장음표시 사용
31쪽
Vetustior, probaturque mihi τανaήκεες, quod tres libri meliorissamiliae exhibent. τανυφλοιος Arg. 123 ελ Tu6ιν, 610 ελίτ' l. Α. Ιl. uno l0 eo invenitur: II T62 κρήνειέ ν. τανυφυλλος : Arg. 593 ελαίης. Eiusdem arboris epithet0n a. II.: ν 102. 346, φ 190. 195. τερπικέραυνος Arg. 428 Aia. Idem versus finis Ir 232; aliae formae aliis l0 cis Homericis.
τερ ἐμβροτος : Arg. 1052 ηώς. Semel a. II. μ 269 T. ηελίοιο, ubi c0dices inter τε sir μβρότου et φaε6ιμβρότου discrepant; τερφροβρότου ηελίοιο invenitur etiam hymn. hum. in Apoll. I, 411.
τετρήγυος: Arg. 8T4 αυλακι 00dd. τετραγυον, emend. Rulin h. . CL 113 ὁρχaτος et 6 324, ubi nullum substantivum adicitur. τριγλώχιν' Arg. 643 οιώτους, hiricuspis', 1257 νῆ6οὶ hires angulos habens'. Sagittae epitheton etiam L 393, Λ 50T; de insula usurpat etiam Apoll. Rh. IV, 310.
χρυ0ίωρ: Arg. 141 Φοίβω. Apollinis epitheton etiamsi 509, O 256; sed secundae declinationis Drmae χρ Ioas ρου et χρυσάορον adhibentur. CL autem Hesiod. Opp. 771 et hymn. hom. in Λp0ll. I, 123 χρυ040ρM 'Uκέ aio ς: Arg. 473 νηυν. Navis epitheton etiam O 205,μ 182, ο 423. ωκέ πους : Arg. 306 ῖπποις o)κυπόδεσσιν. In Iliade Saepius equorum epitheton, ut 6 383, in Odyssea duobus locis 6 263, φ 245 invenitur.
Hunc magnum hemistichiorum locutionum vocabulorum Homericorum numerum qui consideraverit, Argonauticorum Scriptorem diligentissime Homerum legisse non negabit. Notandum etiam e8t, pleraque eum epitheta eadem vi, de iisdem rebus
32쪽
atque Homerum adhibuisse, cum receiitissimi epici, imprimis Nonnus, Vel maxime epithetis vehementer abusi sintsi Significationibus ab Homericis prorsus diversis usurpantur πληοίστιος sit δρυί φατος , de . νάπυώτος autem h0e mihi non videtur. Neque permulta sunt Verba, quae in H0meri carminibus non nisi uno duobusve locis inveniuntur, cum recentiorum epicorum orationis proprium sit, qu0d talia p0tissimum ex Homero desum pSerunt. Α pro80dia Homerica in una voce εaνός recedit noster p0eta. Atque haec quidem diligens H0meri imitatio fortasse veteri0res philologos, qui de hoc carmine Scripserunt, adduxit, ut aetatem ei tam vetustam vindicarent ), nimis neglectis iis, quae spuriae dictionis propria singulariaque in eo reperiuntur.
Do imitatione posteriorum PDieorum.
Hesiodum, poetam apud recentiores epicos multo minus n0tum cultumque, quam Homerum, a Pseudo-Orpheo lectum esse clare elucet e descripti0ne Macr0biorum, in qua Argonautic0rum scriptor Hesiodeam illam de hominibus aureae aetati8 narrationem paene iisdem verbi S expressit. Cf. Hesiod. Opp. li 2-ll 9 Lot ε θεοὶ ε ζωον ἀκqδία θυμον
εχοντες νόσφιν ατερ τε πόνων καὶ of-
δωδεκα χιλιάδας μηνῶν ἔκαTOνταετήρων δ) 3 CL Κreutg, de disserentia orationis Homericae et posteriorum epicorum, maxime Nonni in significatione epithetorum. di 88. Reginioni. 1863. Binig, de usu et signi figatione adiectivorum epicorum apud Nonnum Panopolitanum. di88. Hal. 1865. η) Mirum est, etiam Ruhnkenium, virum summi acuminis, tam perverse hac in re iudicasse. Cf. epist. crit. II p. 264: horationis forma Homericam refert, sic tamen, ut pauca lin singularia in ea notentur. δ) εκατονταετήρων codicum lectio a Wielio recte defensa; Her- mannus εκατονταετήρους. CL cap. IID sub Voce εκατονταέτηρος.
