De consolatione Ciceronis [microform]...

1쪽

aS par of the Foundations of Western Civiligation Preservation Projeci'

funded by the

Reproductions may noti made ithout permission hom

Columbia Universit Library

2쪽

COPYRlGHT STATE MENT

States Coriose concerna in mahinino photocopios orotiae reprocluctions of copyris hieo materiai. Unde certain concitions specifieo in in lain libraris and

s. inat user manti liabis fori pyris ni infringement. This institution rosorvos the right to refus to accepi acop orcle is, in iis suos ement fulsi limant of tris orcior

involve violationis tris copyriunt lais.

3쪽

CONSOLAT ONE

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERUATION DEPARTMENT

Master Negative

Origina Materia a Filmed tristin Bibliographic Record

TECHNICAL MICROFORM DATA REDUCTIO RATIO: - 12

5쪽

Conti meter

l. l

la di

6쪽

COΝSOLATIONE CICERONIS

QUAM

AMPLISSIMI ORDIΝIS PHILOS PHORUM AUCTORITATE

SUMMIS IN PHILOSOPHI HONORIBUS RITE OBTINENDIS

DIE XIX. AUGUSTI MDCCCXXXV.

AUCTOR

8쪽

uperiore anno quum primorum ordinum discipulis Gymnasium Regium Catholicorum, quod hac

in urbe florei, requentantibus Ciceronis Tusculanas explicaturus, qua par erat, diligentia quaererem, et quo tempore atque quo consilio disputationes illas Cicero scripsisset, et quos in iis componendis auctores Secutus esset praeler alios libros ab eo audatos Consola l/oItem quoque commemoratam ita illi, ut liocce libro susius exposita diceret, quae in Tusculanis exiter solummodo tractandi locus esset. Hoc scriptum quum in simili atque Tusculanarum magnam pariem ei Satiam SN argumento quum ex inscriptione colligerem, tum ex locis inde in Tusculanas receptis cognoscerem constitui mecum, ipsam Consolationem, si superstes esset, Ciceronis lustrare, in Vero temporum injuria periisset, quam possem accuratissimam mihi ejus cognitionem OmpArare. Sed spem, qua ipsius Ciceronis opus hoc integrum ad nos pervenisse opinatus eram, quamquam facile intellexi inanem suisse, quum, quae hodie circumsertur summi oratoris nomine Consolatio, eam licet copiose

et leganter scriptam sive a Francisco Vianello,1 Negant hoc usi Lipsius operum tom. . . 971. ed. Vos et . et rellius in libro F. A. Vot1 Vortes uber die Tuscul. p. 852. nobiscum facit Handius in libro Eraehund rubera n klopadio. vol. XVII. P. 231.

9쪽

sive a Carolo Sigonio exeunte saeculo de imo sexto sciam esse Iusto ipsi concedere coactus essem; nillilo minus tamen consilium certam quandam mihi hujus libri imaginem informare secutus una, nimissortasse inserviens indoli juvenilis aetatis, quam quo dissicilior res aliqua videtur, eo magis enere Solet. Quod meum consilium egregie sirmat uni est, ubi rustra circumspexi, qui majore quadam cum diligentia hanc in rem inquisivissent. Quam enim huius libelli Κ uehiae rus nobis dedit notitiam in libro, cuius titulus est ciceronis in ph/losophiam merita, ea tam exigua est, nihil ut inde lucremur, quod non uni cuique

Epp. ad Attic. lib. XII. 1 et 20 legenti et Tusc.

IV. 29, 3. conserenti Statim in mentem veniat. Quapropter, et quaestione ortasse nainus eliciter absoluta, hoc certe solatium tibi est, non acia me egisse. Sed quum omnium minime possem eam exercendi antiquitatis studia rationem probare, qua sunt qui nihil sese itere posse temere considentes, ubi certa desunt veritatis vestigia, in locum Veri sua commentitia substituere eaque pro antiquitatis monumentis vendere non dubitent necesse erat, ut duces eligerem, quos, ne in Vitium a me modo in aliis notatum

ipse inciderem, sequi possem. Iam praeter ipsa si agmenta Consolationis, quOrum maximam partem Lactantii debemus inprimis perstringendi Ciceronem ut paganum studio, haec in Veni, ad quae totam meam quaestionem componendam esse

Primum locum Tusculanae obtinent, quae ut statim post Consolationem scriptae maxime sunt respiciendae, quippe quae Optime Consolationis reserant imaginem. Alterum autem genus eorum, quae obSer

vanda sunt de Consolatione disputaturo, pIstolae essiciunt eo tempore inprimis ad Atticum datae Sunt

Vero eae non sine cautione adhibendae neque ex iis solis quidquam est de Consolatione colligendum , quum non mirum sit, Ciceronem alium se in epistolis gessisse, quas ad amicissimum virum mitteret et quem non esset cur pectoris sui arcana celaret, alium se in libro praestitisse, quem inimicis quoque nancisci liceret, et quem sertasse eo ipso consilio seras daret, ut animum simularet a multis in se neque sine causa desideratum Sunt igitur illae epistolae non nisi cum reliquis scriptis eo tempore vere editis comparatae respiciendae Praeterea ad sontes ex quibus Ciceronis Consolationem derivare licet, Plutarchi quoque Consolatio est reserenda. dedicata illa Apollonio cuidam.

