De coniunctivi et optativi in enuntiatis secundariis usu Aeschineo [microform] : dissertatio inauguralis ...

1쪽

aS partis the Foundations os Wester Civiligation Preservatio Project

Funded by the

Reproductions may noti made Without permission hom

Columbia Universit Library

2쪽

COPYRIGHT STATE MENT

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT

BIBLIO GRAPHIC MICRO FORM TARGET

5쪽

l. l

63 3ο

2.22.0

6쪽

QUA SCRIPSIT

PR0 SUMMIS IN PHILOSOPHI, NORIBUS

RITE OBTINENDIS

PROPOSUIT

7쪽

Inter decem illos oratores, qui vocantur Attici, qu08- quo simul sero ea urbs Attica tulit, quam pluribus annis eloquentia magis, quam UniVersam Graeciam, operibusque floruisse Velleius' existimat, in qua et natam et altam esse eloquentiam Cicero non dubitat affirmare, inter illos oratores, dico, facile duo viri tanto magis praelucent, quanto inferiorem locum tenent ceteri, si comparantur cum illis quasi heroibus, Demosthene et Aeschine. rosecto Secundum post Demosthenem locum teneri constat ab Aeschine, cuius orationem Ctesiphonteam summus Orator Romanorum iudicavit dignam esse, quas Latino reddita iis, qui Attico dicero vellent, esset regula R). Sed ante omnia hoc loco asserenda sunt verba

Dionysii, quibus de Aeschinis ingenio iudicavit liciti Velleius I 18.2 Cic. Brut. I 0, 39. De titulis, qui Athenis tribuuntur a scriptoribus et Graecis et Latinis, confer locos, quos Berctius Grie-chische Literaturgeschichises p. 25, 29 collegit praeterea confer quaeso Pindari seg. 46. Athenaioses 36. V 12. Alciphr. ΙΙ . Diod. Sic. 13, 27. Aelian. Var hist. IV . Cic. Brut 97, 332. de orat Ι 4, 13. III 12, 43. Unus locus accuratius in medium proferatur, pro Flacco 26 62: adsunt Athenienses, unde humanitas, doctrina, religio, fruges, iura, leges ortae atque in Omnes terras distributae putantur. 3 Cic. Brut cap. 9 84, 290. Orat. 7, 29. de orat. II, 23,94. III, 7, 28 56, 2l3. usc. III, 26, 3. de fin V, 2, 5. de Optim.

8쪽

τωρ, νη λαμπροτατ φυσει περὶ λογους χρησάμενος ὁ ο πολυ αν απέχειν δοκεῖ so αλλων ητορων καὶ μετα Λημοσθενην μηδενὸς δευτερος αριθμεῖσθαι. raeterea quantus fuerit Aeschines, ex eo praecipue intellegi potest, quod ille solus descendit in certamen cum illo viro, qui divina quadam eloquentia tamquam regnavit in contionibus confer id, quod Quinctilianus Instit. Orat. X, 112 de Cicerone dicit quiquo mirabili arte dicendi animos audientium et docuit et delectavit et permovit

Cic. de pt gen Orat init.). Nihil est igitur causae, quod miremur audiendi causa concursus ex tota Graecia tactos esse ). re tantum orationes Aeschinis exstant: contra imarchum, de salsa legatione, contra Ctesiphontem habitae, Gratiarum nominibus significatae: διὸ τους μὲν λογους αυτου τινες χαριτας νομαζον διά τε το χαρίεν του λογου καὶ τὸν ριθμὸν των χαριτων At); pervenerunt illae ad nostram aetatem velut persectissimae eloquentiae documenta. raeter tres illas orationes a

Veteribus commemorantur OVem epiStulae, quae MuSae Vocabantur: μουσα δε τας ἐπιστολας δια τὸν αριθμὸν των εννεα Μουσων '), quae ad OStram aetatem non pervenerunt; nam duodecim epiStulaS, quae nunc eXStant, Spuria esse et commenticia nemo mortalium negabit, postquam Taylor, Vir summae doctrinae in edition sua et Boeckhius ad ind. II Vol. p. 18sqq. ac-

1 Cic. de opt gen orat. 22. - Brut. 8 289 id quod Aeschines ipse testificatur Ι 117 ρω δὲ πολλους μὲν ων νεωτερων προσεστηκοτα προς et δικασπὶρίφ, πολλους ὁ τῶν πρεσβυτερων, ουκδλίγους δ' ἐκ τῆς λλης 'Ελλάδος. I, 173. II, 5. III, 56. 207. 2 Phot cod. 61.3 Phot cod. 1.

