De vocalium graecarum hyphaeresi [microform]..

11쪽

nisi servatis litteris accentuque mutat ἀκλειως, ευκλε δευς scribimus. In illis autem locis quamquam concedo contra eodi- eum memoriam seribi posse eum Brugmano Stud. IV, 137 ευ-κλῆας pro υκ ἐας. tamen Π0n Vide quid nos cogat, ut sic scribamus. Nam cum ς modo cum compensatione modo sine compensatione elidatur Drmae traditae summo jure defendi possunt in eis enim' in ει contractae sunt. Elisa esse ε videtur in ἀκλεες vel ευκὶλεες, ut ei8kiu conjecit pro κλεεες, quam vocem legimus in versu Callim. Del. 295 εο μιροι δ'εγε νοντο καὶ κλέες υ ποτ' ἐκε illo Sed nesei utrum hac Drma Callimaelius V0eem ἀκλεες II 100 non recte imitatus sit quam n0n nominatiVum pluralis numeri, sed aeeusativum' neutri esse Butimania Lexit. I, 44 demonstravit, an doricas formas aρες l. ut idem eripsit no πλανες.

' φικλος, Πατροκλος, εὐεκλος. Haec n0 composita esse eum κλεος SUSpicabantur Vetere quidam grammatici, nam

es. . . et vid. I κλος e ' hiκολος deducunt et seli 0liast B. ad W59 0 adnotat: Φερεκλος ὁ κλονον φερ υνδιὰ τῶν νεων. Rectius autem obeckius Path. l. I, 18)perspeXit, ea eandem eum nominibus in κλν ς originem hab0re. 0 comprobatur eo, quod ejusdem nominis et brevior et longior sorma usurpatur in h0meriet earminibus, sic et

Πάτροκλος et Πατροκλιῆς, tum apud seript0res, qui p08t Homerum erant, . . p. Soph. O. e. 1295 Ἐτεοκλιῆς, 1316 Ἐτεοκλος Quaeritur igitur, quanam ratione haec nomina in κλος ex eadem stirpe derivata sint ae nomina

G. Meyer Stud V, 7 haud parvum numerum nominum assert, quorum stirpes et in o et in ες eXeant Suntne ei etiam κλεμ-ες et λεύς- addenda Minime quidem. Nam ex radice it , ut G. Curtius, praeceptor dileetissimus, me docuit, fieri debebat κλοςO-ς, 0 κλεFO-ς, Uticρ ρOFO-ς, e grλ IrλO VO-ς. Itaque censendum est nomina in κλο- exn0minibus in κλης correpta esse, ut saepissime sit, ut nomina propria maj0rem e0rrepti0nem patiantur quam alia nomina. Sic etiam in compositis Κλεοβουλος, Κλεοπατρνὶ et κλε-ες stirps in deelinationem in o videtur transiisse. In dialecto eo-iorticu nomina propria in κλε-ες Semper sic lectuntur Nom. κλεις Vel Hῆς Gen. ias Vel λευς, Dat κλε f, cc. buci, N. l. κλέες es. Bred. D. D. Her0d.

258, Renner. Stud. I l. 229, Ernian Stud V, 306); in casibus bliquis igitur altera ε elisa esse videtur. Sed considerantibus in nominibus propriis in κλι-ες et apud Homerum et apud Hesiodum es Forstemann D. D. Hesiod. T)F Semper productionem suppletoriam esseere concedendum

257 nullam Drmam nisi ἀκλεα ex Herod. I, offert, quam Stet in ed. erit retinet, redo v autem in κλ. εα mutari vult. Sed neque ἀκλεα neque κλεε serri 0teSt, nam eo, qu0 in dialeet epista, in qua cum antiquae eum novis sormis tum variae dialecti ionidae et inter se et eum ae0liea mixtae sunt, unde fit, ut nomina tu Hεες in casibus obliquis in κλι o Vel κλεεo stet. Xeant, minime demonstratur, eandem arietatem sormarum etiam in eteris dialectis exstitisse. Cum autem intellexerimus nomina propria in dialeeto ne0-ioni ea semper Drmas e0rreptas habere, idem

