장음표시 사용
171쪽
litoras, palatum sortiter detrahebat, ut genioglossi ad palatum
appressi, hoc alitem sere dentibus dinotum similitudinem quaindam earum literarum producerent. I, ALIA PARTES. Labia ad multas necessaria sunt iteras, quibus prodiicendis nihil sere lingit confert Literae, ita libraei umras appellant, labiales, sine linguae adininiculo prodiicuntur, unde mericae septentrionalis gentes, tiarum mos est orare labra, haud Posse eas literas Proserre, itoriandam est sententia. Et gutturales, in orientalibus, semiticis dialectis copiosiores, solo giriture, radice saltem sola linguae, Pronunciantur. Ita iii praeter linguam otiain labra, alatum et gilitur ipsum requiruntur, it clementa loquela Proserantur.
Egregie iam Aristoteles monuit, vocem natura esse atquDinstinctu ori in innium animalium, quae pulmonibus gaudeant, sermonem vero ad convenientiam formari atque consensu in gentium, cum nulla sit loquelae necessitas, sed arbitrium quoddam libero rationis usu agens. Id quidem iure suo monuit Stagirita, licet sibimet ipsi contradicat, eum et luscinias et alios scines studio ac arte canere ac piillitiem docere cantum, quam ipsa haud
nis praerogativa est loquela, quae consensu solo et ratione, nee naturali efficitur instinctu, necesse est, vel dulcissi inum lusciniae cantum naturalem habere ac sein illi necessarium, quam nec arte linquam nec studio discat. Est autem primit rationis expergefactae essectus, ut eius, quod sensit homo, notam arreptam claram sibi imitatione reddat, memoriae tradat, aliisque patefaciat. Quotidie et insantes et gentes omni animi cultu expertes audimus sonos, quos natura pro ducit, imitari, unde primitivas ore linguas esse nomatopoletiens, seu naturae imitatrices, efficiendum est. Germanica certo est riinitiva, cum suis nomatopoleticis: a Donner, . lux, c. Maeli. d. avsen, e Sturm,
172쪽
Nec a graeca aut latina, filia eius, huiusque filiabus, ita- lien, hispanica lusitanica et gallica absunt onomatopoleses, licetiti iunioribus et secundariis rariores sint. Graecorum . βροντη, h. ιλ. l. κυλι,- m. ρυσσειν , ο ΠΥρέων , Latinorum . ιο- nitru e stre ittis, stridor d. susurrus, . tinnire, I. 'οἰ- et ere, . qua are, o Sibilare et aliae voces cachinnus, sere te. In latinae filiabus sunt derivata notiantopoletica in italica a. non friacas8ο, imbombo, CUPio, d. Ombare, e burrasea, tormo sed ali significatu, L. tintinnare l. νει DIare, in fracassare, quarciare n. acci Ccare, schiacciare,
In hispanica a. rueno, d zumbar, e borrasca, s tor- bellino n. machacar, tiebrantiar. Et aliae cuchuchear, Inurmurare, aris inda, mitis aer. In gallica a tonuerre c. cras, d bourdoniser quodam
Inter europaea linguas germanica sine dubio maxime no- inalopoletica, ideoque Oeseos capacissima est flavonicae linguae paucas habere videntur voces, quae naturae seοιμιατα Sint. In asiaticis linguis angulica sere plurimas habet nomato- poteses gens ultimum Orientem tenet ac alia etiam antiquissimae prodit originis vestigia. Etenim radices multarum vocum europaearum in angulica lingua quaerendas esse, Avenae exemplo, myoti, Langlesii et deiungi sententia est. Sanscriticam linguam, germanicae et perstea matrem nonnulli redunt; neque tamen eo minus Schlegetius nuper uber die praelio und eis h. de Indier 62. antiquissimam illam linguam arbitratur onomatopoleseos expertem, Persicam veroditissimam esse quod illa nata sit e divino revelatione. In quo vero vehementer sallitur namque ex indice, quem Paullinus a S. Bartholomaeo exhibet, videmus, Alma in lingua sanscritica esse α ιον, alitum, animam; Arschra, lamorem, quem Ere gehen Germani appellant; siti ad gallinam; tidida, rudentium animalium vocem Schrada luctum, quod cum germanico Schreve congruit mih ventum Widara tempestatem, quod eum me ter Germanorum convenit; itala selem. Quae omnina nomatopoletica eum germanica lingua congruunt. Nequo persica, quantum iudicare possumus, ieet germanicae adfinis, tot naturae imitamenta continet. Neque, si antiquissima esset sanseritie lingua, tantopere aliena esset a semiticis dialectis, prae-
173쪽
sertini ebratea, cum certum sit, braeos antiquissimis temporibus finitimos Indis fuisse, dei vero occidentem versus migrasse.
Gat terer Univ. his t. n. 7. Haec quidem manifesto docere videntur, primitivas inguas
linitamentis naturae sonantis omnino abundare neque necesse esse, ut ad revelationem divinam cum Schlegetio confugiamus. Namque et praerogativae, quas celebratissimae suae anscriticae
tribuit, haud eiusmodi sunt, ut nos, dignitatem huic loquelae eximiam et prope divinam adiudicare cogant. Etenim flexionibus abundare hanc linguam, coniugationibus et declinationibus, perperam habet chlegetius suininam dignitatem, qua solum adficiathae lingua intellectum; cum apponica lingua, rudis illa et satis inculta, quatuordecim habeat casus cum etiam Vasconum ingua abundet modis et coniugationibus, unde Larramendius et Astarto eodem iure, quo Schlegetius anseriticam Vasconum linguam et persectissimam habuerunt et vetustissitnam. Quid quod de tamanae lingua gentis Orinocci accolae, resert Gilius storia inerie. I. 171. coniugationibus abundare flectere etiam adverbia aliasque particulas, si possessivis iungantur. Itaque, si
flexiones vocum praestantiam linguae constituerent, tamariaca lingua inulto magis divinum proderet ortum, quam anseritica. Parum flectuntur anglieae linguae voces, neque tatne eo minus cultissimam eam esse, cultiorem saltein anseritica, ecquis inficiaretur
Neque magis vertim est, quod Schlegetius adfert, de adfinitate et germanitate linguarum, quae flexionibus abundant, dissimilitudine autem earuin, in quibus adfixae aut sus a particulae dominantur. Quae haud flectuntur, semiticae dialecti, maxime adfines inter se sunt, ut, si quis ebrateam linguam noscit,sacillime possit syriacam addiscere. Mirum in modum flexae linguae mericanae dissimillimae sibi sunt, ut ad Orinocum habitantes populi infinita sere linguarum discrimina, et essentialia quidem, monstrent. Nec appones ab Aesthiis aut Livonibus intelliguntur, licet dialeeti omnium maxime nectantur et ex una probabiliter
Quodsi denique ceteris omnibus praestaret lingua anscritica, si quod Sehlegetius perhil et maxime philosophica esset, nece saria esset syntaxis hactenus saltem finita, quatenus in anglicana aut gallica lingua est. Sed nullam sere syntaxi habet, unde nec philosophica dici potest. Multo simplicior, naturae convenientior et verior est Ade iungit Mithridates i. expositio sermonem humanum principio suisse imitationem naturae, ideoque loquelam primitivam esse monosyllabam ct vocalibus abundantem. Simplicius est id ratiocinium, quod Olysyllabae voces e monosyllabis oriuntur, quod radices antiquissiinarum linguarum paucissimis constituuntur syllabis, quod vocalis est proprie sonus naturae. Naturae magis congrua est haec expositio, quoniam gentes rudes, quales e gremio natu-
174쪽
rae prodierunt, a natura inbeunte prius et sortius adficiuntur, quam ab intellectit informationibus aut ratiociniis. Verior deni- quo haec explicatio esse videtur, cuin linguarum historia nos doceat, ita eas, cum cultu gentium aucto mutari, ut vocalibus literis absortitis, idonea producatur ratio consonantium et vocalium. Gothicae linguae fragmenta, quae Ulphilas e tertio servavit seculo, lemannicae dialecti reliquiae ex octavo et non seculo eam vocalium abundantiam habent, ut nonnisi in suecim minus culta forte silia antiquae germanicae linguae, easdem inveniamus terminationes ramarana thana, bile, Himele sammandraga, aro, byggare etc. Frisica etiam lingua antiquae germanicae
incorrupta proles, easdem terminationes vocales, teste tarda, etiamnum servat Redieva inna his tuir Kenna . Vocalibus abundant et monosyllabis vocibus linguae in Asia orientali regnantes sinica, malaica, tunkinensis et angulica eum filiabus in archipelagis Orientalibus Gentes autem eas a cultu animi alienas esse, ipsasque linguas imperfectissimas, nemo negabit. Sed redeamus ad ortum loquelae ex imitatione naturae. Eximia sine dubio expositio, quae tamen haud generalis esse potest. Cuivis enim obvium est, haudquaquam omnia, quae natura exhibet, quaeque loquela exprimuntur, audienda esse; sed multa
