장음표시 사용
21쪽
CAPUT IV. De Vocalibus, et Diphthongis
II. Vocales ancip. bro. I S. III. Vocales
I. Vocales, ratione antiquitatis, dividuntur inirUrias seu Veteres, et i rurias seu recentiores. Quinque sunt pro-Wiae, ut apud Latinos et duae impro , quae sunt eaedem
ae illae ad quas . region apponuntur, excepto quod ab iis quantiis dis rant quod vel ipsa declaratur sigura. Nam et , Η, nihil aliud est quam duplex EA, Miblatis summo ac iusmo
vics , et tu duplex o. II. Vocales , ratione quanuinus, clividuntur in ancipites
22쪽
cis. IV. emansis Diremoscis. 73reres , et longas Antiquitiis, cum quinque tantum erant propriae, omnes illae erant ancipites, ut Latino. Sed postqvi madditae Mint duae impropriae semper longae duae propriae seu antiqvie quibus istae recentiores respondent, siciae sunisemper
breves Tres aliae remanserunt ancipites. III. Ex his septem vocalibus , ut solum incedit, quasi dux vocalium et totius Alphabet , ut fert nonien ejus mam ψha Hebraice , deni est ac dux Latine Sex aliae hinc et binae sequuntur. Et haec, ut ita dicam , combinatio ipso etiam nomine indicatur. Quatuor enim earum nomen habent Mysi
scativirin, seu potius nomini adiunctum Hiberum quod aiunt alteri litterae datum est: ο ravis, i. e. o Pamran et refertur ad alterum O, scd o fieret, id est, o mapyum υ eri , i. e. taenue; et resertur ad alterum , scit. ντα:
φιλο- i. e. e tenum et refertur ad alterum e , cst ἀτα. In sententia eorum, qui unicum e admittunt, Cur, Obsecro, vocali a , illud Epithetum distinctivum tenue quomodo inter vocales unicum e et i tria Quomodo illud unum e semper
breves, nec sit aliud e longum, ad quod reseratur P Sed haeo elementa non possunt ita perturbari, quin in ipsa lingua, ut diximus Cap. II., pe turbentur onmia. IV. Vocales, ratione diphthongorum, dividuntur in prom
sitiuas , et subjunctisus seu post ositivas Subjunctiva vocatur vocalis illa quae in diphthongo est secundaci et duae tantum sunt subjunctivae, et . Praepositiva vocatur vocalis illa quae in diphthongo est prima et sunt praepositivae quinque aliae I ales.
V Diphibongi sunt duode cim , quarum sex dicuntur pro Pri ex impro in si inungi propriae habent pro prinpositi virilem propriam, ad cuius latus adscribunt in lianctivani initi ropriae vero habent pro praepositiva vocalem
an Proseriam , alit subjunctivam t non ad latus sed infra praepositivam subscribunici illudque t vocatur tota subscriptum.
Denique ulti in diplithongus impropria , quae irregularis dici
23쪽
α , ut ai: Gadisi cis Dire: vel clarius vel ut is, Latini hane diphthongum non habent, et semper vertunt per rati , ut longum csubscriptum non pronunciatur. ει, ut ei . maii iesuries vel clarisisci vel ut ι simplex. Latini, qui ea carent, plerumque illam verterunt per i nonnunquam Per e , prout in Oee graeca alterutra vocalis magis
, ut ut e longius. ni, ut oi mali mo , mi vel clarius sues ut a simplex. Latini, qui-earent, videntur hanc vertisse per i in terminatione nominum secundae suae declinationis nominati ei datiphir. ι, is , Graecλοι, Q. In medio autem vocis vertunt Semper per e, quae sonat e , ut sali oriri imper iis,
Tres ista diphthongos proprias retinent Latini sequont vocali , inici pronunciando jungitur , ut etiam vertitur in jconsonans et ut Maia Ma-ia , non ab ara est, inio Troii, Trinia, vel Ἀνα in uictu latinum, aura , laurus. Qui in ista et sequemtibus , pronunHanc uis, a diphthongi natura pune recedunt neque ullo modo diphthongiis est, nec consequenter graecum id , quod pronunciant reum illud υ , .ciai non
sit vocale , sed ConSOnans. e , ut e Gall. et Lat. ceu , seu , euge , Eurus, Eucharissia, ero. Sequente vocali, Latini mutant vocale u in suum ν consonans , dicuntque Mungolium , non Eu-ovesium , ut supra Troja. η , ut e , longius. o , ut o Gali et u latinum extra Galliam Latini, qui
ea carent, hanc Semper vertunt per M. Graeci nonnimquam reddiderunt per o , latiuum, consonans , ar per M. - , ut v longius.
24쪽
ut, ut i, vel flongum. Sic vertunt Latini, nonnunquam
etiam per o i , ut Harmi , sed pronunclaudum 'inper Humi , penultima longa.
Spiritus, i. e. aspristio, duplex es : alter lenis seu tenusi 'hqui jam non pronunciaturi, quemque scribere , etianisi
Pronunciaretur , superfluun erat alter densus seu aver valetque δε latinum, ut homo , heros. Hic observandus est et diligenter pronunciandus , ilia varias in vocibus parit mutationes, ut dicemus Cap. VUI.
