장음표시 사용
11쪽
m collocatione pron adi apud mantum et Terentium.
ut doctum definiens uerbum definitum antecoderet, stricto tenorida erat, subiectum post praedicatum poni debebat, quoniam subiectum praedicato Ofinitur quod BER LIGNA animaduertit. Cum autem subiectum aut res antea nota sit, aut Sinotum non est, ui offeratur, ut de aliquo noui agi animaduertatur primum locum occupat, qui locus eius proprius factus est. Haec etiam est causa, cur pron interrogatiuum primum locum tensat, quod ad rem e qua quaeritur pertinet, et amo rem uerbum grauissimum quaestionis st. Verbum ui latum primo loco poni et hunc causam collocationis poculiaria eas de prosa oratione indica antiquiAsima DELBRuc demonstrauit in Hoc in timibus linguis ita em facile animaduerti potest in nostris, quae collocatione rummatica astrictiores sunt, circumscriptionibus saepe opus si, ut uerbum ui elatu ni primo loco ponatur; ex. c. honom a det, o jag rsirides, chvad den inhonbetrinar, si s subst antecaptiun pronomine repetitur boken don har alliast, quod sermonis quotidiani proprium est. Coniunctio attributiva si tota ui offertur ut uox una, eam ob causam in initio enuntiati poni potest interdum autem ratio ea est, ut altera uox ut praecipua esseratur, ut uoces inter se ponderentur. Cum di antecedere soleat, subst nimirum ui maior effertur si ante adi ponitur sed ratio adi collocandi in lingua latina alia est, multaque sequi solent. Quo fit ut haec adi praecipua ui efferantur, si anteponantur. Ea quae antecedere solent, postposita vim maiorem accitior putat D. RORDE, qui eam legem statuit, ut adi loco insolito positum ut maiore offoratur'. DELBRuccautom his locis putat subst antecapi, quod uim maiorem alma, i. Discrimen luculenter apparet in pronominibus poss. quae aliqua ui praedita anto
dero solsnt, accentu priuat sequuntur.
Quodsi uis hoc modo non satis augetur, traiectione etiam amor fieri potest. Quae collocatio in lingua latina satis frequon e peculiari orta est; altera caus eaost, quod uerba tona uerbis accentu elatis summitti solent, do quo infra Sionim altera uox coniunctionis attributium ui praecipua offertur, haec sola ponitur in initio nuntiati altera loco suo manento quo facto disiunguntur; ex. c. B. 699 Ttio ego istum guti dieam illi perietilo subst anteponitur ex. c. p. 838 Cedo manum 'anum' u Manum, inquam, edo Mam erutum. Sed ad uim augondam altera uox non solum in initio enuntiati, sed aliis quoque locis collocari potest, dummodo a uoce disiungatur ad quam pertinet. Traioctione uim augeri consentaneum est, si rei naturam considems, dummodo uerbum eiusmodi sit, ut uerbum sequens
requiratur, ad quod se applicet. Si inim audias misis, subst. AEsqui ad quod
12쪽
pron tuo Se applicet, necesse St quare tuo usque animo obuersatur, dum cstera uerba pronuntiantur, quoad peracia auditur, et sic animo melius infigitur, etiamsi loco primo non extet. p. 38 autem uis substantiu ex eo tantum pendet, quod antΘponitur, cum pron neceSSarium nou sit. se expectatio, quam LINDAKos eois aestimauit tot causam attulit, cur praedicatum in fine enuntiati collocaretur j, forsitan aduocari possit, ut explicetur, cur uerbum definiens antis definitum ponatur. Cum enim uerbum definiens aliud sequens requirat, sic uerba artius coniunguntur et ea inter so pertinere melius apparet. Accedit tortia ros multo difficilius aestimanda, quae ad collocationem uerborum multum ualet euphoniam dico. Haec causa est cur uerba tona accentu elata subsequi oleant, uelut Pron. OSS. accentu priuatum subst suum sequi solet iucoDiuuctionem attributivam uerba tona inseruntur, quae ipsa accentu priuata uim uocis antecedenti notant, ex. c. tu; te ingenio, mea quidem sententia etc. Quid ualeat euphonia, maxime in eo apparet, quod uerba aton praeter cetera ad primum
