장음표시 사용
11쪽
errorem poetae, quem dicit alteram exsilii causam, ejusmodi fuisse, ut solus gravisSimam Caesaris iram in Nasonem
Quae contradictio ut Sententiam nostram evertat, tantum abest, ut egregie ei conveniat. Contendimus enim, Artem et errorem Ovidii artissime inter se conexa fuisse id quod IariSquam non modo non negatur, sed etiam confirmatur his
verbis Trist. IV. 1, 23:, Scit quoque Musa), cum perii, qui me deceperit error,
Et culpam in faeto non CelUS, OSSe meo. Scilicet hoc ipso nunc aequa, quod obfuit ante, Cum mecum juneti crimini aeta rea e St. Non equidem Vellem, quoniam nocitura fuerunt, Pieridum sacri imposui SSe manum. Diserte igitur vidius diuit, carmina Sua propter errorem aequam ulpam factam esse atque illium vel quia error crimini ibi datus sit, etiam Artem vitio sibi verSam SSe. Praeterquam quod Augustus error Ovidii acerbissime offensus erat, id quod infra demonstrabimus, ne CeSSari Statuendum St, eum eo ipSo etiam Artis poetae commonefactum eSSe ita ut facere non poSSet, quin una cum errore ejuS Artem quoque Seriptam vindicaret. Ars igitur amandi, altera causa relegatoni S, artis Si me conectenda Si cum errore a Soni S. Sequitur, ut diSserendum esse videatur de errore ipSO, quem nominat vidius alteram ac proximam cur in XSilium miSSU Sit Caia Saul. Poetam Obscur tantum dicta de eo nobis
tradidisse neque ullum vestigium hujus rei apud seriptores aequales inveniri, jam in exordio hujus dissertationi commemoravimus. Quantum difficultatis omnino fuerit in rebus aetatis Augusteae seribendis Dio Cassius rerum romanarum lib. III. cap. 19 docet temporibus lib0rae rei publicae omnia in finibus imporii romani facta ad senatum populum que romanum lata esse ἐκ δε δὴ του oo P0ν κ νου Pergit, τά εν πλεio κρυφα καὶ ὁ Ἀπ0ρρήrma riγνεσθm L οξατο και Miντοι το τῆς Grai ς ιεγεθος ro, ε των sui ματέων inuio Oς
12쪽
nuctor ita disserit de rebus publicis, quid mirum, nihil nobis traditum esse de errore quodam poetae quamvis illustrissimi. Sed ne id quidem mirum esse videtur quod Ovidius ipse errorem Suum tantum obscure signis cavit. Legimus enim Trist. II. 209:,,Nam non Sum tanti, ut renovem tua vulnera, CaeSar.
et Epist. II. 2. 9:, Vulneris id genus est quod eum Sanabile non sit, Non contrectari tutius esse putem et J. 'Ero igitur error poetae tulis in animus Augusti Reerbissime eo ostenderetur. Jonia iis spieis. Tristium et Episto larum libros qui nobis exstant, in publicum Sum SSescriptos atque Ovidium ille monte cupivisSe, ut AuguStu8 quoque eo legeret id quod multis blando et suppliciterdictis in Augustum doinumque principalem certissime confr- matur, quid magis consentaneum quam CaViSSe Oetam. ne iram vindicis sui partim reverenter nimisve invere eunde dictis denuo lacessores Dubitandum non est quin epiStolis privatissimi errorem suum timicos diligenter docuerit. Accedit quod . Cur poeta in exsilium missus esset haud Sane reconditum erat immo si minus publicum erat, at intr8 privato purietes narrabatur. Etenim seriptum est Trist.
Cau Sa meae Cuncti mimium riuoque nota ruinae . Indisti non est testis canda meo.
, Et tamen ut Cuperem culpam quoque OSSe egi ri, Sic facimus nomo noscit abesse mihis
,. Cum tibi Maxime quaerenti nurn verus nuntius SSet. Attulerat ulpae quem mala fama meae.
13쪽
Ergo nullo modo Si mirum, quod de errore Nasonis nihil nisi obscuro dicta prodita habemus. Ja n quoad de illo errore i verbis poetae judicandum sit, videamus. Ac primum quidem quid ion fecerit, moi docet
Epist. II. 9 67:-Non ego caede nocens in Pontica litora veni, Mistave sunt nostra dira Venena manu; Nec mea Subjecta convicta est gemma tabella, Mendacem linis imposuiSSe notam. Nec quidquam, quod lege veter committere, seci.