Locus spirituum est omnis vocalis et diphthongus initio Vocis υ mitio vocis habent semper spiritum densum. His in medio, is geminetur, primum ρ habet semper spuritum lenem , et secundum opiritum densum. Sed ille spiritus densus cum vix L nobis es erri potest.
Alihi spiritus non notatum, sed ex natura densus inclut litui in tribus aspiratis , ut diximus Cap. III. Quae aspiratae licet reddantur per duas litteras latinas sunt siniplices tamen, nec confundendae cum duplicibus. Quia nimirum spiritus inter litteras graecas non annumeratur Olim tamen fuit
etiam apud Graecos littera; reperiturque in veteribus inscriptionibus aspiratio ii similis latinae.
At in . I. De mutatione puae, scribendo vel pronunciando feri solet in litteris.
I. Vulgo in eadem dictione non scribuntur duae syllabae aspirataea quare si in inflexione vocum duae sic occurrant, alterutra amittit aspirationem Saepe etiam ab una ullaba in aliam iraii Hur alimum a
25쪽
II. Duae mutae non scribuntur continenter nisi sint eiusdem linea et organi , alit j iisdem columnae et spiritus. Quod si diversae occurrant, prima mutatur in alteram suae lineae et organi, quae est ejusdem columnae et spiritiis ac secunda; v. g. ante δε mutatur in ' ; - , in , etc. vide Tab.
Cap. III. III. Idem dicendum de duplicibus , quia scilicet mutam
continent si duplex occurrat ante mutam , duplex mutatur in illam mutam suae lineae et organi, quae est ejusdein Columnae et spiritus a muta sequens. Sic pantes , mutatur in Q ξ ante x, mutatur in V, etc. IV. Si uin occurrat anteo , ambae exprimuntur per duplicem , quae est eiusdem lineae et organi ac muta Sic In ρ , per G sy, t, Caetera vide in sequento abula. Tabia mutationis in iuueris. Clim occurrunt scribitur;
26쪽
CAPUT VII. De murati bus feri solitis in dictions s , seu de Auris ver raram
Ad declarandum in quo sita sint hae inutationes et figurae, satis erit hic exelicare earum nomina , quae in Graniniaticis
PMβim reperiuntio, et quorum Etymologia explicatur in V. Paris , ad litteras, quas hic indicabimus. Meuithesis: triuispositio seu litteramini seu syllabarum. , 5 3. Antithesu positio litieme pro alia et , 53. A diplosis 4e plicatio syllabae ν, a.
Pleonasmusci additio , redundantia et , Iga. Frosthesis, Prothesιs: additio in principio dictionis. τ , 53. enthesisci additio in ledio et , 53. Faragves additio in fine at , a.' vharresis subtractio litterae aut ullabae in principio di tionis. α, o I.
Srncves abscissio, subtractio in medio κ, 43. ocve abscissio in fine. κ, 43. Θαα Ahaci elisio vocalis ante aliam in diversis dictionubus , quo aliquando in unaria contrahiantur. II 3. Θυαrmisci contractio duarunt Ullabarus In unant , non putatis litteris I. Crasti eadem contracti , sed nauisti litteris. 4 Oa.
Direresis dissolutio , resolutio uniu ullubo in duas.
CAPUT V m. o mutationibus feri solui in concursu duarum
dictionum. Cum.e currunt dum voces , quam prima desinat in vocalem , sequens autem a vocali incipiat, tunc ad vitandum hiatum :
27쪽
Primo quidem eliditur aliquando, et rellantur utilina vocalis primae dictioni, quae reiectio notatur Apostropho ' . Vocales autem quae sic possun reiici, sunt et diphthongi α , t. Si facta rejectione, prima dictio desinat in mutam tenuem vocalis vero , qua incipit dictio ε quens , si aspirata : tunc illa tenuis ut tu in suam aspiratam , i. e. in aspiratam sum
incae et organi. Sic τα anto scribitur 'ci. Quod convenit cum Regula a Capitis VI. Idem observatur in compositione vocum, excepio quod uno vocales elisae et reiecipe non notam
iurispostropho. Haec rejectio vocalis si aliquanta etiam ante consonantem. Aliquando autem non rejicitur ulliuia prinia vocis , sed prima vocis sequentis. Secuti do. Aliquando ditae illa dictiones contrabivitur in unam Petit cratis.
Tertio. Si prim dictio desinit in e vel ι , potest addi, Paragogicum Hare autem additio fit etiam plerumque extra concursum vocalium, et solius elegantiae aut metri causa.
De Interpunctionisus. Graeci habent punctum, habent virgulam , ut Latini. Pro duobus punctis, vel puncto cum virgul , utuntur puncto uno, sed apposito ad superiorem partem litterae Puncium cum virgula nota est interrogationis. Vocalem separatum ab alia per diaeresim , norunt duplici apico, ut Iatini De Ap
tropho , qui est nota reiectae litterae, diximus Cap. praecedenti. Litteras,rajusculas in rioni inibus propriis hominuini regionum , etc. Graeci adhibere saepe ne Iligunt.
