De motione adiectivorum quae in ios, aios, eios, imos terminantur [microform]. Dissertatio...quam...scripsit Godofredus Wirth..

11쪽

Ρroprium est Graecae linguae, quod iam inde ab antiquissimis temporibus adiectivorum motio non tam certis legibus subiecta est, quam cum in aliis linguis, tum maxime in

Latina. Nam quamquam plerumque recte se habet grammaticorum praeceptum, ut composita in oe, terminata per bina genera, simplicia per terna moueantur, tamen tam crebrae huius legis exstant excepti0nes, ut uix quicquam certi definiri posse uideatur. Scilicet ea aetate, qua Atticorum Sermo S0lutus maxime erat confirmatu et ad certas normas legesque plurima referebat, etiam motionis adiectivorum uetuatio ex una aut altera parte artioribus continebatur finibus. Sed neque prosa oratio pror8us ibi constitit neque poetarum usus obsecutus est proSae praeceptis quin etiam ad audaciora progressus esse uidetur. Operae igitur pretium habebamus rem accuratiu perquirere, prae8ertim cum magna ex parte rudis indigestaque moles iaceat. Qua in re quoniam fieri non poterat ut ingentem materiam hac una dissertatiuncula absolueremus, uocabulariis autem in adnotanda motionis inconstantia non usque quaque fides habenda est, Sed ipsa auctorum scripta nobis perlegenda fuerunt, satis habuimus eorum Sum tractare, qui usque ad Alexandri Magni aetatem uixerunt scrip

seruntque.

Maximam autem quae apud illos scriptores inuenitur motionis adiectivorum in toις, toις, ειος, is o terminatorum flue-tuationem considerantibus nobis ante omnia h0 constituendum: ex initio ea legitime per terna genera mota Sunt. Quam motionem etiam compositis in o legitimam olim fuisse Porgonus docet, cum diei ad Med. 22: omnia ... adiectiva compo-

12쪽

mininas sermas, cum iam paullatim ob80leui8Sent, poetae et Attiei uel ornatus uel uarietatis ergo subinde reuocabant '.' Lex autem qua comp0sitis illis motio per duo genera imponebatur, paullatim quasi transgressa est fines su0s ita ut etiam in simplicibus aleret ). Ac primum quidem adiectiva in s o exeuntia ei oboediuerunt; quibus, ut p0stea probandum erit, ea moti laeta est legitima. Deinde uero etiam in adiectiva in toς, to ς, cito terminata irrepsit maximeque uiguit temporibus florentis Atticae p0esis, ita tamen, ut numquam superaret terminationes semininas, quae semper legitimae manebant. Cuius quasi certaminis uestigia, quae iam apud H0merum ali plana exstant, e0nquirere in hae disputatione nobis pr0p0situm St.

PARS PRIOR

Grammaticorum sententias et leges quasdam inuentas continens.

Bulimanni, Mumeri, Mehneri sententiae iudicantur δ). Butim annus, qui in tot aliis rebus grammaticis quasi prima sundamenta iecit, etiam de fluxa motione adiectivorum in sς,-ιος, ιος, tus terminatorum primus uberius disputauit

in libro qui inseribitur Anssuerlichea techiseli Spraehlehre' p. 23 sqq. Sed hac in re non tanta diligentia uersatus est,t Ceterum de motione eiusmodi compositorum uberrime disputauit Lobeckius in Parali gramm. r. p. 453 sqq. Quamquam collegisse magis quam disposuisse materiam nobis uidetur, neque apparet ex illa dissertatione num quid intersit inter singulos auctores aut tempora. 2 Magna ex parte etiam feminina illa substantiu η δός, τροφοῆ ν κιβωτος at huc referenda esse satis constat. 3 ueteribus grammaticis nihil de dubia illa motione traditum esse uidetur.

