장음표시 사용
31쪽
dos: v. 1 13. 31. 1 - 17 32 - 39. 18-30.40 - 44. Qui quidem ordo ita resactum sit ut primum turbaretur nescio persuasum habeo epistolam qualem ego restituerim multo pulcriorem atque elegantiorem esse ea quam adhuc legimus. Nam ita non solum res primaria, expositi eausarum cur rus praeserat urbi, in media epistolaeouocata est, sed etiam ipsius et villic comparatio multo simplicior atque concinnior videtur sententiae vero tam apte inter se junctae sunt ut nusquam in transili0nibus
Et his quidem uberius expositis obiter e monitum volo de Tua versus interpretatione. Nam quod Tu amis pietatem et curam vis esse oratii erga Lamiam pietatem atque ejus pro illo curam, linguae ratio isti interpretationi obstat Pietas, quoniam id vocabulum non a verbo transitivo quod dicitur potest derivari, nunquam eum illo quem v vis Genitivo conjungitur: est nomen absolutum. Praeterea ex ua quidem
sententia scribendum fuisset pietas atque eum, non pietas et eum. Itaque hunc Verbis inesse puto sensum: Me moratur Lamiae erga fratrem pietas et ejus pro domo fratris mortui eum. Sic omnia videntur recte habere.
Adeamus igitur ad epistolam XV. In qua quum multa probabiliter exposuiStitum de scurra urbano v 27 disseruisti ita ut vel ex una hac adnotatione appareat, quam egregie Tu quidem et a natura et a doctrina ad interpretand0s 0ratii libr0s instructus sis. Item quae ad . 1 de difficili illo atque parum apto vocabulo sed dixisti, mirum est quantum distent ab omnibus, quae ceteri, imprimis rellius, hac de re hariolati sunt. Neque tamen quod poetam is cum superbia quadam voluisse quidem in
logies praecepta peccare, velut si quis germanice dicat Vergebens uehi de genera seine
te um steti tu bringen aber si reare nitatis halten, mihi videris omnino recte interpretatus esse locum. Distat enim aliquantum istud exemplum germanicum ab h0c quod tractamus. Nam quod quis levi vocabulo vergebens neglecto ita continuat rati0nem quasi omnino non sit dictum, facile serendum videtur Horatius vero quod cumulatius seripserat laeva stomaehosus habena, id non poterat isto modo negligere. Et ego quidem Flaceum equitem ne minimum quidem crediderim ore loquit nam quod verba στα stomaehosus habena interpretaris lorea stomaehos fleetens habena, id posse quidem eri est
certissimum, sed non video cur non simplicius et elegantius Ablativum va habena pertinere velimus ad verbum dicendi nimirum prorsus nihil dicit eques ore quidem quoniam verba non intelligit bestia, sed laeva habena dicit ille i. e. habena significat equo non Cumas sibi esse iter aut Bajas. Ita quidem si interpretatus eris, non majus ideo invocabulo sed in erit vitium. Ad illud autem expediendum miror quod nemo adhuc interpretum in medium protulit simillimum locum, quem legimus apud eundem scriptorem Sat. I, 5, 60:
32쪽
Sic mutilus miniteris p At illi Reda eleatrix
Setosam laevi frontem turpaverat oris.
