De Phaedri sermone grammaticae observationes

111쪽

--85 sine apparatu, nullis adjutoribus 8, 1-2 cursu Volucri, pendens in novacula, Calvus, comosa fronte, nudo occipitio. 2. 4, Q Aquila in sublimi quercu nidum fecerat; Feles cavernam nacta in media pepererat Sus nemoris cultrix latum ad imam posuerat. -- 3. Pr, 10-14 LegeSne, quaeSO, potius Viles nenias, Impendas curam quam rei domesticae, Reddas amicis tempora, uxori vaces, Animum relaxes, Otium

Evenit quidem nonnunquam ut Phaedrus cum ceteris membris Vocibusve ultimam vocem aut ultimum membrum per et et conjunctionem copulet:

4 5, 23-24 Lanificae agellos, pecora, illam OperarioS, BOVes, jumenta et instrumentum rusticum. 25-26 Potrici plenam antiquis apothΘcam cadis, Domum politam et delicatos hortulos. Cf. 36 3 2, 12-l4.

Sed vel apud optimos scriptores idem invenias quid mirum i nempe in ejusmodi verborum aut

membrorum continuationibus duo domum membra Vocesque, ut prudentissime Draeger observat 13, inter Se copulantur : Sic, ut exemplo utar, Olum duo membra in hoc, qui supra memoratus est, loco reperio 1 agellos, pecora, illam OperariOS, boves, umenta; 2 instrumentum rusticum. Ιmo hic Versus

4 5, 38 Agros villai que et pecora cum pastoribus

duo demum membra continet, cum astros villam per et que , pecora pastoribus per et cum v arctissimis vinculis cohaereant. t Hist Synt. 3367.

112쪽

In hoc solo loco

3 17 2- ... quercus Iovi Et yrtus Veneri placuit, Phoebo laurea, Pinus Cybebae, populus celsa Herculia bonorum scriptorum usu recessisse Phaedrus Videtur, qui, postquam prima enumerationi Vocabula conjunctione, et scopulaVerit, cetera, neSci0 quare, e omni eXSolverit conjunctione. Y Tum vero purae latinitati inservit, cum ad duas Verborum continuationes alteram alteri opp0nendaS, non ut Ovidius et SiVe. . . e s 1), aut Vitru-Viu et Sive . . . auto 2), Sed et SiVe . . . Sive s particulas adhibot

4 21, 7 Sine hoc ineptum sive laudandum OS OPUS.3 Hoc nominem sallit, cum Vocabula negatiV3, qualia nullus, nemo, nunquam, cum conjunctione et copulentur, negationem a negativo Vocabul0 in conjunctionem transire. Ita demum ante negationem conjunctio collocari potest, si ad unum sequentium Verborum negati potissimum pertineat. Cui grammaticae legi ubique Phaedrus obsecutus est eamdem saeptu aequales totaVerunt.

1 Fast. 5 685 Sine deum prudens alium divamve seselli.

2 I 2, p. 12 seu con Suetudine aut natura. 3. Praes. 9 64 aut imbecillita sortunae seu - Superatio P. 1 p. 16. Ontignatione humor crescente aut Siccitato decrescentos seu pandationibu SidentOS, Otin, etc... s. Virg. En. 2 685 seu turbidus imber Proluit aut ...

113쪽

Nempe non ut Propertius 1), Ovidius 23, Valerius

Maximus 3 nullusque, et nullus, et nemo s dicit, sed K nec ullus

2 6 6 Nec ullo pacto laedi posset. 4. 25, 30 Nec ulli favenes sunt reperti.

Non, ut Ovidius 4 et Valerius Maximus 53 4 et nihil, sed ubique, nec quidquam , adhibet:

2. r. 2 Nec aliud quidquam quaeritur. 2. 8, 14 Nec ille quidquam sentit. 3. 12, 7 Nec mihi quidquam potest. Cf. 4. 20, 3. Denique non, ut Valerius a XimuS, et ac nun

quam 46 sed et nec unquam dicit:

4. 7 6 Nec unquam Pelii nemori j tigo. . . 4 Ι. 17, 12 Ossaque uti tu nOStra tonere Sinu. 2 M. 12, 45 Λddidit, et nullis inclusit limina portis. II r. 16 1IJ, 48 Et lauden do me nullus adultor habui. 17 18J, 79 llaque vox unquam, nullum Veniebat murmUr FISt. 6, 118 Et latet et nullo est invenienda modo. 3 6 3, 4 cum dilectum Subito edicere Coactu esso et juniorum nemo reSpondiSSet. 4 Μ 5, 43 restatquo nihil, quod prender POSSiS. 5 praes cupiditas rationi cedit nihilque utilo, quod parum honestum videri poSSit dueitur. 6 9 3 praes uterquo OnSternationi plenus assectu ac nunquam in tormento Sui Violentus.

115쪽

Quae in hoc opusculo tractanda nobis proposueramus, tempus est recolligere. Aliquot insolita et parum latina vocabula apud Phaedrum deprehendimus; sed eorum pleraque in eis locis esse observavimus, ubi omnino dubii codices videantur. De genero numeroque declinatione ac conjugatione Verborum, nonnulla quidem notaVimus quae non omnino sano sermoni consentanea sunt sodeadem vel apud eos qui uus et norma loquendi, putantur, reperimus. Singulis verbis contra bonorum scriptorum consuetudinem interdum Phaedrus utitur : nempe et abstracta nomina pro concretis et adjectiva pro

substantivis nominibus et simplicia pro compositis Vorbis frequentius ac liberius adhibet idem cum infinitivo passivo non et coeptus sum 1 Sed et coepi conjungit omnia vero illa non modo apud aequales, sed etiam apud priores invenimus. Imo ubi

