De dialecto Sophoclis ceterorumque tragicorum Graecorum quaestiones ...

21쪽

locis reiicit Verbi εὐτυχι in Eur Hecub. 8. ηυτυ- χει imperfectum est, V. 1198 autem e 1218 ευτυχει. H. Porso ad vers. Is et Matthiae graec grammiat.

S. 167. 6. ηυλαβεῖσs is τοι etc. in Eux Orest. MVulgo legitur, pro quo Aldina ευλαβεισθ' o bis exhibet. In Med. xeg. 8 μητρι ξυνευνασθησαν. Verbum ευρισκει neque in alio sermone, nequq in tragico augmentum Tecipere solet. Nam quod in Antig. v. os sola Aldina ηυρέθη habeat, et in Aristoph. ac. 129 ἐξηυρε η legatur, corruptelae tribuenilum ess videtur. cf. atthiae graec gramm. I. I. Certe in hoc verbo augmentum rarissimum est. Exempla vide apod nNIesum ad Eur. HMaol. 5o et in praes ad Soph. ed. xeg. p. 1a CL SeidIerus ad Eux Electr. 58o. Formam δυαλωσα Valahenaerius ad Eur Phoeniss. Pag. 22 V. 591., aulairius P. 55. Brunaius ad Aristoph. Plut 58 et ad Soph. Aiac Io 9 Pro attica habent. At recte Hermannus ad Aiacis lacum probat vulgatam αυηλωσας, quam non tragicis modo, sed aliis quoque atticis usitatam fuisse exemplis docuit Filahorus ad elleri grammat. a. p. 85 et Ioz. 5. ap. 56. Passim etiam in Thucydide reperiri ανήλωσα docuit Poppo in Mocutione huius scriptoris, p. 6, idemquo de Xenophonte, ad Cyrop. 1, 4 5. De augmento verbi avεχ σθαι disputaverunt Porso

in praefat. ad Eur Hecub. p. 9. ed Lips ait. Rei si-gius in coniectann. I, p. 17. o interpretes ad Sopho-

22쪽

Tegulam, altera vεσχόμη non sane analogia formata est. Dupla enim augmentum etiam in aliis compositis verbis cernitur, de quibuν cf. Matthiae graec. gramm. S. 27o pag. o R. et Butimanni ampl. graec.

Mamm pag. 345. At quod in Sophoclis Antig. 467 optimi libri suppeditant , ἐνσχόριηυ, recipiendum

existimo. Sunt enim haud pauca graecae linguae .exba, in quibus compositis ante praepositionem ponitur eugmentum. f. Matth. gr. gramma L P. OI et Butimunn p. 5 5 sq. uxor quae vεχεσθαι quoquo reserendum est. Formatur enim, ut αυσχεθέειν, αυ-

σχεο, εvσχετος, omisso a quod saepe in similibus

abiicitur. Sic ivσχόμην defenditust, neque X es. tim apud Sophoclem offensisnis quid habet. Vulgarem optativi formam in ις, a finitam tragicis et inicis eximendam non ine, exemplis de- moniti averunt Sohaeserus in melotematibus criticis. pag. 85, Ε-stolus ad Eurip. Med. v. 19, atquΘ Ε Budius in Anti onae min. Edit. v. 1 addendisqu. ad hunc versum. Itaque equidem in Oedip. τες 5 κατακτεόναεν, quas vulgata scriptura est, s-vandam duco. De altera forma vid valchehaerii distrib. P, 85. C. Attici ut constat, in futuro, cuius finis est ασω,

εσα ισι , literais eiectit vocales contrahare Iolent, ita tamen ut hilaba contractioni antecedens neque per se , neque per positionem productam vocalem ha-

23쪽

h M. Non enim alaa ,- κω ac similia dimantur pro aBέσω, αρκέσαa. Quod etiam apud tragicos saerum osse vid-us. Vid Brun . ad Soμ. sed Taeg. M. asa. Noli tamen, ubi vulgaris forma in libris Iagis tur, atticam inlagre, quod sibi permihi Limneius in

Oed. m. 558, volιοιγνι pro librorum scriptura γυα - σοιμι scribens. Nam otiam hic valet illa norina, tragicos non semper ess atticos. Noque prorsus improbaro apud hos poetas communem ranam ido. tu Hemannus, qui ad Alac. 557 haec dicit Vidam dum tamen, ne tragici forte interdum Etiam ommuni forma fu uri usi sint. Sic in Phil. 1 sa sλεσον, quamvis in anapaestico versu et fortasse coniunetivus sit. Tragicos formaraim, quae atticis usurpata fuisso Da.osio in miscellam criticis pag. 558, alch nafri in Eurip. Phoenig pag. rao. V. 585, Brun-ohio ad Aristoph. an. 4o et a Portone ad Eurip. Orest. 55 negatur, rarius udis osse vidumus, ut Antig. 5. Phil. 659. Mae Eleot 1o55. Cyia. 96. aliisque quibusdam locis Synizesis concoditur in δυων ut in Antig. 55, o in δυων, ut in ad reg.