quanta in aliis. Cum enim discrimen non secerit inter pedestrem et p0eticum sermonem, non apparet, quanto licentior 1 rmarum communium usu sit apud poetas, quam in pr08a. Sed etiam in singulis errauit uir d0etissimus; nam qu0 compositi in ιος, quae a praeuerbii formata sunt, m0tionem per duo genera pro legitima indieat es adn. 3), uidebimus etiam apud Atticos eorum per tria genera motionem non minus fuisse legitimam. Quae uero in fine adn. 4 affert de uitanda ambiguitate, haec nullius m0menti esse censemus; nam ualde infringitur illa sententia eo, quod pleraque adiectiva, quae ad commune forma magis inclinant, non habent mnino quae dubitati0nem asserant substantiva in i aut εia, ut a suo νιος, ITOT si Oς, κερ&ννιος π ριος. Accedit quod non intellegitur, cur hic uitata sit ambiguitas, illic n0 item An magis ambigua esset seminina terminatio in τι a sint τε Par Se γυνaiκ a)εigrρε L. τε δε ἐν πιι ελευθεριον Xen mem. ΙΙ 1, 22), quam est in θύλλουσa μορφῆ τε tit γερ a Xen. 0nu. VIII 16 γPraeterea, id quod ipse concedit Butimannus, haud pauca adiectiva nu8quam Sunt communia, quamquam e0rum SubStantiva in ici et hia usitatissima Sunt, ut ais oς, αξιος, sitioς ἀν- ὁρε io at Cautiu8 autem quam utimannus rem tractauerunt Krueger et uehiter; qui discrimen statuisse inter ea adiectiva, quae Semper mobilia sint, quae plerumque uel emper communia, quae uxo lab0rent usu, et Singula classe exemplis illustrasse satis habent. Ac diuisionem quidem illam laudamus, Sed inter exempla e0mplura sunt minus recte p08ita.

Velut Kru eger L 22 5 adn. 1 adnotat id o et alii a id ος plerumque' in de Regel per duo genera moueri: at apud omne qu0 perlegimu8 Seriptore Semper communia Sunt esΚuehner g 147. I). dem affirmauit c νόσιος plerumque' ge-W0hniich mobile esse, quamquam iam Lobeckiu. l. s. s. p. 467)eius uocis usum, probata eLkeri ad Aeschin I 156 coniectura, sic des ierat: 'nullum apud Attic0s scriptores semininae sormae exemplum relinqui, ne apud poeta quidem, praeter unum νοσέαις in cantico Eur Troad 13l6' ubi L. Dind0rsus in Thesauro ἀνοσέοις uult restitui). Praeterea rueger IIa 22,

13쪽

Etiam deaur Bacch. 598 eum allit opinio, ubi omnes editores nunc io βροντῆς habent, nec n0 Troad 528 dubito num

γεραιος commune cit.

Etiam uehne hic illic errauit, quamquam umma industria magnam Templ0rum copiam collegit quod enim g 147Ι,1' adn. a dicit κοσ1Mo Semper motionem per tria genera sequi, oblitus est Platonis illud τὰ φυσεις - σμίους Rep. VII 539 D), idemque ubi communes positiones σιος uoci inuenerit plane nescimus Mirum autem est qu0 propter Herodoti locum V 4 6iλλειος adiectivo dubiam attribuit motionem; nam in εκ τε ν Hyllo πολιος forma inia.λνὶ io non adiectivi, sed substantiu χελλ ιον genetivus est cf. tein. ad h. l.). Nihilo minus omnium accuratissimus est in tractanda hac re, et8 non magis quam ceteri distinxit inter poetarum et prosae, inter Atticorum etdonum usum i). Ceteri uero grammatici noui nil docuerunt. Nobis autem totam quaestionem paullo artioribus finibus circumscribi posse persuasum est. Nam duae sunt leges, quae cum a prosae criptoribus constanter observentur, ne a poetis quidem nisi raro laeduntur. Ac primum quidem hoc constat:

Non componuntur formae commune cum ubstantivis femininis in o terminatis.

Quae lex in eo posita est quod, si ill0rum adiectivorum syllabae, e quibus sexus uocabuli apparet, uim aliquam habent,l ratiam Matthias Aus1. gr. Gram. 117 satis multa exempla fluxae motionis collegit, sed rem non aliter tractauit atque ei de quibus supra egimus, neque uitiis carent exempla allata es quae dixit de usu adiectivorum αναξιος apud nos p. 34 ,-ακαοιος p. 44ὶ βίαιος p. 34 et 473 al. Etiam de adiectivis in is et o terminatis plura afferri poterant.

semper sormae semininae p0nendae sunt. Ergo cum terminatioo propria sit substantivorum masculini generis et eiusmodi substantivorum genus femininum nisi articulo uel attributo aliquo addito significari omnino n0 possit, necessario his propriae terminationes semininae debentur, ut uitetur ambiguitas, quae melioris certe aetatis scriptoribu tolerata esse non uidetur, praesertim absente articulo. Itaque larmae commune poni non p0terant in l0eis uelut hisce: Aesch. Sept. 198ihistri poς κατ αυτ υν λεθρia βουλευσεrat. Soph. fragm. 2l P τοιγαρι χει φυλάξαι χοιρον εὐστε δε

Aesch. Suppl. 739 επε τελεέα φλη Io Αργεi 0ν. Una huius legis exceptio apud eum p0etam exstat, qui omnium maxime lauit formis communibus, apud Euripidem

recensionem in Euripidis fabulis. 2 Iph. Aul. 741 legitur: α ρη παρεῖναι νυμι,νίοισι παρθενοις, qui uersus ita laborat, ut Hermannus spurium eum esse censuerit. Varia est lectio νυμφίοις καὶ Cod. I irchh quae correctio quamquam minime probabilis est, tamen illam uerborum coniunctionem iam antea displicuisse docet.

14쪽

Scilicet minui poterat illa ambiguitas addito artices i),

sed duos tantum eiusmodi locos apud poeta inuenimus ): r. nub. 601 ν τ' ἐπ χ υριος γατερ θεος, ubi inserta uocer 3 ιετερ attenuatur quasi uis terminati0nis communis Drtasse etiam hoc loco ualuit metri et uitandi hiatus nece8Sitas, praesertim eum seminina eius adiectivi forma n0n aliena sit ab usu Aristophanis, ut indicat hesm. 907 EU νις ε τις γῆ 'στι -

Nulla autem re excusari p0test Soph. Trach. bl τὴν Ηρακλειον ξοδον o os Di ν es tamen gra). Quantum autem ualuerit legis uis etiam ex ea re concludi potest, qu0d quaedam e0mp08ita, quae alibi semper communes terminati0nes praebent, si cum substantiui seminini in o terminati componuntur mobilia sunt, ut apud Euripidem legitur Andr. 22 οὐ ' id etii id ina ι θριας eo σου et apud Pindarum Nem. IV bl πειρον farre imi es Her. VII 119 τρ&Ita . . irrctiθρ ος, Hymn. IV 19 taetrei σιοι λοLγα i). Alia quidem retinent legitimam suam terminationem communem, ut

Sed haec hactenus altera lex est

Non compori tur formae communes cum personarum femininarum nominibus.

In eadem re haec lex p0sita est atque prior illa; nam facile perspexeris in pers0nis semininis mai0rem uim habere femininam adiectivi terminationem quam in ceteris eius generis substantiuis. Nihil tamen minus non ita diligenter obseruata est et plures quam supra prolatae inueniuntur exceptiones. Sed diuersae sunt rationes attributive enim posito adiectivo in pr08a ratione Semper uitantur eius Drmae e0mmune. Her.

a Comparamus Aeschyli locos Pers. 96 ιαντος περικλυστα νασος et ib. 879 α σοί θ' α κατί προ ν αλιο πεοίκλυστοι. 2 Eiusm0di exempla etiam apud posteriores prosae scriptore inueniuntur, ut apud Lucianum Men. 1 σπ&σιος η δός.

Εur Andr. 84 χρονιος isos' u i 0 uciet 0ν Sc. Ai deos αχν ' es. p. 37 similiterque ei. 035. S0ph. rach. 33. l. 13. Eur Ath. 805 532. Andr. 736. Aesch. Suppl. 282. Eum 38 l. Videmus minoris momenti fuisse hanc legem, quam eam de qua supra di8putauimu8 ad Xeusanda autem exceptiones procul dubio illud facit, qu0d in plerisque substantivum longiore ab adiectiu suo interuallo Separatum est atque in nonnullis subauditur tantum, unde ui personae semininae minuitur. Ceterum etiam metrica rationes haud raro ualere apparet. Sed altera ex parte defenditur e n0Stra nam non Solum adiectiva quaedam ad formas c0mmunes sacile inclinantia, si eum pers0nis seminini componuntur semper m0bilia Sunt, ut κουσι ος

15쪽

Quaeritur num quid intersit, quibus su sitis adiectiva sint

formata.

Quoniam diuersa sunt suis xa, quorum ope adiectiva in ιος, ιος, to a radicibus aut nominum Stirpibus Ormantur, ut diligenter exp0suit G. F. Alyri, quaestio oritur num quid referat, utrum huius an illius sint suffixi. Atque apparent uel in tanta motionis fluctuatione parua quaedam discrimina nam quamquam in adiectivis mero suffixo o formatis nihil interest utrum a nominum Stirpibus in consonas Aly p. 7 sqq. aut inuocales id p. 1 sqq. exeuntibus derivata Sint, an radices ipsae adsciscant f id. p. 2), tamen duo exstant suffixa, quae magis quam cetera ad commune sorma inclinant, id o et q- ριος. Adiectivorum enim in id os adto Aly p. 2b si cum substantivis seminini coniunguntur Semper communia Sunt id oς, alii νidιος, ιαφίδιος, vsιφίδιος mobile κουριδιος ut numquam cum personi8 feminini non coniunctum), cetera fluctuant: ιιο ρ id ος. 7rιθαλασσέθιος, adιος, κρυπταὁιος quod apud Atticos per duo genera mouetur). Item adiectiu0rum in θριος

Platonis ep. V 465 D contra mobilia sed pleraque singulis locis cum substantivis femininis c0niuncta sunt υκτήριος Aesch. Pers. 736 στρο στατ ριος Sept. 449 La 3 αν βι τη ριος Εur. Andr. 552 κετήριος Iph. Aul. 2l6 ανασταυστι ριος Ar nub. 875 πολ μιστηριος Ar Ach. . ac 235); denique fluctuat apud Aeschylum χρηστήριος Eum 24 l. g. 270ὶ Quamquam igitur videmus haud raro etiam seminina formas illorum ad

ad communes terminationes inclinatio statuenda est. Ex ceteris uero formationibus nihil pro nostra re efficitur.

1 De nominibus o suffixi ope formatis. Dissert Lips. a. 1873.

De adiectivis quae a nominibus propriis formata sunt. In adiectivis, quae a n0minibus propriis derivata sunt, non ita rarus est formarum communium u8us, ut e grammaticorum adnotationibus apparet. Sed non pariter fluctuant et discrimen est inter derivata in toς αιος, ιος. Quod autem attinet ad adiectiva in ιος, plane carent formis communibu in prosa oratione' et in poesi pica antiquissima quae XStant exempla habes apud ratinam Bergh fragm. I l ταν ε/ιαν Λωρέον χορείαν et apud Aeschylum Ag. 1160 zaχερουσέους χθας ). Item Soph0cles Ai. 418 λ καμανὁριοι γειτονες ocii Similiterque uripides Hel. 52 Dc iis ιανορέοις octiσιν, quibuscum conferas ib. 609 Troad 374 1l5l. Accedunt eiusdem Hel. 250 is o Di Tio ις ροαισι, Ιph. aur l244 Iaρνασιον κορυφαν, Cycl. 295 Γεραίστιο τε πιτα φυγαί, r0ad 89 Ληλto τε χοιρadες, fragm. 370 ΘρL iκιον ιελταν denique apud Aristophanem in cantico Thesm. 996 Κιθαιρευνιος ἐχ 0. Docent quae collegimus horum adiectivorum formas communes intra dramaticae p0esi fines cohiberi maximeque eis fauisse Euripidem.

t Iniuria ueline l. s. s. affert ex Thucydidis libris VI 43 δυοῖν

Ῥοδίοιν πεντηκοντοροιν nam hoc loc communi forma non ex eo pendet,

quod Ῥοδιος ad eam inclinat, sed quod dualis numerus in Attica dialecto plerumque motionis expers est cf. obetus uar lect. p. 70 et indorsius ad Soph. . . 1113 d. III Ox. 3. 2 Libri quos sequitur Hermannus κώχερουσίους Οχθους', CaSaubonuScorrexit χθας, quam lectionem recepit indorfius in poet scaen. Blom-field maluit καχερουσίας χθας Sed ubicumque apud Aeschylum, et nisi fallimur etiam alibi, χθος uox inuenitur, praeter unum locum iam amellauero allatum Euripidis Suppl. 6b 'Iσμηνιον προς χθον, significat collem uel tumulum, ut Pers. 467 647 659. h. 4; quibuscum f. ind. l. IXI. N. XI 2b Soph. Phil. 729. Trach. 524. ur Cycl. 114. r. an il72. u. 774 al. Et quamquam etiam χθη de collibus dicitur Pind. P. I 64. Soph. Ant.1132 , tamen Aeschylus ea uocis forma tum tantum uti,ur, cum ripae fluminis significantur, ut Sept. 392 παρ' χθαις ποταμίαις et Pr0m. 8l0: τουτου παo' χθας ερπ' Sc. του Αἰθίοπος ποταμου). Ergo ut etiam illo loco melius scribitur χθας cum Casaubono, ita non necesse est mutare communem positionem καχερω σωυς, quae ipsa falsae lectionis χθους uidetur causa fui8se.

16쪽

Adiectiu0rum autem in cito terminatorum unum 1ερνaiocmoti0nem per duo genera equitur in uripidis l0e Ι0n. 191 1ερ rato νδε ὁραν iraiρει. Ut cetera eiusdem terminationis adiectiva, ita haec quoque rariore exhibent forma e0mmunes. C0ntra eiusm0di adiectivorum in to terminatorum plures sunt excepti0nes; quod mirum nos n0 habebit reputantes etiam cetera in to adiectiva magnopere inclinare ad genu commune. Ac primum quidem e pr0Sa petitum pr0deat exemplum en Heli. II 4 l εἰς ν Ir codast ειον γορ&ν λθοντες, quae usitata locuti fuisse uidetur, quia ueri simile n0n est Xenophontem in loci uocabulo declinasse a c0tidian usu; neque aliter res se habet in S0ph0eli illo l0eo l. 7 γορα

si κειος. Deinde uetus prouerbium affert Hesychius Λιο ιι -δειος circi quo eum feminina adiectivi terminati0ne utun

De compoSitis.

Iam inara paucis commemorauimus n0 tantum praeualere in Ompositis in o terminatis usum communem, quantum X grammaticorum uerbi e0neludi 0ssit id qu0 exemplis iam illustrandum est. Suo autem iure utim annus e0rum fluctuati0nem illuc refert, qu0d pugnent inter se analogiae' ): namque quia comp08ita sunt, femininis terminationibus abstinere debent, sed quia Syllaba paragogica utuntur, plenam p0tius motionem postulant. Quaerendum igitur quantum alterutra lex ualuerit. Quamobrem in duas classes composita diuisimus,l Dindorsus Ed. III Ox. adnotat incertum est utrum sic scripserit Sophocles an ΠοακLίαν, quod coniecit Hermannus'. 2 Verba eius haec sunt: Wen nun in Adi. in dieser deuilichen Abieitungs- Εndungen at und rugiete gusammengeselgi ist, s ent8lehi' in Collisio de verschiedenen Analogien'.

quarum altera ea euntinet, quae eum priuatiuo comp08ita Sunt, altera quae eum praeuerbiis. A. cum a privativo.

De adiectivis in o elo terminatis et eum a priuatiuo e0mpositis aesturate disputauit 0beckius ' l. 8 8 p. 467 8qq. , ubi dicit: in uniuersum igitur ita statuendum est adiectiva, quae in to terminantur, ab a priuatiuo composita utro genere p0nantur, liberum esse, sed alia tamen ad semininam positionem proniora videmus, alia minus. Deinde qua s0let diligentia de avo σιος, αναιτιος, αναξιος agit, quorum arossia Singulare e88e, ανα to autem femininam positi0nem et in poesie in sermone 80luto saepius praebere demonstrat. Neque nos plura afferre possumus, nisi quod Homerica illa αε κήυος )

Plane contraria utimanni praecepto in de e0mp08itis a praeuerbiis formatis dato Lobeckii sententia est, qui diei l. s. s. p. 470 feorum autem, quae in o terminantur, motio per tria genera legitima est.' andem sententiam nos Sequimur, quatenus Spectat ad ea composita, quorum simplicia usi -

