장음표시 사용
11쪽
ii verbis significent, deinde vero innato quodam linguis quasi parsimoniae Studio eorum numerus imminuatur, ideo etiam in adjectivis m0nnullis frequentioribus in usum venit. ut singulis eorum Vel binis gradibus boli- iis bini vel singuli tantum remanerent, in e0rum Veroqui perierunt locum alia adiectiva, quibus notio est Similis, et ipsa desectiva succederent. quare Saepenumero duo vel tria adiectiva quasi unum efficiunt: t-que tantum inbest, it Verbi gratia Vocabula bonus, melior, optimus primitu eiusdem adiectivi sormas iudicemus, ut istiusmodi ridicula AE0mnia vi puerulis, nedum viris doctis digna habeamus. Ialia igitur quum magis ad indices vocabulorum ableganda, quam gram maticae arroganda Videantur, hoc loco negligere licet, imprimis ne ei, qua nobis opus est, brevitati ossiciatur. Erit autem his reiectis tota n0stra triparitia disputatio, ut primum terminati0num ipsarum rationem perpendamus, tum de S0norum mutati0nibus agamus, quae diectis ad thema qu0d vocamus terminationibus fieri assolent, postrem investigemus, quom0do interdum positi vi gradus thema ab iis disserat, quae reliquis gradibus sunt pr0pria.
Disputatur de termina fronibus.
Omnibus iis linguis, quas Indo-Germanica c0mmuni uppellati0ne tincupamus, duo Sunt comparativi suffixa qu0d verbum nunc usitatissimum ne offendat quaeso), quae hoc loco deinceps c0nSiderare placet. quibus alterius, quod quominus antiquius ei Seamus nihil est quod impediat, haud dissimiliter veri vetus iissimam formam an sitisse opinamur in anseritam
enim eius formam ij ah I litteram secundum legem quandam eius linguae, de qua videas oppi Gramin.
g. l. ad evitandum hialum insertam coniicere licet. Originatio autem huius suffixi incerta. Λ radice enim I ire quominus deriVemu maiori impedimento forma
est quam notio, de qua conserantur, quae infra de altero suffixo disputabimus nam ita aut mera radice usa esset lingua aut adiecisset' tantum litteram, id ii odsieri solet e. g. in eque et ale Vocabulis, quorum themata quum equit et alit Sint, eo Significant, qui equis aut alis quasi ire oleant. Haec autem in medio relinquamus Ceterum haec terminatio in iis in Graeca ne iii atque in an scrita lingua iam ni ea tempora, quibus inrum linguarum Scripiet monumenta ex- Stant, deo summota est loc0, ut hisce in linguis circiter uriceni tantum comparati Vi 0c Suffixo praediii restiterint, quod χ0nira in StaV0rum et Lithuandrum linguis haec terminali 0 primari uin docum tenet, apud Guilius autem reliquosque Germanicae Stirpis populos et apud R0 manus omnibus adiectiVorum certe comparativis sui mandis inservit Graeca autem huius suffixi forma est ιον uinto, id quod Saepe accidit, a in et omissa ultima littera tuae littera mea quidem sententia haes de causa omittitur: Si huic suffixo casus cuiusdam terminatio adiungeretur, efficeretur exempli gratia genitivus ιονσος, ita ero et ante ν et post litteras essent Vocales Valeret nutem, quum comnium sonorum sit tenuissimus, hoc loco nilia SVaro anserii, similliinus, haec uitierarum coniunctio propemodum idem, ac si positum effiet inier ua Vocales.
Huc autem si accidit in Graeca lingua, ubi nihil aliud obstat, semper haec littera eliditur. luod factum est, ut exe inplum asseram, in genitivis in desinentibus,
rum similitudo docet, ita ut Hermarini Sententia, omis- Suin AESse digamma rassatim refellatur Cuius generis plurima sane exempla asserri possunt u0dsi quispiam nutumet, esse huius litterae omissae Vestigia quaedam
contra ei 0 comparativos, ita ut βελτί βελτίους posita
12쪽
sint pro βελτίοσα βελτίοσες, ne immemor it admonitum velim, iam B0ppium, Virum ob eximium ingenium incertum an ob eruditionem politissimam magi admirandum, in libro suo vergi ei chen de Grammati cet pag. 41 seqq. haec in dubium Voca e Certum autem documentum servati etiam in Graeca lingua contracia forma e est, de qua paullo infra plura assertim. Alio modo atque apud Graecos in Romana lingua illud suffixum an immutatur omittitur enim o et
producitur compensationis cuiuSilam causa vocalis praecedens, simulque ob asalem eieciam sonus adsciscitur non aeque clarus, o dico vocalem, ita ut hoc modo Latina fiat terminali ius. Illinc terminationem antiquitus in lingua Rumana fuisse Varro et Festus Sunt nuctores, quorum ulter melios alter malo Sibus et meliosibus veteres dixisse estis est. Posterioribus ero temporibus, quandoquidem N inter duas vocales in Habit, malo se in exempli causi in maiorem mutatur: 0Si rem autem nil ceterorum 'casuum similitudinem etiam nominativus masculini et seminini generis maior oriuntur, ita ut M non nisi in neutro maius permaneat. 0u0d perinde seri ass0let in substantivis eXeuntibus in os, ubi verbi causa iamdudum dictum erat rho rem pro arbosem, im in loco nominativi arbos dici inciperetur arbor, id quod non ni Ciceronis tempora lacium esse nemo hodie negabit. Nam qui secus de hac re statueruiit, alia maxime corruptelis esse obnoxia suerunt immemores. Sequantur pauca de brevioribus quibusdam huius Suffixi sormis, quae quidem in utraque lingua Sitalis- Simae Sunt. Duae enim vocales quum in in iis Suffixo coniunctae, neque tamen iiii comparatae Sint, ut earum loco aut una vocalis aut diphthongus poni posSit, cillime fieri potuit, ut omissa secunda vocali oriretur forma in S, e qua duas alias is et in nasci 0SSe con-Sentaneum est. Atque illam quidem formam is inveniri exempli gratia in Latino vocabulo plerique hoc Io-e obiter tantum attingam, infra autem pluribus Vineam.
