De dialecto Sophoclis ceterorumque tragicorum Graecorum quaestiones ...

12쪽

de multis Isis 'huius Eneris Hent, et inis communicabuntur. Recte reiso contra atticiliarum πι-

θου idem viae doctus defendit in noxa ad EIecu. 1oo5 recte intesserit, dialectum doricam invitis libris inferendam non esse, qua de re conferatur ad lac. 6Is, Tecte iam antea Brunaius ad Philoet. 259. hβουλόμη atticum quidem, sed tragicis nou frequentiatum est ' monuerat, te .Porso ad Eurip. PhoeM.' formasi ἐλέςσι ' εἱλίσσω probavexat, recte deviquo alia alii restiti erunt. At mulis supersunt, de quibus alite inam nunc fit, ' iudic-dum esse arbitramur. Qv in de maiore eorum parte, quae subiungam, va- re mihi videtur, alia similia in iis rael'tur', qua ad Sophoelis fabulas scribere in animo es Ordiamur a multum tractata, a pluri disque in Mmutata secunda in passi, et medio praesentis ut

xique indicativi persona in , quo modo in codicibus

Sophoclis aliorumque tragicorum atque veterribus editionibus constante terminatur, exceptis Drmis οἴει, βουλε et o νει, M. e Vetere atticismo omnibus a ticis librorum auctoribus propriae sunt. Quae passim in libris leguntur. secundae seuersonae in ει exeuntis exempla, ex serioris aevi eadem pronuntiatione utrius- qu diphthongi orta plerumque in pessimae notae di bus operiuntur. Praeeunte valekenaerio Brunctius, qui formam. in ει a rammaticis atticam nuncupari commendarique, ab Aristophane, Vere attico, servari animadverterat. nonnullorum exemplorum apud tragicos quoque non satis idonea auctoritatEnis . in futuris quidem repugnantibus modicibus

13쪽

atticam illam terminationem introduxit. Quem Pomso, Hermannus, Exsurdius, alii sequuti sunt, secundam praesentis quoque in passivo . medio lita scribemtes. Qua ration nuperrime in editione Sophocleas Electrae et Trachiniarum tacite relicta, futuris modo illam formam Hermanuus tribuit, argumentis , qui ibus ductus sit, non expositis. Itaque Videmus, quam dubii summi critici haereant, qui . codicum fido xecedentes mini sequantur arbitrium. Argumenta aeutem eorum, qui hac de re scripserunt, blattinui in dialecti. p. 6 sq. Fucheri ad elleri yammat. I. P. 119. a. p. 599, Oenii a Gregor. Corinth. P. 49, ex edit. Schaeseriis. 11 sqq. g. 55 Valaenaeaei ad Eux phoen V. 576. p. ak6 sq. Brunai ad Sophocl. Oed Teg. 556, Porsonis in praelatique ad Eux Hecub. p. 4, exinanni in suae ad eamdem'bulam praefationis p. 5 sqq. Μ tibiae in grames graeo. S. 197. I,

Burimanni in ampl. graec gramm S. 87. not. 9 P. 55 sq. haec fero sunt: azimum veteres grammatici atticam scripturam esse formam secundae personae in M. affirmant, ut scholiastes ad Aristoph. elut, o, negorius Corinthius et alii. Quod negari non potest, cum Aristophanem habeamus exemplum aliosque atticos. Tum analogia illam atticam probari formam imprimis Porso in praefatione ad Hecub. P. 4 docere studet. Denique diphthongum ει pro cognata diphthongo poni

licere monet Hermannus in praefatione eiusdem fabulae p. 7. Recte, neque ob ipsum usum et exempIa

