Quaestiones de fontibus Plutarchi et Nepotis in vita Phocionis

21쪽

- 17 teles exercitationes dicendi in Lyceo instituebat, es ibid.pg. 63. Quem morem etiam ii observabant, qui post mortemsius scholae eripateticorum praefuerunt, es Blas ΙΙ, g. 63. Quo factum est, ut illa pugna iam a conditore scholae suscepta inter eripateticos et oratores numquam refrigesceret, cf. Blam, II, 382. Rhetores autem illi, quibus obtrectari in modione supra vidimus, aut ipsi Isocratis discipuli fuerant in eo numero sunt Hyperides et Lycurgus, aut Isaeo Isocratis discipulo operam dederant, velut Demosthenes, LBlassII, 52 452. Quae cum ita sint, quoniam auctor lutarchi laudes philosophorum prae oratoribus praedicat, a familia eripateticorum profectum eum historiam scripsisse veri simile fit. Tertia denique causa, cur illa quae enumeravimus capitalanti principali attribuimus, in similitudine aequalitateque posita est, quam in illis capitibus in rebus enarrandis eminere nemo non videt. Auctor enim lutarchi tanta brevitate usus est, ut sibi non proposuisse Videatur, ut qui fuisset rerum contextus atque cursus explanaret sed 'tius ut facete dictis et narrationibus ad audiendum iucundis animos legentium

oblectaret.

Neque hoc difficile est exemplis probatu. In capite XV saltem ex Plutarchi verbis neque quamobrem Megarenses clam ab Atheniensibus auxilium petierint intelligitur neque curthoeso a Boeotis timuerit Philippum autem regem Macedonum tum Megarensibus praesidium imponere studuisse Krarier in commentariis ad editionem vitae hocionis iam commemoravit. Quam obrem Boeoti Megarensibus insidiati sint, chaefer in libro Demosthenes u. s. Zei II, 341 exponit. Eadem brevitate narrandi utitur lutarchus initio cap. XVI, ubi hocionem, cum praetores annui Athenis crearentur, in urbe non adfuisse sed ab insulis redisse ille narrat. Unde enim venerit quidque interea gesserit silentio praeterit. Scim Is autem eum ad litora Thraciae navibus profectum esse et quo tempore hilippus latea potitus est, in patriam re

22쪽

- IR Initio capitis XXI lexandrum regem ab Atheniensibus triremes postulasse, sed contra dixisse oratores legimus. Quorsum naves ad regem in Asiam mitterentur,ilutarinus reticuit et apophthema hocionis narrasse satis habet Tm temporis autem Alexander classem ex civitatibus Graecis coegit metu Memnonis, qui classi regis Persarum praepositus Mevere anni 333 a Chr. n. tenebat, os Schaeser, Dem. III. 157.

Similem in modum in cap. XX de Harpali Athenas adventu, in altera parte cap. XXIV de expeditione hocion duce in Boeotos suscepta, initio denique cap. XXV de Micione lutarchus res leviter attingit et quasi praetervolat, non enarent. Quos locos diligentius persequi supervacaneum atque inutile est, quoniam id quod volumus satis effecisse nobis videmur. Esciis autem quae exposuimus, iam patet, auctorem Plutarchi in scribendo non cognitioni rerum operam dedisse sed iucunditatem deleetationemque caytasse. Postquam quibus de causis capita ea qnae supra enumerasimus ex fonte principali lutarchi sumpta esse nobis videantur et qualis ille fons sit exposuimus, reliquum est, ut ad imaginem eius quasi melius exprimendam quaeramus, utrum mutarchus fonte primario an derivato usus sit. Ac nobis quidem persuasum est, eum in hac hocionis parte fontem

primarium secutum esse l. e. ex auctore sua sumpsisse, qui

eodem tempore vixit quo Atheniensis ille. De causis autem quae nos in hanc sententiam adduxerunt, altera est, quod lutarchus omnino fontes primarios sequi solet cf. dol Schmidi in libro: erietes .sei Zeitalter, H, 47. x quo veri simile fit, eum etiam in

Ρhocione hane consuetudinem observasse. Altera ausa est, quod in vita praesertim extrema multa reperiuntur, quibus illud quod contendimus comprobetur. Etenim inde a capite XXIII res vel in ipsis Athenis vel in vicinia urbis

gestas, quarum memoria apud alios scriptores prorsus nulla est, commemoratas invenimus Satis erit summas tantummodores exempli gratia proferre. In cap. 25 Micionem quendam naves ad Atticam appulisse sed athocione fusum fugatumque esse legimus. In cap. 27 qnocratem inquilinum hocioni

23쪽

- 19 collegam ad Antipatrum datum esse cap. 33 med. Ρhocionem ab Athenis fugientem et legatos Atheniensium ad olysperchontem missos ad Pharnas, vicum Ρhocidis, inter se concurrisse. Nec minus stilus spectatoris et testis ex verbis iis cognoseitur, quibus hocionis amicorumque eius reditus in urbem initio cap. 34 narratur. Nam via, qua illi urbem intraverunt, ocurate describitur: hocionem et comites eius curribus vectos per Ceramicum in theatrum in custodiam deductos esse. Deinde Clitus quidam et Conopion nominantur, homines aliunde obscuri ille hocionem Athenas deduxit cap. 34), hic mercede' conductus corpus eius igne cremarit cap. 37). Initio eiusdem cap. 37 hocionem die undevicesimo mensis Munichionis supplicio affectum esse eodemque die equites ad Iovis honorem pompam duxisse commemoratum inVenimus. Supra iam c. 1 med. inter eos, qui ceteris Virtute excellebant in pugna ad amynas facta, Thallus, Cineae filius Glaucus olymedis filius, Cleophanes quidam enumerantur, quorum nomina nusquam alibi occurrunt. Nemo vero tot et tales res minutas literis mandat nisi qui aut ipso rebus interfuit aut ex iis audivit, qui interfuerunt. Itaque non dubium videtur, quin auctor lutarchi illis fluctibus civilibus, quibus hoci interiit, Athenis versatus sit. Ρostquam imaginem auctoris, quem consuluit in primis Plutarchus, ex vita tamquam ex lapide exsculpsimus, ea quae explicavimus paucis complectamur necesse St. Ρrimum ultra modum hocioni favit et eausam acedonum egit animoque ab Atheniensibus fuit alieno; deinde perquam veri simile esse docuimus, eum eripateti-

eorum sectam secutum esse;

tertium ei non mera historia antiquissima in scribendo fuit cura sed oblectamenta legentium: quartum auctoraelutarchi illis temporibus, de quibus scripsit

in urbe versatus est.

Restat, ut in quem haec omnia quadrent dicamus. Atque cogitantibus nobis ea quae exposuimus procul dubio Ρlutarchus libris Duridis Samii tamquam fonte principali usus

24쪽

Ρlutarchus ipse bis Duridem e. 4 et c. 17 nominat. Huc etiam illud aecedit, quod lutarchus in cap. 17 ita eum laudat, quemadmodum fontes, quos sibi elegit principales, laudare solet. dolius Schmidi enim in libro: ericles . seine Zei I, 20 sq. II, 5 a lutarcho fontem principalem

quem secutus est tum nominatim appellari demonstrat, cum ab eo dissentiat aut rem notabilem vel singularem ex eo sumptam commemoret. Quid ero tam singulare est quam

id, quod illo loco c. XVII narratur: lexandrum nunquam nisi in epistoli ad hocionem scriptis caψει, scripsisse γΡraeterea in neminem alium melius ea conveniunt, quae supra

a fonte prineipali lutarchi postulavimus. Nam Duris animo in thenienses infenso fuit iisque maledicendi facultatem quaecunque dabatur arripuit, L ckertet, de Duride Samio, Bonnae 1842, g. 26 et 27. Deinde praeceptorem habuit Theophrastum et circa annum a Chr. n. 322 thenas se contulit, L illler F. H. S. Vol. II, g. 467. x quo efficitur, ut eripateticorum sectam secutus sit et illis turbulentis temporibus Athenis fuerit, quibus potentia populi in civitatibus seraeciae restituta est. Nec minus ad Ducidem illa conjectura convenit, quam de inimicitiis auctoris lutarchi cum Isocrateis supra protulimus. Nam rerum scriptores quidem, qui huius rhetoris e lud exierunt, Ephorum et Theopompum, Duris insectatur eorumque de gloria delibat, cf. Blass, Attistae Bereols II, 37s. 404. Quare quoniam scriptorum ab Isocrate profectorum gloriam imminuit, cur item oratorum ab illo institutorum gloriam non imminuerit 3 Denique etiam id quod tertio loco ab auctoreilutarchi supra postulavimus, in Duridem cadit. Nam sibi non hoc in libris conscribendis proposuerat, ut principes illos scriptores velut Thucydidem aliosque imitaretur, sed ut res ad audiendum iucundas vel mirabiles et facete dicta congereret atque ita legentium animos delectaret cf. ckertz g. 26 27. Quibus de causis in ea sententia sumus, ut putemus, in Ρhocione lutarchum libris Duridis Samii tamquam fonte principali usum esse. Diodori testimonio XV, 60 6 Duris

25쪽

- 21 ol. 02 3. 370 historiarum initium posuit. amen etiam id quod lutarchus de pugna ad axum commissa narrat, ei attribuere non dubitamus, quod eum res ante hunc terminum gestas commemorasse in Plutarchi vitis idib. cap. 32 et Ρerici eap. 28 Videmus.

De fontibus in reliquis Phocionis partibus.

Praeter Duridem duos alios auctores lutarchus ipse nominat: c. 4 Idomeneum Lampsacenum et . 1 in fine Charetem Mytilenaeum. Quamquam auctoritatem Idomenei, qui patremaehocionis pistillos fabricatum esse tradidit, lutarchus c. 4 imminuit, nihilo secius aliis locis in vita eum ille nobis videtur secu

Cum libri Lampsaceni illius, qui ad extrema minimum Alexandri Magni tempora pertinebant, longe maxima ex parte casu interierint, fieri quidem non potest, ut id quod opinamur

necessarie demonstremus, sed si locos quibus lutarchus Idomeneum alibi laudat consideraverimus, opinionem quam c0mprehendimus probabilem fore speramus.

Ρrovocat enim lutarchus ad Idomeneum in vitisiericlis capp. 10 et 35 et Aristidis capp. l. 4. 10 et Demosthenis capp. 1 et 23), qui viri quamdiu rei publicae gabernacula tenebant, populi causam agebant. Ex quo veri simile fit, Plutarchum, ex Idomenei libro, qui περὶ δη γαπων inscribitur, ea deprompsisse. Voluptate autem quadam ille Lampsacenus res domesticas ac familiares eorum de quibus narrat foras efferre solebat. Cuius rei docnmeuto sunt ea, quae

Athenaeus de vita privata virorum illustrium ex libris eius excerpsit 533 et 576 erae hemistoclis amoribus 590 c. d. de Hyperidis, 5921 de Demosthenis, 1 1d de Aeschinis Socratici amoribus. Etiam de hocionis vita privata Idomeneus scripserat. Nam lutarchus ipse, ut supra commemorarimus, eum de origine hocionis consuluit. In extrema vita de Phoeo, filiolhocionis narratio legitur, qua de moribus eius detrahatur. Quae narratio his verbis

26쪽

incipit τουτον ουτε τἄλλα σπουδαῖον ανδρα ενδεθα φαοι,

καὶ παιδισκης κτὶ cap. 38). Idem fere iudicium supra iam cap. 20 de hoc fertur: κω γαρ χ' Πως φιλοποτης καὶατακτο δ νεανισκος. Quare mirum est quod lutarchus in

cap. 38 illa quae laudavimus verba scribit, tamquam si novi quid de hoc afferat. x quo colligitur, eum cum illud in cap. 38 iudicium scriberet, iam oblitum esse quod supra de Ρhoc iudicavit. Hoc autem fieri potuit, si in cap. 38 alio fonte hausit atque in cap. 20. In cap. 38 aliquid tale narratur, quale apud Idomeneum

invenire consuevimus. Nam eadem labecula ibi hoc aspergitur, quam ut supra demonstravimus, aliis quoque Idomeneus aspergere solet. Quare illam narrationem in cap. 38 ei tribuendam esse censemus.

