Specimen emendationum in Longinum, Aspinem, Menandrum, Aristidem aliosque artium scriptores..

21쪽

Walgium, qui et ipse tacet, ii legitur : Γιγο τα δε λ M at καὶ

λυπηρα .ογου σκοπει et Hic locus, apud Spengelium excepto quod pro atrian ταυτα, nunc recte τα υτ receptum Sit, in ceteris claudicat propter malam distinctionem Pone igitur punctum τελειου OS αυτα. Ita κατ' ἀυτι χρά Izασιυ Ιαθου Secundus erit modu μεθοδρυα or oratoriae, cui et plures alii in seqq. adjiciuntur.

Pag. 391, V. 31. Καὶ cog et λοι, ως καὶ περὶ et λ ovo: αλεξομ. εθα Male abundare Videtur καὶ post et e contrario apud alg. malu deerat bet. Non dubitandum primitivum et a librariis factum esse καὶ postea Vero Venisse UsSu in teX- tum e libro meliore vocem genuinam, sed ita ut et salsum και Sedem Suam male ceu palam lonuerit. Exempla autem confusorum lac et καὶ non pauca sunt in libris manu scriptis. P. 13 V. 12. τῆ υτ οσχξτεω η λα απρὰ χαι δυvατα κα

facile aliquis sana dixerit, postquam tolum locum attente legerit. Nos suspicamur excidi S Se ει ante a vov, OS ' vovautem, υ, Στρυ κατερ Ιαζε θαι, quae ut sunt neceSsaria maxime ad apta Sententia constructionem, ita facile propter iterationem earundem vocum negligi poterant a librario Celerum

Greg0rii Corinthi ariatio, quae sertur apud V alZ.VII, p. 1lit.)

22쪽

piovου osvατο voco πλουσἱco κατερIατασθαι BOS iram emendationem multum adjuvare Videtur. P. eadem V 2 i. εστ δε καὶ Ξτερος τροπος οξο κατηIορει ev flTρ I λατεζα ου GYὀvαVτοας ζαρα λυθια αυτο αξιουριε, Illud Diu ει Inulandum censemus. Si cui hoc non placet, ille lacunam posto majorem statuet necessario, hujus sere Senientiae ου τουτοτο ου μευ, αλλα. an Ut nunc editur locu S, Ommi sensu caret.

ani libri caput mullis modis mendosum sit et desectum, neque multum prosiciamus, si singula tantum ejus Verba emendentur, tamen non poenitebit nos etiam in his levem aliquam mutationem proposuisse, uti sensus minus impedite procedat. Ante λιτοι punctum τελειο ponatur. IV. In nonymi artem.

in ιο περ Quod cod. ar habet bπερ aeque ac sei absurdum.

λας . Od. Par. pro αῖλας, quod a Spengeli e Demosth. p. 437 sumptum est habet 1 3ας Sed si locutio omnino secundium sido in Demosthenicorum librorum edenda erat, oportebat poni: ι γυρος τις v, αελας ' nam ita est ibi. Nunc autem scimus, multa aliter a rhetoribus ex memoria induci itaque nos credimus, Anonymi genuinam locutionem fuisse: υυο oc D: ad quod adnuure videntur illa: α, b: λα τι γ ευτα ρ ορια, αλλ' te. ξλαὶ autem unice quadrat ad ι λυρω c, non item μεIας Alia vero est quaestio, num etiam apud Demosthenem corrigenda sit locutio. Quod saltem ibi additur et te,

respuere videtur adverbium ισχυοως. V. In Menandrum. Wal Z. Ol. IX. p. 189, . . 'Λυθρωπι,α υε ais αι οπα at πω Βαθυλ duc λεIομavet: δο Nivo Σῖui ρχαζ co κοίου. GSV βασιλει et Avαι η tu. Utcunque de toto hoc valde corrupto loco S latu3S, articulus αι post ποια excidisse putandus est, illud autem inale ησι contra codicum fidem eum Heerenni d0lcre, id ne temerarium sit. Fortasse latet sub verbo prono-

23쪽

- I maemon o 6t. Tum scribendum erit elissm βασἱλεια neutro genere, plurali numero.

Praestare codicum Scripturam τοιουτοτροπω Viderunt jam alii, quod o Walgius in Addendis notavit. Sed sanus tandem erit

tur. Inspiciendi accuratius codices Fortasse scriptum fuit ab

προ tac εις, quam mutationem lacile accipies, ubi sequentia legeri S. P. eadem, V. 11. ιαιρεῖ Ιαρ απαυταχοῖ τας πράξεις. Sensus requirit διαιρει. Etiam infra imperativis occurrimus. P. 250 v. 10. καταλαε d 'Aπολλωv Κατταλία και τους

Δορυυσc IεωγIρι τα λυσια. Quum periodus hic siniatur, participium α,αταθεὶς Stare non potest. Mutandum igitur in

τυ πολι evδειξεται ρ HYι v. Ante i παυτως aut latuenda lacuna, aut, si hoc non vis, mutandum erit sibi illud i in pronomenci cum relatione ad λαλιαυ. Ρ. eadem. V. 14. αλλ' αγε ιηIου τα ἐξαιρετα και πατρια, ο ταιχ αλλαις ου προσεστι πολεο lv. Nullus locus hic videtur esse illis cum motu dictis. αλλ' αrε. Mutamus igiturea in αλλα τε, quae Sermonem sedatum faciunt aptumque maxime ad institutionis indolem.

λητωυ. Sensus in Xtremis absurdissimus Walriirs dicit quod sane mirandum ita se locum ex Med. correxisse, quum Ald. Vind. Par darente ρυριχὶ Ἀτω aολυθρ. Nos e monstro S Gvτ609

24쪽

- 18 veram nobis elicere videmur Scripturam, locumque sic consti

per η τι inducta facile appareat. Unde autem huc venerinthi Versus requirendum strenue. Interim nobis videntur ii Ox capite περ επιθατγ:ριου emigrasse, ubi fortasse p. 231 d. Wal collocati erant inter ἐποθητε et κα ριε αρχοvτα.

etc. Vocibus 9 τ' ruto μη nullus hic locus esse videtur. Si ullum ex his sensum elicere velis, erit tibi dicendum, generaliorem his intelligi sermonem de nuptiis, sed ille supra θε -

τικω λόIος περι αμου, non Iuco a Vocatur. Ne multa, corruptas esse ires voces credimus et auctorem quondam scripsisse:

tandum putamus ει λυεις in ἡ λυοις. Sic disjunctiva hac particula ratio a scriptore inducitur, qua utentes possimus puellae pulchritudinem laudare, etiamsi non cognata nobis fuerit.

Verbum συγκυρου, ratum agere quam inepte hic stet, non est quod dicamus Circumspiciendum nobis aliud. Si συIκηρο oexstaret in lexicis, non esset fortasse inopportunum, sed n0neXstat. Itaque συγκληρωσουcri, consociabunt scribimus, quo salis commodus loco redditur Sensus.

de cujus laude sermo est tum v et 4 υχὶ . Dei scribendum

25쪽

secundum cis, ut ineptum. Sed quum odices hoc loco vel bhabeant, vela, non prorsus literam delendam censemus, sed mutandam in Uvel και Quae equuntur: απο τού Yεvους, εο ῖού

male se habent Walrius nonnisi de χρη notat, esse id receptum ex cod. Med. ar. . quomodo autem reliqua legantur in aliis vel codicibus vel editionibus, ignoramus, quum una tantum algi editione usi simus in hoc auctore. Interim

conjicimus pro πιττto scribendum esse ζιτζου modo insinitivo locumque totum editoribus suturis commendamus.

