장음표시 사용
2쪽
IsrORIAM duorum Ecclesiae saeculorum,
quinti videlicet & sexti, describendam adgredimur, unius quidem Tomi angustiis comprehensam, nullo
tamen rerum magnitudinis detrimento, nulla verita
ti, facta injuri L Lectoris curiosi & Historiae Ecclesiasticae studiosi
votis pro viribus facere satis studuimus. Delectabit siquidem cruriosi Lectoris animum insolentia eventuum , qui saeculo quinto contigerunt, nimirum Occidentis Imperii extinetio, varia Regnorum exordia, 'Iurcelingormn sub Odoacro, & Ostrogothorum sub ' Ite dorico in Italia; Fraxwomm dc Burgundionum Wisi thorum in Hispaniis, Anglomm in Britanniae Insula; Vandalorum in Africa, Ad has occidentalis Imperii, Regnorumque permutationes acc dunt diuturna bella, quae duo perudi&ambitiosi homines, Rufinus Tutor Areadii Imperatoris Orientis, & Stilico Tutor H diris Imperatoris incidentis concitarunt adversus duos illos Imperatores, quos adhuc pupillos eorum fidei ac curae Theodosius Imperator propediem moriturus commiserat Tot iunesta bella excipiunt variae turbae in Ecclesia excitatae ab Imperatoribus Orientis Zencine, &Anastasio, quorum primus promulgato suo Micho, quod Heneticon appellatur, universam perturbavit Ecclesiam, alter vero Eutychianae Haeresis fautor inter praecipuos Ecclesiae hostes jure optimo an numeratur. Hinc multae manarunt persecutiones, quibus siub finem quinti, & initium sexti faeculi amicta fuit Ecclesia, maxime, cum id temporis nulli in toto orbe Principes essent, excepto in meo Galliarum Rege, qui Catholicam Fidem profiterentur. Anastasius quippe Orientis Imperator Eutychianae Haeresi, ut mox diximus, aperte favebat; Italiae Rex, necnon . laricus Wisigothorum Rex, qui Hispaniae& parti Galliae dominabatur; Rex quoque Burgundi num , & Rex vandalorum in Africa in luto Arianae Haereseos haerebant, caeterarum vero Orbis gentium Reges densissimis Idololatriae
tenebris erant immersi. Vertim , quemadmodum tot variorum eventuum narratio citiosi Lectoris animum oblectabit, ita non minorem, ut spero, v
Iuptatem percipiet Historiae Ecclesiasticae studiosius Lector , dum percurret Historiam Haeresium Nestorianorum, Eutychianorum, Pelagianorum & Semipelagianorum, quae in quinto saeculo emerserunt, diuque Ecclesiam infestarunt; sum perlustrabit Concilia, inguibus aut praedictae Haereses proscriptae sunt, aut collapsa Ecclesiae iisciplina truit instaurata, dum insiuper expendet famoiam illam accelebrem controversiam de tribus Capitulas, quae in sexto saeculo multas in Ecclesia excitavit tragoedias, &qua nul, ab ipso Christiani nominis exordio fideles inter sese concertatio tenuit aut partium dissidentium ardore pertinacior, aut controversae quaestionis siubi D
3쪽
initate dignior, aut eventuum varietate feracior; dum postremo originem dissensionis, quae occasione doctrinae Origenis extitit S. Joannem Chrysostomum inter & S. Epiphanium, S. Hieronymiam& Joannem Antistitem Hierosolymitanum perspectam habebit, scietque genuina opera accurato Criterio discernere a dubiis & si,uriis Sanctorum Patrum, qui in quinto & stato Ecclesiae saeculis floruerunt, quique rei orthodoxae tutelam vigilantissime excubantes contra insurgentium Haereticorum impetus impavidi steterunt,& serpentes eorum errores doctissimis suis lucubrationibus cons tarunt. Hos inter Sanctos Patres praefulget potissimum S. Augustia 1ius, qui post prostyatos Arianos, Manicnaeos& Donatistas, Pesagiano m&Semipelagianorum Haeresim per viginti annorum spatium Herculeo labore & adamantino pectore oppugnavit, eamquς
tandem tot annorum diuturnitate roboratam, tot instar hydrae r
divivam cladibus, tot superbam exitiis, tot locis longe latinue diffusis debellavit, vicit, profligavit, atque ad medicinalis Christi
Servatoris nostri ad singulos pietatis actus necessitatem defendendam invicta arma posteris suppeditavit, sicut testatur S Fulgentius lib. 1. de merit. Praedes. N Gratiae lius verbis: Turris fortitudinis ipsam gratiam tenens, ef exinde cunctas hostium machinationes telorum calesis jumaminis tartute confringens Augustinus) non solum ipse de hoste vides
riam referens triumphavit, quin etiam posteris certandi S mincendi ordinem, si quando macia pravitas recidieto ausiu infandum caput erigere niteritur, ostendit. In his, inquam, & aliis id genus perdistendis, sicut& in lectitandis gestis Summorum Pontincum, qui saeculis quinto
dc sexto Ecclesiam sanctis lime rexerunt, atque demum in comparanda notitia D strinae, Disciplinae & Moralis Christianae, quae in istis duobus saeculis viguerunt, non parum voluptatis a Lectore Historiae Ecclesiasticae studioso perceptum iri certissime confido.Quapropter necessum non est, ut ei jam sponte currenti calcaria. addam, sed.sblum velim, ut duo hic breviter observet, quorum notitia ad uberiorem dilucidationem rerum, quas deinceps dicturi
sumus, apprime necessaria est.
In primis, cum in Historia quinti & sexti Ecclesiae saeculorum
saepe de Diti3chis Ecclesiasticis mentio occurrat, praesertim occasione Acaeli Patriarchae Constantinopolitani Haeresi Eutychianae clam addicti, cujus nomen Romani Pontifices e Diptychis Ecclesiasticis eraserunt, nec pacem Ecclesiae Orientali concesserunt, nisi postquam ies amet tandem conses sisset, ut Acacii caeterorumque ejus sequacium infausta nomina ex Graecarum Ecclesiarum Diptychis obliterarentur; praestat, ut in antecessum paucis hic exponamus, quid Diptychorum Ecclesiasticorum nomine intelligendum veniat, &quis eorum in sacris usus fuerit 3
Diptycha itaque Ecclesiastica nihil aliud erant, quam membranacei, seu chartacei Codices, in quibus nomina Episcoporum, aliorum Catholicae Ecflesiae Fidelium inscripta, & in hoc distinguebantur a prophanis Diptychis, quibus novi Consulis nomen aureis characteribus singulis annis scribebatur, quod Diptycha profana, seu
Consularia, essent Tabulae non membranaceae, sed eourneae, ut
4쪽
colligitur ex Codice Theodosiano, ubi extat Rescriptum ab Imperatoribus arenti amo, & Theodosio datum anno C LXXXIv. his verbis conceptum: Illud etiam Constitutione Iosidamus, ut, exceptis Consulibus or ariis, nulli prorsus alteri auineam lFortuum, Dipscha ex ebore edendi
faculus sit. Cum publica celebrantur ossicia, sit sporausis nummus argenteus, aera materia D schis. Haec propham, seu Consularia Dip cha non uno loco inter antiquissima Cimesia inventa publicavit Alexancer limitti ius, eaque perdocto Commentario illustravit Porro, ex his prophanis eu Consularibus Dipri chis, ut optime observat Card. Noristus in Dissertatione Historica de Synodo V. capite qui meo, Catalogi , in quibus Epistoporum, aliorumque fidelium erant inscripta nomina, Dipsciarum nomen deinceps mutuari coeperunt, &Consularia Diptycha postea sacra&Ecclesiastica evastiunt, quae licti,
ut mox diximus eburnea non essent, sed tantum membranae quaedam has tamen membranas coopertoriis, seu operculis eboreis, vel alterius pretiosae materiae tegumentis inclusas fuisse indicat Fortunatus lib. Io. carm. 7. de Natalitio die S. Martini Turonensis ad Gildebe tum Galliarum Regem, ubi ait: Noemina et tra legant Patriarchis atque Prophetis, Cui hodie in Lemplo Dipoetas edit ebur. Ecclesiastica Diptycha alia erant Viventium, alia M tuorum; nam
diversis libris eorum nomina scribebantur. Id liquido patet ex litteris Attici Patriarchae Constantinopolitani ad Grillum Patriarcham Alexandrinum de restituto Diptychis Ecclesiasticis Sancti Chry sto mi nomine, ubi haec scribit: Mentio namque ejus seu Chrysostomi fit cum Defundiisn fiam Episcopis,sedes Presbteris, Diaconis, S Laicis ipsis, mulieribusque, ED. Magna es enim intcr Defunctos es Supersites disserentia, ut etiam siri propter disserentem e rum, quorum memoria
confirmatur, flatum distretis ni. Ex quibus verbis duo comperta habemus: Primum est, quod alia essent Ecclesiastica Dip cha viventium, alia Mortuorum. Alterum est, quod ejusmodi Diptycha tam
sacrorum Ministrorum, quam Laicorum, immo&mulierum nomina Complecterentur. Inde tamen colligi haud debet, omnia nomina promiscue & indistri minatim in hiis Dipuchis fuisse instri pia, sed in una pagina Epistopi, in alia Presbyteri, in altera Diaconi, atque ita diversis etiam Laici ac foeminae Diptychis consignabantur.
