Quaestiones de Orphei Argonauticorum elocutione : dissertatio inauguralis philologica quam amplissimi philosophorum ordinis consensu et auctoritate ad summos in philosophia honores in Universitate Fridericiana Halensi cum Vitebergensi consociata a ph

21쪽

πυώτον vi Homerica intellegit: ἡ utinam antea perii 88em, quam nunc regum ign0rantiae cau8a manife8tum probrum sei rem In qua explicatione tam multa tamque gravia offendunt, ut refutare eam non opus Sit. Hermannus αιδρείην et νώνυμνος scribendum esse censuit praeterea pro καὶ substituit οἱ) sensumque esse putaVit: - utinam p0tius periissem, quam nunc manifestam regum inscitiam paterer . Sed pro magno navis dol0re, qui significatur pri0ribus Ver8ibus, mirum quantum

tenuitatis inest in verbis: καὶ νυν ἀνάπυοτον at δρείην βα6ιλήων νώνυμνος φορέε6κον . Nec non offendit significati0 tolerandi in verbo φορέω. Quare aliam emendandi rationem ingreditur Wielius. λ) Is primum φορέεσκον ex obscurata archetypi lecti0 ne φορε εοθαι natum esse existimat; qua mutatione etirem durissimae constructioni medetur. ) Deinde voci ανάπυοτος vim inauditi, 0cculti, contrariam igitur Significationi Homericae subicit. Sensum enim hunc e 88e: ἡ utinam potius perii88em, quam nunc regum imperitiae causa in obscuritate, 8ine gloria circumicereri' Apte conseri Wielius Apoll. Rh. IV, 1305 sqq. , ubi reges hoc idem c0nqueruntur, se in longinquis regi0nibus perire neque praeclare saetorum gloriam

in patriam venire. De vi autem vocis ανάπυστος iam veteres grammaticos vehementer dissensisse neque abhorrere ab eorum interpretatione eam significationem, quam no8tro loco exstare putat Wielius, tribus argumentis pr0bare conatur. Primum enim confert,

quae exponit Pausanias IX, 5, 11 de Homeri illo ἄνcio δ' ἀνίπυστα θεοὶ θέ6aν ανθρώποισιν. Sed ex hoe loeo nihil nisi hoc concludere licet, veteres non consensisse, statuissetne iam Homerus, Oedipodem cum Iocasta liberos genuisse necne δ) ἡ αναπυGTa autem varie ab iis explicatum e8se ex Pausaniae i) P. IV p. 13 sqq. η) Nam quod meliores libri LR exhibent, η και rectum, quod in

deterioribus VAΠΦ est, ου κεν grammatici alicuius vel librarii mutationem esse, qui constructionem emendare voluit, certum mihi videtur. Cf. schol. λ 274: αφαρ, Ουκ ευθίως' επεὶ πῶς εiχε παῖδας ἰαλλ' ἐξαίφνης. Seholiasta igitur vere iudicat, Homerum illud statuisse, id quod negat Pausania8.2

22쪽

18 verbis minime potest effieis) Deinde Wiolius adhibet

Suidae glossam: aνάπυora' ἔκπυώra ' δῆλα. νάπυοτον δε τοανήκοον. Sed hic maiore cum probabilitate I uesterus muta-Vit: GANGTOν δε T. a., quam Bertili ardyus: οἱ δε ίν πυώτον To a. Denique ille iii Hesychii glossa: a νάπυστα )' φaνερά.aνὴκoa . at amar duas plane diversa 8 vocis a. explicationes inesse existimat; et hoc quidem recte. Τ) Praeterea Wielius, si probare voluit, Argonauticorum scriptorem l0eo illo Homeri eo vocem aν π στος vi se obseuri' intellegere potuisse, alia adiectiva, ut ίνάδεδνος, αν δελπτος, ανάπνευ6τος, αν γνω6τος afferre p0tuit, in quibus ανα- sensum negativum habere constat ) quibu8 respondere sormationem vocis ανάπυστος apud Homerum, quidni statuere potuerit Pseudo-Orpheus γH0c igitur quamquam per se nou omni caret probabilitate, tamen Wielii sententia duas ob causas probari mihi n0n pote8t: primum qu0d Arg. 1312 v0x ανάπυστος aliter atque significatione si manifesti' bene explicari non potest deinde, qu0d in ii A vocibus, quas p0eta noster ex Homero deSump Sit, nulla e8t, quae tam distantem ab Homeri ea habeat significali 0nem, nulla, quae tam male H0merum ab eo intellectum eSSe docent. Itaque, quamquam bona mihi videtur Wielii emendatio φορέεσθaι, tamen in altera illa re sequi eum n0n possum suciliu8que esse censeo, ἀν πυώτον in . Dant Gro' mu-

