장음표시 사용
13쪽
1. Quae de morbis in genere tractat doC-
trina, de eorum Cati SiS, Symplomatibus, Signis ae terminationibus univei Sim, Pathologia, aut Satius rio Sologia generalis dicitur. 2. Huic Superstruitur methoduS aliqua aeque generalis, morbi S uniVerSim, quaCunque sub indolo aut forma o CurrentibUS medendi, quae Therapia generuli S VOCiatuΓ.3. Utraque haec doctrina, utut ad perdiscendam artis theoriam perneceSSaria, ad praxini tamen medicam ita adplicari non potest, ut Singulis morborum SpeciebuS exacte CognoSCendis, iis que Sanandi S aut rite traClaridis perfecte Sus sciat. 4. Hinc lectos aegrorum adeuntibus illa adhue doctrina desideratur, quae morbo S in praxi OCCurrenteS Specifice enumerat, eorum in specie largas descriptiones pandit, disserentias eorum, signa CharacteriStica et diagnoSti Ca, CauSuS aeterminationeS penSiculate ae SpeCiatim pertractat,
utque propterea Specialis Pathologia, aptius NOS Ologia specialis nominatur.
14쪽
5. In liae speciali morborum Cognitione unice standatur methodus morbis in Specie medendi, singulas in praxi ObvenienteS eorum species, ubi seri pote St, sanandi, aut ubi Sanationis impossibilitas , rite Saltem Curandi; Sive Therapia specialis. 6. Quoniam autem et Nosologia et Therapia specialis, dum absentibuS objectis traderentur, ad inutiles tantum ducerent spepulationes, hine utraque doctrina optime praxi clinicae jungitur, ut morbi speciatim descripti, medendique ra
. Ad hanc iam Nosologiam Tlaerapiamque
specialem diserte tradendam, Confert qUam mu-Xime , ut omnium primo ira genS morborum numerus in aliquem ordinem, quo diStincte pertractari pOSSit, redigatur, atque ut morbi ergo ita dividantur et Ordinentur, prouti a Se invicem essentialiter disserunt.
H. Deinde quilibet in specio morbus ita describendus erit, ut ejus ab aliis differentiae, ut signa ejus diagnostica, de Cur SUS per
Omnia Stadia, Cui Sae ejuS, exit US, Bissi e prognosi S inde petenda exactissime adnotentur. Ex quibus omnibus indicationes therape uti Cue Vel Sponte saepe fluunt, Vel expe-xientiae SuperStructis regulis oriant adducendae.
9. Primo igitur desinitio morbi, quantum
15쪽
fleri potest, dabitur. Adsignabuntur analogi morbi, et CharactereS illi essentiales, quibus ab aliis consimilibus differt ; expoSita Simul S y Π Ο-n i in i a et omni nomenclatura, Sub qua apud alios Celebriores auCtores occurrit. Sequetur fu- Sior descriptio per Omnia Stadia, et quidem tam in decursu regulari, quam in aΠΟ-
malo et Complicato Nosographia). Indo Symplomat ologia specialis et ipsa Diag n o S i s habebitur.
I O. Adniitabuntur porro Cau Sue, quae morbum producunt, Sive Aetiologia specialis exponetur. Ex illis explanabitur generatio et ConStria Clio morbi, Noso genia Speciali S, unde simul ipsa eruitur morbi Specialis Theoxia, quam diverSam, diversorum etiam auctorum adsignare, aut breviter Saltem reCenSere non
II. DOCebuntur terminationes et exi tuS , atque CX numeroSiS Cadaverum Sectionibus plura adferentur momenta, quae ad naturam morbi exactius explanandam Conferre posSunt. Inde V rognosis specialis, ad si gnati S regulis prognosticis tum rationalibus , tum empiricis ex multiplici et fida observatione desumtis.12. Haec omnia Simul momenta Constituunx No Sologiam specialem cujusvis morbi. 13. Denique ad Signabitur cuivis morbo in specie descripto specialis Therapia, et quidem rationalis, quantum limites ArtiS arctiores A 2
16쪽
concedunt, aut Saltem praeticis nitens animadversionibus ex CopiOSa experientia SumtiS , e m-pirica. EnumeratiS ex omni adparatu medente auxiliis, pharmace uti CO, Chirurgi CO, diactetico. Ad finem adducetur Prop hylaxi S. 14. Atque hic erit ordo in singulis speciebus morborum exponendis. Citatos inter Auctores, plerique tantum monographi.