Alius igitur fons in cap. 20 quaerendus est. hocus quidem etiam hoc logo vituperatur, hocio autem laudatur. Krane in commentariis ad hoc caput et Klolgig. 47 ea quae de filio hocionis illo cap. narrantur ex Diogene Babylonio cognomine Stoico Ρlutarchum descripsisse putant. Contra autem haec loquuntur. rimum semel Cato c. 22 nomen Diogenis Stoici apud lutarcham in vitis occurrit, libri eius omnino nusquam. Quamobrem ille mihi libros Diogenis prorsus neglexisse videtur. Deinde amplius centum quinquaginta annis post Ρhocionis interitum Stoicus ille floruit. am anno circiter a Chr. n. 155 una cum Carneade thenis Romam migravit, s lut Cato cap. 22 initio. Ipse igitur illam nam rationem, quae apud lutarchum in cap. 20 legitur, alicundo non depromere non potuit. Quae cum ita sint, concentus verborum qui interilutarchum et Diogenem apud Athenaeum IV, g. 168e intercedit, inde ortus esse ridetur, quod uterque ex eodem lante hausit. Duridem autem, quem ut supra docuimus, maxima ex parte lutarchus in Phocione secutus est, in cap. 20 quoque illius sontem esse, ex eo veri simile fit, quod et hocio laudibus effertur hoc autem Vel impendio veritatis Duridem fecisse vidimus, et genus narrandi tale est, quale Samii proprium esse exposuimus. Cum capite 20 ver ea quae capite i narrantur, tam arte cohaerent, ut

27쪽

- 23 ex eodem lante ea fluxisse nemo negare possit. Ita numerus eorum capitum, quae mutarchus ex fonte principali suo sumpsit, duobus capitibus crevit. Contextum autem rerum quae a dilutarchum in capp.

18 19. 20. 2 narrantur, etiam in libris Duridis eundem fuisse dissimile veri est, sedilutarchus illam de mulieribus Ρhocionis et de hoc filio digressionem hoc loco interpori fuisse videtur, quod initio cap. 18 de altera ex illis, incertum

est de utra iam narraVerat: τὴν μον υνακα μάττου

σαν κτλ.

Charetem Mytilenaeum num alio quoque loco atque in fine cap. 17 lutarchus secutus sit, est cur dubitemus. Νec Vero rerum scriptores solum sed etiam philosophos aliosque occasione data ille consuluit. Initi enim cap. V ad Zenonem provocat: 'ia γαρ ὁ Ζηνωρ ἔλεγεν, τι δεῖ τὸν φιλοσοφον εἰς νουν ἀποβάπτοντα προφέρεσθαι τυν λαιν ... πλ. Secundum haec verba Zenonis lutarchus testimonio Polyeucti Sphetii nititur Κά προς τουτο εοικεν ἀπιδο- Σφέττυος Πολυευκτος ειεῖν, τι ρητωρ με αριστος εχ ηνκο- σθένης, laτεω δε δεινότ-ος ὁ Φωκέων. Unde hoc de Demosthenis et hocionis eloquentia iudicium sumpserit,ilutarchus in vita quidem de qua disputamus silentio omisit, sed in vita Demosthenis c. 10 se ex Aristone Chio hausisse fatetur. Omnino lutarchum in vita hocionis conscribenda multiplici literarum Graecarum scientia quam habuit abusum esse atque occasione data recordationes interposuisse supra demonstratum e8t. Quare quoniam eos locos, qui in hoc recordationum numero ducendi sunt, iam enumeravimus, reliquum est, ut de singulis pauca addamus. De Origine apophthematum eorum, quae, ut ab ultimo ordiamur, cap. 30 inde a verbis ou μέντοι ὁ Φωκέων --πορποτοι de Demade narrantur, Molg g. 56 ne opinari

quidem audet. Color autem idem in iis cognoscitur idemque studium leviora et aures legentium titillantia narrandi, quod