uerbum enuntiati se applicare solent, etiamsi ad id non pertinoni quam legem iam attigerunt EusLIGNEI et ALBEuoc', recte exposuit AcKERNA GEL primuSμὶ, eamque e lingua primigenia prouenisse demonstrauit. Praeterea aegre diiudicatur, quid suphoniae debeatur. Ab ea pendere credo quod substantiva quaedam mouin Syllaba ut res, is etc. ante adi poni solent . Haec principia omnibus nostris linguis communia esse uidentur, a quibus collocatio uerborum latina quoque proiecta est iu multis autem rebus ratio uetus immutata est, quas iam attigi et nunc forsitan fusius exponere operae pretium sit. Do collocation attributi et de traiectione, quae in lingua latina frequens est, iam dixi Linguae latinae magis proprium, etiamsi in aliis quoque iuuenitur, id esso uidetur, quod uerba, inter quae ratio aliqua intercedit, ut aut contraria sint ut inter se suppleant, quam proxima ponuntur'. Quod per Se consentaneum et areSt, . cum ruti e collocation quam Optime animaduertatur ex. c. rc. 21 aeor virum si clam domo egre ast, sed in lingua latina magis gliscebat quam in aliis. Si cum utroque uerbo attributum coniunctum est, chiasmus fit x. c. inc. 713 iubet aluere mos uir Maeorem uam, n. 71 nunc ruam sororem filio po8co meo; et si ratio in attributis posita est, ea quam proxima ponuntur X. c. elog. ScipioniSHispani irrula generis miris moribus ae mulavi, P 879 Scin tu erum tuom . meo ero leum casualem Hanc autionem collocationis propriae, praesertim si
C. LINDAΚDO, Bettrage ur eschichte de Sat stellun im Latoin Acta Vniuers LundXXXII p. 6. Sic enim enuntiatum unum ess intellegi. Quod etiam in coniunctionibus attribu tiui apparet attributum enim adverbio uel substantiu expr Sum inter aliud attributum, si quod Ost, et subML inseri solet. De enuntiatis relativis quibusdam . infra. ERGAIGNE, L l. p. 178 de pron pers graecis.' DELBRUCK IH 60 de pron indicis, . nunc Grundr. V, 49 sqq. G. HACKERNAOEL, Uber in Geset de indogemi. oristellung. In log Forμch. I, 333 sq. ALBAECHT l. l. D. M.' De hoc confer LEONEM . l. p. 433, cui in hae parto prooemii multa me debere grato animo profiteor.
13쪽
D collocatione pron adi apud lautum et Terentium.
uerba eiusdam , stirpis uel formae eiusdem uerbi extant, adesse apparet quia ipsa significatione alterum ad alterum se refert, ex. c. B 46 in instento malo malum n- venitin suo. n. 069 με quis est qui mentionem facit homo hominis optunia. tianilio modo hiasinus fit x. c. a. 10 meo de studio studia erant Nostra omnia Cas. 600 Tuam are suuram esse uinorem uinorem meam 'in. Quo est lingua latin amorotalis si etiamsi ratio ulla intercedit uerba eiusdem soni quam laroxinanionuntur; interdum usui ui3rborum debetur. x. c. rc. 462 nustatorem lepidum lepide tine et t. Allitteratio quoque quae uocatur ad collocationem immutand nni ualet, quamquam lio dissicilius certis exemplis confirmatur, ex. c. st. 748 Eloquere unde hine sunt tibi it crepundia, p. 403 Diuort/m mores imis longe ac lupin. Interdunt ratio quae intercedit allitteratione uerborum magis ostenditur ut g. 608 Quod oncubinam eruem insimulare ausus es Probri pudicam. Haec principia suorunt studii in lingua latina luis patentis uerba aliquo modo similia quani proxima potiendi ut rem generatim dicam. X. c. si subginutivum bis in enuntiato opetitur u ex allata e Cp 645 Huocrates iam inde usque amicus fuit mihi a pum o puer praedicatum St. 698 utram tibi lubet etiam uno capere eupH prouinciam. Aliud principium, a quo hoc studium profoctum est fuit figura etymologio quae uocatur in qua accusativus, si uetus collocatio asseruntur, Praedicatum ipsunt nutecedit. X. c. Aul. 92 qui amanti ero seruitutem seruis. In pronominibus imprimis hoc studium apparet quae Persaepe continuanturox c. B. 03 Ne illa intι hercle cum malo feeit suo. 10 ad hune modum me