17쪽
15. Lit illo obtineatur ordo, qui anima per
bi in praxi Occurrentes, atque in NoSologia Syeciali describendi, juxta CharaeterOS SUOS ESSEn tiales in Systema aliquod sunt redigendi. 16. HOC autem unice praestabitur divisio notali, quae habito ad proximas eorum CBUSBS, ut timasque disserentias respectu, morbos ita disponet, ut in series, quantum fieri potest, naturali ordine locatas, distribuantur. 7. Quousque tamen plerorumque morborum proximae CauSae ignotae, ac universim firmiora axtis physiologica et nosologica fundamenta non erunt POSita, eousque, perfecta talis divisio morborum non habebitur. Id. Lustrabimus interim illas pracprimis, quas hucusque habemus varias et VIalgareS mor
18쪽
19. Deinde harum meliores et propriaS, quantum praestare licet, Subjungemus, et videbimus, an superstrui hisce divisionibus possit systema morborum tale, quale diu exopt9tiam eSt, atque maximam utilitatem in practica et scientifica medicina haberet, illumque, quem deSideramuS, gradum perfectionis artis rationalis adtingendum unice promitteret. 2ο. In Nosologia generali dividuntur morbi: ratione sedis, in morbos solidorum et humo v v m , in morbos internos et exter NOS , in idio pathicos et sympathi COS, ratioΠΟ ΟΓiginis in proto pathicos et de utero pathicos, in haere di tari Os, congenitos et adquisitos ; ratione subjecti in morbos infant Iam, P uero r u in , ju Venum, a d u It o P u met senum, in morbos Virorum et seminarum , Atque poSteriores in morbos v i r g i n u m, graVidarum, puerperarum, Vetulctrum; ratione essectuum, in morbos Salubres, benignos, malignos, pernici OSOS; in morbos sanabiles, insanabiles, lethales;
ratione anni temporiS, in Verrio S, P Sti VOS, autumnales et hyemale S; rntione CouSarum in sporadi COS et populare S, soStCriores in Contagioso S, epide mi eos, en demi QOS; ratione situs partium, in morboS Capitis, thoracis, abdomini S, extrem it a-
19쪽
D. Hariun g. Dis s. de generali morborum divisione. Aug. I rev. 1772.
21. Omnes hae divisiones habent quidem suum qualemCunque USum practiciam, pro debite ordinandis autem morborum Speeiebus minime sufficiunt; quoniam nonnullae illarum generalissimae sunt, ad ulteriores Subdivisiones ineptae , nonnullae QContra merae generaliorum divisionum subdivisioneS
22. Antiquissima quoque, ab A s c l o p i a d o Bithyno iam introducta, atque illo a tempore
Summe vulgaris morborum divisio est in chronicos et a C u t O S 3 POSterioribuS Serius in a Cutissimos, per ac lato S, et a Cutos ex deincidentia divisis. 23. Haecce autem dixi sio velocitatem tantum decursus, ad Summum, morborum peri Culum, nequaquam autem eorum naturam et indolem veram reSpi Cit, ideam proinde practicana et directricem in medendo nullam includit, atque limites certos et definitos inter acuta et Chronica
24. Longe melior et magis practica morborum divisio ab aliquibus observatur, in febrile S, et non febriles, a priori plane abludens. Est enim magna disserentia inter morbum apiatum et febrilem, inter chronicum et a febrilem. ApΟ-
20쪽
plexia, haemorrhagia V. g. potest esse aputissbamus morbus absque febre, phthisis econtra diuturnus et Chroni Cus morbuS Cum febre est. 5. Haecce in sobriles et non febriles morbos divisio eo magis adridebat practicis medicis, quod febris sistat momentum in quovis morbo maxime considerandum, ac ad medelam dirigendam ContribuenS.
26. Sed si denuo consideramus, vix aliquem morbum dari, qui non stiparetur febri aliqua, vel ab initio, vel in decursu, vel in sine suo; si
consideramus afebriles in regula morbos, ChlOTOSin v. g. But hydropem, tamen febrim comitem accidentalem non raro habere, minorem iterum hujus divisionis in praxi utilitatem perSpi CimuS. Essent enim stri te loquendo vix non omneS mor bi febriles. Nam sobricula SymplomatiCa vix non anicuique morbo Se adSOCiare poteSt, 'IUa ΡΓΟ-ssigata tamen ipse morbus persiStit. Exemplum in rheumatalgia, lue, SCorbulo etC. 27. CommuniS etiam, et ab ipso Celso jam memorata, multisque recentioribus non displicens habetur divisio morborum, in Uni Ver Sul e s et i o p i c o S. Ast univerSalium morborum idea adeo adhuc diversa est diversis medicis, viriumque omnium ae organismi universaleS mutationes morbosae adeo obScurae adhuc sunt in plerisque morbis, ut illo, quem promittere Videtur, haec divisio adhucdum destituatur uSupraeti o.