Musici scriptores graeci. Aristoteles, Euclides, Nicomachus, Bacchius, Gaudentius, Alypius et melodiarum veterum quidquid exstat

41쪽

epitaphium. Bullatin de correspondanc hellenios VI p. 277.

v. emisium in Philologo LU N. F. VI p. 160 mmo, The modes nancient grea music 1894 p. 133 145.

42쪽

m daminibus b-7.

Quae equuntur camina ad Musam, ad Sols ad Nemesin, ea iisdem codicibus omnia continentur et ab uno poeta composita esse diu existimabantur. Cum vero in

primo eorum Mea lex illa qua melodiam sequi iubstverboriam accentus, in reliquis autem carminibus haec ignoretur, a diversis hominibus et condidion diversa saetaem putabimus. Et codicua scriptorum auulias, quaanquam r. Beller- marin, qui egregiam his carinanibus navavit curam Berol. 1840), p. 10-20 statuendas putavit quattuor, satis habebimus admittere duas nam altor illius ordo ox editionibus consistebat, quas fluximo ex familia prima ipse B suspicabatur et codicis Neapolitari satis et historia probatur luarius autom ordo cur signa musica non exhibeat, restant digni quos consideremus ordo et III.

Uxoniensent editionem niti Florentina esse an concedit p. 16 Florentinam e Neapolitano codice ortam pittat p. 17. Quod autem Buretis p. 183 tradit de manuscripto Hiberniae, id revoco ad ea qua Usse exscripserat e Galilei editione. cf. Beli. 8.

Galilei usus est odies Aristidis et Bryennii, qui erat S. Angeli cardinalis Bessi ). huius autem Angeli anuces

libri hereditate venerunt 1565 ad Alexandrum Famesinum illius fratrem, qui testam0nto legavit Odoardo nepoti 1589. Nothae, Bibliothinus de Fulvio raini. Paris 1887, 9. 22.ὶ Farnesinorum autem libri 1736 Parma translati sunt Neapolim Bliam iter Ital. Berlin 1824. IV. 5. 14. Nothae 137). nee igitur dubium est, quin eap. III in sit ille Aristidis eodex quo fluxerit editio Galilei.

43쪽

ac primi ordinis qui notas musicas exhibet usque ad exitiuncarminis III, ns nos quidem alium novimus librum nisi Neap. III CA qus supina signavi ad tertium Bellor- manni ordinem, qui continet signa musica usos ad W13, Mon duo ar. Neap. Lugd. sivs 69. 116 126 75 50)aecesserunt,maniburgensis 42 Mutinensi. 73 Venetus 1), do quibus egi in orbucher fur Philologie 1890, 6dU, et accessit frolinensis 1555 10 ). cum tamen Hamb. ex Parisino 2532, Mutinensis ex eap. III o Bersi ex Monacensi videatur transscriptus, apparatus eritieus nullae in augetur. Venetus autem V1 10 1ivorsi huius

ordinis princeps est et auctor nam qualem Bellemannvir sagaeissimus concluserat et descripserat codicem huius ordinis archetypum p. 26, talis hic est et versuum disposition et lectionum genere ex hoc transscriptum esse

M Monacensem 215 O Parisinorum alioremque patrem, et perditum aliquem lamini, o quo et ut orti sunt, sisndi in orbuester L l. ita autem eum hi omnes

Ven sint transscripti, restant, unde quaeramus VariaS lectiones, soli N mae 4 et V, cuius habes specimen intab. II.

