장음표시 사용
5쪽
REGI AUGUSTISSIMI ET SERENISSIMI
INEM COMMENTATIONIS DE ANTIQUISSIMA GERMANORUM POEs montra PARTICULA QUAM SCRIPSIT EAROLUS UELLENHOF P. . . o. '
6쪽
Cultam enim esse aliquando inter Germanos Veteres artem choricam
ipsa lingua nostra docemur. Non quidem magni sunt momenti superiorum Germanorum vocabula illa gari, aris an g, arti eo th et similia, quibus chorum significaverunt; et vix pluris saciam Anglosaxonum illud hiud
dras an g, i. e. chorus quippe qui alta Voce canere soleat, unde etiam
scalsan psalmus dicitur, Grin VI, 53. Sed est Vox quaedam apud
omnes nostras nationes usitatissima, quae totius artis choricae ambitum et universam ejus rationem et indolem accurate describit Laiks enim apud Gothos chorum leth apud septemtrionales Germanos ludum et lusum, apud Anglosaxones vero aes non solum ludum, sed etiam sacrificium victimam et munus quodcunque apud superiores denique Germanos anglei ludum palaestricum et ei in universum cantandi modum, Verum etiam singulare quoddam genus carminum significat, quae clerici latine modos appellaverunt; quorum quidem qui fuerit per medium aevum usus et quae ratio, quaerere hoc loco minime nostrum est, praesertim quum hac de re tot virorum doctissimorum curia satis videatur disputatum. Verbum autem derivatum lathan, lethhan et in omnibus linguae nostrae dialectis illudendi, in plurimis simul proprium ludendi sensum habet, excepta sola ut
videtur gothica, qua graecum MMρτῶν lathan redditur. Jam vero si affines voces et caro corpus, aleth par similis, an letha effigies, ga- lethan placere, conVenire conserimus, cum probabilitate aliqua primitivam voci imitandi simulandique notionem subesse suspicamur cogitavit tamen Jac Grimmius V. l. l. l. de tangendi notione. Quod utrumque cum artis choricae ratione apte convenire quivis intelligit. Quamvis autem res videantur diversissimae, quae uno illo Vocabulo eodemque per dialectos linguae nostrae indicantur, cadunt tamen omnes intra regiones ac fines poesis antiquissimae, quae in universum in hunc fere modum describi potest mihi, quibus deorum ita resque gestae exhibentur, non solum omnium longe vetustissima, sed aliquando et unica ac sola ingenii poetici, simul vero
etiam praecipua religionis documenta fuerunt. Jam et carmina, quae scimus esse Vetustissima. ad unum omnia mythici sunt argumenti aut saltem sacri.
7쪽
Unde sequitur olim poesis ubique cum Vetere populari religione arcte junctam esse quin etiam, si paulo altius rimamur, dicendum est initio eam
nusquam extra religionem cultumque sacrum Versatam esse, sed semper ejus
partem et quidem summam fuisse, ita ut non solum in supplicationibus sestisque diebus publicis, Verum etiam privatis et in unaquaque solenni actione locum haberet. Omnes m ethi, qui a fabulis picis caute distinguendi sunt, ad certas singulorum deorum religiones pertinent. Minime igitur cogitandymest eos ut inania quorundam commenta, ita quoque ab otiosis quibusdam hominibus circumferri et oblectationis causa narrari solitos esse; sed quot fuerunt mythi, tot etiam misse carmina utique necesse est carmina Vero haec sacra, id quod jam testimonia nostra probant, ex communi populorum usu non a rhapsodis recitata neque a singulis, sed semper a choro sis pluribus simul et cantata et acta sunt.
Antiquissima quae supersunt de Germanorum poesi testimonia huc spectant omnia. ertinent autem inde ab anno 14 p. h. n. quum Gem nicus cum Marsis bellum gereret Tac ann. I, 50), per totum saeculi primi decursum usque ad ejus finem sequentisque initium, quum Tacitus de se
mania librum et annales scriberet desiderantur tamen per saeculum alterum, rursus Vero proveniunt bellorum cum Gothis et a Juliano imperatore circa Rhenum gestorum temporibus. Deinde quae huc reserantur, rara quidem sed quae sussiciant, per tumultus temporum proXimorum inveniuntur, dum doctrina christiana et ecclesia romana inter Germanorum nationes propagata et stabilita est. Jam inde a Bonifacii aetate per totum saeculum insequens episcoporum concilia regumque edicta choros saecularium Vel puellarum canticas , carmina denique et lusa diabolica turpia et luxuriosa tum ab ecclesiis sacrisque diebus prohibenda, tum clericis devotaeque multitudini vitanda esse iterum atque iterum jubent , ita ut facile intelligi possit
et carmina illa chorica ipsa veteris religionis jam exstirpandae monumenta fuisse, quippe quae de paganorum ritu remanserint , et quanta tum temporis eorum fuerit copia. Quare mullus dubito. quin hoc tempore, misi
Locos plurimos neque tamen omnes ollegerunt Wilhelmus Waehernagel Wessobrunneraebet p. 25sqq. et elnrieus omiann deuisehes hirehentie p. 8 sqq.); quos sere exseripsit neque tamen quidquam addidit Massmannus die deuisehen absehu ,rungssorinei p. II. Alia vero et quidem gravissima de veteremes saera testimonia invenies in aechi Grimmii libro de mythologia Germanorum. Quibus utar, sed ad- quae ipse ollegi; superes enim larga etiam messis.