mus tria da quidem orationum, epistula Vero duodenas. Quaenam sint igitur abiudicandae, si quaeras, sive tanto auctore indignae sive nota aliqua im8tae, quae novitatem arguere possit - hoc e me, inquam, Si quaera S, aio praedic confirmo et pronuntio omne duodecim prO- scribendas protinus et eliminandas esse. Nunc ad tres illas orationes accuratius tractanda redeo. Neque ero demonstrare in animo mihi est, quam perSpicuus et facilitate concipiendarum imaginum evidens, Sententiis et Verborum pondere Sublimis, quam graViS, RcerbuS, VehemenS, Varietate OpiOSUS, Ornatus, tenuitate impleX,

orationis estivitate facetus, iucundus, compositione lenis, figuris varius, sententiarum novitate audax, in inveniendo locuples, in delectu et ordine prudens, rerum USU Rllidus, moribus notandis probabilis, vi et copia argumentorum o affectibus ad commovendos hominum animos instructus sit et paratus quibus verbis Matthaei virtutes Aeschinis oratorias optime describin, sed explicare conabor, quomodo orator ille coniunctivo et optativo usus sit in enuntiatis secundariis. De hoc coniunctivi et optativi usu apud Atticos quidem scriptores certam et firmam normam esse denegari non potest, ita ut cogn0ScamuS, num etiam in hac re Aeschines optimos Atticorum scrip tore Sequatur. rimum de coniunctivi, tum de optativi in illis enuntiatis usu pauca dicam, in quibus Attici summam mentis subtilitatem usurpatam Volebant. Quae vero sit vis coniunctivi modi et optativi Her- manno, Vir doctissimo, duce illustrari potest, qui dicit ')1 ad Vigerum p. 741.

9쪽

- AE seconiunctivi propriam vim esse, ut aliquid fieri posse significet, ita ut non agatur de eo, quod illud fieri posse cogitetur Optativi propriam vim esse hanc, ut indicet, aliquid non esse, sed cogitari tantum. Quin coniunctivus et optativus in enuntiatis secundariis idem valeat, atque in primariis, nemo dubitat. Quin etiam hoc dicere

possumus ab Aeschine et a ceteris Atticorum scriptoribus optativum positum esse, si in enuntiato primario usurpatum sit tempus praeteritum post tempus praesens inveniemus apud Aeschinem coniunctivum. Et prosecto optimo iure. Nam coniunctivus usurpatur, ubi de repraesenti Sermo est optativus, cum res refertur ut cogitatio alicuius idque fieri solet saepissime post praeterita tempora atque eo magis coniungi potest optativus cum praeteritis, quia ad opinionem et cogitationem eius

resertur, de quo Sermo St. Nam, ut exemplo utar ουκ

εἶχον, ποι τραποίιι ν optativus cogitationem perfugii indicat tum praesentem in animo eius, de quo Sermo est, fuisse, cum ille hoc via illud saceret. Conser Herm. ad Vig. p. 730 767. Sed nunc ad propositum venio. Ac primum tractandus Si coniunctivus, quem usurpat Aeschines in iis enuntiatis, quae pendent ex Verbis timendi conser, quaeso, de Atticorum usu, utim. r. graec. 139, E adn. 3. Bernhardy Synt. p. 401 sqq. - Matthiae gr. r. p. 1189 g 520. meg. r. r. 4, 8, 9. Surpatur autem ab eo coniunctivus ita, ut μή comparari possit cum Latina particula sene , μὴ ου idem significet, quod in Latina lingua sine non vel ut post verba timendi ) Si

I De hac re conser Godola Herm. de eli. p. 216. et ad Eurip. Iphig. auric vers. 1348.

autem quaeras, quomodo illud fieri possit, ut verbis ti- mondi iungatur μή si forte ipS negantur μη ου , hoc tecum reputa verbo timendi absolute posito adiectam

eam SSe rem, quae, cum efficiat, ut in timore simus,

abesse debeat confer meg. ad Xenophontis Anab Ι, 3, 11 V, 4, 3. Schneiderum ad Platonis Remp. V, 465, b. Kerstentum de coniuncti particulis μη ου' Atque ab iis, qui accurate Attice loquuntur, μη Surpatur cum

coniunctiVO OS praesenS, OS praeteritum cum optativo; non aliter Aeschines. Neque vero quisquam verbum δέδοικα vel δεδια cum coniunctivo iunctum in modium

proserat, ut probet illam regulam esse salsam, quoniam huic orbo haud raro vis praesentis abiudicanda non est. Hermannus ad Vigerum p. 776 asser exempla. Apud Aeschinem nisi φοβεῖσπαι, δεδιέναι verba timendi cum

μη coniuncta non inVeniuntur. Conser, quaeSo, Ι 194: δεδιοτες, μιχ ποτ εἰς κρίσιν καταστωσιν .HI, 137: δε- διεναι φάσκοντες, μὴ μηρους λαβν Φίλιππος. II, 3: εκεῖνο φοβουμενος, μη μοι παρ υμον απαντησιν. Q, 60:

φοβηθεντες, μη νακηρυχθ' et βδελυρία θεουοι προς τὸν βωμον. III, 212 δεουδεὶς φοβησεται, μη ἐαυτὸν διαχρησηται, ubi codices hi et editio Aldina scripturam διαχρησεται habent salsam, ne ameidnero quidem receptam. Quid autem sibi vult locus I, 2 Dicit nim