Ad quem quidem locum rellius eum ea qua solet in praetereundis dis steultatibus facilitato exinand. urs. I, p. 42 asseri nonnulla quae illuc prorsus non pertineant rectissime
vero Heindorsius monet particulam ut ins0lenter usurpatam esse pro autem, explicari enim quomodo Sarmentus mentionem injiciat de ornu exsecto. Similiter nostro loco pro sed velimus scriptum esse autem Du igitur hi loci, quoniam ad utrumque libri manuse. nihil inter se discrepant, ita inter sese tuentur ut corruptelae oriatur suspicio nulla. Iam vero quoniam fieri non potuit ut particularum at et sed propria vis evanesceret, quaeritur quomodo explicetur talis usus. Atque in satira quidem illa hae mihi videtur poetae
sententia esse a prope erat ut proetermitterem vobis narrare de foeda eleatriae quae illi frontem turpaverat. Eadem igitur ratione nostrum locum explicandum censeo Non sibi Cum esse iter, eques laeva habena significabit equor e quoniam verba mea avia obscuriora sunt:
equi frenato est auris in ore. Verum est ita quidem paullo loquacius dicere oratium, sed ipsa ea loquacitas eum in hac epistola videtur decere. Quod autem ejusdem epist. v. 32 restituisti Blandini lectionem Mnaseas et v. 1 novam nunciationem ita ordiris, ut versibus 26 - 30 Maenium qualis scurra suerit describi dicas, deinde . 31 et 2 poetam ad illud tempus quo fuerit dives respicere, denique inde a v. 33 iterum notari Maenium ad egestatem redactum etiamsi abstinere potuisses quin v. 33 hie mutares in hine, ne ita quidem mihi probasses Iectionem istam genuinam esse. Quid enim Τ 0eta qui . 26 jam dixisset Maenium rebus maternis atque paternis sortiter absumptis ad egestatem redactum esse, qui poterat . 1 memoriam illius temporis quo dives fuisset revocare Cur tandem tum de hoc tum de illo tempore ei loquendum erat Ita tantum interpretatio ista sana foret, si Horatius versus 3 et 32 per παρἔνθεσιν, ut ita dicam, inseruisset ad explicandum aliquid quod paullo ante
commemorasset: nunc, quia v. 30 iis quae sequuntur Verbis explicari non potest, sententiarum quandam eonfusionem conferre videris in oratium. Verum esto v. 31
et 32 de Maenii rebus secundis esse sermonem: qui tandem is dici poterat donasse ventri quidquid quaesiisset lucri nam certe dum ssorebat opibus maternis atque paternis, quaerere ne minimum quidem solitus est Maenius, sed sortiter absumebat fortunas. Itaque primo revocanda mihi videbatur lectio vulgata donabat, quod verbum ad Maenii nomen referretur. Quod si verum esset, per versus 26 I ita continuaretur oratio ut Maenius ortunis absumptis ventrem diceretur pro eo quasi ac domino habuisse et coluisse atque omnino quidquid a fautoribus impetrasset avaro ventri donasse. Deinde . 33-41 ita procederet
33쪽
oratio ut bipartito audiremus aenium inserviisse Ventri, aut mira voracitate aut delicatissimorum iborum apparatu nam . 33 ubi nil ut paullum abstulerat et v. 3 tibi rerierat inter se ita respondere manifestum est ut ventris cultus significetur bipartilus. Ita quidem omnia optime disposita essent: sed haereo in verbo hi quod . 33 legitur. Quippe si ab ho versu posita ordiebatur novam nunciationem qua ea quae antecederent accuratius definirentur, n0n pus erat Pr0nomine dem0nstrativo u Maenius iterum nobis repraesentaretur atque adeo, quoniam de nullo nisi de Maenio cogitamus atque de eo tota quae antecedit expositio est, illud Pronomen non ferendum videtur. Nihil igitur relinquitur nisi ut assentiamur Bentitio, sagacissimo illi viro, qui jampridem pro donabat ex veterum librorum Iectione donarat vidit restituendum esse donaret et eum quidem Conjunctivum pendere ex vocabulo qui Nimirum ex hoc donaret ortae sunt duae illae lectiones quae hodie in libris manuscr. extant quippe requirebant librarii verbum quod ad aenium referretur. At id ipsum qu0d requirebant est cenabat, est aiebat continuatur enim ratio per . 26 - 41, sed propter amplam hanc verborum comprehensionem poeta v. 33 Maenium vocabulo hie in memoriam revocandum censuit et rectissime quidem. Dicere poterat hie igitur vel hie, inquam sed nihil . obstabat quin simpliciore illo modo uteretur. Ceterum quae supra de se usu v. 32 et de ejus cum v. 33 et v. 3 nece SSitudine monuimus, etiam ad Bentiri conjecturam optime conveniunt. Hoc igitur dicit 0ratius:
Maenius, ut oepit haberi scurra, qui non erium praesepe teneret et qui ita ventrem quasi prodeo oleret ut quidquid quaesierat ei donaret rate igitur aut patinas oenabat omasi, aut aiebat se non mirari si qui omederent bona.