Alia autem exempla eiusdem terminationis ea de causa dissicilius cognoscuntur, quia genitiVia tertiae quam vocant declinationis eiusdem Soni. SussiXo praeditus est, ita ut in adverbiis Saepe n0n liqueat, utrum suffixum sit intelligendum. Procul dubi primitus comparativos fuisse censeo magi et potis, ortos illos quidem ex integris formis magi u et potita S, eodemque iure ullis, quod Vocabulii in Veteribus idem Vahiisse ac postea ultra P0mponius auct0r St. Alia autem Verba, vehit satis et nimi et mo X, quae o poStrema sortasse ex eodem sonte derivanda est ac magis, scrupuli liquid relinquunt. Saepius autem haec terminatio is ibi inveniatur necesse est, ubi adiecto ad Vocabithim alio praeterea qu0dam suffixo concisior illa larina diungitur, ne nimis verbum ingravescat. Hoc modo prius sit pris in verbis pristinuS, pri Scu S, pridem, quae oria Sunt ex integri Vocabulis prius tinus, priuScu et prius dem sive prisdem Sub eandem rationem cadunt pauli Sper, quanti Sper, tanti Sper, quae Verba
comparativis adiectiV0rum nutu S, quantu S, tantus prosi:cta sunt addita terminatione per Postremo quum saepe sint, ut e c0mparati Vis gignantur Superlativi, etiam terminationum is simu S, ιστος et liarum eadem est ratio. alibus igitur superlativi quum edoceamur, suisse quondam etiam in Graecis comparativis η illud postea missum, tum prisci iam temporibus omissum Sse Supra monitu in est, ita ut alia eiusdem litterae vestigia huiusmodi in verbis certa quidem asserri non ussint. Fortasse tamen, ne quid reticuisse videar, υθις Vocabulum ii est commemorandum, neque alio fortasse modo sormata Sunt Verba χρις, ιεχ- ρις, μυρις, qu0rum et n0tio et Sus, quum praepositionum Vicem Sustineant, hunc opini0nem videntur stabilire. Syllabam vero in quam Secundo loco p0Sui, etiam Ianiam esse e suffixo ians, m ex re appuret magis Graecae quam Latinae linguae esse pr0priam, qu0 Hlittera est Servata. Nihil iamen minus etiam tu illa
13쪽
IIngua est rarissima. Attamen quum πριν adverbium id in esse probabile sit ac pris illud Supra allatum,
cuius sententiae ossium primarium inuet0rem nilego, πρὶν illud eius terminationis Xemplum SSe identur, nisi potius su in o mutatum esse credas Praeterea
etiam de αἶθιν adverbio, quo n0nnullae dialecti pro
αυδις Atticorum Voce utuntur, non est quod alio modo iudicetur Deinde quae rati intercedebat inter πριν et pris, eadem ducenda est inter πλεῖν Atticorum Vocabulum et plera sive ple Sa, quo Su ern Paci Vius. mi nutem quum Potito auctore etym0l. Forsch. II., 323. Drtasse nihil aliud sit ii πλέον, eodem iure idem esse quod πλεi illud c0niici potest Postremo etiam de clu adverbio, cuius natura comparati V non Stdissimilis, dubitari potest, utrum huc an alio quadret. 0uaerentibus denique nobis, num etiam in Latina lingua reperiniatur eiusdem suffixi X empla, duo quidem osseruntur adiectiva, scilicet propinquit et longinquus, de quibus tamen quo minus certi aliquid proserre coner religione quadam impedior Alia nutem Vocabula, quae
Si externam speciem spectas his Sunt Similia, Velut e X trinsecus, intrinsecus ilia non ad comparativos, Sed ad locales quosdam veteres nSu pr0 nominum pertinere iniiciente ilanum reddidit Schmi illius depron Graeco et Latin pag. 78. Etiam pronominum nonnullo genitiVos, ut illiu S, cuius primitus suisse comparati Vos neutrius generis audaciori tu to coniecturae locum dans opinatus est Bens eius in libro suo Gri echi sches ur-Zellexi co II pag. 40 quae Sententia Vereor, ut probari ori sit. Sed redeam ad certiora et gam de altero comparativi suffixo. st autem antiquissima eius forma tarin Sans crita et Tendica lingua integra Servata in Gothica autem mutatur' secundum huius linguae morem