ad collocationem solennem pronominum OsSeSSiuorum interdum uulcre u infra. In xemplis allatis pronomina forma simili erant, quare hoc ad en continuanda ualuisse consentaneum est, ad quod lingua latina Semper prona est; sed etiam alia pronomina quam proxime accedere solent ut formae Variae pronominum
personalium, X. c. rc. 163 isto ego tibi me et mihi contra itidem tu te tit istas
suadeo j. Pronomina personalia et possessiua continuantur ex. c. g. in ego vostra faciam latera lorea j. In talibus quoque exempli ratio quae inter prono mina intercedit inligni momenti est et principium eam fuisse crisimile est. Cf. ex. c. Cas. 328 sua mihi odiosas amatio ubi pronominibus contrarii quiddam inest: in aliis autem ut in exomplis ex . supra illatis talis ratio non inuenitur. Η c studium uerba si utilia quam proxima collocandi etialia magis apud poetus elegiacos apparet, apud quos omnibus notum est. Nomina proprii exo c. u. Trist. III 8 6 siti tua . 'seu Doedale, siue tuas adiectiva Tib. I. 1, 3 Quem labor adsiduus uicino terreat hoste uoces, quae quam proximae oriuntur cum Suo quaeque
Re eadem est in linguis Aca et umbrica ox. o. c. Ah 63 a trium alteram viti in errma, i8 u. p. 1l chiasinus . Ig. VI a 2 u. p. 10; cf. LEONE t. l. ' Magna copia exemplorum in disnertationibus de pronominum collocatione AHLERI Gry
' Alia exempla u. apud AEMPEIV De pronominum personalium usu et collocationes Berotini l886 p. 19 sqq. qui, quo ordine collocari soleant, eodem loco exhibet Lunda niv krashri t. Tom. XXXVII. 2
14쪽
attributo conliinctae sunt talis collocatio iam eo effici potest quod altera coniunctito attributiva ordine inuerso ponitur quo facto chiasinus fit ut in exemplis allatis; saepe autem membrum alterius coniunctionis in alteram inseritur ut rop. I. 3. Ebria eum multo traherem vestigia Bareho, quo loeo primum attributa ponuntur deinde substantiva, Hor. d. I, 9, 21 sq. Nunc et latentis proditor intimo Grattis suestae istis ab angula λὶ uol altera coniunctio inter membra altPrius ponitur x o Ρmp. I, 3, 4 Lictera iam tiris opibus andromede. De chiasmo iam uerba feci qui quanthun ad uerborum in lingua latina collocationem ualeat, AEGELankcH exhibet. Haec collocatio nec simplex est nequo ea, quam rei natura adferat, quare in certis causis positum est, quod in lingua latina tam frequsus est. De principiis, a quibus profecta est, supra dixi. Cum a libus locis iam magis frequentata, ut ratio contraria uerborum quam optimo animaduerteretur, ad quam offerendam lingua latin usque quaque prona est figura qua oratio legantior fiebat, esse uideretur ad alios quoque, ubi contrarii quicquam non orat transferebatur et frequentior fiebat. Id quoque accedit, quod hi moadhibito uariatio grata reborum inest ut AEaRLaBAc L l. bene exposuit. Si inter uerba por hiasmum posita ratio contraria intercedit, eo fit ut uerbunaui latum postponatur, etiamsi hic locus non sit, ubi ui effertur. Sic pron posΗ ut elatum antecedit in chiasmo autem sequi potest ut Ain. 409 sq. cur non intro eo in nostram domum Quid, domum Mostraml 49 sq. Non par videtvr -
lierum suom Suam eis culpam eaepetere in morisdem sinat. Contra Orc. 10 sq. Sed quom adhue naso odos obseeutus meo, a uicissim meo gutturi statidium chiasini ausa meo ante mutiri positum est, quamquam pron poss, Si ui emet et subst. vi effertur, sequi solet Chiasmum saepe adhiberi iam dixi, etiamsi ratio nulla intoreodit inter ea uerba, quae per chiasmum ponuntur itaque saepe fit ut uerba per chias. mum posita ui praecipua non efferantur, cum orationem elegantiorem solum ossiciat: u. xempla ex postis elegiacis supra allata neque uerba chiasmi sempor ut