장음표시 사용
21쪽
Germana eum ut feGallorum C minas
In re etsi quodammodo dissentire videtur Voss. lib. r. de arte Poet. cap. . quod homines erius prosa locuti quam metro. Et nihil antiquius Mosaicis libris habeatur, qui prosa conscripti: Fateri tamen cogitur antequam scribendi usus obtineret, carmine comprenenses esse res gestas, partim ut facilius memoriae manuarentur, partim ut cani quoque poLsent. Itaque carmina nater monumenta prima origine esse nulli dubitamus, etsi fortasse prola prior scribi coepta. Qui mos necessario diutius ap. Germanos retentus, quo serius illi scribendi artem didicerunt, quo Taciti
IV. Habuisse autem carmina non solium Cornelius de mor. Germ. sed & alibi tradit, Arminii gesta cantata. Iulian. μωσοπωγ. pag.M. Prorius eundem morem & Gallus fuisse, Caesar auctor est. Magnum, inquit, numerum versuum
ediscere coguntur. Itaque nonnulli annos vicenos in disciplina permanent. De Bardis Strabo lib. . p. l . Βάρδοι υμνῆαὶ κῶ -ιται. Viae ibi Casau b. not. p. v. R. 9 Lucanus: Nos quoque qui fortes animos, heltaque peremtes Laudibus in longum vates dissaenditis oum, Plurima secura fudistis carmina Bardi. De Francis Trithemius: Mos erat maioribuι nostris Mheroum facta veIdicta memoratu Luna per Sacerdotes templorum patriis commendarentur carminibuι, is quibus discendis, cantandis est memorandis juvenum excitarenι ingenia, quae consuetudo multis duravit annu, nec hodie deserit, cutis reι t sessini sacripaeanes, de incarnatione, morte, ac resurrectione Iesis Christi, militer Uianae aliquot cantiunculae, de veterum heroum. Regumque gesta. De Turdulis Strabo lib. s. pag. ρε. Scolorum Seneciones carminis genus ex Buchanano lib. a. ες Rer se l. notae lunt. Cantica Gothorum, quae in laudemti. c. ..' Ansium suorum Componebant, JORNANDEs , scriptorum ''' φ Germanicorum antiri uiuimus, & Paulus wARNEFRIDVs libstoria Longobardica laudant. Ex talibus odis was hali historia ad Clodovaeum usque, annos Dcccc XUI. Huni baldo confecta fertur. Eorumque fidem non soluin Saxo Stalandi-
cua: Sed di olaus Magnus Lincopientis & Aventinus an- nalibus
22쪽
nalibus Bajoricis quandoque sequitur. Olaus Wormius is Eust. Dan. e. 6. inquit: Priscosecuto iam μαν quam Diti remispare secum in comitatu aulico circumferebant Reges qui belυ,
anaque memoranda lingua vernaculae rhythmu comprehendebant ac populo decantanda, ct longe lateque disseminando exis 'hibebam.. Hora. Et ald, vocabant, nomine tam foeminis, quam in viris competente. teste Arngrimo.Vide etiam ejusdem auctoris appendicem ad tractatum de literatura Runica p. m. V nec non D. Joh. Loccentum Icium & Polyhistorem excellentissimum, in Auliquitat. Sueo-Goth. ca7. U. V. Quod autem non scripta fuerint, testatur idem Tacitus. Et quam vernaculam scriptis comprehendere dis- stribundi Ii ficile fuerit nostratibus, vel inde apparet, quod idein Ca- teras ignari.