Denique non possum nullam Sperare Salutem, Cum poenae non Sit ausa ruenta meae,
seNon mihi quaerenti possum dare cuncta petitum Caesareum caput est, quod caput orbi erat. Non aliquid dixi, violontaque lingua locuta est, Lapsaque sunt nimio verba profana mero.
Tum quid solum do illa re aperire possit, profert: Trist. II. 103: Cur aliquid vidi cur noxia lumina feci ΘCur imprudenti cognita culpa mihi 3 Trist. III 5, 49
HInscia quod crimen viderunt lumina plector, Peccatumque oculos est habuisse meum. Trist. III. 6, 7:HNec leve nec tutum est, quo sint mea dicere caSuLumina funesti conscia facta mali. Sed peccato suo omne consilium et scelus facinusque abfuisse, saepissime firmat, veluti:
Trist. III. 6, 4: Praemia peccato nulla potita mihi. 'Trist. IV. 4 43:
M abfuit omno Peccato facinus consiliumque meo.
14쪽
- , sei quoque Musa)Et culpam in facto non Scelus Sse meo. Trist. V. 8. 23 33 utque pudore Non caret, invidia sic mea Culpa caret. μ
, .ES mea Culpa gravis, sed quae me perdere Solum Ausa sit se nullum majus adorta nefaS. Errore in stultitiam timorona sinapi citatim ominat e Centum Sulam
Trist. I. 2 99 isImmo ita vos Di s itis si me meus abstuli error, Stultaque mon nobis, non scelerata fuit. Trist. IV. 0, 89:-Scite parentales umbra0 no vos mihi fallere fas est, ErroremGUSSae non olus osse sirgae causam 'Tristi III 6 3b: reseram).. Stultitiamque meum crimen debere vocari Nomina si faeto sed dero vera velis Epist. II. 2. 7:.. Nil nisi non apiens possum timidusque vocari Haec duo sunt animi nomina vera mei. Trist. I. 5, 2:
Sed hanc merui simplicitato iug m. 'Trist. IV. 3 39:
. Aut timor aut error nobis prius obfuit error. Neque tamen im nona italpam me me g8 re POSSe constetur:
Epist. I. 6, 2b: Quidquid id est ut non sucinus, sic culpa voeandum Si 'Trist. III. b. 1:, Non equidem Oiani possum defendere Culpam. Trist IV. 8 49:
. . Ne non Peccarim mor quoque non aciet.
15쪽
Quidquid id est, neque enim debet dolor ille reserri, Non pote a culpa dicere abesse tua. Quin etiam Caesaris offensi gravissimam iram
Neu minus inseStus, quam fuit, SSe potest Augustus). Epist. I. 2, 3:
..... Poterat minimo me Perdere nutu.
Huic ego quam patior nil OSSem demere poenae, Si judex meriti cogerer SSe mei. At Augustum, riuum delicti aliquid excusabile ei visum es Set, sibi pepercisse probat Neque enim bona nee vitam nee civitatem Caesarem sibi ademisse, sed relegatum tantum domesticis penatibus Se egere, meque loe Senatu S-eonsul to Sed ipsius Caesaris edicto. Quae principis clementia poetam etiam in spem adducit, fore ut aliquando in patriam
reverti sibi per Augustum liueat. id quod precari non desinit: Trist. II. 1, 25:,,Cujus in eventu poenae clementia tanta est, Ut suerit nostro lenior illa metu. Vita data est, citraque necem tua constitit ira, o Princeps, pare viribuS Se tuiS.,,InSuper accedunt, te non adimente, paternae, Tamquam ita parum muneri eSSet, PeS. Nec mea decreto damnasti saeta Senatus, Nec mea Selecto judice ussa fuga est. Tristibus invectus verbis, ita Principe dignum, Ultus es offensas, ut decet, ipSe tuaS. Adde quod edictum, quamvis immane minaxque Attamen in poenae nomine lene fuit, Quippe relegatus non exsul diuor in illo, Parcaque fortunae sunt data verba meae.
16쪽
Quod nisi delicti pars excusabilis esset, Parva relegari poena futura fuit. Ipse sed hoc vidit, qui pervidet omnia Caesar, Stultitiam diei crimina POSSe mea. , Quaque ego PermiSi, quaque S re paSSa, pepercit, Usus et est modice fulminis igne sui.
ONee vitam nec Ope nec ademit posse reverti, Si sua per vestra victa sit ira preces. μ
Et Patriam, modo Sit Sospes, Speramus ab illo. Quam quidem spem praematuro Augusti obitu Sibi ereptam esse, queritur Epist. IV 6, 14.
MCoeperat AuguStu deceptae ignoScere eulpae, Spem noStram terras deseruitque simul.