17쪽

Godolaedus lath tata sunt adiectiva. Nam apud epicos lyricos, Herodotum communes positi0ne non exstant nisi adiectivorum ἐξαίσιος, ἐναλέγκιος, graiθριος de graeacta σσιος es. de ἐντου- ρανιος, σπουρανιος Λ), mobilia Sunt ναλιος, ἐννυχιος, πο- βρυχιος, ταχρονιος, παραπλ/ησιος, ζαρ arcOτό tιιος, σποδέξιος, αντάξιος, csχειριος, Iro ρθριος Drrερ τόντιος. Dubitari igitur non potest quin apud ill08 eriptores eiusmodi compositorum motio per tria genera legitima fuerit. Nec multo diuersus poetarum Atticorum u8us; nam pauca composita Semper communia sunt, ut Iroχεέριος, δια7ποντιος, αμφιθεα ιος, δυσαέθριος, ἀ/ιφι- β si ιιος, cρ0β ύ3 ιιος cetera m0d communia, modo mobilia ut ἐννυχιος, ιιεTaiτιος, εἰνάλιος, ἐπάκτιος Sed in omnibus praeualent sormae semininae), aut semper mobilia, ut caράυος, graρώκτέος, περ7πόντιος, ξυναιτιος, ἐπίξιος, καθ 1 ἐριος, grιδέξιος. l. Denique etiam in prosa oratione Attica quamquam numerus eorum, quae Semper communia Sunt, maior est quam apud illos, tamen sere totidem adiectiva semper mobilia sunt aut fluctuant. Namque per duo genera mouentur: LCETL Gιος, Irai- τιος Thuc ), διαπήντιος Xen.), ἐναρ/ιόνιος, IrGiθρέος, IrO-

Quae eum ita sint sacere non possumus quin Lobeckii sententiam amplectamur; nam et plura sunt mobilia et in multis iam simplieia fluctuant, ita ut compositorum formae communes etiam ex fluxa eorum motione explicari 088int, etsi compositionis legem apud unum uel alterum ualuiSSe non negamu8. Pauca sunt quae de eiusmodi compositi in cito et ειος terminatis afferri possunt. Huc enim spectantia nulla reperiuntur alia atque comp08ita uocis clio ς k καταγειος υ πό- γειος εγγαιος, quae Semper communia sunt praeter unum illud Aeschyli ἐγγαia x ga Pers. 922, et taxτaio fluxa motione

t De diuersa horum compositorum scriptura cf. Zacher, de adiectivis in ιος etc. p. 13.

es p. 47); neque alia cum Substantivis femininis coniuncta exstant atque ιροσαυλειος, qu0 commune Straur Rhes. 73, ε πετειος Semper commune praeter Aesch. Ag. 10l6 itemque irre κι δειος de sιγαλειος es. Lob. l. s. s. p. 469 ut ne in his quidem satis certa sit compositionis lex. Aliter autem comparata Sunt ea composita, quae non deri-uantur a simplicibus usitatis; quae in tres classes divisimus, quo lacilius eorum motio appareat. Ac primo loco n0minamus L a die et tua multiplicativa διγαλάσιος, τριγιλάσιος, sco iaci πλάσιος), quae Semper mobilia Sunt es Κuehne l. s. s. p. 416 et infra p. 25 et p. 27).

H. ea quae cum θάρσιος, κάρσιος, χcύριος Sunt

composita; quorum motio fere eadem, ac si usitata fuissent supposita illa simplicia. Nam γιικάρσιος et ἐγχέω ριος

ubique per tria genera mouentur, in ιιετάρσιος fluctuat usus at Aeolica eius uocis forma cεδάρσιος nunquam Ommuni non est Aesch. Ρr0m. 269. r. v. 197), etc ιχ υριος apud Herodotum mobile, apud Attic08 plerumque eommune est Denique III quae e Stant comp08 ita Secundum compositi0nis legem per duo genera m0uentur, ut ἀγιοφωLος, ἐναρέθμιος, ἐι ναόδιος, ἐνθυι ιος, γαινίκιος, Icιτυμβιος, ἐπιτυλέος, κατα-

Scilicet etiam ex eiusmodi compositis semininae sermae procreantur, Sed eae perinde iudicandae atque Vaθενὶ, s φι- ρυτ , aliae larmae et apud 08 plerumque exstant, qui has saepius adhibent. Nam Pindari sunt υ πωρόφιαι, ἐσμυνυ1ιέαν, ἐα κ ostiar, carcρυσice, 0phoclis ἐκ Torciaν, ἐγαι codiaς al. Haec unt quae de compositis a praeuerbio Armatis dicenda uidentur' sed etiam ea quae C. ex duobus nominibus constant, generalem illam compositionis legem non omnino Sequuntur. Nam ιι Ogιάτριος et os o/ι τριος cum per80ni semininis

l Adiectiva quae syllabas παπι aut τρις continent, ut παναθλως, πανημεριος, παννυχιος praeter Eur Her. 7483, τρισμακαριος at per tria genera mouentur.