14쪽

Ne vere atticis formam in si exeuntem servandam minimeque spellendam esse iudico, ex ptis fortas, singulis iocis, in quibus tragicorum ill sermonem imitatuae tamen ex Aeschyli quidem, Sophoclis et Euripidi fabulis removendam Eam praeter forahas illa oliι, βουλει, qui , quas constante in libris ita

scriptas videmus, arbitror. Cuius sententiae hae mihi sunt attones primum omnium ferme et optimorum librorum consensus, Pariter atque Embranarum AI- viqvo editionis haud exigua fides. Quis enim existum vexit, ut unum certe exemplum afferam, in Sopho clis Traphin. v. 45o νευδη, 452 ipsit τη , 7 νιέρι- sv et 471 κτήση, qu ter communem formam in , quam ad unum omnes codices tuentur , in atticam contra codices esse mutandam id quod fecit Erla-tus. Eadem res in Aesch. rom. oo sqq. tque hac probata mutatione in quibusnam tandem fides habenda veheribus libris p ta lai A libidini nostrae aperitur eampus Tum quod aliis grave argumentum 'st indicativi et coniunctivi formarum diverntas, apud me quidem non multum alol, cum aliis quo- Me vilis, quae disserunt, eaedem sormae sint, vindicativo et coniunctivo in activi ac passivi praesenti tompore verborum in in quorum modΟTum Icus tam certus est, ut statim intelligas, uter ponen-ψus fuerit. Deinde in quo summi, editores ac critici vphementer Peccaverunt, est tragicorum diuendi gentio, quod atticum esse oportere iudicantes tragicas fabulas commaculaverunt, licet accurata earum lectio

contrarium clare demonstraret Quot enim spicae

15쪽

strioaccae forma in se vias reperiunt . Iam tem pus est intolligora, tragicos poetas, qvi res oculis subiicium a communis vitae consuetudine Iongius Te dentes, graves et rariores, dicendi quoque genua sibi elegisse, quod a vulgari paullum tecederet, et multa ex visis poetis hausillo qui grausa canontes ipsis Haeces an . Denique si quis existimaverit, B- ntiorum modo uticorum esse formam secundas passivi in , quamvis id ipsum do alte a comendavMidas . ἄπτεσμι negari quidem non potest, forma illa os esse, sed concedendum 'quoque, in ο--muni dialairio regnasse eam, iamque apud Homerum

passim reperiri v. o. Iliad. 3, 16 τω ουτι μεταπρε-

Qt 87 δε πατερ, υ εμεσιζη, alia. Unde apparet, formam in v novam non esse, sed ex Homero ums, ullo in omniunem linguam, tragicis, quoTum B -:pore itera forma iis ore Atheniensium eant, Iam retinentibua Arutophane conota, qui ea communis vitas in scenam ducohat, atticorum formam apte suae

paute. Vide quae Pasti,tus, consor ElmsIoianw Oedipi regia in ephemeridibus iterariis eneo ua 181 8. num. 147. p. 6 disputavit. Cum formarum, quae literis ' et ει disserunt. montionem iniecerimus nonnulla alia his similia addere libet. Et primum qu dem de scribenda secunda Resona activorum verborum in μι exeuntium

ambigitur riuriis est nις, ιης, M. In codicibus

16쪽

et alia composita accentu in paenultimi locato scripta leguntlix', ita tamen, ut alii libri ης, συνέη etc. Praebeant , Quare anceps est iudicium. Brunckius scribi iubet ἱεῖς, τιθεις ab aritiquis, Verbis ἱεω, τιθεω, quae atticis in usu non fuero conseratur eius nota ad Philocti . 99a, ad ed. Teg. v. 628 et ad Aristoph. Lysistrat. v. 895. Cui adversatur Poris ad Eur Oresti

