De vocalium graecarum hyphaeresi [microform]..

21쪽

lege concludimus, vocalem jam elisam esse, cum illae duae V0ce in unam c0njungerentur i. e. nunquam pronuntiatum esse di 'o-circυγός, Sed Semper L M'Gγcυγός, 'crργυρος, διφρ' VTVς, d-ηγος. taque haec elisio non hyphaeresis sed rectius ap0eope Voeanda St. Ubi autem o servatur, quamquam altera o a Vocali incipere Videtur, Semper cons0na quaedam evanuit, si in

DE NOMINIBUS DERIVATIS.

Eadem lex, quam in e0mpositis Valere intelleximus. etiam in simplicibus nominibus sui mandis observatur. Semper enim ante suffixum, quod a Vocali incipit, vocalis vocis Stirleem laudens ejicitur, Sic praecipue anteo Πρι at -ίς

Non meum est hoc lueo omnia suffiXa asserre, ante quae voeales elisae sunt satis videtur totam rem attigisse, sed addere liceat, eaVendum esse, ne huic legi majorem amplitudinem tribuas, ne existimes e. g. Vel o esse elisam ante ι, bio potius extenuata est Vel , ut in Kρονέ-δὲ ς Stirpe Κρονο ' Ubi autem v0ealis ante suffixa servatur, ostis Stirps

sententiam jure 0beeli Path. l. Ι, 243 resutavit, quod si

ἔδει a ενδεια 0rmata esse 90SSe Sed eum hae ostes e posteriore aetate demum tradita sint j0u enim ante hueydidem leguntur et eum adjectiva, a quibus illa nomina derivata sunt, interdum non Xstent si 'stro θε eerte

22쪽

non reperitur putaVerim Graecos in nominibus δεια, κ-δεια Drmandis analogiam nominum ab adjectivis in ης derivatorum secutos ea quasi ab aleetivis in non εν deri-VR8Se. Certe autem ευκλέει a. dεει sormae a grammaticis setae sunt, nusquam enim leguntur. A θεμ-ες deductum est θείς-εσ- ον, θεειον es. Grd.

243ὶ qua Voce poetae episti usi sunt in dialecto attica ex θεειον θεio laetum est ni fallor, elisa Ab eodem

quo vitarent parem sonum trium illarum in ἀλεεινος enim est quaedam vocalium arietas Eadem de ausa ἀν- ελεπιγι υν, quod ab eadem stirpe deduetum est atque ἐλεινος, etiamsi de radie hujus v0eis adhuc nihil constat, in ἀνελ ιιων mutatur es necd. Bekk. 400, 30. L0b. Path. El. I, 254 . In nominibus ab adjeetiris in oo derivatis ante suffixa, quae a Vocali incipiunt altera o eliditur, ut jam vidimus,

' αθροrvs Suspectum est. s. Steph. Thes. s. v. et Lob. Path. l. I, 300.

rivata sunt, quod Attiei his brevibus stirpibus non usi sunt

Cum jam disputationem abs0lverimus de ea hyphaeresi, quae in universa lingua graeea et praeeipue in attica dia-leet reperiatur, Videamus quae Xempla ejusdem asseetionis ex ceteris dialectis asserri p0ssint et primum quidem e dia-leet dorica. Genetivus nominum semininorum in et co in Severioredori de terminationem c υς. in mitiore i ς habet es Ahr. d. d. II, 23S), sed exstat etiam correpta Drma ατος es. Ahr. l. e. 174 et λεος in Pind. r. 299 Bergi y a Lobeekio Path. l. I, 303 pr tradita leeti0ne εὐος restituta. uparte igitur quadam doricae dialecti o non contrahitur, sed corripitur in oς quod ita laetum esse SuSpicamur, ut O acuta debilitaretur, fieret Oealis ut ita dieam irrationalis, sic paullatim prorsus ejiceretur. Eodem modo evaneseito in paucis Ormis nominativi pluralis, qui plerumque in ες Vel tu ις Xit es Ahr. l. c. 23T, G. Aug. eter. d. dial. ind. 39); has enim sormas habes Πριανσιες in retico titulo 2556, 30 3r Ποιανσιεες, qu0d legitur in ejusdem tituli l. 46 ιαρίς pro αρεες iueyreu tit no T, qui titulus Tiberi aetate Seriptus est. βιο- ελανες pro Dorcλανεες, qu Callimachus usus est es Choe-r0b. d. Gaiss. 447, 10, Her0d. d. L. I, 22, 13 II, 278, 20). Raro igitur in hoc n0minativo ε eliditur et gradatim io