18쪽

λιος apud Herodotum et Platonem Fluctuat co At χρόνιος apud p0etas lyric08 cf. p. l), 0mmunia Sunt quae restant ιεσσο νυκτιος et λιγοχρονιος. Denique ex epicorum sermone huc pertinent comp0Sita quaedam in ta terminata, quorum feminini formis solis Homerus et Hesiodus licentius usi sunt: εἰριοδεια, αρτιε rc εια Ηe8. he0g. 29), id νε-jrεια ib. 965 102 l); ex lege commune 8 κ Davo Icρ ωρειος

Quaeritur quae fuerit apud singulos scriptores fluctuatio. g T.

De epicorum S u.

Antiquissimis illis temporibus, quibus Η0meri et Hesiodi

carmina orta unt, haudquaquam ea m0ti adiectiu0rum erat, ut legibus certis neque usquam uiolati coerceretur. Nam ut comp08ita in o terminata contra legem Saepius per tria genera mouentur, r&κρος, HLTOς. Et Tino autem interdum c0mmunia sunt, ita mirum n0 est qu0 adiectiva qu0que in o terminata parum sibi constant. Sed licentiam illam Attic0rum sermo intra angust0 fines concludit, eaque minima S apud epicos, si Atticorum consuetudinem comparaueris. Quod enim attinet ad usum simplicium quae in to terminantur, e0mmune p0Sitiones exstant apud Homerum adiectivorum αγριος 88 Mi a/o c γρι oriri P. I 24. 27 αγριον αἶγa;

I uuamquam solitaria haec forma analogiae repugnat atque a Berghios Com. crit spec. V p. 4 et C0beto Nov. Lect p. 204 uituperatur, tamen secundum ea quae Behher Hom. l. p. 178 exposuit, cum Laiochio censemus codicum lectionem Seruandam esse integram.

tylie uersu nullo modo aptari p0terant, uerisimile est metri diffistultatem magnopere fauisse terminationibus illis minus legitimis; quocum congruit qu0d in nominativo pluralis scribitura γε . . γρ/cit lib). Item u0ei di s to communis positio excusatur uitato taci8m0, quod non bene onuisset V exies in illo uersu audita δ). Ceterum hymni qui dicuntur Homericis0lum motor XXIX 5 praebent, quod ubique e0mmune est ). Haec de simplicibu in ιος neque aliter re se habet incomp08itis; nam e0ntra legem supra allatam unum ἐξ ai σιος commune est O 98 ζαέσιον αρι ν, quod non dubitamus metro tribuere es en Heli. IV 3 8 ξαισία φυγὴ); audacius est

l Aristophanem legisse κδ υιος pro ου δη Mo affirmat a Roche; cf. schol. H. . ad hunc uersum. 2 Quid de αλος πολιοῖο statuendum uideatur plane neScimus saepissime enim et Dio ποις et πολιῆς λῖς legitur, ita tamen ut antecedente adiectivo, ut semper in Odyssea, ῆς terminatio in ars pedis quarti sequente in ars pedis tertii sit, communis uero p0sitio rotiola nusquam πολιου non inueniatur nisi in sine hexametri aut in ars pedis quinti s l32 . 3 Apollonius Rhodius in Arg0nauticis nulla simplicia praebet com

munia.

4 Schol. sine causa mutauit in ετσχρονιοι, qu0d cf. Flach die Glosse et Hesiod ad hunc uersum. 5 Hym. IIII πλανοδίας adiectivum Sse non putamus; nam non bene eo loco boues dicuntur uagantes', sensuique aptius est Mercurium eas per uias inexplicabiles abduxisse.

19쪽

Vides pie0s interdum non dubitasse adiectiu0rum in ιος terminatorum maxime p08tulante metro sormis communibus uti, quas e0ntra prope omnino uitauerunt adiectivorum in cito et ειος terminatorum; nam Solitarium 8 κῆρ re τε iis aio υς Hym.

UIS9. IV 26. 62. VI 05). Apparet igitur Herodoti usum pie0rum u8ui simillimum

bant, quamquam non Omnino ea uisabant.