inter se contraria efferuntur, sed interdum ambo alii uerbo opponuntur ut Am. 494su supra et si quae notio repetendo ut praecipua efferenda est otiam chiasmus adhibetur tint 2 Arbitrium uostrum vostra eristumatio alebit. Interdum uerba chi mi magis artificiose collocantur ex. c. B. 85 alieno Miris tuas aetentes ostior In plerisquo tamen exemplis, in quibus pronomina extant rei natura fert, ut ratio quaedam contraria insit chlasmus, qui solum ad orationem uariandam ualol, praecipue in iis exemplis apparet ubi attributa adiectiva sunt ut apud poetas olegiacos apud comicos autem rarior est. Quodsi ratio contraria adest, uerba quae
per chiasmum ponuntur, idem membrum Orntioni BSSe necΘSS non St, es. X. C.
N. 6 Me insente atque insesente inconsultu meo; etiam liberius Mo. 99ν sq. Qi-
15쪽
De collocatione pron adi apud Plautum et Terentium.
bertas poena a fera ruo Mihi, να ut erum metuam es curem, nil est qui eratim te stam . . me RutΘm tergo nullum tegimen est. Quoniam poeta est, apud quem collocationem uerborum e parte cognoscere mihi proposui, ad alteras res, quae collocationem uerborum constituunt, metrum
accedit. Quod multi apud comicos quidem denegauerunt aut augustia terminis cooricere conati sunt, metrum poetae uim adferre noli licere dicentos. Id tamon constat metro sinper quandam necessitatem impositam esse, quae etiam in uerbis collincandis sprohonditur si in omnibus linguis apparet Nostram considΘremus, in qua poetae uerba tali modo collocant quali in prosa oration licitum non est aut saltem rarum hoc saepe fit metro non cogente, ut oratio elegantior et magis positica uideatur. Eodem modo res apud poclina latinos aureae aetatis se habet. Cotisor quae supra o legiacis dixi. Vergilium duo uerba quae inter e pertinent ita collocare amare, ut altorum in initio, alterum in fine uersus sit, vica L exhibet in x. c. En I, 9 Proesentemque uiris intentant omnia mortem Saepe in initio duorum odi suum uerba, quae ἐκ παραλληλου esse dicuntur, inueniuntur X. c. En Ι 1l sq. Voluitur, Torquet- Is tamen nec similitudinem, quae inter Vergilium et positas elegiacos hac in re inuenitur, neque eas quas exposui rationes respexit, quae etiam apud Vergilium maximi sunt momenti. Idem studium collocationis elogantioris prosae quoque orationi inest apud comico quoque rem eandem esse uerisimile At rationes ueras Eo l. l. 432 sqq. exposuit: Die veraclirankto oristellula is fit Plautus erotis inmunsimittot wi es inea dor ichugston in der ossis de augustetschen ei ist, Idom collocationem magis artificiosam in canticis praecipue deprehendi monuit ubi metro lingantiore et oratione latiore etiam magis consentanea est. X. c. Cas. 8b emimus intus Ludos Misere huc in iam nuptiales, p. 29 sq. Nam tu nunc vide pro tuo caroeapite Cartim osterre me meum aput vilitati. Sed stiam in diuorbiis hoc do-prehenditur, cf. t. 99 sq. eoepi non humanitus Neque tit animtim decuit oestrorum adulescentiat araetare ubi animum in enuntiatum Mundarium insertum est. Quid ualeat metrum ex eo optini apparet, quod formae iambicae quaedam praecipuo in fine uersus uel coli ponuntur in iambum exeuntis sed eo metrum positae uim adferro dici non potest. Verba LEONI iterum affero de Dicliter veriwendet Eolchos uoluanderneigen vota pracho und Metrum nil als in Mittet, den Ohilaut de Sarasa uia de Verses auagugleicheu, ex metro autem haec collocatio pendet. Quae alia causa inueniri potest cur formae iambicae pronominum posses Stuorum Subst. Sequentes apud comicos saepe a substantiu disiungantur quod in prosa oratione rarissimum est, et, si id fiat, paucis locis exceptis in fine uersus ponantur Etiam aliae formae finis uersus uel coli iambici propriae Aunt x. c. ni. iii ier f. l. 3 p. e breui excepto Poen. l .