ἐIκωνι ιαστικοῖς, αυξον si και et ο θρῖvov. x notis Walgi discimus pro ουτως et αυξο dare qu0sdam codice ουτος et αυξ ou, quas nos Scripturas mulio meliores ducimus. Sed et illud τοι υ displicet, quanquam in omnibus, ut videtur, libris ex stans. Quodsi ex eo duo voces facias τοι υv, aptiore utique sententia locus legetur.

ρορα, In scriptura ultimi adjectivi codices variant inter αμει γῆ et ααε δ' Posterius praetulit inchhius. Nos hic aut παρι-

26쪽

VI. In Aristidem.

scilice in f, καὶ ρυσεις οιαιεῖς και nonnihil excidisse indicat s . Est quidem hoc verisimile excidisse quaedam post λεIm, sed potest locus etiam aliter sanari si illud λέret . quod et iv in Par legitur in run mutes. Tum hoc vocabulum riv= dabit accipi eique invicem lucem ex sequentibus Demosthenis verbis: ου αρ ος ele. P. 344 V. l. Ταῖτα αε ου ε τοῖς διακουουσι. Haec rhetor scripsit, postquam de periculo disseruit, in quod se infern is, qui πολιτικὸ sermonem sacere velli augustiorem. Ideo orr- mannus Suspicatus est ea verba non sana esse, proposuitque

ciositatem. Nihilominus nos voce οιακουουσι hic discipulos intelligi putamus et orationem esse ellipticam, hoc fere Sen-Su ταυτα 12 ου ε τοῖς ιακουουσι inter discipulos λεIεται

omnes ex Demosthenis oratione pro corona meminerunt. Sed cur n0s talia quoque n0lare dignamur Quia mendum, de quo Sermo, non inter ea numerandum est, quae a rhetoribus e memoria reseruntur aliter ac scripta sunt apud ipsos aue Ores, quorum sunt Verba V. . : δε ρωυη ἀvελεσθε posset facile relinqui apud Aristidem secundum codicum Suorum fidem, non autem περ υ quod omni sensu caret. P. 358, v. 18. βαρυτητος ο και ὀ et v taro ὁποὶ mei, sic, ρηθησόνιευα. ullum praebet sensum idoneum istud πολι- τε su Mutandum sortasse in πολαθε v. P. eadem V 22. καὶ τ συIχωρεῖ, os τα παρελθόvτα ἄτοπα, ως τὀ Qρ ουν ταυρείζω cic to ἐμῖ. βαρυτM. v Postrema, quM

27쪽

mire etiam apud Dindorsium es τοι si,Iαρις σημειοι signata Sunt tanquam es Sent Xemplum βαρυτ)ὶτος, non Stare Suo loco perspicuum est. Nam verbis his putandus est auctor caput::ερὶ βαρύτητος siniisse. Transiluerunt autem huc, ut alia alio.

citret. In priore e duabus negativis locutionibus, varia lectioni ε moratur a P algio, si eum recte intelligimus, ουτε αρου , quod monstro sum Corrige υτ ουτ ; nam X τι corrupto

cietzz FIατατο του λογοv. In primis miretur aliquis, cur novissimus editor superiorum editionum ρ,ται tu et Parisini Odiei οποῖο αε et spreverit. Contra bene secit idem quod Norr- manni notam hanc adscripserit: si Haec et sequentia non aptissime connexa videntur, aptius fortasse coitura, si legas: Iz9 LV υ τουτ υ ι ρ ε αυτ γ loco του καιρου Sed et sic aliquis veluti scrupuliis residoro videbitur. η Recte quidem ornaan Dus sed omnia bene procedent, Si Scribas αυτψ εκ ου ιδei v. Facile autem excidere poterant: εκ ου OS αυτ0. P. 20 V. G. iv τοι ειρηται Iῖ τυ Σεvo Θωvτι Ουτω. . .

legenti' primum Opinati sumus alterum e duobus in si uiti vis

nuuciationis similitudine vel potius identilate, quae est in eicit, quod placuit Olare, ut saltem una ex nostrae pronuncia-lionis virtutibus enitescat, ea scilicet, qua tales corruptelaesa cile dignoscuntur. Exempla hujus rei supra habuimus in