Nihil igitur Ovidius fecerat, quod lege vetitu erat; non
conjuraverat, nullum Scelus ab eo erat commisSum. LaeSerat ipsius Caesari animum offenderatque acerbissime verecundiam riu errore quodam, quem quominu palam proferret, pudor
Augusti atque ipsius eum retinebat. Casu infausto alicuire intervenerat viderat quae videre non debebat. Quo quidem Sque omni culpa vacuus tamen postea illius rei
particeps factus erat; sed hanc Societatem non petiverat, nedum ullum commodum cum ea conjunctum quaeSiViSSet.
Errore quodam , Em m' ablatus, simplicitus deceptus,
magna e parte etiam timore ad funestam illam societatem adductus ne sic quidem facinus ipse commiserat. Neque tamen fieri non poterat, quin summae perniciei haec infirmitas Ovidio SSet, cum reS, quae acta erat, gravisSimum AuguSti offensionem contineret. Quem de ea certiorem saetum omnium, qui ejus participes fuerant, acerbissimum odium concepiSSe,conSentaneum St. Ovidium autem in eo graviorem Caesaris iram incidere necesse erat cum ille errore poetae simul Artis amandi, jam per Se male audientis, commonefieret Merito igitur, ne bona, civitatem, vitam ipsam perderet, poeta metuerat. Sed Augustus postquam sibi perSuasit, AEum magis
17쪽
iplicitate et errore, quam eonSilio adductum peceaSSe eorum iidem nihil fecit, verum omo NaSonem relegavit. Quanto, ere nihilo Se eius poetae iratu fuerit, e eo apparet, quod supplice blandasque preces ejus nihil exaudivit. Ac si videmus, ne Tiberium ac Liviam quidem AuguSto mortuo, miSerrimam Nasoni Sortem levaSSe, peccatum ejus etiam in hos duos vel potius ad totam Caesari domum pertinuiSSe apparet. Jam igitur in breve colligamus longae expositionis Summam ut uno adspectu intelligi possit, qua exsilii causas poeta ipse nobis significet: Ovidius primum quidem invitus atque infausto casu rei cuidam intervenit, quae gravem Augustia totius d0mus principalis offensionem continebat, deinde autem et stultitia atque errore et timore adductus socius ejus rei factu e Si quae Societa S, quamquam nihil facinoris ipse commisit, tamen perni ciosissima vidi facta est, quod cum
peccato poetae r amandi, quam Seri PS erat, One UVtenda erat.
Quae opinio et in omni genere verbi ipsius poetae nititur et omnia dicta ejus respicit. Sed hi ipse finis est, quousque de illa re certo judicare posSimus ultra eum Onjectura St. e quaevi conjectura fundamento, quod XStruximuS, SuperStruenda Si refutanda autem, quae illuc non quadrat Jam quae ante O de hac re prolatae sint opinioneSVideamus Xigamusque ea tamquam ad obruSSam. Vulgati8Simus earum in clissertatione reperimus, quam De villiuS, criticii franeogallicus de exsilio Ovidii didit.')Ae quidem choream ibi ducit criticus quidam opinatus,
Maecenatem quod Ovidius non aeque a ceteri poetae illius aetatis laudes suas cantavisset offenSum ab Augusto impetra SSe, ut Superbus poeta ad barbaro mi8Su poena. daret.' A Deville, Asa fur '0xit 'Ovide. Paris 1859.
18쪽
Alii e verbis poeta0, Epist. I l, bl:
MVidi ego linigera numen violasse fatentsem, Isidis Isiacos ante sedere foco Seqq. judicarunt. Nasonem mi, mysteria quaedam enuntiata iSSerelegatum.
Sunt etiam qui censeant, Ovidium in iram Caesaris incidisse, quod rei adfuisset, quae Dion Cassio aue toro est . LVI c. 43 ei cum thdnodoro philosopho interceSSit. Haud pauci, legentes hos Sidonii, quinti saeculi poetae,
,,Nee te, Carmina per libidinosa Notum NaSo tener, Tomosque miSSum Quondam Caesareae nimis puellae, Fieto nomine subditum Corinnae Statuerunt, non SSe dubium, Muin Ovidius ullam, Augusti filiam, amaVerit iantaveritque eam G, Amorum carminibuS scio Corinnae nomine id quod postea ab Augusto detectum poetae Causam relegationis suis s0.
Alii quidam quibus neu qui dona opinio haud prorSuS displiuebat, at tempus, quod ab Oxsilio ulla silia usque ad
Ovidium relegatum intercessorat, nimis longum SSe videbatur, Amore poetae ad ullam, neptem AuguSti, referendo eSSeputa Verunt.