Quamquam haec tam facilia sunt intellectu ut ibi ortasse, vir d0ctissime, videar longus suisse multo dimicili 0r est epistola XVI, ad quam, quaeso, jam mecum adeaS. Plurima in ea quidem a Te egregie sunt inventa: mus quam lautopere admiratus Sum aut
subtilitatem disputandi aut facultatem dijudicandi quid poetam deceat, quid n0n atqvum felicissimo qu0dam eas contigerit ut olsterus quoque, popularis meus, Vir acris judicii laude non minus quam doctriniae atque eruditi0nis insignis, nuper de sententiarum in hac epistola ordine ea qua solet elegantia atque acumine dissereret Phil0l. X, p. 43sqq. , hoc unum d0leo quod ua et illius de simili argumento disquisitiones e0dem seretempore scriptae sunt ut neuter ab altero discere potuerit. Quod si factum esset, lartasse etiam loci dissicillimi qui versibus 25-32 continetur interpretatio ad finem esset perduein. Quamvis enim priorum interpretum hariolationes accommodate refutaveris, tamen pauca quaedam relicta sunt de quibus adhuc dubitandum videatur. Et primum quidem rectissime
sane et uo jure v. 25 censes ad Pronomen tibi verbum dicendi pertinere, qui enim eoqjungi volunt tibi pugnata, Quinetium sibi angant necesse est insipientem quendam hominem qui quamcunque adulationem tulerit: sed quod Τ ad verba si quis bella tibi
34쪽
discit per eugma quoddam ex iis quae sequuntur addendam putas apodosi Augustum agnoscas, inauditum istud eugma idemque supervaeaneum videtur. Multo pulerior et simplicior haec fuerit interpretatio: Si quis poema pisum tibi aeuo a negotiis direm his verbis aures permulceat etc. eu videtur rem tetigisse Frolichius noster qui locum germanice sic reddit Menn eman dis in epos reeitiri Von tam undisie x wasse undis lande, Dei Iaustaen Oh mi solehem Ort entave te te. Iam vero ad ea respondere velimus: agnoseere debEa laudes augusti, non qnoscere OSSA postulat enim poeta ne quis de Augusti laudibus quippe quae eximiae sint atque egregiae eaedemque meritissimae incertus sit. At quod volumus exhibent libri, modo rectius interpretemur verba: agnoscere Mais. Quid enim P oratii nonne hoc est proprium ut saepissime cum urbana illa atque festiva attenuatione verborum, quae graece λιτοτης appellatur, minus videatur dicere quam dicat Et nostro qu0que loco agnoseere possis idem est ac Si graece dicas σως ανδυναιο ναγιγνωσκειν Pro ἀναγVνωσκειν σε χρη vel latine a meis opinor. Eandem autem
ironiam exhibet interpuncti Feae, plerisque non satis intellecta nam quod . 29 interrogationis signo concludit, interpretari videtur: equid agnoseera possis velut si quis
Τum vero qui Sequuntur . 30 et 1 omnino desperandi mihi videbantur, priusquam egregiam uam interpunctionem cognovi. Nam quod plurimi cum Schmidio
verba respondesne tuo nomine dicta putabati pro respondesne ad tuum nomen, n0n solum in Ablativo offendebamus, sed ne constructio quidem verborum poterat expediri. Nam
singebant sibi illi , ni fallor, enthymema quoddam, quale est oratianum illud: Ut jugulent h0mines, surgunt de nocte latrones: Ut te ipsum serves, non expergisceris 3 At si ea larina l0quendi v0luisset uti poeta, scribere debebat eum aptem emendaru8γε
voearis, hoc tu pateris ac respondes ad tuum nomen In grammatica igitur peccasset quod
particulam ne adjunxisset verbo respondendi et in logica quod id ipsum quod cum admiratione quadam atque indignatione quaerendum esset, verbum patiendi, in propositione priore collocasse Quod autem alii totum locum sic constituunt: Respondesne tuo, dic sodes, nomine: nempe Vir bonus et prudens dici delector ego ac tu rneque quid sibi velint Verba tuo nomina perspicio nec quomodo hie Iocus opponatur
illis de Augusti laude versibus: nam iis quidem certissimum est Augustum dici laudibus