16쪽
Plerumque uterii, quid metrum ualeat dissicilius ostenditur, et tantum iudicio optimo locis singulis discorni potest. Haec collocatio adiectivorum, de qua nunc locutus sum, etiam in aliis linguis italicis inuenitur quod ex inscriptionibus oscis et umbricis apparet. se enim ad
normas utiqua non modo non propius accedunt, sed cum latinis consentiunt Hoc tonendum est inscriptiones, quarum grauissimae leges Suni, Sermonem popularem non referre Sed Propria quasdam norma sequi, quae eaedem in legibus romanis inuΘ- utuntur. I enim qui leges scripserunt, res quam maxime definire et explanare studuerunt, quod e collocatione uerborum assequi conati sunt ut primum ponerent notionum magis generatim dictam, deindo aliam quae hanc definiret cf. ex. c. enuntiata relativa Eandem causam esse puto, cur adiectiva in legibus multo saepius quam alias sequantur. Catonom in libris de agri cultura hoc ordine uti nihil est quod miremur. cum is asticis leges praescribat. Vt Cato in ita inscriptiones scae et umbricae
etiam ea adiectiva summittere possunt, quae Secundum eam quani PropOSuertant ALBREcΗ et DELBR0c normam antecedunt; ex. c. tirentium magiitim stilum 130.
Paene Semper sequuntur ea adiectiva quae a nominibus propriis ducta sutit Exempla plus quam ducenta sunt, et a quae excipiuntur aut propriam excuSationem habent, aut incerta sunt. Apparet has linguas ut latinam chiasmo uti ad sermo nem expoliendum. Quinquies ex. c. I b 16 legimus tuta tapinate tristi tarinate turastum aharhum Numem apuahum numem interdum timem loco priore omittiturin cf. VI a 2 4 17 pars derma urnaeo erat a prico merato perie D erSta n Sta aurae mersi angia sona). Ne duo attributa sequentia grauius sonent udi untecedit ubi etiam genitivus ad subst pertinet: Pa 2 et 3b seirtiniaper natine fratria utilesiti II b 27 Hii mr n. r. a. praeterea uis quaedam secernens h. l. adiectivo iuΘSt. Etiam uis mihi aucta osso ui lotur in prece Ii 27 et 3 te re otii tioin es sorsia persontim tyrali pihaelu. Interpretatio incerta est stiriai pumperiai pra momertiata pas et 13l. 32. BdcHELER et v. PLANTA putant sinas, et mamertiat inter Se Ontri ria esse quo etiam collocatio explicatur. Diuis ei itiis uisuri s 130 collocatio forte ex eo pendet, quod subst inter duo adiectiva ponitur, si cum ijcΗELER fucimu8 es. v. PLANTA II. 804 3. Cetera adiectiva etiam sequi solent exempla sunt paene 150. Sed pauca quae in sermone quotidiano frequentia fuerunt neque aliquam speciem Significant, antecedunt 3 ex. ut instreis etris uvas 17 12, 27; maimas carneis matris
' ALBRECHT, . . . M.' sues iam ea colloctione inscriptionum scarum et umbricarum, quam in uolumin in altero artis grammaticae edidit . . LANTA. umeri romani ad tabula Iguvinahi pectant.