23쪽

tempore Vaneseit, quo qualis lingua suerit monumentis traditum est id qu0d Optime intellegitur ex s0rmis illis in eodem titulo seriptis Πριανσιές et IIριανσιεες Tamen Vulgo contendunt, etiam pronomina μες, 3ιε e 'aia ες, vs εες correpta 8Se cui sententiae assentiri non possum. Nam, ut jam exp08ui . haec hyphaeresis raro fit et in hae vel illa parte dialecti 0ridae: in suς, os ἐς autem jam ab antiquissimo tempore et in omnibus partibus dialeeti doricae elisa esse existimari debebat nusquam enim pleni0res sermae cti εες 'Dsιεες leguntur. At dixerit quispiam pronomina facile majorem deminutionem pati quam alias voces Attamen salso ponitur Mες, sui correpta esse, eum etiam Aeoles brevioribus Ormis arati ες, siti ες utantur, in neolida autem dialeeto nunquam ullius vostis extrema syllaba ori

etiam GHMες MMες eorrepta esse e0ntendit, comprobaren0' p088um. Aeeedit quod in dialeet 40ntea nulla alia serma nisi Ἀμις, s/εις reperitur; quo m0d autem explieare vis. 0nes semper pri8eam sormam Servasse, Aeole autem, qui non a is correpti0nem syllabarum finalium ampleetuntur quam Iones, Semper eam deminuisse 2 Cur στεις, quam veram formam orieam et aeoli eam esse Apollonius de pron. 120 tradit, n0n in chi corripitur Tum n0n solum nominativus, sed etiam dativus et deusativus in dialectis ionida, doriea ae0liea pr0rsu diversi sunt. Ἀn persuasum habes

vides, nobis, si de his Ormis recte judicare cupimus, prius de rigine et uniVersa Drmatione pluralis numeri pronominis personali agendum esse, et primum quidem inquiramus, quid viri doeti de hac re disputaverint. B0pp Vgl. r. II, si summo jure reVOeat hia εἶς, citi ia ες, α ιες ad Stirpem resina, ia εἶς, ι it ιες, φιες ad Amnu. Ab his stirpibus dedueit graedas sorinas tripli ei m0do putat enim: γ

1 α vel ε voeali abjecta et terminatione ες addita esse

potest, tum sit ες, s/ες hoc modo non explieantur. Alio modo Sehielelier accusatiVum Xplicat: ,ἄs 1ιε, s/sιε, G τε nael ari des singular gebit det te sιε, σε, ἔ; gl. ablat. dat plur in altindiseheu nil althali tesseheu. Suspientur igitur terminati0uem accusativi singularis eum auem Stirpe conjunctam postea abjectam esse, ut in si det. Sed valde dubitandum est, num unquam ullam terminationem habuerit, quod longum S accuratius h00 0e explieare; sed asserre te eat 000tieum et ix, quod eodem mod ad kt.

24쪽

formas eum terminatione praeter formas sine terminatione in usu suisse. Jam igitur, eum neque B0ppio neque Sehieleher assentiri p0ssimus, Videamus num alio modo hae formae explicari possint.

ti0nem n0minativi pluralis, sed in his Drmis puram stirpem

etiamsi 0rreptam esse servatam si etiam Ved. Sm proasma- pro omnibus sere casibus pluralis numeri usuri)atum

esse tum, ut ehielcher C0mp. 650 dem0nstravit, linguae

1nd0germam eae Sua quaeque rati0ne pluralem pronominis

personali Drmarunt, qua e re Satis hieet, pristina illa aetate Drmati0nem horum asuum n0ndum suisse perlaetam sed stirpem puram suffecisse et ad nominativum et ad ali0seasus significand08. Ita etiam in lingua 'raeea ipsa stirps pr forma casuali 0sita est in aecusativis citi ε, ML sititi ε ιε' 'asma, 'DSma estia, σε, i, tum Singulos asus alii alia ratione sermarunt. Et duae quidem stirpes statuendae SSe identur, altera a qua formae ionieae, altera aqua formae d0rieae et ae0lieae derivatae sunt. Et stirps quae p08tea in Iade Valebat, erat Sma-i Cum Sm enim'