Doctissimus Card. Bona lib. 1. Rerum Liturgicarum cap. XII. ait, tria
fuisse senera Diptychorum, sive Tabularum, quibus nomina insingulis Ecclesiis instri bebantur. Primum erat peculiare Epistoporum, eorum praesertim, qui illam Ecclesiam rexerant, dummodo probi -' tate sua ac sanctis moribus claruissent. Alterum erat Vivomum, in quibus eorum nomina destripta erant, Qui adhuc viventes dignitate aliqua, vel beneficiis illi Ecclesiae collatis, vel alio titulo bene meriti erant. In his secundi generis Dipychis primo loco Romanus Pontifex, tum alii Patriarchae, & proprius Antistes, ac relicui Clero adstripti recensebantur: postea Imperator, Principes, Magistratus &Populus fidelis. Tertium genus Dipt horum erat Mortuormn, qui in Catholica communione decesserant, & vel Principatu temporadi, vel dignitate Episcopali, vel aliis in Ecclesiam meritis ac beneficiis
5쪽
spectabiles fuerant, dum essent in vivis. Praeter haec tria Diptych rum genera, alia, teste eodem Cardinali erant Diptycha, seu Tabulae, quibus inscripta erant nomina eorum, qui ad Baptismum acce
In summa veneratione apud Fideles erant Diptycha Ecclesiastica, quippe quae in sacro - sancto Mysterio exponebantur, dc postquam Diaconus, ut legitur in liturgiis Sanctorum Basilii & Chrysostomi,
ea thure sufferat, alta voce in ambone illa recitabat, non tamen omnia Fidelium tam vivorum, quam mortuorum in Diptychis inscru
sta lesebat, ut quibusdam Scriptoribus perperam visum est. Ad eam
i quidem tot nominum recitationem, potissimum post fidem jam prNagatam,& extimatam Idololatriam, nec menses, nec anni suffecistent, maxime in Civitatibus, quae innumerabilem populi multitudinem contineban a sed deleetias habebatur, di in Diρtychis tam viventium, quam in Domino dormientium, quae publice a Diacono in ambone legebantur, eorum tantum nomina recitabantur, qui inter caeteros autqua seeciali nota prae inebant, laeta de reliquis generali commemoratione Haec praxis legendi inter sacram Synaxim Diptycha Ecclesiastica aperte colligitur ex Aetis Synodi Constantinopolitanae anno DxVIII. celebratae. In his enim legitur, quod cum populus conclamasset: Din tha m mni. non loquitur, Manichaeus
es. Dipsicha amboni, Ioannes Patriarcha populo satisfecit: Post secti nem sancti Emangelu ex more saera Missa itά s januis clausis Missa videlicet Catechumenorum, quibus post Evangelii recitationem extra Ecclesiam dimissis januae claudebantur) lectione juxta confretudinem facta, tempore DF chorum concumt cimnis multitudo cum magnos mio circumcirca astare, audiebat. Et cumsolum lectafuissent a Dia- com praedictarum quatuor Synodorum,*sancta memoria Archiepiscoporum Euphemii, Macedonii, es Leonis nomina, more magna unitergi clam merunt: GHria tibi Domine. J. Donis Papae, necnon Euphemii, ac Macedonii urbis Constantinopolitanae Λntistitum nomina. Anastasius Haereticus Imperator e sacris tabulis eraserat, sed eo mortuo die nona mensis Julii anni dxviii. e vestigio eorumdem Praesulum nomina sacris Tabulis, seu Diptychis Ecclesiasticis restitutassint Eamdem praxim recitandi inter Missae Sacrificium nomina in Diptychis inscripta observandiis praecipit Concilium Emeritense Canone I9. his verbis: Proindesalubri deliberatione censemus, ut pro singulis quibusque Ecclesiis, in quibus Presbyter jussus fuerit persui Epistopi ordina ionem pro esse, pro singulis diebus Dominicis Sacrificium D EO praeuret clerre, seorum nomina, a quibus Ecclesias e lates constructas, mel qui aliquia . his sanctis Ecclesiis videntur, aut Gysunt eontubse, si vimentra in corpore sint, ante altare recitemur tempore Missa. Quia si as hae luce discesserint,