censendum est de Meetivis Itaque utut de origine hujus

12쪽

12 Arma judicamus, vix dubito quin apud Herodotum ἀκλέα

seribendum it. In dialecto doricu 0mina propria eum κλεες P0mp08ita

ex ea8ibus obliquis semper Hieiuni es. Alii . D. D. II, 353;

licet jam ex ea causa, quod longa sorma in x o stet nuS- quam Xstat. J0eativi exemtilum in purioribus sontibus non reperitur, suspicatur autem lirens maHες ori eum esse;

dunt emper nominativo excepto alteram is nomina propria

X. VI, 29 commutari vult in t κω ἀποιχos εν ων, Oeckli,eu Peter l. l. assentitur, in εκ λεια ra . . Sed restat etiam alter locus, quem dubito num commutare possimus. P0tius eum Berglii et omnisenio servandum est ευκ ua nam Pindarus non emper sibi constat, sed utitur Drmis vel ex aliis dialectis assumptis, vel non ab eisdem oriensibus

demum In Su est, Sed ικλεα videtur seripsisse epico more ut in Hes se. 448 Πρακλεα legimus pro κλῆα in γ φι Hi a se. 54 Ex dialecto eolio non habeo, quod asseram, nisi areadi

λ qu altera ε elisa est '

Atticos semper alteram ε eum terminationibus ontraxisse n0n est quod Xponam; sed tres tamen serniae e0mmemorandae sunt, in quibus hyphaeresis alterius ε saeta est; hae sunt VolatiVu caSUS ΗρακλεQ, quo redentes Attici

Beliquum est, ut quaeramus, utra sit elisa. Sine dubio ea voealis Hieitur quae ante terminationem posita est, nam ut hae in dialecto alti ea eum terminationibus e0ntrahitur in unam Syllabam, id eadem in steteris dialeetis synigesiconjungitur eum terminati0nibus.

In ν λής r ν Hi ς hyphaeresin oealiso laetam esse, jam supra nega VimuS, Sed ut θεοδε e θεοδεε ortum esse intelleximus, si etiam in casibus bliquis adjeetivi , λείς hyphaeresis statuenda est. Primum apud H0merum semper, id est quater et Vietes, i in pro ν μεε legimus, necusatiVum τι ua T 229, in h. in Mere. 385 tum eaedem sormae reperiuntur et apud Hesiodum, . . Mus h. l6, et apud Pindarum x iaci P. I, 95. Etiam in attiea dialeeto exstat forma m λεα Soph. O. B. 80i, de qua idem ensendum est quod de ἐκ λεὰ es. Gerth. l. l.).

Inim Beliker se Hom. Blatter I, 223 eis verbis, quae

13쪽

Vostis σπεος imam sormam reperimus in qua alteram esse elisam omnes onsentiunt, haec est πεσσε σπε εσσε pro grεμ-εσ-σι deducta; ε igitur elisa est ut in Latiσκετο pro καλε εσκετο et es ς 2. Huic dativo stεσσι Oppianum Cyn. IV, 246 adaequasse singularem, rε Lobeel Path. El. I, 26 reete perspexisse Videtur. Liceat mihi ui dativo dicεσσε alios dativos addere, in quibus ε ejecta esse existimatur. Lobeeli P. l. I, 259haec rosert: ὁρos ιεσι, το κεσι, res εσι declinata sunt a nominatiV0 tur. δρο&εες, Toκεες, ιεταεες misso altero ε. Sed erravit vir doetissimus, nam dativum e nominativo ortum esse nullo modo concedi potest. Ego quidem persuasum habe τοκεσι et sorma eXtremae graeeitatis ex

salsa analogia adjectivorum in D si dDς ei. sol matas esse. Neque aliter censendum est de dativo 'ost Anth. VII, 622 , qui non ex 'oεσι deduetus, sed e analogia geneti Vi βο-ος formatus est. Tum ruge s Gr. r. T 4, 2 perperam

man Stud. IV, b, persuasum habet tamen in hoc quoque Verbo ut in κλεος et σπεος con edendum St, ς non semper pr0ductionem suppletoriam esseere nam in Hesiodi 0pp. 647 χρεα reperitur, quod e χρέεα ortum esse jam Veteres grammati ei recte extili earunt es Her. d. Lent II, 245, l). Neque enim ρε e χρ re tran890sitione quantitatis saeta et a voeali correpta dedite potest, eum etiam in dialecto alti ea χρει Arist. Nub. 39 443 eum a longa serVatum sit tum χρεμὼν des opp. 404). qu0d in χρεέ ων mutetur neceSse St, X χρεέ υν esse contra tum Videtur, quamquam Brugman o 6ὼν Seribi vult.

DE NOMINIBUS IN ς.

Nominum in a nominativus et accusativus pluralis numeri in dialecto pie interdum correptus reperitur Drmae enim sunt hae: γερα Γεσσε αεν I; 23 T). - γεροι καὶ 'aσιλευσιν f3343. - γερα Γαρθεσαν et τε se ὁ 66). κρεα ante consonas legitur his l0eis: Θ 231, 217.

09p. 532. τερα κε ἐν in Nieand th. S6. Magna dissensio est inter viros doctos, quanam rati0ne hae ornane Xplieandae sint. Veteres enim grammatiet eas aut Syncope exortas esse docent, velut . u. 227 17 γερας

14쪽

praeserunt etiam utiman et Lobee P. l. I, 232 , quam refellere non meum esse puto. Aliam iam ingressus est Homann qui Quaest hom. I, 6 statuit, ubique harum Dr-marum Vocalem finalem e8se aneipitem; sed quis est qui analogia demonstret, fieri posse ut in dialecto pie a jam sit correpta ut in γερα in dialeeto attie autem denuo pro-

quam hi genetiVus et ipse possit oriri e produeta, post Heetam litteram a Voeali ε syllabae prioris. Vides in qua dubitatione ipse Hon manu versetur, itaque ViX mihi l)us est, ejus opini0nem Reeuratius refellere. Sed hae tamen

demonstratum est es. . Grdg. 147. Brugna Stud. IV. 153 ;tum nunquam in homericis arminibus a littera voeis κρέας

in ε mutatur. Sed Semper a in omnibus nominibus in aς servatur, habes enim a terminationes: ος at Vel a , ων, ασσι et εσσι. In dialeeto eo-ionida demum a nominum χεοας, τε PGς γερρος in ε Xtenuatam esse red0w de dial. herodot. 259 docet in kραος γ ρα autem et in κρε υς, χρε υν X κρεαος χρεα υν Ponti aetis a in hae quoque dialecto servatam. Defendi igitur nullo modo iotest quodH0 an ad has ortans explieandas protulit. Non magis plaeet uelineri sententia Gr. r. Ρ. 336, 33, εῖπα, κρε a

opinione in κρε' a decussae esse debent. Itaque inquiren

possint. In eipiamus a κρεα. Jam supra Vidimus, stirpe in Oς Xeuntes Saepe alternare eum stirpibus in o idem fit in nominibus in aς. Nam e0m90Sita κρεο-κ o πε ἐν Aeseli Prom. 463),

κρεο-charo Her0d0t. IV, 186 al. non a Stirpe κρε-aς derivata Sunt, sed a κρεο, idem Suadet G. Meyer in Stud. V, 96. tiam κρεα ab e0dem κρεο ductum Sse persuasum habeo, ita ut κρεα 0 tam ad Singularem qui est κρεας, sed ad 0rmam quae est 'κρεον pertineat. Qua re satis X-plieatur, cur t0 locis κρεα litteram a brevem habeat eamque vel prorsus abjicere 9088it. ρεα autem, quod reperitur, 345, X 347, D 348, contractum S e 'κ ρε a pro κρε-aσ-a. Eodem κρεα utitur Antiphanes apud Athen. 9 p. 402D. κρεα δε ius ι διστ' αν σθέοις, is cum einekio scribere maVi κρεας Tertiam Stirpem Dei κρεας legimus