in t i in Graeca denique utinaque et litterae locum obtinet tenuioris sunt vocalis D. Oritur autem hoc Suffixum, qua de re nostris temp0ribus haud pauci viri
consentiunt, a radice tar, anseritice is scripta, cui notio est transgrediendi, ita ut Verbi causa σε3 ινότερος proprie eum Significet, qui modum Sanctimoniae et honestatis quasi excedat. Unus tantum vir doctus, quod sciam, enseius novissimis temporibus aliam protulit sententiam, Sed eam intricatiorem dicit enim fuisse olim nescio unde petitum a-ta Vocabulum, Sanscri- iam praep0Sitionem ait sere aequiparans, nil adiecto quodam comparati, Susfixo a cuius notitia me item fugit, actum esse nostrum illud tar. Sed tamen ea res est. de qua quaeStio nondum plane videatur ad
Quae mam ita se habeant, duo illa suffixa ians
et tar inter se conserantur. Considerantibu autem, utrum eorum Sit prius adhibitum nil formandos comparativos, an illud Videtur praeserendum. Nam et apud Ilomano German0Sque, quo quidem populo omnium primo emigraSSe e communi illa statica patria persuasum habeo, hac terminatione omnes adjectivorum
quae proprie dicuntur c0mparativi sunt praedii et apud Graecus Indosque iis potissimum adjectivis adjicitur,
quibus in linguarum primordio maxime opus suiSSe comparativos et Superlativo ad unum omnes conSentiunt. Deinde est commemorandum, in nulla quod Sciam Iino ita utramque promiscue terminationem uni eidemque
ad ectivo adjici, nisi in Graeca, quo magis Videatur
necesSarium exemplorum ex hac lingua petitorum copiam quandam ossere. In Atticis nempe scriptoribus soluta oratione Si Saepius ιακροτερος, rariu ιιάσσcυν, Saeptu μεὼ0ν, rarius sit κροτερος occurrit. Praecipue
vero pica dialectus binis hujusmodi comparativis dii num eundemque positivum pertinentibus abundat, et Saepissime quidem ita, ut serioribus temporibus ii iantum duraverint, qui in c0 desinunt. Epicne igitur dialecto peculiare comparativos qui in τερος endunt
Od. v 359.J, ρα Λερος et λ δεερος, χειρ Περος et χερειυ zερος. maec qui considerat quum facile dixerit contra
14쪽
nostram sententiam, τερος Suffixum videri altero antiquius, is meminerit Velim esse etiam in epica dialecto in omnibus iis comparativis alteram terminationem, ita
ut licuisse appareat 0etam metri causa eligere alteram alteramve comparativi Drmam. Contrarium semel tantum accidit, uti0merus usus Sit comparati, in to desinente φHίων d. τ 3511, postea vero oblivione illi
vocabuli formae obrepta alterum ei suffixum adiunctum sit. Cui similia sunt εγγιον, a d , θύσσcυν, πρ/Vῖον, quae postea εγγυτερον, ἰθυτερος, ταχύτερος, προ ερος
sonuisse Hesychius Si testis, quippe qui his verbis
illa interpretatur. Suffixum igitur nostrum ter de quo nunc est agendum, in Graeca lingua usurpatur in omnibus paene adiectivorum comparativis, in Latina ero ne in uno quidem adhibetur. Sunt ero praeter adiectiVa in omnibus sere linguis nonnullae praepositione atque etiam pronomina quaedam, quae tantur comparativi sutaxo, praetereaque haud raro st, ut etiam e verbis et substantivis oriantur comparativi. His ero locis et Graeca et Latina lingua hoc ter Semper Surpant umXum, numquam vero illud, de quo Supra di imus. Perlustremus igitur talium Vocabulorum haud exiguam Seriem. Atque ad illos substantivorum et Verborum comparati-Vos quod attinet, nullum est eorum in Romana lingua vestigium, nisi sortasse Voce frustra, a Substantivo
fraus derivandum, et matertera, quae o aut alteram quasi matrem Significat Isid. Origg. p. 310 Lindem.), aut id quod Pottius Ctymol. Fors ch. l.
315 autumavit, cum diectivo aliquo iter sis comp0Sila, cuius praeterea nonnisi in adverbio iterum relictum At Vestigium. Milita ero eiusm0di exempla Graecis et imprimis quidem Homero depromi possunt. Resero autem huc vocabula βασιλευτερος, θε6υτερος, Dd. ill ., id quod minime ortum est e θειοτερος, Sed cum SubStantivo θεος potius conspirat, ἀγρο- τερος, cuius Simili est ratio, quum ad αγρος Substantivum neque vero ad γριος adiectivum perlineat dein-
Z 386.λ ρεστερος, κυντερος, κουροτερος Η2SSch. S. V.), πλοτερος, quod ad πλον Substantivum quadrare primumque armis geStandi apium adolescentem signiscare videtur tum etiam νερτερος Θερτερος huc pertinet, si usiathii sententia n0n vacillat, quippe qui νερος Substanti, etymon SSe εραν tradat:
P0Stremo καιροτερος, quae ortaSSe Achaeorum erat VOX, quant quam apud IleSychium S. V. Iectio est incerta denique φερτερυς, quod Secundum Vetere quosdam grammaticos cum serendi Verbo Videretur conivngendum, nil quam sententiam Stabiliendam c0nferri pos-Sent comparatiVus φερεστερος et 0Sitivi in νεργῆς desinentes, nisi Secundum Potitiam haec derivatio merito in dubium esset Vocanda. Comparativis porro omnibus quum id insit peculiare, ut duarum rerum ratio habeatur, terminationi nostrae ea tribuitur provincia, ut adiiciatur adiectivis nonnullis Vel pronominibus, quae aut dua quaSilam res aut earum alteram signiscent. Dii exempli gratia signiscantur vocabulo sιφοτερος, unu autem du0rum
Verbo δευτερος, cuiu Veterem formam quum probabile sit Fετερος fuisse, F illud locum mutasse et tum in Vocalem simillimam abiisse apparet. Semper igitur convenit secundo numero ordinali formam comparativi tribui, ita ut regulae minus congruens Sit habendum, si superlativi suffixum cum h0 numero coniungitur, id quod seri solet apud nonnullo recentiore p0pulos, velut apud Franc0gallos, n0StrateS, BelgaS, quorum vocabula deuXieme, Zivei te twee de paulo prius
ortum quam nostrum Verbum ceterorum numerorum Sequuntur analogiam Alteri autem duarum rerum significandae inserviunt Graecum τερος, Latinum alter, Indicum antaras, Germanicum ander, quae omnia unius verbi paululum mutatae formae Sunt habendae. Duarum Vocum quum rερος Vocabulo Spiritu asper sit
leni ortus nihil ille offensionis habet, quippe qui aepissime per totam Graecam linguam inveniatur auctore
15쪽
rerum utraque quand0quidem compluribu c0nsistere potest, et e.teria n0manum, quo Verbo iterum duorum ita compositorum, et κάτερος Graecum tu ambo simul significantur, huc pertinent. Muorum verborumo radum absolutum anserita n0bis lingua praebet, quae ad unitatis numerum Significandum utitur Verba kn. Aliorum quorundam Verborum cum his coniunctissimorum mentionem uanium ciniiceres iuvat, scilicet Latini uter eique aequali Graeci ποτερος, denique Graecio υ δετερος et Latini neuter cuius quidem species externa nil iter Vocabulum, motio inutem interna ad alter verbum speciat mirum Setine, neque inmen qu0d sciam tibi commemoratum. Praeterea citam pronominibus quae perSonalia Vocantur et possessivis inde derivatis ideo non inepte imperii unitar 0mparativi suffixa, qu0d quum Secunda tertiaque persona inter Se in nrcitus coniunctae, quippe quia utraque primae Si opposita, hac re primitus efficitur duarum tantum personarum discrimen. uamobrem in sententiam in nonnullis viris latam ab eo, comparati, Sussi X praedii esse pronomina io Ster, ,e Ster. 43 ιετερος, lιετεθος, σνέτερος, c0ιτερος, quibuS adiiciendum sycot τε eo tuum. Il. Q 216 Imprimis autem huc perii uentpraepositione a linque Vocabula inde nata, quoniam praepositionum est determinare, inter duas res quae ratio intercedat. Guare primo hic commemor pra positiones inter praeter propter Subter adiectivaque inde orta e X teruS, o Steril S, X.ternu S, internus Cum hisce uno loco poni possunt Graeca ἐν do- τερος et περτερος, cuius ni in in larinam ἐπέρτερος videsis in IIesychii exico S. V. Quo respicere Videtur, quod asser idem Hesychius περτερε υτερος, quod idem
esse ac νε υτερος dicit quamquam quum udo it forma tum, mirum citeratum Sit Suffixum nil non ne, ire me
non possum dissileri Apud Homerum ero quae Vox invenitur 'εριέρ/ὶ quam pro περτερια P0Si in m OSSE sunt qui putent, unde originali0nem ducat nondum ni is
liquet. Eντερον vero substantivum ceri huc pertinet coniungendumque esset cum Latin Verbo interus, si hoc Latinum vocabulum suisse c0nstaret Postremo vero Mentio ist sacienda radiectivi νέρτερος, quae Drma si antiquior est quam ἐνέρτερος ita ut hoc secundum Graecae linguae consuetudinem praesi Xum habeat G 0n St, qui cum an Scrita praep0Sitione ni sive ni coniungendam lutemus Deinde vero clii Latina lingui occurrunt vocabula huc attinentia quaedam, quae primitus quidem suerunt ablativi J, postea vero idem valere inceperunt atque adverbia Si V praepositiones. IIuiusmodi sunt citro, contro es. 0ntro Versin),
intro, porro, qu0d idem Verbum etiam in Graeca
lingua S0nat gro ortumque est e nnii sui 0re quadam forma pot-tro, deinde retro, tum ultro, quod vocabulum ortasse idem sere esse ac Graecum σιερος infra demonstrabitur, p0Stremo seminina n0nnulla, Vehit citra,
contra, e X trii, intra, ultra Obiter ad vel bium eodem Suffixo praeditum Videtur B ippi 0 qui illud a
Sanscrtia praepositi0 ne abhi orium cenSet, cui sententiae aliam praeserre non ausim. De alii Vero Vocabulis, ut poetae Verbis utar, grammatici certant et adhuc sub iudice lis est. Infra enim et in serus sub ea tantum conditione huc referre licet, Si an scriti verbi ad hara suffixum hara idem es Se atque tarn Statu-amia S, qua de re conseratur B0ppii grammatica comparativa pag. 393 Praepositio vero Super huc omnino non pertinet, Sed neque oria est atque adiectiva in rus exeuntia. meter et delerior adiectiva comparativos de irae positionis isses haud ineptes riminius tradit. Praeterea Auster substantivum, qu0d plurimi cum his Verbi communionem habere non divina erunt, B0ppiusn anserita praepositione v derivandum uint, quae apud Persas veteres pronominis vice adhibebatur, apud Graecos autem compositi pr0n0mini αυιος St tym0n.
' Ablativos sitissae praecipue SC. de Bacc. Perspicuunt est, ubi bis extrad, ter supra legitur.
16쪽
Immo etiam avunc Vocabulum anseritum, ex iacpraepositione ortum, meridionalem denotat regionem.
Sed alii alia tradunt haud mediocriter ab his discrepantia. Multo nutem certius huc pertinet iterum, quod vocabulum derivandum est a pronominum radice notissima I, quam Latina lingua ei iam in verbis ita, agitur, is et id genus aliis Servavit. Postremo autem Benarii sententiam qui scribit ter syllabam occuirentem in Verbis sempiternus, hesternus et aliis quibusdam idem esse suffiixum dubito utrum dissicilius sit λsi mare an resiliare.
Tantum de simplicibus sum vis ventum igitur est ad has terminali 0nes compositas. Cum omnibus enim omnium linguariam sum xis in mulio usu tritis, ut aliquid de propria sua V amiserint, nepenumero ut 0ruIn vis magis eluceat, alia eiusdem n0tionis suffixa componi solent, idque eodem modo in comparativis sit, ubi interdum duo illa suffixa ians et ar componuntur et ii quidem, ut praecedente illo inns brevissima eius
Drma Supra commemorata, is nempe, Semper sere appareat, quo modo terminatio ambabus inguis coinmunis sit ister, praecedente Vero altero suffixo, id quod in Latina tantum lingua occurrit, integra utrique terminationi duret forma, et hoc modo existat terior. In Graeea autem lingua huic postremae formae similis nuntiavenitur, quum ibi in sumxi rarior Sit usus. Primum igitur animum advertamus ad illud istor. Huius exempla in Latina lingua occurrunt Substantiva magister et minister, quae oria esse e Veteribus comparativis magius et minius manifesto p paret, nusquam traditis quid ei a scriptoribus, sed secundum certa in quandam coniecturam suis se olim in lingua visis. His adiungo inceriae originis adiectivum Sini R ter, quod fortasse a sinu togae derivandum esse Pollius l. l. II, 190 putavit, et postremo, sed dubitanter amen, oppo Sitne notionis Vocabulum de X ter, liud si huc perlinei, contractum esse p0rtet e pleni0re quodam vocabuli deci Ster.
In Graeca vero Ingua insunt haud pauci comparativi in στερος desinenteS, n grammaticis quod sciam omnibus semper iidem sere habiti atque ii, qui in σιερος exeunt. At VidemuS, cum Similitudine quadam ma-X linam esse harum terminationum dissimilitudinem. Nam primo nullum mea quidem Sententia adiecitVum occurrit, tu quo duo illa suffixa inveniantur promiscue secundo Thierschii opinio, c0nsonam praecedentem c0gere, ut
alterum adhibeatur suffixum, nescio qua re nitatur, tertio, quod infra commemorabitur, comparati Vorum in Grερος exeuntium duo uti sontes, ita ut aut existant epositivis in v vel εις desinentibus aut certe delitentes quasi in lingua eiusmodi pus iiivi mente singi debeant.
δίστερος φευθύς). Hoc Xemploria in choro facile posse intelligi videtur, hanc terminationem imprimis vituperandi et detestandi vocabulis adiungi. Et quis non sentiat, hanc sus fixi iterationem utique ad vim vituli erationis augendam potissimum usurpari' uamobrem ne id quidem fortuito accidit, ut apud scriptores in Ueniantur plures huiusmodi superlativi quam c0mparativis). Diversae autem ab his notionis duo tantum mihi occur-' Ideo etiam superlativo ἐλέγχιστος Hom. II. ITIx nul-
17쪽
rerunt Verba κυδίστατος, quo Sum esse Nicandrum Eustathius testatur, et αριστερος, quod furiasse item ac sinister huc pertinet. Si autem Vocabulo αριστερῖς certo idem etymon qu0d Superlati Vo ριστος Sinistra enim olim polior fuisse videtur, ut hodiedum apud gentes rientales. - Annumerandi quodammodo his verbis in στερος exeuntibus tres sunt comparativi, in quibus eodem quidem ordine ambo illa suffixa sunt c0n- iuncia, ita tamen, ut o terminationis etiam secunda vocalis manent. Sunt nutem καλλιωτερος, qu0d Occurrit apud eSych. S. V. ἱρετ υτεραν), deinde iusso τερον Ilesych. S. V.J, denique ἐπασσυζερον Π0mericum,
ubi o littera compii rati, ασσον in v tamquam Aeolice videtur mutnia. Sed si iam huius loci sinis. Secundo loco posui suffixum terior idque apud
Roman0s tantum in Veniri 0mmemoravi. Sunt nutem omnia eius exenipla ulterior, o Sterior, in cuius
similitudinem larmatur anterior, deinde interior, tum deterior, si a praep0sitione de est derivandum' postremo Sinisterior, cui Verbo tria simul suffixa tribui veri est simile. . De superlati Vo nunc erit agendum. Cuius peculiaris n0tio quum ea Sit, ut re quaedam, ratione habita cuiusdam, qu0d illi est proprium, praeseratur aliis quibusdam, ad Significandum Superlativum n0n opus est nisi sui fixo, quo res illa praecipue denotetur et quasi di Wito demonstretur. Cui rei quum sufficiat merus articulus Vel pronomen demonstrativum, in lino uis Susii Xorum Sum repudiantibus ni timilias occurrit ad significandi; in superlativum ut 0 Sili V praemis Sus, sicut
in Hebraica lingua sit, ut comparativo, quod iactum
est in Friinc igni lica Contra ne linguae, quae non usus fixorum arietate abundant, Suffigunt iure suo demonstrati Tum Vel positivo Vel comparati Vo. Adsciscuntur autem etiam ad superlativos Drmandos in omnibus iis linguis, quae Ind0-Germanicae vocantur, duo umiXa, Scilicet in et a. Alterum nutemta usitatissimum illud in omnibus his linguis demon-
Sirativorum pronominum thema esse facile intelligitur. Idem etiam ad participia formanda adhiberi satis persuasum habeo, ita ut eXempli causa an scritum disclit a S, h. e. di ἰ-ta S), Graecum δεικ- τος, Latinum dictu S, 0Strum ge-Zeig-t fer nullam passivi significandi notam c0ntineant, sed antiam Verbi notionem nil certam quandam ei Sonam pertinere Si gnificent, nulla vero trium illarum verbalium pers0narum ratione habita, qua re non Verba sunt, Sed nomina. Dissicilius multo alterum Susfixum mn, Cuiu usus aliquanto angustioribus circumscriptus est limitibus, primitus demonstrativum suis Se evincitur. Attamen ne aquam mihi haerere sit ear, unde originem ducat, coniiciendi periculum saltem suciam. Inveniuntur enim in utraque lingua permulta substantiva et adiectiva eiusdem soni suffixo praedita, cui notio tum est agendi tum agendi lacultatis, saepe denique participi persecti pas-Sivi prorsus aequalis Saepenumero igitur hoc suffixum idem valet, quod illud, de quo supra est dictum, ita ut exempli gratia γραμ/D pr0prie Sit Scripta; ζιγithpuncta fama, quod derivandum est a sando, sit verbis divulgata almus, cuius primiti Viam est alendi verbum, primitus idem sit quod altus, deinde
vero quasi animo X celsu S. ForiaSse etiam huc pertinent omnia Graeca Substanti in si deSinenlia, quorum genitivi in ματος Xeunt. Ilo igitur demonstrativum in neutra lingua videtur separatim inveniri ') ntiam ei sit illud 0nicum procul dubio huc est reserendum. Cuius vocis Ι0nicae prima littera quum apud
Dorienses et Atticos Secundum omnium linguarum consuetudinem in mutetur, quamvis iactuent interdum, velut in Pindaro, lectiones, n0n est quod anserisum pronomen a idem esse negemus, cuius Vestigia etia in in Latina lingua manserunt. AccuSaii,us enim est eiusnam particula, quae priscis demp0ribus idem Signifi-
De Sanscrita lingua, unde praecipue a m Pronomen luces reserendum, cf. Bense WurZellex. II. 29. q.
18쪽
casse videtur atque ita, deinde Vero eiusdem stirpis restant Vocabula enim, nempe, denique fortasse etiamnum. His omnibus addenda fortasse videntur et participia pers paSS. Germanic0rum Verborum in em desinentia, exempli gratia gebore et anscritorum Verborum exeuntia in una, Velut biblir una, eodemque iure adiectiva permulta Graeca et Latina eiusdem sormae notionisque, Verbi causa plenu et δεινος. uinetiam ans critorum participiorum SussiXum una Graecorumque 1 ιεν Similinque Latina substantiva eodem pertinere, ita ut fortasse iterationem suffixi illius contineant, negare non nuSim. At amplius de his quaerere nonnullaque e Schedis meis asserre nec licet neque animus est, itaque, ne mulius Sim, in his quamvis pauci nequiescam, ViSu fortasse iis, qui secus de his rebus statuunt, falsa eris temere miscuisse. Ac primum quidem de utraque terminatione simplici agamus, quamquam a Verba, in quibus nudae neque quoquam alio SumiXo nil misto inveniuntur, rara tantum Vestigia Sunt antiquissimae utriusque linguae conditionis, ita ut a plurimis grammaticis regulam deserere dicantur. Imprimi autem haec suffixa occurrunt
in numeralibus ordinalibus, quae in nulla lingua nobismet nota a Superlativis disserunt θ. Illud igitur a cuius loco Graeca et Latina lingua ponunt Ino, ita ut nominativi fiunt sto et mus, deprehenditur in numerali Graeco βdos ιος, ubi , litterae Vocabuli aeta vi sequentis litterae u in si abiisse videntur, neque ac d litterae verbi ordo o existant vi F40nsonae postea deletae. Nam non ita raro seri, ut litterae quaedam alias eiusdem verbi litteras vel distantes sibi similes reddant, quod attineat ad sonum aut duriorem ut leniorem, Veri est simillimum. Ceterum Octavia et ordo o Vocabula ea re sunt insignia, quod
' Hoc eodem modo accidit in lingua Sanscrita, ubi exceptis numeralibus simplices illas terminationes XStare non memini, nisi forte in vocibus grama, adima, madhjam a.
neutro suffixo sunt praedita, quamquam anseritum a s tamas, nostrum inclite ean0na Sequuntur Atque id suo iure in illis linguis videtur seri, nam quum nostris temporibus viri quidam huius rei periti probaverint, octavum iumerum in omnibus Indo Germanicis linguis esse quarti dualem hanc ipSam ob rem suffixa praecipue singularibus apta huic numero non tribui sacile intelligitur. Itaque illam quae est de duali sententiam, si est aliquid, firmare hac re posse mihi videor Atque
etiam Benseius quod asser in libro iam Supra commemorato, haec verba SSe eadem gura qua anscritume kada εἰ nos . . undecimuSJ, recte Se habet, eandemque rationem AES Se numerorum addendo formatorum atque eorum, qui multiplicando orti Sunt, inde coniicio.
Eodem vero modo etiam nonu Vocabulum es sic quum idem vir praestantis Simu auctor Sit, ortumque SSO novenia contendat, quia no Veni eXistat e noven,
huic assentiri nullus iussum Nam i in Ira mutari, nisi certis quibusdam de causis, non Videtur, quum contra in in omnibus linguis saepissime sint, ii aque nescio an In illud Verbi novem antiquius sit habendum quam ceterarum clingua ruiti littera n Ilanc ob rem equidem montis prioribus u emporibus Tuisse momus puto, ita ut In ut verbo aut Suffixo it tribuendum, in autem mutatum esse in o duabu de cauSis, altera, quod saepissime talis fiat mutatio, altera. quod vi antecedentis o nec mutatio adiuvetur Eadem initiem
ratio videtur esse vocabulorum Septimu et deci- mu S, quorum in Sussi Xo potius quam verbo ipsi tribuere Malim quoniam plurima ilia Verba ex eodem fonte derivata in illud n0n SerVant, i. g. Sept remi, dec te S.
Si dubitari non posset, quin Deciu nomen decimum Datrem proprie significaret, Sicut uintus quintum, Sextus Sextuin, si initis esset huius Verbi ratio ac Satis criti Lada ras, Latini octa Via S. Attamen Silentio omittere non licet, hoc nomen Drtasse idem esse atque Graecum adiectivum δεξιος.
19쪽
Praeter numeralia adiectiva etiam ires praepositionum superlativi huc pertinent, Summu dico, quod existit e sub-mu S imu p0Situm pro in-mus neque Nero certo pro in simu S, 0Stremo etiam demum, quod a de praep0sitione esse derivandum etiam demus adiectivo assii matur, quo Livius Andronicus Secundum est testimonium usu erat. Eadem gura, iniecta vero inter radicem et sus fixum i vocali, sunt
minimus et bruma, contractum e re Vima, minime Vero e re Vissima. urinae vero adverbium a Fe-Sto S. V. 0mmemsernium mutatum Videtur e purrime,
ita ut huc non pertineat nullam saltem equidem video cauSam, cur haec praecipue o nnii luisSimam retinuerit exionem. uolumus id infra. Graecum huius terminati0nis exemplum occurrere
putat enseius in libri citati vol. II pag. 106. nomen Πρια/ιος, ita ut superlativus sit anserit adiectivi pri-Ja significetque primitus eum, qui valde ametur. Alii
redemptum potius significare putabant. At huic incert0, ne mihi clim inani quadam specie res esse Videaturi certius aliud adiungam. II Polio eni in illud, quod ducem militum Significat, Simplicissimus et brevissimus idetur esse superlativus praepositioni 7προ , Vocabulo Gothico fruina ad Drmam plane nequiis, in ut primus intelligatur antiquitate autem formae et Latinum primus et anseritum pratham n longe antecellit. Nam Eustathius ad Il. 3, 39. quod asseri, esse aut contractum e πρόιtαχος ut compoSitum e προ et suo, quod Sit προθυ/to Os αι, claudicare Vel potius iacere ppuret. Porro sicut in illud in utra pie lingua fieri movidimus, eodem modo etiam in alterum suffixum mutatur in o. Saepius vero haec terminatio occurrit in Graeca quam in Latina lingua. I ribititur autem ordinalibus omnium numerorum praeter Secundum et Septimum et octaVum, de quibus iam ultra mentio est iniecta. ρίιος igitur et δέκατος regulam plane Sequuntur, τέταρτος mutatum est e τέτταρτος, ne offendat una littera quater Scripta, Elιπτος deriVatur 'Elιπε, unde
πέντε plui Ibus dialectis e0mmune ortum est sonis dissimilibus actis, εννατος, Si can0na non desereret ἐν νωτος sonaret, ἐνατος autem ea de causa interdum di citur, quia ἐννέα Scribitur abundani altero, , postremo πράῆτος, ἔκτος, τριακοστὰς iique qui sequuntur numeri, ut infra dem0nstrabitur, nihil habent, quod ossendat. Eκατοστὰς vero et reliqui numeri plane inulam
deserunt reputanti autem mihi tria visa sunt, ad uorum similitudinem sorinatae sint illae voces quorum primo loco ponam τριακοστὰς Similiaque Vocabula, secundo superlativo in ιστος deSinenies, tertio interrogandi verbum ποστος, licet aliunde plane. de qua res infra dicetur, ortum sit. Muania ero Si vis ἀναλογίας. cuius tuendae imprimis risi reli grammatico sempite nas gratias habeamus neceSSe est, praecipue ea re an-
paret, qu0d iam ab epicis p0etis periculum sit saetiimeliam optimi et clavi numeri ordinalia eodem modo quo cetera s0rmandi, ita ut existant verba Moticit oe
uis numeralibus adiicienda sunt pronomina ob
οσος, ποσος, quibu idem Si umiXum, is in s mutulo secundum Graecae linguae consuetudinem. Littera vero interr0gatiV0rum mnium quum antiquiSSimis tempo-,ribus κ esset, Vocabuli ποσος nil quisSima sorina erat κοτος, quae quidem ei Vata Drtasse est in verbi . λοκοτος et νεοκοτος, unde primum extitit οσος, uod restat in dialecto Ionica. . . Adiecit Vari unedum huc pertinentia Sunt πατος ex uno praepositione formatum, Sicut Summus e sub deinde σχατος, derivandum ab εἰ praepositione, litterarum ordine ita transposito, ut sit in verbo Dχ deriVand n urco, tum φωχατος, cuius elym0 est ιυνός deinde is ατος inceriae origini Verbum, denique ιε--τος, p0Sirem νεατος, cuiu semininum est substanti-
Sicut Graeca lingua ιος terminationem, Sic Latin tu Suffixum est aspernata. I ria tantum numeralia
ordinalia eo Sunt praedita quartus, contractum est o
20쪽
quatuor ius, quin tu S, mutatum e quinctus, sextus, Vox plane integra. Etiam tertiit numerale huc pertinet, ita tamen, ut eodem modo atque in anser.
