Quaestiones metricae...

81쪽

XXXIII.

Aeolicorum versuum naturam non tam fastile per- Spicere p0SSumus. Neque apud ceteraS Graecorum genteSintegra servata, sed legibus et licentiis alienis, quae in hos Versus trinSfusae sunt, obscurata est: arsi soluta, ut exemplum afferam, ratio, quae syllabas dinumerat,

82쪽

deleta est. Anacreon autem glyconeos ita composuit, ut baseos licentiae extinguerentur. Una tantum proprietas semper vigebat: thesis bi syllaba numquam contracta est in Graecorum quidem versibus; Catullus vero thesimbi syllabam phalaeceorum contractam praebet in carmine 55). Alia da tylorum Aeolicorum sors erat: in heXametronumquam RPSis soluta est, sed thesis bi syllaba contrahi potuit. Baseos autum licentiae funditus fere repressae

De synaphia. Responsionis licentiao supra momoratae docuisse mihi Videntur mensuram κατα ν τρου Aeoli eorum VerSuum nR-turae repugnare. Idem eo apparet, quod VerSUS, qui Vulgo catalectici vocantur, synaphia cum proximis interdum coniuncti sunt. Catalecticorum Rutem VerSuum in fine intervallum ost, quod medio in verbo poni Bb-Surdum est. Ρuulo minus arte versus cohaerent, si elisio in Versus fine extat, si oncliticon in versus initio positum est, Si Versus verbo proclitico finitur, qualia Sunt prae-p0sitio et artieulus. Dimotri cataloetici gravitatem habent clausula chOriambica et pherecratous. Illa cum altera eluu Suin eo

83쪽

Neque hiatus neque synaphiae exempla praebent VeSp. V. 534 seqv. - 639 Sequ.; Aiolos. lagm. 10 Kock);

84쪽

Ρherecrateos synaphia coniunetos nisi Soph. Αi. v.

Ρherecratei autem γρατα ciet OV compositi neque Synaphia coniuncti neque hiatu seclusi sunt in AeSeh. Sept. V. 295 - 300 - 312 - 317. Duo pherecratei eodem modo comp0siti squos priapeum hiatu secretum sequitur) inve

Reigiana denique κατὰ Gettχου composita cum rarisSima Sunt, tum nusquam Synaphia inter se coniuncta sunt; cf.

paean. VI V. 108 9; carm. poplat. 4 l. Sapphicus hendecasyllabus, quem trimetri catalectici gravitatem habere nemo negat, eum insequenti Versu Adoni0) synaphia cohaeret in strophae Sapphicae VerSutertio. Ultima autum syllaba anceps est: segm. I v. 11: πυκνα διυευντες πtερ' απ' ωραυω αἰθε ρος δια μεοοιο frgm. II v. 3 : ἐζαυει, καὶ πλαIζου αδυ φωνευ Ιας Detzακουει Ultimam hondocasyllabi syllabam brevem osse medio in verbo maximo interest id00, quod hane thesim esse inde apparet. Itaque versus nullo pacto trimetri acnta- lecti gravitatem habero potost. Quod si illa syllaba arsis esset, thesi suppressa metrum huius formae hendecasyllabi ultimum oss0 aliquis dicat. In fabularum autem carminibus uno loco leniore quadam synaphia cum proximo Versu spherecrateo) conexus est hendecasyllabus: Eur. Hippol. 563 553): δεινὰ γαρ novus I aa Tvε , γα λιoIα δ' foια etti: πεοζοταται . Fortasse oonferre licet Bac-

85쪽

Haec synaphia in Latinorum litteris tritissima usty). Ultima syllaba si arsis est, longa esse debet, ut in trimetro iambico adaialecto l) imprimis S0ph0clis ). Neque

86쪽

0nim syllaba anceps hic locum habet sci. Bergit, comm. de rel. com. nit. p. 296: , Ubi duo VerSus continuantur, vocabulo in duos partes discerpto, nullum Syllabae ancipiti lodum osse arbitror μ), quantum quidem ad Versus elisione cohaerentes attinet. Vocabulis autem onctificis in initio trimotri p0 sitis vel procliticis in fine tam laxasi cohaesio versuum, ut Syllaba ancepS, quin etiam

synaphiae modos: Artissime Versus cohaerent vocabulo in duas partes discerpto. Ρaulo laXius elisio versus coniungit. Lenissima denique Versuum cohaeSio, quae enelitidis vol pr0eliticis fit, interdum neglegitur. Sed synaphiae exemplorum satis Superque est: heXametrum dactylicum versum entalecticum non QSSe apparet. Quaeritur Vero, qualis Versus Sit: Aeolicum esse bas0os reliquiae sui. Schulge, quaeSt. epist. p. 374 Sequ.) demonstrant. Nihilo magis hexameter duobus colis compositis ortus Videtur esse. Sed dactylicum quoddam colon vetustissimum ita amplificatum est, ut ille Versus opicus fiorsit. Quo autem loco syllabae insertae essent, poetae ipsi ostendere non potuerunt. Noque cuius formae illud vetustissimum colon fuerit, cognoscere p0SSumVS, quia antiquissimae poesis reliquiae minimae Sunt. Ρraesto autem sunt in poesi Lesbia et hexameter ipse:

tionem in Menandri scircumt. 160 1 δ', et Corinnae 64, 77, 82 : et')papyris invenimus. Quae si ita sunt, illa exemplis encliticorum in

initio versus positorum inSerenda Sunt.

87쪽

sit cola dactylica minora:

pherecrateuS). Item neque Sapphicus hendecasyllabus trimeter catalecticus neque pherecrateus dimeter eiusmodi est, ut metra eorum separari possint. Gravitatem vero dimetri vel trimetri illi versus habent. Itaque responsio glyconei sit dimotri iambici acata lecti, qua Ρindarus uSus eSt, absurda non est. Aeolici nutem Versus, quorum natura RmenSurn γραῖα ν τμου abhorret, eum a ceteris Graecorum gentibus recepti essent, cum illarum versibus propriis conferebantur. Illorum Versuum magnum numerum di- motri trimetri tetrametri acatalecti vel catalectici gravitatem habere mox perspicuum erat. Inde Aeolicorum quoque VerSuum eos, qui dimetro vol trimetro catalectico aequales Sunt, cum proximis Synaphia coniungebantur

rarissime.

Quod in fine Anacreontis strophae, quae ex glyconeiSconstat, esse catalexim diximus, nihil aliud seo significatur, nisi ultimum versum una syllaba breviorem e8Se quam CeterOS. Num non solum versus, qui dimetri gravitatem habent, Versu una syllaba breviore finiuntur, sed etiam

2) Reigiana cum glyconeis cohaerent in Ρind. O. IX Str. 3, 4, 5, 7 spherecrateoS κατὰ Iettχου compositos non esse docet v. 6: dimeter choriambicus et reigianum); Nem. II 3 4; Ρarthen. 104 d str0phae inversu ultimo, epodi in v. 2 3, 4 5. -

89쪽

antocudunt dimetri ionici puri). Sed codices optimum

VeΓSum praebent: