장음표시 사용
31쪽
27 Episcopos Leodiensem et Bononiensem, aliosque per Germaniam Legatos, et in Bulla Moyses vir Dei, data in Concilio Florentino. Nicolaus V autem Eugenii Successor ex omnibus deerelis concilii Basileensis approbavit tantum quae gesta
erant circa censuras, et causas beneficiales.
Tandem nihil inferre potest Scipio et ex Clero Gallicano, , qui celeberrima Beelaratione anni 1682 auctoritatem, Concilii generalis supra Pontificem propugnavi l. 3 Haec enim famosa Declaratio nullius auctoritatis est, tum quia saepius reprobata suit a Romanis Pontificibus Innocentio XI eodem anno 1682, ab Alexandro VIII anno 1690, a Benedicto XIV anno 1748, et deinde a Pio VI anno 179ι in
Bulla a uetorem Fidei contra Synodum Pistoriensem, quae illam Beelarationem adoptaverat; tum quia ab ipsis auctoribus suit retractata, uti constat ex literis ab eisdem datis ad Innocentium XI, ad Innocentium XII. Luduviens XIV pariter retractavit edictum , quo Declarationis theses in publicis scholis et academiis tradi praeceperat, ac vel ipse Bossuetius eiusdem Beela rationis scriptor in haec verba erumpebat: Abeat Declaratio quo libuerit. - Adde hanc Beelarationem salso adscribi toti Clero Gallicano, quia ex 130 Episcopis Gallicanae Ecclesiae, tantum M illi conventui ad- tuerunt, nec alii advocati sunt; et qui ab absentibus com provincialibus missi sunt, necessaria ad id opus auctoritata
1 in Cons. Hyacinthus Serry Academiae Parisiensis Doetor in
opuscolo Ba Romano Pontissee. - Billuari Dissert. De Summo Pomtisice, art. IV, 3 8. - Soardi in Regio Taurinensi Athaeneo juris utri usquo Doctor in op. De Suprema Rom. Pont. auctoritate hodierna Eeelesiae Gallicanae doctrina. - Caril. Litta, Let-tire sui qua tiro art. detti dei Clero di Francia, pag. 22. Rohrhacher Stor. Univers. vol. 14. lib. 88, p. 282 - 283. - Sca- vini Theot. Mor. lib. 4, app. XX l ed. X l. - casus de Rom.
Pontis inmitibilitate nuper editus Monteregali, a pag. 22 ad 28.
32쪽
Contra Ecclesiae Catholicae sanctitatem invehi non desinunt Protestantes eorumque assectae. Ecclesia dici nequii Sancta, aiunt, quia denominatio est desumenda a majori parte; at inter Catholicos plures sunt mali. quam boni: Religiosorum quoque, et Sacerdotum mores corrupti sunt: imo et inter Episcopos, et Pontifices Romanos pessimi extiterunt Quod si plures in Ecclesia Romana inter sanctos sunt descripti, nemo est qui ignoret plures ex incerta fama in sanctorum album suisse relatos, cum non coeperit fieri sanctorum canoni tio nisi saeculo XII; medio aevo praesertim plerosque qui cucullum monasticum induissent, sanctos habitos esse. Superiore tantum saeculo, certa lege in eorum sanctitatem quaesitum luit, nec Sine partium studio, aut turpis etiam lucri suspicione; antea vero res tola ab unius vel alterius judicio utplurinium omnino pendebat. Recensita Prolestantium dicteria convellantur.
Resp. Contra Ecclesiae Catholicae sanctitatem immerito invehi non desinunt Protestantes, eorumque sectatoreS. HO-rum autem dicteria nullo negotio convelluntur. Revera ad ea, quae asserunt, Ecclesiam dici non posse Sanctam, et quias denominatio est desumenda a majori parae, inter Catho v licos autem plures esse malos, quam bonos 3 reSpondemuS, dum sanctam dicimus Ecclesiam, non allirmamus singula
33쪽
29 eius membra sanctitate morum excellere, sed tantum doctrinam, instituta Catholicae Ecclesiae ad sanctitatem ducere. praesidia ad ipsam consequendam aptissima suppeditare, et
multos his recte utentes ad veram sancti talem perduci, quam sanctitatem supernaturalibus signis Deus saepe testatam voluit. - Negamus autem et denominationem semper x esse desumendam a majori parte x; denominatio enim non semper a numero, vel exiensione, sed saepe a parte
nobiliori capitur, praesertim si de humanis societatibus agatur. Ergo etiam Ecclesia Catholica reclissime appellatur sancta, quod plures in ea inveniuntur virtute et sanctitate praediti, qui profecto nobiliorem eius partem constituunt. - Nec ossicit quod aiunt Protestantes, et ister Catholicos plures esse malos, quam bonos 3: nam Ecclesiae doctrina, ut innuimus, instituta, Sacramenta, ritus, et caelera, quae ab ipsa suppeditantur praesidia, idonea prorsus sulit informandis ad omnigenam sanctitatem si delibus, ut patet exemplo plurimorum, qui gloriae et decori eidem suerunt, et sunt. Quod si multi etiam inter Catholicos vilam suam non recte componunt, et vitiis se dedunt, id non Ecclesiae, sed perversae potius eorum voluntati tribuendum. Suis enim pravis cupiditatibus irretiti Ecclesiae documenta spernunt , eius praeceptis non obtemperant, subsidia ab ipsa sibi oblata rejiciunt: nil mirum igitur si huiusmodi homines perditis moribus sint, et in omnia scelera dilabantur. Λt ex istorum plurium aut pauciorum improbitate nihil logice concludi potest contra Ecclesiae sanctitatem. Hinc Christus ipse praedixit malos in Ecclesia cum bonis commixtos Semper esse debere, sicut in agro giganta cum tritico. Adde, Ecclesiam militantem non esse illam Supernam civiιatem sanctorum, aurum mundum simile vitro mundo,
et in quam non intrabit aliquod eoinquinatum t); sed esse
34쪽
30 societalem in terris positam ad peccatores, quales natura omnes sumus, transformandos in Civea Sanctorum, et dignos domestieos Dei. 13 Ad eam itaque pertinent peccatores lana- quam materia prima, quae Malpri salubris letibus, et lunaione
plurima perpolita, σὶ digna tandem evadat, ut in caeli sustigio
locetur. Caelerum homines sanctitate eximia conspicuos, eoS-demque pene innumeros ex omnibus sidelium caelibus quovis
tempore in Ecclesia floruisse ille solus ignorat, qui eius historiam minime perlustravit 3). Quoad et Religiosorum, Saeerdotum, Episcoporum mores,
quos corruptos esse η contendunt Protestantes eorumque assectae, certum est huiusmodi corruptionem esse magnopere
exaggeratam, adeo ut vel ipsi heterodoxi sinceriores huius accusationis injustitiam agnoscant. Protestantes enim eorumque assectae, Si quempiam ex Clero in culpam lapsum quod etiam inter Apostolos accidit)comperiunt, factum ubique evulgant, exaggerant, et abiecto omni justitiae et charitatis sensu, sin Ephes. II. 19. 2ὶ Hymn. in Oss. Dedio. Eccl.
3ὶ Cons. Collecl. Bollandis nam, quae licet sit ingentis molis, nondum tamen completa est, et iam supplementis non paucis indiget. - Cong. IIyppolitum Marraccium in pluribus Op. inscri- piis : Caesares Mariant; Principes Mariani; Heroides Mariani; Lilia Mariana, Fundatores Mariani, edit. Romae post dimidium saeculi XVII. - Iodocum Cocci uin, in Op. Thesaurus Catholicus,lom. 1, lib. VII l, art. XI, ubi catalogum exhibet illustrium Ecclesiae Sanctorum usque ad atinum 1580, Coloniae 1600 - Chronicon Chronicorum, lib. I l. De prodigiis, et ostentis ab exordio mundi aes nostra usque tempora, Francosorti in oss. Α ubi aual 614. Quamvis hoc opus a 'prolestantibus prodierit, tamen plura continet, ex quibus Catholicao Ecclesiae sanctitas elueet, vel ipsis invitis. - Ranko Hist. De la Papaute lom. 1 livr. II,
CristianeSimo, pari. II, cap. II, - Perrone De Divinitate D. N. l. c. vol. III, Secl. I, cap. V, art. Ill.