rolus inplerisque disciplinis atque etiam Astronomia laudabiliter progressus, ad scribendum sero & praepostere at-cue adeo infeliciter accessit,testeEginhardo qui Carolum M. demum ejusmodi carmina, quibus veterum Regum actus &hella canebantur, in scripturam redegisse tradit.Et quamvis ot kidos . Olfridus Monachus wissenburgenss coenobii, Rabani Monachus Mauri discipulus, qui sub Ludovico II. claruit, seculi noni anno LXX ut habet Trithemius de scriptoribus Ecclesi sticis, conqueritur in praefatione Evangeliorum paraphrasi rhythmica expressorum idiomate Francico, ad Luit reum Archiepiscopum Moguntinum, de linguae Francicae harbarie, quod inculta & indisciplinabilis, atque insueta capi
regulari freno Grammaticae artis. In multis etiam dictis stripto sit propter literarum aut congeriem, aut inconingruam sonoritatem funι edim verba dissicilis. Quin tamen. 1i non propriis, Latinis certe characteribus tum temporis
carmina exaraverint, non est.dubitandum. VI. Quamvis vero a Carolo M. Postea unus ac alterscribere voces nostras conatus sit, in morem tamen tantum abest ut statim abierit, ut non temere ante seculum teristium decimum frequentatum reperias. Certe anticiuissi- Prima Impo. ma Imperii constitutio lingua Germanica Friderico II.Cae- misare condita est, anno cIO CCXXXV. Cuius propterea rςi, xj0 qu
hactenus insolitie disertim meminit Godos edus, ad S.
23쪽
rantaleonis Agrippinae monachus. Iom. un.rer. Germ. 'eis
VII. Sed huic adsertioni nostrae tunicae septemtrionis litterae rupibus incisae, oscere fortassis viciebuntur, quibus monumenta saxea ante diluvium fuisse exarata Johannes Magnus lib. I. tradit. Et meminit Saxo Stalandicus, praefatione operis sui, rupis alicuius, tempore Uoldemari Canuti F. suit a. is cum imperio seculo XIV. quae aevi iniuria detrita, corruptis literis, runicarum antiquitatem confirmare possit. Sane Olaus wormius, tractatu peculiari de literatura Runica, ut pluribus eius antiquitatem
adstruxit c. ro. Ita Iohannis magni υπιρπολην prudenter improbavit, Vide Voss. lib. I. de A. G. c.y. Olo. Clem. Alex. .ς ρωμ p. m. aη. Euseb praep. Dan. lib. m. c.s. Scal. m distr. ann. Euseb. Is . Grol. de R. V Cnosisp. I. IIX. Quamvis mihi alitem non lateat, quae hic ex Socrate hist. Eccethb. c. a . Jomande in Gothicis, Vitectis Ensi in chronico p. 16. ad numIII. Ott. Frising. chron. lib. .
c. Is Paul. Diacon. his. misi. reponi possimi, qui Gulphiis Gothorum in Moesia Episcopo inventionem Gothicarum literarum demum attribuunt, atque adeo natales in seculum IV. tempora Ualentiniani S Ualentis rejiciunt: V rum etiam quod Uenedos seu Slavos demum temporibus Ludovici II. Imperatoris a Methodio Philosopho literas accepisse, Aventinus IV Annalium narret: Suffciet tamen mihi hos qui longe ulterius te in Runicarum putant, hoc ipsos concedere, vulpo suisse plane incognitas, nec in ullo usu, solis eas eallentibus vatibus, qui composita de heroi bus carmina recitata populu memoriae impresserunt. Ipse Wormius de Fast. Dian. IV. g. e. r. inquit: Horum ad nostra secula haut pauca devoluta sunt poemata, quibus tum doratum alii rerum nostrarum Scriptores plurimum sunt abluti. In Cantileni, suis proponendis hoc praeterea cUervabant, ut, ID nita harmonia, rem gestam cum omnibuι circum mussoluta oratione exponerent, unde factum, ut i facilim poema decan
24쪽
IX. Haec ergo sunt historica Germanorum veterum .
bigfrido Agrippmensi, cognomento, Corneo. Edidit idem
mrbaros &Henricissit. Hoc eius vero uxor ipsa, cla- Win b Lius ruit. aeterum antiquorum carminum λόμανα hodietiveqv Dd vi ς'
lupersunt aliqua in libro, qui vulgo dat Desden FBue' quod Atari Ma
ta l. ςψ0ςinn Vir, quamvis pnestiret, integra illa & in- Buths. laeta ad posteros transmissa filiaee.' Et inde fit verosimile cantilenarum Uiti uersatager, qui quamlibet 'histortam, in Certas carminum leges utcunque collicere M. docti sunt, ex antiquissima illa Germanorum consi ne, quidquid id est, hausisse. Ber ra. N. Z ac. LcAPUT IV.
