Qvomodo pronomina, qvae cvm svbstantivis conivngvntvr, apud Plavtvm et Terentivm collocentvr

5쪽

EXAMINAVIT

I UNDAE IIDCCCCI

7쪽

n hac conamentatione non omnia pronomina, quae cum Substantiu coniungimtur

tractata sunt, ed haec sola: possessiua, demonstrativa is hie iste ille, qui relativumo iniserrogatiuum et indefinitum Cetera imisi io commotus quod ut es laboro fructu cupiatur, una cum indiectivis aractanda sunt quibus maes in am similiora sunt quam iis pronominibus in quae nunes inquisiui miec autem etiamsi in aeuniuersu cum adiectivi consontiunt, tantum proprii habent et tot exempla priebent, ut de iis separatim disserere operae pretium futurum SSe perem. Aliam autem disquisitionem quam institui afferre operae pretium non futurum esse erodo Quaerebam enim soleretne pron ut peculiari ilatum tali loco morsus poni, ut ictum reciperet. Qui in re lootae certai leges secuti non sunt amquam tuam pron ut lutum sarpe ictu deritur frequenter etiam tron maxima ruiolatum ictu curet, X. c. m. 535 quem ego mea occidi manu, 764 ego equidem e te audiui et eae tua rem manti, p. 447- ωα et tua hue matus reveniam eae ententia,

m in tuo stat per ordo alterum ictu feritur, alterum caret sic etc. eminerimus in nostrii Oosi cuius rati, tota ex accentu tendet, uerba mi ioculiari ilai saepsictum non habere, contra ea eum recipere, quae uis sententiae minus intendit, ut in uorsu illo:

Quuro idem in lingua latina, quae etiam quantitatem syllabarum respicit, non licet'

Porro troia. quod ui caret aut superuacaneum est, saepe ictum habet ex. c. m. 308 l. Iovis sum litis, Contagione vi patris metum malum. B. 110, Myae, socium in=s noe et mei mali video mg. 35 devortati Apud Om patemum hospitem etc. etc., Sequens X. c. m. 30 Ne ego hic nomen gum commutem etc. otc. Aliter res se habet cum prora ictum in ultima habet, quod persaepe accidit, quoniam sequens in uersus exitu iambico saepissime extat.

Principia huius commentationis facta sunt in ominario latino iundensio ubi adhortante CAROL ZANDER praeceptore in has res inquirere coepi, cui hoc loco χθ-llitas gratias ago. lostea et fines disquisitionis protuli, ut rem quam diligontissimo DXqui rorem, et eruere studui, quomodo leges, quas sequitur lingua latina . cum iis cohaererent, quas linguam primigoniam habuisse orisimilo est Qua in res dialootos quoque italicas adhibere haud inutile uisum est.

8쪽

Prooemium

clo prinoipiis orborum in insua latina ollooationis.

Quid ad formons ualet collocatio uerborum Conexum grammaticum, qui in hodiernis linguis magna ex parto o collocatione sola apparet, linguae Riati tuae terminationibus, quas frequentes habent, notant. Quam ob rem in his linguis orta collocatione uti, ut nuntiatum intellegatur, rarissime necesAe eat. Quam Rutem facito et coloriter enuntiatum ritellogatur multum dissori ad quam rom etiam inhngua latina collocatio uerborum plurimum ualet. Nam enuntiatum concinnum et bonum ita comparatum osse non licol ut terminatione sequentem uix et ii gre eo nexum extricare necesse sit, neque collocationem conexum obscuraro licet, Sed ad id

quod is qui loquitur nuntiato nosse uoluit facilius intellegendum adiuuRre opuS St. collocatione igitur uerborum perspicuitas et conrinnitas enuntiati pendet. Ad iocres omnibus nota pertinet ab eo enim, quod antea notum est, enuntiatum incipere solet, quod quantum in linguis ueteribus ualeat. AIL in imprimis aestimauit et

ostendit. Quoniam subiectum antea notum ess solst, ab eo nuntiata pleraque incipiunt Ad hanc rem id quoque pertinet, quod uerba, quae conexu grammatico et logico inter se coniuncta sunt, quam proxima collocantur i. e. continuari Olent ut attributum iuxta substantivum et obiectum accusativum iuxta praedicatum lupi 8Si me ponatur. Cum enim obiectum accusativum proxime ad praedicatum pertineat et a plerisque uerbis, quae proprie sic dicuntur, roquiratur ut obiectum accuSatiuunt eam ob rem artius cum uerbo suo quam attributum cum substantiu coniunctum sit, nulla est causa cur obloctum accusativum ad uerbum minus quam attribui unia substantivum se applicet. Ε lingua primigenia porro tradita lex est, ut uerbum quod aliud ofinit id quod definitur antocodat. Advorbium adiectivum adiectivum et genitivus attributivus substantivum antecedunt in obiectum accusativum utile praedicatum ponitur in quae collocatio etiam uocibus ad cinstar coniunctionum inti-

Idom S. F. III, p. 24 sqq. Grun . V 80 sqq.

9쪽

Do collocatione ron adi apud lautum et orentium. 3quissimarum compositis confirmatur ut BELIV BERGAIGNE in ostendit, si uo uox composita coniunctioni attributivae' respondet ut κροπολις, albogalerus et adiectiva composita quae a reati dicuntur ut ouκεφαλος, magnanimu8. Siue uerbo cum Obiecto coniuncto respondet ut olκοφ γλαξ, aucep8.