35쪽
3liri universum clerum crimen refundunt, nulla habita ratione tot Drclesiasticorum virorum, qui inculpatam vitam ducunt. Qt omnium se praebent virtutum exemplar. Sed demus aliquot, vol etiam plures ex coetu Ecclesiastico malos esse, et viliis cleditos; nihil tamen inde inferri potest contra sancti talem Ecclesiae, quae illos constanter reprobat, nec aliquid intentatum relinquit, ut ad emendationem adducat 13. Eccurcidversarii non memorant etiam tot Ecclesiae ministros, qui quovis saeculo sanctitatis laude soruere, et ob heroicos virtutum actus ab omnibus celebrati sunt, ac vel ipsis impiis admirationi fuerunt 2γ' Prosecto manifestae injustitiae specimen praebent Protestantes eorumque assectae, dum pauca8 vel leves solum quorumdam Ecclesiasticorum virorum maculas in aperto ponunt, et interea silentio praetereunt eximias Virtutes, et praeclara gesta aliorum quam plurium, qui non minus Ecclesiae, quam civili societati sive directe, sive indirecte profuerunt, ac de utraque optime promeriti sunt 33. lὶ Martinet Soluetione di grandi problemi, vol. 4. cap. XXX.
- Frando risposte popolari alle obieetioni piu comuni controla Religione eap. XXVIII seqq. Mi. 3. 2J cons. Opera superius laud. pag. 30, sub nota 3. 3ὶ cons. Card. G. B. Balussi: La Chiesci Romanα rieonoscitiare cilια sua carita verso it prossimo, la vera missa di Gesu isto, Imota 1854. - Cons. etiam Severinus Fabriani: Sopra immortat beneflato actyli Eeelesiastiei recato alia letteraturan et Medio Evo. De' benestat prestati dasii Melesiastici alte
Anienae. Ηie non erit inopportunum animadvortere, quod in generali, quam vocant, ea postulone, quae Lutetiae Parisiorum anno 1867 sacta est, ex Italia duo tantum retulerint praemium ob no-VAs inventiones, quorum alter vir religiosus est, alter vero ecclesiastieug. Caeterum hae in re cons. Io. Andres De universa Literatura, et Tiraboschi, Historia Literaturae italicae etc. Colleelio Casuum cle re dogmattea etc., qui resolvebantur in
publicis collationibus Theol. habitis in Ecclesia Cathedrali Montisregalis pag. 11, 13; et 145 ad 148.
36쪽
Ad id, quod addunt Protestantes . Romanos Pontifices
pessἰ mos extitisse a respondemus illorum plerosque omni extitisse virtute ac Sanctitate insignes. Quinquaginta septem istorum nomina in Sanctorum catalogo reperiuntur, inter quos, praeter martTres, semper emicabunt S. Innocentius,
S. Leo Magnus, S. Gregorius item Magnus, ac S. Pius V nostrae Monregalensis Ecclesiae decus et gloria). Non dissi- lemur quosdam extitisse Pontifices ab aliis degeneres, qui pro temporum calamitate humanae infirmitati succubuerint, ex iis praesertim, qui factionum vi in Petri Cathedram obtrudebuntur 1 . Verum praeterquamquodi dignitas in indigno haerede non deficit, iuxta praeclarum S. Leonis es- satum, 23hi paucissimi sunt, si cum serie tot Pontificum comparentur, qui et virtutis et doctrinae laude Apostolicam Sedem quovis saeculo illustrarunt. Nam, ut testatur vel ipse furiosus Bost. e protestantium schola, in serie 257 Pontiscum, qui longo XIX saeculorum tractu in Petri Cathedra sederunt, nonnisi octo Pontifices recenseri possunt, qui ab ossicio institutoque desciverint, sub quibus tamen nullum unquam si des passa est detrimentum; imo ex his octo nonnulli
adhuc subtrahendi essent, si eorum vita accuratiori censurae subjiceretur. Caeterum in Romanorum Pontis cum serie, lὶ Nolae sunt violentiae celebris Maro tae, quae Romae pOtita ovehebat ad Sedem Apostolicam quos sibi libuissei; inter quos
Ioannem X l nepotem suum, prout ejus mater Τheodora, sa-eliosa foemina, in carcerem detruserat ejus praedecessorem Ioannem X, qui paullo post periit. idem dic de comitibus Τusculanis, qui arbitratu suo quos vellent ad Cathedram i ontilietam promovebant. Nil mirum proinde, si ejusmodi l ontilices dege
nereq eve o tenderunt a virtute praede eqsorum suorum. Verum
do his conquiendi sunt scriptores Historiae Ecclesiasticae Baronius, Raynaldus, aliique passim, cum do re notissima agatur.
