De dialecto Sophoclis ceterorumque tragicorum Graecorum quaestiones ...

61쪽

usquam reperiuntur, quamvis οἰματιοv, salμασια. neque ἰὸς, σπυος, ' λη, quamvis Θουδωρ, ουδατος Passian legas. viii Lobeckius ad Alac. P. a1, imDIeius ad Euri Med. v. 56, Seidlexus ad Iphig. in Tauri . 555. Itaque cum negari crasis in 'νη ac milibus nequeat, certe plebeiam et ommuni vitae propriam iudicamus, ideo quoque tragicis aliisque Poetis repudiatam, quod simul e o. -avηρ inesse ei possent, tolerantibus haec minus politis vulgi auribus. Unde plebeiam dicendi rationem et in .im

scriptione Sigea et in Apollonii verbis contineri tibi persuadeas.

Ut αυὴρ similia, ita etiam αυτος pro o αυτοs improbo, cum o frustra in libris quaerens, semper aut υτος aut νυτος scriptum invenias, quamvis hoc ipsum rarissime, ut in Philoct. v. ga, Eurip. Icestia V. 1 o Goad 1274 d. Seidleri. Itaque ubicunque nunc αυτὸς illatum est, Testituendum censeo vulga- Ium. υτος, tragico in hac re apicis se accinxisse Tatus, quibus αυτο is ius vel idem valeti L chae- ferus in meloti cxlit. P. 65, atthias in gramm.grae 4. 47R, Io, Sic nos quoquct Pronomina e et

derfalbe saepe confundimus. Exempla Sophoclis haec fere sunt: Electr. 917 Philoct. 219, 5a1, 355ο, Oedip. reg. 459, 556, 1ao5, Antigosam:

Itaque in Aristophanis nub. . 1185 Δυτὴ intactum relinquo, ab Hermanno in υτη, a Ressio in αυτη mutatum. Insigne est exempIum, quod Soph. Philoct.

62쪽

grammaticorum redigi potest. Durius quoque tenuem uni iraecedit literam in aspiratam commutare. Qua in re haudeo utimannum habere socium, Chius Erillis me iudicio nota ad philocti v. 19 Iεctu est mgnissima, quique etiam hoc observat, scholiasten ad Eur Phoeniss. v. 927 Δυὴρ ὁ Ουκμ αυτος hae annotantem: ἐυταυθα δε λείπει το αρθρον ποιητικῶς, praepbstere spernendum non esse vide ad illum Io-

cum a1chenaerium. Mire et contra analogiam articulum cum To-somine Pos , quo ututitur, aut cum serma dorica ατεήος, correptis alpha, ut Aρταμις dorico pro Ἀρτεμιις dicitur, per crasinin τερος misceri maluerunt Icenici poetae, cuius rei ausa, nobis non latis cognita, frequentius in plebe auditum ου'τερος, aut aliud quid fuisse videtur. Postea invita grammaticae docuitia formata quaedam sunt, qualia fuere ὀ θατερος et το θατεροv, a tragicorum fabulis aliena, qui us tantum in usu est τερος pro o τερος, ut in Eurip. Phoenist. V. 1595 etc., Θεροι Iphig. in auae. V. 5a5, sατερου reidem . a s, ατερω Hippol. . 549, tibi vid. VaIehenaerius. Chterum css. Thom MagisterV. τερος, interpretes a Gregori Corinth. . os,

seperies. In risi. 71 optimi libri θητερα dant . P sequamur reliqua. Atque de nota illa rasi

63쪽

praepositionis 'si eum vocasibus literis ε ira uia Matthiae graec. gramm. S. 5 noti, et Butimaaini