) Inepta ea est argumentatio, quam Ge88nerus PauSaniae Subicere vult: sesi Polynices Eteocles Ismene et Antigone essent nati ex incesto Oedipodis coniugio cum Iocasta, poeta non posset dicere, a IOVostatim abolitam eius esse notitiam et memoriam: ponitque adeo Scit. Pausanias), ἀνάπυστον esse, de quo non auditur . Immo Vero hoc dicit Pausanias: si Oedipus cum Iocasta liberos genuisset, non dicere

posset p0eta, deos illa mox ἄφαρ) patefecisse.

Sic recte emendavit Salmasius, eod. ἀνέπτυστα. Sine dubio etiam in glossa p. 180, 15 edit. maior. M. Schmidi.): ἀνάπαυστα ' ανεκλάλητα καὶ ἀνεξήκουστα. ὁ δε ' Πλιόδωρος αναγγελτα,εκδηλα . καὶ ἐξάκουστα . καὶ ἄρρητα . καὶ εράγγελτα Musurus ἀνάπαυστα recte mutavit in ἀνάπυστα. Cf. Apoll. lex. p. 35,17: ἀνάπυστα

Darm. reliq. p. 62. Aliter has formas explicant 'Hermannus Opp. VI p. 164 et Lobeckiu8, patho l. Gr. Serm. el. p. 194.

23쪽

tare, ut sensus sat: hutinam potius perii 88em, quam pr0pter manifestam principum inscitiam sine gloria circumicereri μ

ubi liaee lectio praeserenda est ei, quam nonnulli deteriores codices exhibent, ανθροφόνοιο. ἀπείριτος : Arg. 20. 102 γαῖαν, 340 Iμφιτρίτην. A. II. semel: κ 195 πόντος sic vocatur; magis usitatum απείρων, quod saepe cum raZa c0niungitur. Saepius απείριτος apud

est: ἡ bellic0sus'. Apud Homerum tribus locis exstat: I' 31, 2 415 φῶτας , λ 41 ανδρες, ubi significat si Marte occisus aradice φεν). CL autem He8ych. S. V. αρείφατος' ,,ύρείφατον λημα ίντὶ του χρει εοικός . Aini λος δε εανίσκοις Naueli, si agm. tra g. p. 36 N. 143). Exemplum Aeschyleum - si quidem rectum est - docet, iam antiquis temporibu8 hanc vocem male intellectam esse; cuius salsae interpretationis qui auctore8suerunt, iis sorta880 Voces a radice φα derivatae φήμθ, φάτις)iu mente erant, ut vis e88et: sebello clarus cs. φ aTOi Hes. Opp. 3): neque exemplum Homericum λ 41 eiusmodi est, ut plane abhorreat ab hac explicatione. Cf. infra in cap. III h μελανή

φατος.

ἀριπρεπής: Arg. 298 είδος. Eadem coniunctio invenitur θ 126; aliis locis variis nominibus adiectum. ao πετος Arg. 998 αἰθήρ: II 300; aliis logis variae con

24쪽

20Γυκτης: Arg. 126 ἀέλλαις, 1108 ἀνεμων, qu0d idem

κ 20 invenitur. Γλαυκῶπις Arg. 692 δεθήνη. A. H. Dequentissimum Minervae epithet0n, ut A 206, a 44. Λαόφρων : Arg. 1196 Νουσαῖε. A. H. epitheton usitatissimum, plerumque Vir0rum fortium: se pugnae peritus , hbelli-c0sus . Sed iam uno Iliadis loco et c0mpluribus Odysseae, ut Argonauticorum loco, significationem attenuatam haec vox habet:

,,φρόνιμος 12 325 Idaeus, Priami praec0, sic v0catur, θ 373 P0lybus artifex, ς 256, θ 8.13 Alcinous rex minime bellic08us, o 356 Laertis uxor; quare etiam J 687 Τηλεμάχοιο δαε φρονος sic intellegendum videtur. Contra Hesiod. Opp. 654 ut Amphidamantis epithet0n genuinam vim habere videtur. i)dao πλῆτις Arg. 872 ' ιννυς. Idem o 234. δινήεις : Arg. 294 Φῆσιν. A. H. frequens fluviorum

tanda est alterius syllabae correptio, quae ab u8u Homerico abhorret. Apud Homerum enim, si haec vox adiectivi vi usur

1189 pro substantivo adhibet. Argonauticorum autem scriptorem, cum eam n0n SecutuS Sit, e0rum grammatic0rum sententiam secutum esse probabile est, qui alteram huius v0cis syllabam ancipitem esse putarent, sive Substantivi sive adiectivi

vim haberet. ) Multo difficilior est ad explicandum alter locus apud poetam n0strum, ubi εανός legitur: 1228 χῖτι καλυπτομένην ἶaνω ἄμπιοχε παρειάς sse. Medea). Sic deteriores c0dices δε 6χέθε LS, d 'επε UR. Hermannus conicit δέ οι sue, ut ἱaνω hoc l0 eo aliud significetur

Hoc re vera nonnullos putasse, ei scitur ex Elym. M. p. 308,lb: ἡτο α μακρυν και βραχυ κατα ποιητικὸν αδειαν f.

25쪽

21 vestimentum quam 2 τι; similiterque Wielius ἄμφισχε, Selienkelius set Abelius) αμπιοχε. Hoc omni probabilitate carere puto

pr0pter Arg. 880, ubi εανω ut adiectivum cum χῖτι coniungitur. Quamquam V. 880 restitui posse ,, εανῶ τ ἀνὰ νυκτερον Ορφνην Ν- magna quidem cum dubitatione - dicit Hermannus; sed h0c ab artis criticae legibus abhorrere nemo negabit. Equidem igitur conicio: λῖτι καλυπτομένην εανω, κατα d επε πGρειής: heoque seil. velamine) genas 0bv0lvit.' Facile enim ex antecedentibus verbis significatio velaminis, quo verbum κατεχειν accuratiu8

definitur, audiri potest. CL etiam 1 419 βῆ δε καταύχομένη

εανω αργητι φαεινω, quem locum nostro poetae ob 0culos Vei Satum e8Se non caret probabilitate.

uno loco: θ 339. εκηβόλος : Arg. 1364 Παιαν, h. e. Apollo. Iterum ac saepius in Iliade de e0dem deo, ut A 14. επηρατος : Arg. 111 ἄντρον. Cum e0dem substantiu , coniungitur v. 103. 347 aliis locis cum variis.

επιχθόνιος Arg. 38 substantivi vi ἄνθρωπος. A. H. Dequenter cum ἄνθρωπος coniunctum, ut A 266, α 167. Sed iam tribus locis se 220, ρ 115, ω 192 pro substantivo adhibetur. ερίβωλος : Arg. 132 Φθίιὶ. Eiusdem regi0nis epithet0n I 363, sed cum aliis quoque nominibus Saepiu8 coniungitur. ερίηρες : Arg. 839 εταῖροι, 1216 εταίρους. Haec c0ni unetio a. H. 80llemnis est: cs. I 47, ι 100. ερισθενής: Arg. 330 βασιλήων. A. H. semper Ι0vis

epithet0n: N 54, T 355, Φ 184, 9 289. Sic etiam in Hesiodi carminibus et hymnis homericis. Sed iam apud Apoll. Rh. liberius: I 41 Λαπιθίων, 543 ἀνδρῶν.

26쪽

ευρεστος : Arg. 571 πλατέε66ιν Sic enim - contra sententiam editorum inde ab Hermanno - recte meli 0ribus

27쪽

imprimis Orphici rursus Susceperunt. Sed liberius utuntur

hymn. Orph. LI, 5 νυμφαι, LXXXI, 1 αυραι, IX, 2 μήνη. Cliri-8tOd. ecphr. 129 αηδών. λίβατος : Arg. 2 κορυφῆς, 264. 708 πέτρας. Λ. H. 8aepius rupium epitheton, ut O 273, ι 243. νεμόεις : Arg. 371 κολώνη, 1290 sit προν, 1378 Taia ciρον. CL 6 606 Ενίσπην, I 172 Miμαντα, et Saepius urbium et m0ntium' epitheton. ηριγένεια . Arg. 369. 1190 substantivi vim habet, auroram signifieans. Tribus in Iliade l0 eis: M 477, Θ 508, 2 78i exstat, sed cum ηώς c0niunctum. Saepius in Odyssea, atque