v a a formas τιθεῖς, ξυνιεῖς barbarismos vocans, atticisque tribuens τίθημι, τι ς, τέθησι ceterum exempla proferenda es se, in quibus cogente vers τιθῶ, τιθεῖ τιθουμεν, τιθεῖτε attici dixorint. Itaquε exempla doctrinae suae epugnantia correxit, coniugique vult. Sed formas illas contractas, neque atticismo neque barbarismo tribuendas, apud ionicos etd icos scriptores reperiri recte probavit,atthias in gramm. Taec. s. ao5. ., quamvis hi ipsi ιβούμευ, τιθεῖτε non admiserint. In hac quoquo a Porso oblitus est, tragicos non semper esse atticos. Quare ne emoveamus illam formam satis graecam, quamvis Tariorem, cum apud ionicos modo et doricos auctores, ut iam diximus, legatur, communi et a tica dialocto in formis τίθημι, τιθης, τἰθησι Consentiente. Ἀocentum autem quod attinet, cuius grammatici auctores sunt, in libris 'IΕΙΣ, ΠΕΙ , similia sine tenore pingi solebant, quae illi propter formam pro imperis o tempore habita, εις , M. plerumque scripserunt, aliis peioribus libris e solemni vocalis, et diphthongi ει confusione, praesentisque temporia causa, quod requiri librariis illam formam ignoran-

17쪽

tibus videbatur, ης saepissipa exhibentibus Nobis optimos libros sequendum, et, ubi praesens requiritur, ις, Θει - τιθεῖ, ubi imperiectum, z-, ιει scribendum est, mi recto vidit Brunctius. Ita praesens erit udum in Electri v. 596 -- liis γλωσσαν. v. 35 7 ουχι ξυνιεῖς; ed. xeg. v. acri ὁλε ιεῖ μιηελ ι Antig. o5 η καὶ ξυνιῶς καὶ λέγεις ορθῶς α φῆς. nihil. v. s. εους προτελων, τους λους ψευδεις τιθεῖς pro praesenti τιθεῖς haberalium, ut Brunctio placuit, in τιθεὶς scribens parincipium praeferas, quod propter omissam copulam non offendit. Etiam in his Aristophanes atticam formam amat, ut in Plut 45, ubi lihri ξυνίης dant. Ceterum

Sequitu aliud huic simile . plusquamperfectum

xum alterum Ex inusitato perfecto sta, communi piusquamperfecti exivinatione ιν adiecta, alterum ex eodem perfecto, addita terminatione ionica in quao in is contrahitur, formatum est con quos audat Alatthias in Maec gramm. F. 195. . Tagicis communis forma ἐδειν, quantum a codicibus colligi licet. usitatior arat, atticis ionicam formam etinentibus. Sic in Sophoclis ed. xeg. 455 15a5. Eleiotr. 1 1s.1185. Antig 18. 47. 448. 46o. Oed. in CoI. 9 8. Trach. 87. Phil. Io Io, quae fero omnia ex hoc poeta exempla sunt, optimi plurimique libri constante communem loruiam tuentur, nisicin ed. Col. 4 , ha

18쪽

vulgaris scriptum ea. Qimo cum ita sint, noli nequa

hanc formam ex illa, neque ex hac viam corriger. ut constantiam quamdam poetaxum fabulis inferas. Quamvis iniim cpmmunis forma crebrius operitur

apud tragicos, ut supra est istum, Passim tamen,' sive sit o negligentia factum, patria istacto inritia metis se obtxudente . sive de industria, attica iuxta illam servari recte Potest. Transeamus ad Iubaontivum κλειseos, sive κλῆ-sρου, cuius alictaea forma, quae frequenter veritur, ab editoribus in alterain tali ρου, tragicis non aliΘnam, Plexumque mutata est. Cf. xunckius ad eae Teg.

corum sunt, L. Loenius ad Teg. Corintia. p. 62, 1tui contra κλείω et κλειθρον ad communem dia- . lectum Tetiruntur, quaru ut iam vidinatast, tragicisahe Praelarunt vicae. Quare equidem hancce sodimam, hi in codicibus extat, non mutaverim. Salva inlux Hi in Osid. Teg. 1a6a, salva in Antig a186, ubi Ma--α soarmam sponere oblitus est Brunaius Iesua

a LU hig. in Aul. 5 5 in Phoenisi Iaa. 68, ubi vado Vala naerii notam, salva in aliis multis Iocis,