28쪽

- 24 in ea Phocionis parte cognovimus, quam ex Duride Plutarchum sumpsisse docuimus. Itaque illa de Demadis fiducia arcae suae apophthemata in cap. 30 Duridi attribuere non dubitamus. pud Duridem autem, si libri eius exstarent, non eodem ordine, quo apud lutarchum occurrunt, sed alio rerum contextu illa apophthegmata inveniremus. Hoc quidem primo quasi obtutu ex Verbis a uisτοι Φωκέων - ἐκαλλωπι το apparet, quae ut orationem ad illa apophthegmata traduceret et converteret, lutarchus addere coactus erat. Altera recordatio, quae in scribendo animo lutarchi subiit, in priore cap. 29 parte de Antigono inveni V lolgpg. 55 Hieronymi Cardiani libros eum secutum esse putat. Neque habemus, cur contra hanc sententiam loquamur. Deinde longe maiorem cap. 28 partem de reliquo iam supra quasi resecuimus. Aloig g. 51 eam hilochor iusto ut videtur iure ascribit. Eodem autem auctore lutarchus iam in extrema cap. 6 parte de die pugnae ad Naxum commissae eiusdem quidem . . iudicio cf. g. 32 usus erat. Inde a capite 23 vita hocionis historiam earum potissimum rerum continet, quae in ipsis Athenis vel in vicinia urbis acciderunt. Sed quoniam res in urbe gestae e cursu atque exitu rerum bello Lamiaco gestarum pependerunt, de hoc bello quam paucissimis Plutarchus narrare non omisit. Res autem

huius belli ille his locis respicit:

initio cap. 26 usque ad verba εἰρήνης πρεσβεις ---

κρατορας.

29쪽

Deinde in ultimis eiusdem capitis verbis: Περὶ δε τωναλλων ἐκελευεν αυτοἶς επιτρέπειν τους Λωνναέους, ωσπερ εν Λαμια Λεωσθενη ἐκεῖνον Cap. 27 med. Τάν δὲ περι ὁ Φωκίωνα διaλεχθεντων

- προσεκτέωσιν:

-ον.

Postquam locos quibusllutarchus res belli circa Lamiangesti paucis commemorat deinceps enumeravimus, reliquum est, ut quem ille secutus esse videatur explicemus. Reus in libro Hieronymus vocKardia hanc rem leviter tangit eamque accuratius cognoscere supersedet cf. g. 40, 116, 117. tot autem, quantum scimus, primus fuit, qui Plutarchum Hieronymi Cardiani libros consuluisse diligenter exposuit. Qua in quaestione tractanda in eo nititur, quod Plutarchus eum Diodoro, quem in libro XVII ex Hieronymo excerpsisse constat, ad verbum fere illis locis convenit. Longe absumus, ut ita esse negemus, sed ubique in hocione quasi vestigia Hieronymi tot videt. Quotiens enim lutarchus similibus modo verbis in rebus enarrandis utitur, totiens ex eodem fonte atque Diodorum eum hausisse ille . . putat. Quare non est supervacaneum, eo locos inter se componere atque comparare, quibus tot errare nobis Videtur, ut uter nostrum rectius iudicaverit videre cuique liceat. Apud Plutarchum cap. 34 med haec Verba leguntur: κ ἀνασχημένων δὲ των πολλων ἀλλ' ἀνακραγοντων βάλλειν τους λιγαρχιμους καὶ μοοδ νιους, αλλος μεν ουδεὶς

30쪽

Diodorus autem his verbis utitur 18 66. 5.): αὸς δετοις ἀπολοουμενοι ὁ καιρος παρεωων se ἀπολογίας, 4 μὲν Φωκέων πρατο ποιεῖσθαι τον περ εαυτου πω, το δὲ arath θος τοῖς θο βοις ερε ισε την ἀπολογέαν, ἀστε εἰς κολώνν καὶ Quicunque incorrupte integreque iudieat, is Moisium tamquam lineam transiluisse longiusque processisse concedet. Longe enim minor est hoc loco verborum similitudo inter Plutarchum et Diodorum quam reliquis locis, quo Supra enumerarimus, neque quidquam aliud ex comparatione horum locorum efficitur, nisi auctorem quem lutarchus secutus est, in contione illa turbulenta describenda a veritate non deflexisse. Νeque aliter iudicamus de locis qui sequuntur: Hut cap. 4 exu.' τε δ ουδὲν μαλλον μουον ἐγγυτέρω προσελθών ἐγ-

Cum his ea verba comparanda sunt quae apud Diodorum libro XVIII 67, 2 inveniuntur; τέλος δε ἀπογνους την σωτηρων ὁ Φοκέων ἀνεβοησε,

θάνατον.