Aeschines in exordio: φοβήθην μὲν γαρ καὶ τι καὶ νυν τεθορυβημαι, μή τινες υμῶ ν αγνοησωσι με ψυχαγωγηθεντες τοῖς πιβεβουλευμενοι καὶ κακοηπεσι τουτοις αντιθετοις. OrtaSSe dice isαγοήσωσι forma, quam

hoc loco habent codices deteriores, ἀγνοουσι , defendi nullo modo potest salse OSitum e88e, cum praeterito sere subiungatur modus optativus. Quamquam negari non potest, istiam post praeterita rarius poni modum

10쪽

coniunctivum conseram1eg. stri grammat. l. α), tamen Aeschines hunc dicendi usum vitat hoc loco tamquam in parenthesi addit hic orator καὶ ἔτι καὶ νυν τεθορυβημαι', ita ut μέ - αγνοήσωσι pendere possit ex Verbo τεθορυβημαι'. Si verbum timendi habet sormam temporis praeteriti, usurpari ab Aeschine μή cum optativo coniunctum doceat unum exemplum nam plura in Aeschinis orationibus non invenies II, 21: ος διασκοπουντων μω , οτι χρη λθειν καὶ Κίμωνος εἰποντος, ὁ τι φοβοῖτο μὴ δικαιολογουμενος περιγένοιτο μω ὁ Φίλιππος, πηγας δη λογων φθονους ἐπηγγέλλετο Nam si oratione directa utimur, certe scribendum est ἐφοβειτο, μὴ περι

γενοιτο .

In iis enuntiatis, quae pendent ex οτι vel ἱ particulis, ab Aeschine coniunctio non usurpatur, quoniam omnibus locis in enuntiato primario positum est tempus verbi dicendi vel declarandi praeteritum. Duobus locis pro τι positum est ἐάν cum coniunctivo coniunctum de hoc usu Atticorum pro τι ponere εἰ vel ἐάν paulo post dicendum est) I, 174. HI, 20. Dicit enim Aeschines I, 17 : ἀγαπήσειν, ἐὰν μετρίω τι ἐματι περιπεσα καὶ μη θανάτι ζημιωμαι ' Altero autem loco haec leguntur: ου ἀγαπωιν, ἐάν τι παρ αυτοῖς μη ἀδικὴ ἀλ ἐάν τις ξαμαρτάνy, κολάζουσιν is locis post tempus praesens et futurum in enuntiato primario usurpatum est ἐάν cum coniunctivo optativus modus poscitur, si in enuntiato primario positum est tempus verbi dicendi vel declarandi praeteritum. Leguntur apud Aeschinem V, 13 haec Verba: Κτησιφῶ, απ.γειλε προ υμας, περ ν

επε ιένθη, και προς τουτοις, τι φαι Τ Φίλιππος κων μὲν

ποτι ημῶν κιθαριζοι και λεγοι ρήσεις . Ab Aeschino usurpatur τι in his enuntiatia: Ι 145. II, 12. 17. 21.48 bis). 83. 102. 110. 113. 119 120. 155 m 104 ώς autem praeterea H 42 43. 46. 1. 121 157. HI, 71 95. οτι et u particulas ab Aeschine promiscue usurpatas esse nemo non videt. De his enuntiatis vide praeterea Butim. r. graec. 139, G n. 5 61 Bemhardy Synt. p. 408 sqq. meg. stri gram. 54, 6, 1 et 2. Huc pertinet ille quoque Atticorum mos dicendi pro τι Onere εἰ post verba mirandi, dolendi, vituperandi, ut ἀγα- παν, θαυμάζειν, αἰσχυνεσθαι, multa alia id genus, de quo usu disputaverunt accuratius Rehdant in indice ad Demosth. II. p. 134 Benseter ad Isocr. Areop. g 52. Buum. l. c. 139, G n. 60. - Herm. ad Vig. p. 504. Krueg. l. c. 65 5 7. - isse ad Demosth. 18, 28. Frohberge ad Lys. XV, 11. - eschinis usus dicendi

his exemplis illustratur ἀγανακτεῖν εἰ III, 147), ἀγαπαν εἰ Ι, 64. VI, 142 147. ἐάν I, 174. VI, 20), αἰσχυνεσθαι εἰ I, 120. VI, 10. 158. 258), ἀποθαυμάζειν εἰ I, 119), ἐκπλήττεσθαι εἰ II, 150); similiter ἀνείδισας εμπληξίαν εἰ II 164), επιτιμαν εἰ I, 38 m 220), θαυμάζειν εἰ I,

82. V, 73). Ut cum particula τι Vel ως ita cum ει quoque particula pro illis posita optativus coniungitur; conser, quaeSο, Ι 64: ηγάπησεν, εἴ τι προςλάβοι καινον κακον ' Veles 38: ουδε γαρ α δικαιως μοι πιτι ι - σαιτε, εἴ τι σαφῶς εἴποιμι διδάσκειν βουλομενος, ἀλλὰ

πολυ μαλλον τουτρο, εἰ υτω - τυγχάνει βεβιωκως.

Sequitur, ut pauca dicam de nuntiatis causalibus vel finalibus, in quibus usurpatur ab Aeschine particula causalis ιν et negatiVae particulae να μη, οπως μή, μή Apud illo scriptores Atticos, qui accurate Scribunt, Optativus praeterito, praesenti semper iungitar