nomina eoerum eum fidelibus recitentur sim in ordine. Denique, cavit
semper Catholica Ecclesia, ne Sanctorum, & in communione C, tholicae Ecclesiae defunctorum Episcoporum nomina e Diptychis Ecclesiasticis expungerentur. Haec namque expunctio poena erat
illis solis inflicta, qui vel a Fide Catholica defecerant, vel ob aliquod
crimen a communione fidelium fuerant separati. Hinc, ut ostende
mus in strie Historiae Ecclesiae saeculoriun quinu & sexti, postquam
6쪽
S. chusostomus Patriarcha Constantinopolitanus factione Eudoxia Amgustae,&Theophili Patriarchae Alexandrini in Conciliabulo ad Quercum coacto injuste damnatus,& Epistopatu fuisset dejectus ejusque nomene Diptychis Ecclesiasticis exeunctum ; InnocentiusLPontifex Maximus Sancti illius Episcopi suscepta discussaque causa, injustum Gnciliabuli Decretum abrogavit. atque in exilio defuncti Chrysostomi memoriam honorifice restitui curavit, nec aliter pax inter Orientis & Occidentis Ecclesias studiis hac in re divisias iniri potuit, nisi prius restituto in E clesiasticis Diptychis Chrysostomi nominει Sed, versa vice, postquam
Acacius Patriarcha Constantinopolitanus Eutychianae Haeresis fautor, sese in quinto iaculo ab Ecclesia Romana, facto Schismate, separasset, omni studio connixi sunt Romani Pontifices Getis ius Anastasius, ochmmachus, ut perfidi jam demortui 'omen ex Graecarum Ecclesiarum Diptychis omnino deleretur, idque tandem obtinuit Bomni das Summusrontifex a religiosissimo Imperatore sub quo sublatum fuit diuturnum Schisma, &pax Orientalem inter& occidentalem Ecclesiam felicissime restituta est, damnata duorum praecedentium Haereticorum Imperatorum Zenonis, dc Anastalii memoria, expunctisque sacris ex tabulis eorum simul & Acacis, caeterorumque ipsis adhaeremtium nominibus. Sed de materia, usu, & recitatione Diptychorum Ecclesiasticorum haec indicasse siusticiat. Alterum, quod in hac Praefatione Lector Historiae Ecclesiasticae st
diosius accurate velim observet, spectat quintam Synodum generalem in sexto saeculo, seuanno DLIII. celebratam, in qua non solum damnata sunt videlicet scripta&persona Utiodo, i Mopsiaeste
ni Epistopi .scrypta Ilico reti Cyri Antistitis contra xii Anathematismos S.Cyrilli Alexandrini,&Epistola Ilia Edesseninaesiilis ad Mari Persiam sed etiam confixus est Origenes. Plura quidem de hac quinta Synodo generali dicemus in Historia sexti Eccleuae saeculi, hic tamen Lectorem necessarid praemuniendum esse duxi contra duos errores, in quos in pegit Premi Halisimus Leodiensis Scriptor Apolosia, quam edidit pro
Origene. Enim vero, ut Origenem ab errore vindicaret ille Scriptor,
ausius est asserere, quintam Synodum a Iede Apostolica non fuisse approbatam, ac permissam, quam grato animo admissam is receptam. Addit etiam, hanc quintam Syn dum nullaesse veneratione dignam: homodo, inquit, Justimam --
cibabulum instigante Diaboω concitatum es confed um, potes usia veneratione
esse ilignum P Secundo,pertendit idem Scriptor, Origenem non fuisse damnatum in quinta Synodo. Hos duos Bagoixit errores, velut inaudiota hactenus paradoxa,lato&perdocto calamo confutavitCard. Λbri ius in sua Dissertatione Historica de S nodo. Quocirca, abunde hic suffciet duo contra Halloixium breviterprobare, quae absque temeritate negari, aut in dubium revocari haud possunt, videlicet quintam Synodum a Sede Apostolica fuisse approbatam, & tamquam Oecumenicam ab universa Ecclesia receptam. Secundo, Orgen in quinta Synodo fuisse reyera damnatum. Et primb quidem mirari vel ementer subit, qua fronte potuerit Hagoixius asserere, quintam Synodum a Sede Apostolica non fuisse
