Quaestiones de Orphei Argonauticorum elocutione : dissertatio inauguralis philologica quam amplissimi philosophorum ordinis consensu et auctoritate ad summos in philosophia honores in Universitate Fridericiana Halensi cum Vitebergensi consociata a ph

11쪽

argumenti8, quae et ex orationis et numerorum proprietatibus et rerum narratione desumi po88unt, dentio accurate examinatis

certius demum diiudicari possit: tum is, qui de integro hanc

rem tractandam suScipiet, multo meliore apparatu, quam Godos rediis Hermannus, instructus erit. Nam p0st illius editionem ad Argonauticorum textum permultis magnisque c0rruptelis deformatum restituendum variis c0mmentati0nibus multum collatum est, quarum 0ptimae sunt diligentes Wielii ') observationes, qui multos loc08 corrupte tradito8 sagaciter et pr08pere sanavit, et Hili manni ) dissertatio, qui primus, quae inter codices intercedat ratio, recte cognovit et versionem a Cri bellio latinis versibus laetam nihil in arto critica tactitanda valere pro certo demonstravit. Quorum omnium quamquam Abeliu A in ea, quam novissime sedit, Orphicorum editione diligenter rationem habuit, tamen in hac qu0que multa satis probabili emendatione carentia remanserunt. Accurata librorum collatio - qualem Hermanni editionem non praebere constat δ) - adhue de8ideratur.

Ego igitur id mihi proposui, ut unam illius quaestioni S partem,

quae spectat ad orationis pr0prietates, quae in Argonauticis inveniuntur, abSolverem. Sed quoniam et universa haesi disputatio latius paullo patet et illae pr0prietates imprimis verborum copia atque quasi colore e0ntineri mihi videntur, in hanc tantummod0 materiam

hac commentatione accuratius inquirere conab0ri alterum caput, qu0d ad verb0rum Drmas et syntaxim pertinet, alio loco postea tractaturum me esse Spero. Quo in genere n0nnulla iam Hermannus

et in adn0tationibus et in fine egregiae illius dissertationis 33 e0llegit, ut permulta in Argonautic0rum dictione recentissimi aevi

) Guil. Wiel, Observationes in Orphei Argonautica. Pars I. dis s. Bonn. 1853. . P. ΙΙ-IV in libellis a schola Bed burgensi editis. 1861.1862. 1866. ) F. Hillinanii, De arte critica in Orphei Argonauticis factitanda.diss. Lips. 1883. Cf. recensiones: Zeit8chr. f. d. o. GG. t. XXXV, 1 p. 29-3l; Philol. Ang. t. XIV, 5. 6 p. 275-276; Bursian. Jahresbb. l884 p. 25-28. Praeterea cf. A. Guttmann, Zur Handschristen hi inde der Orphis chen Argonauti ka. I. Κοenigshiitte l887. δ) CL Abel, Philol. Noctienschr. ed. Hirschfelder 1882 n. 8 col. 226 228. Hilimanti . l. l. 9. 10. ) Orphica p. 8Il-826.

12쪽

pr0pria e88e pr0baret; Sed veteriorum poetarum imitationi minus animum intendit. Quam autem materiae se ei dispositionem, eius haec fuit ratio. Ea aetate, quae careat vero ingenio, et qua prisci sermonis simplicitas venustasque artificioso abundantique dicendi generi ces8erit, poetas, ut aliquem carminibus elegantiae c0lorem dent, ad antiquos bono8que Script0re8 confugere neque Solum

prisca verba sententiasque desumere, Sed etiam ad eorum exemplar novis Drmandis operam dare Solere, cum maxime eXtrema

Graecorum p08t Christum natum p 008i epica probatur. Neque mirabimur, hoc modo priscum recen8, 8implex artifieiosum, Sub lime pedestre ad miram quandam farraginem commisceri in eaque ipsa, qu0 quisque ingenio praeditus arteque poetica imbutus sit, luculenter apparere. H0c videbit, quicumque Quinti Smyrnaei aut Nonni Panopolitani carmina perlegerit. Quare ad Argonauticorum quoque elocutionem illustrandam eam optimam esse rati0nem duxi, ut primum de Homeri et posteriorum epi-c0rum imitatione, deinde de verbis singulariter Ormatis et singulari vi adhibitis, postremo brevi de iis dicerem, quae cum