17쪽
I e collocatione pron adi apud lautum et Terentium. H
i 27. 6 muinista tangis 27 16 60 communem esse sententia i sorte effertur'. 127. Midiae tem mist ini tam mi inihel teres fusi adiectiva simili quam proxima ponuntur irretiis in inscr. scis semper sequitur ot VI a 2 vdemor toteor, sed 10 bis ode- ω r. 1 todeeix t erus. Cetera ex in tab. g. sextant. Gleniim ur-ncisar III, 3 plenarier marier u l. b. sors personim L 28 31. M altero ordine 24; iraρω auii set uas L 31. peracris saepe antecedit ue macri pi-hael octies. cf. Ii 2. 6. Exeinplum hi mi supra attuli. Cardinalia ut in insci . latinis 3 et ordinalia soqui solent. In tab Ig. id mirum est, quod in prioribus saepius autecedunt in posterioribus sequuntur ant 10
bendum esse uidetur; am non uideo, cur extet Iara, ii 20 tie Q, b 1 4 trif
Pronomina demonstrativa locum suum ante subst. habent 7 ex in Pauca excipiuntur, quae consentiunt cum eo, quod ALBEEcΗ de pron hie sequente dicit ea collocatioue aliquam rem magis manifeste ostenderi. Nam pron ad id se refert, in quo inscriptio insculpta est 29 trii, ιm kak. 191 hoc uel aliud subst. ante pron addendum est 3 puratata kak, 32 pron additur. 202 quo uno loco aliud pron sequitur aram iace enumerationem antecedit 200 asota kask estis thurtui. 254 putis ei leae lior tu inscr. funeraria traiectio est quae ut apud Plautum uim monstrandi auget.
Prou possessiua satis saepe et ante si ex. et post 1 ex. subst ponuntur: discrimei idem atque apud Plautum esse uidetur In uerbis sollennibus ut fons pace pase tua si ex. tua ad sententiam haud magna ui est, sedis abi. modalem addi necesse uidetur cf. infra); item VI l, 6 pase vestra. 27 3 s nateis suuria tanginud ron necessarium sed ut parua est; 8 q. His senatris fanyinu moris putumini ligatus furans proni, cui ui discernens inest, a uerbo ut ιrsω-pi attractum est. 28. hemiam uvam et it uva testine sententia parum per- spieua est. Restant uerba sollennia 4 ex. VI a 27 sq. persei ver perseter vaselo est uer perseis uirinio Miratio est, ubi pron necessarium est et in prece extat of infra) Dubia est o meUM. Cotera pron raro occurrunt: 7 8 sis, meddi ceteris uerbis enuntiati iu-
sortis ut in lingua latina 1 poisad istud; b 2 panta muta. ron indef. substantiu disiungitur 7, 12, 8, 26. bue peracri pihaesu D VI a 35. 38 43:ui maior elatum antecedit II b 2 sqq octies alites late eis aliteriate etc.
Conspectum exemplorum hunc primum affero, in quo indico sub v numerum eorum exemplorum, in quibus neque coniunctio attributiua uocativi casus est neque
18쪽
i. inter pron. Et subst intercedit, sub b afforo coniunctiones attributivas uocati uiuasus, sub in ea ex ubi adi inter pron et subst intercedit.