Sed haec lex uerba collocandi non stricto obseruatur ut in linguis tureicis in lingua primigenia quoque uerba, quae alia definiunt etiam secuta sunt X. c. appositio quae uocatur' et mepositiones. Hae quidem in prosa oratione indica sequuntur cuius collocationis uestigia etiam in linguis italicis ot graeca apparoni de illis dissori LEOM . In libris odaicis et antecedunt et sequuntur 'in quod rationemne antiquam referat dubitari potest certo etiam post subst locum antiquitus habuerunt Ratio huius aristatis non plane obscura esso uidetur. Νam obiectum accusativum ad praedicatum accedere necesse est, et notio quae attributo adiecto substantiu additur necessaria solet osse et sententiam constituero appositio autem sententiam potius explicat et planius exponit. raepositione quoque initio sententiam planius explicauerunt: cum autem numerus casuum decresceret i OURS R-tiones XPrimere necesso osset, ad sententiam necessariae fiebant: quod etiam collocatione mutata apparet, cum in locum ante subst transpo'itae sint. Haec collocatio reuem eadem est atque ea do qua DALBRΠc disserit S. F. III hoc Domine:

De Sata at in Sehieme quamquam id interest quod in exemDlis quae istractat, uerbum additicium die Sehieme uerbis interi sectis post nom enuntiati

ponitur in his autem orbum ad quod ortinet subsequitur. orro etiam adiectiva quaedam in lingua primigenia secuta esse DRI BRUo putat' quae aliquam speciem significant ut dicit ALBREcΗT. qui ita esso in lingua latina demonstrauit j. Sed cum ad eam indica sola accedat re satis inceriti esse uidetur, quamquam etiam hoc aliquo modo cum a quam proposui norma coniungi potest si id adhibeas quod . . disserit ET BRuox. Certo pronomina et diectiva quaedam, quae froquentissime adfiihobantur antecedebant: nam in hoc magnus est consonsus linguarum. Etiam hoc cogitandum est ob collocationem oculiarem ' adi sequi posse, si subst ut latum anteponitur quos quantum e Significatione adiectivi pondoat nondum diiudicatum est. Vtut est lingua latina in ad-ioclivi collocandis uas sequitur leges Si duo uel plura uerba dom uerbum definiunt id, luod proximo ad uerbum

Ioc nomiii ut subΗtantinum una cum attributo designare mihi liceat eis, cum a n

10쪽

definitum pertinet, proximum poni consentaneum est. Eam ob causam dativus t cetera uerba, quae praedicatum definiunt, ante obiectum accusativum poni obstat. Quod in latina lingua sicne se habeat, non examinaui, nec si Xuminatur, multum euenire credo sed in prosa oratione indica ordo hic solet esso in Si duo attributa Sunt, quoriIm alterum Subst. Solum, alterum notionem definit quae substantiu urincum altero adiectivo emcitur, iam apparet, quae esse debeat collocatio. Sic articulus graecia et pronomina ex. c. u. 151 hose adiguo dies, Cas. 7M Jas nulla meis . Sed ordo etiam immutari potest praesertim si adi ut praecipua effertur X. c. ΜΘn.b se intim illum puerum. Nam cum fabula ex so pendeat, quod enaechmi gemini sunt, quam maxima ui eminum effortur, ut de hoc agi animaduertatur. Cum multa adiectiva squi soleant, frequens est etiam ordo hic ex. c. Cas. 79 iuram puellam ea positiciam rarius pron quoque sequitur cf. infra ex. c. Bo1b senem illum tibi dedo ulteriorem. Si utrumque attributum adi est, hic ordo inuenitur x. c. n. 347 in maxumam malam orticem sed saepe mutatur' ex. c. m. t ii omnia indis sacras, Ph. 706 ater alienus canis. Verba eo quo dixi modo in lingua primigenia locata esse uerisimile est, qu-- quam eam quoque haud parua libertate usam esse apparet quae in graeca im primis et italicis otiam magis gliscebat. In latina id fere solum restat, quod -- dicatum in iis enuntiati ponitur, ut par est, cum uerba quae ad id pertinerit,nntecedere debeant , et pronomina et adiectiva antiquissima antecedere solent; uiuit autem sequuntur. Ad hanc arietatem augendam ualliit et arbitrium loquentis, qui uerbum et ut sententiam explicans et ut constituens saepe offerre Ο-tuit et collocatio peculiaris, de qua nunc agam. Nuncis alteram rem quae, ut nuntiatum bonum et concinnum fiat seruari debet transeo grauitas enim obtinenda et uerbum, quod ut praecipua effertur, etiam loco conspicuo, ubi accentum habet, ponendum est. Quoniam hic locus praeter ceteros primu enuntiati est, eam ob causam collocationem grammaticam immutari necesse est, si hoc loco aliud membrum orationis ac subiectum ponitur, ut

ui efferatur. Quamobrom hic locus uerbi ut elati proprius sit, uariis modis explicari polost. In initio orationis cum uox eius qui loquitur fortissima sit, uerbutia uuixima intentione pronuntinri posse forsitan cogitauori quispiam mihi automalia ratio magis uerisimilis uidetur Verbum enim, quod ui effertur, quasi cardo ost, in quo alia uertuntur, uel ut alia utar imagine, ures punctum luminis, circum quod alia magis obscura uersantur. Cum igitur hoc uerbum praeter cetera aninio praesto sit, hoc priinum pronuntiando rumpit, alis sequuntur. Nam hoc modo non id solum explicatur quod uerbum ui peculiari latum antecapitur sed id quoque, quod uerbum, quod ad id quod praecedit o refert, primo loco ponitur ut pronomina anaphorica demonstrativa sis ii infra et rotatiuit, et hoc modo sub- ioci quo tuo loci ratio odditur, a quo enuntiatum incipero solet. Si enim locissa