suis respondere. Redeamus igitur ad uam interpunctionem non minus necessariam quam ingeniosam quippe quae tam facilis videatur ut postquam a Te inventa est omnes miremur cur non statim in eam inciderimus. Nam quum sic interpungis verba:
35쪽
Cum pateris sapiens emendatuSque V0cari,
Respondesne Τ uo dic sodes nomine lassiteis hanc aptissimam interpretationem Augustus nominibus suis adeo respondet ut nemo qui Varia audiverit panegyricum eju laudes non possit agnoscere quid tu respondesne eodem modo ita vocabulis inbus appellari te pateris p Tu die nomine nere mihi objeceris te ab aliis istimari respondere. Quae quidem omnia et perspicue et eleganter dicta esse nemo negabit: quae vero sequuntur nempe vir bonus et prudens diei delector ego ac tu vereor ne
milius recte interpretatus sis. Namo quidem illa ipsius oratii verba putas. At qui paullo post gravissimis verbis dicat neminem nisi mendosum et medicandum salso 0n0re juvari, eum non adducor ut credam delectari honestis nominibus. Accedit quod, si illa sententia oratii esset, versus 3 particula adversativa nullo modo carere posset. Qua
quidem optime aret, si illa de quibus agitur sunt verba Quinctii ad quae v. 33 ipse
poeta respondeat. Dixerit aliquis: Quinctius si jussus est suo nomine dicere utrum revera sapiens emendatusque sit necne, parum aptum est quod resp0ndet nempe vir bonus a sapiens dici delector ego a tu. Quasi vero non saepius etiam in praesentium colloquiis accidat ut alteruter responsionem alio derivare studeat hoc autem loco, quoniam non
adest Quinctius, p0eta, siquidem responsionis eget, eam non potest exspectare nisi a proximis Quinctii litteris, interim autem facit eum salsi honoris gaudium excusantem. Optime igitur ad egregiam istam versus 1 interpunctionem convenit ea quae jam inveteravit interpretatio ut versus 32 detur Quinctio. Item in ea quae sequitur epistola XVII, quamquam iterum atque iterum inversibus 2 et 49 quantum interpunctione verb0rum ceteris antecellas satis c0mprobasti, nihilominus qu0 v. 4 particulam tamen cum verbo discendi conjunxisti, pauca quaedam videntur m0nenda esse. Qu0niam, inquis, antecessit quamvis, verbum discendi eget particula adversativa. Repugnant non solum multa apud ipsum oratium exempla, ut Od. I, 14, 11 et III, 10, 13, sed etiam ratio linguae obloquitur: nam verbum discendi, quum primum totius nuncialionis obtineat locum, multo gravius particula missa
opponitur iis quae antecesserunt, quam si adderetur particula. um Vero si eam voluisset
poeta eum illo verbo conjungi, quis eam in fine totius nunciali0nis positam ferret,
praesertim post inserta vocabula ut si ineus iter monstrare velit Profecto sic posita particula adeo langueret ut totius sententiae vis infringeretur. Quare non dubitandum est quin tamen aptum sit ad eam quae sequitur comprehensi0nem Verborum tamen adspice,
sed dissicultatem hujus locutionis parum perspectam habueris qui dicas ita quidem poetam disertis verbis monere ne temere discipulus sibi credat, eam autem admonitionem a proposito alienam esse Minime vero est aliena quid enim qui lepida cum veritatis superlatione se ipse comparat cum caeco homine qui velit iter monstrare, nonne is hac
36쪽
ipsa re m0net ne sibi habeatur nimium fidei Difficultas igitur eur quis dubite verba
tamen adspice inter se conjuncta credere in hac potius re est posita, quod uno illo quod antecedit verbo primario dise nihil concessum est ad quod tamen pertinere videatur: immo jubet poeta Scaevam discere itaque tamen repugnare videatur contra logica At sacillime haec dissicultas sublata erit si verba sic interpunxeris Disce, docendu adhue quin enset
amiculus. Ut si oestus iter monstrare velit. Tamen adspire te. Scilicet verba ut si ineus iter
monstrare veli ita adjicit p0 et ad eam quae antecedit admonitionem ut ex ea suppleri
velit enset autem et ad hanc sententiam absolutam e et autem in si . i. m. v. pertinet illud tamen.