Editi sunt hymni in his libris Vincenκ Galilei, dialogo delia musica antica Florenet 1581. Mati Sesensis phae mena, Theonis scholis, Eratosthenis eatasterismi, Q. odidit Dannm sit. Mni 1672. additis annotationibus Edmiindi Chilmsad.). Buretis, cuius libriu laiadavi in p. 47, addidit ox

Par qui est nune 2532 sex vorsiis altorius hymni et quattuordecim versus tertii, sed nulla signa musica.

do quibus omnibus vide Bello annum p. 20. accedunt

44쪽

6. 'ninus

D hynino ad Musam copiosissimo disputavit Reinachin Renue des tu de oremue 1 1896. post hunc iteram tractavit Govasrt in supplement libri melos

antique clans Pestiis latine p. 476. Huius carminis notas omnes invenis in lysi tono

lydio p. 36s posts unam N vel H has enim litteras in codicibus aegre distinguuntur , quas quid sibi velit nescimus variae de illa dicta sunt intentiae. Belle mann quidem notae antecedentis in am hoc signo produci putabat p. 3); ego eum primum hymnos ederem,

interpretatus sonu ni SS suspicabar. pinach autem Revue i. gr. Ἀ 18 cum N legeret, sonum scripsit cis , quem dicebat chromaticam araneten diezeugmenon toni

hypolydii Alyp p. 385). evasit deniquo in Mesopoeia p. 476 reliquis opinionibus severe castigatis erusis vel lyrae fingit esse notam est enim nete diezeugmenon lanilodii p. 369 6 H scriptum osse illis contondit, ut

synus princeps doriae liarmonia Et mediae chordae supprius diapason interdunt in lyra aulsaretur a carminis harmoniam si quis lyra sonanda constituit, is non in modiocantu, sed antequam canere incipiat, primarios sonos

pulsare solet, partibus etiam nitis erusin interponit; illud sero nobis oecuriit in terti aliisquo versibus

modiis scribas auto quamvis multa mittore soleant, ipsa IInu Simia linquam mittunt et quod crusis soni inna vel cithara sonandi adhuc non inventi sunt, evaerii coniectura quaestionem solutam esse nego. Roinachi autem sonus eis cum melodiae cursum misere interem at audientiumque aures malis offendat, ns huius quido sententiam amplecti possum nondumoxpinita si quaestio poeta quid etinerit, ignoramus. quo II ei facilius et in tranSSeripto almi Iu videres, Inqiuos tostos mira illa littera incidat, satrus duxi si in hac editione sum sonum H imponero, qui minus illo melodias curatim turbat tu in canendo mitte, si ita

piae it in sexto quidem pedo Qui nullo modo potest; sui soliasse I aut P.

45쪽

admiram. Harmoniam ubi quaerimus, incertius illo sonus mittondus est atque Desso hypaten, dineto nemo non V1det. mesae igitur munere fungitur a, inque hunc ipsum sonum melos exit. doriam autem esse hanc harmoniam et eam simplicem Goaeri concedere Vix possumus nam

lillil Rpparet proximam quidem esse et similimam hanc harmoniam doriae, dissere tamen in Sono quae cum ita

sint, haud scio sitas taxolydius leondus modus, ut dicit Reinata, an dorias annonia tertia aliqua statuenda sit species, quam appestaveris hyperdoriam nam mixolydias harmonias Aristoxenus ait apud Plutare in s mus. 16)propriam liquar fuisse et insignem naturam, quam ipsi Graeci sero cognoverint quae an ita fuerint, non nimis mirabimur, si communis illius doriae harmonia exstitit species aliqua, quae et synommenis sonis usa et nefadsim agmenon variaret Malam doriam, nee tamen nobilis esset et iam mollis, quam fuit mixolydia la notis aulam ad syllabas sistribuendis secutus sum auctoritatem Reinaehi, qui quoties licebat binos sonos mandavit syllabis perlapomenis.

46쪽

6. Ἀουοῖν πέρι καθ-α-γέτ- τερπνον, Da noti codicis V v. ahialam II, Neapolitani signa minio

claris Rina expressa in Beli. ab H et III spetivit Reinae in Revue X. tab. 6 ἰαμβος βακχεῖος in V paulo altius positum huc revocavit Bell. p. 4. 10 signum videtur soni paulo producti dem et m vide prolere. 19 αλλιοπα N. 22 προυκαθ. mini deletum. Corale

47쪽

- ει

-- έ

48쪽

Carmina

I. καὶ σοφὲ μυστοδύτα,

s. εὐ- εις πάρεστέ μοι

p. 461.