duetus est singularis n0minativi terminatione addita. int tu modo fieri potuit, ut terminati inlitu asus numeri singularis in pluralis iasibus s0rmandis assumeretur Iupronomine Smu, ut Boppi, Vgl. r. II, ill exp0suit, jam pluralis quodammod expressus erat idem sere Vult Selileielier, cum dieat Comp. - 6503 Ob an dis idg. plural-stiimmedi geW0nlisthen easussumX des plural8, de die de pro-n0minale declinati0n, de die de Singular antraten, eig- teres indem de plurat schon in de ratam bild ungaus ged rite k lag, classi steli Oh nielit entseheiden. Αd40minativum igitur significandum 110 80lum sufficiebat, sed etiani ne Xspectanda quidem est terminati pluralis ες; tum in stit. 3m it, Smobbum, juxhmul jushmiibbum terminatione. singularis numeri adhibitae sunt ad ablativum it dativum easu. 0rmandos. Ut autem cies lingua sanserita terminationes ingulari eum pluralis alternant, ita etiam in lingua graeca n0minatiVi pluralis terminati eSt as ε-ς,

25쪽

mirum est, quod hujus qu0que pr0n0minis aecusativus praeter τεῆας, στίας Drma praebet, quae e Sola Stirpe constent; reperimus enim apud Aeoles στε a V0cali praep08ita, apud Dores et in homeridis arminibus lli et o 439 σετε. In Hativo i ii pro 'sci ε- elisa S ut in Ἀμέν,

et ii , D enim d0riea unt, ii Apollon. de pron. 06 B ex Antimaeli et Corinnae arminibus affert, τε i in homericis earminibus et in versibus ab Herodoto V, 60 sq. allatis reperitur et saepe a grammatiei. doricum commemoratur ses. Ahr. I, 2b Adn.) ah reus quidem in dubium voeat, num εi d0rieum sit, quod nunquam in iuri0ribus Doridis 0ntibus Jegatur; totius grammati eoi homerieum τε i Horieae terminati0ni causa pro d0rieo habuisse putat. Sed Apolloni testimonium jure in dubium voeari vi potest; tum quid mirum est, quod eum rix e εῖν deduetum sit h0e et in d0rie et in pie dialeel servatum sit 3 Sed legitur etiam ni salt0 un cloe Pindari Ut enim in citi P hia ιν det. ι Semper brevis est, cita etiam in orieo τί es. Alii . II, 253 et Peter. d. diat Piud. 0 excepto uno b e Pind.

est, sed potius hane rati0nem e Vulgari lingua aseivisse videtur es. Ahr. ΙΙ, 260), tum p0llonius de pr011. 23

et 12 B testatur Dores semper a Gν, s ιν r nuntiaSSe. Cum autem Theocritus ti terminationem pluralis numeri modo producat, modo corripiat, n0 mirum est, qu0d idem

etiam ἐν producit, quod ea aetate D0riensibus non jam in usu fuisse videtur. In omnibus adhuc allatis s0rmis, in quibu hyphaeresis saeta est, semper V0ealis ante V0ealem p0sita eliditur; post Vocalem autem nunquam ulla Voealis Hieitur nisi posto vel D, qua de re in alter capite agemus. Nisi hae quasi lege Αhrensio assentiri non p0ssumus, qui sit. d. II, 74 Φυκός ωικόες et ib. 194 2 ελ νος εDνόες eorrepta esse

etiamsi in his formis pri0 V0ealis est, non est elisa, Sed oe8 eorreptet e. 9, qu0d aesturatissime demonstrari potest.

