De comparativis et superlativis linguae Graecae et Latinae [microform]. Commentatio quam...defendet Ernestus Foerstemann..

31쪽

42- eo illius duplex est ratio alii enim huiusmodi comparativi a positivis incito desinentibus deriVantur, qui

quum ad sonorum mutationem ei lineant, Supra Commemorali sunt, alii autem, quibus nulli sunt positivi in cito desinentes, hic merito asserentur. Inveni autem hosce eiusmodi cum paratiVos et superlativos apud grammatico Veteres: ευδιαίτερος, a συχαίτατα Sed etiam συχώτερος in

siathi teste comici proprium), προυργιοίτερ'ς προυργου, AriSioph. Thucyd. J, πρευιαίτερος I liueb d. ubi tamen lectio est incerta), φιλαίτατος Xen0ph.). Contra altera terminalio εστερος, quae primitus peculiaris erat iis adiectivis, quorum positivi in ης vel εις desinunt, apud Atticos Scriptores praeterea imprimis adiectivis additur in c0 desinentibus αφρονέστερος ). Denique haud pauci huiuscemodi comparativi apud

Sequitur, ut etiam de Latino metaplasmo dicendum sit. Notissimum enim est quidem, adiectivorum ita compoSitorum, ut posterior pars Sit dicust, sicus, volus, Comparati os et Superlativos ii sormari, ut positivi quias singantur in participia dicens, si cens, volens desinentes. Haec autem res quamvis inter omne conStet, quia nemo tamen quod sciam, quomodo

orius sit hic metaplasmus, explieavit, meam sententiam asserre liceat. Adiectiva enim ea, quae orta Sint participiis cum aliis vocabulis compoSilis, quum temporis

n0tione i. e. Verbi natura priVarentur, puto equidem necessario etiam externam participii formam misisse, ut

propria adiectiva serent, id quod in positivis illorum

adiectivorum actum est. Cuius rei aliud simile exemplum asseram. Providens enim participium numquam erat adiectivum, quod ut efficeretur mutatione opus erat aut thematis, unde ortum est prudens, aut terminationis, qua re effectum est pro Vidu S. Eodem igitur modo male sicens participium factum Si male sicus adiectivum. In comparativo autem participii terminatio minus ossendit, nam et in medio Verbo multo minoris est momenti et comparativi multo magis est sit venia Verbi), ut comparativus, quam ut adiecitVum in univer- Sum Significetur uuamobrem male si centior dicere licuit. Simile autem exemplum etiam hoc loco non negligendum censeo. Opulen enim, ne in adiectivo participii terminatio ossenderet, SaepiSSime opulentus factum est, in adverbio autem opulenter illarantiquior adiectivi forma, quia non adiectivum a participio distinguendum, sed adverbium Significandum erat, diu se vata est, ita ut pulente apud Seri0re tantum quod sciam Scriptores inVeniatur. Considerato et Graeco et Latino metaplasmo restat, ut de alio quodam nonnulla asseramu utrique Iinguae communi. Saepe enim accidit in omnibus quas novi linguis, ut vocabulorum priscae et breVi0re sormae ibi tantum serventur, ubi longior et maiori momenti quaedam terminatio adiicitur, alibi autem aut suffixo quodam aut praefixo longius fiat ipsum Vocabulum. E quo linguarum more varia multa uxerunt, in grammaticis omnibus commemorata quidem, Sed tamen unde orta

Sint non satis intellecta. adem igitur mihi videtur

enuSa, cur Io thema in nominativo cum alio Vocabulo eomponatur, ita ut Iupiter existat, in ceteri Nero ca

32쪽

sibus immutatum Servetur, deinde cur a radix in amiicipio quidem Satu maneat, in praeSente autem sero quod est pro Seso reduplicatione utatur, tum cur servradici in praesente deservesco suffixum adiungatur, quo persectum deserbui caret, denique cur ιεγihema in Superinii, 3 ιεγιστος merum occurrat, in p0Sitivi autem plurimis casibus Syllaba a auctum sit. Itaque, quod ad nostram disputationem attinet, sub eundem censum cadit, quod positiVi se adiectivorum αἰσχρος,

