De dialecto Sophoclis ceterorumque tragicorum Graecorum quaestiones ...

41쪽

' ριοι ur Ion 1 Iia. Vide eumdem virum doctinu in

Praefati illa. p. I. Neque damnanduin dueo h ρετ in Aiac. 1557 Eux suppLAE , ἡ λήθει' si Antis.1195 Eux Phoen. sas, 1 τοι ex Sophoo rixa fragm. apud Stobae novi. D. LXVIII. P. 35 mi, apud Aeschylum in sept. 587, χη 'γχουσα a. α και Φεγχουσα Aristoph. Lysistr. 48, aliaque, quae in codicubus aliis et veteribus editionibus per syneephonelta scribuntur. L Bruna ad Phil. 8a. rasis 4'ρετὶ, via ἡγετη perquam incerta est, nec tamen serta prorsus fuit ex a usum. Idem do τῆ γ ῆ, τῆ γορα et talibus statuendum est, quae varie scribuntur. Vid. Reisagia syntas criti p. a sq. Eadem os in οἱ 'γαθοὶ Philoct. 875 Eur Hecub. 1 316 etc. aliisquo similibus, exasi 'γαθά tragicis Insolita. Etiam Wolfius

in analecti luexar. p. 458 hanc crasin his verbis improbat hodie factum nollem, a si nune fabulas donis das a xem, imitare potius scribentes οἱ γαsoLIn opinibus iam commemoratis elisio solemnior fuista videtur mali, neutra Prorsus improbanda. 'id Porso ad Euri Hecub. 548. Dubita exunt eum vetemh

42쪽

utrum merus esset articulus, an ex articulo aliaque vocali. mixta vocalis vel diphthongus.. , Huc etiam pertinent, 'v'ξ, ω 'νερ, ἁ νθραε-ε,

σερο ιδ θρωπε, non male, ut infra docere studebimus, quamvis aliter visum Et Wolfio in analecti literari I, a P. 444. Talis ουαε, inu tuo ac caterorum in manuscriptis quidem libris non reperitur. Huo Telaxaridum etiam illud in ταv, ω 'ia, de quo Reingitis

egit in lyntum crit. p. 18 sq. aliaque De V ζυρὰ in Aristophon . 651 et ιν ιζυρα in L3Estr. 9 8, quas verae craseos causa οὐ ζυρι ω'ζυρὰ, vel ιν υρι, εὐζο- ρα scribenda sint vid. Reingius ibidem p. 8 R. Du-

Plex accentus grammaticorum studio ac diligentias 'debetur, ut partes compositi magis disceman - xantium. Neque fortasse prorsus reiiciendus est Transeamus ad postpositivum articulum, qui Pt mmque rasin patitur, ut praepositivus. Vid. Elmnuius in praefat. Oedipi Teg. P. 1, usi τεχνησαμρο ex Trach. 55 , αξηκουσεν ex Philoct. 578, aliaque multa addi liceret. De απαθον, 'is consulas Brum chium ad Oedip. in Col. 1196 de 'μιαὶ eumdem ad Antig. 75 . io quaeramus de cra Vocularum a civ, quae minus accurate a L e. ἐυ, et in continua oratione, scriberentur. Pingas, v quae scriptura non est contra bonam logicam, cum producto alpha attributum tribuatur tenor. Sic scribitur ed. in Col. 54 Philom. 1a76, ed. Teg. 58o, Aiac. 1o85,

inoph. nub. 88, alias vide runckium ad Soph.