lum erretur, quanaquam Sedulo curaui, ne incerta neue est admittisrem, quae On-iocturis non certis salituuntur. orro Q aliis alii aliter iudicant. x. c. hiatum talem gi honoris Lolgiv et BYPPRETu legitimum es8 euicisse puto quare eiusmodi exempla in numerum comprehendere non dubitaui De uerbis encliticis que aliam rationem habet atquct colora; nam que nequo ad uim augendRm inseritur, tute mei, neque alio loco collocari potest ut estist . Ergo te, et est dedita opera inseruntur, non γε cluod locum necessarium habet. Quamobrem exempla, in quibus que intercedit, separatim tracto. Ρronominibus possessivis certum locum ascribi non posse e tabula apparet quoniam fere totiens post quotiens ante subst collocantur. Hoc imprimis in pronominibus meus tuus stitis ita se habet uocativo excepto qui casus plus quam duplo
maiorem numerum praebet exemplorum in quibus pron antecedit i. ronomina noster et voster saepius ante quam post subst ponuntur; quod cur ita sit, quaeritur Si pron poss. Subst subsequebatur, tam arte cum eo , coniungebatur, ut, si per formam ori licebat accentu priuaretur. Hoc enim dubium non est, quin pronomina possessiua, nisi uis peculiaris adderetur, perparua uocis intentione pronuntiata sint quare si subat subsequebantur ea enclitica facta esso consentaneum est'. f. ex. c. Philolacho uoluptas mea Mo. 249 rum mala suo R. 77b qui exitus uersus, nisi malo suo unius uerbi instar est, legitimus non st. Quodsi pron subsequens forte maiore ui praeditum est ut in contrariis suo accentu efferendum est, X. c. R. 239 Socia sum nec minor pars meast quam tua. ronomina nosteret orire quoniam grauiora erant quam formae illae pyrrhilhis et iambicae grauiorem quoque accentum seruabant quam ob rem cum non tam facile substantivo accentu priuata subiungerentur ad hunc locum non tam Propensa erRut quam cetera. De uocativis hoc non ualet, cum longe plurima exempla formas mi et mea praebeant; sed . . pron ad amorem significandum anteponitur u infra p. 70 Sqq. , DELBR0cx, Grundris V, l.
y In epistulis Ciceronis uocativi mi et meo duobus exceptis 'Ocim antecedunt. ALBRECHTh l. p. 9. LINDHAY, De lingua latiua III, 12, 3 Class. Rev. V 1891 p. 404.
19쪽
De collocatione pron adi apud tantum et frontium. 13
Quid sibi uelint uariae collocationes pronomiliuna possessivorum, ex Rris inmALBEEcΗ statuit, sed apud eum nulla exempla pronominis disiuncti inusniuntur nisi pauca, ubi quidem insertum si neque ex iis pauci exemplis, quae ex quattuor comoediis lautinis sumpsit quicquam apparet. Haec est lex quam offecit . . . Romiua l. l. p. 4 secutus haec pronomina in uniuersum secundum locum tenent ubi autem ui efferiantur, ante subst ponuntur ν, quae de usu scriptorum prosae orationis uera est. Apud lautum autem et erentium non prorsus ualers statim exemplis inspoctis apparet; nam multa inuenimus exempla, in quibus pron. POSA. subst ipsum antecedens ut non effertur porro exquirendum est quid a substantiu disiunctum ualeat. Si quidem pron autoc it, id seiunctum suam maiore ui offore uorisimile si cum pron subst ipsum ant edens ui offeratur si uigdisiungendo augeatur. Cum autem apud comicos pron. Subst ipsum anis dens non semper ui efferatur hoc pro certo affirmari non potest. ron si uerbis intemi tis sequitur eo magis quasi sui iuris esse et efferri crediderit quispiam quod ita non esse infra uidebimus. Vt, antequam exempla pereensemus, aliquo modo appareat quae uis collocationibus pronominum possessivorum insit ab re non abest exempla quaedam inter se comparare ubi cum eodem substantiu uari coniunguntur. Vorbis meo peri do aliquem periculum, in quo alius uersatur ipsum suscipore aut eum ipsum nequo alium periculum subire significatur quamobrem uis pron
mini innata est ri ex sunt, ex. c. s. 467 Da modo meo per e re io, quorum B 762Mea ducis opus o duae et meo periri rem re et R. 393 uis anaphora aug-tur. Aliis locis si uis maior emcienda est a substantiu disiunctum ante dit . 599, p. 740 chiasmus Per tim intae meae tu stat periculo R. 436, t. 323 Tuom