Attie0s in usu fuerit, utimanu Gr. r. Adn. 3 in dubium vocat, quod mnibus loci κρεα syniges unam syllabam effieiat; sed legimus in Ar TheSm. V. 55 κρε', quo dem0nstraturi esse brevem etiam aliis in l0eis. Cum autem in ceteris vocibus in a a Vocalis plurali numeri longa Servata sit, ut in γερα S0ph. l. 443 Eur Ph0eu. 74, κερα Mosel, II, 7, σελα Anth. IX, 289, τερα r. an. 1343, in

κρεα α 0n poteSt SSe 0rrepta, quod utimanu suadet, potius etiam atticum κρεα ad Stirpem ρε reVocandum est.

In voce γερα apud Attic08, ut jam X90Sui a Semper produeta est, u 0merieis carminibus autem brevis, itaque γερα Π0n e γερα r 'γεραα 0rreptum Sse 0teSt, sed ab altera stirpe γερ debet esse derivatum, quae brevior stirps etiam in γερ - φορια XStat, quod G. Meye l. e. p. 96 assert. Neque enim offensioni est, in hoc composito γερ - φορια Stirpem in a reperiri, eum Saepissime Voces in a xeuntes eum V00ibu in , quae ad eandem riginem revocentur, alternare jam nem esse 9088it, qui neget tum

exempla hujusm0di in una quaque fere pagina dissertati0nis G. Meyeri 0lleeta reperies. γερ stirpem etiam in vocelaeonida γερ υ a ses. Ahr. D. D. II, 2 inesse Curtius me

15쪽

aecusativum numeri singularis, ut dit et alia sigma finali destituta, obee P. El. Ι, 232 suspieatur; sed etymol0giam ceterorum Verborum, quae I 0bee Parall. 132) iseri, ut quisquam e0mprobet Vereor, eum . . cha non ab φ, Sed a stirpe quae est in f, hi derivatum es. GrdZ. QTS), fgra autem non accusativus sing. numeri sed pluralis sit es ib. Ρ. 250). Etiam σκε ira, quae forma uno illo Hesiodi loco tradita St, quem Supra attulimus, accusatiVu Sing. SSenullo modo Xistimari potest, itaque non ad nominatiVum σκω, Sed ad Stirpem Gκ tetro revoeari debet, a qua Stirpe prope abest κεῖεν , quod idem igniscat ne σκ Graς - ε,α, qu0 in Nicandri th. S legimus, ex analogia Verborum

q. DE NOMINIBUS IN Oς.

A. De 0mpositi in θοος. Adjeetivi toro γόος, cujus pleniores formas legimus iup0etarum carminibus, in oratione pedestri jam ab Herodoto semper altera o oeeta est, ita ut in nulla sorma SerVaretur. Neque enim contendi potest, o in asibus obliquis non esse elisam sed ontractam eum terminationibus, eum, ratione traditi aestentus non habita iror cio enim, Is θους, n0ngo o si iis x γους SeripSerilii Graecii, in nominativo et adeusativo Singularis o sine dubio elisa sit. Nominativum autem et aecusatiVum alia ratione atque reliquos casus formatos esse quis est qui eredat In ipso autem nominativo hyphaeresis o Vocali ita effecta esse videtur ut o prior non p0steri0r es. Curi. Stud. IV, 226), sere voealis, ut ita dicam, irrationalis, denique paullatim evaneseeret. Tandem

hyphaeresin reperimus in nomine pr0prio Lot γος, qui legitur apud Andoeidem. Etiam verbum o i γε i a io θος derivatum, quo Herodotus et attici seriptores utuntur, Satis dem0nStrat, quam mature o littera primitivi illius Ion θοος in oblivionem Venerit. Nomina pr0pria in o oo i homericis carminibus praebent semper Drmas non contraetas, ut Ἀλκαίνοος, Ἀρυ θοος cet. Xcepto uno Πάνθοος, cujus genetivus est Πάνθου O 22, P 9, 23, 59), dativus Πάνθον P 40, sed Πάνθοον Γ 146. Contra eodicum auctoritatem Inim Beliker seribit Πανθ OOD, Πανθοι Sed dubito, num jure id sederit. Nam cum permultis Drmis poetae epici et contracti et non contraetis usi sint, idem laetum esse in hoc quoque nomine IIύν- θοος censendum est minime autem de hyphaeres o vocalis e0gitari p0test. In attica dialecto modo non contractaS, modo