43쪽

Eleere. 45 Neque tamen excluditur suo loco illlo,

dem, cum I ' constaret ex a ἐν Talis fors quae tamen insolita. His accedant pronomina ἐμοι, σοὶ cum encliticis, qtiae ipsa et crasin et elisionem faeiunt. Et de Gall

praefat. ad Oedip. reg. p. o, oenius ad Gregorico inin P. 148 sq. d. Schaeseri CL etiam Aesch. Choeph. 11s μουστέ. Elisaunis exempla haec observes, Aiac Iaas, Philoct. 815 Eur. Iphig. in Aul. 8as, ba ιοι 'στὶ es εμb 'στι Iegitur. Quaeritur an cum Porsone in addendis ad Eurip. JHed. 722, p. 5o edit Lips ali. πειρασομαι 'γω, ψὴ- σομαι 'γω probanda sint. Vid. Wolii analecti. p. 45s . quidem certe vereor, ut non dubitatum hul alitionis apud tragic reperiatur exemptuni, 'ui probravi habitam vixque auditam diphthongum a in ver, bomnia quidem terminationibus , cuius ipsius ei indi cium accentuum doctrina facit, epicorum mors vid. Thierschi graec Mamm. s. 16 et quos ibi laudati viros doctos elidere soleant, qua re nihil ambiguitatis existit. Adeas Wolfi analecti. p. 454 et Ressimi symtagina crit. p. 5 sq. , collato runctio ad Aristoph. Thesmoph. 217, 16, nuru 988 beckio do usu apo, strophi S. 5 et ad lac. v. 191, quidvis contradicas Exsurdius ad eumdem Aiacis locum cuius exemplis minor e parte corrigendis, ex Oedip. in Colon 844

44쪽

maiae nota eodis T. φέλκορια δυστηυος exhibe*. Praeterea selio , , Perseeti passivi Illi ob ipsam huius

temporis Taritatem certum exemplum notum non esse,

neque ante alist breves vocales , quam a tis elisam esse a in quibusdam verborum terminationibus. M tam comita in hac elinone malares quasdam licentias

anteeotin voeabulam monosyllabum ni aut cum eriis ait In Mus syllabis consuintis vocis accentus imtendat non enim barytono quamvis producta ultimata ithetis valere, ut quasi refugientem Voculam alis Και stilus et arguinentum non perspicio, quamvisve vi fit, stas conditiones plerumquo cum hac est..

κέ G eoniunetas. In Aesehyli tamen Prometh. v. 14 aogitur μηδέπω ' vel μγ, πω v, quod utrum qu haryton insta est, eum fra quasi partem praecedentis .cis Seiat, et in Soph. Oedip. m. s7o omnis Ithyi in scriptura ἀη 'ξ ἐμου congruant.

Conliderandus quoque aecentus est elisa vocalis. Atque eum ericorum more in narrationibus tragicorum augmetitum ex verissima eidleri observations saeps omittatur, etiam hi di factum velim, plerumquct non ἡψεesantibus antiquis libris. Ergo typis exco Munx ἐγω κτάνου ed. reg. εώ ν δωρηρια κείνω δω- res Alac. 15os, ἐρηριη, κλα Trach. v. os, etc. idcthae M o supra dicta. Cetera omnia non satis rectae

aut exurneophone Ieribenda, quae longis meiathus

45쪽

ot diphthongis propria sit, ut e . eg. Μ βιλ

ερεε αι aut cum Reisiga in syntagm criti p. sis isti γπης, μη 'χοιμι, in quibus tamen quomodo gravioxegere Proximam vocem pollit, quamis rations ultima pro Onesitiois habenda sint, non intelligo aut ιτυ φροσια, μη εα etc., quae ratio naturae euaonis x pugnat, ex qua nihil in superstit vocali mutetur istaeniquε εγις ρρα τα , μεξω ets. ex minis quidenteontra, aseos eges, certis finibus circumseriptae. Itaque nihil restat, quam ex grainanaticorurn tentonistic vid. Mimanni ampl. Maec. gramm. p. 117 M. st votoribus libris pingere ιγιο φρανσα. ἐγω 'λεγον, κοιρι et talia, cf. alchenamius ad Phoenim v. 4o83. Idam in P aE, A ,sρωπ aliisquo fieri supra amonitum. Haec enim ratio iuvas 'psa spicuitatem qua partos eompofiti clarius nitriadvinantur, nequo tollit Inoa elisionis, cum Θό mutatur, non olisiona sanis non scribent ιγε φρασα etc., sed pronuntiatio Mnecessitato coniunctorum vocabulorum. Nequa vio. latur logica, cum acutus non elisas vocat conuaritania ad immutatam tetrahi xonuntiandi lego iis tuae. Aliud refugium vix suto invenistin Namsita suda. Hormann lamentia videtur, ad Trachin sco, eris excusationem habere talia concadentis. superest ut moneam, o interpunetiario quidem interposita viri pro linonem, qua do. rara utari Reifigius in syntagm. xit. p. 5o. Eonm modo manat, a