Dionysi nomen hymnis 5-7 ii inscripserunt, qui codico Neap. III is docepti itidum in fine alius ibolli subscriptum falso huc rettulerant eodemque error factum est, ut libello, qui in Odieibus antiquis his ea imbus praecedit, titulus salsus in editione inseriberetur sequitursiam in manuscriptis Bacchii senioris sagoge doctrina

illa do inter allorum musicorun numeris et rationibus, quae incipit a verbis Τῆ μουσικη τεχνη πdσαν ην δογματοποιίαν συντετάχθαι φασί, quam Belle an imprimendam curavit una cum nonymis Ber. 1841 p. 101J Bacchio ut hanc doctrinam vindiearet, ille inductus erat titulo G γωγὴ τέχwN μουσι ιη φοινιο - μέροn oriquem non ad hunc libellum, sed ad sum qui praecedit referri oportuit cum vero post Bacchii isagoge et Pseudo- baechi doctrinam in eod. Ven. VI 1 exstent trimetri illi,

49쪽

pios supra invenis p. 285, alteram ess Bacchii alioram Dionysi arto facito tibi persuadebis, et sicut Bacchii nomen ad prioroni artem revocaveris, ita Dionysi nomen inter alteram artem et hymnos insertum vindicabis lib0llo

illi θ μουσικο τ ipsi, cui iamdudum vindicarunt ii quieodicibus Urb. I et Vat. 1364 ut antur. M omedis autem nomen ideo hymnis inseri binius, quod Buretio qui hymnos edidit in Histrire de Madmi des

inscription et belles lettres 17 29 involii Ioannem Lydum in fragmento quodam Lutetiae assorvato dicero ὁ Μεσόδμμης se πως προς αυτην se τὴν ἐμοιν ' πο ὁν Inscriptum est doctritia illius initio nomen Dionysi in cod. Urbinate 77 qua tuam postea est expunctum et in inaruine Vaticani 1364 Amse Studeinund p. 128 et 12 . et Berotum in Anthologia Pal. 1868 XCIV, et quae e posui in Bacchii ed Arg. 1890, 24 et in cordi his fur Phiae I 1890 679.2 msserta tion surri mri e de Pomo in musique Vol V, pars II MEninires de litto utume, p. 169. scriptae 1720, ed. 1729.

50쪽

6. Immius sunt hymni in Nomosin versus . . iam nullium novit nusMesodmen, Mesomedes Vero, cuius duo alia carmina exhibet

Bergh in anthologia p. 524 fuit homo musicus imperantibus Hadriano et Antonino' huic igitur, si melius nesciamus, una cum Nemesis hynin Solis quoque amen nidiemus. Suidas εσομήδης χρης λυρικδς. γεγονώς ἐστὶ των γραφει ἀν εἰς Ἀντίνοον μαινον, Ἀδριανο et cara , καὶ Mi διάφορα μέλη. - τωνῖνος τι το mi si μνημεῖον ἀνα γήσας ἐπε--ασε - τε Μεσομήδει τετους κιθαρφδικοώς νιμος συγγράψαντι κενοτάφιον ἔχωσε τω μὲν Mes.), τι καὶοκιθαρ δεῖν - άνθανεν, ἐκείν οε δτι την ἄμώτητα αὐτου ἐζήλου. Iulius Capit dorantonino t. salaria multis subtraxit . unci etiam es med lyrico salarium imminuit. Cf. Eusebium II 16 3 13 16 Sch. Μεσομήδης ρης ποι ης νόμων κιβαρωδικῶν γνωρίζοντο, et Hieronymum: egomedeseretonsis citharicorii carminum musicus poeta agnoscitur Antonini anno VID.

V. O.

Εὐφαμεί--ας αἰθήρ, γῆ cu ποντος καὶ πνοαίουρεα τέμπεα σιγάτω,

Xιονοβλεφάρου πάτερ ηους,