γένειai 3. Apud Hesiodum n0n nisi Theog. 381 invenitur, ubi pro substantivo adhibetur. Θεοει νής: Arg. 1322 Iλκίνοος. Frequens a. II. Virorum epithet0n, ut L 623, a 113. θεοπίοιος Arg. 332 φλόξ. Frequens a. d. et de variis

28쪽

24 κοῖλος : Arg. 528 νηῖς, 358 νηος κοῖλον κυτος. A. H. frequenter usurpatur de nave, ut A 26, β 18. κυανοχαίτης Arg. 342 Κρονίδύν, i. e. Neptunus. A. H. iterum ac saepius huius dei epithet0n, ut F 563, I 6.

videtur. O 620 ἀνεμων; aliis locis A 248, 246, I 82) de

oratore.

poetae nonnulla praebent exempla.

Semper ut adiectivum cum . νθρώπων coniungitur. Substantivi loco primum adhibetur in Batrachomy0m acti. V. 5: μεροπε66ιν. Deinde apud recenti0res poetas, qui multis epithetis, quae Homeru8 substantivi8 adicere solet, pro substantivis utuntur. 3) CLAp0ll. Rh. IV, 536, Paul. Si l. in Auth0l. Pal. VII, 563. Inusitatius Manetho IV, 527 singularis larinam μέρ0φ habet.' Cf. O. Selineider in Philol. t. XXIII p. 427 sqq.

29쪽

Nιφόεις : Arg. 1291 6κοπελου. A. II. quoque montium

Σ616 υλυμπου. νήδυμος : Arg. 540 υπνος. A. II. cum e0dem nomine Saepe coniungitur, ut A 2, d 793. νώνυμνος V. Arg. 839 νώνυμνοι εταῖροι vulgo νώνυμοι, quod metro non aptum est . 1162 de Argo nave se p. 16 sqq.). Eadem vi a. II. adhibetur, ut M 20 νωνLμνους ἀπολέσθαι . . . 'Αργείους, a 222 γενεήν. Oυχος : Arg. 729 o νειρον. CL Γ 6 et D 8 ονειρε.Arg. 960 Ουλα πλύσματα LUSII oίλα π., -ΑΦ Ουλaon. . Hic epitheton Ουλος idem mihi significare videtur quod δεινός δεινὰ sunt πλύοματα propter venena a Medea cs. v. 958) iis iniecta, quibus terribilissimae illae inserorum deae exsuscitantur. CL P 256. 259 Ουλον κεκλήγοντες de ingenti sturn 0rum et Tr0ianorum clamore, ubi genuina significatio ἡ perniciosus ' saradice ὀλ- ὀλλυμι, valde iam attenuata est. CL etiam He8ych.

venies exempla apud Dindors. in the8., quibus satis explicantur Οὐλα π. Arg. 960. Ceterum Hermannus scripsit: Ουλοπλά6μaT , qu0d pr0batur Abeli0, ωrtasse recte: cs. Hilberg, Principder SilbenWagung p. 20 sqq. Nescio tamen an Pseudo-Orpheus in talibus rebus contra meliorum poetarum HSum peccare p0'tuerit.)Πavaio λος : Arg. 586 κρητῆρα. 4. II. de variis rebus:

' Quamquam haec vox non epitheton est, tamen, quod ad Ηο- meri imitationem attinet, hoc loco aptissime eam asserre me p088e putavi.

30쪽

merus duobus locis: λ 2, μ 149 de vento dicit, , qui vela implet', i. e. activa significatione. Passiva, ut in Argonautistorum loco, invenitur nonnumquam in pedestri oratione: cs. Plut. Cat. 3do Scipi0ne: πλησί6τιος εἰς τον πόλεμον φερύμενος : septenis velis, i. e. magna eum fidueia in bellum pr0seetus .

variis rebu8.

Π 768' δέους). Utrumque igitur epitheton de rebus dicitur, quae protensam habent aciem. Quare illo Argonautic0rum locon0u nisi codicum auctoritate diiudicari potest, utra lectio sit