Tenuis liter ante aspiratam vocalem ut iti, DBone, ita in cran aspia lux, quod Tybat scriptu asωπλα , φυρμαιο Antig. V. 59r, βατέρου, χε, χέτερος Eurip. suppl. V. 575. Vid. Seidlerus ad Eurip Iphig. in aur. v. 555, cum quibus comparis quodam-niodo possunt φρουὁος et φροίμιιοv. Ambiguitatem quarumdam rasiui quod attinet,

qua ro consulatu Wolfius in analectorun P. 5 , quamvis minoris diligenaiae specimen prae se ferant, lanie lata ex ipsa proximorum verborum sententia. latis iliteiliguntur, iis recte observavit Reingius in histagm crit. P. 25. Ceterum in quibusdam accentudistinctio fit, ut in κα i. e. καὶ α et κα i. e. καὶ ἐυ, v. c. in hilip reg. v 66 κα πολελ NQq a propriorum nominae a cralibus tragici abstinuerunt qualis est υδυσσευ in Soph. Philoct. 57a, aliaeque, in quibus ne quem Parva vocalis offendat, hanc antiquam esse eripturam reputet. Superest ut breviter moneamus, et crasas saepe in libris elisionum instar criptas inveniri imperitia grammaticorum cribarumque, et quamvia hoc rarius, quae cratas non sint, harum prae se ferre speciem. Ita flagitante metro in Eurip. xest. v. 852 pro τά- κεῖθεv, τα κεῖθεv, et in Soph. Aiac. V. 6 Pro τἄκεἱ-

64쪽

s , τὰ uvota scribendum est, recteque nune scribituri id. alchanaerius ad Eurip. Phoeniss. v. 462. Vertamur ad synizes Mes ne honesta, quaecum. contractione, cras atque elisione ad naloephen, commune omnis vocalium coniunctionis nomen, Te- fertur. Nam cum in crasi et audiretur aure et oculis conspiceretur commiliondo orta nova vocalis litera, hic Ruditur illa quidem, neque tamen cernitur. 9 ita institutum est propterea, quod Vocabulorum natura, abiectis non auditis vocalibus, Vix cognosceretur.

Qu' cum fieret et in una et in duplici voce, discruminis causa, quoniam eiusdem xei duo in promptu sunt nomina, illud genus synizesin, hoc synecphon si Vocare mihi placuit quarum altera contractioni et syncopae, alxera crali et elisioni cognata est, ita tamen, ut tunc demum adhibita sit, ubi illa non poterant.. Frequens est ynizesis iam in epicis Homeri aliorumque caYminibus. Vid. hierschi graec gramm. g. 1 9, Burimarini Prolix graec gramm P. II R., Matthiae graec. Tamm P. 11 Wolfi analecta I s, P. 447 sq. , Spitauerus de versu graecorum heroico P. '17ti' sqq. frequens etiam in scenicorum fabulis, qua do e consulatur Hermannus in lemm doctr. metr. p. 5 sqq. cuius exemplis haec Sophoclea quaedam addis liceat, qua pro corruptis habenda non erant iis, quibus huiaeseos usus restringendus esse videbatur. Aiacis. v. 35 legebatur in libris

et in Mopha, V. 55o

65쪽

Ibi si ἀλέα disellabum pronun tuae, mutation citi opus non est Ibidem, ' odi a pro variata

nunc est scriptum ἔπε Ἀπεσε νιελεοις At librorum scriptura sana est, cum μελεοι bisyllabum sit. vertas sunt iambici V. 7o , 717 Vulgo

ubi nun e Suida et nonnullis codicibus μεταvεγv is a eceptum est. At Δαλιος bisyllabum pronuntiandum. In Oedip. eg. v. 866 δι' αἰθέρα dactylo par est et xeIpondet antistrophico πέτο is πότομου, v. 876. Quae synizesis defenditur exempli ab Hormanno in Mementis doctae metri P. 5 allatis, Aesch. exs Io I δίαιτε et suppl. 8o δι' ὁρηλα. Ibidem . 11o8 Νυμνψει Ελικμώδως in υμψῶ 'Ελικωυἱδα mutandum non erat, cum 'Eλι-υιαδα hic vox quinque syllab Tum pronuntianda esset. Indo defenditur in Philocti V. 1555 Ἀσκληπιαδατυ, quae vulgata scriptura videtur et in Oedip Colon. v. 1515 Aμφιαρεως, quod ibi trisyllabum est . 156 dochmius est υ ὁ αθλιος rasi ha voce αβλιος disyllaba, ut corrigendum θεος non sit. In Antig. V. 5a opum libri praebent φιλαμ δελφα κατιο δακροα λειβομμη, in quo Versu, anapaestico synizesis probatur exemplis ermanni in libri laudati p. 55 collectis ci Reiflgius in commentartionibus criticis Oedipi Colonei v. 1555. Trachin v. 6 o quod vulgo in libris extat Πυλατιδε καλε γ