confirmatam, cum innumera pene extent antiquitatiS monumenta,
queis ejus temeritas facili negotio revinci possit. Extat siquidemγμ
7쪽
gilii Papae ad Eusebiwn Patriarcham Constantinopolitanum es ad praejacem rem is,odmn Epistola, quam Illustrissimus Petrus de Marea Archipraesiit Parisiensis e veteri Cudice in. Bibliothecae Regiae eruit, in qua Vigilius Papa diserte rescindit G titutum, & alia, quae pro trium Capitulorum defensione olim scripserat, vel gesserat. Eruditus etiam Baluous in nova Collectione Conc. pag. I 3 3 i. invenit in veteri Codice MS.Bibliothecae Coibertinete i titutum Vigilii Papae pro damnatione trium C pitulorum, in quo Summus ille Pontifex fuse, docteque tria Capitula
explicat, refellit Ec damnat, tandemque concludit nis verbis: eumque merui me meo nomine, sive quorumlibet pro defens me memoratorum trium Capitulorum prolata fuerint, mel ubicumque reperta, praesentis nostri plenissene constituti auctoritate acuamus. Nec solum Vigilius Papa, abjecta priori sententia, tria Capitula proscripsit, & quintam Synodum
approbavit, scd etiam eamdemSynodum, tamquamincumenicam ab omnibus Fidelibus siscipiendam esse constanter profitentur Vigilii Ρapae Succetares. Pelagius L in Epistola v. ad Narsem Romani exercitus Ducem quintam Synodum adversus ιria Capitula celebratam appellatsnimersalem Smio n, dc Vmeritarum, Istriaeque Epistopos, sed praeser- Paulinum Aquil densem Caput factionis Schisinaticorum, qui tria Capitula acriter defendebant, &quintam Synodum repudiabant, invocato saecularium Potestatum auxilio coerceri& in ordinem redigi debere amrmat. Pelagius is quintam Synodum Pontificia auctoritate itidem approbavit, ut videre est in ejus Epistola ad Eliam Aquilejem sem, & Istriae Episcopos ab Ecclesia Romana ob trium Capitulorum defensionem divulsos. Sanctus Gregorius Magnus Synodum quintam ceu Oecumenicam veneratus est, ut constat ex ejus Epistola ad yoannem patriarcham Constantinopolitanum, ubi postquam Sanctissimus
ille pontifex prosessiis est, se sicut Evataelii quatuor libros, sic quatuor
Concilia, videlicet Nicaenum, Constantinopolitanum L Ephesinum,&Chalcedonense siulcipere ac venerari, confestim subdit: hintum Concilium pariter veneror, in quo 'sola, qua na dicitur, erroris plena r probatur .'Theodorus personam Mediat is DEI N hominum m duabus subsistentiis separans, ad impletotis perfidiam cecidisse convincitur: scripta quoque Theodoreti, per qua B. Grilli fias reprehenditur, ausu dementia pro- Iata refutantur. Martinus v. ΡontifexMaximus inConcilio Lateranem
si adversus Monothelitas Secretario Ivlegi jussit Concilii U. definitio nem cum hac Epigraphe: Definitio 1ancta quinta Suniat. Sed quid necesse est plures hanc in rem adducere Pontifices, cum ex libro Diureo Romanorum Ponti secum manifest. o pateat; in professione fidei, quam re cens elestus Pontifex emittebat, quintana Synodum cum aliis quatuor Oecumenicis connumeratam&receptam fuisse: Sancta quoque univere salia Concilia, Nicanum, Constantinopolitanum, Ephesinum, Chalcedonense secundum Constantinopolitanum, quὴd Justiniani piae memoria Principis temporibus celebratum sit, usique ad unum apicem immutilata siemare. His momentis, quae Conciliorum definitionibus & omnium fidelium consensu roborantur, sole clarius evincitur, quintam hnodum contra tria Capitula convocatam, auctoritate Romanorum pontificum fuisse approbatam, & tamquam Oecumenicam consensione univeris Ecclesiae receptam, adeoque a temeritatis nota, ne quid gravius dicam,