8쪽
esericorum invidia prohibuisset, inter majores nostros multo largior atque amplior eiusmodi carminum fieri potuerit ollectio, quam cujus intercistam dicos Sisemundus saeculo demum undecimo auctor fuisse fertur. Jam vero his eddicis carminibus potissimum utendum est tanquam exemplis quodammodo e Datia, quibus Veterem nostris Desis choricae imaginem illustremus. Neque tamen ejus vestigia plane interierunt inter nos, sed supersunt non pauca neque parvi aestimanda. Quid enim et quantum ex rusticorum nostrorum ritibus ac fabulius, ex puerulorum denique cantilenis et lusibus ad rem nostram utilitatis redundet, nemo non scit, qui libro illo praestantissimo Jacobi Grimini de mythologia Germanorum unquam sua SL
Interea vero ne quis per illud octingentorum fere annorum spatium, quo floruisse inter Germanos poesin choricam acimus, eam solam atque unicam apud eos artem fuisse extatimet, monendum est jam saecula quarto Vel quinto poesin epicam sitae heroicam, qua Veterum actus et bella canerentur , apud Gothos ut videtur ortam et deinde apud omnes fere Germanorum nationes excultam esse. Simul etiam scurrae mimique, qui et histriones a medii aevi scriptoribus dicuntur, certe inde a saecul octavo Veterem artem choricam propagare ac singulari quadam ratione exercere coeperunt. Quae omnia, quamvis satis diversa, quum a viris doctis ubique fere confundi deprehenderim, visum est, ut cujusque ratio et indoles rectius dignoscatur, aulo altius in rem inquirere primumque, quantum adhuc fieri possit, demonstrare quae ierit artis choricae apud majores nostros ratio Actionum autem choricarum triplex est genus pompa, saltatio et ludus; quorum et simplicissimum est pompa et quasi primitivum. Quare ceteris omissis, quum totam rem absolvendi hic non sit locus, sola de pomparum apud Veteres Germano actione carminibusque in iis adhibitis disputandum esse duxi. Singulare quodd- vocabulum, quo apud majores nostro Pompu Uyellata sit, invenio nullum etiam dubitari potest, quin chorus quum plerumque in deducenda pompa recta aut modice inflexa via me ere solent,
nomen illud iis an acceperit, quod ramus V. 658 VI 253 affert
Testimonia igitur quae exstant examinanda Sunt.
9쪽
Narrat acutis coluisse Germano deo a minime Mercurium, Heroesaeae
et Martem es Wodanum, hunarem , ivum aliosque, ut ex ejus Verbia colligi licet, praeterea deos deasque plurimas diversis nominibus diversa religione, quibus certis diebus certis quoquo hostiis litabant intra nemora
ipsorum deorum nominibus sacrata. Jam ex ipsius narrationis contextu huna rerum ordinem latis sumamus puto, ut sacris demum rite pera in ve in ea peragendo, si publice aut privatim consultandum erat, ad explorandam numinis volantatem sortibus uterentur. Quae etiam si ex Volo ceciderunt, auspiciktamen adhuc observanda erant. Nam sane fieri potuit, ubi jam concilia ineunda erant, ut Vis quaedam sinistra aut praeterVolstret aut in stam vocem ederet aut denique aliud quid malo omine accideret tum ceris nulla in eundem diem haberi potuit consultatio. Quae enim fortuito neque ullo humano instituto eveniebant et audiebantur aut conspiciebantur, voces ipsorum deorum is divinitus edita supremae voluntatis indiei esse credebantur, hquibus dubii nihil inerat; quae igitur nulla interpretatione indigebant, eo
diligentius autem observanda et exspectanda erant. Quare illud quod deinde de equorum risesagiis apud Germanos observatis refert aestus, ita minime institui poterat, ut illi sacro currui jungerentur eo consilio ut tamdiu circu ducerentur, dum hinnirent in s emerent, neque concilium iniitum neque quidquam coeptum sit antea. Quid enim, si tacebant Τacendo sane neque equi mulum neque ululae bonum unquam ediderunt omen. Describitur igitur pompa aliqua, id quod unum restat, quomodo rem nobis inserinemus. Sumamus necesse est ipsis diebus festis, quum deorum acra elebrarentur, a cros currus Vectos equis illis candidis, qui iisdem, quae supris memorarit Tacitus, nemoribus ac lucis publice nullo mortali opere contacti Hebantur, deductos esse comitantibus eos pompamque ducentibus sacerdote ac rege Vel principe civitatis ac subsequente plebis agmine Jam Vero ubi sorte equorum fremitus et hinnitus audiebatur, si faustissimauu facere auspicium videri poterant, quod et nobilissimum et sanctissimum omnium non solum apud plebem, ad apud proceres, apud sacerdotes haberetur. Etenim secundum ipsius aciti verba in hac et potissimum de diis illis supremis, Mercurio, dercule et arte quasi auspicii auctoribus cogitandum est. Sininus ex alio annalium loco XIII. 57 tarti et Mercurio equos aisse sacros;