Iam vero animum advertas quaeso ad hujus epistolae finem. In quo quidem miror quod ius quam issendisti Nam riuum duas Iolius epistolae partes esse malis
appareat, alteram exponentem utrum melius sit regibus Ut an non uti, alteram pauea
quaedam praecepta exhibentem de principum virorum consuetudine, nemo tamen explicare dignatus est quomodo hae duae partes inter se cohaereant. Utinam ex eo numero, qui Horatii elegantiam atque concinnitatem quotidie egregiis laudibus esserunt, pauci quidam studerent de sententiarum ordine exponere atque quo jure bucinatorum officiis fungerentur ostendere sed id genus homines, quorum exemplum et ipse asser p. 143 jucundissimum,
omnia licere odiis opinantur eosque vates quosdam esse qui confuse ac permixte quidvis hariolentur. Nostro autem loco, cuicunque paullulum sanae mentis est, n0n potest quina V. 42 ad . 43 adeo praecipitatum esse sentiat, ut 0 modo transitio sed ne continuatio quidem Sententiarum appareat. Verum est ac satis constat poetis licere missis illis
particulis, quibus script0res pedestris orati0nis in transitionibus utuntur, res ipsas inter se jungere: et oratius quidem quandocunque sabulam aliquam vel narratiunculam in medium profert ad illustrandam aliquam sententiam aut complura ejusdem generis membra ex ordine collocat, qua est celeritate ingenii, suo jure ex inopinato saepissime transilit potius quam transit ab una parte ad alteram ut obstupefacti quasi ac perterriti primo mon intelligamus quo nos perduxerit Verum quotiescunque a generali quadam sententim transit at eas quae illi subjecta, sunt, qua est sana mente, disertis verbis transitionis nos comm0nesacit. Itaque, qu0niam absoluta quaestione utrum praestet regibus uti an non uti praecepta dare parat de ratione utendi desideramus talem fere transitum qualii hic laret, ne age qua possis uti majoribus iudi Verum esto per negligentiam quandam hunc versum omisisse oratium qui tandem accidit ut de iis tantum artibus quibus quis a majoribus derat 40nx exponat Nam multa praeterea in principum consuetudine observanda esse et per se manifestum est et apparet ex epistola XVIII. mico rellius: Iam ex multis, inquit praeceptis quae dare poterat pauca quaedam sed praecipua pud0ris, modestiae, prudentiae amico inculcat. - Audio sed cur tandem haec praecipua
37쪽
erant Fortasse Scaeva erat homo aliquis impudentia atque imp0rtunitate insignis, cui haec potissimum inculcanda essent. Α Η0rati erat amicus atque a miliaris a gravissimis verbis poeta amicum modestum atque haesitantem ad appeteΠdam majorum consuetudinem videtur excitare. Cur igitur inde a v. 43 de donis potissimum serendis serm sit n0n video.