33쪽
εκτοσθεν α πάντων αυταρ ἐπην η ς το πεπρωμένον ἐξανυσωσιν, υπνω υπο γλυκερῶ θανάτου μάρπτουσι τελευτύν.
Oυδ' αρα τοῖσι μέλει βίοτος καὶ ἔργ' ἀνθρώπων, ποίαις δ' ἐν μεσάταις μελιηδέα φ0ρβα νέμονταιερσορ οπ' ἀμβροσίρ θεῖον ποτον ἐξαρυοντες, πάντες ομῶς στίλβοντες ομηλικίην
Μειλιχίη δέ of Οἰὲν ἐπ' o φρυσι νευσε γαλήνη παίδεσιν , δε τοκευσιν, ἐπιφρο- συνη ') δε νόοιο αἴσιμά τε ρίζειν πεπνυμένα et ἐξ-
Vides, ea, quae de hominibus aureae aetatis dicat Hesiodus, non eodem ordine praedicare de Macrobii 8 n0strum poetam, sed nullam maiorem virtutem illis h0minibus ascriptam occurrere apud alterum poetam, quae desit apud alterum. Notandum etiam est, Hesi0d6um illud κaκῶν εκτοσθεν απάντων sv. 115), quod 0mnes virtutes quasi c0mplectitur, iisdem paene Verbis a nostro poeta receptum esse Arg. 11 14 χαλεπῶν εκτοσθεν απάντων), ut vel ex uno illo imitatio Hesiodi concludi possit. Quae confirmaturaliis hemistichiis et vocabulis ex Hesi0do desumptis. Atque hemistichia quidem haec sunt.
γλαυκώπιδι Τριτογενεέιὶ Arg. 494. Apud Homerum et γλαυκῶπις ut Minervae epitheton frequenter u8urpatur, et Τριτογένεια quattu0r l0 eis ses 515, Θ 39, X 103, 7 378) eadem dea appellatur; sed ambo epitheta coniuncta occurrunt primum apud Hesiodum: The0g. 895 γλαυκώπιδα Τριτογένειαν. ερ γὰρ χεῖρες ε κάοτω απ'Aμων αἱ σώοντο Arg. 519' recte, ut mihi videtur, Wielius; codd. et Herm. μήνης; etiam in sequente versu pro tradito μήνης Wielius ἡβης restituit; Selineideriis et Hermanuus μῆκος. Codd. ἐπὶ φρεσὶν ἰδε νόοιο, Herm. επεὶ φρεσὶν oiδαν λοισιν, Wielius ευφροσύνη τε νόοιο, melius Abelius, Sic, ut Scrip8i. γῆρας ἐπῆν, αἰεὶ δε πόδας καὶ χεῖρας ομοιοι τέρποντ' ἐν θαλίνσι κακῶν ἔκ
34쪽
de Arcto eorum m0ntium ineolis gigantibus similibus dieitur. Imitatio haec est sine dubio versus Hesiodei Theog. 150): τωνεκατον μεν χεῖρες cla ἄμων ai 600ντο, qui ad gigantes ipsos pertinet. Sex bracchia, non centum, n08ter poeta illis hominibus vindicat, ut Apoll. Rh. I, 944: ερ γὰρ εκίύτω χεῖρες υπέρβιοι ηερεθοὶ Tac. επιχ νίοις μέ I ονειαρ Arg. 38. Idem Hesiod. Opp. 822. Similiter Theog. 871 θν οἷς μίγ δνειαρ. Simplex μέγ' ονειαρ iam d 444 invenitur.
Voces autem has ceu Seo ex He8i Odo sumpta esse.
haec vox. Apud antiquiores non exstare videtur nisi uno loco Hesiodeo: Theog. 377 μετέπρεπεν l. Praeterea cf. Crinagoras app. Plan. 273,2, ubi singularem legimus. Adiectivum I ma iterum ac saepius apud Nonnum invenitur: cs. Paraphr. e. d. VH,
Mρrην o. Etiam hymn. h0m. VH, 2, ubi haec vox de Marte usurpatur, certe ex He8iodi imitatione fluxit. Oβριμος Homeri ea
υπέροπλος : Arg. 666 πυγμαχὶης υ , 811 ην0ρίην, 1297 μορφήν. Quamquam huius adiectivi neutrum iam apud Homerum usurpatur so 185 υπ. εειπεν, P 120 ἔειπες), tamen cum substantivo primus coniungit Hesiodus: The0g. 619 ηνορίηνυ., ut Arg. 811; 516 ήνορίης, 670 βίην: ut Hesiodi illam in
nostro carmine e8se imitati0nem apertum sit.' Sie, non forma ὀβριμόθυμος legitur in codd.