ΙTaque his instrumentis non scriptis probarunt iam
olim Germani, se indigenas fuisse. Celebrant enim carminibus antiquis Tuistonem terra editum. In curus natales porro anquirendum nobis. Communis Do-- M elorum virorum opinio Germanorum originem a Gomor deducit. Respicientibus itaque ad proximam Germanorum originem, Tuisco fertur Gomer. Mannus autem I liogarma vel Ascenez. Gomer Iapeti filius, Gen. X, y Orig. si Nil, cx inter hos Iudaei originem ab Ascenes vel Aseanio m 'φ v Urepetunt. Quod non placet Vossio TheoLgent. ID. ae cui
Per Asicen im non Germanos, sed Troad Phrygi,m
thymam, AEolidem & tractus vicinos intelligit, ex Ierenuas, an ubi Propheta Ascenes inter em numerat, fui. B auxilia .
25쪽
auxilia Medis intulerunt. Existimo itaque cum Vosso non necesse esse, ut quae Tacitus de Germanorum primis Parentibus tradit, ea de proxima eius gentis origine de conditoribus exaudiantur, quasi nomina sint eorum, qui Iost migrationem ex oriente prim in his oris appulere oed haut incommode ad communem omnium mortalium originem referri posse. II. Potuit itaque Tuisco nomen Dei ap. Germanos fuisse, origine vocis ex AEgypto retenta, quibus Theud Deus fuit, auctore Platone in Phaedro & Philebo. acer.3. Nat. Deor. Lactantii or, si Et Livius lib. assi Hispanorum, &Lucanus lib. r. Gallorum Teutatem memorant. Eundem
Caelaris esse Ditem Gallis cultum suspicari licet, nisi potius terram intelligere malis, cum Uosso de tril. I, 33. Quod nomen pro diversi ate dialectorum variae pronunciatum, Theut, Thuir, Dier, Tacito in Tuistonem, Tui tonem vel Tuistonem abiit. Nec impedit, quod terraeditum Tacitus memoret, quod Adamo, quam conditori ejus convenientius; siquidem e terra Deorum originem, quorum causas non reperiebant, tanquam sponte nascentium Gentiles deduxere. Hinc terra, Mater magna, o
mnium Deorum mater dicta, Lucretius lib. a. v. 37. Viis August. de C. D. I, 26. III.Fuerit igiturMannus, Adam,nomine ex Asa secum ablato, unde & Turcimmi, Othomani, Soli mani. Nec abludit significatio. Vt enim Maia nobis marem, sic Adar
Hebraeis hominem designat. Vide Boedier. Exerc. a. in B. Meph. antiq. lib. ἔ. e. a. th. a. Caeterum Manno tres filios Ge manorum carmina adsignant, e quorum nominibus proximi Oceano Ingaevones, Medii Herminones, caeteri Istaevo . nes vocati, inquit Tacitus. Berosus nothus, Annii pa tus, & qui eum sequuntur Aventinus, annal. Bb. lib. I. Henricus Mucius de orig. Germ. Alb. CranZ. praefin Haud B. Rhenanus I. R. G. willich. comm. in Tae. e. s. Goldast. δε ret. Bia. c.3. in Hermio. Calvis chron. A. M. ara . Beuth. ad Tac. m. e.s fingentes Tuisconem filium Nore anno IV,
a diluvio, ex Tytea genitum regnata in Germania, poste-
26쪽
Tos Ingaevonemastaevonem, Herminonem,Marsum, Gambrivium, Suevum, Vandalum, Sc. eius comminiscuntur. At 1 acitus trium filiorum Manni nominibus populos tres nominatos resert. Et gentium, non virorum nomina di-lertim tradit Plinius Α, i . Quemadmodum nec virorum ηφη Mngulorum sed integrarum gentium appellationes, Maria se' 'edim, i , Gambri mos, Suevos, Vandalos expresse &Taeitus&- -- ο' Plinius ut pant. Suspicari etiam quis possit in Tuis nas nomine Tacitum quoque deceptum, vel nomen genti pro viri nomine accipientem, vel utrumqua Dro alterutro promiscua habentem, quasi Tuito & Tuisto ne inde dicerentur. Nam a Thuit, Germanis duite, Latinis
Tirito, adjectione syllabae, qua gentilia nomina formamus, fle, factum Tuit te, inde Tuitsco. Id quod Petro quoque Albino, viro doctillimo, in animo fu i sse videtur, chronico MUmae tu. ἐς se tradu Peucerus subanitium lib. 4.