nullo pacto excutiat posse Iisitam is, qui in contrariam abiit sienten-
8쪽
liam, & quintam Synodum non erubuit appellare Omelli bulum instigante Diabolo confestam. Verum, ne quid hac in re dissimulare videar, ultro quidem ac li-hens fateor, Hispaniarum Ecclesiae Episcopos quintam Synodumst, tim non recepisse, eosque tamen communione sempα conjunctos fuisse cum Romanis Pontificibus, aliisque Episcopis, qui memSynodo i adhaerebant. Sed contendo tamen,inde cum letalloimo colligi minime debere, quintam Synodum nec Oecumenicam esse, nec a Sede Ap I stolica approbatam, aut eam salva & inculpata fide rejicere vel repudiare unicuique integrum fuisse. Ratio eri, quia hunc Hispanorum dissensiam Romani Pontifices prudenti quadamOeconomia ad tempus 'dissimularunt, & tolerarunt, donec Hispani errorem facti dedocerentur , quo sibi falso Persuaserant, quintam Synodum esse Chalcedonensi contrariam. Ea de causa ergaCatholicos & pacisEcclesiasticae amantes Antistites Hispanos silentio & dispensatione aliquandiu utendum Romani Pontifices existimarunt, maxime, cum in quint. Synodo generali non de fide, sed de personis tantummodo actum einet,&aliunde reverentia, qMm Sedi Apostolicae deserebant Hispaniarum Episcopi, spem Ecclesiae faceret maximam, fore ut, errore facti propediem deposito, ad sententiam universa: Ecclesiae accederent, & quintam Synodum amplecterentur Hinc Sanctita Gregorius Magnus in Epistola ad , Constantium Episcopum Mediolanensem, qui conabatur TheodHindans Longobardorum Reginam piissimam a defensoribus trium Capitulorum seductam ad Communionem Ecclesiae reducere, prudenter sic respondit: λο scripsistis, quia Epistolamnaeam Regina Theodelinia m
nimὸ transmittere voluistis, pro eo, quod quinta Synodusmea nominabatur,. fleam exindescandalia iri posse credidistis, recte factum est, ut minimὸ transmitteretur. Unia nuncitHacimus, sicut mobis placuit, ut quatuor Synia solummoia laudaremus, id quinta biodi nudum me=atim faceremus. Ea
oeconomia &prudenti dispensatione usus Sanctissimus ille Pontifex Reginam Theodeliniam, & alios quam plures Schismaticos, qui Synodum quintam esse contrariam Concilio Chalcedonens yemeram amtumabant, evulso eo dubio, quod eorum animis alte insidebat, ad Ecclesiae communionem feliciterqevocavit. Explois primo errore asserentis quintam Synodum nec a Romanis Pontificibus approbatam, nec universae Ecclesiae con .sensii fuisse receptam ue silpereri, ut paucis nunc refellam alium errorem,
in quem lapsias est idem Scriptor in Apologia, quam pro Origene adornavit, ubi vanis & futilibus conjecturis capite decimo probandum suseipit, Origenem non fuisse damnatum in quinta Synodo, quia, imquit, in Actis quintae Synodi nulla extat Origenis damnatio, nullum de hac Origenis damnatione apud victorem Tunonensem, vel Facundum Hermianensem Scriptores horumce temporum aequales&rerum
gestarum testes apparet vestigium. Arriserat olim eadem sententia Il. lustrissimo Danieli Episcopo Abrincensi, sed re accuratius pensi
tata, ut ipsemet ait lib. 2. inigrauanorum cap. 4. Sech. . num. mutavit
sententiam, & actam in quinta Synodo Origenis causam , ipsiumque cum Asseclis damnatum oc Anathemate contossum fuisse invicte probat multis argumentis, quorum praecipua hic perstringere fiassiciet. Primum petitus ex testimonio Mimu qui lib. HistoriaeEcclesiasticae
9쪽
cap. 37. totius rei summam, & ipse verba Anyhematis in Onta Syri odo in Origenem prolati refert, ipsiumque sequitur totum Graecoriam agmen, videlicet Auctor Chronici Alcxandrini, Georgius Syncellus.