etiam sub alios cadere sensus. Siquidem nec colores, nec sormae nec odores, nec aliae rerum qualitates imitationi humanae patent quae ideo arbitrariis magis atque ex consensu κατα συν-
θηκην Ammonius Alexandrinus, Hermeae filius sormatis vocibus exprimuntur Symbolis magis quam imitamentis linguam humanam idem lexandrinus philosophus adiudicat, et iure suo. Etenim imitamenta necessaria sunt, ut icones rerum, quas transformare non nostrae est potestatis. Atqui ipsa etiam naturae imitamenta alia sunt in aliis et finitimis quidem linguis. Blit nostrum, quod celeritatem fulguris exprimit, uecica sola et atava
dialectus servant lilii et Blikαem): danica habet Lynild, anglica Lighining latina fulgur, graeca ἀστραπη, gallica claar, italica Lampo , hispanica vo. Itaque voces
et ipsa naturae imitatrices arbitrio gentium et consensu for-
Licet divina revelatione linguam aliquam singularem ortam fuisse haud credamus, divini numinis tamen est et mirabile donum sermo uananias, quo et clarae fiunt distinctaeque deae et
ratio ipsa suscitatur. Namque intuitus vel vividissimus sensus est obscurus, nisi inveneris notam characteristicam, quam verbo exprimere, adeoque et memoriae et rationi tradere possis. Quod praeprimis probatur hominibus, qui surdi utique nati sunt. Insantes enim sunt, licet sensuum et notionum obscurarum ingenti colluvie abundent ratio demum suscitatur instructione, quae proloquela alias substituit methodos, quibus distinet redditur in
175쪽
Si animi adfectus sensibus obscuris oriuntur, o Vehementiores, quo minus ratione teinperantur, formoni etiam humano tribuenda est generis nostri humanitas et a brutali ruditate remotio. Namque et qui surdi utique nati sunt, priusquam humanitate instruuntur, serotia morum et adfectibus turbulentis te rent, cuius horridum exemplum Reimarus narrat vo de vorneli iusten ab rhelten de nat. Religion. 450.
Itaque sermo humanus eo indissolubili vinculo cum ratione humana cohaeret, ut peculiaris sit huius eliaracter, nec eogitari possit ratio aut intellectus absque sermone. Hinc etiam ousseauvii commentum, humani generis praerogativas nil esse nisi imitamenta bestiarum, pariter inhumanum ac irreligiosum videtur, atque per se ipsum eorruit Disco ur sur 'origine dei' inegalit par mirae ho in me s. euvres t. l. . A quoudinenim animali sermonem, a quonam rationem homo didicit Sermo humanus, licet rationis sit potentissimum incitamentum, maximumque Vinculum, quo genus humanum secum ligatur, imperfectum tamen est adminiculum, quod plurimos errores generis humani peperit. Namque cum symbolicam praebeat cognitionem, cum nullas repraesente loquela res, sed sola nomina, per se etiam res ipsas patefacere nequit, nisi consensus adsit absolutus, qui sere deesse debet, ubi nulla instriictio praegressa
fuit Arbitri autem atque consensu hae notae formantur, unde errores plurimi, contentiones et controversiae ortae sunt et quotidie oriuntur.
Hinc patet, quod Herderus iam bene monuit Ide enisur Philos de Gesch de Mens cliti ei II. 219. , uinanum
genus nec intuitus nec theoriae purae capax esse, cum ille haud cum aliis cominu nicari possit, haec vero arbitrariis egeat notis, verbisque pleruinque et inanibus contenta sit vocibus, ubi res ipsas intueri credit. Sermonis facultatein cum nobis largiretur divina providentia, docuit nos verecundiam ac dissidentiam scientiae et cognitionum, avocavit nos a metaphysicis ac meteorteis ratiociniis et philosophiam finivit ut rationis cultum modestum et utilem. III.