66쪽

area optimo respondet antistrophico versut 6 8 λαφυρ'

ἔχω ἐπ οικους In strophaeo erum versu αλε--ι trisyllabum est. Huc pertinet ἐλεειυὸς et λεειvῶς, quod utrumque apud tragicos quadrisyllabum quidem scribitur, sed trisyllabum pronuntiandum es Vide rupra. Neque in ubi monosyllabum reperuur, an

Oedip. COIon. v. 19. Sic I Παλλας ita Tracturi. V. 105 Et alii locis. Non minus uniata apud Atticos potissimum bis ..phones est vid. Hermannus in lemm docu metri P. 65, quamvis ne ab epicis quidem prorsus epudiaturi Adoas hierschi graec gramm. S.'149, 5, uti ann graec gramm ampl. p. 118 , pitetnerum a Wolsit analecti locis laudatis, ubi tamen exempla, in quibbus longam monophthongum e diphthongum brevis excipit, elisioni adnumeranda sunt. Per tyne phonen coalescunt fere haec ἐγώ ου vid Brmumus ad edip. reg. V. 55a, et in addendis ad Aristophisa 'n. v. 515, εγω εἰμι et similia, idem ad Oedip. Tog... 55 et ad Philoct. v. 585, ὼ ου idem in iudice ad Axi phanem, et ad edis Teg. v. 21 995 Valchs--erius ad Hippol v. 48 p. 169, , εἰδέ im, Brumethius ad Oedip. in Colon. V. 1155 Seidlerus ad Emtip. Electr. v. 56, ἐπεὶ ου Philoct. v. 466 Brua inius ad Aristoph. Lysistr. v. 75. Fortasse etiam

Na ευσταλὴς Philocti V. 78o, ah ημεῖς Aristoph. Thetinoph. v. 556. ci Reifigit syntagm. crit. P. 55,-d οὐκ apud Archilochum XVI, in Brunaia analecti.

67쪽

Lysistr. v. 9 5: Vid Brunchlus ad Aristoph. aii. v. 1245 et ad Soph. ed. in Col. v. 11sa, Wolfiu. in analectorum I a P. 456, exu. τλοωια pro is hsex, Aristoph. vesp. v. 8a7. cf. Reifigit syneta S

syntagis crit. p. 55 quod tamen fortas rectius pels,heophbnesin ἐερι ιυχοριη scriberetur mn deletur interpunctione enecphonesis, eo R. rei ex/mplum Wolfius in analectorum I a s: MI

deficientia nos huius rei doctrina. Finem faciat disputatio iterae v aragogibama qua etiam nunc inter vitos doctos dubitatur. his me Porsonem ad Eurip. rὲst. v. 4 et Hemisti hum in libro, quem de amendanda ratione gra- grammaticae scripsit p. 15 sqq. sequuti sunt pluae hinquorum uterque u Paragogicum sequente muta linusiquida ipsaque Hermannus in sine versus atque -- litanis, ut aptam iustamque pausam eonstitueret; Θ-hendum ess iudicavit. Neque male hi duumvis disputaverunt, neque ego magnopere dubitarem, qui cum iis facerem, nisi quaerenti mihi hai de re aliter Batueritam esse visum esset. on enim magis Porsis, squam me annus codicibus in litera ν Parasoglea el

68쪽

se inda' et omittenda parum fidei con cedunt, qua in x aliter sentio. Nam licet in singulis saepe deserandi sint, tamen ubi constant fibi, craticorumqx eratiocinatio ad alium nos ducit finem, quam Iibri, magna suspic*o nascatur non satia veri iudicii nocesse est Atque ita est. Et producendi quidem vix illius

uterae quod attinet, non nego quidem, ubi brevis syllaba nullo modo vim longae accipereiqnat et tamen Ionga equinatur, in terriunationibus, quibus v Par gogicum convenit , contra ipsos codices addendum

esse, ut in Eurip. Orest. v. a o στεμματα ξῆυασιπέκλωσε θεὰ ubi vulgata scriptura ἐπεκλωσε εα

more repugnat, pariter atque in Soph. EIequ. v. 1R19, quo senarius perperam exit in ἔστι ταφος. tis ars hexametri invitis veteribuas testibus minime erat adiiciandum, quod Hermanno, aliis, placuit, Tum enim omnes breves accentusque expertes syhlabae in arsa mutandae essent, quod fieri,'u licet. vid. Τhierschii graec gramm. g. 147, p. 77 sqq. N.