6 o. f. Hermanes elementa doctr. Me pag. m.

Mirum quidem, quod nusquam apud tragicos , quoastam, o ex metro in Miu mutandum sit. 1M cum casu factum esse possit, ut multa alia, si magis de δυω dubites, non tamen pro falso ab as necesso viti Ceterum ex antiqua scribendi ratione similiter πόρια vulgo scribitur perperam pro rupta constans hic mun-.sisse videtur Ilterae micron in hac voce usus, ita

amen ut forma δυ certissima esset Ubi pro ευμ,

24쪽

δυμ quas ipsa uti ta et proba forma, Oedip. eg. ias et aliis Iocis in peioribus libris legitnx, δυοιυ non abiecerim. Sic in Tracbin. 9 5, ubi optimi libri δυοῖς exhibent. Plura de communi hucydidisquo nis attulit Poppo in elocutione Thucydidis p. a sqq.

do eo tragicorum disputaverunt eidlexus ad Eurip. Electae. v. 95, Imneius ad Eurip. Med. v. 1a56. Ut initio dirimus, ab Hermanno auctoritatem

codicum in formis εἰς et ες, quantum e metrum licet, ecto observari, ita in cognato μα et εσω idsm aciendum est. Plerumque enim tσω damnantes, ἔσω inferunt editores. experam utraque enim forma apud tragicos reperitur, Aristophane σω ut videtur, repudiante. Vid. Reiflgi coniecit. I. p. 517. ω' Sophoclis Trachin e codicibus estituendum Aota est v noa. 4sa. 695. 9oa, et Moviore forma sua certa, ut V. 36, saepe, et productiore σου, ut v 869. Vid. etiam lmsistus ad Eur. Μed. v. 88, i idemque de ἐς et ει in praefat. ad Soph. Oedip. m. pag. 1 ed Lips. adque Eurip. Med. V. 55. Praetex formam εχ αἱρειν, quae frequens est et attica perhibetur, apud tragicos altera extat, ἐχθραι- τειv, a Porsone ad Eur Orest asa et ad edeae v. 555. tamquam male sonans damnata. Neque equidem nego, vere atticos Itortasse rarius illa usos esse, sed apud tr4hicos aliquoties reperitur, ut pro corrupta habere eam

non liceat. In Aiac. 679 vulgata ἐχθραυσέος est in Antig. 5 ἐχθραvῆ, in Eux Med. 55s ἐχθραίνων,

qua forma gravior est et a vulgari atticorum sermona

alienior Quare tragicis non displicuit Altera tamen

25쪽

usus rariorem illam Prob. 'idetur. New - - - laici auctoris,. multoque minus in poetae volumina ica forma inferenda est, ubi duplicem in usu fuisse. nequa a sangulis auctoribus alterutram improbatam esse τmmatica et codices docent. Porso ast reae, Eurip. . n. iam una Mimvm v eoum ἐχθραίνει. comparisit, illud damnans, σχαίνει contra Probans. At emoveri formam ἰσχναίνει non licet, tragicis non inusitatam. Cf. sch. Tom. 69 58o Eumen. a67 etc. ' Vide Blo ieldum ad esch. Prom. 77-

Recte etiam si tardius ad Alan. 516 defendit ἰυνηκρετμει contra obeckium, .ηρετεῖν scribi iubentem. Sic praeter ouεσθω Invenitur etiam ιχνειν in Soph. Aiae. 564 p uresque duplices formas a tragicis iuxta se usurpatas in hac ipsa disputatione ex 'idinins et . videbimus. De ἐχ Θραίνω et ἐχθαψω id etiam quae prayus d Heliodor. - g. asa et BlomfieIdus ad Aesch. Prom. 1. l. dixeriεnt..qd ipsum videtur esse in formis πλευμα et

προ μ- , quarum alteram oriri docti modo pro vel P ribus, modo pro recentioribus atticis, modo pro plesui atticae usit ta babuerunt, alteram odia vulsae atti-icismo et exquisitiori plerique tribuunt. . f. orso ad Eur Oxast 71, Brunckius ad Soph. Trach. 567.: Nobis in tam incertis unica auctoTitas, optimi 'libri, sunt Quos cum sequamur, utrumque et πλεu Muriet πνMisiam traneos dixisse videmus optimii enim

libri in Trach. 567 78 et 1o56, ut in Aesch. Choeph.