46쪽

quod statim adiiciam, etiam postelisio. id Matthiae

Insolita elisio reperitur in Oedip. eg toga, ubi in plurimis optimisque libris est και 'μάτευες, quae tamen cum Brunctio aliisquo fortasse in καματευες

uorrigenda est. Sic in Eurip. suppl. 66 καὶ καλυ νε vulgo scribitur.

Elinonis xitriusque expertes esse solent inter- . Meriones, unde I 'γω, quod Hexmannus in praefat. ad Eur Hecub. p. 55 commendat, in optimis veteribus libris Iogitur scriptum o ἐγω, neque iniuria

defendi tu a Bruncatio ad Soph. Electria 674. In eiusmodi enim epiphonematibus celeris pronuntiatio nis ergo hiatus Moncemtur. Vide quae optime disputavit Marriandus ad Eux suppl. V. Ios. Huc referas ex Soph. ed in Col. 167 φεύ εστιν. De his aliisque adeas urimanni ampi graec. Tamna. P. 115, et Hermanni Iemm doctrin. metricae p. 49 sqq. Νε- quo exas vel elinone opus est in melicis quocirca και ὀπως anapaestus est in rachin. 499, temere a Brunctio in χωπως mutatus. Vid. Bothius ad Sophocl. Philoct. 165 D paselisone haec valet lex, brevem vocalem in fine vocis elidi ante alioram brevem in initio, cum ille minus cadat in aures quam hoc, quo vox surgere soleat. Tum demum, ubi ponderosa monophthongus e diphthongus in fine re em initii superat, Flodesinonis Iocum esse vidimus. Cum igitur termini pollelisionis certiores An, iam de ambiguis quibus-stam agamus.

47쪽

Et primum quidem totae , dativi umetiris apud tragicos elidi posse negatum est a Lobis is ad Alaei p. 4 sqq. Elmnes i ad Heraclid. v. 5e affirma tum a Porione in praehit ad Hecub. I ad inest. 58 , Sohaefero ad ed in Col. 1 36, Here anno fiaHec z v. sa, Miligio in commentationibus criticis Oedipi . Colonei v. 1 5 I. Id etiam Dindoini, ine cem Hemiclidarum rimnesi sub litera . inhi quidem persuasum est, initura exempla non dativunt, sed accusativum contineant, tamen cetera omnia cor rigere a line es e temerarium, neque intelligi, uir tragie prorsus ab illa elisione abstinuerint, cum p

aeos haberent magilatos vid Thierschii grae gramin. S. 64 6M Neque tamen rari is M adnon usos o Begandum est, me lino addito altero dativo, quo illhantelligatur, et ambiguitas mitetur. Transeamus ad elisionem diphthomi mius eorri fines sum. Et de . EIisione diphthongi αι, quatenus tragicis .in usu aer;t, iam supra in prodelisione misi