35쪽
Ex his quae desumpta esse adm0dum probabile sit, duo tantummodo in Argonauticis inveni. Γεη λιπ αροκρήδεμνος Arg. 628 altera est verSuS par8. Eodem m0d0 versus suitur in hymn. ho m. in Cer. 460. Epithet0n λιπαροκρηδεμνος exstat iam uno loco Homeric0 Σ 382, ubi Xάρις sic dicitur. Praeterea Proserpinae epitheton est in hymn. h. in Cer. 25. 439. ὀιζυροιο πίνο ι o Arg. 687. 940 versus suis est, ut in hymn. ho m. in Diosc. XXXH), 17. Vox οιζυρός saepius apud Homerum invenitur; exstat etiam Οιζυροτο γόοιο θ 540 in altera versu8 parte, ibique cod. M secundum Larochium) πόνοιο
exhibet - qu0d quidem huic lo eo non aptum est - ut dubites, utrum Argonautic0rum scriptor illum hymnorum locum imitatus sit an exemplar carminum Homericorum habuerit, quod ex eadem recen Sione qua codex Μ fluxerit. Nullum igitur horum exemplorum eiusm0di est, ut ex eo pro certo effici possit, u0stro p0etae hymn08 Homericos notos suisse. )Etiam de voce ροδόπηχυς Arg. 160 χλθ ain, 1322 Ἀρήτη) incertum est, utrum ex Hesiodo fluxerit Theog. 247 νείκη, ibid. 251 Ἱππονόη), an ex hyinu. ho m. in 80l. XXX, 6, ubi ηῶ ρ0δόπηχυν legitur; prius probabilius est.' A. Lud Wichius in commentatione, quam nuper edidit, hStrein glige in entlegenere Gebiete der gri echi schen Litteraturgeschielite KOenig8berger Studien t. I p. 63 sqq.) ex variis proprietatibus et ad
narrandi genus et ad rem metricam pertinentibus, quae Argonauticis communes sunt cum hymn. hom. in Liberum 1ωνυσος η λρστα0, colligit, utrumque carmen, Si non eiusdem poetae, ad certe ex eadem disciplina profectum esse. Quam sententiam probabilitatem quandam habere concedo; poetam nostrum illum hymnum legisse certe probari non pote8t. Cetera propediem edentur in Diss. Hal. VOl. IX.
36쪽
Natus sum Joannes Rosen boom Creseldensis a. d. X. cal. Dec. a. h. S. LXVI, patre Guillelmo, qui ante lios tres annos praematura morte mihi ereptus est, matre Joanna e gente Hoever, quam adhuc superstitem esse valde gaudeo. Fidem profiteor catholicam. Primis litterarum elementis imbutus per novem annos gymna8ium Cresel dense frequentavi, unde vere anni LXXXIV testimonio maturitatis instructus in universitatem Bonnensem me contuli studiis philologicis operam navaturus. Deinde autumno anni LXXXV almam Musarum sedem Halensem adii. Docuerunt
me viri doctissimi clarissimi: Bonnenses: Birlinger, Bischoss, Bue cheler, Kehulsi, Klein, Luebbert, Mengel, Usener, Wil mann S. Halenses: Ditte liber ger, Ger in g, Haym, Hilier, Keil,
Z a e li e r. Ad seminarium et proseminarium philologicum benigne me admiserunt Ditte liber ger, Hilier, Keil; in societatem me recepit Hilier, ut exercitationum theo discarum particeps fierem,
Burdachii Geringit Zacherique, ut philosophicarum, Hay mii
benevolentia mihi contigit. Quibus omnibus viris illustrissimis optime de me meritis, imprimis Hi Hero, studiorum meorum taut0ri benevolentissimo, semper habebo gratiam quam maximam.