Tum ver qui . 4 ait aut virtus nomen inane est aut decus et 'retium recte petit eauperiens
sis, idem . 45 haec habet atqui rerum eam hoc erat, hie μω, videlicet dona serre a regibus. Ergo in e ponit H0ratius virtutem ut calleat qui a principibus viris commoda ferre Moriar si haec ejus opinio est. Dicet fortasse quispiam quod ocose disserit posita ad notandos h0minum sordidorum mores id tu, quasi Seri ad monendum Scaevam scriptum sit, nimis anxie premis. Ad ea non habeo quod respondeam est difficillimum stultos refellere. Tu vero, vir doctissime, haud ignoras poetam, quum usque ad . 42 serio locutus excitaverit amicum ad appetendam majorum consuetudinem, non subito ita declinare posse a prop0Sito ut per satiram quasi aliorum m0re perstringat potius quam doceat amicum. Adde quod epistola qua quis exponat utrum praestet principes viros sugere an sectari optime e0ncluditur gravissima illa sententia aut virtus nomen inane est aut dem et r. r. p. e . v. epistola vero quae et illam quaesti0nem et praecepta de ratione utendi contineat pessime concluditur versu 2 quaere peregrinum. vicinia rauca reclamat, quippe qui animos quasi suspendat neque ad pr0positum redire patiatur. His igitur causis adduc0 ut oratii ad Scaevam epistolam v. 42 concludi exi Stimem, reliquos autem versus deperditae alicujus satirae oratianae esse partem, qua quod simile argumentum atque epistola nostra tractatum sit, librarii huic eam assuerint. Nam plures 0ralium scripsisse satiras quam quae ad hanc aetatem pervenerint, eum propter multa in priore satirarum libro vestigia mihi credibile videtur, tum propter octo illos versus qui vulgo ante Sat. I, 10 leguntur et propter p. I, 19, 10 admodum est pr0babile. Verum quodcunque de hac conjectura judicium seceris, Tibi quidem non ita cassiun videbor disputasse qui contendam e0s malos poetas esse qu0s 0 liceat ex sensu c0mmuni aestimare eoque quasi modulo metiri, nec quemquam adeo pollere ingenio qui logicas leges impune p0ssit negligere. Nam et ipse Tu in ea quae sequitur epistola XVIII similibus causis adductus v. 89 45 a podia existima Scripto esse post v. 66 cui quidem conjecturae firmissimis quasi undamentis innixae non habeo quod e0ntradicam. Quamquam de . 1 et 2 assentiri malim aupli et Mei ne i qui verba paullo loquacius dicta contrahi velint in hunc unum VerSum potores porrecta negant
V. 99 autem et 00 miror quod intactam reliquisti lecti0nem vulgatam num ue/emper inop agitet meique cupido, num pavor: nam Orellium quidem et plerosque qui interpretentur num te tueri et potentiae eupiditas Mare debeat grammaticae legibus palum
38쪽
consuluisse atque adeo soloecismum quendam in oratium conjicere Tu ipse rectissime sensisti, qui germanice sic reddas versum: Ob die die habsuta niehi, di bestandi Orbe e prin0ι:sed quum per grammaticam ita liceat interpretari, vereor ne ad sententiarum ordinem parum istud sit aptum. Scilicet Tu vis Lollium juberi ex philosophorum libris se ipsum cogn0Scere, num se cupido vexet et pavor sed etiamsi illud γνῶθι σαυτον oratio familiarius esset quam est, ante ab hoc loco, quippe quo praecepta quidem philosophiae
laudentur, ista sententia foret aliena. Itaque necessario aut cum Bentiri ne, ne Scribendum est, aut, quod boni libri exhibent, non, non et id quidem malim, nam ex ea lecli 0 ne apparet facillime corruptelas manare potuisse. 0 igitur dicit poeta: doetos per
contaberis qua ratione queas traducere leniter Peum . . qua ratione non cupido emper inops,
non 'avor et spe te rearet agitetque. Nam in hac ipsa re vita tranquilla atque lenis posita est ut animi perturbationibus liberi simus. Rursus qu0 ejusdem epist. v. 7 vulgatam lectionem quin se eommendat tonsa ut dentibus atris omnino defendi p0sse negas et sic emendandam enses quo cute se intonsa commendat d. a. jam hac de causa ista conjectura minus probabilis videtur, quoniam, si pro intonsa librarii scripsissent tonsa, non ideo verba mutassent locum quippe optimus Versu relictu esset quo cute se tonsa commendat d. a. Sed ne argumenta quidem quibus