tineant, comparati, autem et superlativi ab alia antiquiore positivi sorma deriVentur, cui nondum adiectum est illud suffixum J. Eodem modo αλγὼ0 comparativi positivo o Suffixum adiungitur illud Vero λγιον, unde Eustathius ad Il. 306, quamVi Sit comparatiVus, ceteros casus pud Vetere quosdam Scriptores positiVorum more Drmari tradit, antiquiorem potius positivi sormam esse putandum St. Eodem pertinent λεωτερον comparativus et ἐλλυτατον et ἐλαυτατον superlativi ab Hesychio traditi, ad quorum positi iam λεεινὸς n0Vum suffixum accessit, quamquam adverbium ελεὸν Servavit formam simplici0rem. Tum πιοτερος comparati, positivus io apud Solo poeta occurrit, in soluta autem oratione δευν Sonat. Eandem sere rationem magnus positivus habet, Si cum altiore gradu maior vel ipso orto e Vetere quodam magu comparaVeris uuibus postremo loco nequam poSitiVum et nequior comparativum annumerare ortasse licet. In omnibus autem hisce vocabulis non comparativum Sed positivnm ab regula, ut ita dicam, discedere quis est quin sentiat Similia etiam in aliis linguis occurrunt. Sic quidem, ut exemplo utar, in Polonica hi suffixum adiectivorum in comparativis omittitur. Praecipue vero San-scrita lingua S commemoranda, ubi talia latissime pa-

Fortasse etiam inter λαίδιον quod videas apud Hesych. s. v. et λαιδοὸς eadem ratio intercedit, quae inter κυδιον et κυδοος.

tent. Primum enim adiectivorum suffixa mat, at Vin, tri negliguntur in comparativis Deinde Singularia quaedam asserenda Sunt, Velut adiectivorum priua carus)et rasva brevis, comparativi prejam quod est pro rejijas et rasidas um similiter ac ιει 50ν comparativus est positivi themati s ιεγαλο manseritus comparativus ianitidas derivatur a positivi thematebahula multus) thavijas positivo AEthula magnu S, cras SuSJ Deinde a Vij a comparativi, cuius positivus est juvan iuvenis eadem est alio

ac Latini maior, Graeci Ἀλγὼ0ν Denique, Id quod

maxime memoratu dignum est, nonnulla adiectiva an-Scrita, quorum positivis idem Sustixum est, quod Graecis οἰκτρος et In comparativo illud omittunt Huius rei exempla sunt adiectiva schipra celer) tri pra

Neque ero unixa solum omittuntur In compRraiivis, sed etiam ipsa adiectivorum themata in breviorem formam rediguntur. Eiusmodi comparativos Latinos nota ditior et iunior, Graecos, quorum apud Hesychium sit mentio ἱκνοτερος ἱκανος et μαλκιωτερος Οια- λακος .Postremo singula quaedam asserenda sunt. Ac primum quidem Latinum Superlativum Veterrimus non ad vetus positivum pertinere puto, unde ortum esset vetessimus, sed ad obsoletam quandam formam Veter, qua usi Sunt Ennius ap. Prisc. lib.

III pag. 18 r.3 Attius in Hecuba, p. eund. lib. VI, pag. 274 r.J Varro lib. VI de l. . l. VII pag.

291 Speng.). Deinde sti κιστος SuperlatiVu et 1 ιλῆκος substantivum aliam vocalem continent atque 3ιακρὰς positivus et ιιόσσoin comparativus et cognatarum linguarum ex eadem radice prosecta Vocabula. um

ἐειντατα Homericum Potitus I. l. IL 254. monet adiec-

33쪽

tivum Verbale esse, ad quam sententiam Stabiliendam consero Eustath ad Il. 508, qui hunc Superlativum a verbo ἰ νco derivandum putat. Eodem modo vocabulum θαμυντεραι HeSych. S. V. R Verbo quodam λα/ιυνost, quod apud Scriptores me legisse non memini, censeo derivatum esse. Denique τερεινοτάτη et ιελαι- νοτατη Superlativorum seminina e positivorum semininis Oria esSe non est praetermittendum. Sed iam sinem laciamus eamque teneamus mediocritatem, quae Stmedia inter nimium et parum.

Vocalium mulat/ones, quae fiunt in verb/s Germanicis, a Boppio primum recte esse niellectus. II. Nullorum et borem notione aeque atque adver-bhorum mulari.

III.

Inter radices vocumque forma Sanscritas et n-ter Indo-Germanicas accurolius olit eas distinguendunti

IV. Germanicam linguam olim hodiemae Anglieae linguae mullo similiorem redditum ii 8.

V. Praeter Pacuvium nullum poetam Romanum Dinioresten erip8i88e.