trtijas et Goth. thrid j a funde sit Verbum inguae
Germ. et dritio terminationi ii insertum pronumen aliquod, quo Graecum τρίτος caret. andem esse rationem nominum propriorum uinctius, Sextius, quibuscum conserantur Septimius, Octavius, luce est clarius. Si autem hoc pronomen idem, quo lavi Lithuanique desinitam quam vocant declinationem Dr
Eliam Latinae linguae pronomen hoc Ioco est c0mmemorandum, quo tu dic0, Graeco illi κοτος, unde essectum est ποσος, paene aequale. uin etiam rem0tissimum quidem hinc, quod attinet ad notionem, totus adiectivum, cum anserito lavat tibi collatum, nihil tamen ortasse aliud est nisi demonstrativum i s pronominis, ita ut o Go Graeco primitus sit simillimum. Contra Vocabuloriun quantus et tantus quin eadem sit ratio, anserit lingua comparata dubitare licet. Festus denique quod asser Verbum melium, qu0didem esse dicit ac meliorem, complirativus SSe non potest, Sed Scriptor sorias se minus accurate, id qu0d Saepissime, praeSertim in Hesychii exico, fieri solet, alii gradii alium adiecit. uamobrem caliger emendatione essecit melio m Lindem annus autem positi Tum esse dicit Graeci comparativi βελτι υν. Sed utraque coniectura quum Sit incerta, verisimilius paullo Superlativum vocem habere. mihi videor. At in medio relin
Hisce igitur arctis limitibus circumscripta sunt simplicia illa sumixa. Nam quum praecipue Sit superlati-Vorum, ut i quadam nimo comulo Venni, quoniam omne omnium linguarum terminationes, paullatim extenuantur atque interdum prorsus ad nihilum rediguntur, Superlativis ante omnia opus est compoSiti0ne vim su
fixi augente. Atqui superlativum, quae est eius natura, Saepissime, ut in lingua Franc0gallica, ungariea,
Polonica, e comparativo oriri manifestum est, de quare riminius in grammaticae Vol ut disputavit, ubi tamen ob fraudulentum quandam Speciem errore apsus est vir praestantisSimus. Itaque haudquaquam est mirandum, quod etiam in Graeca Latinaque lingua super- Iativi sumxa comparativi terminationi, sed ei brevissimae, is dico, adiiciantur. Saepenumero etiam sit, ut aut ambo superlativi sumiX ad augendam vim inter se componantur aut alterum geminetur. Itaque in Graeca Latinaque lingua e quae sequuntur comp0Sitarum Superlativi terminationum formae extiterunt: l is-ma. I ta-ma. et iS-ta-ma. 2Dis-ta A ia-ia. si is-tR-in. 0uarum primi Secundaque nascuntur ita, ut Super- Iativi suffixa simplicia adiungantur comparativo, tertia est comp0Sitio amborum suffixorum, quarta iteratio alterius, quinta denique et sexta existunt tertia et quarta ad comparativum adiectis. Consideretur igitur deinceps, qualis sit e terminalionum hoc modo ortarum SuS. 1 i Sm R. Latina tantum vocabula hoc loco commemoratum iri apparet, siquidem ma illud simplex a Graecis rarius adhiberi iam supra eluxit. Itaque principem merito locum tenent primus, orium e prismus deinde plurimus Superlativi mentio est iniicienda, quamquam quomodo it formatus, insta alia praefati docere poterimus. um tria vocabula similia inter se huc pertinent, o Stremia dico, e X tremuS, Supremu S.
0u0d Si Sunt, qui Varronem sequantur de . . I. 5 et VII 5 ed. IIuli dicentem supremus CSSe a Super-rram o dictum, in gravem eundem errorem cadere atque ii putandi sunt, qui bruma et cunctus et imu Snasci e brevissima et coniunctus et insimus contendant. Ita potius ortum est postremuS, ut deomparati, breviorem formam posteris adiiciatur terminatio mus, deinde i littera deleatur, denique pr0ducatur I Voculis, ut satis.