116쪽

saepe aequales delinqunt, ibi Phaedrus ab omni vitio

loquendi immunis est sic, ut cetera omittam, in hoc puri sermonis magis studiosus aequalibus Vi detur, quod non, ut eorum plerique, Verba intransitiva transitive usurpat neque participi nonnullorum deponentium verborum passivam impertit signisscationem. Quod ad casus attinet, aliqua delicta animadve

timus Sic Verbum et rogare , Vel cum postulata res quolibet nomine enuntiatur, cum duobus accusativis conjungit verbo et Vescis intransitivisquo Verbis, e praepositione compositis, accusativum adjungit tum ablativo solo sine praepositionibus in a, e de s utitur ad loco si ubi est aliquis otunde quis recedit designando sed omnia illa apud plerosque eorum, qui ante haedri tempora Scripserunt, reperiuntur. Adde quod multa sunt eloquendi vitia apud aequales ac prioreS, quae ne semel quidem apud Phaedrum apparent: nempe non ut scriptores illi ita oster orbis intransitivis, cum simplicia sunt, accusativum adjungit; neque post Verba motum indicantia dativum adhibet; neque neutrius generis adjectiva cum genitiV partitivo usurpat neque contra illum, qui absolutus Vocatur, ablativum quidquam delinquit. Verborum temporibus alii aequalium Phaedro Scriptorum aliter vitiose utuntur, qui non modo in

compluribus ejusdem Ordinis Verborum comprehensionibus varient tempora, sed etiam, cum in praecipua verborum continuatione Sit suturum tempus, praesens post et SisisSurpent. Quae ne Semel quidem in Phaedro reprehendaS.

117쪽

Liberius quidem et insolentiusquam bono scrip toros inlinitivo modo haedrum Sum SSe Stendimus sed eadem non Solum apud aequaleS, Verum etiam interdum apud priore reperimus. Quinetiam saepius haedrum pure et emendate loqui vidimus, ubi aequales a sincera latinitate omnino recedant, quippe qui et infinitivum modum post adjectiva nomina atque ea Verba quae permittendi notionem motumque indicant, et indicativum modum in obliqua interrogatione insolentius adhibeant. Quod ad particulas ea Spectat, quibuS cum principuri subjecta Verborum comprehensi conjungitur, in hoc quidem esse parum latinum Phaedri sermonem diximus, quod in interrogatione simplice non me, num s Sed et an mSurpaverit idem Vero Vel apud priore occurrere animadvertimus; tum non usque eo Phaedrum progredi, ut aut in simplice interrogatione particulam et si , aut in disjunctiva et ne me an in s particula efferat. Particulis denique eis, quibus complures ejuS-dem ordinis Verborum comprehenSione inter se copulantur, Saepius aequaleS, Semel autem Phaedrum

Quid plura Quandoquidem nihil est in Phaedri

ration Vitiosum quod non apud aequale reperiatur, multa ero Sunt apud eo mendosa quae nuS- quam in Phaedro reprehendas, puriorem aequalibus et emendatiorem eum habendum eSSe jam manifesto apparet.

119쪽

Tros domum Phaedri fabularum codices, Pith Ba-DUS, Remensis, tum ille, cui ε vetus Danielis chartula s nomen inditum ost, usque ad decimi octavi seduli principium noti erant : anno autem Μ D CC XXVII juvenis quidam a BataVia Ortus, multis et praeclaris virtutibus instructus, Philippus d Or- ville, dum in Italia itor facit, in Parmensi quadam bibliotheca codicem novum detexit, in quo non modo triginta dum sabulae jam notae, sed triginta OVae

et inauditae continebantur 1 Hunc codicem ' sua

ipse manu, qualis erat, transcripsit transcriptumque optimo suo magistro, Burmanno, misit. Cum autem illo codex, cujus exemplari Omille transcripserat, valde truncus esset ac mutilatus, multosque litterae aut vetustato aut humor aut denique alia causa partim obscuratae essent, partim omnino essent deletae, sabulas novas Burmannus ejecit neque

Perottum adolescentem SumiSSimum.

120쪽

Phaedri Fabularum quinque libris, quos eo tempore recognoVerat 13 voluit inserere. Exemplar Vero illud, cujus auctor fuerat Philippus d'Orville, haudita multo post evanuit quod quidem e gravius et luctuosius erat, quod jam nemini, ubi detecta esset Perotti Epitome notum erat. Tandem repertum eStillud opusculum non arms quidem, sed eapoliquo, post illas rerum mutationes quibus Italia perturbata erat, simul cum multis aliis libris translatum erat 2). Vix autem triginta illae sabulae, postquam X hominum memoria tamdiu exciderant, tandem a tenebris et oblivione doctorum virorum 3 gratia,

revocatae sunt, cum inter litteratos homines magnoulongaeque coortae sunt controVersiae Fuerunt, inter

nominaverim, qui novarum labellarum haedrum auctorem esse negaverint et alii Scriptori, quem quidem non possent nominare, eas adscripserint. Multi vero, e quibus excellentissimi fuerunt Ian-

1 Phaedri Augusti Liberti Fabularum Asopiarum libris.

Cum novo commentario Petri ut manni Leidae. Apud S muelem Luchimanns .mi CC XXVII 2 Vide Nouvelles satiles de Phlidre, traduite en VerSitalien par M. Petron et en prose Danuaiso par Μ. Bagioliave les note latine de redition originalo et precedoeRd'une preme franunis par Μ. Ginguene membre de l'InStitu imperia de France PariS. Dido t. 1812, res P. 15. 3 Abbas illo doctissimus Λndres, eapolitans bibliotheedo praeSeS, Perottinum codicem videtur detexisse Leop. HervieUX P. 110, Sq. i. 4 Examen des nouvelles abies, PariS, 1842.