De poetarum lyricorum usu i).A. me usu Pindari. In Pindari arminibus frequens est Sus adiectiu0rum in ιος, quae plus quam 80 loci eum substantivis semininis coniuncta sunt. Quo rarius commune p08itione inueniuntur; simplicia enim habes haec:

Quin etiam . IV 36 poeta fortasse eo consilio rariore flarma

νιοι φυχcii: nam et abiudicant uersus illos a Pindaro Dissen, Rauehenstein Zeller, et in uniuerSum lyricorum fragmentisqu0 ad 0rma attinet minor siles habenda est ); quo accedit quod Pindarus aepius etiam ibi compositorum formas semininas praeseri, ubi non legitimae sunt:

l Secuti sumus Berghi recensionem III in Pind. carm. Ivi. 2 Bergkius correxit Jρονταῖς Scholia8tae circumlocuti0ne inductus, sed nescio an recte comparatis Xen0ph0ntis locis Heli. VII l,3l Cyrop. II 6. 3 Cf. Renne Curi. Stud I p.ra 35 librarios enim scriptorum opera describentes cum assueti essent qua illi uterentur dialecto Attica uel uulgari locos poetarum allatos huic saepissime accommodasse uerisimile est, uel neglegentia perductos, uel quod non diligenter uersati in Graecae linguae dialecti formas, quae in poetarum uersibus apparerent, Script0rum dicendi rati0ni repugnare putabant.' 2.

20쪽

De motione adiectivorum in oς πως, ειος, ιμος.

N. IV 51: κρaτει Νεοπτολε ιος δ' α=cειρ urata rei ita es gra). Suspicari possumus p0etam a terminatione praetulisse, qu0 80nor et grandiloquo generi dicendi, praeualente a uo

Haec de adiectivis in toc terminatis. Multo rari0ra sunt

substantivis semininis coniuncta inueniremus, quae quidem Sem per m0bilia e88ent, nisi ab Hariungo et Mommsen legeretur oreti diκaιον ξεν υν Ol. II 6. Ibi codicum lecti obseura estore diκαιον ξενον et alii aliter legunt nobis autem sorma com-niunis, quae alibi antea uripidem non exstat, uere Pindari essen0 uidetur. Sed adiectivorum quae in to terminantur minOri motionis exempla exstare apud poetam negari non pote8t;

fragm. 223 1r dot λειον τε χαν si mendum abest). Ceterum etiam adiectivorum in ει o non ita frequens est indari usus, frequentior tamen quam eorum quae in cito terminantur coniuncta sunt cum substantiui seminini οἰκεiος, βασέλειος, γυναι-

B. De usu reliquorum poetarum melicorum, elegiacorum, iambic0rum. Etiam in reliquorum poetarum melicorum fragmenti rarus est usus formarum communium; nam implicia in to terminata duobus solum locis commune terminatione praebent, quorum

Quam rem ad id referimus, qu0d illius p0esis dialectu propior est dialecto Atticae es. Renne l. s. s. p. 36). Quare eo magis mirandae sunt positiones semininae compo8itorum etco λυχρονιος Euenus et a coθυ ιιος Sim. 7, 3b); nam 1 ετ α ιι υνιος Sim l6 legitime commune est. Sed ut apud Pindarum, ita etiam apud omnes hos poetas adiectivorum quae in cito terminantur Solae semininae formae

exstant, ex terminati autem in foς, quamquam raru eorum usu Gρειος, δουλειος, γυναικε ioς, tria minus mobilia sunt: Bacchyl. - φνει ν βιοτανὸSim. 5 βροτεοι causu ac S0lon IV 28 υλειοι θυραι, Atticorum Sermoni proprium. In uniuersum igitur Pindari formarum communium Su a ceteris p0etis lyricis non multum dissentit neutris alienae sunt simplicium in to terminatorum, quo in numero requentiores in foς, cum adiectiva in ιος Xeuntia Semper per tria genera moueantur, ut interdum etiam contra legem composita. Iam ut liceat paucis uerbis repetere quae adhuc tractauimus apud scriptores non Atticos plane uitabantur communes

terminationes adiectivorum in ut o terminat0rum quod autem ad exeuntia in ιος et ειος attinet, prosa oratio Ionica Herodotus rarissime communibus sormis Sa St, Saepius 90eSis, ita tamen, ut apud epicos pleraeque metrici cauSi excuSentur, in lyrici autem, quo pr0piore sunt Atticorum dialecto,

eo plures inueniantur communes terminationes.