Nasonem ne est intervenisse, quod Augustus eum Julia filia admisisset sunt qui collegorint ex hoc Suetonii oeo: MCujus Caligula Agrippae se nepotem neque credi neque diei ob ignobilitatem ejus volebat praedicabat autem, matrem Suam e ineeSto, quod Augustus cum Julia filia admisisset,
Quam opinionem si evillius nominat ita tu repandite, la tu generalement a credite e addere oblitus osse mihi videtur , en France . Enuntiasse quoque Ovidius decemvir dieitur facinus quoddam Agrippae Postumi. Qui anu protulit sententiam vir doctus, gloriatus est evillio auctore, ,d'avoir ensu decolaveri a veritabi cause de rexi d Ovide.
19쪽
Alii Ovidium conscium fuisse volunt adulterii, quod auctore Tacito annal. III. 24. D. Silanus cum Julia nepto
Si sequeris ullum criticum illustrissimum, poeta Augustum oppressit aut deplorantem detecta uliae neptis
sagitia, aut inquirentem eam de hac re, aut torquentem socios vel conScio ejus. Quin etiam conjurasse dicunt infaustum Nasonem contra Caesarem una cum Julia nepte et cum Agrippa natuminoret At quis omnia quae de illa re excogitata utit enumeret 8Sententiarum autem, qua attulimuS, nullam SSe, quam C-
curatius perpendamus, quivi mihi concedet, qui Tristia et Epistolas Ovidii haud nimis negligenter perlegerit. OmneS
refutandae sunt, Si quae Seripta Sunt, reSpiciuntur neque, quae non Scripta Sunt, ex arbitrio temere adduntur. Praeterea Devillius satis acute arguteque de iis refutandis disputasse mihi videtur. Devillius ipse sic conjecit: Ovidium, quippe cui aditus ad familiarem Caesaris
domum fuisset, quondam non certis paSSibu errantem CaSuquodam in balneum Liviae, uxoris Augusti, perveniSSe eamque ibi nudam vidisse quo errore NaSonem non modo pudicitiam Liviae, sed etiam verecundiam mariti ejus tam acerbe offendisse, ut merito timeret, ne ipSam vitam perderet. At Augustum, ubi poetae peccanti omne consilium facinusque abfuisse cognovisset, modo, ne ulla, quae vidiSSet, enuntiandi potestas Nasoni relinqueretur Tomo eum relegaSSe ac ne quae fama tam difficilis rei in vulgus emanaret, auSam relegationis esse simulatam quod poeta Arte sua amandi adulterium docuisset. Quam quidem opinionem ante se esse prolatam, evillius confitetur, sed unde hauserit, ut fontem commemoret, tantum abe8t, ut addat: semia nou croyons, qu'il OuSetait reserve de te demontrer atque ubi assatim demon
20쪽
MJusque a que notro opinion aura e Sor de se Mnees)qu'il nou sol permis de croire, que nou avon ensin Ou- leve te voile, qui pesait fur ne question neor palpitanted'interet pres tant d siectes a Phonneu ini orte des
Ex sententia viri docti et posteritas persuasum habet et Ovidius ipse cis Epist. I. 9. 76. haud ignorabat, Artem amandi causam exsilii esse simulatam. Quae ratiocinatio quanta laboret dissicultate, supra p. 6 seqq. Satis demonstrasse mihi videor. Tacuisse quidem Nasonem, De villiu pergit, eram relegationis causam sed illud crimen quod adulterium Arte sua docui8Set indignatum eum resutasse Tristium libro II immo vero assectionem ejus paternam haud minutum approbatameSSe verbis: ,,NOS quoque delectunt, quamvis nocuere libelli; quin etiam disertissima cilla refutatione loetam ultum iSSePI OScriptum le poete eugeat te proserit. At quanta non fuerit paterna illa Ovidii exsulis affectio adVerSU Artem suam, modo in transcursu mihi liceat illu-Strare his poetae verbis
Trist. I 1, 113. o Hos Artis libros tu vel sugias, vel si satis oris habebis, Oedipodas adito Telegonosque voeeS. Trist. III 1, 66.
Trist. V. 7, 3 l. se Quamvis interdum, quae uae laeSiSSe recordor, Carmina devoveo Pieridasque meaS. Ac si vir doctus disserit ,le poete venge ait e proserit , hoc prorSu non perspicio. Quam longe poeta ab omni
uiuiscendi consilio abhorruerit, quivis intelliget, qui perpetuas u Supplices preces blandissitneque in Augustum dicta respexerit uir. imprimis Epist. II. Num Vere lutas,