De Platonis dialogis quaestiones chronologicae ..

3쪽

INVITANT

INSUNT

IOANNIS AB ARNIM DE PLATONIS DIALOGIS QUAESTIONES

TYPiS ACADEMICIS ADLERIANIS

9쪽

Gi nostrum est, qui philologi voeamur, commilitones humanissimi, opera et labore esseere, ut summorum in omni artium genere virorum quae eX antiquitate adn0S pervenerunt opera ab omnibus intellegi possint, qui ab heroum cultu et e0nsuetudine ipsi sibi humanitat0m putore dididerunt, nullus fere oXstat inter Seript0res graeco S, qui Studio nostro digni0r Sit quam Plato. Neque ullam puto uetatum eXStitisse quae magis quam nostra Platonis ingenio iuvari 90Sset. Sed quam p0ssidet erudiendorum hominum vim ae 90 testatem non iis profestio praeStabit, qui ex pluet torum arida eongerie doetrinae eiu S summam arripere Satis habent: iis quantum potest utilis fiet qui dum librorum ipsius lectioni vaeant in intimam eius mentem se inSinuaverint. Neque enim ipse omnem rerum veritatem atque Sapientiam possidero neque persectum omnibusque numeris absolutum doetrinae orbem diseipulis trad01 090SSe Sibi visus est. Sed quamdiu viXit a dogmatica arrogantia alienus fuit: etu 'Eu

qui em ipso phil0sophatur ae dum per spinas diSSerendi non minus attente quam per laeta subularum prata ipsum Seetatur. ardorem illum ad Verum inveniendum animo concipit quo ipso flagrabat. Sed qui hae via qua sola p0test ad Platonum intellegendum pervenire Studet. non poteSi non quaerere de ordine temp0rum quibus singuli dialogi seripti sint. Atque diu est eum viri d0eti hane quaestio nommoVerunt; quae ne nune quidem ad certum finem et prud0ntium iudicum e0nsensum perdueta est. Neque iamen est, eur de Solusenda quaestione deSperemuS. Nam eum viri d0eti, vel ex ipsius Platonis in indaganda Veritate progreSsu qualem divinare sibi videbantur, vel ex e0nsilio quodam auctori S OmneS dialogos quaSi uno doctrinae orbe eomplexi, ordinem quo Seripti essent eXtrie antes in diversissimas partes abiissent, praeclare de hae quaestione meritus sest Gulielmus Dittunt, urger qui in Hermae toni. XVI ex sermonis Platoniet 0b Servatione temp0rum notaS peti P0SSeprimus dem0nstravit. Quae ratio h0e habet quo Se praeter steteraS commendet quod Simplietur est et ad eummunem intolluetum adeommodatior. Nam ubi do eon Silio Singulorum librorum ut d se ration se inter illos totumque Platonis doetrinum inter Uedente quaeStio mota sest, maximae statim se rei dissicultate dissensi0nes oriuntur: de SermoniS disserentiis, eum semel observatae sunt non potest inter San OS homineS

10쪽

Nemo dubitat; quin ex sermonis ob Servatione Spuria opera a genuinis discerni posSint. Nam diverso S SeriptoreS Sermonis e0n Suetudine inter Se differre usu venit. Sud n0 0ius dum seript0ris quidem ab aduleseentia ad Soneetutem eadem sempermanebit e0ns uotu d0. Quod Si 0XStant libri quo S a Sene Seript0S OS Se SelmuS 0XStant quo S a iuvene, a sterii temporis libris pr0laeta ob Servatio ineertis poterit lueem assuri 0. Nee tam0n ea est huius rationis natura, ut hae Sola nullis aliis rationibus

die ser in dur eliro nologi selion Hethe einnimnat, unguWeiSen. Neque omnino haee nova ratio inventa est, ut in veteris illius quae a rebuS et phil0S09hia proseiscitur, vi eum suste0dat. Sed ut illam partim eorrigat partim confirmet. Nam quae e Sermonis eonsuetudine eoneluduntur quasi invitiS persuadent, tum demum ' omnes libenter assentionisis habitura. cum rerum quoque et phil0Sophiae explicatione munita erunt. Ipsa igitur ratio Ditionburgeriana non potest reprehendi: quid inde luerifuturum sit quaestioni Platonique nemo Seire potest antequam multorum labore exeulta erit. Nam hoc quoque boni habet via ab ill0 m0nstrata qu0d multi eortatim eum ingredi poterunt illiusque vestigia Sequi. Cui una obsorvatio n0n persua Sit, ei multarum invistem se tuontium persuadebit copia. Quod si forte aedidit ut diversae observationes inter Se pugnaro videantur, non Statim tota ratio abietenda eSt, sed diseoptandum, utra ex illis observationibus magis oX artis nostrae legibus saeta sit. Hae enim in re maxima inust dissiduitas, ut tales sermonis proprietates ad 0bservandum eligantur quae ad sinem observationis idoneae sint. Qua in re hoe primum opuS eSt, ut proprieti S Sermonis a nobis olestia quam minime a rerum ti aetaturum proprietate pendeat: deinde ut quam frequentissime occurrat. Nam quae e rerum traetaturum diversitate pondent nihil saeiunt ad formonis immutati obs01 Vationem. In parvis vero numeris Sempor do ensu poterit cogitari. EX pri0re 90Stulato S0quitur non statim quaei Endum eSSe, quotieS aliqua loeutio in singulis dialogis Oeeurrat, Sed prius quaerendum eSSe quotieS eam ii Surpandi fuerit ostensio. Si in aliqu0 dialogo nusquam oeeurrit loquii 0 euius in aliis dialogis frequentiam ob ServavimuS quin nusquam ea opuS fuit, hoe profecto n0n probat Sermonem Seriptoris mutatum esse. Si v0r0 0adum rus et notio in his libris hael0eutione exprimi solet, in illis illa; v0l in his raro hae sa0pissime illa; in illis e0ntra

tum Sermonem mutatum eSSe iure nostro statuemus. Itaque reetissimo vidit

Martinus Sehangius in dissortali0nu illa H 0rma se t0m. XXI inserta, qua Dittent, ei geri rationem delandit lutiusque prosustulus sest nihil sessu ad finem nostrum neeommodatiuSquam ut pugna inter diversas loeuti0nus illum sero signis eantes doseribatur. Cuius

Eadem illa Sehangii rati0nu usus ipso de s sermone Plat0nteo ampliuS inquirere statui. Vidi autem nullam Dr0 110ti0num tam saepe p0r omnes dialogos Platoni 0Xprimendum fuisse quam assensionum vul affirmationum. Nam ita omnia apud Platonem eolloquia in Stituuntur, ut alter sit ε=0m, , alter αποκριv0:μενος; illiuS sit ossietum probare vel reprobar0 hie nihil sere aliud saeiat quam assensum Suum Significet. Putet igitur assensionis mi mulas n0n solum si equuntissimo in omnibus dialogiS usurpandaS sui S Se. Sed etiam squ0 opus essu antea diXimus) a rerum ti aetatarum pro 'Prietate nequaquam pendere. Praeterea aptae Sunt ad id quod volumus, quia in re