37쪽
runt, caeteri, si perpendantur eorum g0Sta, labores, vexatiohes, aerumnae, et aliquando vitae ipsius iactura ad Deisloriam, et totius Ecclesiae bonum tolerata, quilibet a pra judieiis immunis in admirationem rapietur, ac lateri debebit nullam aliam Episcopalem Sedem in universo orbe catholieo inveniri, quae viris adeo prudentibus, strenuis, et sanctitate praeditis abundaverit, sicuti Sedes Romana. Quod
si quis Imperantium laicorum Successiones expenderet, eaque severi late Singulorum gesta inquireret, qua inquisitum est in gesta Romanorum Pontificum, procul dubio assirmareeogeretur illos ab his tantum distare, quantum terra distata coelo. Tot enim in plurium regnorum historia inveniuntur flagitia, potestatis abusus, injusta bella, saevities, aliaque his foediora ab imperantibus patrata, ut animus refugiat, et inhorrescat. Verum haec omnia a detractoribus Roman rum Pontificum alto silentio premuntur, ut nobis perpetuo nonnullorum Romanorum Praesulum scandala obtrudant. Ad ea, quae dictitant Protestantes eorumque assectae nempe, in F cclesia Romana plures ex incerta fama in album Sans clorum fuisse relatos, cum fieri non coeperit Sanctorum a Canonietatio, nisi saeculo XII; medio aevo praesertim ple- a rosque, qui cucullum monasticum induissent, sanctosa habitos esse a respondemus: verum non est in Ecclesia Romana plures ex incerta fama in Sanctorum album suisse relatos; neque etiam verum est medio aevo plerosque, qui cucullum monasticum induissent, sanctos habitos eSse. Etenim licet canonitatio Sanctorum quoad modum, qui nunc
sὶ Cons. Perrone De Divinitate D. N. I. C. Vol. III, seel. ll, art. VI. 3 3. - Martinet Soluetione di grandi problemi, vol. IV, eap. XXXII. - Franco Risposta alte obieetioni contro laRetigis , cap. XXXII, ed. 3, Torino. - La Lucilla dis insannata Tor. 1866.
39쪽
adhibetur in Ecclesia, noli semper suerit in usu, luit tamen semper servata quoad substantiam, ita ut nullus coleretur
ut Sanctus, quin antea discussa et adprobata suisset illius Sanctitas, sicuti ostendit 0platus Millevilanus, 13 atque Ben dietus XI v in egregio 0p. De Beatis eι canonizatione Sanetorum 2 . Haec vero discussio et adprobatio antiquitus sebat ab Episcopo, vel Prima te, sed pro Suis Ecclesiis tantum, atque
cultus ab iisdem decretus vim obtinere non poterat in universa Ecclesia, nisi accederet expressa, vel tacita Summi Pontilicis muctoritas. Esto nonnullos ex veteribus Episcopis
aliquando nimis laciles fuisse in tali cultu decernendo; hic
tamen cultus particularis erat, non universalis. Caeterum haec nonnullorum Episcoporum facillias in causa fuit, cur Apostolica Sedes hane rem ad se revocaverit; et major, quae nunc oblinet severitas, in laudem cedit eiusdem Ecclesiae, quae sanctos gignit, de quorum eximia virtute et miraculis constat per examen, cui nullum comparari potest. Ex his patet inepte addere Protestantes et superiore tantum a saeculo certa lege in sancti talem eorum, qui in album a Sanetorum reserebantur, inquisitum fuisse; antea rem v totam ab unius, vel alterius arbitrio dependisse. s Etenim primis utique saeculis Ecclesia non iisdem sorinis juridicis usa est, quibus nunc utitur in Sanctorum causis expendendis; at ex antiquissimis documentis constat, non sine praevia investigatione. nec sine sum cienti landamento probatum luisse cuiusvis Sancti cultum, atque Ecclesiam semper advigilasse, ne cultus indignis decerneretur. Revera vel primis Ecclesiae saeculis Pontificum sedula semper cura fuit, ut aetaeorum, qui pro Christi fide moriebantur, sollicite et diligenter colligerentur a Notariis ad id constitutis, uti legiturisὶ Lib. I Cons. Parmen. 2ὶ cons. laud. Op. Bened. XIV. Lib. I. - Bl Ilvari. Tom. 2Dissert. De Melasis, art. VIII.