26쪽

inest a71, Η.rcul fur. Ios eis. πευμ- tuentur. Utaeaque forma fuit tragicis In usu. Idom B πρασσιο et πραττω inisque militaredactum uolo, quae Valaensterius ad Rur Plii enim v. o6, 2588 et alii recentioribus atticis tribuunt. πράττω in Soph. Antig. v. 6 , sed in proximo versu πρασσω, Aiae.'1596 Llscir. Ioa 6. Philoet. 14 9. Traci II58 legitur, ελαττο Electr. 998, κρώτταν Bidem v I 65, ἡττω gur Hecub. 274 etc. Tamen duplexis crebrius reperitur quam altera forma, quam Poppo in elocut Thucyd. P. I et in farrag. p. ossea scriptori prorsus eximit. Eadem os in formis a I et Θαρσῶ, et ἄρω, licet critici repugnent, alahenaerhus ad Eurip.

Phoen. p. a Porso ad Eur Hecub. 8 et ad Phosntfr.5 . f. ed. Teg. 1o6a. 1 59, Oedip. in es 491, cum aliis Iocis pluribus. Duplexi reemitimitare a m eis vulgo tribuitur, ut antea duplex et, nequo illos

potissimum ita dixisse negari potest. M v et1hm apud pedestres auctores moliorum temporum stet exi- tuae. CL quas Poppo in observati criti in Thucydidem pag. 1 7 et ita elocutione Thucydidis pag. os. Exempla contulit, ita vi antea quam utin solet,

licet rarius, Murpatas illas formas ollo censeam. Similiter in Aiac. v. 11o Φλιου pro ἀπ-mo lenia , 'qua vi antiquiores attici . si non uni. Logas ihl Praeclaram Hermanni notam. Iti Sophoclis Aiac. v. o51 optimi et, μακρορο

27쪽

έκνα mr au praebentibus, de quibus forinis multi viri docti disputaverunt, quos serinannus in nota

illius versus laudavit. Neque ego sententiae eorum magnopere repugnaeveram, qui formam κυαπτει a

liquioris atticae lingu e esse cunt. Sed iam Homerum formis vάμπτειν, γvαριπτος aliisque compositis usum esse videmus unde abiecta liter μ, -- πτειν, γυαπτὸς sormantur, quorum diversa quidem significatio est, sed idem Umqn. Itaque grammaticorum praeceptum Perquam dubium, ut lave, videtur, ita ut equidem formam vαπτει maiνι ioniacam, ναπτερ magis atticam fuisse censeam. Quae cum ita sint, tragicos ionica interdum forma usos

esse incredibile non est. Neque Eustathii auctoritas haud optimis libris usi, in Sophocleo Ioco valet. cfi quae monuit Eriurdius ad Alac. v. 129. Secundum atticinas γιγνομαι et 'vinita attici amant, γίνομαι contra et inἄσων ceteri Graeci. CLValaeuaerius ad Euri Phoen. 15,6 B-chius ad Aristoph. an. a. Unda in hostiis tragicorum editionibus plenior forma saepe contra codices illata Iegitum At multis exemplis librisque repugnantibus otiam in his saepe tragici poetae communem laxmam praetulisse mihi quidem videntur, ut in Sophoclis Electr. 771, Trachin. 25, 455 1175 et aliis permuLus loci γέτομαι, in lectae. 988, 155o, Phil. 588

etc. γινωσκω, quamvis literamo crebrius addi quam omitti negandum non est. cf. Elmsteius ad Eurip.

Med. v. a . Idem in Thucydide fieri docuit oppode elocutione Thucydidis P. Oxet in farrag P. 595s h

28쪽

larmis Mκρος ετ ηυιεκρος, ni metrum into eodit, ut in Sophoes Alac. 161 et Eurip. Med. 7. ed. OTL, auctoritas manuscriptorum Ilisorum respiacienda est. Neque eum Hermanno in Electri v. 1111

