Oracula graeca quae apud scriptores graecos romanosque exstant

21쪽

narrat, eae sunt ut aptissima videatur Wachsmuthii sententia heli. ali. II p. 80 l .l: Wobin den ostiis liten or etsprilchen aucti de Von dei Cnidieru, gleichsan gum rosio uber threschlectite verisidigun dienende Apruch gehoren 6chte M. Ab ipsis Cnidiis accepisse se oraculum ipse Herodotus dicit, cum addat ὁ αυτοὶ Κνίδιοι λεγουσιν. Oraculum igitur aut omnino a ythia editum non Age, aut, si editum e8t, prosa oratione videtur processisse i)uaque cum unum exstet ex vetustiore aetate raculum metro iambico conscriptum, de quo res dubia esse potest, cetera Omnia subditicia sint, mihi quidem Apollonius recte videtur iudicasse, cum oraculorum metrum Delphis hexametrum fuisse diceret. Accedit quod per se veri similius est omnia eodem metro composita suisse oracula et hoc quoque respiciendum est dactylicum modo metrum artissimeque cum eo coniunctam epicam dialectum ab antiquissimis temporibus omnibus Graeciου nota fuisse.

Si quis pollinis quae traduntur oracula accuratius inspexerit, paene omnia 'n modo apud Herodotum, sed etiam apud ausaniam et Eusebium ceterosque quibus ea debemus scriptores dialecto aut pica aut attica composita esse cognoscet

YDe oraeuli, quod dicitur φιλεῖν των φιλταπων τα φίλτατα pauca hoc loco addam. In prov. app. VI haec inveniuntur: Μηλωας ανεῖλεν ὁ θεὸς φιλεὶ των φιλτατων τα φίλτατα μεχρις υν των δέκα id περιεφερον γυμνους τους παωας καὶ κατεφίλουν ἐν συμποσω. Nimis obscurus est totus hic Meliorum mos, cuius teste Suida s. V. των φιλτατων. . etiam Aristoteles mentionem fecit, quam ut demonstrare possimus aut genuinum esse hoc oraculum aut subditicium. Equidem cenae Melios, si re vera morem illum colebant, originem eius ad deos referre cupientes oraculum nostrum finxisse quod etiam in proverbii consuetudinem venisse ex proverbiorum appendice separet. Ceterum valde dubium est num verba των φιλτατων τα φίλτατα ex Versu iambico repetenda sint, qua in sententia Wolmus versatur. Dj0jtigodi OO le

22쪽

atque perpauca inVeniet, quae ab hac regula recedant. Itaque quid de his iudicandum sit nunc quaerere mihi proposui. Duo oracula, in quibus ex parte dorica dialectus usurpata est, exstant apud Herodotum I 157:α τυ με Λιβυην μηλοτροφον οἰδας μεινον, μὴ ἐλθων ἐλθοντος, γαν γαμαι ος έχν ευ,

o δε κεν ἐς Λιβυην πολυήρατον υ ερον λθη, γας ἀναδαιομενας, ιετά ο ποκά φαμι μελησειν Copiosius de his oraculis disputare non libet; nam subditicia ea esse et apud Cyrenaeos orta iam C. Odola. litterus in libro,

qui Orchomenos inscribitur p. 338J, et Benedictus in disserti

Bonn. 187i de oraculis apud Herodotum commemoratis p. 33sq ostenderunt. Ego vero persuadere mihi non possum in eodem oraculo et ionica et dorica dialectis promiscue usum e8se ΙΙerodotum, sed utrumque oraculum omni ex parte dorica dia lecto mihi videtur compositum fuisse, quippe quod Herodotus ab ipsis Cyrenaeis, dorica gente, accepisset Favet sane huic sententiae non minime illud quod etiam nunc apud Ρlutarchumi de Pyth. r. 27 p. 408 vestigia exstant utrumque dorica dia' lecto compositum suisse legimu enim apud hunc etiam Λιβυαν pro Λιβυην et μαλοτροφον pro ιολοτροφον facillime vero doricam dialectum in utroque restitui posse vix opus es addere; et qui actum sit ut pro inusitatis formis aliae in textum reciperentur, nemo est quin intellegat ii Idem milii in hoc oraculum cadere videtur, quod du0bus