26쪽

Jam enim Ahrens s d. d. II, 12, es. He d. dial eret. 24)intellexit in reticis sormis Verborum εο in s Ontrahi, ubi syllaba V0eali lauderetur, ut in υνο - μνος, in autem mutari, ubi Syllaba in cons0nam desineret, ut in o-GMοντες. Et in eodem quidem titulo C. I. 2556 habemus υνω Πενους et κρ&Tόντες, α υλόν raς, κοσμόντας I. 2557)ενχctot GTcυMες et ιντελοντας. Ubique igitur o inci contrahi cenSendum est, qu0 Servatur ubi voealis syllabam laudit

'ἐ rati ελ Gωνrcit ortae Sunt, in quibus Meister i Stud. IV, 430)ι vel Levanuisse putat. Cretidae mi mae autem τελεra ses. Ahr. II, 202 et συντελέσθcta es. e l. e. 23), eum in aliis Drmis d0rieis

tionem habet in variis dialectis d0rieis es. Ahr. II, 303): v, εν ιν et εν quidem apud Itali 0tas. Cretenses es. He l. e. 233 antiqui0re Delph08, Theraeos et in verbis

in ob et in Verbis e0ntracti oes Ahr. II, 77 in usu erat. Vulgo ν et ειν X εν contracta, e εεν alterius ε elisione ortum esse Xistimantur Sed quomodo fieri potuit ut, si antiquior forma terminationis erat εν ne dum quidem

exemplum leni0riS 0rmae et Varetur, quamquam pro Ποιανσιες, qui eum Semper IOOεν et comparatur, Io ανσιεες in

eodem titulo legitur et haud paueae infinitivi formae in iu- seripti0nibus reperiuntur Tum quis est qui anal0giam afferat . in qua duae odales media in I 0e elisae sint, ut

in infinitivo duae terminationes arat et af - ιενα enim non pertinet ad hane quaestionem, XStent, quae, quamquam eas ex eadem prisca sorma uXisse non nego, tamen in usu sunt quasi diversae terminationes int, ut νει et ντι. Habes enim εναι in θε ira pro γε-ενα , si ala ΡrOφὁO-ενα . at in ιθ ε-xat d/ὁό-xat nullo modo autem diei potest, is θεxas esse eorreptum ex ' θ ε-εναι, ὁ θονα Xd do-εναι Tum in areadiei sormis es. Gelbhe , Stud. V, 26 citi fati εν επι ρεια εν rαρχεν, in JOeot. ικ asdενν, quod X at correptum esse inter omnes constat es Curi. de nom. r. form. 5 sq. Sehieleh. Comp. 426 i, stirpibus adjungitur. in lesb. aeol. diat autem semper ναι Vel εν. Neque enim in illis infinitivis dicere potes εν SSe correptum X εν eum nuthim aliud Xemplum ejusdem hyphaeresis aut in diat aread nut oeot aut omnino in dialeetoaeolica reperiatur. Quibus omnibus e causis apparet, in infinitivis illis doridis et praesentis et 0risti terminationem non esse εν sedis de hyphaeres igitur in infinitivo verb0rum in i e0gitari n0n potest: hae sola statuenda est in Verbis contraetis axχ 0oδε ε πιχ ωρεν is r0 αγλ ωρεεν, πιλ υρεεν eet ses. Ahr. II. 177. Hey l. e. 233 ἱαρε pro ορεας lirens H. 74 e tit. yreia. o. assert, quae forma sine dubio errori lapidi dae tribuenda est.

Quamquam Iones solutas sorma quae dicuntur magn0pere adamasse existimantur, tamen eos interdum concursum eomplurium voealium et in restenti et in pie dialecto vitasse negari non potest. Primum enim in genetiVo nominum in a terminationem ob pro reperimus in his sorinis:

27쪽

titulis allatis Etiam Dei brueta se Stud. IL 199 formas

epida in ex o 0ntracta eSSe putat, quae sententia a Brugmano HStud. IV, 40. s. p. 18b ita resutata esse mihi Videtur ut totam rem denuo exi onere mihi non opus sit. Cum Brugman igitur censeo genetivos homericos tu i ex εc ort08 esse. Quid asine Dirum quod eum in dialectoneo-ionieci co terminatio oeali antecedente in i mutetur, jam Ρ0etarum pie0rum aetate eadem lex valuit Sed Iideamus accuratius, quomodo res se habeat in dialeeto ne0i0niea. in hac dialeeto enim genetivus nominum in a exit in tu hujus terminationis ε elidi apud Herod0tum, ubi c9 jam altera ε antecederet, set Vari autem post alia voeales Iared0W l. e. lS exposuit Leetius Renne sis Stud. I, , 203 sq. sormis e litiuis jam allatis nisus demonstravit, hi me usum amplius progressum esse quam redo v statuisset ses. Erman Stud V, 295). Et revera, tum jam in homericis earminibus et in inserilitionibus meo-ioni eis post alias V0eales in mutetur, eum in ipsa dialeet herod0tea com 43 post ε vocalem in c9 0rripi a Bredovi demonstratum sit dubitari vix potest, quin in universa dialecto eo ioniea cop08 cujusque generis Oeales in t e0rripiatur Librari0s enim pro i0nie habuisse ubique quam plurima Vocales injicere, jam inter omne e0nStat eorum errori igitur Semper ε 9 r c debetur, ut e g. in Giε 0 Hdi. IV, 45 pro sito, quod jam in h0meriei carminibus legimus, ut in Iaκτυε υ I, 58 pr Πακτι c in tit Myl. SerVnto. Eandem hyphaeresin in genetivo pluralis numeri nominum in a saetam esse Videmus; hae enim formae exstant

I, 2 pro μαλε υν ex eo distum mala uetoritate Iaλεε υνreeepit seribit reete ιδελψε υν ΙΙΙ, 3l V, 0 , sed γενεε υν II, 42 VI, S), quae ineonstantia jam a reduvio summo jure repulsa, nullo modo serri potest. - Ceterum non solum post sed etiam post alias Oeale 9ν in cur mutatum esse, ut in genetivo Singularis, mihi quidem Verisimillimum est quamquam in titulis Xemplum non exstat et eo dides semper sere o P ei Vant es ired. l. e. lS Tamen ex analogi lio coneludi debet, praesertim eum eandem asseetionem apud Hipl)oeratem inveniamus. Flor. Lobeeli enim in Philol. VIII, 33 exp0suit apud Hippocratem horum nomi-

Denique addendum est illis nominibus ciργaλε υν Mimn 6, 1, Bergit u ro ργaλεε υν es Leniter Stud. I Q 203). Omnibus igitur in his formis ante cur posita est elisa,

tam et e genetivis pluralis talibus qualis est orcio cur

non SSe eontraetam eum cur. ε igitur, quamquam in

genetivo pluralis inestentum habet, primum synigesi eum

28쪽

tum St.

Neque aliter eadem vocalis elisa est in Drmis, quae declinatione verborum asseruntur. In homericis earminibus enim exstant hae sormae es. Κllhiae gr. r. p. 604 Adn. 3):s v θεαι β 202 pro si Dctiaci rec0. ὁ 11 pro σπωλέεω εὐ- i 202 pro με o atroci ρε A 275, quamquam cinaliis, ut ιυθειαι θ 180, eum anteeedente ε in ει contraeta est. EX e autem, quod in m0λε', H non solum Sed etiam αι Vel o ejecta est apparet, hyphaeresin 0eali8jam ea aetate inVeterasse, qua poetae episti his sormis usi sunt nunquam enim duas vocales ejicere potuerunt. Itaque exspectandum est, in dialeeto herodote hane hyphaeresin in omnibus ejusmodi sormis perseetam esse; et reVera εSemper in Secunda persona imperseeti et imperativi medii in eorreptae sunt Formae quas redo. l. e. 375 affert

λυ7πεο, ἔποιεO, sβεο, χρίον omnibus meis etiam tein in editione eritie eandem Drmam sive eum odieum uetoritate sive contra eam praebet. uno Jho VII, 16 L excepto, Pr quo θεου eum codicibus seribit, sed parum reete. Nam eum tot locis correpta sorma tradita sit, mon ideo, iurputemus in S0lo εο ε non esse elisam Tum in dialeeto

Deo-i Ouiea o nunquam in D. Sed Semper in D contrahuntur

es. Reniter Stud. G, , S i arma ib. V 29 sqq.), itaque Stein dεευ seriberet necesse erat, quamquam ne hoc quidem ut jam Xposui, ferri potest. Eadem hyphaeresis etiam apud poetas sive ioni eos sive alios interdum reperitur es. 0b. Path. l. I, 273): Mεo The0gn. 33l γε in Choerili versu apud Aristot rhet. III, 4, p. 4l4, 6 et Anth. IX, 403, XII, I9, irati εο Sim0n. . r. 29 Bergii ), φαγε Theocr. II, 0l, --

iobec Path. l. I. I MD P pro Hε m. non pro ἐπ ωλέεο scriptum esse demonstravit.