a. VOCALI A. Elementa sermonis humani recte dividuntur in vocalia, quae solo oris ictu diducto sorinantur; et conεο nantia quae lingua et aliis loquelae instrumentis producuntur. Neque desunt in quorumdam populorum linguis media inter utraque elementa, vel gutturalia, ut in Ebraeorum vel nasalia, ut in malaica lingua et Polonica, ubi , e in media voce asalem sonum adiunctum
habent. Pertinent hue etiam Anglorum ti in initio syllabae lon-
176쪽
tanorum ἀοVocales litora quinque vulgo statuuntur: ct e, , , Iceteraeque diphthongis nilnumerantur, ut , o et u Germanoruin Male id fieri, Dieitur e simplici sono, quem ultimae haelitera edunt ac ex dignitate, quam veteres Graeci suis mei tribuerunt. Nec Sueci, praeter eas vocales a singulari sua gaudentes, quam Dan a imitantur, compositam cam arbitrantur, sed peculiarem vocalem. Neque obiici potest, scribere nos eos sonos, vehit ex re et , D et e u et e compositos cum et Batavi u simplicem vocalem τω e Galli τε ou Graecique ipsi τε o exprimant. Plorisque linguis sunt etiam plures vocales Anglica insignis est mediarum quasi vocalium serie a in tiktuar et II, i in dire t hiri, o in Ουἰ, u in ust. Ea medias vocales hahent quoque incolae Germaniae inferioris, quorum lingua tum demum eleganter ac recte Prosertur, si distingui nequit, quaenam sint propriae vocales. Abundantia vocalium si nimia est, et primitivam linguam signat et rudiorem Taediosa est dialectus genuensis coacervatis vocalibus, et vestigia antiquissiinae cantabricae linguae in eadem adesse dubitanter uiuinat deliingius. Mithridat. II. 03. Dorica dialectus graecae linguae vocalibus, praesertimis et oreserta, ut et ionica, quamvis vocem sere vocali teraninans, nec hiatum evitans τοισι ανθρωποισι), minus cultae erant quam attica elegantissima. Sic et sinica gens et populi ad Orinocum habitantes et insularum ustralium ineolae consonantiu in compositionem horrent, neque terini nationem vocis consonantem ferre possunt, ut loco Dios, Diosu, loco Christus ilisitvsti dieant. Ruditatem haec gentis, insantiam linguae et mollitiem quamdam produnt, a cultu lienam. Certa quaedam ac iusta ratio necessaria est inter vocales litora et consonantes, qualem in semiticis dialectis, in graeea lingua, in latina eiusque filiabus animadvertimus Germanicae vero et flavonicae dialecti desectu Oealimn saepius scabrae lint
Iam vero, quomodo vocales formentur, dispiciendum; in qua quidem quaestione diutius morari nollamus, memores Molerianae illius tritissima sabulae et lepidissimae, ubi homo rusticus, nobilitatis pompam laetans, a magistro literas pronunciare discit. Vocales litora non articulantur, sed sol oris, alati et labiorum rictu aperi producuntur, ut et animalium voce voentes saepius contineant. Et simplicissima quidem diductione oris et labioruin qua simul lingua Oxplanatur aut in medio ore suspensa est, ct et o producuntur. Puella insteiodamensis, e morbo comitiali muta, eum vocem recuperaret, primas has vocales a et
pronunciavit. Tulpii ob s. 1. c. 8. Et Bussonius recte refert,
177쪽
insantes eas vocales prius proserre, quam ullas alias literas. Gutturales habet has literas allistus grain m. lingu angite. p. 6.), quibus etiam anglieum au aut uecicum a adnumerare possumus, in eo tamen lapsus, ut et e semininum Gallorum aut mutum Germanorum huc trahat, quod nunquam prosecto eodem modo producitur, ac , , et ait Anglorum. Nulla enim diductio oris adest, si liberis aut infinitivum germanicum enunciamus, aut Schva Ebraeorum. Palatinae sunt aliae vocales, quae proseruntur lingua media elevata, ut palatum minus cavum fiat quam in gutturalibus. In et Graecorum, si Germanoruin e limpido et a labia arctius adducuntur, quam in a minus diducuntur, lingua autem elevata, applanata dentibus molaribus Postremis apponitur. Denique sunt labiales vocales, quae labiis in proboscidem
sere collectis et aere ibi mediocriter compresso formantur. Maiori labiorum rictu, sed tamen extrorsum Versorum, ore lite magis aperto umermanorum, ου Gallorum producitur arctior labrorum productione, qua orbicularis oris Inusculus corrugatur, o breve similibus labiorum productionibus vocales Γ et u Germanorum, e Gallorum, Graecorum. h. CONSOΝANTIA. Haec de vocalibus loquelae elementis iam de consonantibus merito sic dictis, quod per se non sonant, sed vocali seu seini- vocali saltei adiuncta Commune autem innibus est, quod voce intercepta a labiis contractis, aut ab adlisa lingua aut a palato molli contracto producantur. Hinc cum veteribus Ebraeis possunt