ε Λιβυην πεμπει ιολοτροφον οἰκιοτῆρα Dixerit fortasse quispiam versus initio pica dialecto scriptos

fuisse, deinde a Cyrenaeis in doricam mutatos es Bergkius in litier. gr. hist. p. 335 - . . . die prache dieser rahel si abgesehen oneingetnen abWoichungen, die de epischen poesie doeli findet steli in manchen pruelle de dorische dialekt mi glicher eis liaben die emplanger de sputere erichtersiaiter die orni abgeaudert.' Sed hoc veri simile non videtur: nam carmina Homerica omnibus Graecis notissima erant ita ut opus non esset epicam dialectum in doricam

mutare.

23쪽

Fictos esse hos versus iam Menecles intellexit in schol ad Ρind. Pyth. IV 0J, neque post ea, quae uellem et Schubringius si disseri Goetting. 1862 de Cypsel tyranno p. 30 vi et

Benedictus disseruerunt, dubium cuiquam esse potest itemque a Cyrenaeis eos ducendos constat. Eodem igitur iure, quo antea, hoc quoque oraculum dorica primum dialecto compositum fuisse licet conicere, quae postea a Graecis in epicam mutaretur. Quod ad scripturam librorum Herodoti attinet, hoc unum quaeritur utrum iam ille dialectum ab oraculis alienam mutaverit an sequentibus temporibus id factum sit. Ego sane, quod in duobus illis de quibus ante dixi oraculis dorica dialectus servata videtur, ita eum in nostro quoque egisse puto, quippe quod ab eisdem hominibus atque illa ei relatum esset et plane ad eandem rem pertineret.

Uno consensu et Aristophanis scholiasta ad pae. v. 623Jetrauidas et compluribus locis lutarchus et Diodorus et pa-roemiographi quidam hoc oraculum tradunt: φιλοχρηματια παρταν λει, αλλο δε υδέν. 0mnes quibus hic versus exstat loci numerati sunt amuellero in fragmentis hist. gr. I p. 131. Zenobius V 24 etiam Aristο- telem huius Oraculi merrtionem fecisse ait μεμνηται του χρη-ομου Αριοτοτέλης ἐν τῆ Λακεδαιμονέων πολιτειαJ; sed cave

inde neeessario colligendum esse censeas etiam Aristotelem versum pollini Delphic tribuisse. De origine eius quid Aristoteles iudicaverit satendum est nos ne8cire. In scriptura verborum paucae eaeque parvae insunt differentiae velut apud paroemiographos pro λε legitur ἔλοι, id quod vix mentione dignum est. Quod ad dialaetum attinet, apud unum Diodorum Σπαρτην invenimus, sed corruptum hodesse ex Σπαρτ , cum α φιλοχρηματια ille quoque exhibeatnsimo non videt. Quae cum ita sint, non potest dubitari quin versus ille re vera dorica dialecto compositus fuerit nec mutare

liuet, quod quis credat, φιλοχρηματι ν Σπαρτην DL F cile enim hoc quidem fieri potuit ut sormae insolentiores a librariis in usitatas mutarentur contrarium Ver tactum esse, praesertim cum omnes eique permulti scriptores in his Ormis consentiant, nemo opinor sibi persuadebit. Cum autem face dotes Delphicos in componendis versibus dorica dialecto usos 2