ἄπο ἐω - tuae ibid. v. 158 κλείσ- in Eux Phoen. 87 Al4- κλή- ves κληιιπις MS S. Praebent. Simili qua estio de nominativo pluralis tertiae dos alienis in nominibus, quae in χυ finiuntur. in . Parimitivas forma his, λωτιλέα et βασιλ- , AEu rem Mera, . α Θησέες in Platon Theaet. P. 16 b. alma passim apud tragicos .pexitur, ut in

19쪽

est, sicuti in Aeseia Pin. 58 τοκῆες bisyllabum. Exula comminis foranaiamλει per contractionem oritur, ex raque attica. βασιλῆς, es Choarobosci nota in tymolog. agat. . m. 57. et censor Elnineries Oedipi regi Lin Jenensibus ephomer liti 1818. n. 147. P. 61. Si hunc nominativum praeeuntibus aliquot libria, Triclinio et Damasio in miseel oriri. p. a . scribi iussit obeatus a Sophocl. Aiac. p. 247. Schaelem ad Gogor Corinth. Pag. IOI, probant. Buumanno in prolis gras gramm pag. 1 M. Nihilominus tam saepe eperitur βασιλην, ut Pro compta forma haberi nequeat, qua e communi βασιλεῖ Atticis sic tam a sit, ut κλης, κλη - κληιο κλεις, κλειφον, κλεια, de quibus modo diximus. Cf. Eustathius ad Hom. Idad pag. 5o 18. ἔθου etola 'Αττικῶ πολλακι τὸν φια σου καὶ Ga Mγγου διὰ τοὐ- - ι προαγειv, και o binus is os, uius καβασιλῆς καὶ ι πῆς, ἄλλα - ἐπὶ ρημα-M . Itaqua

babet, quo commendetur, ut equidem atticis utramque formam et βασιλῆς et βασιλῆ in usu fuisse e-ssam. Eadem a Thucydidis hac in re inconstantia, in oppo de locutione Thucydidis pag. - et in Ariag. discrep. scripti pag. 471 sqq. demonstravit. Tragici autem etiam in his communem formam inuis Praeserunt, ut ex optimis libris intolligitur. Vida exempla a Brunctio ad Oedip. reg. v. 18 collata quihus addas Aiac. 189. aσιλεῖς, 65 γύρεις, Electri 11o7. 1 4 Φωκεῖς.

20쪽

Achedimus ad cognatum usum formarunt ιkασα et ἐκσσα. Haec quidem licet apud atticos et tragicos xeperiatur, tamen etiam altera forma εικα - , ειuασα. etc. bona, neque mutanda est. Itaque in Sophoel.

Electr. 66 vulgatam αυτος εἴκασας καλῶς probes, neque runckius, orso aliique in Eurip. hoeniss.16ς, ἐξεiκασμεια et 51 εἴκασε corri re debebant, qua Valchenaerius ad V. 16 p. 54 intacta iure e-tiquit. Neque in Aesch. Cooph. 65I, nequo aliis locis

scripturae librorum augmento carentes in atticam mmtandae erane Qui de his formis disputaverunt, ramtex laudatos hi sunt, merso ad Moerin p. 18s FuchExus ad Welleri grammat. l. p. 79. Ruhnchenius ad Timaeum P. 95 Voς εικαέων, runctius ad Aristoph. nub. 55o. Forma εἴκαζου, εἴκασα εἴκασμα etc. Or inuni dialecto, ἐκαζον μασα, κασμα etc. atticae convenire videntur, licet in talibus limites minus arcti ponendi sint, quam vulgo socerunt grammatici. Sic Platon sympos p. 59 εἴκασα laudatur, neque Thucydidem augmento usum esse probavit Poppo in Iocutione eius P. 226.

Augmenti mentionem cum fecerimus, quae huctspectant, iam fractemus. Et primum quidem de augmento verborum a diphthongo a incipientium, pauca dicantur. Quid grammatici iudicent, opponis observationibus criticis in hucyd. p. 8a in eiusque disputatione de elocutione hucydidi p. a inspectis videbis. Quorum aliis augmentum probantibus, aliis improbantibus, utrumqu licuisse, conigere nobis licet. Verbum ευχεσθαι augmentum in Soph. Trachin.