cphqvτε αφτου σμικρα λεί να- scripserim, optirnis et plurimis libris λυκρα dantibus. Da formis κλέος et πλέως hoc tenendunt, illucto'riamurii, hoc attica dialecto esse proprium, tragicosquo passim etiam πλέος dixisse, ut Euri Alcesti v. 75 et Soph. Oedip. in Colon. v. 116a, quamvis hie πλέω in part librorum reperiatur. Quod ad terminationem adiectivorum verbalium στος et os attinet, vide qua montiat Brunaius in Antig. 847. Quantum equidem iudico, in his primum metrum respiciendum est, tum quaenam in singulis adiectivis inica forma sit, denique quamnam optimi 'dices tueantur. Etiam in his mere atticam formam tuteri postpqsuishi uigio videntur, quamvis libri sibi repugnent. In ed. xeg. os et 1515 contra codices versus caesa Teponenda est forma αδαμασος, in Aiac. so putem δαμαστος θεὰ servandum videtur , ut alias. Dissicilio quaesti do formis ἄκλαυστος et κλαυτος, παγκλαυστος et παγκλαυτος, metro non intercedente. Sed etiamsi ormam ininos non prorsus damnquerim, quae passim sine variatate scriytura legitur, ut in Eur Hecub. 5 et sortasse Soph. Antig. 85ν tamen ἄκλαυτος et παγκλα o tamquam rariores formae tragicis detrahendae

non sunt. Sic in Irachin 65 , Antig. 847, et 876, 'ed in Col. 17oa vulgata ea brevio forma. Inmed.

29쪽

-g. 8 et 596 aliisque locis maero repertitur, In

eiusdem fabulae v. 561 v minuis. In V. 995 θεμιτὸν, quod vulgo legitur, metri causa in Θεμιστὸ mutan- . dum est, quippe quas simplicissima correctio videatur. Ceterum antiqui libri saepe utramque formam praebent, nec raro dimetis fit iudicium, ut in Electrixas. Vid etiam Reifigius in commentationibus criticis Oadisi Colonei v. 1564. Codicum auctoritas respicienda quoquo est lusormia 1τυει et 4vυτειν, quae ipta attica perhibetur, de quibusque Porio ad Eur Phoen. 465 atque ad Hecub. 157 egit, malo probans avuτειv, quod apud tragicos non reperitur, maleque ab Elmsteio aliisquatingscis insertur. Cf. ermannus ad soph. Electri v. 445. eque Thucydidi asperum spiritum huius verbi usitatum fuisse docet Poppo in elocutions huius Icriptoris, p. ni . Huc pertinet, quod ElmΠeius astoed reg. o scribi iussit ibid. v. 1 as Ἀγος pro αγος, epugnantibus libris et Antig. 775. ante quem Brunc ius aliique, ut Schaeserus ad Gregor. Corinth. p. 546, ἀγηλατησει in ed. reg. 4m invitis plurimis codicibus probant, Eustath auctoritate in qui ad Odyst'. p. 17o dicit: το ἀγηλατεῖ παρα Σοφοκλει' κεῖς μέντοι και δασυvεταιωαρὲ τ αγος. At primum Eustathius, qui test. E Birdio ad Alac. ias haud optimis manuscriptis Ius est, hic inspexit unum eorum, qui ἀγηλατήσει exH-hebant, unde notam suam hausit. Deinde deducendum ab αγος, quam formam S.phocleam esse paulla

30쪽

et ' γήλατος non aliter nisi leni spiritu notantur. Neque Postremum Sopilliocli spiritus aspexin talibus placuisse videtur, ut in avἡ- dimua. Idem Minneius in ed. xeg. 14 ἀθροίζω et v. 69o .aλυω sex sit , quae quisque statim reiiciet. Recte autem ρδιι et scribitur et scribendum est, ut Britannus probavit ad Eurip. Med. v. 1 s, Plura ad Soph. Oedip. in CoL v. 1o76 ed. Tunck-

rentur.

D spiritu dubitatur etiam in αὐτας et αύτως,

quorum illud Hermarinus ad Viger. p. 56 Homericum esse ait, hoc, nisi forte grammaticorum inventum sit, atticum. Idem in Aiac. v 1 7 edidit αυτως, quo modo scripsisse iasicos censet, ut ex nota eius ad Vigerum apparet. At Homerici libri αυτως exhibent ut tragicoruni , neque est quod hoc abiudicemus Homero, qui pronomine υτος, αυτη, τουτοutatur, ' cuius masculino υτως, ct feminino nontra normam μως formatum esse significatu et grammaticorum testimonia docent. f. schol ad Alac. 1168 ed. Exsurdi. Aliora forma fuisse videtur αυτως, ab αυτος formata, non multum diversa significatione,

ut nos a pronomine diese dictionem 's Hese Arca pronomine Iet i dictionem V DIbige Art, utrum

que eadem fere potestate deducimus. Sed tragicos quod attinet, scriptura αυτως, ut iam diximus in cydicibus reperitur, neque cur in αυτως mutentu ulla est ratio id c uod nobis sufficiat. Alii de altera forma αυτως amplius quaerant. Vid etiam ElmDIeius a Bur Med. v. 15.