CHRON. Carions, exerte. I, . Ingaevonum, Herminonum Istaevonumque sedes o ... .
Plinius nobis monstrat. Illorum pars ei sunt Cimbei, toni & Chaucorum gentes: Proximi Rhenoli aevones; Herminones, quorum Suevi, Hermunduri, Catii. Cherusci. Ex horum situ viri docti porro de vocum ipsarum origine & significatione hariolari coeperunt. Peucerus in orieo, &sia chronico Ihilippi lib. . Ingaevones quasi 'nimo litare, indi- gniurati. 'digenas, Istaevones, quasi RBe 'moliner, Herminones abi δ um Deeri exercitu, dictus vult. Rhenanus IV.s pro Ingaevones, μ' Uigevones rescribit, a Germanico ubiq, vel sinu maris, ut accolas maris denotent. Istaevones, qua sit dienter te obtur, ultimos Germanorum ad Rhenum & Danubium. Herminones quasi , uermdhiur, ab, Her, quod septentrionalibus terram notet, Quod video clari cmo quondam Davidi Peifero placui ste, in Orig. Lipsieάνmiame, ubi lib. ι . Constanter Hermiones scribit. Go- 'r' pius in Becce salam lib. s. p. m. 46o. Ingaevones quasi
27쪽
c.s .an. Ingaevonem, Schemum, Istaevonem Iaphetum Herminonem Chamum interpretans, acrius, quam pro se, in Rhenanum invehitur.ΓM.p. m. quod pro Ingaevonibus Vigevones substituit. Quandoquidem Germanos, non ex allusione vocabuli, sed e carminibus antiquis, neque ex situ locorum sed a Manni filio appellatos fuisse constet. Sed pace viri, tanti haec non sunt, ut Rhenanum de humanioristius literis meritissimum propterea dementiae& furoris a guere oporteret. Ex monumentis enim Germanicis hoc quidem constat, tres Manno filios fui Te, proprieque sit gulos procul dubio nomine: sed unde nominis etymon petitum fuerit, indidem non aeque liquet. Quemadmodum itaque monumenta illa nori tollunt allus Onem vocabuli, ut loquitur Cluverus, neque sequitur: Manno a Tuistone nomen fuit impositum: Ergo etymon nominis Germanis non designat virum. Ita a filio Manni accipere nomen potuerunt, cujus nihilo minus significatio a situ loci desumta fuerit. Quantum enim a se distant, auctor nominis impositi, & ejus significatio ac etymologi aligenis V. Quin itaquz haec nomina non propria singu Gesminis utrum hominum sed gentium fuerint, non secus ac Marso- senti, eo m- rum & reliquorum, non est dubium. Indigenis enim no-mune fuit stris antiquitus commune nomen non fuisse, Tacitus su nomon, indicat: Sed singulae nationes singulis nominibus appellatae. Nec Germanorum olim totius genus gentis, seci unius modo nomen nationis suit, ejus nempe, qui postea Tungri fuerunt. Soli enim Tungri primo Germani dicti, cum Rhenum transgressi Gallos expulistent, & feliciter rebus gestis nominis sui terrorem longe lateque auxistent, Galli,
atque aliae proximae nationes, omnes Transrhenanos populos Germanorum nomine insignivere. Ita intelligendus locus Taciti intricatus, in quo interpretes aeternum fluctuaturos, Lipsius ad h. l. auguratur. Apparet itaque Lois, Tae;ti qua ratione Germanorum Vocabulum, Tacito recens &vexatus exis nuper additum perhibeatur, ut nulla causa sit, quam ob plicatur. rem cum quodam viro docto, salsi eum arguamus. Nempe Gallia victore populo, tunc Germanorum, postea Tum grorum Induenἰs