24쪽

esse sine dubio denegandum sit, nihil rostat nisi ut dialecto moti subditidium illud censeamus. Accedit quod omnes quos

attuli scriptores in hoc quidem inter se consentiunt quod oraculum esse putant; sed quando et cui editum sit, diverse tradunt. Apudilutarchum in institi Lacon. c. 42 scriptum Vide- metis λκaμενε καὶ Θεοπομπρο οἶς βασιλευσιν δοθη Diolo in antem idem oraculum ad Lycurgum refert. Re vera versus ab homine Laeedaemonio compositu esse Videtur, dorica in terra certe natus brevi vero in proverbii consuetudinem venit posteaque ei quoque sicuti aliis contigit, ut origo ab Apolliue noeretur. Ceterum ego Versum non ut vetustum minimeque ad Lyeurgi vel Alcamenis aetatem referendum, Herodoti Missi um silentio ad hanc sententiam adductus.'Inest Orma dorica etiam in oraculo apud ansaniam IV

'Iθωμάτα ΛιL 80 hac nihil mihi videtur effiei. Nam

teros quoque Graecos ita illud nomen usurpasse intellegitur

ex olybio Vl 11 3 et ex lutarchi vita rati e 50 adde quod πιυς 'Iθωμάτας inopius apud Pausaniam occurrit. ΙΙΙ26, 6. IV 3,9. 12, 7 27, 6 33, 2. Semel tantum ιος θωμήτα exstat apud hucydidem I 103, quod ipsum quoque amuhero, en adsentitur indorsus es teph. thed. s. v. 'μώμηJ, in

' θωμάτa mutatum est. 8ed sive hunc locum mutamus sive non mutantus, hoc eris eis quae attuli comprobatur apud ce-' Non praetereundum videtur quod Laertius Diogenes II liride Pherecyde dicit: καὶ Λακεδαιμονίοις Φερεκυδην εἰπεῖν μήτε

χρυσὸν τιμα Ἀκητε αργυρον, ως φησι θεοπομπος ἐν τοῖς θαυμασίοις ' προσταρα δ αυτ p ναρ τοροτο τὸν Ηρακλέα ν καὶ τῆς αυτῆς -κτος τοὶς βασιλευσι κελευσαι Φερεκυδ πείθεσθαι ἔνιοι δὲ Πυθαγορα περιάψουσι τάδε Artissime inter se coniuncta esse hane mere dis vel Pythagorae admonitionem et versum nostrum, quo interituram esse Spartam auri argentique studio dicitur, nemini dubium esse potest. Berghin re vera versum a Pythia dictum censet in litter M. hist. p. 332J , mr anches prophetische or is in liberrauehenderWeis in erranunc gangon nichi blas voraussagungen, die sichineine geWisse ingemeinhel halten, Me g. b. en das rahel uDelphi inigris parta erde duroh eine ungegligelle habgier unode geheh. . . Ondem aucti ... Quod Berghius versum iam a Tyriae adhibitum 6sse statuit pos lyr. gr. p. 393 , non habet iustam Oausam ei. C. Odbel de correptione attio p. s. Dj0jtigod by IOO le

25쪽

teros quoque Graecos doricam terminationem in usu fuisse, ideoque is, qui oraculum illud composuit, re vera 'Iθωμάτρι Λιὶ videtur scripsisse. Venio nunc ad eam quaestionem utrum sola epio an etiam attica dialectus in oraculis usurpata sit. Nam haud paucis in oraculis atticas Ormas inveniri, unus quisque qui ea legerit I cillime sibi persuadebit. De - mihi si videtur iudicandum: in oraculis quae genuina putanda sunt et a sacerdotibus Delphieis consecta, nihil causae fuit cur illi atticas Armas in epi-oam dialectum immiscerent itaque ex his sine ulla dubitatione eae removendae sunt. 8 subditicia videntur oracula, sed apud alios atque Atticos confecta, quaerendum est num antiquiore aetate orta sint atque prudenter et ad normam genuinorum composita etiam ex eis atticae dialecti formae eiciendae sunt. Et re Vera multa eorum oraculorum, in quibus attica dialectasi,venitur, ex priore sorma pica eorrupta esse, haud paucis exemplis comprobatur. Apud Herodotum 66 hoe exstat or

culum

fertur Her. I 85Jμη βουλε πολυευκτον ἰὴν ἀν δώμ- άκουειν, et apud Diodorum IX 47 et in anthologia Ρalatina in p. 569Jlegitur βουλου, Diodorus etiam ἐάν pro lum tradita di hodoraculo