N0nni dictione congruunt: nam haec quoque non sine m0mento ad el0cuti0nem Argonauticorum cognoscendam eSSe cenSeo. Libros manu scriptos hisce litteris n0tavi: L se Lugdunensis V088ianus R - Lugdunensis Rulinhenianus S se Strahovianus sevius collationem publici iuris fecit Schubertus, Eine neue Handschrist der O. Arg. Sitgung8bb. d. Wien. Ahad. philol.-hist. Κl. 188 l. p. 449-485)V in Vindobonensis Min Monaeenses santea Augustani

13쪽

Cap. I. Do imitatione Homeri.

Homeri, poe8eos Graec0rum epicae qua Si parentis, carmina numquam oblivione obruta, Sed etiam extrema p08t Chr. n. aetate, cum hoc carminum genuS a paucis colebatur, ab his quidem magno cum studio lecta esse, cum optimo ex Quinti Smyrnaei opere appareat, qui omnium recentium epic0rum diligentissime Homericam elocuti0nem imitatus est i), tum praeclare c0nfirmatur Pseud0-Orphei carmine. Nam hic quidem n0n solum epithetis quae dicuntur ornantibus Homeri pr0priis diligenter usus est, sed etiam versus hemistichiaque aut integra desumpsit aut manifesta imitatione expre88it.

iii Integri versus ex Homero desumpti.

Arg. 829. Idem saepius apud Homerum 'i, ut Γ 95, θ 234.

') Cf. K0echly, praef. edit. Qu. Smyrn. Lehr8. Ari St. p. 4l3. η) Versus secundum Hermanni editionem numeravi, quia in compluribus de hoe carmine commentationibus ante Abelli editionem publicatis, quae in hae dissertatione saepius commemorandae erunt, eadem ratio Ob SerVatur. δ) Eorum, quae apud Homerum non Saepe inVeniuntur, Omnia exempla attuli; in iis, quae frequentius adhibentur, eos tantummodo locos enumeravi, qui primi in Iliade et Odyssea exstant. Dubias lectiones asterisco ' notavi.

14쪽

in uirg., ceteri c0dd. υπῖ δρυμὰ Hermannus et Abelius iure διὰ δρυμὰ. Praepositiones persaepe in hoc carmine corruptae vel permutatae inveniuntur.

3) Sub hoc titulo earum dicendi sormularaim, quae ex nomine et epitheto constant, eas tantummodo attuli, quae Ver8us partem non minusquam trium pedum efficiunt; ceteras sub d enumeravi.

15쪽

επεσώομένοιοι LR8Φ. Librorum lectiones variae sunt etiam

o 294. θεὰ λευκώλενος Πρη Arg. 727. Frequentissimum in Iliade hemistichium, ut A 55, non in Odyssea. θ εράποντας χρηος Arg. 1028. Idem It 382. Nominativus: Γ110, Z67, Θ 29, K 228, O 233, τ 78. θυγάτηρ αλίοιο γέρο ν το ς Arg. 1266 Thetis vocatur. Idem de Thetide A 538. 556, 12 562; de Idothea d 365.

' Quamquam enim v l0 Omnes meliores libri -ιζε habent, tamen propter praecedens πολλα imperfectum legendum.

16쪽

sormam πῆα Wielius restitui vult πίονα aut ἴφια, qu0d n0npr0babile est ob magnum ceterarum formarum numerum, quae huius carminis propriae Sunt. πλευσας επὶ Οἴνοπα πόντον Arg. 100 πλέων l. o. π.II 88, α 183, 6 474. Praeter R, ubi est πλεέων, omnes codd. πλευ6ας praebent, quod suo iure Abelius recepit. πλείων, quod pr0bat Hermannus, ex Homeri memoria fluxisse videtur.