28쪽
grorum nomine insignito , omnibus reliquis Trans rhenanis Germanorum vocabulum indidere. Transrhenani autem, eum jam illud Germanorum a Gallis in. ventum, commune omnibus illis factum estet, haud gra vatim ipsi quoque inter se illud admisere, a sortillima post. ea Tungrorum dicta gente illud mutuati. Locus ergo Taciti sic distinguendus: nimo a'victore ob metum, mox a sti D, invento nomine, Germani vocantur. BoisOm. in non ad Tac.
ΗErcules tot sere numerantur antiquis, quot Heca- Multi . nintompyli portae. Cicero de nat. Deor. ArnobiuS lib. Dete Hinu. .. & quem primus edidit cum FloroCl. Salmasius les. L. Ampelius, rubrica , quot fuere sues p. N. Sex numerata Varro quatuor S quadraginta collegit. Diodorus ad tres redisere conatus, AEgyptium, qui G non, vel Gigon Hesychio, Creticum ac Thebanum suu Amphitryonia dem. Fuit S Romanis proprius, qui Recaranus Aurelio Victori, is origine gemu Romanae, CaranuS Uerrio Flacco, ut Servius a L Deid. Et duo unius templa, Herculis nem-pa Victoris unum in foro boario, alterum ad portam trigeminam. Fuit Phoenicius, nomine Melichartus, Des naus, vel Diodas. Fuit Celticus; Oginios Lucianci in He eule Gallico, de quibus videri possiuot prolixe M GYRALinhia. Deor. Ssutag. X. UOM. Thes. gent. lib. I. se a. II. Ex omnibus istis neniinum esse, quem quaerimus, propemodum mihi certum est. Vide indenuini sentannia D montis,p. m. VAE Quippe indigenam suille opori Nereulastet. Berosus Araαλιμπι γ inter Germanice Reges recenset, Alcmannus addito Alemanni cognomine, quem sequitur. Joh. Aven- i ς tinus A i. Γ0. lib. I. 9 numero a facit, conditorem gentis Conditord Bojorum: Willichius in ann. a M. 233r. aequalem Ana rumo
29쪽
ν-ε mu G Muth. ad Tac. Germ. c. I. Cluver. A. G. ἔ, u. Qus d vero scos M- uverus Herculem, Martemqueeosdem facit, & pro no mine naturali uno, nempe sole, haberi, in eo a Tacito discedere videtur. Distinguit enim Tacitus his verbis: Her cutim ac Marsem ccincesss animatism Hacam. Et quod in numinibus animalibus suit, monstrant porro ejus verba: Primum virorum sortium ituri in praelia canunt. ubi obi- Lipsi Qter notanda Lipsit interpunctio: p. virorum sortium. Ituri. Puncti. n.' Sc.Quae si sequenda, non video,quorsum particula copul
tiva, in verbis sequentibus: sunt illis haec quoque carmina. Nec dum plane agit, de his, quae Germani in praeliis egerunt, sed occasione carminis de Hercule, cantus reliqui generis obiter meminit) At Martem, non inter semi-deos . vel indigetes Deos putat; Sed inter Deos ipsos praecipuum. . hist. --II. Erso Germanorum Hercules erat heros, inter suos ceIebris, non quidem Herculis nomine, sed quovis alio, quod Romani Herculis esse interpretati sunt, qui id Cognominis omnibus viris fortibus tribuere soliti fuere. Hσ Τ 3 Aventinus nomen ei fuisse Erile, vel Ercile, tradit, idque sim .iim Germanis Leonem sonare. Rus simulacrum in Riche