I heophanes, Photius in libello debnodis, Nilus Rhodius, & An nymi duo, Qui de Synodis quoque scripserunt, quosque in Canonici
j tiris antiqe Bibliothecam contulit B cus fulusius vir clarissimus. His enim staragantur Zonaras, Glycas, maxime vero Cedrenus, qui& Iustiniani imperatoris Epistolam rePraesentat, in qua flagitataPacribus quintae synodi, ut Origenem, Origenisque Gregales damnent, &Nicephorus, qui Anathematismos in quinta Synodo in Origenem vibratos recitat lib. 17. Hist. Eccles cap. 18. Praeterea, Cyrillus Monachus, qui Justiniani Imperatoris aevo claruit, & res in quinta Synodo gestas ignorare haud potuit, perspicue docet, Origenem in ea damn
tum fuisse, ut videre est in vita, quam descripsit, S. Euth31uia caPIOS..& in Vita Sancti Saba cap. ultimo. Denique Origenem confixum fuisse in quinta Synodo Generali testantur Patres Synodi sextae geno Iis, Aetion. 17.& 18.Leo II. Romanus Pontifex in Epistola ad Constam tinum Posonatum Imperatorem, & ipse Constantinus Pogonatus in Edicto ad populum occiduas partes incolentes , qtiae duae Scriptiones intes Acta Concilii sexti generalis habentur, quibus addi possunt Synodus quinti-sexta Can. i. Synodicae litterae ' Iheodo, i Hierosblymitani, quae recitatae sunt Actione tertia Synodi septimae, Epistola Patriarchae Constantinopolitani, totiusque adeo Synodi septimae generalis, quae extat Aetione septima ejusdem Synodi, dc Anastasius Bibliothecarius ad annum Iustiniani Imperatoris visesimum sextum. Certε tot luculenta testimonia Conciliorum, & clarissimorum Scriptorum
qui disertis verbis asserunt, Origenem in quinta Synodo generali mis
se damnatum, rem extra omnem dubitationis aleam ponere debent.
ita ut nemo prudens & sapiens Theologus contra excipere, vel praescribere possit. Unde, justa de causa Eminentissimus Annalium Parens Buronius ad annum Christi CCLvh invehitur in eos, qui pro Origene jam ab riclesia damnato Apologias concinnare praesumunt: Miratus sum, inquit, int damnationem uus ab Anastasio Papa Pontifici/auctoritate biflicta=n, post eis cm reprobationem in quinta Synodopro=iunci tam , post tot antiquorum Patrum in ipsum conspirantes sententiam, adhuc recentιores quosdam ausos esse novas edere Apologias auctoritate Ecclesia C tholica iudicatas sapius controversias denuo temere agitare. Quid, amabo,
dixisset doctissimus ille Cardinalis de Paroi stomo acerrimo Origenis Vindice, qui non solum ipsius vitam , virtutes & documenta stiris quatuor fusissime complexus est, ejusque doctrinam ab omni erroris labe totis ingenii sui viribus purgare ac vindicare studuit; sed, quod 'gravius est, ut facilius persuadere posset, Origenem in quinta Synodo
non fuisse damnatum, non dubitavit asserere, Patres Conciliorum generalium sexti,&septimi, necnon antiquos Scriptores, qui Origenem in quinta Synodo proscriptum fuisse testantur, omnes ad unum errasse, eosque incidisse in Acta Synodi quintae corrupta & adulterata. Hac in reiane modestiam&reverentiam Sanctis Ρatribus debitam in
Balloixio desuderare cogor, quam penitus exuisse videtur.