εκγονε Μιλητου, τριποδος περι Φοῖβον ἐραπῆς ος σοφι πάντων πρωτος, τουτου τρέπον pro ο νέη, quae lectio est Aristoph. schol Ῥlut 9 et Laert. Diog. I 3, 28 apud Diodorum IX 6J invenis σοφέα Λιονυοροχρῆοθε ἰατρεν ythiam Atheniensibus respondisse Eusebius narrat pr. V. V 30J rectam formam ιητρεμ servavit Athenaeus

26쪽

tatum est in καρα. In eadem sententia de his oraculis sum, in quibus secundum ea, quae supra explicaVi, epica dialectus initio usurpata

fuisse videtur. Apud Diodorum vII 20 in primos trium illorum oraculorum, quae ibi traduntur, pro ενε- restituendum

puto γενεην et in alterius 3 versu tertio ἱερὴ et in sexto ἱερῆς pro ἱερας porro in sequentis libri . 29' non dubito quin χώρην pro χώραν lectum sit. Nam tria haec oracula si non

genuina sunt attamen non imprudenter conscripta, et manifesto auctore linguam Homericam imitari student. Eadem ratione in oraculo,' quod servatum est in scholiis ad Clementis Alexandrini rotropticum fl41, J, γενεην scribendum videtur pro γενεαν idemque dicendum est de forma εἰνaasa in priore horum Versuum, qui exstant apud Iamblichum in vita ythagorae:

Mihi quidem dubium non videtur qui εἰναλέαν mutandum sit in ἐνaλέην. In hoc Vero versu ος οφι τὰ τ ἐοντα τὰ τ εοοομεν προδεδορκεν,3 Μυσκελλε βραχυνωτε, φιλε συκάεργος 1πολλων καὶ γενεαν δωσε τοι ' ὁ δὲ προτερον γε κελευειοἰκωσαι σε Κροτωνα μεγαν καλαὶ ἐν ρουραις

27쪽

quem legens unus quisque omericum illum recordatur: Il

ο τ ηειν τα H ἐοντα τὰ τ εύσομεν προ τ ἐοντα, plane absurdum esse σοφέα scribere, quod et Diodorus IX Jet Laertius Diogenes Ι , 3b tradiderunt, omnes opinor concedent.

Etiam in hoc oracul fΡaus. IX 8, 5 πατραν in πάτρην mutandum puto: Θηβαγι, Κάδμοιο πολιν aταναιετάοντες, ata ἐθέλητε πάτραν οἰκεω υν ἀμυμον πλουτω, ' τορος οτε Πρι ἐέδου κομισαντες ε οἴκους Ἀρό οέης ιο εννεσιν ῆρω σεβεσθαι. Quid vero de his versibus iudicarem χωρας καὶ πολεως οἰκητορα λαον εχοντες, 'λθε ἐρησοριενοι οἶβον τέν Iazaν κησθε. ἀλλ' ἄγε δὴ φράζεοθ' ἀγαθων ποτερον κεν λοισθε πλουτον χειν κτεάνων η τερπνοτάτην γέειαν schol Aristoph. qu. 109 IJ diu dubitavi. Apparet satis scienter eos compositos esse et quamquam facillimum est χώρης scribere pro χώρας, et hoc quoque licet πόλεως mutare in