.fecimus. Restat ut de elidendo οι quo adiiciamus. D ita vPrunt anim viri quidam docti, an νιοι et σοὶ ante re em vocalem elidi possent neque est quod haereas, dummodo rem ita restringas, ut fecit ut manuus in ampL graec gramm. p. illa not. 6. Parumtamen aptum illud exemplum videtur, quo Osannus noster in libello do Sophoclis Aiace p. Ioa R. istam elisionem probars studuit in illo enim ex Alao. V. in desumto, αἱρει 'Asau ταλχ ἐγω Ἐριεμαι, πο-

nomen ' accusativus est, non dativias, quamviε --

48쪽

-ndaibasa verta sunt ad Phrases χαψειν τινα κελεύειν, esimi , λώγειν, se in qvibus aecusativus dativo stat apri f. M tthiae meo. -m. s. ara, ras . s. P. .559. rum vim ad Viser. p. ma narior -- uis uno amitiguitatis causa est, ve nia. opum Mao. 19 et Eurip. Androm. -Τ, certior uiasicorum. adbuo nota exempla sunt. Quamvis non vitatur, ubi dativus facilis in agnitu Itaque satis Demaenter eliditur .rμοι tu longam o leni, Pae

serum tu, v. o. Aiae. 55 , 578, Aristophon . 77ο,3 340 et sis Loen a Gregori Corinth. p. 171 edit. schae si in Aristophanis aevibus, v. 86 Iegitur ιλοτ

49쪽

triphthongus sit, similias nbaxo me er etc. in κιννος. οκω, Aristoph. thesenophori V. 555 autem κοικια vest οἰκισυ κατα aliis atque e regula ubi brevis liter vocalis sequitur χε , cstra. φααχος, κω ho Aristoph. Vp. 5 7, ἀγρὸ κμγαθος, καν, ηαν, os t. v ημὶ is, non και εἰς Maenaerius ad Phoenist. . 577 haeὐπερ Lur. Iphig in Avi. v. 1589, κισοκράτη Quintilian 5, 2 4 χικετεύετε Eurip. Helem v. oso, Reifigithnt m criti P. O . Sic in Soph. Philocti χἀρπασαι scribendum est Pro vulgato χι αρπασαι et κήτερους Aristoph vesp. 258 etc. Pro I ἀτερους. μquibus omnibus pendent omnia a seque mis vocalis litera qu-titate, non spiritu. Syllabae το αἰ et ais ex cra et stypt undi' αρὰ scribendum esse ait eidlexus in excuti ad Eurip. Troμd. P. 1 7. Tamen ex selisione etiam υισχρα Probari posis et reperiri ταAn in Aristoph. Tan. V. 1535 et Thesmophor. V. 6 9 nec no. ραψι in eiusdem Isistrata v. go docuit Reis ius in sin-tag . crit. P. 1, assertque Wolfius in anaaecwriun p. 45 ex Uphone in πα θεσι λεξερον s. acval ιο-πιε. Sic. etiam scribitur in Eurip layyl. v. 67καισώνη vς κ αἰσχύvνv. Articulus enim ante diphthongos quidem et longas vocales Pastim, ut Particae Rar, eliditur, non tamen ante breves. ataque

50쪽

De accentu, et abiecto et retracto vid Butimanni prolix graec gramm P. 125 not. I, et de insa. Vocati litora cibidem, P. 126, not. a. Iam transgredimur ad crafm V enim unius vocam plures vocales literae certis e regulis in unam iamdemque longam vocalem vel diphthongum coagmentantur sic etiam duplex vox commixtis vocalibus Iaepe in unum totum conglutinatur. Quorum illud genus contractio , hoc cras vocatur. Contractionis leges generales sequitur quidem rasis, sed ni iam illic plura reperiuntur aliena et illegitima, ne hic quoque multa sunt, quae a vulgari usu reee dant, cum leges illae, ut supra iam monitum est,

minus constante populi sermone, non ex unius cuiu1

tam grammatici siusdemque philosophi disciplina

prodierint. Quare nobis analogia, veteribus monuiuentis praeceptisque grammaticorum utendum est, quae saepissimo sibi contraria invecites. orta est orans o studio commodae pronuntiationis, quam plebs potissimum quaerere Tolet, cuiusmodi exempla vide apud ossium in anHectorum P. 445. Itaque ea, quae communem vitam fonterii habet, a poetis recepta est, ita tamen, ut normam quamdam iustam sequuti esse multaque trita ac lo-