18쪽

149 204, g 517, ο 339, ar 81, φ 198. 342 κραδίη θυμός τε

venitur.

Dequentissimum cum variisque nominibus coniunctum, ut

ίγάρροος : Arg. 45 Nεῖλος. A. H. duobus locis: Γ 845, II 30 de Hellesponto. αγέρωχος : Arg. 1049 Σινδῶν. Virorum sortium sim primis Troianorum) epitheton frequens in Iliade: Γ 654 Po δέων, in Odyssea non nisi i 286 Περικλύμενον. αγρότερος : Arg. 509 σίας. Aprorum epitheton etiam

In exemplis non nisi substantiva eo quo ucturpantur cactu attuli, si hoc modo epitheti terminatio dubia esse non potest. A. H. - apud Homeruis.

19쪽

ubi est πείρατ, quod sane Homericum e8t, cum πήματ ολίθρου alibi non inveniatur. Sed multo veri similius est, lectionem πείρατ a librario prosectum esse Homericorum locorum recordati, quam unum codicem S pristinam lectionem servasse. )Dicendi abundantiae saepius in nostro carmine reperiuntur.

αδήριτος : Arg. 849 γέρας. CL P 42 πόνος.ίελλόπους : Arg. 1284 ίελλοπόδων ἶππων. A. H. ter Θ 409, Ω Ti. 159 epitheton Iridis, et semper forma ἀελλόπος. Hymn. h. in Ven. 218 ῖπποις ἀελλοπόθεσσι et haec quidem

coniunctio apud recentiores poetas frequen8 e8t. ας άλεος Αrg. 332 πευκης. A. H. cum variis nominibus coniunctum: ι 234 υλης, II 239 βουν scutum b0vum pelle contextum), 491 ουρεος. ἀιδηλος Arg. 12 εργ' . . Idem a. H. uno dubio loco exstat: E 757 codices minoris notae et Apollonii lex. h0m. i λα exhibent, Venetus A optimus c0dex καρτερὰ ερra, quod pr0batur Aristarcho. Aliis locis variis substantivis adiectum: de

Minerva 880, de Marte E 897, θ 309; de Melanthio χ 165; de procorum turba π 29, φ 303; de igne I 455, I A 155.

Quare Vis se delens , se pernicio8us', certa est. )

20쪽

Hes. sciat. 202 θ ai466ης. Poetae Alexandrini rursus Auseeperunt, postea etiam N0nnus; sed ibi vis iam paene evanuit: es. Dion. VI, 326 νιφετοῖο.

mannus in hane vocem recte derivat a μεγαίρω: quod tam miserum est, ut nulli, qui id habeat, invidere debeas . Hei mannus sine causa Arg. 12 άτέκμαρτον restituere voluit, quod multo minu8 aptum DSt. ἀμφιέλι 660ς: Arg. 1205 νηῶν. A. H. si equens navium

epitheton, ut L 165, 7 162.

ἀνήπυοτος : Arg. 1312. 1166. Homerus uno tantummodo loco: λ 274 αφαρ δ αν πυώτα θεοὶ θεοaν ίνθρώποισιν, quod Scholiis recte explicatur vocibus diadnia, ἐζ - κουώτα. Difficultatis autem aliquid inest in Argonauti eorum locis explicandis. 1316 sqq. timet Medea

Quod vertit Gessiterus: ἡ et exempla in se edantur'. Sed praeterquam quod h0c non satis aptum efficit sensum, non video, quemadmodum haec vis in traditis verbis inesse p0ssit. Equidem puto similem huic loco subesse significationem, atque illi Homerico: , ne omnia saeta scit. Medeae et Iasonis) manifesta fierent . Nam profecto, si Medea domum revertisset, multomagi 8 etiam, quam iam antea erant, quae secerat, inter Colchorum populum divulgata essent. Disseilior quaestio exsistit altero Argonautic0rum l0c0, ubi ανάπυοτος usurpatur. 1164 sqq. queritur Argo

et ignominiam 8 putat notare fiscelere contractam Vocem') Lexit. I p. 261.