28쪽

esse lacile perspicitur Corrigendum του τοπου, quanquam articulus odio ita necessarius Videtur. VII. In Aphthonium. Walg. Vol. I. p. 74 V. 10. T οε γαυιο ποτανζοῖ τε και IN ὀvομα ουσι In his primum recipiendam censemus lectionem cod. Vind. ι posito etiam interrogationis signo. Nam et δε cvο- μαζουσι Iαριο ποταριου και I PURO tenore pronunciatum, miram offert, ne dicamus absurdam sententiam Deinde τε quod Lips.cod. mittit v. Walg. in Addendis ejiciendum. Sed et Boxo- pater in Ophiλ. εις 'Αρθ. WalZ vol. II, p. 340. Omittit τε. Omnino Doxo pater plus consulendus, quam adhuc factum est. Hoc si secisset Walgius, non p. 63, nota 1 sine ulla necessitate supplementum locutionis Aphthonianae conscribere Onatus esset hoc: ταῖτα διεξελθεου, quod ne Graecum quidem e St.

sed nulla probanda, praecipue quod sui urum Verbi tempus, quod hic inopportunum, non tollatur. Vide igitur num muta io ρεδ in α ρεις locus Sanetur. VIII. In Theonem. P. 15 V. 4. θου δε οποῖος ἐστι παρα Ηροδοτ ρ του αυλητοῖ.Articulus Dexcidit post Ηροδοτω.

29쪽

θαυατου γ' oc. Post κατελάνιθανο scribe atrius in Addendis corrigit ὁ δε quod nobis pejus esse videtur, qua minae.

eic Conjunctio καὶ malo posita indicat aliquid excidisse. os

cabulum υακρου obscuram facit oratione in Posset aliquis pro eo, λετώπου reponere aut eo αλVJc; sed nimis multa litera ita mutarentur. Nobis melius videtur, illud pu κρου transponere post κυκλουριευου et adverbialiter interpretare. Porro codex pro habet O. Videant et alii.

qualia in omnibus progymnasmatibus non longe ab initio deprehenduntur. Sic sere puta locum constitutum suis se olim

30쪽

Verbi σε et tu reci casu desideratur. Insere igitur quod simplicissimum est, articulum et et ante se, Αθηvat cou, aut si mavi S, ipsum cis mula in τα, nec quidquam desiderabis

paκρου ξατο μενος ειλε, A sum o Δγγοσθευν u. In Addendis Walrius jubet legi γε pro γε non declarans, unde sibi hoc persuaserit. Nos, si vocalis, in libro manu scripto vere exstat, non eam indicia causa expellendam censemus, sed more nostro leviter mutatam in sua sede relinquimus. Nam si αὶε spiritu aspero scribatur, haec vox ellipticam locutionem non ingratam sermoni introducet, hujus sere sententiae sed quae uterque adversarios suos accusaverit, qualia sunt tandem, aut, quam diversa Si sophista narrationem tantum ac non etiam comparationem rerum gestarum daret, posset ferri αλλα V: γε. Nunc autem alia est ratio loci.

Vocabulum αρετ et inepte hic stare, quae de utriusque de magogi virtute, tum bellica tum civili satis superque in praecedentibus dicta sunt, clare demonstrant Corrige igitur: ελευ- της, quod postulant quae sequuntur.

terpunctione peccant, sed et aliter. Igitur correctionem proponimus quae sequitur. Primum pro υε δετε ρω Scribendum Ulamus εωτερος, scilicet Pan, quo sael punctum τέλειου poni-mUS. Dein Sic pergimus: Fco τι πλεου, det του ριθαί οἱ θεοὶ et rursus locutionem puncto finimus. ostrem illa d στε πως in coῖε ato mutata, viam sequentibus aptam aperiunt.