vulgatam lecti0nem impugnas ad rem apta sunt. Quod enim asseveras Augusti temporibus nitidissimum quemque diligentissime tonsum fuisse, id huc pertineret, si a librariis pro tonsa cute traditum esset tonso capillo nunc vero, quoniam tonsam cutem, τὴν ἐν χρουκοχ ραν, jam Schmidius luculentissime demonstravit asperitatis Stoicae fuisse, dubitari non p0test quin vulg. ecti sit genuina. Neque magis ibi assentiri p0ssum de . 26, in qu per hyperbaton quoddam vocabula reluti pia mater post a collocata quidem dicas, Sed conjungenda esse cuni verbo regendi quale hyperbaton sortiter nego apud ullum bonum scriptorem reperiri P0sse. In reliquis autem duabus epistolis nihil invenio de quo se dissentiam, praeter unum versum 3 epist. XIX. Cujus quum extent interpretationes duae, altera explicans:
Non ego nobilium scriptorum auditor et tilior esse dignor ut grammaticas ambiam tribus et 1 ulpitu, altera : Ego, quippe qui nobilium aer aud et ultor sim, non dignor ambire 9Υ. r. et
pulpita, Tu priorem illam paucis quidem verbis sed sine ulla dubitatione resutasti. Et Tuo sane jure nam ex illa interpretatione et Pronomen illorum additum esse velimus nec verba nobilium seriptorum cum despectu quodam dicta esse p0SSunt. Neque tamen hujus loci explicatio ad finem videtur perducta esse : nam quod Τu et ceteri qui ecum saciunt 0ralium suae cum Virgilio et Vari et ibullo necessitudinis atque familiaritalisule lilionem sacere censetis, primum illos p0dias non dixisset 0biles, sed magnisscentiore
39쪽
aliquo nomine ornasset deinde vero, id quod multo gravius videtur, quamquam certissimum est verbo ultoris eum significari qui recitantibus vicissim sua carmina recitet eosque ita qu0dammodo puniat, unusquisque tamen lacillime sentiet illo vocabulo ne perjoeum quidem significari p0sse ullum poetam recitantem nisi eum quem pertaeSum sit alterius carmina audire. Atqui Virgilium, Varium, ibullum n0 m0do amabat atque diligebat Horatius, sed n0 ita eos laedere poterat ut 0ram omnibus diceret se taeduisse
audire eorum carmina. Omissa igitur ista interpretalione sic versus explicandus est: Ego quem isti vocant scriptorum nobilium . . nobili loco natorum auditorem, non dignor etc. Nam
sine dubio magnam invidiam e0nssaverat H0rati0, quod apud principes illos viros qui ad
voluptatem tantum artem exercebant versabatur atque requens erat et eorum laude contentus grammaticas tribus despiciebat. Itaque eum btrectat0res contumeliae causa nobilium scriptorum auditorem et ultorem vocaverant: ipse Vero cum superbia quadam
illud cognomen hoc loco sibi vertit virtuti atque h0n0ri. Sic omnia c0mm0 dissime
dicta sunt. Iam vero finem faciamus hujus epistolae criticae. Quae si Tibi sorte uberiore filo quam elegantiore videatur esse nolui pus exigere qu0 per se ut ita dicam staret atque artificii instar legentium animos delectaret sententiarum et verborum pulcritudine, sed Tibi, vir clarissime, me applicans perlustrando egregium uiam librum ea potissimum tractare volui, quae etiam a Te minus recte intellecta ego explicare posse mihi Viderer. Quidquid igitur his litteris mandavi, ad accuratiorem oratii interpretationem id velint Valere. Quodsi haec qualiscunque epistola, qua admiratione ui est perfusa, e paullulum incitet ad accelerandam alterius pistolarum libri editionem et ad parandam ultro n0Vam Satirarum interpretationem parem egregiae illi carminum oratianorum editioni quam nuper Nauchius, vir d0ctissimus, paravit optimum eum hujus libelli fructum habebo interim has anno latiunculas ea qua soles humanitate atque indulgentia, quaeso, accipia, .