πόλιος, cum syllaba terminans brevis, o sequente μις- saepissime producatur, repugnare tamen videtur attica alterius versus forma ἐρησόμενοι pro εἰρησομενοι. ed cum etiam apud Homerum exstet verbum ερεσθαι, ex quo derivatae sormae ερωμεθα, εροιτο ερεσθαι inveniantur, ad eam sententiam perveni ut in hoc Versu ερησόμενοι re vera dictum ab eo, qui iraculum composuit, in primo vero χώρης et πόλιος restituendum mihi videatur. Nonnulla tamen exstant oracula, in quibus attica dialectus videtur servanda quae cum posteris temporibus, ni allor, conscripta sint, atticam dialectum mixtam cum opica miram non puto ne causam Vide cur mutemus Carystum oppidum fuisse in insula uboea situm satis inter omnes constat quod Oppidum Carystus, filius hironis, condidisse dicitur hoc accepto

28쪽

Mέραγνος φίλε τέκνον ἀγακλειτοτο, Κάρυστε, I λέον εκπρολιπουν υβοέας ἄκρον κέσθαι ενθ' ραν χωραν κτέςειν σοι θέσφατον εοτιν. ἀλλ' ἴθι, μηκέτι μέλλε.Τοta haec fabula de Carysto, conditore urbis Carysti, recentissima videtur memoriae enim prodiderunt Eusebius in praemevang. I et Constantinus Cephalas in anthologia alatina, I 565. et omnino Carystus, ut uomen hominis, nusquam alibi

invenitur Quae cum ita sint, ego sane non affirmaverim, cibium qui hoc oraculum finxit, sive ipse fuit Oenomaus sive alius, epica dialecto pura usum esse, praesertim cum tres insint sormae quae ab ea recedant. Nec repugnare primi versus Ocabulum ἀγακλειτom faciles quivis concedet Idem, ni sallor, iudicandum est de oraculo, quod Ρythia in bello a Romanis cum Philippo, rege acedonum, gesto edidisse fertur, quod exhibet Plutarchus in libro de Pythiae oraculi8. cap. XI: ἀλί ποταν Τρωαὸν γενεὰ καθυπερθε ένηται

auctores in textum videnturi recepta esse. Quamquam certi quidquam de hac re non affirmaverim. De versibus:

πιν οἶνον τρυγέaν, πεὶ Ουκονθηδόνα ναέεις Ουδ' ιεραν Υπέραν, θι κ ἄτρ πον οἶνον πινες os Plut quaest. r. c. in p. 295 D. Ath. I p. 31 , Muller fragm. histor. r. I p. 136. Habeamus duas certe, sortasse tres sabulas cum versibus illis coniunctas. Ego oraculum id suisse quae est opinio uelleri non puto propter generalem

quae inegi sententiam bibe vinum saecatum, cum in saece vinum non adsit' proverbium potius versus nostros fuisse crediderim, ad quos postea alius aliam fabulam adfingeret con-

29쪽

gruit cum hac sententia etiam attica dialectus τρογέαν, ἱεραν Υπεραν J. Duo restant oracula, quae quo tempore orta sint ignoro, in quibus nihilo secius atticae Ormae non videntur delendae. Prius hoc est Athen. VI p. 232 sq, quod Alcmaeon accepisse dicitur, cum a ythia quaesivisset quem ad inodum morbo suo liberaretur: τιμῆέν ου αἰτεἶς δῶρον μανίαν ποπαυσαι καί συ φέρειν τιμῆεν ἐμοὶ γέρας ολ ποτε μην τηρ21μφιαραον κρυφ' υπο ην--οωι υ ἶπποις, alterii quod lutarchus in olonis vita dies tradidit: χηνὶ Ιου χωρας θυοέαις ηραγας ἐνοέκους ἶλασο, τους κολποις ηοωπιας αμφικαλυπτει, ο ινθέμενοι δερκοντα ες ἐελιον δυνοντα. Utrumque ni fallor in ipsa Attica consectum est ideoque nescio an atticae dialecti formae servandae sint. Nam Atticos in componendis oraculis non puram epicam dialectum adhibuisse, intellegis ex Aristoph. qu. 1062. Cum vero utrumque ad Atticam historiam spectet. dubium vix videtur qui apud ipsos Atticos ortum sit: eaque de causa sormas illas non puto de