At, inquit Halloixius, nulla in Retis quintae Synodi Origenis extat damnatio, nec ullum de hac Orionis damnatione in V. Synodora iacu
10쪽
facta apud Victorem Tunonensem, vel Facundum Hermianensem, Scriptores coaevos, apparet vestigium. Falso itaque asseritur, Orige nem in quinta bynodo fuisse damnatum. Hoc est potissimum Halaloixit argumentum, quod certe utroque Pedc Claudicat. Nam, praeterquam quod mere negativum est, ac subinde, juxta Critices distuplinae regulas, ad infirmanda locupletissima, quae mox in medium produximus, testimonia, sat virium habere non potest, falso praeterea lupponit, nullam in Actis quintae Synodi extare damnationem orbgenis. Quid enim, sodes, stibi volunt haec verba, quibus Theo rus Cappadox Origenis Patronus probaturus, Theodorum Mopsu tenum, licet jam vita functum, posse jure ac merito damnari, sic CollationeV. Patres Synodi quintae allocutus est : Et multos quidem etiam alios
i venimus post mcn t cm anathemati atos , necnon etiam Origenem --
quod nunc ty inibofecit S pra Sa=iclitas, es Vigilius Papa religiosissimus
antiquioris Romae. Fatente igitur Theodoro Cappadoce Origenist, tum Principe a Synodo quinta & Vigilio Papa Origenes fuit damna tus. Quid etiam sibi vult Anathematismus undecimus in Collatione
octava quintae Synodi his verbis conceptuS: quis non anat natia bat Artum , Eunomium, Macedonium, lollinarium, Nestorium, Eut hem, Origenem, cum impiis eorum ' stis -- talis Anathcma sit. Extat itaque in Actis quintae Synodi, velit, nolis Halloixius, expressa Origenia damnatio. Sed, ut dem Battario nullam in Actis quintae Synodi extare Origenis damnationem, inde tantum sequitur, Acta quintae Synodi ob suppressam illam Origenis damnationem fuisse truncata &mutilata, sive id Origenistarum fraude factumst, ut non immeritb suspicatur Baronius, lave id contigerit propter nimiam festinationem eorum, qui Lutinam interpretationem Actorum quintae Synodi adusium vigilii Papae & Occidentalium curarunt. Cum enim illi in
terpretes totam Orientales inter & Occidentales controversam in trium Capitulorum negotio Versari animadvellerent, parum curarunt de Origenis damnatione, quae tum temporis unanimi consensi ab utraque Ecclesita facta & recepta fuerat, sed maxima festinatione Acta quintae Synodi exscripserunt dumtaXis, quantum ad ea, quae trium Capitulorum proscriptionem spectabant, ut ea ad Papam cito transmittere possient. Hinc Summi Pontifices Pelagius I. Pelagius II de Gregorius Magnus, dum referunt Decreta quintae Synodi generalis, meminere dumtaxat damnationis trium Capitulorum, nulla de Origenis in ea Synodo damnatione facta mentione, quia Acta quintae Synodi, quae initio in Occidcntem delata fuerunt Latine cum magna festinatione, ut diximus, exscripta, aliud omnino non contiis nebant, quam trium Capitulorum damnationem. Plura non addam ad confutandam Petri Hagismi, quia viris eruditis metio, Norisio, de Almandro jure merito Vapulat, 1ingularem sententiam, qua semel confutata, nullo negotio etiam refellitur alia opinio Joannis Garnerii, qui in Dissertatione, quam edidit de quinta
Onodo, contendit nullam in ea habitam fuisse de doctrina Origenis cognitionem, sed tantum in quadam alia Synodo Constantinopoli sub Menna hujus Civitatis Episcopo habita, quae a veteribus quinta nomine etiam appellata est, quaeque quintam Synodum uni-