tempestive dividi in labiales, Bumas dentales, alleneth; sibilantes Sasetarasch et gutturales Gichah. Aliam proponit allistus distributionem, in mutas , , , cum in his spiritus nusquam exeat, nullus itaque sonus audiatur in semimulas b, aliis, quae exiguum sonum in naribus efficiant et in semivocales m n, quippe quae maiorem sortiantur sonum. litas eas vocales et semimulas evadere apertas, si spiritus exitui invenerit, sic
mutam abire in f apertam; b in v et paullo magis remotis labris, mutam abire in t sibilantem apertam, si spiritus
exierit subtilius exiens et quasi per rimulam, sermare a pertam dum d vero muta, spiritu leniter eliso, aperta fiat, mollem oriri L et Gliteras sere coinpositas existimat allistus d et v, ut lingiuae tremor accedat. Gutturales denique mutas, semimulas et semivocales habet , ch, k, et u Hispanorum.
Quae omnia, licet veri quamdam habeant speciem, nimis tamen arbitraria sunt nimisque subtilia, maxime cum plures iterae eo modo parum aut minime explicentur. Melius nos et simplicius progredi in quaestione hac solvenda possumus, si solis subsista mu organis.
178쪽
α CONSONANTES LABIALES. Labiis solis, nec linguae adminiculo, producuntur iterae λm, , , , w europaearum linguarum, in quibus et habent omnino aliquid aperti et semivocalis, cum spiritus manifesto per labra contracta Xent.
Variarum gentium linguae nonnullis harum labialium carent: semiticae dialecti sere , cuius praesentia persica lingua illico a semiticis secedit. Sinenses carent , alabari s Iapones distinguero nequeunt et , b c m. Recentiores Graeci βsere semper ut, pronunciant Hispani continuo commutant' et v et ipsi Thuringiae ac Saxoniae superioris incolae di .stinguere non valent, ut et appones et esthii Livonesque. Lithuani quoque s et v carent. F deficit etiam in loquela mericanarum gentium, ut et Hurones nullam labialem pronunciare possemontanus Perlubeat. Quaeritur autem, sitne is desectus a foratis ex more illius gentis labris derivandus β. CONSONANTES LINGUALES. Lingua vario modo ad palatum adducta aut ad maxillam superiorem, formantur literae , , , n. Primae vel dorso linguae plano ad internum maxillae superioris et dentium incisorum parietem adliso d. vel apice tantum linguae ut durities soni audiatur i.). Mobilitas linguae et consuetudo habilitatem eam discriminis inter duram et mollem vocalein pronunciandi roducunt ea habilitate carent Saxones, appones et rinocci accolae Carent liter a plures linguae americanae: Mox etiam, qui olim Peruviam habitabant, sine Deo, in Dde et Lege esse dicebantur, quod nec , nec nec . pronunciare valerent. Gilii storia amor. III. 239. Contra exicaui continua trepetitione taedium efficiunt. L. pronunciatur, si linguae apice ad palatum admoto vox promitur: n vero, si lingua media plana toti anteriori palati parieti admovetur. Disserunt ἰ Hispanorum et eorumdem, aut g Gallorum, quae nasales et gutturales potius sunt.
Medium quemdam sonum habent Sueci, si Io ante , , et ponitur pronunciatur ut tu, velut Acinnedom, in opingsonant ut Mannedom, inqOping. Huic similis est fere tyΜalarorum s. ungarorum, nisi ut magis in t Anglorum sibilantem transeat. Atya, ut a pronunciantur vel sibilante
modo vel ut suecicum a. γ. CONSONANTES SIBILANTES. Lingua ad dentes admota proseruntur literae , mermanorum retracta vero lingua, et eliso per dentes spiritu, producuntur e et mallorum. Lingua magis operatur in t Anglorum,
cuius similem habent literam Arabes et raucana gens in Ameri-
ea meridionali; producitur autem linguae non apice solum, sed
179쪽
dorso etiam ad dentes applicato. Semiticae linguae his sibilantibus adiiciunt literas compositas schri j Anglorum et da seu Italorum. Persae habent quatuor literas a molle, tres a durum exprimentes, habent ac molle et durum ae se se I Anglorum. Turcae duas literas pro s molli, totidem pro duro, schinolle et durum, sch et fi Armeni totidem. lavicae gentes autem sibi maxime placent in his sibilis Russim gaudetis molli et duro, ac molli et duro, aliisque literis tu et schrach re
inolle α seli molle . Nec desunt Italis escli durum in ecit Gin molle in genio, nec Hispanis soli in muchach, nec Lusitanis ac durum quod eorum x in ea eira est. Ita et Angligaudent se molli in I οy, ista duro in church.