28쪽
Do Numeris. io Nigintiquatuor luteris utuntur pro notis Arithmeti- --o in res asses dividunt. Octo priim nouintiniis inno sequentes notant Decurias, seu denarios numeros;
Postremae notant Centurias , seu numeros contenarios. uriori intri OVena Sunt unitates , antequani ad uicades 1iritu , et novein decades ante centurias , et novEiu
orio ante Chiliades seu millenarios numelo his tribus,ttios tres additi sunt characteres, qui novenuarium nummi cinusque classis expleant. Hic cliaracter in prima classe,n locum occupat , in Hiis nonum ut videre est in Tubula Numerorum
Chisiades seu numeri millenarii iis leni litteris notantur, sed lineola seripta infra litteram is valet IOO IOOO , et . SI autem componuntur hi numeri, ut mitiorcs sint ultimi
R dextram, id est, unitates post decadus, de des post cem iurias, in λα, 35. τὸ et 84 , , os, etc. Alter est numeros scribendi modus per sex litteras min, qutis, quas componunt, ut Latini suM.
29쪽
Si qua ex istis includatur in I , agno , quod valet 5. per quin tu ducitur seu multiplicatur. Δ, i , sic inclusum ulvalet o. Hae maiusculae sunt initiales vocum, piae suos numeros
exprimunt hi videre est in II. Parte ad litteras e 44. 68. Qα. - 51.4, 35. 1, 8 r.
Denique sumobant etiam litteras juxta ordinem , quem in Alpliabet occupant idque niaxi in ad iidicandos alicujus eris libros, ut inmolatero et alibi. Sic α valet I , 4. Ad notas quoque musicas Graeci utebantur litteris , DCtis, inversis, pronis, supinis, etc. Sed de Veterum Musica nihil ad nostra usque tempora pera enit.
De Accentibus. Accentus seu toni sunt tres. Acutus qui vocem elevat; Gravis qui deprimit Circumflexus ex acuto et gravi compositus, qui vocem elevat primum, deinde deprimiti Regulas accentuum suo loco dabimus, ne quid Lector hoc in opere desideret. Sed quantum Grammatici hortantur Linguae graeco studiosos, ut accentus diligenter obsera ent; tantumn onm, ut eos penitus negligant, agantque eodem prorsus
modo , ac si accentus nunquam bissent. Quae mea sententia non tam IIDVa est et absurda, quin se Suis tueri possit et Auctoribus et rationibus. I. Accentus recentes sunt , Lingua gra ea adventitii et P regrini Rustimarunt nonnulli notulas illas, quas a taeentus vocamus, invenias fuisse circa Ciceronis temporii, ut iis Romani, caeterique ex aliis nationibus, qui Athenas consuebarii plurimi, ad pronunciationem Linguae graecae sicilius edis
30쪽
Cap. XI. ma Accxsilaus. seendam, iuvarentur. Sed muli veritis celeberrimus P. D. de Montiaucon accentus inventos fuisse judicat sarculo post Virginis partum VII. cum in Manuscriptis anterioribus nusquam scripti reperiantur. Ad ea igitur tempora scriptum fuerat sine accentibus , multique etiam postea sine accentibus scrip
serunt, sed accentus invaluerunt tandem, et scripta omnia inu serunt. Εmortuaque Lingua graeca ipsi adeo non interierunt, ut etiamnum tanto studio a Grammaticis commendentur, quanto
si starent Athenae , nosque propediem profecturi essemus, et eum famosis illis ae politis Aeademicis sermonem habituri. At longe aliter ac Grammatici sentiebat Lipsius: Si Grammaticos
audii, inquit ille , Cap. 9 Dialogi de recta pronunciatione,
scribes et plerasque omnes voces digeres sub tenorum suorum
signis MIHI PRISCUS MOS PLACEAT. Et climat
sius hoc loco Muretum loquentem inducat, facile crediderim hanc quoque Muret suisse sententiam. II. Disciplina accentuum dissicillima est et prolixa; prie 'tionibus, observationibus, imo variis sententiis et opinionibus implicatissima. Ita ut communes Grammatica leges, quae per se simplices sunt et faciles , ut hic videbitur , ea inficiantur et obruantur. Nam , ut ait idem Muretus apud Lipsium , Dialogo jam citato , Cap.rio accentum Graeci variant varia et uuandonDρ , ita judico , cavscl. Hinc accidit ut multi , hae sola difficultate territi, Linguae graecae studium abjiciant. Aut si constantia animi difficultatem superare aliqui tentaverint; longa iis fit mora , nec leve creatur . edium Adde quod Librorum impressio inde sat valde diiscilicet cara, et libri ipsi
mendis ut plurimit nais aleant.
III. Accentus jam nobis sunt plane inutiles olim quia
etiamsi per eos cram et antiquam pronunCiationen possemus assequi, nihil nobis prodesset tima quia id ipsum sperare jam non licet Nani, ut ait D. Ricci, eruditus in Academia Florentina Linguae graecae Prosessor , annotatione vigesima tertia Inventi accentus non impediverunt quin era et genuina Linguin poecon pronunciatis enisus interierit Gla