, Virtuti laude niaxime digna essent visa Τ 0ratius vero quum de virtute loquitur ne c0gitat quidem de illa Stoicorum virtute qualem sibi in sapiente suo fingebant: quae quoniam in mortali quidem homine neque sui unquam neque esse potest, ei videtur ridicula quaedam atque liosa esse. Ipse quum a natura ita comparatus esset ut in vitam et res ipsas animum intenderet, Vitaret cane prius et angue cogitationeSa Sensibus sejunctas, ea tantum ex Stoicorum praeceptis quae ad vitae usum conferri possent amplectebatur itaque quum de virtute l0quitur, aut serm0nis quotidiani sequitur consuetudinem aut ad ea se applicat quae Stoici, rerum necessitate coacti, remittendo de severitate doctrinae, de illis quae προηγμμα dicebant disputaverant. Nam in earum maxime rerum studio, quas sapienti appetere licebat per Stoicos, ponit Horatius virtutem itaque Varias ejus species Statuit justitiam, amorem patriae, dem et habet et c0lit
virtutes Quid L quod p. I, 17, 4 haud j0cos dicit
aut virtus nomen inane est Aut decus et pretium recte petit experiens Vir.
x qua quidem virtute quantum distat illa d θαυμαστία quam citoici cum persectar sapientiae specie conjunctam voluerunt antum igitur abest ut in hac perturbationum vacuitate ponat virtutem oratius, ut qui ni0neat ne quid miremur idem nos a nimio
virtutis studio revocare OSSit. Nam quod ii dicis omnino ejusmodi admonitionem, ne virtutem ultra quam salis sit petamus, ab hac epistola quippe quae graviSSimis verbi sit perscripta esse alienam, non video cur poetae quamvis gravi ac Severo n0n liceat a ridicula quadam insania revocare. Ridiculus autem atque insanus videbatur oratio si quis Stoicorum decretis ita utebatur, ut sibi constans neglectis rerum conditionibus atque despectis virtutibus quae in c0mmuni vita versarentur eam virtuti speciem Sequeretur quae in hominem non caderet. Scilicet is praeter Se omnes habebat stultos, Se unum sapientem
ac bonum. ales erant Crispi iii, Damasippi, Stertini qui quam ridiculi atque insani Horatio visi sint scimus, nescimus quo jure nisi quod urguerent St0icorum decreta ipsi
non satis intellecta. Quid igitur 3 quum ipse dicat
Virtus est mediti in vitiorum et utrimque reductum,
possumusne mirari quod dissuadet nimium virtutis studium quale multi illius aetatis philosophi prae se tulerint P Nimium autem virtuti studium notavit verbis ultra quam satis est, non, id quod Tu vis, vocabulis virtutem ipsam. Quibus quidem nihil aliud quam 0pp0nit studium ipsius virtutis, quippe in qua petenda nimiam cupiditatem castigari non
posse plerique censeant, studiis ceterarum rerum qua antea commemoravit. ua igitur conjectura quamvis facili et ingeniosa ultra quam satis et virtutem si petat ipsam non opus est.