contraetas sormas reperis, interdum etiam nominativum et ae-eusativum in θος et γον Xeuntem, ut 'Aλκιθος, Ιεiριθος, quorum o Ddeni modo Vanuit, quo in 'Oνὶθος, Lot θος. B. Me 0mp0siti in νοος et νος. Adjeetiva et eum νους et cum πλους, ανους comp0Sita pronuntiata SSe, quaSi O ante Ov, 3, ων, οις et ejecta esset, illiuer Gr. r. p. 3l T contendit, Verum injuria. Ex generali enim accentus lege, quae Valet in c0mΡ08itis, Xευνοος, Γεριγι OOς, riγίνους ευνους, Γερι Γλους, ἐμιανους saeta sunt. Idem accentus est aequSatiVorum. Mansit autem etiam in reliquis ensibus ex illorum anal0gia aestentus iueadem syllaba. Itaque pronuntiantur υνου, ευνον cet. quam quam O acuta cum Oi et se contracta St. Ne necentu quidem in υνοι, c γιλοι posito demonstratur Vocalis elisio, nam o diphthongus est Semper producta, SiVe contracta Xoo ut in Da Oh, SiVe non contraeta ut in ἄνθ ρ υ;ro . Addere Vix opus est X eadem lege etiam n0minum propriorum cum o D c0m908it0rum priore parte Semper accentu erigi qua e re equitur, ne ab his quidem nominibus contraetionem esse alienam. 0lis in n0minativis et in

16쪽

in Stud. IV, 3SS Quae sententia, quamquam jam a Lobeehioaeeuratissime resutata est, miror quod Semper denuo proseratur. J0bee enim proli. 203 demonstravit, nomina in ἐνος esse Simplicia, non comp0sita eum νοῆς. nam erebra esse attenuatae ultimae syllabae exempla, in nullo autem vocalem antecedentem troiluetam apparere. Equidem tum denuo

p. XXI e illecta haec quattuor inveni, χυθυνo D et Et γυ-

νος, 'HIL Gένους et w Giνος, Καμνους et RaHIνος Imsινους et cisi νος Quaeramus igitur, num in his nominibus deminuti terminationis anteeedentem Vocalem produXerit. Primum D 9Dνος mum revera exstiterit dubium est eum

de quantitate υ oeulis nihil constet non enim legitur apud poetas nisi in Versibus omicorum ab Athen. 8 342 e et , 379 e allatis, ubi υ voealis, eum utroque loe initio tertiae trimetri ambie dipodiae legatur hi θ' o δ' ἔχων, D 9 oς τακῆν), utrum breVis an longa suerit, incertum est. Ceterum

nihil igitur n0s impedit, quominus diVersam utriusque O- minis originem suisse eenseamus Aliter res se habet cintertio nomine Terentianus enim elegiae carminis auctorem, qui ab aliis semper Λαωνος appellatur. Cullino vn vocat

ses. Lob. l. ), sed jam obest recte exp0suit, id non esse argumentum idem nomen fuisse; nam Graeeis hane licentiam consuetudinem dedisse, ut nominum propriorum terminationes usque deque haberent, idemque attulit multa exempla, quibus demonstratur idem nomen Saepe diversas terminationes habuisse. Hue aecedit, quod si Καλλένοος idem nomen esset quod Καλλὶνος ι longa 88 debet, qu0d nullo modo fieri potest. Nam Kaλλέ-νoo nomen eodem

his ι voealis eum brevis sit, ne in illo quidem producta esse potest. Quibus omnibus de causis prorsus negandum St, Hἶνος ex Λαλλένοος deductum esse potius Καλυνος est Simple nomen, Raλλέ-νoo compoSitum. Idem Statuendum est de Πασἐνος et Πασίνους Πασῆνος enim legimus apud Ι80er. 19, S ejusdem loe meminit Harpocration Πασί

tum est, aut eis defenditur quae Lobeel de RaUάνους nomine disputavit. Nullo modo autem IIasipo e Πασένους deri-