navis, insula Rhenana, Constantiae adversa, ad Maximiliani usque Imperatoris aetatein servatum, eiusque auspiciis inde Oeni pontein delatum, quod & Alilia minerus asserit, citram. ad Tac. Germ. U. p. m. a . Meminit etiam Sylvae Herculi sacrae Tacitus Ami. a,ra. cis Visurgim a Cheruscis passessam, quam Cluverus inter oppida Dindenhagini arcemque et offecturq, Collocat, Iib. s. c. N. p. FD. Ammianus m. II. inter oppida Germaniae secundae, castrorum Herculis meminit. Est 6c in agro Bataviae quodam
ejus indicium, qui Q 'tand don Brael. Vti in Zelandia, ubi anno asi . in pago UM . Earia repertus lapis, imscri plus
De quo Gigantomachia suo prolixe GOropius pag. N . Urma. III. Videamur di de Vlyile, quem quidam Iongis illo Dipit j od by CO Ie
30쪽
so & sabuloso errore in oceanum delatum, adisse Germaniae terras, Alciburgiumque, in ripa Rheni situm, ab
illo constitutum, nominatumque opinantur. Vt Tacitus testatur, Aram quin etiam Vlyssi consecratam, adjecto Laertae Patris nomine eodem loco olim repertam, monumentaque & tumulos quosdam Graecis literis inscriptos, in confinio Germaniae, Rhaetiaeque tempore Taciti assi huc exstitisse. Id quod etsi Tacito neque confirmare argumentis, neque refellere in animo fuit: demere nobis tamen, quam addere fidem Proclivius est. IV. Quod attinet Vlyliis Troja redeuntis errores,Vi Enas errores.
deatur de his Homerus, O ff. u. Seneca epist. n. Strabo libr. Quo errore delatum in Lusitaniam condidisse Oly- Conditor spponem urbem tradunt Strabo lib. I. p. fos. Solinus c. 26. Olyssponis. Martianus Capella lib. 6. in Ist'. Isidorus Hispal. Orig. a r. suam opinionem hodie adhuc tenent Olysipponenses,ut in A de D. Pauli Latinum epigramma ostendere auctor est Ferdinandus de Cordoua diri sic. muli. e. -7. Sed re Vl seam Nam diversas elia urbes, secus atque plerique Ge graphi, Volaterranus tib. a. Ortelius thoau. Geograph. Maria de rin Hisp. e. D. putant, suis ostendit idem Co dous d. c. - condidisse fertur, circa Malacete Mediterra nei maris emporii loca montana , in eaque Minervae δε- num exstr Ixillic, in quo monumenta errorum Vlyssis esse, aspides S summa navium rostra Strabo lib. I. Inde per fretum Herculis in Oceanum delatum, Caledoniae apulisse, testante id ara, Graecis literis inscripta Sol. c. G. Crates opus A P. 1 ,st. V. Sed non magis Vlystem in Britanniam, quam An In vera
Herculem venisse, verum est: Multo minus in Germa-tamitam tiniam. Navigia enim qualia Homerus describit, aperia, Gς DN forisque carentia longe infirmiora erant, quam quae Ocea- pPR ru aestum perferre potuissent, quam vix triremes firmisIimae sustinere valent. At vero triremes multa secula post
excidium Trojanum constructas primum Corinthi fuisses, docet gravissimus auctor Thueydides. Per Hispanicum