qu nego ante mutam cum liquida, quae non necentiri praecedentem syllabam produeat, addi illud Iicaxe. At cum in tota Graiecorum lingua conspi' mum sit consonantium litexarum copiam ac duritiemanolliondi tu lium, ideoque minuantur potius quam Rugeantri, cumque formae αμβροτος φαεσίμβροτο

etc. non tam metri quam gravitatas causa in gravi

oratione adhibeantur , epugnare illi studio o ago'gicum praetex necessitatem positum, et cum indole linguae quodammodo dimicare arbitxor. Unde ex Uicatur, quod plerumque in veteribus manuscriptis

69쪽

IIbris et editibnibus uno omittatur, ibi a norimno-Tum grammaticorum doctrina opus est Quo ipsin, haud leve argumentum Tunc verum quidem, labe Vem Vociae ante mutam cum liquida saeptu, iampI quam produci, sed Porso, qui loco Iaudator ubi veis humo inquit, in brevem vocalem desinit, AEaniquo

duam consonantes excipiunt, quae breuein mati opatiantur, vix credo exempla indubiae fidei inveniri posse, in quibus syllaba ista producatur. Porti 1nquam, em nimis auxit. Idemqne fecit Erfuratus: qui in nota ad Soph. Aia c. v. aios ei in oenigs-herg. Archiv. III, p. 44a vid etiam Seidlerus de veris Iabus dochmiacis, p. 1, os L contra obeckiues Apres Porsorim multorum suam collegit exemploruis maiorem partem corrigere non dubitayit, quo ipso regula admodum Incerta aedditiir Ceterum cum anapaesticis verssbus et dactylicis licentiam productis-Tum revium voealium ante tutam cum liquida ipse concedat Exsurdius, quidni etiam in senariis Misnumquam sibi hoc indulsisse tragicos credamus prae- Tertim cum Hi quoque lyricis carminibus prophthin hoc versuuin genui introduxisti eos videartius. Porro cum ii similibus synabis a metricis proba Met productio et cocteptio ut in av, ha, λ βλ', surdio quidem ad Mac. v. 'o66. Hermantio inelemm. docis metr. p. 46, 4. 7: quidni etiam ita aliis eiusmodi coiscedatur Denique ut in compontis ocibus brevi vocalis anto mutam eues liquidae modo Producitur, modo corripilux. vide quos Hermaci Κῶ

libri laudati p. 43' nominat viros doctos L na ius ἀ

70쪽

ad Euxip. Electae. V. 055 Praeter ea. quae in Eri dia disputatione frustra mutata supt, quaeque fu-cuo cognoscuntur, magna extat exemPlarum. CoPia, in ' rum Plurimis Paragogicum libri respuunt. Sic in Antig. v. 897 ελπί si τρε post, ibid. V. 1aO αλ-λοιῶ τρεπε. Phiὶoct. v. ο τοῖσι σωφροσὶ βροτων. ci. Lobemus ad Aia c. v. 1114. ' Neque in malicis Da gogicum ante mutam cum liquida ponendum Erat,um in his Maior esset, quam in iambis licentia. Hanue in Sophoclis Electra haec sunt perperam ad- .ditiis paragoβici exempla v. 2 7 αρφρε ὼρ ἐυας v. 669

si recte iudico, tum demum, ubi insolent tus metrum μ', itera in Paxagogica ad producendam dilabam ast solebat, ubi notuna et solitur', ut iambicum, Ushaicum, an 'Paesi1cum, dactylicu' dochmiacuma alia, tamquam inutilis a Poetis pleru*gue omitte-hyti Ex exemplis onim et gra saerii guae ingenio spuu're ibi videstr, neque temere illa litera Grae-

se . . Rins esse, et libentius omisisse . quam addidisse. Cum enim brevis 'ocali ante mutam. cum liquida pryducta concederatur, quid est quod addatur . yara