17쪽

ei. J0h. Selimidi Κ. Z. XVI. 430. Fielis 373. legism. Stud. V. 164 . Priseam enim sormam agnoscit legismund in ι-πολο-ς Aesch. r. 93 praeterea diri λός servatum est iud fui.' oico Emped0el. d. Κarsi. V. S), quod L0beeli Path. El. I. 299 non recte mutari Vult in diss Vel hoc .ia ερεω, et in ιαλε sin ab herael. , 09 . in quo Meister Stud. IV, 3SS o pri0rem elisam esse censet. Num his addendum sit θι:r quod legimus in Anth. Pal. 0 l0I, Oppian Cyn. 2, 449. Hal. 4, 657, addubit0. nam in recenti lingua saepissime adjectiva in os c0rrepta sunt in oς itaque etiam ost= esse eeentem sormam et e dire λόa debilitatam ensendum est, nisi fortasse poetae illi priscam formam ι r Ἱλός imitati sunt Eandem recentem formam an08dimu in eis

deducit itaque nesei utrum recenti sorma Ire λός Su Sit, an eam etymologiae gratia sibi finxerit.

minationibus in χειMύρροι autem elisam Contractio igitur, quam in dialeet alti ea in omnibus sormis laetam videmus, in χει ui ρροι, χειMάρρ 0 jam antea tentata est. Correpta sorma χε it αρρος inde a Pausaniae demum

aetate in usum Venit.

18쪽

υσοχοος Meetivi Vocativum χρυσοχοε legimus . . inor Lys. V. 408, genetiVum χρυσοχου apud Dem. r. Tu BIειθέου 520. 16 accusativum χρυσοχοους in Plutaretii seriptis. Apud Galenum II. 17, 2 demum et Greg. m. χρυσοχους in χρυσοχος corripitur.

haec adverbia alio modo orta esse eensuerunt, et ille quidem se Auss. r. II, 266 suspientur, adVerbia tis re σάφa, Ura, quamquam eorum adjeetiva in D Vel x ς Xeant, ad stirpes in O -ον reVoeanda esse hic Path. El. I, 207 persuasum habet syneopen his adverbiis non esse eoneedendam. Aeeuratissime issiing l. e. de his adverbiis agit videamus igitur, quo modo ea orta esse eenseat τάχα, υκα, γα,

que non lacet, neque enim intellego, quomodo seri possit, ut in his omnibus adverbiis ε semper sit elisa ita ut nullo loe plenior s0rma servata sit. Ubi enim hyphaeresin oealium quae distuntur durarum saetam esse intellegimuS, Semper pleniores sormas reperimus praeterea in his adverbiis antiquissimae formae servatae sunt, an eorum, ut ipse iss-ling Xp0suit, in homeristis carminibus maXimu usu est, posteriore aetate paullatim adverbiis in O9ς edunt. Potestne igitur in eis hyphaeresis voealis statui Sine dubio ea ali modo orta esse debent. Videamus igitur num

19쪽

2627

reetam rationem inveniamiis et indipiamus ab adverbiis a stirpibus in D derivatis. Ut a stirpe ora et toti-ος et ' roλεhoi deducuntur, ita etiam a stirpe υκ D derivari possunt et coκD-o et 'ti κεμ-ος. Formae quidem pura D servata non X8tant nisi in nominatiV et necusatiV0 υκυ-ς, εὐκ-υ-ν, Sed sine dubio statuendae sunt in comparativis et superlativis adjectivorum in D: τώχ