ὁρ-GO es. υρ-ro οὐ-s ενος E 590 4eVoeanda sunt. Jam quaeramus, utrum etiam in aliis Ormis verborum, quae Vulgo contracta nominantur, Vocalium oneursus eodem

modo Vitetur, neene. Et hue quidem spectat secunda ersona praesentis et suturi medii. hae enim formae exstant

quadam, inquit, etiam ultra declinationes patente, nunquam duo ε anteo Vel o collocari licet . . . sed valde animad-Vertendum cavendumque est, ne sorte hae regula etiam ad alias vocales aut diphthongos transferatur si enim inliae litterae quam duo antece8Serunt, aut aliae quam o Velo sequntur, mihi illa valet. mane legem secutus p. 375 de sermis jam allatis haec judicat ischoi'εcit et id genus alia, eum non o Vodalis, Sed diphthongus at sit secuta, pro salsis eorruptisque habenda et epistis poetis totius relinquenda sunt. Facile intelleges quae sit illa lex. Bredo venim enumerat Semper omnec formas, quae ciu eodieibus

in eo dieibus Herodoti - tum judicium adit, eam sormam quae saepius legitur 'olam rectam isse. Ex hac rationer ieit Wolyha al. Sed causam afferre potetis, qua εο in εο corripiantur. Ἀεat mutem 'erVentur Estne Noealis iquae ε ante se non patiatur et alteram h Hiolat' Estne

disse ilius Hie tu χεο quam Ἀεαι Sine dubi, illa ratione

Bredo v ni ultum prosedit et primu aeeuratius nos oeuit, quae esset dialeetus herodotea; sed ratione non habita riginis sormarum vel Verae naturae linguarum, Saepe eum

29쪽

errare necesse erat, ut in his sorinis explieandis erravit. Jam antea intelleximus etiam in i dia, inradεa. Hi εε ante a m ε eorripi prorsus igitur illa lex redovi videtur esse neganda et rejicienda. Alio modo Stet in praes. d. erit. p. XXXII cI οβε εαι eet defendit. Illo enim praelationis loco Stein de eo diste Parisino verba saei et exponit quidem, odidem . habere quaedam sibi propria, pauca illa quidem, sed memorabilia, nee sere laudis Xpertia. Nam, tergit, praeterquam quod in orthographicis aliquant est ceteris purgatior, quaedam ad

dialeetum maxime pertinentia unus recte aut certe constanter seripta exhibet. Ut hoc demonstret, irimo loe sormas illas assert deinde haec profert: eum et Odieum nonnuS- quam fide a consensu A 39 Io σε εαι, H 50 ιαιρε εαι, 161dεεαι et ipsa ratione siel constet ne contraXisse Herodotum nec imminuisse verborum sormas in εcit a primo X- euntes, hie unus P. retinet vel potius redintegrat plenam terminati0nem in Arehetypo altera ε raudatam A 206 1 ρο- θ Di εε at cet. Duo igitur argumenta teinium movent, ut Staiunt, φοβεεat, grροθυιιε εαι et esse Vera formas: prima est, quod odiees nonnusquam eonsentiunt. Sed qui est ille codieum eonsensus eum tribus tantum locis eandem ieetionem exhibeant, septem autem 0mi Sit Stein GrOLat pro h at A l inter se diserepent Altera est ipsa ratio. Quaenam tandem ratio Equidem eam intellegere prorsus non possum. Tum cod. Parisinus ne in his quidem sorinis sibi constat, cum A l Iro has brρυνε at eum ceteris odistibus praebent. Vereor igitur, ut a teinio bene hoe exemphimelectum sit, quo codicem Parisinum eteri purgatiorem demonstraret. Nam, ut jam Supra XplicaVi, nulla causa per- spiei potest, qua Iones εο in εο corripuerint, εα autem retinuerint. Tum jam in homericis carminibus εαι in εαι eorripi coeptum est es t θεαι, t υλε'), quae hyphaeresis in dialecto eo i0ntea in omnibus sonitis esse perlaeta Videtur atque εο interdum in homeri eis arminibus, semper in dialecto eo-ioniea in εο eorreptum esse jam supra de-