esse in potiundo perietum non uis i. e. proprium, alios autem id subire cupis. Numquam Pron. OSS. hanc OeΘm sequitur. Ρronomini apud uocem arbitratias siu quis rem suo siue alterius arbitrio committit uis semper inest, quod inter eius et alterius uoluntates ratio quaedam contraria intercedit, quae modo obscurior est sex. c. si urbanitatis causa ad rogatum
respondetur Tuo arbitratu ut Aul. 64iὶ modo ex sententia facile colligitur ex. c. AA . 328 maxinero Tuo arbitriati , modo uerbis expressa est. I locis subst ipsum pron antecedit quorum in quibusdam ut As. 766 B. 994. p. 494 uis praecipua maior quam in aliis est chiasmus R. 135 Metis arbitratust, in a quod itiret mea. Vorbis disiunctis uis augetur ne inseritur in quaestionem indignantis p. 688 Tuon arbitratu', usque uim auget intercedens B li 2 sine suo usque acturam et Mo. 793. Vno loco ubi uis contrari quam maxime imminui est, pron subsequitur m. 93 Mane arbitratu tuo iusiurandiam dabo. Etiam antocodit genitivus attribui. qui hanc
20쪽
uocem definit, s. 271 R. 1002. 1002 sq. 1035. morbis interiectis M. I 005 Vox ipsa omnibus locis nisi s. 766 et R. 35 ablativo casu exint. Significatione finitima sunt uerba meo modo b x.ὶ Verbis intoriectis n. Honon tu hoe et modo, r. 374 n. 2 meo usque modo. Si mea gratia uel mea causa dicitur, pron maioris est monaeuti. Quamobrem stratin uocem pron semper antecedit, b ox. quater Ui maiore etiam disiungitur ex Q. Ρr. 537 Mea quidem sive id refert tua ego hoc Dei gratia. Vocem autem catismintordua subsequitur; sed ex his exemplis pron ut intum non sine causa ostponi optime apparet ). ron enim non nisi uersum concludit sequiturit ox.). Orc. 5 in uersu retico idem licet uno loco ne uersus claudicet, disiunctum postponitur in fine uersus Μrc. 5 q/ i, rupi causa currendo tua. Plinrumque autem ante Subst , ut par est inuenitur 19 ex j uis praecipua est Eu. 481 tΗc. 593. scies ut maiore elatum pron a substantiu disiungitur, ex. c. g. 1362
Na ego hoe causa dico. Quidem post pron additur Mn. 727, r. 282. R. 139. ne Cp. 845 853. r. 747 . Saepe cum hac ut magna significatio contemptus coniuncta est, ut eadem opera is qui appellutur indignus esse dicatur cuius causa aliquid fiat cf. infra p. 20ὶ ex. c. Aut 8 sq. Mirum quin tua nunc m eausa faciat Iuppiter Pholippum restem. Eodona modo adhibentur mei verbis et verbis meis ubi pron. etiamsi ui onestertur plus quam nocessarium est plerumque tamen ιerbis meis uersum claudit
septies semel in fine coli . Si uorsum non claudit ordo alter est tu verbia p. 62b, g. 13. n. 407 cf. matris 'bis g. l8b sed uerbis patris in fine uersus Τn. 772. Cas. 72 in tuis Chalinum ue euocem verbis foras τυ eum orato esto
autem orabo ιilleum pron uim maiorem habet, quare a substantiu separatur.
Apud uocem culpae collocatio eadem quamquam liberior est Mea cubasoxies uerbo interiecto legitur, p. 87 ui magna; Ud erc. 774 culpa mea uersum claudit. B. 1l88 culpa tua in anapaestis, causa cur Pron. Ostponatur, rePΘ-riri non potest, nisi licentia metri ipsius. Interdum pron tu fine uersus disiunctum ponitur p. 803 propter culpa n eapiatur suam. p. 729. u. 980 rc. 26
Di potant culpam meam istane non esse ullam, ubi uis naama St, pron. Daelius ad praedicatum refertur. Sententia. Pron ut contraria effertur si quis quem alloquitur ut de duabus Θai tonitis agatur uel si os eiusmodi xponitur ut alium aliam sententiam habere appa-rsat, uel si is qui loquitur eam sententiam modo Suam SSe praedient; 4 X. X. c. Aut 44 ut tu meum sententiam iam noscere possis. Vt haec uis magis conspicua fiat, quidem additur mea quidem sententia, quinquies. Saepius eodem ensu adhibetur meo quidem animo, undecieS. meo animo, uti omisso, quater; lii quoque
uorbis interiectis liae significatio augetur ut p. 279 nisi quid tua Sectis sententiast os. 26 certum herina nostram consequi cient nitam 9 ex . . sol Mn. ara I