Qui liber diligenter conserendus est, non quo Plutarchus ad Miceronis exemplar sese composuerit. Sed quod uterque est eundem Crantorem secutus Quum tamen omnibus in rebus Plutarchum a Crantoris partibus stetisse probari nequeat, hic enim auctor per totam scriptionem quater 2 tantummodo nomine laudatur a Plutarcho non nisi eos locos, qui ipsum Crantoris nomen praepositum haberent, in meum usum convertendos esse puta i , alios autem non insignitos Academici illius nomine ad Ciceronis Consolationem retrahere non sum ausus, nisi Tusculanae similes certe eorum sententias continerent. Praeter ea, quae modo memoravi,

scripta, Aeschinis quoque Socratici ex dialogo, quo de

morte disserens Socrates inducitur, aliquid certe me lucraturum esse Spera i , neque haec me spes sesellit.

2 Cons. p. 102. D. 104. B. p. 114. C. et 115. B. Alibi quoque, velut p. 102. C., Crantoris verba haud nominati a Plutarcho relata esse non inepte videntur intemPretes conjicere.

10쪽

Sed de hac re infra idebitnus de auctoribus disserentes, qui Ciceroni sint in scribenda Consolatione ob oculos

ersati.

Totam autem nostram quaestionem praeeunte Goe

renχio, qui hunc sere ordinem tenuit in pro leg ad Cic. Opp. philos. tripartitam esse placuit, ita ut prinium de tempore, quo Consolationem Cicero composuerit,

dein do de sontibus, tertio demum loco de argumentorius libri ageremuS. De tempore, suo Consoliatιο scripta ιt. Anno 708. U. C. Tullia, Ciceronis ilia, uxor

Dolabellae, ex partu decessit, incertum Romae an in Tusculano. 3 Quae quum ea suisset indole, qua non potuit non egregie patri suo placere, non mirum est, ita calamitate Ciceronem in Summum dolorem conjectum esse. Mores ejus adumbraxit ipse Cicer Epp. ad Q. fratr. I. 3, quam exul scripsit, hisce Quid quod eodem tempore desidero fliam. qua pictale, qua modestia, quo ingenis effgiem oris, sermonis, anim/1nei'--h Tantum autem obitus siliae Ciceroni luctum

3 Μortua sit mense anxiario a Februario, ambigunt interpretes Ciceronis, quorum plurimi, in his rellius Vol. IV. P. 2. p. 489 Februario eam vita defunctam osse statuunt contra Graeteriis, qui continuavit telandianam versionen Cic. epistolarum, Vol. VI. P. 32. hoc accidisse menso Januario scribit. Ulam Sententiam magis probabilem esse censeo, quum, quibus Tulliae mors respicitur epistolis, eae non scriptae sint ante mensem Martium. Caeterum totam temporis rationem mire confundit Seneca Cons. ad Marc. c. XXII.

4 Epp. ad Att. XI. 17. ea ipsius Tulliae virtute, humanitate, pietate non modo eam voluptatem non cepi, quam capere

attulit, ut in solitudinem se reciperet Silvamque peteret, id quod ipse testatur Epp. ad Att. XII. 15 scribens: In hac solitudine careo omium colloquis quumque mane me in silvam abstrusi densam et asperam,2non exeo inde ante resperum. Secundum se nihil est mihi amissus solitudine. In ea mihi omnis sermo est cum litteris Eum famen inferpella fetus cui repugno, qu0ad p0ssum. Sed adhuc pares non sumus. Cons ejusdem libri opp. 18. 20. Amici, ut Ciceronem consolarentur, multi ad eum miserunt epistolas, ut a Caesare se accepisse consolatorias litteras scribit adrati XIII. 20. et ad Div. V. 13. Luccei commemoratur epistola. Neque esuit Bruti auxilium, cujus litteras et amice et prudenter scriptas multas sibi tamen Iacrimas attulisse Attico latetur XII. 13. Omnium autem optima consolati nescio an habenda sit, quae continetur Sulpicii epistola, scri

pta illa mense Aprili, Epp. ad Div. IV. 5. Sed ut suo

runt, qui Ciceronem Summo luctu perculsum erigere vellent, o ita reperii sunt mali obtrectatores Ciceronem criminantes non iam Tulliae, quam reipublicae caussa maestum esse, Scilicet ut Caesaris in eum odium cxcitarent. 6 Eo igitur tempore, quo Ciceronem putabant omnem animi firmitatem amisisse, ipse et Omnia legii, quae essent de maerore minuendo ab aliis scripta, et luctum ut mitigaret librum Consolationis seu de luctu

ex singulari filia debui; sed etiam incredibili sum dolore assectus, tale ingenium in tam misera fortuna Nersari, idque accidere nullo ipsius delicto, summa culpa mea.

6 Cons. Epp. ad Div. IX. 11. qua gratias agit Dola-hollae, quod sua caussa praelia Sustineat; adversus eos, qui Schucteti interpro te Cic cronem apud Caesarem iii invidiarii adducere cupiebant.