num ἀγινε si εναι ec' ἀγινεεμενα ortum Sit, cum praeter Ver

30쪽

συγκOzr ν, luod obestii l. e. latidat in b, si' autem et di erasin laetam esse putat, ut in pro ἐγχ0 ς. quidem intellegere non Ρ088um, quid intersit inter dx σθε pro di x σθε Vel f pro ει et di σε pro δέ σεν. Jure omnes viri doeti

judiearunt ε5 88 contractum in dῆ, ut coιε c. in ποιῆς, grotii τον in ποιν τον, ἐγχελὶς in εγχῆς, itaque censeamusneeesse est, etiam di σεν 88 e0ntractum e dii σεν, praesertim eum jam antea Viderimus, ε eum D saeile in unam longam oealem confluere.

pronominibus asserenda sunt a re 372, h. E 567,στας α β 237 Pro Oιέας et σιφεας , quae imitatus e8t Oppianus Hal. II, 23l Cyn. I, T ses. Lehrs quaest. ep. 306 igitur in his formis ueliti eis Heeta est ut in

Restat ut de tomeri eo x rar εος agamus in quo anter elisam esse eontendunt. Jam utimann lexilog. I, 203 intelleXit L -γατεος pro νει -raro usurpatum esse et eodem modo larmatum qu νει -γεννὶς sed quod addidit. ε esse transpositam, ita ut i r νει γατος L ciet εος Seriberetur lio prorsus negandum est. PotiuS L -γα τεος si νειὶ-γα-Tεὐ- deriVatum est, ut Curtius in scholis suis exposuit: nam etiam aliis in vostibus sorma similem in modum amplifieata eum breviore alternat, ut λοχεος et λόχος Hes. h. li S), βροτος et 'ρότεος 545 deS. 09p. 4l6, στατος et στατ ος, , σίνος et oisyto ses. Gi dZ. 626 . ε - nutem in x mutatum est, sed ε esse elisam vi diei potest, eum jam saepe intellexerimus es , Ho Dd ς, ὁ σεν), ε eum x tacite in unam longam Vocalem confluere, quod in hae quoque Oee esse laetum videtur. Εjusdem stirpis νε- ε Videtur evanuisse in ν-οσσός pro νεοσσός, sed addubitatur a Lobdellio ad Phrvn. 206.

In partieipii Verborum, quorum Stirpe in oealem X- eunt, ab Atti eis Oealis stirpis senil)er ante terminationem

contendunt. Quod nullo modo fieri potest, eum feeunda Voealis nunquam elidatur nisi p08 vel , praeterea rigo hujus v0ei prorsus ignota St. κρ υθαέι ς' ὁ αιτρυς Hes. a M. Selimidii vix reetein dubium Voeatur; nam quamquam in Pol L VI, 34 et VII, 25 κρε c/9daiT ς' legitur, tamen in aliqua dialeet κρ uda et secεστ υς, βορέcυ pro κρε udat Tro eXStare potuit, quod Hesychius invenit et nobis tradidit.

Path. l. I, 244 .

DE VOCALIBUS POST VOCALES EJECTIS. Jam cum enumeraVerimus eas sormas, in quibus oeulis ante voealem Xeidit, sequitur ut eam hyphaeresin paucis ab80lVamuS, quae 908 aliam voealem fit. Quae hyphaeresis nunquam nisi posto et D voeales fit. Jam antea haec lex nos oeuit, in nonnullis sorinis es. Φυκος ei. non elisam esse ullam odalem, Sed eas alio modo Xorta esse et re-Vera esstio, qua sorma demonStrare possis, hanc legem n0nesse justam. At in pr x i, pro elisa est Sed qua de ausa Estne etiam in τι/ιῆντα pro flix εντα Heeta - Quo modo id fieri 90test Nam eum jam saepe eX-