Memorabile est, Cimbrorum posteros in Germania inseriore et Batavia vitare susurrum in sch duro aut molli sed seorsim semper, et gutture sere s et E pronunciare, ut Batavus in scha scheut, schee chromen. Deficii in sibilantes literaesere omnes in amanam lingua Americae australis.
de OΝS0ΝANTES PALATINAE ET GUTTURALES. Hate vel linguae apice aut dorso vario modo ad palatum admotis vel retracta aut depressa lingua, sol halitu aut con tractione gutturis producuntur. Lingua ad palati fornieem ita adlisa, ut tremulo motu spiritus elidatur, producitur , quam laesi Ommutant eum , si, mobilitate lingua deficiente, dorsum totum et apex linguae ad
palatum admovetur. Hinc Iallare dicuntur insantes et sene d crepiti et qui nervorum resolutione adsecti sunt, si tremulum eum motum lingua eorum producere nequit. Qui rottacismo laborant, hanc literam aliter ac per guttur proferre nequeunt est
enim omnin quasi media inter et gutturales. Voluta lingua ad palatum pronunciatur u Hispanorum, in uano, Drar, euhis idem est sonus a gallie ballier, otii a d virgulati Polonorum in anfot postac. G et j Germanorum ita differunt, ut illud radico linguae
ad palati supremam partem admota, hoc autem dorso linguae ad palati anteriorem partem adliso producatur. Neque utramque hanc iteram Saxones distinguere valent neque uesiphali rite literamis pronunciant, sed velutis in propiorem. Quera simplicem habet sonum, lae duplici signo scribatur. Differt a , quod radix linguae planius palato admo Otur, dum vox eliditur. In orientalibus dialectis satis vulgaris est, neque tamen Pomerant, neque ueri, neque Galli, nequo tali eam pronunciare valent. In hispanie lingua duplex est j et ar
180쪽
scripta, sed magis etiam gutture producta, sicut et ch Olonorum et Arabum Cha et Celtarum, quae haud sacile nunciatur. E est gutturalis mera, sola sere uvula et palato molli producta, neque linguae adminiculum necessarium videtur. Ea litera in plerisque linguis adest, copiosa satis in borealibus, Groentandica et Americae septentrionalis caret ea sola gallica vetus, duleis lingua et sonorn. Sonus, quem liter x repraesentat, manifesto compositus
est, et tum palato molli ac vula, tum linguae apice ad dentes adliso effieitur, utra et sis eum producendum requirantur. nasale Gallorum, aut mispanorum, sive o Lusitanorum, quod et in araucana lingua oecurrere Gilius testatur Storia amori c. III. 261. imo guttur ita producitur, ut sonus per
Denique superos durissimus et disticillimus crepitus, quem Hottentotti vocalibus nonnullis praemittunt, dum linguam revolvunt et palato apprimunt. Posset quidem eum umispanorum comparari, sed nequaquam ι audiri, Willantius testatur. Finem huic commentariolo impositurus id denique moneam, dirierentiam linguarum et vel asperitudinem vel dulcedinem solerea climate solo derivare montanas itaque gentes scaberrimis gaudere linguis, cuius exemplo Schlegetius sind. prache 77. .
armenicat adducit. Posset etiam helvetica dialectus et trusca huc trahi, quae ideo asperrimae dicuntur, quod monticolarum sunt. Exploratum tamen habeo, a climate minus quam a moribus et cultu pendore linguarum qualitatem, cum ad Orinoccum, per inmensam planitiem Humboldii teste, diversissimae regnent dialecti, et dulcissimae et asperrimae. Sic et Calisorniam occupans gens sonoro et suavi gaudet Sermone, licet clima sit asperrimum durissimo et taedioso mexicana