ε λαχυ- GTO Orta esse demonstratur linguis cognatis Nam in lingua anserita stirpes in re in his formis n0n augentur, sed u ante suffixa e0mparativi et superlativi eliditur es. Bopp Skt. r. 3 14 Si idem fieri invenimus in ling. Zend. ,

ec sit; -εσ-a derivatum esse. Deinde origo vostis iticha adhuc ignota est, nam res αιρ ch c, quod in Suidae lexieo legimus, isslingi sententiam comprobare non poteSt pira fre

derivatum est ut arr- es. b. 94); eum αλα optime on-einit eomparativus ' μειλον pro 'ticiλ-ιον. Stirpes aliarum Voeum ut ἐκ a. ρε ire nondum ad liquidum perduetae Sunt, sed etiam in eis ε elisam esse, ex ausis jam Xp0Sitis negari debet et issilii ipse l. e. 20l adVerbia Ut resta, κρυ να Gir a Stirpibus in a derivata esse n0n negat.

DE PRONOMINE REFLEXIV ET POSSESSIVO.

In pr0nominis personali tertia persona hyphaeresis voealis saeta est. nam e Stirpe τε ortum est σερο Voealiquam didunt irrationali inter onsonas interjeeta es. Rumps in Fleelieiseni Annal. vol. l, Sal e stirpe σεμε vel Lς derivata sunt ou es Apoll. de ron. 9 C , oi, ε et 0eali elisa oo, o , . Quae hyphaeresis fortasse sic laeta est, ut prius ε cum Sequenti Oeali syniges eonjungere

τερος cet. praeterea etiam in lingua graeea plenioressormae SerVatae sunt, inVeniuntur enim hae: εος Or. εος

20쪽

oom, in τῆς igitur synigesis saeta est o vocali non pro dueta, si in omnibus iis pronominibus ε syniges cum sequenti v0eali 0njungitur. Idem laetum esse videmus in pronomini

n0 90test, ut Bri man Stud. IV, 33 suspieatur, nam incompositis o finalis pri0ris vostis ante vocem a voeali incipientem semper eliditur es. I ). De aliis pron0minibus correptis V k 1 et 2.

8 DE HYPHAERESIGNITIO VOCABULORUM FACTA.

Elisi0nem 0ealis in pronomine Q, εε Vphaeresin, Π0 aphaeresin appellavi et id quidem jure; nam nihil refert utrum 80nus, a quo vo incipit, spiritus, sive asper sive lenis, Sit, an alia quaelibet consona. Eandem Vphaeresin reperimus in paucis aliis vostibus: 'χεις enim pro I legimus in Hes. h. 45; sed in dubium vocatur, num hae voce prisea Drma Servata sit potius eum Veteribus grammaticis es Her.

ed. L. I, 373. pleonasmum voealis statuendum esse censet Leo Meyer K. . VIII, 29) Quae explieati non

in spiritum lenem mutato et ut in cet elisa. Quae etym0logia e quoque probatur, quod hoc modo omnes sormae ejusdem nominis numeralis X eadem stirpe derivantur es. quod e Meyer . Z VIII, 14 et Ahrens ib. 343 de origine V0eis o Suspicantur). In ionico ρτι , Sive e εορτη es. GrdZ. 529 sive X μεμορτη ses. 0nne . . XIII, 442 orto, ε elisa est vel potius Vanuit e m0do, quo jam saepius Vidimus paullatim

Quaest. d. diat Her0d. cap. I in dubium vocatur, sed hoc ita esse demonstravit redo v d diat Herod. 194 sq.), praeterea nune quidem e Stein editione eritie apparet, ptimos e0dides semper sere ἶ- praebere etiam eniter Stud. I, 2, 22 οἶ- 0rmam defendit. In hac V0e igitur hyphaeresis

ortum est hyphaeresi laeta contra in herael. εντες nuda voealis excidit es Meister Stud. IV, 434).

DE COMPOSITIS.

In 0mp08itis, quorum pri0 par V0e in a Vel o X- eunte eonStat, altera autem a Vocali instipit, a vel o voealis pri0ris partis semper Xploditur nunquam aut et Vatur et aut 0ealis initialis alterius vocis ejicitur ses. Curi.